คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 15 :: เพราะรัก… ๑
Chapter 15 :: เพราะรัก… ๑
8.Talk
“เป็นใครงั้นเหรอ? … ลูกน้องมาเฟียล่ะมั้ง”
“ลูกน้องมาเฟีย!!!???”เสียงสี่เสียงประสานกันฟังดูไพเราะราวกับเสียงของพี่แก้มเดอะสตาร์ผสมกับเสียงพี่ดาเอ็นโดฟิน และนอกจากจะมีเสียงประสานที่เพราะพริ้งน่าฟังนั่นแล้วหน้าตาแต่ละคนก็เป็นแบบนี้O[ ]O !!!!?????
รวมถึงผมด้วย OoO!!!!
“ล้อเล่นน่า ลูกน้องมาเฟียที่ไหนจะมีข้อมูลจริงปรากฏอยู่เล่า~”พี่กราฟเฉลยด้วยน้ำเสียงสบายๆไม่ได้สนใจสีหน้าตกใจจนตาถลนของพวกผมที่เหลือเลย!
ล้อเล่นแบบนี้มาฆ่ากันเถอะ - -;; ไอ้ผมก็นึกว่าจะต้องไปชิงตัวไอ้เซนมาจากมาเฟีย ตกใจหมด ฮู้ววว!
“อย่าเล่นดิวะ! พวกฉันซีเรียสนะเนี่ย”พี่โตโน่บ่นขึ้นมาด้วยความเหลืออด
ดูพี่จะจริงจังกว่าผมอีกนะเนี่ย - -^ มีซัมติ้งอะไรไอ้เซนรึเปล่า!?
เฮ้ยยย ไม่ได้ๆ - - พี่เป็นของผมคนเดียว!!!
“ไม่รู้ว่ะ ไอ้พวกนี้เหมือนจะเป็นข้อมูลปลอม เพราะมันมีอะไรหลายๆอย่างที่ตะหงิดๆ”พี่กราฟวิเคราะห์ด้วยท่าทางเหมือนโคนันตอนไขคดี แต่ถ้าให้เทียบพี่กราฟตอนนี้กับโคนันตอนเด็กๆที่ยืนเอามือเกาคาง ไอ้กราฟเท่กว่าคอนเฟิร์ม!
“แกไม่รู้ .. แล้วจะทำยังไงวะทีนี้???”พี่ซิงบ่นขึ้นมาอีกคนแบบหัวเสียหน่อยๆ ซึ่งพี่แกก็ไม่ได้ต่างไปจากผมเท่าไหร่นัก
“ฉันไม่ใช่โคนันนะเว้ยที่จะไขคดีได้ภายในเวลาสองนาที มันต้องใช้เวลาเหมือนกันนะไอ้การหาคนหายน่ะ”พี่กราฟตอบกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดๆ พี่โตโน่ก็เลยเอื้อมมือไปสะกิดพี่ซิงเป็นเชิงว่าอย่าไปเร่งพี่กราฟมันเลย~
“แล้วเราจะเอายังไงอะ?”อันนี้ผมเป็นคนถามเอง
“แล้วพวกนายไปถามคนรอบข้างมารึยัง?”
“ถามแล้ว สรุปคือไม่มีใครเห็นตอนเซนโดนจับ”
“อืม…”
“งั้นเดี๋ยวฉันเอาไอ้ของพวกนี้ไปให้พ่อช่วยดูให้ พ่อคงจะมีข้อมูลจริงของไอ้พวกนั้น”พี่กราฟสรุปเสียงเรียบๆแต่ประโยคนั้นก็ทำให้พวกผมเกิดความสงสัยไม่น้อย
พ่อพี่แกเป็นอะไรหว่า???
“พ่อแกเป็นอะไรวะกราฟ ทำไมถึงมีข้อมูลจริง”พี่โตโน่ถามด้วยสีหน้างงๆ ผมกับพี่ซิงก็เลยจ้องมองพี่กราฟด้วยความอยากรู้อีกคน
“สายลับ”…เป็นคำตอบที่เล่นเอาผมช็อค!
ครอบครัวนี้มันอะไรกันเว้ยเฮ้ย!? พ่อเป็นสายลับ!? ลูกเป็นนักสืบจับผิดชู้!? อย่าบอกนะว่า…
แม่พี่แกจะเป็นคนในองค์กรลับของหน่วยเอฟบีไอที่ชอบตามล่าหาขุมทรัพย์ไปกับกัปตันแจ็ค สแปร์โรววววว!?
พอเถอะ - - ชักเพ้อเจ้อใหญ่แล้วไอ้ริทเอ๊ย~!
“อาชีพดีเสียจริง - -;; ”พี่ซิงเริ่มกุมขมับด้วยความปวดเฮดกับอาชีพของครอบครัว
ผมละความสนใจจากจอตรงหน้าสนใจไอ้ของรอบๆห้องแทน
“นี่มันใช้ทำอะไรอะพี่กราฟ”ผมหยิบกำไลข้อมือสีฟ้าๆขึ้นมาดู จากลักษณะมันไม่น่าจะเป็นเครื่องมือที่ใช้จับผิดชู้นี่หว่า -0-
“เครื่องมือสะกดรอยน่ะ”พี่กราฟตอบพร้อมเดินเข้ามาใกล้ๆผมก่อนจะหยิบเอากำไลในมือผมไปควง
“มันใช้ยังไงอะ?”ด้วยความสงสัย ผมก็เลยถามออกไปอีกรอบ พี่กราฟก้มหน้ามองผม(เพราะผมเตี้ย!)แล้วหันกลับไปสนใจกำไลในมือตัวเองต่อ = =
“ก็…ใช้ตอนที่พี่ทำไปจีบเป้าหมายแล้วให้ไอ้นี่เป็นของขวัญไง พอเค้าไปหาชู้พี่ก็จะได้ตามถ่ายรูปได้ถูกที่”
“เป็นวิธีที่ดีมาก = [ ] =!” … ผมประชดน่ะ!
“แต่ไม่ค่อยได้ใช้แล้วแหละ มันไม่ค่อยเวิร์ค”พี่กราฟบ่นน้อยๆแล้ววางไอ้กำไลนั่นเข้าที่เดิม ร่างสูงๆของพี่เขาเดินไปอีกฟากของห้องแล้วค้นอะไรบางอย่างในกล่องสีดำ
แต่ช่างพี่เขาเถอะ ของตรงหน้าผมน่าสนใจกว่าเยอะ~!
อ่อ … ผมเกือบลืมว่าพี่โตโน่ประครองผมอยู่ = =;;
“อันนี้ไว้ใช้ตีนายอะริท”พี่โตโน่ชูของในมือที่ว่างจากการประครองผมขึ้นตรงหน้า มันคือไม้ลูกโป่งยาวๆสีขาวๆ แถมพี่แกยังเหวี่ยงตวัดฉวัดเฉวียนไปมาจนมันเกิดเสียงเฟี้ยวฟ้าว
ช่างน่ากลัวจริงๆ - - ^
“ไว้ใช้ยัดปากพี่น่ะแหละ”ผมตอบกลับแบบกวนๆแต่ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ตอนนี้พี่โตโน่อะไรผมไม่สนใจแล้วอะ ของตรงหน้ามีแต่ของแปลกๆ น่าเล่นน่าลองทั้งนั้น~!
“เฮ้ย! ดูนี่ดิ ปืนฟองน้ำ ฮ่าๆๆๆๆ”ผมหยิบไอ้ปืนที่มีรูปล่างเหมือนปากนกกระจอกมาปือแล้วลองยิงดู มันมีฟองสีใสๆลอยออกมาแล้วจับตัวกันเป็นก้อนกลมลอยอยู่ในอากาศ มันเปลี่ยนสีได้ด้วยอะ!
ผมขอกลับบ้านสักกระบอกได้มั้ยเนี่ย !
“ไอ้นี่ก็…เที่ยวยิงนู้นยิ่งนี่ เกิดมันเป็นปืนที่มีกระสุนจริงขึ้นมาทำไงหะ?”พี่โตโน่บ่นอีกแล้ว -o- แถมยังฉกปืนฟองน้ำในมือผมไปเก็บที่เดิมอีก
คนกำลังเล่นสนุกๆ ชิ! -^-
“ริทๆ เอาไอ้นี่มั้ย”พี่กราฟเรียกผมจากอีกฟากนึงของห้อง พอหันไปมองในมือพี่แกก็ถือตุ๊กตาตัวนึงอยู่
เฮ้ย … ตุ๊กตาสกั๊ง O[]O!!!!!!!
กรี๊ดดดดดดดดดด! มันเหมือนไอ้ตัวนั้นเป๊ะๆเลย!!!
‘สวัสดีคร้าบบบบบบ’
โอ๊ะ! มันพูดได้ OoO!!!????
เฮ้ย! แจ่มมาก!
“พี่ๆๆๆๆ พี่ไปเอามาจากไหน!?”ผมถามเสียงติดอ่างเพราะยังตกใจไม่หาย ขาก็รีบกระโจนเข้าหาพี่กราฟด้วยความดีใจ(จนลืมไปว่าตัวเองเจ็บหาอยู่)
“ซื้อมาสิ”
“พี่ให้ริทเหรอ*O*!?”ตาผมตอนนี้คงจะเป็นประกายวิบวับแวมๆเลยทีเดียว
“เอามั้ยล่ะ?” โห ถามแบบนี้ผมไม่เกรงใจแล้วนะคร้าบบบบ
“เอา!!!”ผมตอบเสียงดังฟังชัดแล้วแย่งเอาไอ้ตุ๊กตาสกั๊งตัวนั้นมากอดไว้
อ๊ากกก นุ่มโว๊ยยยยยย > <!
“นี่ไอ้เตี้ย! ลืมไปรึไงว่าตัวเองเจ็บขา พอเจอของเล่นน่ะวิ่งเข้าใส่เลยนะ” ประโยคนี้ของพี่โตโน่ทำให้ผมคิดได้…
ผมกำลังเจ็บขานี่หว่า TOT!
ตุบ!
กว่าจะเข้าใจสังขารตัวเองผมก็เกือบจะล้มลงไปกองแทบเท้าพี่กราฟซะแล้ว ดีที่มีจากไหนไม่รู้มารับร่างผมไว้ทำให้ชีวิตผมยังสามารถดำเนินได้ต่อ (เว่อร์เพื่อ ?)
แล้วมันมือใครล่ะเนี่ย???
“ซุ่มซ่ามจริง”เสียงทุ้มๆกระซิบที่ข้างหูของผม พอเงยหน้าปุ๊บ หน้าไอ้พี่กราฟก็เข้ามาทักทายปั๊บ!
โฮกกกก! ไม่ต้องใกล้ขนาดนี้ก็ได้ T^T!!
ผมหวั่นไหวนะคร้าบบบบบ!
… เอ๊ะ! ไม่ใช่สิ - - ผมชอบพี่โตโน่คนเดียวนะ!!!
“ไม่เจียมเลยไอ้เตี้ย”พี่โตโน่เข้ามาประครองผมด้วยอีกคน อยากจะบอกว่าผมแอบเห็นพี่โน่ผลักพี่กราฟด้วยแหละ
เอ่อ … อะไรกันวะเนี่ย - O -!?
“เออ พวกนายกลับไปก่อนก็ได้นะ ถ้าได้เรื่องอะไรเดี๋ยวโทรบอกซิงให้”พี่กราฟบอกพวกเราทุกคน ผมก็พยักหน้าตอบแล้วกลับมาสนสังขารและสภาพของร่างกายตัวเองต่อ พี่โตโน่ยังประครองผมอยู่แต่ท่าที่ผมประสบณ์อยู่ตอนนี้มันไม่สบายเอาเสียเลย - - หลังหงิกหลังงอหมดแล้ว
“ไม่เอาท่านี้พี่โตโน่ มันเมื่อย!”ผมเงยหน้าขึ้นไปดุพี่โตโน่น้อยๆ พี่โตโน่มองแบบไม่ค่อยจะสบอารมณ์แต่ก็ยอมเปลี่ยนท่าประครองใหม่มาเป็นโอบไหล่เอาไว้แทน
ค่อยยังชั่ว ~
“แบงค์ ไอ้กราฟมันไม่ชอบกินน้ำโค้ก แกไม่ต้องไปค้นของในตู้เย็นมัน”เสียงพี่ซิงดังมาจากด้านนอก ผมกับพี่โน่ก็เลยพากันเดินออกไปที่ห้องรับแขก พี่แบงคกำลังก้มๆเงยๆอยู่หน้าตู้เย็นซึ่งให้เดาแล้วก็คงหาโค้กกระดกเข้าปากตามเคย - -^
อ่อ ตุ๊กตาสกั๊งยังคงอยู่ในอ้อมกอดของผมอยู่นะ อย่าเพิ่งนึกว่าผมไปทำหล่นที่ไหนล่ะ ^O^
“กราฟ งั้นพวกฉันกลับแล้วนะ”
“อืม ได้เรื่องยังไงเดี๋ยวฉันโทรเข้าเครื่องแก”
“โอเค สวีดัด … เฮ้ยไอ้แบงค์! กูบอกแล้วไงว่าไอ้กราฟมันไม่มีโค้ก มึงจะค้นอะไรนักหนาวะ!? แล้วพวกแกสองคน เดินรอหน้าบ้านนู้น ไม่ต้องมากุ๊กกิ๊กให้เห็น”ประโยคเดียวของพี่ซิงสามารถพูดกับทุกคนในบ้านได้อย่างยอดเยี่ยม เริ่มจากบอกลาพี่กราฟ ด่าพี่แบงค์ และไล่ผมกับพี่โตโน่ = = !
“เออๆ แต่กูว่าไอ้แบงค์มันไม่ได้ค้นหาน้ำโค้กหรอกว่ะ”พี่โตโน่พูดขณะประครองผมให้เดินมาที่หน้าประตู คุณพี่ซิงเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม พี่โน่(ของผม)ก็เลยพยักเพยิดไปทางห้องครัว
“…กูเข้าใจและ - -”พี่ซิงสบถกับตัวเองแต่ก็ดังพอที่เราจะได้ยิน นอกจากพี่ซิงจะเข้าใจแล้วผมก็ยังได้เข้าใจไปกับเขาด้วยนะว่า ไอ้พี่แบงค์มันค้นหาของหวาน.. ไม่ใช่โค้ก
แล้วตอนนี้มันก็กำลังถือกล่องเค้กขนาดเล็กอยู่ -______-
“สวัสดี” พี่แบงค์เดินมาหาพวกเราแล้วเอ่ยลาพี่กราฟก่อนเดินเลยไปที่หน้าประตู ใส่รองเท้าอะไรเสร็จสรรพ!
มารยาทดี …แต่เลว = =!!
เอ๋ … ผมเพิ่งสังเกตเห็นนาฬิกาเรือนสีน้ำตาลอ่อนที่แขวนอยู่บนผนัง
ขณะนี้เวลาเก้าโมงเช้ากับอีกห้านาที … ซึ่งพวกผมเริ่มออกเดินทางตั้งแต่แปดโมงกว่าๆ
สรุปว่าเวลาเพิ่งผ่านไปชั่วโมงเดียว - - ถ้ากลับไปก็ต้องไปเรียนอีกสองชั่วโมงที่เหลือสินะ~! เฮ้ออออ
กลับมาสนใจสถานการณ์ตรงหน้าต่อ
“ไปล่ะ ไว้เจอกันคราวหน้าฉันจะจ่ายค่าเค้กกล่องนั้นให้แล้วกัน”พี่โตโน่เอ่ยปนหัวเราะหน่อยๆ แต่พี่กราฟกลับส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่เป็นไร ฉันก็ซื้อไว้งั้นแหละ เอาเข้าจริงก็ไม่ได้กินหรอก มาเปิดดูอีกทีก็มดเจาะแล้ว”
“ขอให้กล่องนั้นมันมีมดเจาะด้วยเถิดดดดด~!”พี่ซิงว่าแล้วทำท่าไหว้เหนือหัวกะแช่งพี่แบงค์ให้ตายๆไปข้าง - -
“กล่องนั้นเพิ่งซื้อมาสองวัน ไม่มีมดหรอก”คำตอบของพี่กราฟทำเอาพี่ซิงก็กับจิ๊ปาก
แลดูพวกพี่รักกันมากเลยนะ - -^^^
“เออๆ ไปแล้ว ขอบใจมากๆ”
“อืม แล้วเจอกัน”พี่กราฟออกมาส่งพวกเราหน้าบ้านที่หน้าบ้าน พอบอกลากันเสร็จแล้วพี่แกก็ปิดประตูหนีเลย-o-!
“อย่าบอกนะว่าพวกเราต้องเดินกลับทางเดิม!?”พี่ซิงเปิดปากถามคนแรก และนั่นทำให้ผมแทบลมจับ
เดินกลับทางเดิมเหรอ … โอ้ววว ว ไม่นะซาร่า!!! แค่ขามาจอร์ดก็จะตายอยู่แล้วT^T!
“ก็…คงแบบนั้น”พี่โตโน่เป็นคนตอบ เหมือนพี่แกจะไม่ค่อยหวั่นอะไรเท่าไหร่ แต่ก้มหน้าลงมาสบตากับผม พี่โตโน่ก็ถึงกับเหงื่อตก - - ;;
“ฉันต้องแบกนาย …. ใช่มั้ย?”พี่โตโน่เว้ยระยะไปนานเลยทีเดียวกว่าจะเอ่ยคำว่า ใช่มั้ย ออกมาได้ - -
… พี่เค้าถามว่าอะไรนะ!?
พี่โตโน่ต้องแบกผม???
เออ ผมขาเจ็บนี่หว่า = [] =!!!
โฮะๆๆๆๆ ได้กำไรอีกแล้วครับงานนี้ ^___________________^
“เยสสสสส!”ผมตอบรับเสียงสดใสด้วยความสะใจที่คนหล่อจะต้องเหงื่อตกเพราะแบกผม อุก๊ากๆๆ
“แหม พอรู้ว่าไม่ต้องเดินเองนี่หน้าบานเชียวนะ”พี่โตโน่บ่นกระปอดกระแปดแต่ก็ยอมนั่งยองๆลงไปกับพื้นใบไม้แห้ง เห็นแบบนั้นผมคงไม่รออะไรแล้วละครับ ควา…เอ๊ย! คนแบกหน้าหล่อนั่งให้โดดขึ้นหลังแบบนี้ผมก็สมองนี๊ดพี่โตโน่ด้วยการโดดขึ้นไปพร้อมถ่วงน้ำหนักให้มันตกลงตรงตัวมากที่สุด
“เฮ้! ขึ้นเบาๆดิ หลังฉันจะหักมั้ยเนี่ย!?”ถึงปากจะบ่นแต่พี่แกก็อุตส่าห์ยืนขึ้นแล้วล็อคขาผมไว้ด้วยลำแขนแข็งแรงนั่น ส่วนผมน่ะเหรอ?
มือนึงกอดคอพี่โตโน่อีกมือก็กอดสกั๊งแล้วหัวเราะกรอกใบหูเขาด้วยความสะใจน่ะสิครับ ก๊ากๆๆๆๆๆ
“…แล้วทำไมฉันต้องยอมนายเนี่ย? เฮ้อออออ”
อะแฮ่ม! … อย่าคิดว่าผมไม่ได้ยินนะครับ พี่สุดหล่อ ^ ^
ความคิดเห็น