คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : Dream
กลับมาได้ไหม…กลับมาหากัน
กลับมารักฉัน…คนที่รักเธอหมดใจ
อะไรที่พลั้ง,,,อะไรที่พลาดไป
ยกโทษได้ไหม…คนดี
บทเพลงนี้ไม่ต่างจากอารมณ์ของชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวขาวเหลืองแบบคนเอเชีย ใบหน้าก้มลงซบกับท่อนแขนแข็งแรงของตัวเอง ริมฝีปากขยับเพียงเล็กน้อยเพื่อให้เสียงลอดผ่าน
" เมรยา...ขอร้องล่ะฟื้นสักทีได้หรือเปล่า จะฆ่ายุทธ์ทางอ้อมเหรอเมย์ เมย์จะฆ่ายุทธ์ให้ตายทั้งเป็นเหรอ ยุทธ์ผิดไปแล้วเมย์ ยุทธ์ขอโทษ เมย์ได้ยินมั๊ยว่ายุทธ์ขอโทษ ขอร้องล่ะเมย์ฟื้นสักทีเถอะ "
เสียงทุ้มที่คุ้นเคยเอ่ยผ่านริมฝีปาก น้ำเสียงแผ่วเบาที่ดังอยู่ข้างหายของหญิงสาวร่างบาง ใบหน้าเรียวซีดเซียวแทบจะกลืนเป็นสีเดียวกับหมุนที่หนุนนอน มือใหญ่กุมมือเรียวของร่างบางที่ไม่ได้สติเอาไว้ด้วยความอ่อนโยน ราวกับเขาถ่ายทอดความรู้สึกที่มีต่อร่างบางตรงหน้าผ่านปลายนิ้วเรียว น้ำตาลูกผู้ชายที่หลายคนไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น หยดลงบนหลังมือเนียน โดยที่ใบหน้าของชายหนุ่มฟุบอยู่กับหลังมือ
" ทำไมเมย์ ทำไม ทำไมเมย์ต้องใจร้อน ไม่ฟังเหตุผลของยุทธ์บ้างเลย ยุทธ์...ยุทธ์แค่ต้องการจะอธิบายให้เมย์ฟังเท่านั้นเอง ยุทธ์ไม่ได้ตั้งใจ จะพูดว่าเมย์ด้วยคำพูดแรงๆ ยุทธ์แค่กลัว...แค่กลัว กลัวว่าจะต้องสูญเสียเมย์ไป แค่คิดยุทธ์ก็กลัวจับใจ ดังนั้นยุทธ์จึงต้องหาวิธีหยุดเมย์ให้ได้ ฮึก แต่ที่ไหนได้ผลที่ได้กลับมากลับตรงข้ามกัน ยุทธ์ทำให้เมย์ร้องไห้เพราะยุทธ์ครั้งแล้วครั้งเล่า ยุทธ์กลัวจริงๆน่ะเมย์ " เสียงสะอื้นเบาๆจากร่างสูงของชายหนุ่ม
" เมย์ตอบยุทธ์หน่อยได้ไหม บอกหน่อยได้มั๊ย ว่ายุทธ์ควรจะทำยังไงต่อไปดี ยุทธ์เหมือนกับคนบ้าขึ้นทุกวัน ทุกครั้งที่ยุทธ์หลับตา ยุทธ์จะเห็นร่างของเมย์เต็มไปด้วยเลือด ยุทธ์กลัวมาเลยน่ะเมย์ กลัวว่าการกระทำของยุทธ์ การกระทำโง่ๆของยุทธ์ จะทำให้ยุทธ์ต้องเสียเมย์ไป ยุทธ์ยอมไม่ได้ ยุทธ์เสียเมย์ไปไม่ได้ "
" เมย์บอกยุทธ์สิว่ายุทธ์ควรจะทำยังไงดี " เสียงสะอื้นปนมากับน้ำเสียงทุ้ม ร่างสูงเจ้าของเสียงทุ้มค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆ...
ก๊อก...ก๊อก
" ยัยปลาย ยัยปลาย " เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นถี่ๆ สลับกับเสียงเรียก เปลือกตาของสาวร่างบางๆเจ้าของค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ ปลายฟ้าดันตัวลุกขึ้นนั่ง สะบัดหน้าเบาๆไล่ความมึนงง " เฮ้อ !! " ปลายฟ้าลงจากเตียง ก่อนเดินไปเปิดประตูห้อง
" มีอะไร หือ ยัยพริล " เสียงหวานเจ้าของห้องถามเสียงเบา หลังจากเปิดประตูห้องพบกับสาวร่างบางหน้าหวานที่มาเคาะประตูห้องเธอ
" ทำไมถามแบบนั้นล่ะยัยปลาย " เสียงหวานถามขึ้นด้วยความน้อยใจ
" เฮ้อ!! เปล่า เข้ามาก่อนสิ " ปลายฟ้าถอนหายใจเบาๆ ก่อนเปิดประตูห้องให้กว้างขึ้น เพื่อให้สาวร่างบางใบหน้าหวานเข้ามาภายในห้อง ทันทีที่ก้าวเข้ามาภายในห้องหญิงสาวใบหน้าหวานเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ แววตาขี้เล่นเป็นประกายกวาดตามองเพื่อนสาวในสภาพหัวหัวยุ่ง แบบคนเพิ่งตื่นนอน " หนูปลาย เมื่อกี้ทำอะไรอยู่จ้ะ "
" นอนอยู่ " ปลายฟ้าตอบเสียงแผ่วเบา พร้อมกับยกมือเรียวขึ้นปิดปากหาว
" เหรอ... "
" อ่อ จริงสิพริล ตอนที่เรานอนหลับไปน่ะ เราฝันถึงผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว ทำไมน่ะพริลตอนอยู่ที่บ้านเราก็ฝัน แต่มันก็ไม่ได้มากขนาดนี้ พอมาที่แห่งนี้ทุกครั้งที่หลับตา ปลายจะฝันถึงผู้ชายคนนั้นทุกครั้ง " ปลายฟ้านั่งลงปลายเตียง ก่อนถอนหายใจออกมาด้วยความอ่อนล้า " ทุกครั้งที่ฝันจะเห็นภาพผู้ชายคนนั้นร้องไห้ พร้อมกับกุมมือของคนรักเอาไว้ เฮ้อ!! บางครั้งก็รู้สึกว่ามันอยู่ใกล้แค่เอื้อม แค่พอเอื้อมมือออกไป สิ่งที่ได้กลับมาคือความว่างเปล่า เดียวดาย " เมษามองร่างบางของเพื่อนเงียบๆ
" และครั้งนี้ก็เหมือนกัน ใกล้เข้าไปทุกที ใกล้กันมาก จนเหมือนกับว่าถ้าเรายื่นมืออกไปจะสัมผัสมันได้ แต่ก็ไม่เคยเอื้อมถึงเลยสักครั้ง " ดวงตาสวยของคนพูดดูสับสนกับเหตุการณ์ในความฝันที่เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า
" แล้วปลายเคยฝันเห็นรึเปล่าว่า ทำไมผู้หญิงคนนั้น คนที่มีใบหน้าเหมือนกับปลาย ถึงได้นอนไม่รู้สึกตัวอยู่บนเตียง มีเครื่องช่วยหายใจ แบบนั้น " เมษาถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นไม่แพ้แววตาเป็นประกาย ใบหน้าหวานเปลี่ยนไปตามอารมณ์ของเจ้าตัว
" ไม่รู้เหมือนกันน่ะพริล รู้แค่เพียงว่าทุกครั้งที่เราฝัน ในความฝันของเราทุกครั้งผู้ชายคนนี้จะต้องพูดคำเดิมๆอยู่เสมอ " ...เมย์ ยุทธ์ขอโทษ... ปลายฟ้าเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าครุ่นคิด
" แล้วปลายเคยเห็นหน้าของผู้ชายคนนั้นมั๊ย " เมษาเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้นเช่นเคย ปลายฟ้าเพียงส่ายหน้าน้อยๆ " เปล่า "
" แต่ว่า...ในความฝันผู้ชายคนนั้นกำลังจะเงยหน้าขึ้น เฮ้อ!! "
เสียงถอนหายใจของปลายฟ้าดังขึ้นถี่ เมษานั่งลุ้นจนตัวโก่งว่าเพื่อนของเธอจะเล่าอะไรต่อ แต่หลังจากที่รอสักพักเพื่อนของเธอยังเงียบไม่พูดอะไรต่อ เธอกลับเป็นฝ่ายทนไม่ได้ต้องถามออกมา " แล้วยังไงต่อ "
" ก็อย่างที่บอกไปไม่เห็นหน้า เพราะ...เอพริลมาปลุกเราก่อนนะ " หลังจากพูดจบเสียงถอนหายใจจากคนเล่าและคนฟังดังขึ้นประสานเสียงกัน โดยมีสายตาของเมษาที่มองปลายฟ้าด้วยความรู้สึกผิดและขอโทษ " ปลายเราขอโทษที่มาปลุกน่ะ "
ปลายฟ้าส่ายหน้าน้อยๆพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ ดวงตาคู่สวยเหม่อลอย มองผ่านร่างเล็กของเมษาไป เหมือนไม่มีตัวตน " ไม่เป็นไรหรอก "
" แล้วปลายจะทำยังไงต่อไป " เมษาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ปลายฟ้าเรียกสายตากลับมายังใบหน้าหวานของเมษา ก่อนส่งรอยยิ้มน้อยๆให้
" พริล...อาจจะหาว่าเรางมงาย แต่ถ้ามันมีจริง ราด็อยากะจเจอกับผู้ชายคนนั้น ถ้าชาติก่อน เราคือผู้หญิงที่ชื่อ...เมรยาจริงๆ " ปลายฟ้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าไม่แพ้แววตา เมษามองด้วยความรู้สึกเห็นใจ เอื้อมมือกุมมือบอบบางของปลายฟ้าบีบเบาๆ ปลายฟ้าฝืนยิ้มตอบก่อนเอ่ยต่อ
" ชาติที่แล้วผู้ชายคนนั้นตามหาเราตลอด จนได้รักกัน ชาตินี้เราจะลองตามหาผู้ชายคนนั้นบ้าง คนที่ฟ้าอาจจะสร้างมาเพื่อเราบ้าง " ความตั้งใจแน่วแน่ของปลายฟ้า ส่งผลให้คนฟังอย่างเมษาถอนหายใจออหมาด้วยความอ่อนใจ " ตามใจเถอะ มีอะไรให้ช่วยก็บอกน่ะ " ปลายฟ้าพยักหน้ารับน้อยๆ สีหน้าครุ่นคิดปรากฏขึ้นบนใบหน้า โดยมีสายตาของเมษามองด้วยความเป็นห่วง
...ในความฝันหลายๆครั้ง เราสามารถรับรู้ถึงความรักของผู้ชายคนนั้น...จิรายุทธ์...ที่มีต่อผู้หญิงที่เขารัก ถ้าเราคิดไม่ผิด คนรักของผู้ชายคนนั้นคือ....เราในชาติที่แล้วไม่ผืดแน่ เฮ้อ !! นี่เรากำลังหลงรักคนที่ไม่เคยเห็นแม้แต่หน้าของเขาเหรอเนี่ย...
" ปลายเราลงข้างล่างกันเถอะ " เมษาเอ่ยขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืน ปลายฟ้าสะดุ้งน้อยๆก่อนพยักหน้าและลุกขึ้นยืน พร้อมกับเดินตามหลังเมษาไปช้าๆอย่างใช้ความคิด
... แล้วที่หมอดูบอกล่ะ...
' เนื้อคู่ของคุณอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่กลับมีบางสิ่งมาขวางกั้นเอาไว้ทำให้มองไม่เห็น '
' อะไรน่ะค่ะ ' ปลายฟ้ากระพริบตาถี่ๆไล่อาการงุนงงกับสิ่งที่ได้รับฟังมา
' เส้นผมบังภูเขาจริงๆ อีกไม่นานเกินรอ เนื้อคู่ของเธอจะมา เขาตามหาเธอมาตลอด ตั้งแต่ภพก่อน เขารอเพียงแค่เธอ...เท่านั้น แต่ว่า...ช่างอาภัพเหลือเกิน ได้รักกัน แต่.... '
' แต่...อะไรค่ะ แล้วเขาคนนั้นเป็นใครกันค่ะ ' ปลายฟ้าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นๆ
' ฟ้าลิขิตเอาไว้แล้ว ' หมอดูกล่าวทิ้งท้ายและไม่พูดอะไรกับเธออีก
...เนื้อคู่เหรอ ตามหาเราเหรอ ทำไมเราไม่คิดจะตามหาผู้ชายคนนั้นดูบ้างล่ะ... ปลายฟ้าถอนหายใจเบาๆกับความคิดของตัวเอง ที่สับสนเกินกว่าจะเข้าใจ
ตามหาหัวใจ...ที่ลืมไว้กับใครสักคน
จะตามค้นให้เจอเธอคนนั้น...ในความทรงจำของฉัน
สักครั้งให้หัวใจ...ได้ตื่นขึ้นใช้ลมหายใจพร้อมกับเธอ
ไม่อยากสัมผัวรักจากเธอ...อย่างไม่มีตัวตน
" ไงกว่าจะลงมานานจังเลยน่ะ " เสียหวนเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ ทันทีที่ร่างบอบบางของปลายฟ้าและร่างเล็กเมษาก้าวเข้ามาภายในห้อง
" โทดทีจ้าเพลง " ปลายฟ้าเอ่ยขี้นพร้อมรอยยิ้มบางๆแต่งแต้มใบหน้าหวาน ขณะทิ้งตัวลงบนชุดรับแขกที่อยู่ใกล้ตัว
" ช่างเถอะ ไม่เป็นไรหรอก ค่อยเล่นน้ำกันวันหลังแล้วกันนะ ฟ้าเริ่มจะมือแล้ว " เพลงพิฯสาวร่างบางใบหน้าแบบหมวยอินเตอร์เอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มบางๆ ปลายฟ้าส่งรอยยิ้มเป็นเชิงขอโทษไปรอบๆ
เมษายิ้มตอบบางๆ แววตาคุ่นคิดบางอย่างก่อนเอ่ยออกมาเบาๆ " นี่รู้เปล่า ยัยหนูปลายฝันถึงผู้ชายคนนั้นอีกแล้วน่ะ " คำพูดเปลี่ยนประเด็นของเมษา ส่งผลให้สายตาทุกคู่ภายในห้องมุ่งตรงไปยังร่างบางของ 'คนที่ฝัน' เป็นตาเดียว
" แล้วคราวนี้ฝันว่าอะไรบ้างล่ะปลาย " น้ำเสียงตื่นเต้นของเพลงพิณและสีหน้าตื่นเต้นที่ไม่แพ้น้ำเสียง ส่งผลให้ปลายฟ้ายิ้มน้อยอย่างเอ็นดู
" ก็ " ปลายฟ้ายิ้มบางๆยามนึกถึงความฝัน ริมฝีปากบางขยับขึ้นลงเล็กน้อยยามเอื้อนเอ่ย ร่างบางถ่ายทอดเรื่องราวเดิมที่เคยเล่าซ้ำอีกครั้ง ขณะที่เล่าไปปลายฟ้าเองยังแปลกใจว่าทำไมเรื่องราวต่างๆในความฝันทุกครั้ง เธอถึงจำรายละเอียดได้ชัดเจนในห้วงความคิดของเธอนัก ราวกีบเธอเคยผ่านเหตุการณ์ดังกล่าวมาเพียงไม่นาน
" เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ล่ะ " เสียงถอนหายใจออกมาด้วยความผิดหวังดังขึ้นจากคนรอบข้างของปลายฟ้า มีเพียงกันทรากรที่เพียงยิ้มบางๆ
" ปลาย…เรื่องของความรักมันก็เป็นแบบนี้ล่ะ อย่าใช้สมองมากกว่าหัวใจ สมองก็อยู่ส่วนสมองทำหน้าที่ของมัน หัวใจก็
ส่วนของหัวใจ ลองหลับตาแต่เปิดหัวใจ แล้วถามตังเองว่าทำไมปลายถึงฝัน แล้วฝันถึงผู้ชายคนนั้นแค่เพียงคนเดียว และ
เหตุการณ์มันก็ออกมาคล้ายๆกันทุกครั้ง เพราะว่าอะไร การที่ปลายมองเห็นด้วยตาบางครั้งมันอาจจะไม่ได้เป็นเหมือนที่ปลายเห็น ใช้ใจเป็นตา ปลายก็จะรู้ในสิ่งที่ปลายอยากจะรู้ " กันทรากรเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆแต่งแต้มใบหน้าไม่จางหาย
" กันย์…ที่กันย์พูดแบบนี้ กันย์ต้องการจะบอกอะไรกับปลายกันแน่ " ปลายฟ้าเอ่ยถามด้วยความสงสัยที่มีอยู่ไม่แพ้แววตาและใบหน้าหวานที่แสดงออกมา
" เรารู้จักคนๆนึง มันนานมากแล้ว ผุ้ชายคนนั้นรักผู้หญิงคนนึงมาก เรียกว่ามากกว่าชีวิตของตัวเองด้วยซ้ำไป แต่สุดท้าย…เขาก็ต้องสูญเสียเธอไป แต่พอมาได้เจอเธออีกครั้ง เธอคนนั้นกลับจำเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาไม่ได้เลย ผู้ชายคนนั้นไม่เคยโกรธหรือโทษเธอเลยสักครั้ง ไม่เคยจะโทษว่ามันเป็นความผิดของเธอ แต่กลับพร่ำเพ้อโทษตัวเองอยู่ร่ำไป ที่ไม่สามารถรักษาสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าชีวิตเอาไว้ได้ " คำพูดบอกเล่าเรื่องราวเรียบแต่กลับนุ่มนวลลงยามเอ่ยถึงผู้หญิงคนนั้น ใบหน้าดูอ่อนโยนลงจนคนที่พบเห็นสังเกตได้ชัดเจน คำพูดกำกวมในครั้งนี้สร้างความสงสัยให้กับคนที่สงสัยอยู่แล้วเป็นทุนเดิม เพิ่มความสงสัยเข้าไปอีก
" กันย์หมายความว่ายังไงเรื่องที่กันย์เล่าให้พวกเราฟัง มัน มัน… " ไม่ใช่แค่ปลายฟ้าแค่เพียงคนเดียวที่สงสัย แต่เพื่อนๆคนอื่นที่รับเรื่องราวต่างสงสัยไม่แพ้กัน กันทรากรยิ้มน้อยๆก่อนตอบ
" ไม่มีอะไรหรอก อย่าคิดมากเลย เราแต่งข้นเองละเรื่องนี้ เห็นแต่ละคนกำลังอินเรื่องเลิฟๆซะเหลือเกิน " กันทรากรพูดทิ้งท้ายก่อนเดินออกไปสูดอากาศภายใน พร้อมกับเสียงบ่นพึมพำตามหลังร่างสูงไป
" อะไรของเค้าน่ะ "
เสียงคลื่นกระทบฝั่งครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับดนตรีบรรเลงยามค่ำคืน ดวงดาวประดับฟากฟ้ายามค่ำคืน กับสายลมอ่อนๆพัดผ่านมาเบาๆ ก่อความรู้สึกบางอย่างกับปลายฟ้า สาวร่างบางยืนมองคลื่นเล็กๆที่ม้วนตัวก่อนซัดเข้าฝั่งครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้ปลายฟ้านึกถึงความฝันต่างที่ผ่านมา และเผลอถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างไม่รู้ตัว มีสายตาที่แฝงไปด้วยความรู้สึกมากมายมองด้านหลังของผู้หญิงที่เขาตามหาตลอดมาจากในมุมหนึ่งเงียบๆโดยที่คนถูกมองไม่สังเกตเห็น
ปลายฟ้าทรุดตัวนั่งลงนั่งบนเก้าอี้ผ้าใบริมระเบียงที่ยื่นออกมาที่ชานบ้านใกล้ๆที่มีไม้เตี้ยล้อมกั้นบริเวณรอบๆ พร้อมกับหยิบนิยายข้างตัวขึ้นมาเดอ่าน ปล่อยใจไปตามอารมณ์ ร่างบางเปิดอ่านไปเรื่อยๆ ตัวอักษรมากมาบนหน้ากระดาษแทบไม่ได้เข้าไปในห้วงความคิดของร่างบางด้วยซ้ำไป จนกระทั้งเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งที่ชื่อเรื่องและคำนำเรื่องมันดึงดูดใจของเธอเหลือเกิน
มันช่างเหมือนกับเธอตอนนี้เหลือเกิน แต่แตกต่างกันตรงที่บทสรุปของเรื่องต่างได้รักกัน แต่ตัวเธอเอง แม้กระทั่งเงาของผู้ชายคนนั้นเธอยังไม่พบ และไม่เคยรู้ว่าผู้ชายที่เอหลงรักในความฝัน โดยไม่ทันตั้งตัวว่าหน้าตาเป็นเช่นไร
" ฮึ…อย่าฉัน แล้วฉันจะไม่ลืมเธอ " ปลายฟ้ายิ้มเยาะตัวเองน้อยๆกับเนื้อเรื่องที่เธออ่าน ชีวิตของเธอช่างห่างไกลจากความเป็นจริงเหลือเกิน หรือเธอควรจะหยุดพร่ำเพ้อถึงผู้ชายคนนี้แล้วตื่นจากฝันสักที
" ชีวิตจริงที่เอาแต่เพ้อฝัน ตามหาคนที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งหน้าตา " ปลายฟ้าปิดหนังสือลง เหม่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายาวค่ำคืนที่ประดับไปด้วยดาวนับล้านดวง
" ในชีวิตจริงห่างไกลจากนิยายมากเกินไป ใครว่านิยายมาจากชีวิตจริง แล้วทำไมเรื่องที่เหลือเชื่อต้องเกิดขึ้นกับเราด้วย " ปลายฟ้าพึมพำกับตัวเองเบาๆกับตัวเอง แววตาอ้างว้างราวกับไม่ใช่ปลายฟ้าคนเดิม
" ปลายทำไมมานั่งตากยุงล่ะ " เสียงหวานดังขึ้นที่ประตูกระจกที่กั้นระหว่างห้องรับแขกกับระเบียงที่ยื่นออกมาที่ชานบ้าน ปลายฟ้ากระพริบตาถี่ๆปรับให้กลับเป็นปกติก่อนหันไปทางร่างบางต้นเสียงหวาน
" เพลง "
ปลายฟ้าเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ ก่อนลุกขึ้นเดินไปหาเจ้าของชื่อ " เข้าไปข้างในกันเถอะ " ปลายฟ้าเดินนำกลับเข้าไปภายในห้องรับแขก พลางกวาดตามองรอบๆห้องในความมืด " คนอื่นล่ะ " ปลายฟ้าถามขึ้น ขณะกวาดตามองรอบๆห้องอีกครั้ง
" สงสัยไปอาบน้ำกันแล้วล่ะ " ปลายฟ้าพยักหน้าน้อยๆ
" เราก็ขึ้นไปอาบน้ำกันเถอะ " เพลงพิณเอ่ยชวนเบาๆ ปลายฟ้าพยักหน้ารับน้อยๆ ก่อนเดินไปตรวจเช็คประตูและหน้าต่างล็อคให้เรียบร้อย ก่อนเดินขึ้นห้องนอนของตัวเองไปพร้อมกับเพลงพิณ โดยมีสายตามองตามหลังร่างบางของทั้ง 2 คนไปจนลับสายตาจากมุมที่ทั้ง 2 คนไม่ทันสังเกตเห็น โดยที่ปลายฟ้าและเพลงพิณไม่ทันรู้ตัว...
ความคิดเห็น