Dream...มหัศจรรย์ฉันรักเธอ

ฟ้าส่งเขาและเธอกลับมาพบกันอีกครั้ง แต่ฟ้ากำลังจะพรากเขาไปจากเธอ เธอยอมไม่ได้ เธอจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อรั้งเขาเอาไว้ให้ได้!!

'ขอบคุณที่ฟ้าส่งให้เรามาเจอกัน แต่ทำไมต้องพาโรคร้ายมาด้วย ทำไม ทั้งที่ได้รักกันแล้ว ทำมายยยยย....' หญิงสาวร่างบางสั่นน้อยๆ ในอ้อมกอดของคนรัก
'อยากจะร้องก็ร้องออกมา ไม่ต้องเก็บไว้อีกแล้ว ทุกครั้งที่เราเห็นปลายร้องไห้ เราขอเป็นคนเช็ดน้ำตา ไหล่ของเรามีไว้ให้ปลายพักพิงยอมอ่อนล้า ปลาย...ต่อไปเวลาที่ปลายอยากจะร้องก็ร้องออกมาให้เราได้เป็นคนเช็ดน้ำตาของปลาย ปลายไม่ค้องไปแอบร้องไห้อีกแล้ว ทุกครั้งที่เห็นปลายทำแบบนั้น พยายามทำตัวเข้มแข็ง เพราะไม่อยากให้เราไม่สบายใจ แต่ยอมรับความเจ็บปวดไว้กับตัวเองแบบนี้'
'ไม่ต้องกลัวน่ะปลาย...เราจะไม่จากปลายไปไหนทั้งนั้น จะอยู่ตรงนี้ใกล้ๆปลายตลอดไป' มือใหญ่ลูบศรีษะได้รูปของคนรักแผ่วเบาอย่างทะนุถนอม 
'จริงน่ะกันย์'
'ปลายสัญญากับเราเรื่องนึงได้มั๊ย'
'เรื่องอะไรเหรอ'
'ถ้าเราตายไป ปลายจะไม่ทำอะไรโง่ๆ ปลายต้องใช้ชีวติส่วนที่เหลือของปลายอย่างมีความสุขได้มั๊ย'
'กันย์ได้โปรด อย่าพูดแบบนั้น'
'การนอนหลับก็เหมือนกับการที่เราตายชั่วคราว เราเคยพอใจว่าขอแค่มองปลายไกลๆ แค่เห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของปลายก็พอแล้ว แต่พอเอาเข้าจริงๆแล้ว เราก็ไม่อยากให้ปลายไปรักใคร เรามันเห็นแก่ตัว ถ้าวันนั้นเราไม่เล่าเรื่องพวกนี้ให้กานฟัง ปลายก็จะได้ไม่ต้องร้องไห้เพราะเราอีก ทั้งที่สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่ทำให้ปลายต้องเสียน้ำตาอีก แต่สุดท้าย...' เสียงท้ายประโยคโดนกลืนหายเข้าไปในลำคอ
'กันย์'