คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : รอ
..เคยไหมกับการเฝ้ารอใครสักคนที่เข้ามาในชีวิต
เพื่อเติมเต็มส่วนที่ขาดหาย รอกามเทพแผลงศรรักกับใครสักคน..
ตอนที่ 1 : รอ
ร่างบางทอดสายตาเหม่อมองออกไปไกลสุดขอบฟ้า ยามดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลง พื้นน้ำเป็นประกายอ่อนๆสบายตายามต้องแสง เสียงคลื่นกระทบฝั่งราวกับทำนองเพลงที่โลดแล่นในจิตใจ ยามนึกถึงใครสักคน ที่ไม่รู้ว่าจะมีตัวตนอยู่จริงหรือเปล่า
สิ่งที่ฉันหวัง สิ่งที่ฉันคอย
อาจดูเหมือนเลื่อนลอย เกือบจะฝันไป
มองหาใครคนหนึ่ง ที่ไม่รู้เป็นใคร
และไม่รู้เมื่อไหร่ จะได้พบคนผู้นั้น
" ยัยปลายมานั่งทำ MV อะไรตรงนี้ย่ะ " เสียงหวานดังขึ้นเบื้องหลัง เจ้าของชื่อละสายตาจากภาพตรงหน้า หันกลับมามองคนพูดพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ
" ก็มานั่งคิดพลอตนิยายอยู่น่ะสิ เสียดายจังน่ะแพลงที่ไม่ได้เอาปากกากับกระดาษมาด้วยด้วยกำลังแล่นเชียว " สาวร่างบางนัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนนาม 'ปลายฟ้า' ยิ้มน้อยๆ
" จะบ้าไหมยัยหนูปลายแกมาพักทั้งที ยังคิดถึงเรื่องงานอยู่อีก นี้ลืมไปแล้วเหรอว่าตอนนี้หล่อนลาพักร้อนอยู่น่ะจ้ะ " เสียงหวานเอ่ยขึ้นด้วยความอ่อนใจ พร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ
…ใช่เธอลาพักร้อน ลาเพื่อที่จะมาพบใครสักคน คนที่ฟ้าลิขิตมาให้คู่กัน ทำไมเธอตัดสินใจเลือกที่จะเสี่ยงโดยใช้หัวใจเป็นเดิมพันเพื่อตามหารักแท้…
" คิดอะไรอยู่น่ะยัยปลาย หือ " เสียงหวานของสาวร่างเล็กอีกคนที่เดินตามมาภายหลังเอ่ยถาม
" เปล่าหรอกจ้ะ แพลง พริล กลับเข้าในบ้านกันเถอะฟ้าเริ่มจะมือแล้ว ไป " ปลายฟ้าเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ ก่อนเดินนำเพื่อนสาวทั้ง 2 กลับเข้าบ้าน
" ไงยัยปลายหายไปไหนนานแบบนั้น ได้อะไรมาบ้างล่ะ " เสียงหวานของสาวเปรี้ยวประจำกลุ่ม ผมซอยเป็นทรง ส่วนสูงราวกับนางแบบเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มเก๋
" ไปนั่งคิดพลอตนิยายน่ะหวาน ดูสิหยุดงานมาเที่ยวกัน แต่ยังคิดเรื่องงานแบบนี้ เฮ้อ! " สาวหน้าหวานอย่าง ' ภัณฑิรา ' หรือ ' แพลง ' เอ่ยฟ้องสาวเปรี้ยวแต่ชื่อหวาน
" เหรอ...ไม่ใช่ไปคิดถึงหนุ่มในฝัน หรือคำทำนายเหรอ " เสียงล้อเลียนจากสาวเปรี้ยวนาม ' ณิชภัทร ' หรือ ' หวาน ' ทำเอาไอร้อนขึ้นหน้าคนถูกแซว
" ไง แล้วเจอรึเปล่าล่ะยัยปลายหนุ่มในฝัน " น้ำเสียงกระแหนะกระแหนอย่างไม่จริงจังเอ่ยขึ้นจากชายหนุ่มร่างสูงโปร่งท่าทางตุ้งติ้ง
" ยังเลย เฮ้อ!! " ปลายฟ้าส่ายหน้าเบาๆก่อนร่างบางทิ้งตัวนั่งบนชุดรับแขกที่ถัดจากหนุ่มหน้าตี๋
" เฮ้อ!! ยัยปลาอบเพ้อฝันไม่เปลี่ยน คบกันมากี่ปีแล้ว นิสัยก็ยังเหมือนเดิม " เสียงถอนหายใจเบาๆดังขึ้นเป็นระลอก หลังจากหนุ่มหน้าตี๋นาม ' กันทรากร ' หรือ ' กันย์ ' พูดจบ
" เถอะน่ากันย์ ปลายก็แค่ลองมาดูเฉยๆว่าตรงตามคำทำนายไว้หรือเปล่า ถ้าไม่ตรงก็ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหนเลยนี่ " ปลายฟ้าเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ ทำเอาคนที่ฟังอยู่ยิ้มบางๆ
" แล้วในฝันที่ปลายเคยเล่าให้พวกเราฟัง ปลายเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นไหม " เสียงทุ้มของกันทรากรเอ่ยถาม พร้อมกับรอยยิ้มแต่งแต้มใบหน้า ปลายฟ้าส่ายหน้าน้อยๆ " เฮ้อ! ยังเลย "
" อ่าว !! "
" เห็นแต่โครงร่างแต่ไม่ชัดมันลางๆ แสงมันสลัวๆ พอจะได้เห็นหน้าของผู้ชายคนนั้นชัดๆก็มีอะไรมาขัดขวางก่อนทุกครั้งเลย เสียงเรียกข้าวของโทรศัพท์บ้างล่ะ เสียงเรียกบ้างล่ะ เฮ้อ ! เลยไม่เคยได้เห็นสักที " เสียงถอนหายใจถี่ๆของสาวช่างฝันอย่างปลายฟ้าดังขึ้นหลังจากเสียงหวานพูดรัวจบลง ขณะที่ใบหน้าหวานเปลี่ยนไปตามอารมณ์ทำเอาคนถามอมยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู
" บางทีน่ะกันย์ ปลายก็คิดว่าตัวเองบ้ารึเปล่า มัวแต่มาฝันถึงใครก็ไม่รู้ แล้วเก็บเอามาคิด คิดถึงคนๆนั้น ทั้งๆที่ผู้ชายคนนั้นอาจะไม่มีตัวตนอยู่จริงๆในโลกนี้ก็ได้" ปลายฟ้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้า นัยน์ตาของคนฟังทอดมองด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา ความเงียบเริ่มก่อตัวขึ้นช้าๆหลังจากที่ปลายฟ้าพูดจบ มีเพียงเสียงถอนหายใจ และลมหายใจอุ่นๆของคนภายในห้อง บ่งบอกว่ายังมีชีวิตอยู่
" ไม่หรอกปลาย ปลายเชื่อในความคิดของปลายสิ บางทีเรื่องแบบนี้อาจจะเป็นพรหมลิขิตก็ได้ รักข้ามภพ รักข้ามชาติน่ะ หรือว่าเหมือนกับเรื่องที่ปลายเขียนขึ้นล่าสุดน่ะ ที่พระเอกกับนางเอกอยู่กันคนละฟากของโลก แต่สุดท้ายก็มารักกันจนได้ อย่าคิดมากสิปลาย บางอย่างมันอาจจะดูเป็นเรื่องที่ยากจะเชื่อ แต่เชื่อไว้ก็ดีน่ะ " กันทรากรเอ่ยขึ้นเสียงเบาพร้อมกับรอยยิ้มปลอบใจคนฟัง
" แต่มันก็มีโอกาสที่จะเกิดขึ้นได้แค่ 0.0001 เปอร์เซ็นนะสำหรับรักข้ามภพ นิยายก็คือนิยาย " ปลายฟ้าเอ่ยแย้งเบาๆ
" ปลายเชื่อเถอะ ถึงแม้ว่าโอกาสที่จะเกิดขึ้นมีเพียง 0.0001 เปอร์เซ็น แต่มันก็ยังมีโอกาสที่จะเกิดขึ้นได้ ปลายอาจจะได้พบกับผู้ชายคนนั้นในไม่ช้า เขาคนนั้นเกิดมาเพื่อคู่กับปลายและรอที่จะพบปลายมานานแล้ว รอปลายมาหลายชาติภพจนมาถึงชาตินี้ มันอาจจะดูว่าเหลือเชื่อ แต่ว่าเรื่องที่เหลือเชื่อไม่จำเป็นว่าต้องไม่เกิดขึ้นนี่ นิยายบางครั้งก็สร้างมาจากชีวิตจริงบางส่วนล่ะ ไม่มากก็น้อยเชื่อเราสิ " กันทรากรเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มบางๆ พร้อมกับลุกขึ้นยืนหลังจากพูดจบ เดินไปหยุดตรงหน้าปลายฟ้าก่อนขยี้ผมของสาวร่างบางเบาๆๆ ก่อนเดินจากไปพร้อมกับคำพูดทิ้งท้าย " คู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอกน่ะ " โดยมีสายตาหลายคู่มองตามแผ่นหลังของคนพูดไปด้วยความสงสัยจนลับสายตาไป " อะไรของเค้าน่ะ "
" เมรยา...ต่อให้คุณจะหนีกันไปสักกี่ชาติ ไม่มีวันที่คุณจะหนีพ้น จะตามหาคุณจนพบในทุกๆชาติ ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม " เสียงทุ้มเอ่ยแผ่วเบาก่อนเดินเข้าห้องของตัวเองไป
" ไฮ...กันย์วันนี้ตื่นเช้าจังเลยน่ะ พ่อคนขี้เซา " เสียงหวานจากเจ้าของร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกับแววตาเป็นประกายล้อเลียน ชายหนุ่มร่างสูง ละสายตาจากภาพท้องทะเลตรงหน้า ลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินไปยืนรับลมริมระเบียง ก่อนหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับปลายฟ้า
" ใครกันแน่ฮะที่ขี้เซา ว่าแต่วันนี้ปลายก็ตื่นเช้าเหมือนกันเนอะ เมื่อคืนปลายก็นอนดึกไม่ใช่เหรอ " กันทรากรเอ่ยขึ้นเบาๆพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ " ไม่ดึกเท่าไหร่หรอก " กันทรากรยิ้มน้อยๆก่อนหมุนตัวกลับมองออกไปไกลสุดสายตา พร้อมกับถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า
ปลายฟ้ายืนมองแผ่นหลังของกันทรากรด้วยสีหน้าครุ่นคิด ก่อนปรับสีหน้ากลับเป็นปกติ แล้วสาวเท้าช้าๆไปยืนเคียงข้างร่างสูง ร่างบางถอนหายใจน้อยๆ แอบมองคนข้างกายอย่างตัดสินใจ
...จะให้พูดยังไงดีล่ะ ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นที่ตรงไหนดี เพราะเราเองก็ยังไม่รู้ว่ากันย์จะเชื่อเรื่องพรหมลิขิตมากแค่ไหน ถึงแม้ว่าเมื่อวานกันย์จะพูดแบบนั้นก็ตาม แต่พอพวกเราคุยเรื่องแบบนี้กันทีไร ทุกครั้งกันย์ก็ทำหน้านิ่งทุกครั้ง เลยไม่รู้ว่าจะพูดกับกันย์ดีรึเปล่า แล้วเมื่อคืนอีก เรา...เรายังฝันถึง...ผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว...
ปลายฟ้าปิดเปลือกตาลงช้าๆ นึกถึงเหตุการณ์ในความฝัน
แอ๊ด !!
ปลายตูห้องพักผู้ป่วยเปิดออกก่อนปิดลง แสงสลัวๆจากภายนอกห้องเข้ามา ทำให้พอมองเห็นทางเดินเพียงเล็กน้อย เงาตะคุ่มของชายหนุ่มร่างสูงเดินมาหยุดลงข้างเตียงผู้ป่วยที่มีร่างบางของหญิงสาวหลับสนิท มีสายน้ำเกลือและเครื่องช่วยหายใจห้อยระโยงรยางค์ ร่างสูงสั่นน้อยๆ ก่อนนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง ฟุบหน้าลงกับหลังมือบางของหญิงสาว ร่างสูงสั่นน้อยๆ
ปลายฟ้ากระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่ความงุนงง มองไปรอบๆบริเวณห้องพักผู้ป่วยก่อนมาหยุดลงที่เงาตะคุ่มของคนร่างสูง ปลายฟ้ามองภาพตรงหน้าด้วยความสลดใจ ก่อนก้าวช้าๆไปหาร่างสูงที่ดูคุ้นตา
" เมย์...ยุทธ์ขอโทษ " ร่างสูงสะอื้นจนตัวโยนราวกับจะขาดใจ ชายหนุ่มค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆ....
เฮ้อ !! แต่ไม่ทันได้เห็นใบหน้าของผู้ชายคนนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือของเราก็ดังขึ้น พร้อมกับภาพตรงหน้าเริ่มบิดเบือนและจางหายไป พร้อมกับคำพูดที่ติดหูมา แม้กระทั่งตื่นนอน
' เมย์ ยุทธ์ขอโทษ '
" เมย์ เราว่า... " เสียงทุ้มของชายหนุ่มร่างสูงโปร่งข้างกายดังขึ้นแผ่วเบาๆ ส่งผลให้ความคิดของปลายฟ้าสะดุดและหยุดลง สาวร่างบางลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ " อะไรน่ะ เมื่อกี้กันย์เรียกปลายว่าอะไรน่ะ " แววตาตื่นตระหนกของปลายฟ้า ส่งผลให้คนพูดรู้สึกตัว
" ก็...กันย์พูดว่าปลาย เราว่าเข้าด้านในกันดีกว่าพวกเอพริลคงจะตื่นแล้วล่ะ แล้วก็คงลงมาแล้ว " ทันที่ที่พูดจบกันทรากรหมุนตัวกลับเดินเข้าด้านในทันที โดยไม่ปล่อยโอกาสให้ปลายฟ้าได้พูด
" แต่ว่า...ช่างเถอะ เราอาจจะหูฟาดไปก็ได้ เพราะเราก็กำลังนึกถึงเรื่องของเมรยากับจิรายุทธ์ เฮ้อ !! " เสียงถอนหายใจเบาๆทิ้งท้าย ก่อนเดินตามทางที่ร่างสูงของกันทรากรหายลับสายตาไป...
" ไง…คุณหนูไปยืนรับลมยามเช้าเหรอจ้ะ " เสียงหวานของสาวเปรี้ยวเอ่ยขึ้นทันทีที่ร่างบางของปลายฟ้าก้าวพ้นประตูเข้ามาภายในห้องรับแขก ปลายฟ้าพยักหน้าน้อยๆ " อือ "
" ไปรับลมมาหรือยืนมองหาเจ้าชายในฝัน คิดว่าเจ้าชายจะมาปรากฏตัวตรงหน้า " เสียงแหลมที่ถูกดัดขึ้นก่อนร่างสูงของเจ้าของเสียงจะปรากฏตัว
" งั้นมั้งนาย " เสียงหวายเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ
" นี่ยัยปลาย บอกแล้วไงอย่าเรียกว่านาย ชั้นชื่อแหม่มย่ะ ไม่ใช่นายสักหน่อย " เสียงแหลมดัดเลียนแบบเสียงของผู้หญิงจากชายหนุ่มร่างสูงท่าทาง
" จ้าๆ " ปลายฟ้าส่ายหน้าน้อยๆพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ รอยยิ้มน้อยๆปรากฏขึ้นแต่งแต้มใบหน้าของชายหนุ่มท่าทางตุ้งติ้งด้วยความพอใจ ก่อนทิ้งตัวนั่งลงบนชุดรับแขกใกล้ๆ " ดีมาก "
ครั้งแรกที่เธอรู้จักนายธีรศักดิ์หรือว่านาย ครั้งแรกที่พบเห็นปลายฟ้ายอมรับว่าผู้ชายร่างสูงโปร่ง ผิวขาวเนียนผิดจากผู้ชายคนอื่นๆในห้องเรียน ใบหน้าคมชวนให้เธอหลงใหล เมื่อได้เข้าใกล้ ผู้ชายคนนี้สร้างความประทับใจให้กับเธอในหลายๆเรื่อง ในขณะเดียวกันก็สร้างความแปลกใจให้กับเธอไม่น้อย ใบหน้าที่เธอว่าหล่อยามที่มองจากระยะไหล ยามที่มองใกล้ยิ่งชวนให้หลงใหล ผิวพรรณที่รักษาเป็นอย่างดี จนเธอเองยังแอบชื่นชมอยู่ในใจ แต่ทันทีที่เธอสนิทกับนายธีรศักดิ์ เธอต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ทันที…
เธอ ณิชภัทร เพลงพิณ ภัณฑิรา เมษา ธีพากร และธีรศักดิ์ต่างคนต่างเริ่มเรียนรู้นิสัยของแต่ละคน บ่อยครั้งคนที่ดูเหมือนกับพึงไม่ได้อย่างธีรศักดิ์ แต่เขาสามารถให้คำปรึกษากับเพื่อได้ดีเสมอ เวลา 3 ปีผ่านไปอย่างรวดเร็วในความคิดของปลายฟ้า เพื่อนๆแต่ละคนแยกย้ายกัน ต่างไปตามความฝันและเส้นทางของตัวเอง แต่ทุกคนยังพบปะกันอยู่เสมอ
และตอนปี 1 นี้เอง…ที่ทำให้เธอได้พบกับกันทรากร เขาสร้างความประทับใจให้กับเธอและผองเพื่อนอยู่เสมอๆ ถึงแม้ว่ากันทรากรจะเข้ามาในกลุ่มหลังสุด แต่เขาก็สามารถเข้ากับพวกเธอได้เป็นอย่างดี ช่วงปี 3 พวกเธอต้องฝึกงานจึงไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยเหมือนเก่า นายธีรศักดิ์ที่พวกเธอมักล้อเล่นเสมอ กลับมาเจอกันอีกครั้ง นายธีรศักดิ์ที่พวกเธอเรียกเสมอว่า ‘ นาย ’ กลับมาพร้อมกับชื่อใหม่ที่พวกเธอคาดไม่ถึง
“ นี่พวกเธอ ต่อไปอย่าเรียกว่านายอีก เข้าใจมั๊ย เพราะเรามีชื่อใหม่ว่า แหม่ม ชื่อจริงชื่อว่าไปรยา ”
ตอนแรกๆพวกเธอก็อดล้อเลียนเพื่อนหนุ่มใจสาวไม่ได้ แต่เพื่อนเธอคนนี้มักจะทำอะไรที่คาดไม่ถึงและสร้างความแปลกใจให้กับคนในกลุ่มเสมอ เมื่อคิดถึงวีรกรรมต่างๆของ ‘ ไปรย่า ’ ปลายฟ้าก็ดอไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
“ ยิ้มอะไรย่ะ ยัยปลาย ” ปลายฟ้ากระพริบตาถี่ๆดึงตัวเองออกจากความคิด พร้อมกับมองรอบๆวงสนทนา ปลายฟ้าส่ายหน้าน้อยๆ “ เปล่า ”
“ แล้วตกลงเจอรึเปล่า เจ้าชายของแกน่ะ ” ไปรยาเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับกรีดกรายนิ้วมือ
“ เฮ้อ !! ไม่เจอน่ะสิ ” คนถูกถามตอบกลับพร้อมกับท่าทางเหนื่อยล้า
“ ทำท่าเป็นปลาขาดน้ำไปได้ ” ไปรยาบ่นเบาๆอย่างไม่จริงจังนัก
“ เส้นผมบังภูเขา ” เสียงทุ้มของกันทรากรเอ่ยขึ้นเบาๆเหมือนพึมพำกับตัวเองมากกว่าที่จะพูดกับเพื่อนคนอื่นๆ แต่ไม่วายสาวหน้าหวานอย่างปลายฟ้าได้ยิน
“ กันย์พูดว่าอะไรน่ะ อะไร…เส้นผมบังภูเขาสักอย่าง ” ปลายฟ้าเอ่ยถามด้วยท่าทีงุนงงกับคำพูดของกันทรากร
“ เปล่าๆ ไม่มีอะไร เราขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ ” ทันทีที่พูดจบร่างสูงของกันทรากรลุกขึ้นยืนและเดินออกจากวงสนทนาไป โดยมีสายตางุนงงกับคำพูดของเพื่อนคนอื่นมองตามแผ่นหลังของกันทรากรไป “ อะไรของเค้าน่ะ ”
“ อาบน้ำอะไรหนักหนาว่ะ ” ธีพากรชายหนุ่มหน้าเข้มเอ่ยขึ้น ขณะเดินสวนกับร่างสูงของกันทรากรที่บันได
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบสักทีตอนที่ 1 ยังไงก็ช่วย Comment + โหวดด้วยน่ะค่ะ
ขอบคุณมากๆเลยนะค่ะ
ความคิดเห็น