เสน่หาพรหมจารี

#ราช

#แพม พรหมจารี

…ใครหนอ ใครกำหนด...วัดคุณค่าของผู้หญิงจากเยื่อบางๆ ใต้ร่มผ้านั่น 

ไม่ซิง...แล้วมันยังไง

มันกลายเป็นคนหยำฉ่า เหลวแหลก หมดเกียรติแห่งสตรีเพศเลยงั้นรึ อะไรจะอ่อนไหวกับเวอร์จิ้นกันเพียงนั้น ผู้ชายเสียตัวบอกว่าเป็นประสบการณ์ ผู้หญิงเสียตัวบอกว่าแรด ไร้ความเสมอภาคกระทั่งสิทธิในร่างกาย ชาตรีมากมายยินดีปรีดา ได้ปักธงเปิดปฐมบทรสรัก ในขณะที่บางคนก็แทบจะชักดิ้นชักงอตาย เมื่อทราบว่าตัวเองทาบทับซ้ำรอยใคร

“หนูน่ะ หนูไม่มีเงินมาจ่ายให้เจ้านายของคุณหรอกค่ะ หนูมีแค่…ตัวหนู...”

แทนตนด้วยสรรพนามน่ารักกรุบกริบ สมกับใบหน้าเอ๊าะใสปิ๊ง ผมสั้นประบ่าสไตล์เกาหลี อ่อนกว่าวัยนับสิบปี ดูชายฉกรรจ์เหล่านี้เถิดหนา...ยังจับไต๋ไม่ได้สักคน 

“เจ้านายของพวกคุณ เขาเป็นคนยังไงคะ เขาจะใจร้ายกับหนูไหม...หนู...หนูกลัว”

แสร้งเค้นเสียงเครือเพื่อความสมจริง ก้มศีรษะหวาดหวั่นไร้เดียงสา หวังจะได้รับความสงสาร ก่อนจะลอบยิ้มมุมปาก วาดฝันถึงแผนยั่วเสน่หาเจ้าของเพนท์เฮาส์หรูหรา เพียรกวาดมองสอดส่องหาหลักฐานที่พอจะทำให้เธอทราบว่าเจ้าหนี้รูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร

ถ้าเขาแก่ชราภาพ เธอขอแบบใกล้ลงโรงในเร็ววัน เน้นการลงทุนระยะสั้น หวังรับตำแหน่งคุณนายครองสมบัติ ถ้ายังหนุ่ม เน้นโง่เป็นหลัก หล่อเป็นรอง สมองไม่ต้องใช้ เธอจะทำให้เขาหลงใหลคลั่งไคล้ ตกเป็นทาสรัก ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้

“แลกกับหนี้ทั้งหมด หนูจะยอมเขาทุกอย่าง เขาจะทำอะไรก็ได้ หนูขอแค่ให้เขา เมตตาหนู...”

ด้วยรถสักคัน บ้านสักหลัง...ถ้าทุ่มมาไม่อั้น ก็เชิญเลย เชิญขยี้เวอร์จิ้น (ที่ไม่มีแล้ว) ของอิฉัน ล่วงล้ำจนสาแก่ใจ

ตึก...ตึก...

มาแล้ว…มาแล้วสินะ...

พรหมจารีสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กำมือระงับความตื่นเต้น หูได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา ค่อยๆ เงยหน้ากระมิดกระเมี้ยน ทำทีสะเทิ้นเอียงอาย ล่อลวงอีกฝ่ายนับแต่วินาทีแรกเมื่อได้ยล...

“ไง...”

แว้กกกกกก!

“เธอเองเหรอ…ลูกหนี้ฉัน”

แว้กกกกกกก! 

“ยัยคนปลิ้นปล้อน โกหกหลอกลวง”

แว้กกกกกก! 

ขะ…เขามาได้ยังไง…นะ…นี่มันอะไรก๊านนนน!

พรหมจารีอุทานเป็นนางบ้า ทั้งคำด่าทั้งการปรากฎตัวของ ‘ราช ราชศักดิ์’ รวมกันแล้วน่าตกตะลึงเสียยิ่งกว่าข่าวแมวมีลูกเป็นหมา ร่างบางหงายหลังตึงคาโซฟา ตาเหลือกถลนจ้อง ‘อดีต’ ที่ไม่ชวนให้จดจำ ไม่นึกเลยว่าเขาจะโผล่เข้ามาในชีวิตเธออีกครั้ง ด้วยฐานะทรงอิทธิพลนี้

“คุณราชครับ...”

“พวกแกไม่ต้องยุ่ง ฉันรู้จักยัยกะล่อนนี่ดี…”

หัวเราะหึขณะเหลือบมอง ‘คนเคยๆ’ ขาแกร่งย่างกรายข่มขวัญลูกหนี้สาว ร่างสูงใหญ่สวมสูทดำน่าเกรงขาม ออร่าความรวยสาดแสงส่องสว่าง ดวงหน้าหล่อเข้มขึงขัง หมั่นไส้ไก่แก่ วัยล่วงเลยจวนจะเข้าเลขสามแล้วแท้ๆ ยังมาเล่นติงต๊องเป็นเด็กสาวแรกแย้ม

“สิบเก้าอะไรของเธอ เธอมันยี่สิบเก้าแล้ว ยัยเฒ่าทารก!”

พรหมจารีอ้าปากค้าง อยากจะหวีดร้องฟ้องหมิ่นคนมอบสมญานาม พูดออกมาได้ยังไง หยาบคายมาก นอกจากจะรู้ทันว่าเธออยู่บนโลกนี้มานานเท่าไหร่ เขายังดักคออีกว่า...

“ช่างกล้าจะเอาเวอร์จิ้นมาแลกหนี้ หลอกลวงผู้บริโภคสิ้นดี ลืมไปแล้วเหรอ ว่าเธอเสียความบริสุทธิ์ให้ฉันไปแล้ว!”

……………….

"…คราวนี้เขาไม่ใช่ผู้ต้องหาคดีพรากผู้เยาว์แล้วนะแม่ เขาเป็นเจ้าหนี้เรา”

“อะไรนะ”

“ตาเป็นหนี้เขา เขาเป็นเจ้าหนี้เรา”

แม้จะตกตะลึง ทว่ามัจฉาก็ควบคุมกิริยา วางสีหน้าเรียบนิ่ง ประคองสติกับการเป็นนักธุรกิจหญิงแกร่ง เธอเปิดกระเป๋าสะพาย นำเช็กเงินสดออกมายื่นส่งให้ 

“นี่ค่ะคุณราช ฉันจะจ่ายแทนพ่อฉันเอง”

“ขอบคุณนะครับ แต่ผมไม่รับ”

บอกปัดอย่างไม่กลัวว่าจะมีปัญหากันในอนาคต มัจฉาฉุนกึก อกร้อนวาบกลัวว่าหนุ่มสาวจะหวนคืนสัมพันธ์สวาท 

“ทำไมไม่รับ ทำลายชีวิตแพมไปครั้งนึงแล้ว คุณยังไม่พอใจอีกเหรอ คุณจะเข้ามาวุ่นวายกับแพมอีกทำไม!”

“แม่อย่าเว่อร์ได้ไหม เขาไม่ได้ทำลายหนูเลย”

พรหมจารีเอ่ยแย้งแก้ต่างแทนราช แถมยังเกาะแขนเขาโดยไม่รู้ตัว มัจฉามองความสนิทสนมอย่างเป็นธรรมชาติด้วยความคุกรุ่น รีบดึงแขนเล็กออกห่างจากร่างสูง

“ถ้าเขาไม่ได้ทำลาย งั้นแกก็คงทำลายชีวิตตัวเอง ตอนนั้น ไม่ใช่เพราะแกอิจฉาน้องมาย อยากประชดฉันหรอกเหรอ แกถึงได้ทำตัวสิ้นคิดแบบนั้น!”

“แค่มีเซ็กส์กับผู้ชาย มันสิ้นคิด มันทำลายชีวิตตรงไหนแม่ งั้นคนที่มีอารมณ์ทางเพศ ก็ผิดหมดดิ”

ยิ่งได้ยินพรหมจารีตอบโต้เหมือนคนไม่ยี่หระอะไรกับการเสียเยื่อบางบริสุทธิ์ มัจฉายิ่งโกรธ อยากจะสั่งสอนดุจมารดาพึงมีความเมตตาต่อบุตร ก็อิหลักอิเหลื่อเกินกว่าจะกล้า ทำได้เพียงต่อว่าต่อขานดังเป็นมาตลอด

“แกคิดแบบนี้ ทำตัวแบบนี้ ผู้ชายดีๆ ที่ไหน เขาจะเอาแก!”

“ผู้ชายดีๆ ของแม่ เป็นแบบไหนล่ะ ผู้ชายที่รับไม่ได้ ถ้ารู้ว่าตัวเองไม่ใช่ผู้ชายคนแรกของเมียน่ะเหรอ ทำไม ถ้าเคยผ่านผู้ชายมาแล้ว จะกลายเป็นคนสกปรกโสโครก ชีวิตจะต้องจบสิ้นเลยเหรอไง!”

คนแหกม่านประเพณีเชิดหน้าท้าทาย ก่อนจะร้องโอ๊ยเจ็บแปลบ ด้วยจู่ๆ มัจฉาก็ลงโทษด้วยวิธีดั้งเดิม ฟาดฝ่ามือลงบนก้นงามงอน หากเป็นแม่คนอื่น พรหมจารีคงพอจำยอม ถือว่ารักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี แต่กับเราสอง สำนวนนั้นน่าจะเปลี่ยนเป็นรักวัวให้ผูก เกลียดลูกให้ดีเสียมากกว่า

“ทำไมเป็นคนแบบนี้ ทำไม!”

“ปล่อยหนูนะแม่!”

“ทำไมคิดอะไรนอกคอก ทำไม ทำไม!”

“พอเถอะครับ!”

ราชดันกายเข้าแทรก ก่อนจะยื้อแย่งร่างเล็กกลับคืนมา ชนวนเหตุคราอดีตอาจจะน่าสงสัย ชวนให้ไขปริศนา แต่อย่างไรก็ต้องช่วยยัยเฒ่าทารกให้รอดพ้นจากมือหนักหน่วงก่อน ตาคมกริบมองสบประสานกับสะใภ้ชลมาศ มัจฉาเองก็เค้นเสียงต่ำตำหนิ

“คุณราช นี่เป็นเรื่องระหว่างฉันกับแพม คุณไม่มีสิทธิ์ยุ่ง เพราะตามันไม่เคยดุด่าหลาน มันถึงเป็นคนแบบนี้ ชอบทำเหมือนตัวเองไม่มีค่า ไม่มีราคา”

“ราคา มันวัดกันที่ตรงไหน คุณค่า มันวัดกันจากอะไรครับ ถามร้อยคน ก็ได้คำตอบร้อยแบบ สำหรับผม ผู้หญิงไม่ได้หมดคุณค่าเพียงเพราะว่าเขาผ่านผู้ชายมาแล้ว”

……………

#วี้ดดดดดดดดดดดดด อะไรกันคับเนี่ยยยยยยยยยยยยยย

อยู่ๆ มาเปิดพระนางคู่ใหม่เหรอนังป้าพุ เป็นพระนางที่ไม่เคยแง้มออกมาก่อนหน้านี้สักนิด เปิดที ก็เปิดเลยงี้เหรอ 55555555555555555

เอาล่ะ มาคุยกันก่อนน้าาา 

ทุกคนขา ถ้าใครติดตามกันมาตลอด น่าจะพอทราบใช่ม้า ว่าที่ผ่านมา พุโฟกัสกับการเขียนเนื้อหาดิบของงานซีรีส์ เป็นบ้าเป็นบอขนาดว่าไม่ยอมขาย อยากเขียนทุกเรื่องก่อน 55555

ต้องเรียนตามตรง ว่าเนื้อหาดิบ เนื้อหาหลัก (แบบที่ยังไม่เกี่ยวกับตอนพิเศษพ่อๆ) พุลุล่่วงกว่าเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ละค่ะ และมุ่งมั่นเข้าสู่ขบวนการ ‘มัดรวม’ ทำซีรีส์สี่เรื่อง รวมเล่ห์รักครองขวัญ เป็นห้า เพราะเล่ห์รักครองขวัญก็มีจุดเชื่อมกับงานทั้งเซ็ตเช่นกันคับ

ซึ่งในระหว่างนี้ พุก็ยังอยากเขียนนิยาย…ใช่แล้วค่ะ ต่อให้เตรียมซีรีส์ แต่พุก็ยังอยากเขียนไปด้วย สำหรับพุ การเขียนนิยายคือความสุขสำราญ 55555

แต่…พุขอเว้นงานจริงจัง (เชิงตีพิมพ์) ไว้ก่อนน้าาาาาาาาาา 

(ขออภัยสำหรับใครก็ตามที่รอนายน้อย หรืองานเรื่องอื่นๆ ที่พุเปิดไว้ แหะๆ)

พุขอหาความบันเทิงให้ตัวเองด้วยการเขียนนางเอกม่วนๆ จอยๆ 5555555555555

ยัยแพม ยัยเฒ่าทาโร้กกกกกกกกกกกก

ฝากนางด้วยนะค้าาาาา 

(ในระหว่างนี้ สามารถทวงงานซีรีส์พุได้ตลอดเลยค้าบบบบบบบบบ อิอิ)