[fic exo] Hunhan คนไม่น่าสงสาร

ข้อมูลเบื้องต้น

ไม่รักกันไม่เป็นไร
แต่ทำร้ายกันทำไม

เนื้อเรื่อง

ชายรักชาย โลกสวยกดปิดด่วนๆ
'แบคกี้'
'ขอโทษนะเซฮุนนา'
แต่ฉันรักชานยอล'
ความเสียใจของผม..มันทำให้คนๆนึงที่รักผมมาก..เลือกที่จะลบตัวตนของเขา
'เซฮุนนาเป็นไรไปอ่ะ' เสียงเจื้อแจ้วใสแจ๊วของ 'เสี่ยวลู่ห่าน' ดังมาแต่ไกล
'โดนแฟนบอกว่ารักผู้ชายคนอื่นอ่ะเด่ะ'ผมพูดออกไปตรงๆ
เพราะเสี่ยวลู่คนนี้เข้าใจทุกอย่างอยู่แล้ว
'โอ๋ๆ ไปกินเหล้ากันป่ะล่ะ เดี๋ยวเลี้ยง'
'เออๆไปดิ'
--สองชั่วโมงผ่านไป'
'เซฮุนนาหยุดกินเหล้าได้แล้วนะ นายเมาแล้ว'
'ทำไมนายไม่รักฉันล่ะแบคกี้ทั้งที่ฉันรักนายออกมากมายขนาดนี้'
'เซฮุนนาฉันจะพานายกลับบ้าน'
--บนรถ--
'เซฮุนนาบ้านนายอยู่ไหน'
'แบคกี้...'
'เซฮุนนาไม่ต้องเศร้าไปหรอกนะ'
'...ยังไง'
'ฉันก็รักเซฮุนนานะ"
--บนห้องนอนของลู่ห่าน--
ลู่ห่านเช็ดตัวให้เซฮุนนาอย่างเบามือ 
เซฮุนจับมือลู่ห่านโน้มเข้าหาตัว ก่อนจะขึ้นคร่อม ก่อนจมูกโด่งจะไซร์คอลู่ห่านแบบไร้ความอ่อนโยนแม้แต่น้อย
'เซฮุนนาตั้งสติสิ เซฮุนนา นี่ลู่ห่านไงลู่ห่านเพื่อนนายไง' ลู่ห่านดิ้นไปถีบเซฮุนไป 
เขาไม่ใช่แบคฮยอนนะ...
'ทำไมไม่ยอมผมแบบที่ยอมชานยอลล่ะครับ แบคกี้ หือ!?' ตอนนี้เซฮุนไม่ใช่เซฮุนอีกต่อไป ความเสียใจเปลี่ยนเค้าเป็นปีศาจร้าย..
เซฮุนจับลู่ห่านคอนโซลกับเตียง ก่อนฉีกเสื้อผ้าของอีกคนจนร่างกายเปลือยเปล่า.. ก่อนกดแขนลู่ห่านอย่างแรง จนตัวลู่ห่านคิดว่าแขนตัวเองหักเป็นท่อนๆไปเสียแล้ว เซฮุนนำเศษเสื้อผ้าของลู่ห่านมามัดมือมัดเท้า
เซฮุนจะรู้ไหมนะว่าลู่ห่านเป็นหอบ..
จนถึงตอนนี้ลู่ห่านหมดแรงที่จะดิ้นร่างบางเริ่มหอบหนักจากความบอบช้ำทั้งกายทั้งใจ
ร่างกายของเขาถูกคนที่เขารักใช้เป็นตัวแทน..แทนอีกคนที่เค้าไม่เคยรู้จัก 
"แบคกี้..นายสวยมากเลยนะรู้ไหม'
'ฉันไม่ใช่แบคฮยอน!!' ถ้าเป็นไปได้เขาอยากตะโกนออกไปแบบนั้น แต่ตอนนี้แค่จะหายใจ ยังยากเลย
เซฮุนเริ่มจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง ก่อนจะส่งแท่งเนื้อเข้าในตัวลู่ห่าน
ไม่มีคำปลอบประโลมใดๆ มีแต่ความเจ็บปวดที่ทำให้ลู่ห่านแทบคลั่ง เสียงครางที่เซฮุนอยากได้ยินกลับเป็นแค่เสียงกรีดร้องอย่างทรมาน เลือดสีแดงสดไหลอาบขา 
'ครั้งแรกของเขากับความเข้าใจผิด'
'แน่น...ซี้ดแบคกี้..นายยนี่มัน'
เซฮุนจะรู้ไหมว่าลู่ห่านเจ็บขนาดไหน ก้อนเนื้อแปลกปลอมที่เข้าไปขยายข้างในตัวของลู่ห่านมันทำให้ลู่ห่านอึดอัดแค่ไหน เซฮุนขบยอดอกของอีกคน จนอีกคนเจ็บ ก่อนเซฮุนจะปลดปล่อยข้างในร่างกายอีกคน
น้ำตาลู่ห่านไหลพราก
เขาเจ็บ.....
สติของลู่ห่านเริ่มหายไป..ก่อนที่เซฮุนจะเริ่มได้ว่าเขาทำอะไรลงไป
'ลู่ห่าน!!ลู่ห่าน'
โรงพยาบาล
ในห้องไอซียูลู่ห่าน ร่างกายกระตุกไปตามเครื่องมือแพทย์ ครั้งแล้วครั้งเล่า
'เซฮุน'
'ไง..ซูโฮลู่ห่านล่ะ'
'เค้าปลอดภัยแล้วเซฮุนแต่ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่าเราจะทำแบบนั้นลงได้น่ะ'
'ผม...'
'นายไปคิดดูดีๆนะเซฮุน...ทบทวนว่านายจะเอายังต่อไป ถ้าลู่ห่านฟื้นแล้วฉันจะดูแลเค้าให้...'
'ครับ' น้ำตาเซฮุนไหลอาบแก้มมันเจ็บเอามากๆ นี่เค้าทำกับคนที่ดีกับขนาดนี้ลงไปได้ไง
--3เดือนต่อมา--
อาการทางกายเริ่มดีขึ้นเรื่อยตามลำดับ
แตกต่างจากอาการทางใจ...ที่มันจะมีแผลเป็นไปชั่วชีวิต
'ลู่ห่าน..เซฮุนขอเจอนาย'
'....'
'ลู่ห่าน...'
'ก็ได้ครับ'
เมื่อเซฮุนเดินเข้ามาในห้อง ก็ต้องตกใจกับสภาพของอีกคนที่นั่งอยู่บนหน้าต่างที่เปิดอยู่..ร่างบางตอนนี้ผอมแห้งเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก สีผิวที่เคยอมชมพูซีดเซียวอย่างหนัก
ที่แย่ที่สุดคือดวงตา..ดวงตาที่ไร้แววเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก
..และไม่หวังอะไรจากคนตรงหน้าอีกต่อไป
'ลู่ห่าน..'
'เซฮุนนายรู้ไหมว่าฉันรักนายมาก'
'ฉัน...'
'และฉันก็เกลียดนายมากเหมือนกัน
'ฉันขอโทษ'
'สามเดือนที่ผ่านมา...มันทำให้ฉันรู้ว่าฉันควรทำไงต่อไป..'
'ฉัน..'
'วันนี้ฉันอยากให้นายมาเจอ...เพราะวันนี้..จะเป็นวันสุดท้ายในชีวิตฉัน'
'หมายความว่าไงลู่ห่าน..'
'ลาก่อนนะ..เซฮุนนา' คำสุดท้ายที่เอ่ยจากริมฝีปากบาง
ก่อนที่คนตัวเล็กจะปล่อยให้ตัวเองตกไปกับอากาศและแรงโน้มถ่วงของโลก
--ที่ฝังศพของ'เสียวลู่ห่าน--
โอเซฮุนมองหลุมศพตรงหน้าด้วยความเจ็บปวดแม้เค้าไม่มีสิทธิที่จะพร่ำเพ้อหรือเรียกร้องอะไร..
ไม่รู้ว่าลู่ห่านจะได้ยินไหม
แต่โอเซฮุนอยากให้เสี่ยวลู่ห่านได้รู้..
สามเดือนที่ผ่านมาทำให้เซฮุนรู้ว่า
เซฮุนรักลู่ห่านนะ.
-Puntyprince-