คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 4
CHAPTER 4
“จะตามทำไมนักหนาไม่มีบ้านกลับหรือไง” เสียงหงุดหงิดนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน คุณหนูซูโฮที่พูดใส่หน้าคนตัวสูงที่เดินตามคนตัวเล็กทั้งวันตามคำสั่งของท่านประธานที่ให้ดูแลลูกชายของเขาอย่างดี
คริสไม่สนใจคำพูดของคนตรงหน้าเพราะเค้าคิดว่าเถียงไปก็เปลืองน้ำลายเปล่า ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเขาจะตั้งใจทำงานนี้ให้ดีที่สุด ไม่นำความรู้สึกส่วนตัวเข้ามาเกี่ยวข้องเพราะเกรงจะเป็นปัญหาในหน้าที่การงาน
“ขอให้น้ำลายบูดคาปาก” เมื่อร่างเล็กเห็นคริสไม่ตอบจึงอดที่จะแซะไม่ได้ พลางคิดในใจว่าไอ้คนที่เดินตามเขาทั้งวันนี่ใช่คนที่เขาเจอที่คลับจริงหรือเปล่า ทำไมตอนนี้ถึงเย็นชาแถมยังชอบทำหน้าเหมือนไว้ทุกข์ได้ตลอดเวลา คิดว่าขรึมมากเด้!!
เสียงโทรศัพท์มือถือของร่างเล็กดังขึ้น ซูโฮกดรับแทบจะทันทีเมื่อเห็นว่าใครโทรเข้ามา
“พี่ไค!!!”
“ตอนนี้ว่างอยู่เหรอครับ ไม่ติดงานเหรอ”
“จริงเหรอครับ อย่างนี้ต้องฉลองหน่อยซะแล้ว งั้นคืนนี้เจอกันที่ร้านเดิมนะครับพี่ไค”
“ครับผม คิดถึงเหมือนกันครับ”
ร่างเล็กยิ้มไม่หุบตั้งแต่ปลายสายโทรเข้ามาหาเขาแม้กระทั่งวางสายไปแล้วก็ยังเขินไม่เลิก ก็พี่ไคเป็นถึงดาราดัง แฟนคลับเยอะจะตาย เขารู้จักกับพี่ไคเป็นการส่วนตัวก็เพราะเพื่อนสนิทเขาแนะนำให้รู้จักในงานวันเกิดนั่นเอง
คริสเห็นท่าทีเคอะเขินของคุณหนูตัวแสบของเขาก็อดจะสงสัยไม่ได้ว่าใครกันที่โทรมาจนทำให้ร่างเล็กเขินจนตัวบิดเป็นเกลียวตั้งแต่รับโทรศัพท์
“คืนนี้ฉันจะออกไปกินข้าวข้างนอกนะไม่ต้องตามมาก็ได้” ร่างเล็กพูดแกมบังคับกับบอดี้การ์ดส่วนตัวของเขา แต่เห็นทีคริสจะไม่สามารถทำตามที่คนตัวเล็กขอได้ ขึ้นชื่อว่าบอดี้การ์ด คุณหนูไปไหน เขาต้องไปด้วย เพื่อความปลอดภัยของคนตรงหน้า
“ผมจะไปด้วยครับ แต่จะไม่เข้าไปวุ่นวายแน่นอน” คริสพูดขึ้นเสียงเรียบ นั่นทำให้ซูโฮของเขาไม่พอใจสุดๆ
“นายจะไปเพื่ออะไร ฉันดูแลตัวเองได้น่ะไม่ต้องห่วงหรอก”
“แต่ท่านประธานสั่งให้ตามคุณหนูทุกๆที่ๆคุณหนูไปครับ”
“ย่าห์! หงุดหงิดจัง ขี้เกียจเถียงแล้ว ตามใจนายเถอะ!!” ร่างเล็กบ่นออกมาเสียงดังหลังจากได้ยินคำตื๊อของบอดี้การ์ดหน้าใหม่คนนี้และก้าวเร็วๆเข้าห้องตนเองไป ผิดกับคริสที่ยืนยิ้มอย่างมีความสุขกับท่าทีเอาแต่ใจของคนตัวเล็ก
“ผมอยู่ในร้านแล้วครับพี่ไค ตอนนี้พี่อยู่ไหนเหรอครับ แต่ไม่ต้องรีบนะครับ อย่าขับเร็วล่ะครับเดี๋ยวเกิดอุบัติเหตุแล้วจะแย่เอา” ซูโฮพูดเสียงแจ๋วกับคนปลายสายอย่างมีความสุข คริสได้ยินบทสนทนานั้นทำให้รู้สึกหงุดหงิดตะขิดตะขวงใจว่าทำไมซูโฮถึงได้จงเกลียดจงชังอะไรเขานักหนา ทั้งๆที่เคยนอนด้วยกันมาด้วยซ้ำ แหม่ ...
สิบนาทีผ่านไปร่างโปร่งของชายผู้หนึ่งเดินเข้ามาในร้านด้วยท่าทีสง่าผ่าเผย เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนที่พับแขนเสื้อจนถึงข้อศอก เผยให้เห็นผิวที่แทนที่ดูออกจะเซ็กซี่นิดๆ แว่นตากันแดดสีชาที่ปกปิดดวงตาอันสุขุมนุ่มลึกของเขา ทุกท่วงท่าที่เดินสามารถสะกดสายตาทุกคู่จากผู้พบเห็นเนื่องจากร่างกายที่สมส่วนดูดีและใบหน้าคุ้นตาที่เห็นได้ตามโทรทัศน์และนิตยสารดาราอยู่บ่อยครั้ง
“รอนานไหมครับตัวเล็ก” คิมจงอินถามร่างเล็กขึ้นทันทีที่เดินถึงโต๊ะที่จับจองไว้ตั้งแต่บ่าย
“ไม่นานเลยครับ ผมเล่นอะไรไปเรื่อยด้วยน่ะเลยไม่เบื่อ” ซูโฮยิ้มร่าและแสดงท่าทีไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับการเลยเวลาของคนตรงหน้า แต่ร่างเล็กก็เข้าใจเพราะพี่ไคน่ะตารางงานแน่นจะตาย แค่ยังสามารถเจียดเวลามาทานข้าวกับเขาก็ดีแค่ไหนแล้ว
“ตัวเล็กหิวไหม สั่งอะไรทานหรือยังครับ เดี๋ยวพี่สั่งให้นะ” ไคไม่รอช้าให้ร่างเล็กได้ตอบ เขาจัดการเรียกบริกรพร้อมสั่งอาหารมาอย่างมากมาย
“โหพี่ไค สั่งเยอะขนาดนั้นจะกินหมดเหรอครับ นั่นมันเยอะมากเลยนะ” ซูโฮตกใจเล็กน้อยว่าทำไมพี่ไคถึงสั่งอาหารมากมายขนาดนั้น ถึงเจ้าตัวจะกินเก่งก็เถอะ แต่นั่นมันไม่เยอะเกินไปหน่อยสำหรับสองคนหรอกเหรอ
“พี่ไม่ได้กินคนเดียวซะหน่อย มีลูกหมูมาด้วยซะอย่าง หมดอยู่แล้วล่ะ” ไคหัวเราะเล็กน้อย เอ่ยปากแซวคนตรงหน้า พร้อมกับบีบจมูกซูโฮเบาๆ อย่างที่เคยทำเป็นประจำ
“โห่ย พี่ไคอ่ะ ว่าซูโฮอ้วนเหรอ” ร่างเล็กแอบบ่นเล็กน้อยกับคำแซวของคนตรงหน้า
“พี่ล้อเล่นครับ ตัวเล็กอ้วนที่ไหนกัน แต่ถ้าอ้วนๆก็ดีนะครับพี่ชอบ กอดเต็มไม้เต็มมือดี” ไคพูดติดตลกเล็กน้อยก่อนจะแค่นหัวเราะออกมากับท่าทีงอนตุ๊บป่องของคนตรงหน้า
ซูโฮคงจะลืมไปว่าเขาไม่ได้มาคนเดียว แต่ยังมีอีกคนหนึ่งซึ่งได้แต่เฝ้าดูอยู่ห่างๆ มองเห็นทุกการกระทำของทั้งคู่อย่างหงุดหงิดใจ
“พี่ไคอ่า ผมอิ่มแล้ว กินไม่ไหวแล้วอ่ะ” ซูโฮเอ่ยออกมาเสียงแผ่วพร้อมกับลูบท้องตนเองป้อยๆบ่งบอกว่าถ้าเขากินอีก ตัวเขาอาจจะแตกตายอยู่ตรงนี้ก็เป็นได้
“ฮ่ะๆ โอเคครับ อิ่มก็พอแล้วเนอะ ตัวเล็กจะกลับบ้านเลยไหมครับ?”
“พี่ไคจะไปไหนต่อเหรอครับ”
“พอดีเพื่อนพี่เค้าเปิดผับใหม่ใกล้ๆนี่เองครับ เปิดมาได้สักพักแล้วแต่ยังไม่เคยไป ยังหาเวลาว่างไม่ได้ แต่พอดีวันนี้ว่าง ๆอยู่เลยอยากถามตัวเล็กว่าไปกับพี่ไหมครับ”
ร่างเล็กทำท่าทีคิดหนักก่อนจะกระซิบกระซาบกับคนตรงหน้า ไคทำหน้าแปลกใจแต่ก็พยักหน้ายอมทำตามที่คนตัวเล็กพูด
“งั้นเอาตามนี้นะครับ พี่ไคไปรอผมที่รถก่อนแล้วเดี๋ยวผมตามไป” ซูโฮพยักเพยิดให้ไคทำตามที่ตนเองบอก ก่อนจะเรียกบริกรคนนึงมา ซูโฮพูดกับบริกรคนนั้นอยู่สักพักก่อนจะควักกระเป๋าตังค์หยิบธนบัตรเงินวอนขึ้นมาสามใบ ยื่นให้บริกรคนนั้นก่อนจะลุกเดินหนีไป
คริสเงยหน้าขึ้นมาจากจอโทรศัพท์ เห็นคุณหนูของเขาเดินออกไป ขายาวกำลังจะก้าวตามไป
พรวด!
“อ๊ะ ขอโทษครับคุณลูกค้า” แก้วไวน์แดงหกราดเสื้อสูททับตัวนอกของคริส ซึมไปถึงเสื้อเชิ้ตสีขาวข้างใน บริกรคนนั้นทำท่าลุกลี้ลุกลนหาผ้ามาเช็ดให้ร่างสูง
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ พอดีผมรีบขอตัวก่อนนะครับ” คริสหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนจะกล่าวคำว่าไม่เป็นไรให้กับคนตรงหน้า
“อย่าดีกว่าครับ ผมทำเสื้อของคุณลูกค้าเลอะ เดี๋ยวผมไปหามาเปลี่ยนให้นะครับ คุณรอผมอยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ” บริกรหนุ่มทำท่าจะวิ่งเข้าไปหลังร้านแต่ไม่ทันใด
หมับ!
คริสคว้าแขนคนตรงหน้าไว้ก่อนจะส่งสายตาให้แทนคำบอกว่า ก็กูบอกว่าไม่เป็นไรไง... บริกรหนุ่มเห็นสายตาอันแสนดุของคนตรงหน้า จึงโค้งตัวพร้อมกล่าวขอโทษขอโพยอีกครั้ง ก่อนจะเก็บแก้วไวน์ที่หกออกไปหลังร้าน
บอดี้การ์ดหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่การตื๊อที่จะแสดงความรับผิดชอบของพนักงานร้านนี้ แต่เขาบอกว่าไม่เป็นไรก็คือไม่เป็นไร สักพักไม่นานนัก ร่างสูงนึกขึ้นได้ว่าครู่ก่อนหน้านี้เขากำลังทำอะไร ขายาวก้าวไปที่โต๊ะที่ซูโฮและไคนั่งด้วยกันทันทีแต่ไม่เห็นร่างของทั้งสอง ขายาวจึงก้าวไปทางห้อง พลางคิดในใจขอให้ทั้งคู่แค่ลุกไปเข้าห้องน้ำด้วยกันก็พอ
เมื่อมาถึงห้องน้ำ คริสเปิดประตูห้องน้ำทุกห้องแต่กลับพบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีร่างของทั้งคู่อยู่ในห้องน้ำนี้ คริสจึงวิ่งไปที่ในร้านอีกครั้งและถามบริกรด้วยความร้อนรน
“ไม่ทราบว่าสองคนที่นั่งอยู่ตรงนี้เค้าเช็คบิลไปแล้วเหรอครับ”
“ใช่ครับ เพิ่งออกไปได้สักพักนี้เองครับ”
ร่างสูงพาตัวเองวิ่งมายังที่จอดรถก่อนจะมองหาคุณหนูของตน แต่กลับไม่พบอีกเช่นเคย เขาจึงขับรถออกมาเรื่อยๆพลางกดโทรศัพท์หาคนตัวเล็กซ้ำไปซ้ำมา
“โว้ย หายไปไหนนะคุณหนู โทรศัพท์ก็ไม่รับ ถ้าเจอตัวจะตีให้ก้นลายเลย คอยดู!!!”
TBC …
#ฟิคการ์ด
ความคิดเห็น