คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Professor (chanbaek) 1/?
[SF] : Professor
Author : DR.WUY1
Rate : PG – 15
Paring : Chanyeol x Baekhyun
9 ปีก่อนหน้า
“ฮืออออออออ เอาของเราคืนมานะ ไอ้คนตัวใหญ่นิสัยไม่ดี” เสียงร้องไห้ครวญครางของเด็กชายวัย10ปี ที่ถูกกลุ่มเพื่อนวัยเดียวกันแต่ขนาดตัวนั้นเทียบกันไม่ติด แย่งรถบังคับไป
“อยากได้ก็มาเอาไปเองสิ!! 555555” เด็กชายตัวอ้วนใหญ่พูดพลางหัวเราะเยาะอย่างสนุกสนาน ซ้ำยังแกล้งยกรีโมทบังคับขึ้นสูง รู้ทั้งรู้ว่าอย่างไรคนๆนี้ก็ไม่สามารถแย่งไปได้
“เราจะฟ้องคุณครู พวกนายจะต้องโดนตี!!!” เด็กชายตัวเล็กพูดขู่พร้อมทั้งพยายามกระโดดเอื้อมหยิบรีโมทบังคับ
“หึ พวกเราไม่กลัวหรอก น่าสมน้ำหน้านาย ดันเกิดมาตัวเล็กเองนะบยอน” เด็กชายหน้าหวานคนหนึ่งพูดขึ้น
ทันใดนั้นมีเด็กชายวัยรุ่นรูปร่างดีคนหนึ่งเดินผ่านมาเห็นเหตุการณ์นั้นพอดี ด้วยความที่เป็นคนที่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น เอ้ย ช่วยเหลือคนอื่นเป็นทุนเดิม เมื่อเห็นใครโดนแกล้งจึงอดไม่ได้ที่จะเข้าไปถาม
“อ่าวๆ ทะเลาะอะไรกันเด็กๆ” เขาเดินเข้าไปถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“พี่ชายอย่ามายุ่งกับพวกผมดีกว่าครับ นี่มันเรื่องที่คนแมนๆเค้าทำกัน” เด็กชายขอบตาคล้ำคนหนึ่งในกลุ่มนั้นพูดแทรกขึ้นมา
“พวกนายคงเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะ แกล้งคนอื่นแบบนี้เค้าไม่เรียกว่าคนแมนหรอกรู้ไหม ที่พวกนายกำลังทำอยู่มันทำให้คนอื่นเค้าเดือดร้อน เค้าเรียกกันว่าอันธพาล คงไม่อยากเป็นแบบนั้นใช่ไหมล่ะ?” เขากล่าวเตือนเด็กๆด้วยความหวังดี
‘“แล้วคนแมนๆเค้าจะเป็นกันได้ยังไงครับ?”
“เต๊าะสาว!!!!!” เด็กชายขอบตาคล้ำพูดตะโกนขึ้นมา
“ไม่น่าจะใช่นะเทา” มีเสียงแทรกขึ้นมาในกลุ่ม
“ไว้โตขึ้นก่อนแล้วพวกนายจะรู้เองว่าคนแมนๆเค้าเป็นกันยังไง” พูดจบเขาก็ขยิบตาให้แก๊งเด็กก่อนที่พวกนั้นจะเดินจากไปและคืนรถบังคับให้เด็กชายตัวเล็ก
“ขอบคุณพี่ชายมากนะครับ” เด็กน้อยโค้งพร้อมกล่าวขอบคุณคนที่มาช่วยเขาจากกลุ่มเด็กเมื่อครู่
ร่างโปร่งยิ้มบางให้หนึ่งทีก่อนจะขยี้หัวเด็กน้อยเบาๆ “คราวหน้าคราวหลังก็อย่าให้ใครมารังแกอีกล่ะ รู้ว่าตัวเองตัวเล็กก็ดื่มนมเข้าไปเยอะๆจะได้สูงเหมือนพี่ไง”
“ครับ!!!” เด็กชายขานรับสุดเสียง
“ไอติมไหมครับบบ ไอติมเย็นๆราคาถูกๆ มีทั้งโคนทั้งถ้วยเลยครับบบ” จู่ๆรถไอศกรีมก็เข็นผ่านเค้าทั้งสองคนไป ร่างโปร่งเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งตาม แล้วเดินกลับมาหาเด็กชายตัวน้อยพร้อมทั้งไอศกรีม 2 โคน
“เอาไปสิ พี่เลี้ยงเอง” เขายื่นไอศกรีม 1 โคนให้กับเด็กน้อย ร่างเล็กยิ้มกว้างแล้วรับมากินอย่างเอร็ดอร่อย
ร่างโปร่งปัดเศษโคนไอศกรีมที่มือออกอย่างลวกๆก่อนจะหันไปหาเด็กน้อยที่เพิ่งจะกินเสร็จและรอบๆปากก็เต็มไปด้วยรอยไอศกรีม ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
“พี่ชายหัวเราะอะไรครับ?” เด็กน้อยเห็นคนข้างๆหัวเราะอย่างสนุกสนาน จึงสงสัย
“เราไง กินอะไรเลอะเทอะเป็นเด็กๆไปได้” เขาดึงแก้มนุ่มๆของเด็กชายเล็กน้อย
“โห่ ก็ผมยังเป็นเด็กอยู่นี่ครับ” เด็กขี้งอนหน้ามู่ลงเล็กน้อยที่โดนร่างโปร่งแซวว่าเขาเป็นเด็ก ถึงนั่นจะเป็นความจริงก็เถอะ
“อ่า นั่นสิ งั้นเดี๋ยวนะ” ร่างโปร่งหันไปหยิบทิชชู่ในกระเป๋าก่อนจะเช็ดบริเวณรอบๆปากของเด็กน้อยอย่างเบามือ “เรียบร้อย หล่อเหมือนพี่แล้ว”
เด็กน้อยยิ้มกว้างให้กับการกระทำที่แสนอ่อนโยนของคนตรงหน้าพร้อมทั้งกล่าวขอบคุณ
“เดี๋ยวพี่ต้องไปแล้ว ดูแลตัวเองดีๆล่ะ อย่าลืมดื่มนมเยอะๆนะ” พูดจบร่างโปร่งก็เดินจากไป ไม่ทันที่เด็กชายจะได้ถามชื่อหรือแม้แต่สถาบันที่พี่ชายศึกษาอยู่
.
.
.
.
.
“ผมจะต้องได้เจอพี่อีกแน่นอน!!!”
9 ปีต่อมา
เด็กน้อยในตอนนั้นกลับกลายเป็นเด็กหนุ่มขึ้นเมื่อกาลเวลาผ่านไป แต่ความสูงก็ยังไม่สามารถเทียบเท่าเพื่อนๆที่อายุไล่เลี่ยกันได้เช่นเคย บัดนี้ ‘บยอน แบคฮยอน’ เติบโตจนอายุครบ 19 ปี และกำลังศึกษาในระดับมหาวิทยาลัย คณะบริหารธุรกิจ
“แกกกกกกก รู้ป่าวว่าอาจารย์ที่สอนวิชาการเงินพื้นฐานน่ะ หล่อโคตรๆ ชั้นต้องตั้งใจทำคะแนนให้ได้ดีๆ เพื่อที่อาจารย์จะได้ชมชั้น!!!” เสียงของนักศึกษาหญิงที่นั่งถัดจากเขาต่างพูดคุยกันเจี๊ยวจ๊าว ทำให้ร่างเล็กรู้สึกรำคาญเพราะเขากำลังใช้เวลาในขณะที่รออาจารย์เข้าสอนอ่านนิยายระทึกขวัญ
ไม่กี่นาทีต่อมา ร่างโปร่งสูงก็เดินเข้ามาที่ประตู ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่เขา เนื่องจากส่วนสูงที่เกิน 180 บวกกับบุคลิกที่ดูสมาร์ทเฉกเช่นนายแบบแบรนด์อาร์มานี่ แต่กลับมีสายตาคู่หนึ่งที่ยังคงตั้งหน้าตั้งตาอ่านนิยาย….. ‘บยอน แบคฮยอน’
“เอาล่ะ ชั่วโมงนี้เป็นวิชาแรกของการเปิดภาคเรียนปี 1 ดังนั้นครูจะยังไม่สอนอะไรมาก ทุกคนคงจะรู้จักเพื่อนๆในคลาสกันหมดแล้วจากการรับน้องเมื่อสัปดาห์ก่อน แต่ครูยังไม่รู้จักใครสักคน ดังนั้นช่วยแนะนำตัวทีละคนด้วยนะครับ” ร่างโปร่งกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพร้อมจัดเตรียมเอกสารที่อยู่บนโต๊ะเตรียมพร้อมสำหรับการสอนในชั่วโมงแรก
นักศึกษาคนแล้วคนเล่าแนะนำตัวเองผ่านไมค์ที่ถูกส่งต่อ บ้างก็แอบบอกเฟสบุ๊คทิ้งท้ายไว้ หนักสุดก็ให้เบอร์โทรเลย … จนมาถึงเก้าอี้ตัวสุดท้าย มุมสุดของคลาสเรียน
“คนสุดท้ายแล้วใช่ไหม ลุกขึ้นแนะนำตัวเลยครับ” อาจารย์หนุ่มกล่าวขึ้นพร้อมทั้งขยับแว่นตาที่อยู่บนใบหน้าให้เข้าที่
เงียบ………. หลายคนคงกำลังคิดว่าเค้าคนนั้นอาจจะกำลังหลับอยู่ก็เป็นได้ แต่เปล่าเลย เค้ากำลังอ่านหนังสือนิยายอยู่ยังไงล่ะ!!!
“เห้ย ตามึงแล้วไอ้แบค” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อเพื่อนสนิทเขาที่นั่งอยู่ข้างหน้าหันหลังมาตบโต๊ะเขาหนึ่งที
“ห๊ะ? อะไรนะ?” เขาถามกลับด้วยท่าทีงุนงง มีที่ไหนอยู่ๆก็หันมาตีโต๊ะคนอื่นเค้า เสียสมาธิในการอ่านหมด
“อาจารย์เค้าให้พูดแนะนำตัวเองทีละคนเว้ย นี่มึงคนสุดท้ายแล้ว เร็วๆดิ้” จงอินพูดเร่งเร้าเพื่อนตัวเองที่ยังคงมีท่าทีมึนงงกับเหตุการณ์เมื่อครู่
“อ่าว เหรอ เออๆ” แบคฮยอนรับไมค์มาจากคนข้างๆก่อนจะคั่นหน้าหนังสือที่อ่านค้างไว้ก่อนแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้เลคเชอร์
ทันทีที่เงยหน้าขึ้นสบตาบุคคลที่อยู่หน้าห้อง เหตุการณ์ 9 ปีที่ผ่านมาก็ไหลผ่านเข้ามายังหัวสมอง เขายังจำใบหน้านี้ได้ดี บุคคลที่เค้าคิดไว้ว่าสักวันหนึ่งจะต้องได้เจอกันอีกครั้งในอนาคต แต่ใครจะไปคาดคิดว่าจะต้องมาเจอกันในฐานะ ‘อาจารย์’ กับ ‘ลูกศิษย์’ กันล่ะ?
“เอ่อ ผม ชื่อบยอน แบคฮยอนครับ” ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงกระอักกระอ่วน ใจหนึ่งก็อยากให้เค้าตรงหน้าจำตนเองได้ แต่อีกใจก็ไม่อยากเพราะสถานะที่เจอกันในตอนนี้ช่างไม่เหมาะสมต่อการเล่าความหลังเสียจริง
“โอเคครับ ตอนนี้ครูรู้จักทุกคนครบแล้วนะ งั้นเรามาเริ่มเรียนกันเลย” ร่างสูงหน้าชั้นเรียนพูดขึ้นพร้อมเปิดเครื่องโปรเจกเตอร์ไปด้วย
“แต่พวกเรายังไม่รู้จักชื่ออาจารย์เลยนะคะ” เสียงตะโกนดังมาจากกลางห้องเรียน ทำให้ทั้งห้องเงียบสนิท รอฟังคำตอบจากบุคคลข้างหน้า
.
.
.
.
.
“ชานยอลครับ ปาร์ค ชานยอล”
“เอาล่ะครับ งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อน พรุ่งนี้อย่าลืมนำรายงานที่ให้กลับไปทำมาส่งด้วยนะครับ” ร่างสูงกล่าวพร้อมกับเก็บอุปกรณ์การสอนลงในกระเป๋าใส่เอกสารส่วนตัว
:) Shalunla
ความคิดเห็น