ใบไม้กับต้นไม้

เนื้อเรื่อง

นานมาแล้ว ณ จักรวาลที่ไกลแสนไกล

มีดาวดวงหนึ่ง มีความอุดมสมบูรณ์มาก
แต่ที่นั่น ยังไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่
ที่นั่นจึงมีพืชพันธ์ธัญญาหารที่อุดมสมบูรณ์
และที่นั่น มีต้นไม้อยู่ต้นหนึ่ง ซึ่งต้นไม้ต้นนี้มีใบเพียงใบเดียว
ต้นไม้ต้นนี้สูงงามสง่าเหมือนเจ้าหญิงผู้เลอโฉม
ส่วนใบเป็นใบเรียว มีขนาดใหญ่มาก ซึ่งให้ร่มเงาได้
ใบไม้ใบนี้ อยู่กับต้นไม้ต้นนี้มาตั้งแต่เริ่มงอกใหม่ๆ
มีความผูกพันธ์กันมาก และรักกันมากด้วย

และอยู่วันหนึ่ง พิภพนั้นได้เปลี่ยนไป ต้นไม้ในป่าบอกต่อๆกัน
"อุกกาบาตพุ่งชนอีกซีกหนึ่งของดาวดวงนี้ ไม่นานความแห้งแล้งก็จะเกิดขึ้น"
"พวกเราก็จะตายกันหมด"

และในที่สุด ความแห้งแล้งก็เข้าครอบคลุมพื้นที่
ต้นไม้พากันตายในที่สุด จนเหลือต้นไม้แค่ต้นเดียว
และกำลังจะตาย
ใบไม้เลยพูดกับต้นไม้
"เราคงจะต้องจากกันแค่นี้"
ต้นไม้บอก
"ถึงยังไงเราก็จะตายด้วยกัน ฉันไม่ยอมปล่อยให้เธอทิ้งฉันไปอย่างนี้หรอก"
ใบไม้บอก
"ไม่ เราไม่ยอมให้เธอตาย เธอจะต้องรอด เพื่อเป็นความหวังแก่ต้นไม้รุ่นใหม่ๆ"
"ฉันรักเธอ" ใบไม้พูดพร้อมกับทิ้งตัวเองจากต้นไม้ ลงไปที่โคนต้น
ใบไม้ได้ตายอยู่ใต้ต้นไม้ต้นนั้น ต้นไม้เสียใจมากที่ยังไม่ได้บอกความในใจให้กับใบไม้รู้
"ฉันก็รักเธอ"ต้นไม้บอกกับใบไม้ที่ตอนนี้ไม่รับรู้อะไรแล้ว และต้นไม้ก็ร้องไห้
เวลาผ่านไปหลายปี ต้นไม้ต้นนี้ก็ยังไม่ตาย และก็ยังร้องไห้อยู่ ต้นไม้จึงวอนขอเทพเจ้าให้ตัวเองตายเพื่อจะได้ไปอยู่กับใบไม้
เทพเจ้าจึงบอกกับต้นไม้ว่า
"เจ้ายังตายไม่ได้ และที่เจ้ายังไม่ตายนั้น เป็นเพราะว่าใบไม้เอาชีวิตตัวเองเป็นปุ๋ยให้ต้นไม้ใช้หล่อเลี้ยงตัวเอง และน้ำตาของต้นไม้เองที่ทำให้เกิดความชุ่มชื้น"
เมื่อได้ยินดังนั้น ต้นไม้จึงรู้ว่า ใบไม้รักเขามากแค่ไหน ยอมเสียสละชีวิตตัวเองเพื่อให้ต้นไม้มีชีวิตรอด

และเวลาก็ได้ผ่านพ้นไปเป็นร้อยๆปี ความชุ่มชื่นทำให้เกิดพืชพันธุ์ขึ้นใหม่ กระจายออกไปทั่วดาวดวงนี้ มีสิ่งมีชีวิตซึ่งพึ่งพาอาศัยกัน อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข
ต้นไม้ต้นนั้นได้ตายลงนานแล้ว เพราะโดนต้นไม้อื่นที่เจริญเติมโตกว่าแย่งอากาศหายใจจนหมด เพราะต้นไม้ไม่มีใบ
ก่อนที่ต้นไม้จะตาย ได้พูดใว้ว่า "ให้ทุกคนรักกันให้มากๆ ถ้าหากไม่รักกันแล้ว อาจจะไม่เหลือพื้นพิภพที่สวยงามแห่งนี้อีกเลย"
และต้นไม้ก็ตายลงบนที่ที่เดียวกันที่คนที่เธอรักมากที่สุด สละชีวิตเพื่อให้เธออยู่รอด เพื่อให้ชีวิตใหม่ได้เกิดขึ้น เกิดเป็นต้นน้ำลำธาร จนมาเป็นโลกปัจจุบันของเราในที่สุด