เล่ห์มนุษย์ ตอนที่ 2

เนื้อเรื่อง

“เป็นไงวันนี้เหนื่อยไหมจ๊ะลูก?”เสียงมารดาถามทันทีที่หล่อนก้าวถึงบ้าน  หล่อนพลางโอบกอดลูกสาว

“ก็ตามสมควรค่ะแม่”ผู้เป็นลูกสาวตอบมารดาเบาๆพลางคลายอ้อมกอดของผู้เป็นมารดา

“ยังไงจ๊ะตามสมควร?”

“ก็ตามธรรมดาไงค่ะ...ไม่มีอะไรพิเศษไปกว่าวันอื่นๆ”

“ไม่จริงมั้ง…เมื่อกี้แม่เห็นนะว่ามีชายใดชายหนึ่งมาส่งลูก”

“คุณแม่แอบดูหรือค่ะ”ผู้เป็นลูกสาวหน้าแดงก่ำ

“อย่าพูดอย่างนั้นเลยจ๊ะ เรียกว่าบังเอิญเห็นจะดีกว่า”

“ค่ะ”หล่อนยิ้มแห้งๆ

“แล้วไปไหนกันมาล่ะเนี่ย?ข้าวปลากินกันมารึยัง?”

“เรียบร้อยแล้วค่ะ...ไปกินตรงนี่เองค่ะแม่ร้านตรงข้ามซอยบ้านเรา”

“อ้อ!ร้านคุณอ้อม”

“แม่รู้จักหรือค่ะ”

“ ก็พอรู้...บ้านเขาอยู่ท้ายซอยแล้วเวลาแม่ไปทำผมก็เจอกันบ่อยๆแล ้วเราก็ทักทายกันตามประสาแม่บ้าน ”

ทิพเกสรไม่ได้พูดอะไรต่อหล่อนเพียงแค่เดินขึ้นไปชั้นบน

“อ้าว!พี่ทิพกลับมาแล้วเหรอ...หนูก็รู้นะว่าพี่ไปไหนมา” อาภาพรรณผู้เป็นน้องสาวเปิดประตูออกมาในทันทีเมื่อได้ยินฝีเท้า ของผู้พี่สาวก้าวฉับๆขึ้นมา

“ไปกับคุณภัทรมาใช่ไหม...เป็นไง?”

“ยัยเด็กแก่แดด...เอาอีกแล้ว”

“ที่หนูไปออกเดทครั้งแรกยังถามซะหมดใส้หมดพุงเลยนา”หล่อนพูดและลากพี่สาวเข้าไปในห้องในเร็วพลัน

“มาเล่าให้ฟังมั่งซี!”หล่อนเซ้าซี้

แล้วหล่อนก็จัดแจงเล่าอย่างเสร็จสรรพให้น้องสาวที่นั่งกึ่งนอนอ ยู่บนเตียงนอน...อย่างตั้งใจฟัง...บางครั้งหล่อนก็ยังเห็นน้องส าวยิ้มๆและหัวเราะออกมา

“จบ”

“แค่เนี้ยเอง...โธ่เอ๊ย!นึกว่ามีอะไรวิจิตรพิสดารมากกว่านี้”

“ไปๆนอนได้แล้วพรุ่งนี้เธอมีสอบไม่ใช่หรือ?”

“ค่ะ...สอบบ่าย”

“อ่านหนังสือเข้า”

หล่อนพูดทิ้งท้ายไว้เช่นนั้นแล้วรีบเดินออกมาและปิดประตูเช่นเด ิม

หล่อนก้าวเข้าห้องอย่างช้าๆ

ห้องที่ทาสีเหลืองอ่อนๆบวกกับเครื่องใช้ไม้ที่ลงตัวที่หล่อนลงท ุนสั่งมาเองจากจังหวัดทางภาคเหนือ...ทำให้ห้องนั้นลงตัวเข้ากัน อย่างไม่มีที่ติ...ดูกี่ครั้งยามที่เปิดประตูเข้ามาก็ต้องปลื้ม ทุกคราไป

รูปรภัทรที่ติดอยู่ที่หน้ากระจกทำให้ถอนถอนใจเฮือกใหญ่เมื่อเดิ นเฉียดข้าไปใกล้

...เขาจะโกรธไหมน้าถ้าเราคบกับคุณธรณ์...?

...คงไม่มั้งเพราะภัทรคงไม่ใส่ใจเราสักเท่าไร...?

คำถามหลายๆคำถามผลัดกันมาวนเวียนเยี่ยมชมในในหล่อน...คำถามบางค ำถามมีคำตอบอยู่แล้วในตัว...แต่บางคำถามหล่อนก็ตอบใจตัวเองไม่ไ ด้เช่นกัน

ในยามนี้ศีลธรรมความถูกต้องมาก่อนความรักหรือไม่?...หล่อนถามตั วเอง

ที่หล่อนคบกับรภัทรมาก่อนแล้วก็เปรียบดังคนแต่งงานกันแล้ว...แต ่พออยู่ๆไปกับมีมือที่สามเข้ามา

แต่ไม่ใช่เพราะใคร เพราะหล่อนนั้นเองที่เป็นฝ่ายทอดสะพานให้ชู้อย่างวรธรณ์...เอื้ อมเงื้อมมือเข้ามาอย่างง่ายดาย

แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่า...เพราะรภัทรทำตัวของเขาเอง ไม่เคยให้ความรักที่แท้จริงกับหล่อนเลยแม้แต่นิดเดียว...ให้แต่ เพียงฉาบฉวยเท่านั้น...พอเมื่อ ‘เขา’อย่าง ‘วรธรณ์’ก้าวเข้ามา ทั้งสองชีวิตก็ผันแปร

หล่อนสังเกตตัวเอง...หล่อนเริ่มเฉยชากับรภัทรมากกว่าเมื่อก่อน

เพราะตัวเองนั้นแหละ...ถ้าสะกดหัวใจตัวเองไว้ได้ตอนนั้น...วรธร ณ์ก็จะไม่มีสิทธิ์มากล้ำกลายชีวิตหล่อนเฉกเช่นในทุกวันนี้...เพ ราะเราเอง! หล่อนร่ำร้องอยู่ในหัวใจ

น้ำตาก็พากันไหลหยดรินๆออกมา...เพราะนอกจากการร้องไห้มันก็ทำอะ ไรไม่ได้ไปมากกว่านี้...ถึงแม้ว่าการร้องไห้จะช่วยอะไรใครไม่ได ้ก็ตาม...

ทิพเกสรตื่นมาตอนตีสามครึ่ง... หล่อนฝันร้าย...รภัทรรู้แล้วว่าหล่อนคบวรธรณ์...เขาตามฆ่าหล่อน อย่างโหดเหี้ยมไม่มีคราบของรภัทร ผู้ชายคนใจดีคนนั้นอีกแล้ว...ไม่มีอะไร แค่ฝันไป!

เหงื่อไหลซิกๆมาตามรูขุมขน...แค่ฝันหล่อนก็กลัวจนตัวสั่นแล้ว ถ้าเป็นเรื่องจริงจะแค่ไหน

หล่อนข่มใจให้หลับต่อไปได้จนถึงเช้าด้วยความไม่สบายใจเอาเสียเล ย...

วันนี้หล่อนมาทำงานถึงเร็วกว่าคนอื่นๆ...ในบริษัทยังไม่มีคนขึ้ นมายังชั้นสอง-สาม-สี่ของบริษัทสักเท่าไรนัก มีแต่ประปราย...เพราะส่วนใหญ่คนจะไปนั่งกินอาหารเช้าอยู่ที่ร้า นอาหารชั้นใต้ดินที่มีอาหารแทบจะทุกอย่างให้เลือกสรรพ

หล่อนก็กะว่าอย่างนั้นเมื่อเอากระเป๋าถือมาเก็บในลิ้นชักที่โต๊ ะ...แล้วก็เดินไปหาอะไรมากินสักหน่อย

เมื่อหล่อนเดิน...พิชญามาถึงแล้วกำลังเซ็นชื่ออยู่

หล่อนเลยถือโอกาสชวน

“สวัสดีตอนเช้าจ๊ะ พิช!”หล่อนเอื้อมมือไปจับแขนเพื่อนสาว

“อ้าว!มาถึงแล้วเหรอ วันนี้มาเช้าจังนะ”

“อือ”หล่อนพยักหน้า

“ไปข้างล่างกันไหม? หิวจัง”

“ก็ได้ นี่ยังไม่ได้กินอะไรมาเลยนะเนี่ย...”

สองสาวเดินช้าๆลงมาจนถึงชั้นล่าง

โต๊ะส่วนใหญ่เริ่มเต็มแล้ว...ผู้คนจากในบริษัทและบริษัทข้างๆก็ มักแวะมากินอาหารที่นี่ตอนเช้าๆ...ที่นี่เป็นอิสระไม่มีแบ่งอาณ าเขตกัน...ใครจะมากรับประทานอาหารที่บริษัทนี่ก็ได้

ชั้นล่างเป็นร้านอาหารหลายร้านที่ตั้งเป็นคูหาแบ่งเท่าๆกัน...บ ้างก็แยกไปตั้งเป็นสุ้มเดี่ยวๆอยู่ในบริเวณนั้น...ที่สำคัญแม่ค ้าที่นี่ทำสะอาดถูกหลักอนามัย...ฝากท้องไว้ได้อย่างไม่ต้องเป็น ห่วง

แล้วแอร์มันไม่ดูดกลิ่นอาหารเข้าไปเหรอ?...หลายคนเคยถามหล่อน

...ไม่หรอกเพราะในคูหาของแม่ค้าน่ะจะมีพัดลมระบายอากาศทำให้ไม่ ส่งกลิ่นมากนัก

“ไปๆนั่งตรงนั้นดีกว่าใกล้แอร์ดี...ร้อนจัง”พิชญาสะกิดเพื่อนสาว

“อืมม์” ทิพเกสรพยักหน้าพลางเดินตามเพื่อนสาวที่เดินลิ่วนำหน้าไปไกลแล้ ว

“ เอาอะไรดีล่ะ?...เธอไปสั่งก่อนเดี๋ยวชั้นนั่งเฝ้ากระเป๋าก่อน.. .เดี๋ยวผลัดกัน”

ทิพเกสรเดินฉับๆก้าวไปหยุดยังร้านอาหารตามสั่ง...

แม่ค้าผัดข้าวผัดเมื่อเป็นระวิง...ลูกมือรีบหั่นผักคะน้า ฉับๆอย่างรีบเร่ง...คนต่อแถวยาวเยียด

ทิพเกสรส่ายหน้าหล่อนอยากรีบๆกินให้เสร็จไปและอีกอย่างหล่อนเกร งใจพิชญาที่ต้องรอนาน

และแล้วหล่อนก็ได้ร้านที่ถูกใจ...ร้านนั้นมีคนแวะเข้าแวะออกไม่ ต่อคิวยาวเหยียด

“ขอเป็นราดหน้าทะเลค่ะ”หล่อนพูดอย่างใจเย็น

********************

“ฮัลโหลค่ะ...ห้องคุณอนิรุทธิ์ค่ะ” หญิงสาวพูดเมื่อรับโทรศัพท์

“ครับ...ขอพูดกับเจ้านายคุณหน่อย”เสียงนั้น

“ เออ...ไม่ทราบคุณชื่ออะไรค่ะ?...ชั้นจะได้เรียนให้คุณรุททราบก่ อนค่ะ”

“เรื่องมากจริงๆเลยไอ้บริษัทนี้”

…อ้าว วอนซะแล้วหมอนี่ ทิพเกสรคิดอยู่ในใจ

“บอกเถอะคะ...”

“เออๆ”

“อิษชา…หลานของญาติห่างๆของเจ้านายคุณนั่นแหละ”

“ค่ะแล้วดิฉันจะโอนสายเข้าไปให้”

“เจ้านายค่ะ...มีคนขอเรียนสายค่ะ ชื่อคุณอิษชา”

“หืมม์...อิษยา…โอนเข้ามาเลย”

“ค่ะ”

หลังจากที่หล่อนโอนสายให้ผู้เป็นเจ้านายไปแล้ว...หล่อนก็กลับมา นั่งพิมพ์งานเช่นเดิม

รายงานการประชุมระรอกสองเสร็จเรียบร้อย...กำหนดการณ์ของ เจ้านายก็เรียบร้อยอย่างทันเวลา

หล่อนต่อสายเข้าไปในห้องทำงานนั้นอย่างรีบเร่ง

“คุณรุทค่ะตอนนี้ถึงเวลาไปแถลงข่าวการเปิดตัวสินค้าแล้วค่ะ”หล่อนกรอกเสียงลงไปในหูโทรศัพท์

“เหรอ...จริงด้วย นี่มันเที่ยงแล้วนี่นา เรียกนายบุญมีให้ผมด้วย...แล้วผมจะรีบออกไป”

“วันนี้มีงานนอกสถานที่ ที่เดียวค่ะ”

“ครับ คุณทิพ...ขอบคุณมากที่โทร.เข้ามาเตือนไม่งั้นล่ะแย่แน่ๆ”

หล่อนอมยิ้มกับตัวเอง...นานๆทีเจ้านายจะออกปากชมใครสักครั้ง นับว่าหล่อนโชคดีที่ได้รับคำชมเชย

“บุญมีจ๊ะคุณรุทจะออกไปข้างนอกแล้วจ๊ะ...ไปเตรียมรถด่วนเลยนะ”หล่อนเดินออกไปบอกคนขับรถส่วนตัวของอนิรุทธิ์

“ครับๆคุณทิพ”

และแล้วก็มาถึงงานเปิดตัวสินค้าใหม่ ของบริษัท อนิรุทธิ์ คอเปอเรชั่น ที่ห้างสรรพสินค้าใจกลางกรุงเทพฯ ทิพเกสรตามอนิรุทธิ์มาด้วย...ตามหน้าที่ที่เลี่ยงไม่ได้

ภาพที่ทิพเกสรเห็นขณะนั้น...นักข่าวรายล้อมกันเยอะมากๆ...ผู้คน ที่นั่งรอฟังข่าวการแถลงข่าว และผู้คนที่มาเดินจับจ่ายใช้สอยในห้างสรรพสินค้าที่พลันกันหันม าจับจ้อง ณ เวทีเป็นสายตาเดียวกัน

อนรุทธิ์หวังผลกำไรจากสินค้าตัวนี้มากเพราะเป็นครีมกำจัดสิวฝ้า ที่กลุ่มเป้าหมายเป็น...วัยรุ่น

เขายอมลงทุนซื้อตัวดารานักแสดงวัยรุ่นอย่าง “พิม-อรพิม”ที่กำลังโด่งดังมาเพื่อแถลงข่าวงานนี้โดยเฉพาะ

“คุณรุทค่ะ...นักข่าวขอสัมภาษณ์จะอนุญาตไหมค่ะ?”

“หึ...ไว้ก่อนให้จบงานเปิดตัวก่อน”ผู้เป็นเจ้านายส่ายหน้าด้วยความเอือม

“ค่ะๆ”หล่อนพยักหน้า

“พี่ค่ะ...คุณอนิรุทธิ์ฝากบอกว่า ขอให้งานเปิดตัวสินค้าเสร็จสิ้นก่อนนะคะแล้วจะให้สัมภาษณ์ได้”

หล่อนหันไปบอกกับพี่ๆน้องๆนักข่าวที่รุมล้อมจะทำข่าวให้ได้...ห ล่อนพูดพลางแทรกตัวเข้าไปหลังเวทีเพราะด้านหน้ามีทั้งนักข่าว.. .และมีทั้งวัยรุ่น วัยใส มารุมล้อมขอลายเซ็น ขอถ่ายรูป อรพิมกันให้เนืองแน่น...ทิพเกสรเห็นแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

หล่อนบอกได้คำเดียว..เห็นแล้วน่าเหนื่อยแทนอรพิมจริงๆ

********************

งานแถลงข่าวเปิดตัวสินค้าใหม่เป็นไปได้อย่างยอดเยี่ยม...ผู้ชม ผู้เยี่ยมชมบูธเล็กๆที่ทางบริษัทจัดให้ทดลองล้างหน้า ทาหน้า...ชมเปราะเป็นเสียงเดียวกันว่าทำการเปิดตัวได้ยอดเยี่ยม มากๆจนประธานบริษัทยิ้มหน้าบานอย่างพึงใจ...

“คุณพ่อค่ะ...เป็นยังไงบ้างสีรี่มาไม่ทัน…ออกมาดีใช่ไหมค่ะ?”เสียงของ “สริณดา”ลูกสาวคนเล็กสุดท้องของคุณอนิรุทธิ์ถามขึ้น

ผู้เป็นบิดาพยักหน้าพลางพูดว่า

“จ๊ะลูก...งานนี้คนให้การต้อนรับดีมากจนพ่อคาดไม่ถึง”

“แล้วพี่อาร์ทกับพี่ปานไม่มาหรือค่ะสี่รี่ไม่เห็นๆเลยค่ะคุณพ่อ”

“ เจ้าพี่อาร์ทคงไม่มาหรอกลูกเจ้านั่นนักธุรกิจเงินล้าน...ส่วนปา นไม่แน่”ผู้เป็นบิดากล่าวถึงลูกสาว-ลูกชายอีกสองคน

********************

ดารานักแสดงหลายๆคนก็พากันมาแวะเวียนแสดงความยินดีกับคุณอนิรุท ธิ์

อาทิ...สราลี เทพิตา-ยุทธชัย กองทัพ-อินทิรา และ “เสกสิทธิ์ ดำรงแสง”ดารานักร้องรุ่นใหญ่ที่มาแสดงความยินดี

“ ขอบคุณครับคุณเสกสิทธิ์นะครับที่อุตส่าห์มาเยี่ยมบูธงานเปิดตัว สินค้าของผม”

“ ไม่เป็นไรๆครับ...ผมตั้งใจมาดูการการเปิดตัวสินค้าที่เขาว่าอลั งการงานสร้างและแล้วก็เลิศมากๆครับ ”

งานนี้...คุณอนิรุทธิ์ยิ้มหน้าแป้นพลอยให้สริณดากับปานฤดีที่พึ ่งมายิ้มไม่ยอมหุบเลย

ทิพเกสรแวะเข้าบูธนั้นออกบูธนี้ลองใช้สินค้าใหม่ที่เปิดตัว

หล่อนยอมรับเลยว่าดีจริงๆใช้แล้วเหมือนกับผิวหนังเราดูดซึมซับเ อาครีมโฟมชนิดนี้เข้าไปด้วย

เสียงโทรศัพท์มือถือหล่อนดังขึ้น

“ ฮัลโหลทิพ...นี่ภัทรนะวันนี้จะมารับไปเที่ยวห้างด้วยกันไปไหม?น ี่ภัทรจะถึงหน้าบริษัททิพอยู่แล้วนะ ”

“ คือว่า...ทิพอยู่ที่ห้าง...น่ะคะมากับคุณรุทมาเปิดตัวผลิตภัณฑ์ ตัวใหม่”

“อ้อเหรอจ๊ะ!”น้ำเสียงออกจะผิดหวังสักเล็กน้อย

“งั้นผมจะไปหาทิพที่ตรงเวทีแล้วกันนะอย่าพึ่งไปไหนล่ะคนดี...”น้ำเสียงเขายอกเย้า

“ค่ะ”หล่อนตอบช้าๆอย่างเนือยๆ

รภัทรวางโทรศัพท์ไปแล้วแต่ใจหล่อนยังขุ่นมัวอยู่มากนัก

...พูดเองเออเองจริงๆเชียว ภัทรเนี่ย...หล่อนคิด

...พอเค้าไปพาไปตัวเองก็คิดว่าเค้าไม่รัก...พอพาไปเที่ยวก็หาว่ าเค้าพูดเองเออเอง...เวรจริงทิพเกสร

หล่อนมาคิดอีกแง่มุมหนึ่งแล้วก็ต้องถอนหายใจและว่ากล่าวติหนิตั วเองคิดอุตริคิดเรื่องต่างๆที่ล้วนแต่ทำให้ไม่สบายใจทั้งสิ้น

...ว่าไปแล้วภัทรก็ใช้ได้นะ...หล่อนแอบเอนเอียงไปหาเขาแล้วหลัง จากที่หันหลังให้มาเสียหลายวันตั้งแต่พบกับวรธรณ์

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น...หล่อนก็ยังแอบคิดว่า วรธรณ์จะรู้ไหมเนี่ยว่าหล่อนมีแฟนแล้ว

และรภัทรจะรู้ไหมเนี่ยว่าหล่อนนอกใจ...!

หล่อนคิดวนไปวนมาจนน่าเวียนหัว...และแล้วหล่อนก็มองสูงขึ้นไปยั งชั้นบนของห้าง

...โอ้!พระเจ้า...ชายคนหนึ่งใส่สูธสีดำคมเข้ม มาดดี กำลังลงบันไดเลื่อนมาชั้นที่หล่อนยืนอยู่ขณะนี้...หล่อนเห็นเขา อยู่ลิบๆ...หล่อนเชื่อว่าถ้าหล่อนยังคงยืนอยู่ตรงนี้ต่อไปละก็

“รถไฟสองขบวนต้องชนกัน”หล่อนพูดเบาๆและรู้สึกว่า ลำคอแห้งเหือด...กลืนน้ำลายลำบากขึ้นมาถนัด

หล่อนต้องไปจาก ณ ตรงนี้ก่อน เขาจะได้ไม่เห็นหล่อน...แล้วหล่อนค่อยกลับมาใหม่ตอนที่รภัทรมา

ทิพเกสรมัวพะวงอยู่กับเรื่องที่รถไฟสองขบวนชนกันหารู้ไม่ว่า “วรธรณ์” เขาไม่ได้ตั้งใจจะมาหาหล่อนเสียด้วยถ้าเขาเจอหล่อน...เพราะ...

“ธรณ์ขา...!รอจุด้วย”เสียงนั้นดังพอสมควร จนชายหนุ่มที่ลงบันไดเลื่อนหันกลับไปมอง

จุฑาทิพย์รีบก้าวยาวอย่างเร่งๆลงมาถึงตัวเค้า...หล่อนเอื้อมมือ ไปคว้าวงแขนของชายหนุ่มมาอยู่ในวงแขนของหล่อน

ดูเค้าจะยิ้มและเพ่งพิศหน้าหล่อนอย่างพอใจ

สองคนกำลังมีความสุขในห้วงแห่งความรักแต่หารู้ไม่ว่ามีอีกคนตรง เวทีที่กำลังร้อนใจและรีบเดินก้าวฉับๆไปยังห้องน้ำอย่างรีบเร่ง

****************

เอามาให้อ่านกันแล้วครับ...หวังว่าคงถูกใจ ถ้าไม่ถูกใจบอกได้นะครับ