ยัยแสบซ่าส์ VS นายก๋ากั่น

เนื้อเรื่อง

เมื่อความรักใด้เข้ามาอยู่ในเกาะแห่งใหม่ก็พบว่าเกาะนี้ช่างอุดมสมบูรณ์เสียจริง

มีไม้ให้เธอสร้างบ้าน มีอาหารให้กินและมีทุกอย่างที่เธอต้องการ ไม่นานเธอก็หลงรักเกาะนี้

เธอคิดว่าเกาะคงรักเธอเช่นกัน ทุกวัน เธอจะเดินไปที่ริมหาดด้วยหัวใจเบิกบานแลัวหันกลับมา

ตะโกนบอกเกาะ ว่า"ฉันรักเธอ"

แต่เกาะไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดหรอก...เกาะอยู่ใน ฐานะผู้ให้เท่านั้น

แล้ววันหนึ่งความรักก็พบว่าเกาะไม่ได้ทุกอย่างกับเธอคนเดียวเท่านั้น

ทั้งความรวย ความเห็นแก่ตัว ความเศร้า ความสุข ต่างก็ได้รับสิ่งต่างๆ จากเกาะเหมือนๆ กัน

"เกาะนี้ช่างสมบูรณ์เสียจริง" ความรวยรำพึง

"ฉันจะกอบโกยให้มากที่สุด"ความเห็นแก่ตัวคิด

ส่วนความสุขไม่คิดอะไรเลยเขามีความสุขกับสิ่งที่ได้รับไปวันๆ

..และแล้วความเศร้าก็โคจรมาพบความรัก

"เธอมันโง่...สิ่งที่เธอทำไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอก ดูอย่างฉันสิ ไม่เคยได้ รับความรักจากใครเลย" พูดแค่นี้แล้วความเศร้าก็เดินร้องไห้จากไป

ความรักรู้สึกสับสน น่าเสียดายที่เกาะนี้ไม่มีความเข้าใจอาศัยอยู่ด้วย

ไม่เช่นนั้นคงมีใครอธิบายสิ่งต่างๆ ให้ความรักเข้าใจว่าเธอไม่ใช่เจ้าของเกาะ และเกาะรักเธอไม่ได้

เธอร้องไห้ มีบางสิ่งเกิดขึ้นกับความรัก เธอได้ให้กำเนิดความริษยา และความโกรธ

สร้างความปั่นป่วนไปทั่วเกาะ สถานการณ์แย่ขึ้นจนถึงขีดสุด

มหันตภัยของชาวเกาะก็เกิดขึ้น

"ความเสื่อม"นั่นเอง....

แล้ววันหนึ่งก็มีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่า เกาะกำลังจะจม

วัฎจักรทั้งหมดก็เวียนอีกครั้ง ไม่มีใครช่วยความรักขึ้นเรือ.....

เงาของใคร บางคนพายเรือมาแต่ไกล...เวลา นั่นเอง

"มานี่ความรักฉันจะรับคุณไปเอง"

"ไม่...ฉันไม่ไปแล้ว..ฉันจะตายที่นี่...ทำไมเหตุการณ์นี้ต้องเกิด กับฉันอีก..." ความรักพูดทั้งน้ำตา

เวลาถอนหายใจ แล้วตอบว่า

"มันเป็นเช่นนี้เอง ตั้งแต่ก่อนจักรวาลจะเกิดมีเพียงฉันและความว่างเปล่า เท่านั้น ฉันอยู่มานาน รู้เห็น ทุกอย่าง ฉันบอกเธอไม่ได้หรอกว่าทำไม แต่...ความรักเอํย เธอไม่เคยสังเกตบ้างหรือว่า ความทุกข์คือเงาของเธอ"

ความรักก้มมองเงาของตัวเองแต่เธอไม่สามารถเห็นอะไร

"ฉันไม่ใช่พระเอกของเรื่องหรอกนะ ฉันมีหน้าที่พาเธอไปส่งยังเกาะที่ใกล้ที่สุดเท่านั้น รีบขึ้นมาเถอะ ฉันต้องไปช่วยคนอื่นอีกเยอะ"

ความรักจำใจขึ้นเรือจนมาถึงเกาะ

"แล้วเจอกันเมื่อวันนั้นมาถึง" เวลากล่าว

"แต่ฉันไม่อยากเจอคุณอีก"

"พยายามค้นหาต่อไปเถิดเมื่อเธอกลายเป็นความรักที่แท้เมื่อไรเราจะไม่เจอกันอีก"

"ทำไมหละ"

"เพราะรักแท้อยู่เหนือกาลเวลา"

ว่าแล้วเวลาก็พายเรือจากไป วัฎจักรดำเนินไปตามทางของมัน