สามีฉันคือท่านประธาน

ตอนที่ 29 : บทที่ 10 : สงสัย (60%)

ห่างจากโรงเรียนมาประมาณสองกิโลเมตรเท่านั้น รถยนต์สีดำคันใหญ่ก็แล่นจอดลงหน้ารั้วบ้านชั้นเดียวขนาดกะทัดรัด บริเวณหน้าบ้านมีพื้นที่เล็กน้อยให้ตั้งโต๊ะและเก้าอี้นั่งสำหรับนั่งเล่นได้ รอบๆ บ้านปลูกต้นไม้และดอกไม้ประปราย

          “ลุงภัทรเข้ามาดูบ้านของพอร์ชสิค้าบ”

          พอถึงบ้าน เด็กชายก็หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง แถมยังกระตือรือร้นจูงมือแขกคนใหม่ให้เดินเข้าไปข้างในบ้าน ขณะที่แพรริศากำลังไขกุญแจด้วยความไม่เต็มใจจะต้อนรับแขกนัก

          “เชิญค่ะ”

เธอจำต้องเอ่ยชวนชายหนุ่มเข้าบ้านตามมารยาท ติณภัทรก้าวเท้าเข้าไปในบ้านหลังค่อนข้างเล็ก ทว่าภายในจัดเก็บของอย่างเป็นระเบียบ และมีของไม่มากนัก จึงทำให้ไม่รกและช่วยให้บ้านดูกว้างกว่าที่เห็นจากภายนอก

“น้ำค่ะ”

เจ้าของบ้านหายแวบเข้าไปในครัว ก่อนออกมาพร้อมกับน้ำเย็นๆ ในมือ

“ขอบคุณครับ”

เขารับไว้และจิบเพียงนิด พลางเดินสำรวจรอบๆ ห้องนั่งเล่นซึ่งมีรูปถ่ายของเด็กชายตั้งแต่ยังแบเบาะ และจัดวางเรียงไปตามพัฒนาการอายุของแก และไม่ว่าจะเป็นรูปไหน เด็กชายก็ดูคล้ายกับเขาตอนเด็กทุกมุม แพรริศาเย็นสันหลังวาบเมื่อเห็นเขาเอาแต่จ้องมองพิจารณารูปถ่ายของลูกชายเธอ

“น้องพอร์ชคงหน้าเหมือนพ่อสินะ”

เขาหันมาถามเธอ หญิงสาวรีบส่ายหน้าปฏิเสธพัลวัน

“ไม่ค่ะ ไม่เหมือนเลย”

          “แต่น้องพอร์ชก็ไม่เหมือนคุณเท่าไหร่ ถ้าไม่เหมือนพ่อแล้วแกจะเหมือนใคร”

“คงจะเหมือนปู่ย่าตายายของแกมั้งคะ”

เธอพูดพลางเดินหนีไปทางอื่น กลัวว่าจะถูกจับพิรุธได้

“ลุงภัทรไปดูห้องนอนของพอร์ชสิค้าบ มีตุ๊กตาไปเย่อแมนด้วย”

คนตัวเล็กจับจูงมือของคนร่างสูงให้เข้าไปในห้องนอนของตัวเองกับแม่ ทีแรกชายหนุ่มก็สงสัยว่า ‘ไปเย่อแมน’ ของเด็กชายคืออะไร พอเข้ามาเห็นตุ๊กตาที่วางอยู่บนเตียงเล็กเขาก็เข้าใจได้ทันทีว่าแกหมายถึงสไปเดอร์แมน เด็กชายหยิบตุ๊กตาตัวฮีโร่ที่แกชอบมาให้เขาดู

“นี่ค้าบ พอร์ชชอบไปเย่อแมน”

เขาหัวเราะเบาๆ กับความไร้เดียงสาของเด็กชาย แกเป็นคนช่างพูดทั้งที่ยังพูดไม่ชัด

“สไปเดอร์แมนครับ ไหนลองพูดใหม่สิ สไปเดอร์แมน”

“ฉะไปเย่อแมน”

คราวนี้ชายหนุ่มถึงกับหัวเราะพรืด เด็กชายก็พลอยหัวเราะส่งเสียงเอิ๊กอ๊ากไปด้วย แพรริศาเดินตามเสียงเข้ามาในห้องและเห็นคนตัวโตกำลังเล่นตุ๊กตาอยู่กับเจ้าตัวเล็ก เมื่อเห็นว่าลูกชายมีความสุขที่ได้อยู่กับติณภัทร เธอก็อดสะท้อนใจไม่ได้ที่แกจะไม่มีโอกาสรู้เลยว่าชายหนุ่มตรงหน้านี้ก็คือปะป๊าของแกเอง

น้องพอร์ชกำลังเล่นปล่อยใยแมงมุมใส่ชายหนุ่ม เขาแกล้งทำเป็นล้มลงนอนบนเตียงเพื่อให้เด็กชายหัวเราะชอบใจ เธอเพิ่งได้เห็นชายหนุ่มในอีกมุมหนึ่งที่ขี้เล่นและผ่อนคลาย ราวกับเป็นคนละคนกับท่านประธานสุดเนี้ยบที่ใครๆ ก็ต่างหวั่นเกรงและเคารพ

เธอปล่อยให้ทั้งคู่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ส่วนตัวเองไปเก็บของที่ตั้งไว้ไม่เป็นระเบียบด้วยความรีบเร่งในตอนเช้า กำลังจะจัดของเล่นของเด็กชายเข้าตู้ให้เป็นระเบียบ เธอก็ได้ยินเสียงกดกริ่งเรียกจากหน้าบ้าน หญิงสาวชะเง้อมองดู แล้วพบว่าเป็นป้านุ้ย หญิงมีอายุวัยหกสิบกว่าๆ เจ้าของบ้านเช่าหลังนี้นั่นเอง เมื่อก่อนนางเคยอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ แต่ภายหลังลูกสาวได้ปลูกบ้านหลังใหม่ที่อยู่ถัดไปอีกหน่อยและชวนให้นางไปอยู่ด้วยกัน จึงปล่อยบ้านนี้ให้คนอื่นเช่า เธอเป็นผู้เช่าคนแรกตั้งแต่ห้าปีก่อนและอยู่ยาวจนกระทั่งถึงตอนนี้

เธอเปิดประตูให้อีกฝ่ายเข้ามา “สวัสดีค่ะป้านุ้ย เอาอะไรมาด้วยคะเนี่ย”

ป้านุ้ยยิ้มกว้าง เห็นได้ชัดว่าฟันหลายซี่เริ่มหายไปแล้ว “ป้าเอาขนมมาให้ พอดีว่ายัยปุ๊กเพิ่งกลับมาจากเที่ยวอยุธยาแล้วซื้อมาฝากจ้ะ”

นางยื่นถุงขนมที่ลูกสาวซื้อมาให้แพรริศา หญิงสาวรับไว้และเอ่ยขอบคุณนาง แต่สายตาของนางกลับมองไปยังรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน

“แล้วนี่รถของใครเหรอหนูแพร คันใหญ่เชียว”

“อ๋อ...รถของเจ้านายแพรเองน่ะค่ะ คือว่าแพรติดรถเขาไปรับน้องพอร์ชที่โรงเรียน เขาก็เลยอาสามาส่งที่บ้านด้วยค่ะ”

“เจ้านายหนูแพรนี่ใจดีจังเลยเนอะ นั่นใช่เขาหรือเปล่าน่ะ”

ป้านุ้ยพยักเพยิดไปทางด้านหลังของเธอ แพรริศาหันไปและเห็นชายหนุ่มกำลังจูงมือลูกชายเธอเดินออกมา

“ยายนุ้ย!”

          เด็กน้อยร้องเรียกนางพร้อมกับวิ่งมาหาอย่างรู้จักเอาใจคนแก่ นางกอดร่างเล็กพร้อมกับหอมแก้มแกอย่างมันเขี้ยว นางเห็นเด็กชายมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย ยังเคยมาช่วยเลี้ยงช่วยอุ้มและพลอยคิดว่าแกเป็นลูกหลานคนหนึ่งไปด้วย

          “ป้านุ้ยคะ นี่เจ้านายของแพรเองค่ะ ท่านประธานคะ นี่ป้านุ้ยเจ้าของบ้านหลังนี้ค่ะ” เธอแนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกันในทีเดียว

          “สวัสดีครับ” เขาทักทายก่อนเพราะเป็นผู้น้อย

          “หวัดดีจ้ะพ่อคุณ” นางมองใบหน้าของเขาอย่างพินิจพิจารณา แล้วเลื่อนสายตาไปมองเด็กน้อย แพรริศาเดาได้ทันทีว่านางคิดอะไรอยู่ จึงรีบทำทีเปลี่ยนเรื่องคุย

          “ยายนุ้ยเอาขนมมาให้ด้วยล่ะลูก ขอบคุณยายนุ้ยด้วยนะลูก”

          “ขอบคุณค้าบ” มือป้อมพนมไหว้หญิงสูงวัย

          “ท่านประธานกำลังจะกลับแล้วใช่มั้ยคะ”

 เธอถือโอกาสเชิญเขากลับทางอ้อม ติณภัทรปรายตามองคนรู้ทัน แต่ก็พยักหน้า

          “ใช่ ผมจะกลับแล้ว ลุงไปก่อนนะครับพอร์ช” เขาลูบผมของเด็กชายเบาๆ “ผมไปนะคุณ สวัสดีครับคุณป้า”

          เขาบอกหญิงสาวและไหว้ลาป้านุ้ยอีกครั้งก่อนเดินไปขึ้นรถ โดยมีเด็กชายตามไปส่งเขาถึงประตูรถ จนหญิงสาวต้องตามไปด้วยและดึงแกไว้ไม่ให้เข้าใกล้รถยนต์มากเกินไป

          “บ๊ายบายค้าบลุงภัทร”

          ชายหนุ่มโบกมือกลับมาให้ และมองเธอแวบหนึ่งก่อนจะเลื่อนกระจกปิดและเคลื่อนรถออกไป

          “นี่หนูแพร...” ป้านุ้ยเดินมาสมทบหลังจากรถของชายหนุ่มแล่นไปแล้ว เธอรู้เลยว่าอีกฝ่ายจะคุยกับเธอเรื่องอะไร “ป้าว่าเจ้านายของหนูแพรกับน้องพอร์ช หน้าคล้ายๆ กันเลยนะ เห็นทีแรกป้านี่ตกใจ นึกว่าเขาเป็นพ่อของน้องพอร์ชซะอีก”

          หญิงสาวรีบก้มลงมองลูกชาย แกทำสีหน้างงๆ ส่งมาให้เธอ

          “เป็นแค่ความบังเอิญน่ะค่ะป้านุ้ย คนที่ไม่ได้เป็นญาติกันแต่หน้าตาคล้ายกันก็มีเยอะแยะถมเถไป”

          นางพยักหน้าคล้อยตาม เพราะไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมายืนยันสมมติฐานของตัวเอง

          หลังจากที่ป้านุ้ยแยกย้ายกลับบ้านของตัวเองแล้ว เด็กชายก็เขย่ามือของมารดา เอ่ยถามในสิ่งที่แกสงสัย

          “หม่ามี้ค้าบ ทำไมทุกคนบอกว่าลุงภัทรเป็นปะป๊าของพอร์ชอะค้าบ แล้วใช่อ๊ะป่าว”

เด็กน้อยถามอย่างใสซื่อ แต่เล่นเอาคนเป็นแม่ถึงกับกระวนกระวายใจ รีบปัดปฏิเสธ

          “ไม่ใช่จ้ะลูก เขาแค่เข้าใจผิดกันไปเองเท่านั้นแหละจ้ะ”

เธอลูบศีรษะลูบแก้มของเด็กชายเป็นการเอาใจ เผื่อว่าแกจะได้เลิกถาม

          “แล้ว...แล้วทำไมลุงภัทรหน้าเหมือนพอร์ชเลยอะค้าบ”

          แพรริศาส่ายหน้ารัว “ไม่เหมือนสักหน่อยเลยจ้ะ แค่คล้ายๆ กันเท่านั้นเอง คนเราบังเอิญหน้าคล้ายกันได้จ้ะ”

          “แต่ว่าพอร์ชอยากให้ลุงภัทรมาเป็นปะป๊าของพอร์ชจังเลย ได้มั้ยค้าบหม่ามี้”

          คำขอของคนตัวเล็ก ทำเอาหญิงสาวใจหายวาบและจ้องหน้าแกอย่างตะลึง

          “ทำไมพอร์ชพูดอย่างนั้นล่ะลูก ท่านประธานจะมาเป็นปะป๊าของพอร์ชได้ยังไงกันครับ”

          “ทำไมไม่ได้เหรอค้าบ”

น้องพอร์ชกะพริบตาปริบๆ อย่างไม่เข้าใจ ปากเล็กสีแดงระเรื่อยื่นนิดๆ คล้ายกับจะงอนแล้ว

          “ก็เพราะว่าหม่ามี้กับลุงภัทรไม่ได้รักกันน่ะสิ” เธอพยายามพูดให้ลูกเข้าใจ

          “แล้วหม่ามี้รักลุงภัทรไม่ได้เหรอค้าบ พอร์ชชอบลุงภัทร ลุงภัทรใจดี”

          “ไม่เอาแล้ว หม่ามี้ไม่คุยเรื่องนี้แล้ว พอร์ชไปอาบน้ำก่อนดีกว่าเดี๋ยวหม่ามี้จะทำข้าวไข่เจียวฟูๆ ร้อนๆ ให้กิน”

          เด็กชายยกมือกอดอก ปั้นหน้างอๆ ทำท่างอน แม้แต่ข้าวไข่เจียวที่แกชอบมากก็ยังทำให้เด็กชายอารมณ์ดีไม่ได้ แพรริศาเห็นเด็กที่ทำเป็นงอนแล้วนึกอยากจะแกล้ง จึงคว้าร่างเล็กจ้ำม่ำเข้ามาจั๊กจี้เอวด้วยความมันเขี้ยว

          “นี่แหนะๆ จะงอนหม่ามี้อีกมั้ย”

          น้องพอร์ชไม่อาจทนความจั๊กจี้ไหว จึงหัวเราะเสียงดังผสมกับหวีดร้องลั่นบ้าน

          “หม่ามี้ไม่เอา! คิกๆๆ”

          เด็กชายหัวเราะจนเหนื่อย เธอจึงหยุดแกล้งลูกก่อนจะพาไปอาบน้ำ แล้วเด็กน้อยก็ลืมเรื่องที่คุยกันเมื่อกี้ไปเลย

✿◕ ‿ ◕✿ 

ตอนนี้มาแบบยาวๆ เลยค่า หวังว่าจะถูกใจทุกคนนะคะ 

ลุงเขาเริ่มเอะใจสงสัยในตัวน้องพอร์ชแล้ว แล้วลุงจะทำยังไงต่อไปเพื่อให้ได้รู้ความจริง ฝากติดตามกันต่อน้า