อุบัติรัก
ผู้เข้าชมรวม
52
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เสียงสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสายภายนอกอาคาร บวกกับเสียงจอกแจกจอแจของผู้คนมากมายหลายเชื้อชาติ ณ ท่าอากาศยานสนามบินนานาชาติปักกิ่งแห่งนี้ที่เดิมแน่นขนัดไปด้วยผู้คนมากมายอยู่แล้วก็ยิ่งเพิ่มจำนวนผู้คนที่ยังติดฝนอยู่ภายในอาคารให้มากขึ้นไปอีก เมขลา นักท่องเที่ยวสาวชาวไทยก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ยังติดฝนอยู่ภายในอาคารผู้โดยสารขาเข้าแห่งนี้
"ชั่วโมงนึงแล้วนะ ฝนยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกเสียที จะให้ฉันนอนค้างที่นี่หรือไงจ๊ะฝนจ๋า"เธอพึมพัมกับตัวเองเบาๆขณะที่สายตาก็จับจ้องผู้คนที่เดินไปมาภายในอาคาร รวมถึงมองสถาปัตยกรรมอาคารผู้โดยสารที่ได้ชื่อว่าสวยที่สุดติดอันดับโลกแห่งนี้ ก็พอช่วยบรรเทาอาการหงุดหงิดของเธอไปได้บ้าง หากไม่ติดที่ว่าอี้ชิงเพื่อนสาวชาวจีนของเธอกำลังเดินทางมารับเธอแล้วล่ะก็ ป่านนี้เธอคงถึงที่พักของโรงแรมกระโดดขึ้นเตียงพักผ่อนร่างกายให้หายเมื่อยชดเชยกับที่ต้องนั่งเครื่องบินมาเป็นเวลานานแล้ว
"ป่านนี้แล้วอี้ชิงจะถึงไหนแล้วนะ ฝนตกหนักเสียด้วยสิ"เธอยังคงพึมพัมกับตัวเองก่อนที่จะเดินหยิบกระเป๋าเดินทางเพื่อไปยังจุดนัดหมายของเธอกับเพื่อนสาว ขณะที่ลากกระเป๋าเดินทางไปนั้นด้วยรูปร่างสูงโปร่งไม่ผอมจนเกินไปบวกกับดวงตากลมโตเป็นประกาย จมูกโด่งเชิดเล็กน้อย เข้ากับรูปปากเล็กๆของเธอ รวมถึงผมดำยาวที่ถูกมัดไว้แบบหลวมๆ ก็ส่งผลให้ดวงหน้าหวานล้ำของเธอเป็นที่ดึงดูดสายตาของผู้คนในสนามบินได้ไม่ยาก แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาสนใจสิ่งรอบข้างในเวลานี้เพราะโรงแรมที่เธอจองไว้ได้โทรมานัดหมายเวลากับเธอแล้วหากเธอยังไม่ได้ออกจากสนามบินภายในอีกชั่วโมงข้างหน้านี้หมายความว่าเธอจะต้องเตรียมตัวหาที่พักใหม่ได้เลย ซึ่งแน่นอนอี้ชิงอาจจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ไม่รู้ได้ ถ้าหากเมขลาไม่มีที่พักเธออาจจะจะต้องไปค้างที่บ้านของอี้ชิง แต่เธอไม่อยากจะไปรบกวนครอบครัวของเพื่อนสาวเธอ จึงอยากจะรีบออกจากสนามบินแห่งนี้ให้ไวที่สุด
เสียงโทรศัพท์ติดตามตัวดังขึ้น
"เธออยู่ที่ไหนแล้ว"เมขลาถามปลายสาย
"ฉันถึงแล้วเธอไปรอฉันที่ตรงประตูทางออกเลยนะ รถฉันเธอจำได้ใช่ไหมที่เคยส่งให้ดูน่ะ"
"อืม แล้วเจอกัน"เมขลากดวางสายโทรศัพท์แล้วรีบวิ่งตรงไปที่ประตูทางออกทันที
รถเก๋งสีแดงสี่ประตูขับเทียบเข้ามาทางฟุตบาท เพื่อนสาวของเธอลดกระจกพลางตะโกนเรียกเธอทันที เมขลาจึงรีบวิ่งไปหาเพิ่อนสาวเปิดประตูขึ้นรถอย่างรวดเร็วแล้วรีบปิดประตูก่อนที่จะโดนบีบแตรไล่หลัง
"สวัสดีเม รอฉันนานเลยสินะ ขอโทษทีนะ ฝนตกหนักมากแล้วรถก็ติดมากจริงๆ"อู๋อี้ชิงกล่าวขอโทษเธอทันที ที่เธอเข้ามานั่งในห้องโดยสาร
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันรู้ว่าเธอก็ลำบากเหมือนกันรถคงจะติดมากจริงๆ แค่เธอมารับฉันก็ดีใจมากแล้ว เธองานยุ่งขนาดไหน ก็ยังแบ่งเวลามารับฉันเลย แค่นี้ฉันก็ขอบคุณเธอมากแล้ว"
"เธอหิวหรือเปล่า แวะกินอะไรก่อนไหม"
"ไม่ล่ะ ฉันว่าจะไปเช็คอินที่โรงแรมก่อนน่ะ ก่อนที่จะโดนแคนนเซิลห้องไปซะก่อน แล้วเราค่อยไปหาอะไรอร่อยๆกินกันดีไหม เธอว่างหรือปล่าล่ะ ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ แวะส่งฉันท่โรงแรมก็พอ ฉันค่อนข้างจะคุ้นเคยกับที่นี่อยู่แล้วเธอก็รู้ดีนี่"
"เรื่องหลงทางฉันไม่ห่วงเธออยู่แล้ว ฉันรู้ว่าเธอเอาตัวรอดได้แต่ฉันกลัวเธอจะหิวจนเป็นลมไปซะก่อนที่จะถึงโรงแรมน่ะสิเพื่อนรัก แล้วอีกอย่างวันนี้ฉันว่างทั้งวัน เธอมาทั้งทีจะให้ฉันทำงานได้ไงล่ะ วันนี้ยังไงฉันก็ต้องเลี้ยงข้าวเธอให้ได้นะเม ห้ามปฏิเสธเพราะเราไม่ด้กินข้าวด้วยกันมาหลายปีแล้วนะหลังจากเธอเรียนจบไป"
"ไปโรงแรมก่อนเถอะ แล้วหลังจากนั้นไปไหนไปกันเลยอี้ชิง"เมขลาถอนหายใจ พลางหันไปยิ้มให้กับเพื่อนรักเก่าสมัยที่เธอมาใช้ชีวิตอยู่ที่ปักกิ่งในสมัยเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย
รถเก๋งสี่ประตูสีแดงขับฝ่าสายฝนมาเรื่อยๆจนมาถึงโรงแรมสี่ดาวแห่งหนึ่ง ย่านถนนหวังฝูจิ่ง หญิงสาวชาวไทยลงจากรถลากกระเป๋ามาตามทางเดินหลังจากนั้นมีพนักงานกุลีกุจอมารับกระเป๋าจากเธอ เธอจึงเดินไปที่เคาน์เตอร์โรงแรมเพื่อเช็คอิน หลังจากนั้นจึงไปเก็บของที่ห้องพักที่ได้ทำการจองไว้ล่วงหน้าทางอินเทอร์เนท เมื่อจัดการข้าวของและทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้วจึงลงมาข้างล่างเพื่อไปหาอาหารกลางวันและเย็นทานทีเดียว เนื่องจากเวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงสี่โมงเย็นของเวลาท้องถิ่นแล้ว
."เอาล่ะคนสวย ไหนบอกฉันสิว่าเธออยากกินอะไรตอนนี้ ฉันจะได้พาเธอไป"อู๋อี้ชิงกระเซ้าเพื่อนสาวไปพลางพร้อมทั้งขับรถไปด้วย ด้วยว่าเมขลาเป็นสาวสวยและป็นดาวเด่นตั้งแต่สมัยอยู่มหาวิทยาลัยแล้ว เธอจึงค่อนข้างที่จะชินชาเสียแล้วเมื่อไปไหนกับเธอมักจะมีสายตาของชายหนุ่มไม่ว่าหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่คอยส่งสายตามองเมขลาอยู่ตลอด เสียแต่ว่าเพื่อนสาวของเธอค่อนข้างจะออกห้าวไปนิด ใครเข้ามาประชิดตัวแม่คุณเผลอออกหมัดใส่ เนื่องจากเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้านจึงถูกส่งให้ไปเรียนศิลปะการป้องกันตัวตั้งแต่เด็กทำให้เธอไม่ค่อยกลัวอะไรอยู่แล้ว ยิ่งมาเจอชายหนุ่มเข้ามาสารภาพรักด้วยวิธีแปลกๆ ได้เจ็บตัวกันไปหลายรายเพราะความห้าวและความไวของเธอนี่ล่ะ ไม่งั้นป่านนี้คงได้มีแฟนไปนานแล้ว ตกใจทีไรแม่คุณปล่อยหมัดจนหนุ่มๆล่าถอยกันไปหมด
"กินอะไรก็ได้นะ ตอนนี้ก็เริ่มหิวแล้วนะ เธอเป็นเจ้าบ้านนะ พาฉันไปสิ เอาให้สมกับที่เธอเลี้ยงด้วยนะ นานๆทีฉันจะมาให้เธอเลี้ยง อย่าให้เสียชื่อล่ะ "เมขลากล่าวพลางขยับเสื้อแจ๊กเกตยีนส์ของเธอให้เข้าที่พร้อมลูบหน้าท้องและส่งสายตาไปให้เพื่อนสาวที่ขับรถอยู่ พลางยิ้มหวานให้
"อ๊ะๆ เธออย่ามาส่งยิ้มให้ฉันแบบนี้นะ ฉันไม่ใช่หนุ่มๆพวกนั้นที่เห็นรอยยิ้มของเธอก็ละลาย สู้ตายถวายชีวิตให้เธอหรอกนะ เธอใช้มันผิดคนแล้ว"อี้ชิงกระเซ้าเพื่อนสาว
"อ้าว ฉันก็นึกว่ามันจะใช้กับเธอได้ผลด้วย คราวหน้าฉันจะจำไว้นะว่าแผนนี้ใช้ไม่ได้กับเธอ"เมขลาหัวเราะในลำคอเบาๆ
หลังจากนั้นไม่นานรถเก๋งสี่ประตูจึงขับไปถึงภัตตาคารหรูแห่งหนึ่งบริเวณใกล้กับโรงแรมที่พักของเมขลาและเข้าไปสั่งและทานอาหาร ระหว่างที่ทานอาหารก็คุยยกันตามประสาเพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกันนานหลายปี ทุกเรื่องเท่าที่พวกเธอจะนึกได้ถูกขุดคุ้ยขึ้นมาเพื่อเผากันเอง รวมถึงการถามไถ่สารทุกข์สุกดิบและถามถึงบรรดาเพื่อนเก่าที่ต่างแยกย้ายกันไปหางานทำ บางส่วนก็ได้แต่งงานมีครอบครัวซึ่งอี้ชิงก็ได้นำรูปที่เธอไปพบเพื่อนเก่าๆที่ถูกบันทึกไว้ในโทรศัพท์ให้เมขลาดู เมขลาเองก็ตื่นเต้นไม่น้อยที่ได้เห็นรูปเพื่อนๆแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝามีลูกหน้าตาน่ารักน่าชังไว้ป็นโซ่ทองคล้องใจ ทำให้เธอเองอดที่จะคิดถึงเพื่อนๆไม่ได้ วีรกรรมหลายอย่างที่พวกเธอทำไว้หลายอย่างยังคงผุดขึ้นมาในความทรงจำเหมือนเพิ่งเกิดมาไม่นานมานี้ หากเธอย้อนเวลากลับไปได้ก็คงจะกลับไปสมัยเป็นนักศึกษา เพราะชีวิตมีเรื่องที่ต้องรับผิดชอบเพียงเรื่องเดียวก็คือตั้งใจเรียนให้จบให้สมกับที่ได้ขอร้องบิดามารดามาเล่าเรียนยังต่างประเทศคนเดียวเช่นนี้
"ไว้ไปหาอาจางไหม ทำงานอยู่ใกล้ๆนี่เองเดี๋ยวฉันพาเธฮไป อาจางไม่รู้ว่าเธอมาปักกิ่ง ถ้ารู้ว่าเธอมาคงจะดีใจไม่น้อยเลยนะ"อี้ชิงสะกิดถามเพื่อนสาวเมื่อสังเกตุเห็นว่าเธอมีอาการเหม่อลอย
เมขลาส่ายหน้า "ไม่ล่ะ ไว้ก่อนดีกว่า ฉันไม่อยากรบกวนเวลาทำงานของเขาน่ะ ถ้าเขาต้องมาลางานกะทันหันเพื่อมาหาฉัน เดี๋ยวจะถูกหัวหน้าตำหนิซะเปล่าๆ"
"ทำไมเธอต้องคอยหลบหน้าอาจางด้วยนะ เขาชอบเธอมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วนะ เธอเองก็รู้ว่าเขาเป็นคนดี จนกระทั่งตอนนี้เขาก็ยังไม่มีใคร เขาจะไปหาเธอที่เมืองไทยเธอก็ไม่ยอมมาพบเขา เธอจะไม่ให้โอกาสเขาบ้างเลยหรือ อีกอย่างเขารู้นะว่าเธอจะมาปักกิ่ง ฉันส่งข่าวเรียบร้อยแล้ว"
"เธอนี่นะ ให้ตายเถอะ ถ้าจะมีใครสักคนที่จุ้นจ้านกับฉันที่สุดก็คงจะเป็นเธอนี่ล่ะ เธอเป็นเพื่อนสนิทของฉัน เธอก็น่าจะรู้นะไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน อาจางก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉันนะ และสำหรับฉัน ฉันเชื่อว่าถ้าความรักจะเกิดขึ้น มันต้องเกิดขึ้นจากความรู้สึกลึกๆ ภายในใจของฉัน ไม่ใช่จากแรงเชียร์ของเธอจ้ะ จำไว้ด้วย แม่จอมจุ้น"เมขลาพูดพลางหันไปแลบลิ้นให้เพื่อนสาวของเธอซึ่งกิริยาที่เมขลาทำนั้นอู๋อี้ชิงมองแล้วก็ยังอดไม่ได้ที่จะยิ้มให้กับความน่ารักของเมขลา เธอจึงยิ้มตอบรับการกระทำนั้นและส่ายหัวเบาๆ
"เอาล่ะฉันว่าเราเลิกพูดเรื่องนี้แล้วสั่งอะไรอร่อยๆมากินกันต่อดีกว่าไหม"เมขลาตัดบท หลังจากนั้นจึงสั่งของหวานมาทานเป็นของว่างตบท้ายก่อนที่จะออกจากภัตตาคาร เพื่อไปเดินเล่นกันในยามค่ำคืนหลังจากที่ทานอาหารไปเป็นจำนวนมาก
แสงไฟจากโคมไฟยามค่ำคืนของร้านค้าสว่างไสวบนถนนคนเดินหวังฝูจิ่งเนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุด ผู้คนมากมายหลายเชื้อชาติต่างมาเดินช้อปปิ้งกันบนถนนสายนี้ มองไปทางไหนก็จะเห็นจำนวนผู้คนมากมาย อีกทั้งวัยรุ่นหนุ่มสาวก็มักจะมาเดินเล่นที่ถนนสายนี้
"ฉันไม่ได้มาที่นี่นานเท่าไรแล้วนะ ที่นี่เปลี่ยนแปลงไปมากจริงๆ"เมขลากล่าวกับตัวเองเบาๆ พลางมองสองข้างทางด้วยความตื่นเต้น
"พรุ่งนี้เธอจะไหนล่ะ จะให้ฉันพาไปไหม ฉันว่างนะ"อี้ชิงถามเพื่อนสาวในขณะที่เดินไปด้วยสายตาของเธอก็มองร้านรวงต่างๆไปด้วย เนื่องจากเริ่มจะค่ำแล้ว อากาศจึงเริ่มเย็นลงเล็กน้อย เธอจึงมองหาร้านชาร้อนๆเพื่อจะพาเมขลาเข้าไปจิบชาอุ่นๆ เพื่อให้ร่างกายได้ผ่อนคลายบ้าง แต่น่าเสียดาย ร้านชาที่เธอต้องการกลับไม่เปิดบริการในวันนี้
"เธอว่างจริงๆเหรอ ทำไมเธอต้องมาลำบากลางานเพราะฉันเนี่ย เธอก็รู้ว่าฉันไปไหนมาไหนคนเดียวได้ ฉันไม่อยากจะรบกวนเธอจริงๆนะ"
"ถ้าเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ เธอจะต้องเลิกพูดคำนั้น ฉันคิดถึงเธอขนาดไหนแลกกับการลางานแค่สองวัน ฉันว่าคงไม่ถึงกับโดนไล่ออกหรอกนะ นี่ยังไม่รวมเรื่องที่เธอไม่ยอมไปพักที่บ้านฉันด้วย ฉันยังเคืองเธออยู่นะเรื่องนี้ เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้เธอจะไปไหน ฉันจะไปกับเธอ เข้าใจไหม"อี้ชิงกอดอก ยืนคาดโทษกับเพื่อนสาวของเธอประหนึ่งครูกล่าวโทษนักเรียนที่ทำความผิดมามากมาย และรอรับการลงโทษ
"ตายแล้ว นี่ฉันกำลังถูกเธอโกรธอยู่ใช่ไหม ฉันต้องทำยังไงดี เธอถึงจะหายโกรธจ้ะ แม่คนรวย ไหนบอกสิ"เมขลาทำท่าล้อเลียนเพื่อนสาว
"เธอนี่ พรุ่งนี้ฉันจะไปรับเธอตั้งแต่แปดโมงเช้าเลยนะ แล้วเธอก็คิดแผนไว้เลยนะว่าพรุ่งนี้จะไปไหน ฉันจะพาเธอไปเอง แล้วถ้าเธอหนีฉันไปเองคนเดียว ฉันจะไม่พูดกับเธออีกเลย คอยดูสิ"
"จะตอนนี้หรือตอนไหนเธอก็ยังเป็นอี้ชิงขี้งอนของฉันเหมือนเดิมเลยนะ เอาล่ะๆ ความจริงฉันก็คิดไว้แล้วว่าพรุ่งนี้ฉันจะไปไหน แต่ตอนนี้ฉันหิวน้ำจังเลย ไปซื้อน้ำผลไม้ต้องซุ้มนั้นดื่มกันเถอะ"เมขลากล่าวจบก็ดึงมือเพื่อนสาวไปที่ซุ้มขายน้ำผลไม้ หลังจากซื้อน้ำผลไม้และดื่มจนหมดแก้วแล้วเธอจึงเดินเล่นอีกสักพัก แล้วจึงให้อี้ชิงพากลับโรงแรมที่พัก
หลังจากกล่าวลากันและนัดหมายเวลาในวันพรุ่งนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว เมขลาก็กลับเข้าห้องพักของเธอเพื่ออาบน้ำ และจัดข้าวของเพื่อเตรียมเดินทางในวันพรุ่งนี้
เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น
"สวัสดีค่ะแม่ เหมือนรู้เลยนะคะ เมเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ กำลังว่าจะโทรหาเลย"
"ทำมาเป็นพูดเอาใจแม่ ถ้าแม่ไม่โทรมาก็คงไม่รู้ว่าลูกถึงไหนแล้ว เรานี่ก็ชอบให้แม่เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ"เสียงมารดาปลายสายอดตัดพ้อบุตรสาวไม่ได้
"โธ่แม่คะ พูดก็ไม่เชื่อที่ลูกพูด เดี๋ยวเมหนีไปคุยกับพ่อแทน แม่อย่ามางอนเมละกัน"
"เอาล่ะๆ เดินทางเรียบร้อยดีใช่ไหมลูก ถึงที่พักแล้วใช่ไหม แม่เป็นห่วงแค่นี้ล่ะ ถ้าลูกไม่เป็นไรแม่ก็หายห่วงจะได้บอกพ่อของลูก ถ้างั้นหนูก็นอนพักซะเถอะ เดินทางมาคงจะเพลียมาก ดูแลตัวเองด้วยนะลูก อย่าไปไหนคนเดียวมันไม่ปลอดภัยนะ พยายามชวนเพื่อนไปด้วยนะลูก"
"ค่ะแม่ เมจะดูแลตัวเองเป็นอย่างดีค่ะ ฝันดีนะคะ ฝากจุ๊บพ่อ กับพี่เมฆ พี่แมน ด้วยค่ะ เมจะนอนแล้วนะคะ สวัสดีค่ะ"
เมขลากดวางสายโทรศัพท์จากนั้นจึงวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง หลังจากที่เดินขึ้นเตียงนอนขนาดใหญ่และห่มผ้าให้ความมอบอุ่นให้กับร่างกายตัวเองแล้ว ก็คิดถึงเรื่องราวเก่าๆก่อนที่จะเผลอหลับไปด้วยความอ่อนล้าในคืนแรกที่ปักกิ่งนั่นเอง
ผลงานอื่นๆ ของ รับขวัญ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ รับขวัญ
ความคิดเห็น