มธุรสสีเลือด บุปผาโรยรา จอมมารอย่างข้าสมควรเดียวดาย

มธุรสสีเลือด บุปผาโรยรา....จอมมารอย่างข้าสมควรเดียวดาย

ในคืนที่เหน็บหนาวไม่มีแม้เพียงอ้อมกอดที่เคยโอบกายข้า เส้นทางสายนี้มิมีผู้ใดเข้าใจเว้นเสียตัวข้าเอง ความมืดมิดที่กัดกินจิตใจมันช่างเจ็บปวดทรมานแต่ก็มิเท่ากับคนที่ข้ารักถูกปลิดชีพด้วยน้ำมือของข้าเอง คนที่เป็นดั่งครอบครัวของข้า ในวันที่ข้ายอมจำนนต่อเหล่าเทพเซียน ยอมถูกพันธนาการจากตรวนแห่งเทพยามขยับกายก็เกิดอัสนีบาดลงร่างกายของข้า เสียงสรเสริญกู่ก้องไปทั่วขุนเขาว่าปราบจอมมารที่แสนชั่วช้าอย่างข้าได้สำเร็จ ในตอนนั้นข้าก็รู้ได้เลยว่า แม้ยามที่เราทำความดีไว้มากแค่ไหน หากวันใดเกิดพลาดพลั้ง ผู้คนพร้อมเหยียบย่ำให้จมดิน

นามปากกา พู่กันสีแดง

    ขออนุญาตเจ้าของรูปที่นำมาเป็นปกด้วยนะคะ เครดิต :https://www.pinterest.com/pin/713257659724365330/

ฝากเม้นติชมด้วยความสุภาพนะคะ ภาษาอาจจะไม่สวยมากเท่าไหร่แต่ไรท์จะพยายามเขียนออกมาให้มันดีที่สุดค่ะ