คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter : 2 [ 100 %]
Chapter : 2
“สวัสดี โอ เซฮุน ที่รัก!!”
ผมกำลังเผชิญหน้ากับปีศาจร้าย(เวอร์ไป) ผมอยากจะบอกว่าผมอยากหายตัวไปจากตรงนี้จริงๆ ไม่คิดว่าจะต้องคุยกันเร็วขนาดนี้ เสียงทุ้มสำเนียงแปลกๆ แทบทำให้ผมเกือบหยุดหายใจ ผมจะทำยังไงดี ฮรื่ออออออ T^T โอ เซฮุน คนนี้จะทำยังไงดี
“อะไรกัน ...ไม่เจอกันแค่สองปีจำหน้ากูไม่ได้เหรอ?”
ผู้คนที่ตามจื่ออเทามาเริ่มมุงดูเราสองคนอย่างสนใจ แม้แต่ห้องอื่นก็ยังมุงดู พวกมึงจะยืนดูกันทำไม หน้ากูกับมันเหมือนดาราฮอลีวูดรึไง งือออออ~
ตอนนี้ผมตาลายไปหมด แค่เจอมันคนเดียวผมก็จิตตกแล้ว นี่ยังคนทั้งโรงอาหารจ้องผมกับมันเป็นตาเดียว มันทำให้ผมอยากมุดหายไปจากตรงนี้จริงๆ นะ เพียงแต่มันหายไปไม่ได้ ผมช้อนตาขึ้นมองจื่อเทาที่ยืนอยู่ประชิด พยายามทำหน้าตาให้ปกติที่สุด แต่มันกลับจ้องผมเหมือนจะไฝว์! งื้ออออ~ ผมไม่สู้คนนะ ผมสู้คนไม่เป็น T^T
ผมอยู่ในอาการมึน งง สับสน และกระวนกระวาย และทุกอย่างก็หยุดนิ่ง!!
สัมผัสอ่อนนุ่มที่ริมฝีปาก ทำให้ผมเบิกตากว้าง หมอนี่.... จื่อเทา! มันจูบผม!!!
“อะ...อื้อ...!!!!”
ริมฝีปากร้อนบดขยี้อย่างไม่เกรงใจ ผมรู้สึกเหมือนปากของผมร้อน และช้ำไปหมด มือหนารั้งต้นคอไว้ ไม่ให้หนีการรุกรานนั่น และยังเอามืออีกข้างรั้งเอวบางเข้าไปหา ปากนุ่มยังบดเคล้าที่ริมฝีปากผม ผมไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าโดนจูบไปนานเท่าไหร่ กว่าจะรวบรวมสติผลักร่างหนาออกได้
“อื้อ!!!”
ผละออกเพียงนิดเดียว ผมก็โดนรั้งเข้าไปจูบอีกครั้ง แต่ไม่เหมือนครั้งที่แล้วหรอกนะ! ผมดิ้นหนี และหันหน้าหนีปากที่ไล่งับอย่างไม่เกรงใจ แต่ก็จนปัญญาปล่อยให้มันจูบผมอย่างพอใจต่อหน้าคนทั้งโรงอาหาร จะว่าทั้งโรงเรียนก็ได้นะ! ฮรื่ออออ! ผมบอกแล้วว่าไอ้นี่มันร้ายกาจ เลวสุดๆ !!
“ปล่อยเซฮุนนะมึง!!!”
แต่พระเจ้าย่อมเข้าข้างคนดีๆ อย่างผมเสมอ ร่างหนาของมันถูกร่างที่เล็กกว่าของลู่หานกระชากออก ตามด้วยหมัดเล็กๆ ที่เสยเข้าปลายคางของจื่อเทา จนร่างหนาเซไป
.... =[]= หะ..หะ...โหดสัส!!
ตามด้วยเสียงเชียกระหน่ำของผู้ชายทั้งโรงอาหาร พวกมึงเห็นมันเป็นละครรึไงห๊า!! มันใช่เวลากันมั้ย นี่กูกลายเป็นเคะน้อยๆ ที่ทำให้ผู้ชายต่อยกันรึเนี่ย !!
ลู่หานเดินเข้าไปหวังจะซ้ำอีกที แต่โดนลูกถีบของจื่อเทาเข้าให้ ตามด้วยหมัดดุ้นๆ กระแทกเข้ากับหน้าหวานอย่างจัง จนร่างของลู่หานเซล้มลงไปที่พื้น มุมปากของลู่หานมีเลือดซึมออกมา มือบางเช็ดเลือดออกจากมุมปาก ถล่มน้ำลายที่มีสีเลือดติดลงถล่มลงพื้น
จื่อเทาแสยะยิ้มที่มุมปาก ทั้งคู่เดินเข้าประชิดตัวก่อนที่จะเกิดการประทะหมัดกันอีกรอบ เหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายสุดๆ! ลู่หานร่างน้อยเสียเปรียบร่างสูงอย่างเทามาก เทาถีบลู่หานจนหงายหลังไป ร่างสูงไม่รอช้ากระโชนไปกระชากเสื้อและง้างหมัดขึ้น!!
“หยุดนะ!!”
ในที่สุดก็มีเสียงระฆังจากสวรรค์ลงมาโปรด ดั่งคำสาป ทุกคนหันไปมองทางเดียวกันหมด แม้แต่ผมก็หันไปมองตามเสียงนั่น
จงอิน...
เพียงเสี้ยวนาทีที่ทุกอย่างหยุดนิ่ง ลู่หานใช้โอกาสนั้นพุ่งหมัดประเคนเข้าที่ใบหน้าของจื่อเทา และเหตุการณ์ก็ชุลมุนอีกครั้ง โดยที่ไม่มีใครห้ามเลย มีแต่เชียร์!
“หยุดเดี๋ยวนี้!!!”
ของจริง!
เสียงจากสวรรค์ของจริงแล้วทีนี้! ครูฝ่ายปกครองที่เป็นที่น่าเกรงขามของนักเรียนทั้งโรงเรียนเดินแหวกวงล้อมเข้ามาอย่างง่ายดาย นักเรียนทุกคนเริ่มสลายกลุ่มออก สังเกตการณ์อยู่ห่างๆ ครูฝ่ายปกครองมองหน้าพวกผมทั้งหกคนเรียงกันไป จ้องไปที่เทากับลู่หานที่ยังจับคอเสื้อกันแน่นไม่ปล่อย แม้คนตรงหน้าจะเป็นครูฝ่ายปกครองก็ตาม
“ทั้งหมด...ตามฉันมา!!”
-3%
คุณเคยได้ยินมั้ย? ถ้าวันนี้เราซวยตั้งแต่เช้า ...มันจะซวยไปตลอดทั้งวัน! ถ้าไมเชื่อไม่เป็นไร แต่ผมโคตรเชื่อเลย T^T ทำไมผมเกิดมาพร้อมความโชคร้ายขนาดนี้
หลังจากโดนครูฝ่ายปกครองเรียกไปสวด แล้วยังต้องโดนทำโทษอีกต่างหาก เพราะมันคนเดียวเลย! ไอ้ ฮวางจื่อเทา แพนด้าบ้า! ไอ้แพนด้าหน้ามึน ฮรื่ออออ!
ผมขะมักเขม้นขัดพื้นอย่างเต็มที่ อยากกลับบ้านเร็วๆ ไม่อยากหายใจที่เดียวกับไอ้แพนด้า และไม่อยากเห็นฉากสวีต วิ้ดวิ้ว ของคยองซูกับจงอินด้วย! แมร่ง! โดนทำโทษมึงสองตัวจะหวานอะไรกันนักหนา เห็นใจคนแอบรักอย่างกูก่อนได้มั้ย ฮรื่ออออ T.T
ผม แบคฮยอน คยองซู จงอิน ลู่หาน และก็ไอ้แพนด้า โดนทำโทษให้ขัดตึกทั้งตึก! ให้ตาย โอเอ็มจี ผีแดงมาก! ถึงจะตั้งหกคนก็เหอะ แต่มันไม่เยอะเกินไปหน่อยเหรอทั้งตึกเลยนะ!
...ทำต่อไป T__T
ใครหลายคงสงสัยว่าผมรู้จักกับไอ้แพนด้านี่ได้ยังไง ผมไม่อยากบอกใครเลยเรื่องอดีตของผมครั้งนี้ มันคนเดียวทำให้ผมสูญเสียความเป็น โอเซฮุน!
...ปิดเทอมใหญ่สองปีที่แล้ว
“อ๊ะ!! เอามานี่นะ!”
เสียงหวานของเด็กวัย 16 ปี ดังขึ้น รีบวิ่งไปหาคนถือไดอารี่สีหวาน ที่เค้าวางไว้ข้างเตียงเมื่อซักครู่ ก่อนออกไปกินน้ำแค่แปปเดียว ไม่คิดว่าจะตกไปอยู่ในมือของอีกคนแล้ว
มือเล็กกว่า พยายามคว้าไดอารี่สุดรักอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ด้วยส่วนสูงที่ไม่มากพอทำให้ร่างบางต้องกระโดดเหยงๆๆ คว้าออกจากมือหนา
“ไอ้แพนด้าเทา! เอาของกูมา!!”
“ไหนๆ ดูซิ เขียนว่าอะไร ...พี่...ยิ้มให้ผมด้วย ...เวลาพี่เค้ายิ้มดูดีสุดๆเลย...”
“อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!! อย่าอ่านนะ! เอามาๆๆ!!”
ยิ่งอย่างนั้นร่างน้อยของเซฮุนยิ่งกระโดดคว้าไดอารี่ของตนเองอย่างเอาเป็นเอาตาย ยิ่งแย่งร่างสูงกว่าก็ยิ่งอ่านดังขึ้นๆ จนสุดท้ายร่างบางของเซฮุนกระโจนไปทับร่างหนานั่นจนล้มไปกับพื้นด้วยกัน
“โอ๊ยยยยยยยยยยย!!!!!” เจ้าของร่างหนาร้องเสียงหลง ถึงน้ำหนักตัวของเซฮุนจะไม่ได้หนักอะไรมาก แต่ที่เจ็บก็เพราะว่าเซฮุนล้มทับ...ตรงนั้น...ของเค้าพอดี ถึงจะไม่โดนเต็มๆ ก็เถอะ
....จื่อเทาน้อย เป็นอะไรมากมั้ยลูก T-T
“โอเซฮุน!! ลุกเดี๋ยวนี้!!! โอ๊ยยยยยย!!!!” เซฮุนเอื้อมไปคว้าไดอารี่คืน ลุกขึ้นจากตัวของ ฮวัง จื่อเทา โดยที่ไม่ลืมซ้ำมันเข้าไปอีกที! แต่แค่เบาๆนะ เซฮุนไม่กล้าโดนมันเท่าไหร่ ยี๋~
“สมน้ำหน้า! แบร่! :p ”
“จะไปไหน!!”
ไม่ทันที่เซฮุนจะหนีไปไหน มือใหญ่ของจื่อเทาก็คว้าแขนของเซฮุน แล้วฉุดลงไปนอนด้วยกันอีกรอบ ร่างน้อยดิ้นขลุกขลักๆ อยู่ในอ้อมกอดของคู่อริอย่างบ้าคลั่ง มือน้อยยกไดอารี่ตีไปที่ร่างของจื่อเทา ปากก็โวยวายไม่หยุด จนจื่อเทาอยากจะหาอะไรอุดปากเล็กๆ น่ารักนี่ให้เงียบซักที จนเซฮุนเผลอทำไดอารี่เล่มนั้นตกไว้โดยไม่รู้ตัว
“ปล่อยกูนะ! ไออ้แพนด้าต่างดาว!! ปล่อยๆๆๆๆๆ! ปล่อยน้า~ มึงไม่ปล่อยกูจะฟ้องพี่คริส ปล่อยๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!”
“แค่นี้ถึงกับฟ้องเฮียคริสเลยรึไง? เด็กน้อยว่ะ!”
จื่อเทารวบมือเล็กที่ทุบตีเค้าไว้ มองหน้าง้ำงอ อยากจะหัวเราะดังๆ แต่ต้องเก๊กขรึมไว้ก่อน เพราะยังไงตอนนี้จื่อเทาก็ยังเป็นต่ออยู่ ทั้งเรื่องความลับในไดอารี่ และท่าทางล่อแหลมชวนคิดอกุศล
เซฮุนนั่งคร่อมตัวจื่อเทา โดยมือเล็กทั้งสองข้างโดนมือใหญ่จับเอาไว้ แล้วดึงมาให้คนตัวเล็กเข้าไปใกล้อีก เสียงโวยวายเริ่มแผ่วลง จนเงียบไป เซฮุนก้มหน้างุดไม่กล้ามองคนข้างใต้ที่มองเซฮุนด้วยแววตาที่เซฮุนเองก็เดาไม่ออก ...แต่ไม่กล้ามอง
“ไม่โวยวายต่อล่ะ?”
“ปะ..ปล่อยกู...” เซฮุนตอบอ้อมแอ้ม พยายามขืนตัวออกจากร่างหนาที่ดันตัวเองลุกขึ้นมานั่ง เท่ากับว่าตอนนี้เซฮุนไม่ปลอดภัยอย่างมาก!!
“...มึงชอบมันจริงๆเหรอ?”
จื่อเทาถาม พยายามจ้องตาของอีกคนให้ได้ แต่เซฮุนก็เอาแต่ก้มหน้างุด ไม่กล้ามองจื่อเทาแม้แต่นิดเดียว ...ใช้สายตาแบบนี้หมายความว่าไง งื้ออออ -/////-
“ปล่อย...”
“มึงตอบไม่ตรงคำถามกู!”
งื้อ~ มึงจะตะคอกทำฝอยอะไรเล่า! T^T
“มะ..มึงก็ปล่อยกูก่อนสิ...”
“เซฮุน..มองหน้ากู”
อย่าบังคับกันได้มั้ย T^T ทำไมชอบบังคับกันจังนะ! ผมแค่มาขออยู่ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนเฉยๆ ทำไมต้องเจอตัวปัญหาอย่าง ฮวางจื่อเทา ด้วยเล่า!
ผม โอเซฮุน ผมคิดผิดจริงๆ ที่รับปากว่าจะมาเที่ยวจีนกับแม่ แม่มาพักอยู่ที่บ้านเพื่อนของแม่อีกทีไม่ใช่บ้านใครเล๊ย! ไปไอ้แพนด้าสุดติ่งนี่เอง!! ตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่นะ ไม่เคยมีซักวันที่ผมไม่โดนไอ้แพนด้านี่แกล้ง ไม่ใช่แค่แกล้งธรรมดา แต่มันแกล้งได้ทุกรูปแบบ อย่างเมื่อวานผมอาบน้ำอยู่ดีๆ ไอ้แพนด้าหื่นก็พยายามเปิดประตูเข้ามา พอมันเปิดเข้ามาไม่ได้ก็ปิดไฟห้องน้ำ ทำเสียงผีน่ากลัวซะผมฉี่แทบราด!
แค่นี้ยังเบาะๆ บางครั้งมันก็เอากางเกงในผมไปซ่อน ผมจึงต้องเก็บของส่วนตัวให้ดีขึ้นกว่าเดิม เพราะผมใช้ห้องร่วมกับมัน ตอนนอนนี่ไม่อยากพูดถึง ตื่นเช้ามาทีไร ผมได้ตกลงไปนอนกับพื้นทุกที! ไม่ก็นอนหนาว เนื่องจากผ้าห่มทั้งหมดพันรอบตัวไอ้แพนด้าขาดความอบอุ่นไว้หมด!
และครั้งนี้ผมเผลอวางไดอารี่ที่เพิ่งเขียนเสร็จไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ไม่คิดว่าไอ้แพนด้า มารยาททรามจะมาขโมยอ่าน ฮรื่ออออ! ความลับขั้นสุดยอดของผม T^T
“กูบอกว่าให้มองหน้ากู มึงไม่ได้ยินรึไง?” จื่อเทาพูดย้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นร่างบางตรงหน้าไม่ยอมเงยหน้ามองเค้า
“..มึงก็ปล่อยกูก่อนสิ”
จื่อเทาถอนหายใจออกมา ปล่อยมือเซฮุนให้เป็นอิสระ แต่เลื่อนมาจับเอวบางไว้แทน เซฮุนถึงกลับหน้าเหวอ เลือดฝาดขึ้นแก้มใส เงยหน้าไปมองหน้าหล่อคมเจ้าของมือใหญ่
“กลัวมึงหนี” พูดสั้นๆ แต่เซฮุนอยากจิร้องไห้ T^T
...ท่าทางมันล่อแหลมเกินไปแล้ว TwT
“มองหน้ากูได้รึยีง? ตอบคำถามกูมาด้วย”
เซฮุนมองหน้าจื่อเทาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก็ไอ้แพนด้านี่มันน่ากลัวจริงๆ นี่นา เซฮุนโดนแกล้งทุกวัน ย่อมรู้ดี…
“มึงกลัวกูขนาดนั้นเลย?”
ยังจะกล้าถามอีกเหรอ T^T
“ถ้าไม่ตอบ กูไม่ให้มึงตอบก็ได้...”
...เออ กูไม่ตอบ! ปล่อยกูซักที !!!! T____T
อ๊ะ!! เซฮุนตกใจ เมื่อมือหนาปล่อยจากเอวบางข้างหนึ่งรั้งท้ายทอยเค้าเข้ามาประกบปากจูบ
...จูบ! งื้อ!!!~
“อื้อ!!!”
เซฮุนได้แต่ผลักไส มือเล็กพยายามดันร่างของจื่อเทาให้ออกห่าง แต่เปล่าเลย จื่อเทาไม่ยอมปล่อย มือหนาบังคับไม่ให้เซฮุนหนีริมฝีปากของเค้า
“อือ...”
ปากร้อนรุกรานอย่างไม่เกรงใจ จูบซับปากสวยจนช้ำไปหมด ก่อนจะแทรกลิ้นชื้นเข้าไปดูดซับภายในปาก การกระทำนี้ทำให้เซฮุนตกใจมาก ตาสวยเบิกกว้าง มือเล็กเริ่มผลักไสอีกครั้ง แต่มีรึจะสู้ ฮวัง จื่อเทา ได้ คนตัวใหญ่กว่ายังคงดูดซึมความหวานจากปากเล็กนั่นอย่างเพลิดเพลิน
มือน้อยที่ทุบ ผลักไส เปลี่ยนมากำเสื้ออีกคนแน่น เคลิบเคลิ้มไปกับจูบที่อีกคนมอบให้ มือหนาเลิกเสื้อของเซฮุนขึ้นแตะกับแผ่นหลังเนียนละเอียด ทำให้สติ สตัง ของเซฮุนกลับมา รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายผลักจื่เทาออก
“..!!!! งื้อออ~” เสียงน้อยร้องคราง มือจับปากเอาไว้ แล้ววิ่งหนีออกไปจากห้อง ลืมไดอารี่เล่มโปรดไปเสียสนิท!
...จากนั้นมาเซฮุนก็ขอไปนอนกับแม่ทุกวัน ไม่กล้าอยู่ใกล้จื่อเทาอีกเลย
แล้วรักครั้งแรกของเค้าก็สูญเปล่า ไม่ใช่เพราะจื่อเทา แต่เป็นเพราะคนๆ นั้นมีแฟนไปเรียบร้อยแล้ว เซฮุนก็ไม่ได้เสียใจอะไรแค่เสียดายเฉยๆ รักแรกเชียวนะ คงเป็นเพราะตอนนั้นยังเด็ก เลยไม่คิดอะไรมาก
...เด็กเค้าไม่จูบกันหรอกนะ!!!!
เซฮุนสะบัดหน้าน้อยๆ เมื่อคิดถึงอดีตที่ไม่มีวันลืม ตาตวัดไปหาตัวต้นเรื่อง ก็พบว่าจื่อเทามองเค้าอยู่ก่อนแล้ว ฉ่า..... -//////- อยู่ๆ เหตุการณ์ครั้งนั้นก็เข้ามาในหัวอีกครั้ง ใบหน้าหวานหันหนี ก้มหน้าก้มตาขัดพื้นต่อ
“โอ๊ย!!” เสียงหวานร้อง ในมือมีเลือดซึมออกมานิดๆ คาดว่าน่าจะได้รับบาดเจ็บจากการขัดผนังรูปปั้นเมื่อครู่
“ไหน!? ขอจงอินดูหน่อย” มือใหญ่จับมมือน้อยดูสำรวจ นิ้วเรียวเป็นแผลซึมออกมาหน่อยๆ จงอินเป่าเบาๆ ใส่นิ้วเรียว
“เดี๋ยวก็หายแล้ว”
“บ้า!”
มันไม่ใช่ผมกับจงอินหรอก แต่เป็นคยองซูต่างหาก ฮืออออออออ
...หวานกันเข้าไป!!!
ไม่ไหวแล้วนะ! ทำไมต้องมาหวานกันต่อหน้าต่อตาผมอย่างนี้!! โอ เซฮุน อยากมุดปูนหนีไปจากตรงนี้จัง T^T
ภาพที่เซฮุนเห็น เหมือนเอามีดมากรีดที่หัวใจที่เป็นแผลอยู่แล้ว ให้เหวอะมากกว่าเดิม ยิ่งจงอินคอยห่วง และดูแลคยองซู มันทำให้เซฮุนอยากจะเบือนหน้าหนี แต่สายตาทรยศไม่ทำตาม กลับจับจ้องอยู่กับภาพบาดตา บาดใจ บาดความรู้สึกซ้ำไปซ้ำมา แบคฮยอนมองคู่นั้นด้วยสายตาปริ่มไปกับความน่ารักของทั้งคู่ แต่ใครจะรู้ว่าเซฮุนมองภาพนั้นด้วย...ความเจ็บปวด
!!
เซฮุนมองไม่เห็นภาพบาดตา บาดใจ นั่นแล้ว เห็นแต่หน้าหล่อคม ตาดำเหมือนหมีแพนด้าแทน เซฮุนผงะออกไปเล็กน้อย ขาเรียวก้าวถอยหลังไปสองก้าว
“ยังโง่เหมือนเดืมเลยนะ...”
“...(เสือก)...” เซฮุนขยับปากแต่ไม่มีเสียง แต่จื่อเทาเข้าใจดีเลยแหละ
ร่างของเซฮุนหันหนีร่างสูง แล้วเดินไปหาเพื่อนรักอย่างแบคฮยอน อย่างน้อยก็หาหมากันแพนด้าไว้ก่อน ถ้าเกิดมันคลุ่มคลั่งขึ้นมา จะได้เอาอิแบคกระโจนใส่แม่ม!
กว่าจะขัดเสร็จก็เล่นเหนื่อย แต่ก็ไม่เท่ากับภาพสวีทหวานของเพื่อนกับแฟน ซึ่งเป็นคนที่แอบรักหรอก ยิ่งเห็นก็ยิ่งเจ็บ! ขอลากลับไปอยู่บ้านซักอาทิตย์ดีมั้ย? เผื่อความรู้สึกจะดีขึ้นบ้าง ...ไม่ดีหรอก แม่สงสัยกันพอดี ...อยู่แบบเจ็บๆ แบบนี้ไปก่อนก็ดีเหมือนกัน
...เดี๋ยวก็คงชิน
- 50 %
- ต่อ
ผมว่าผมคิดผิดจริงๆ ที่คิดว่าจะทนดูภาพคยองซูเพื่อนรักของผมสวีทหวานกับจงอินผู้ชายที่ผมแอบชอบมาปีกว่า! ยิ่งเห็นยิ่งทำร้ายใจ พยายามจะไม่มอง แต่มันก็ยังอยู่ในสายตาอยู่ดี
ฮรื่อออออ!! T.T
“ขอโทษนะที่ทำให้พวกนายเดือดร้อนไปด้วยน่ะ”
ลู่หานบอกกับพวกผม เออ! รู้ตัวก็ดี!! พอเห็นสีหน้าของลู่หานก็ทำให้ผมเชื่อจริงๆ ว่ามันสำนึกผิดจริงๆ พวกผมก็บอกว่าไม่เป็นไร เมื่อลู่หานเห็นอย่างนั้น เจ้าตัวก็ขอกลับไปห้องเมื่อทำความสะอาดเสร็จ แต่กลับอีกคนที่เป็นต้นเรื่องของเรื่องทั้งหมด ยังคงลอยหน้าลอยตาไปมา ไม่รู้ร้อน รู้หนาว ทั้งๆ ที่ตัวเองผิดเต็มประตู
ฮวางจื่อเทา!!
“นี่! ถามอะไรหน่อยดิ!”
แบคฮยอนเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ และบรรยากาศมาคุที่กำลังก่อตัวจากผม และจื่อเทา
“คือ...อยากรู้ว่าจื่อเทาเป็นอะไรกับเซฮุน...เห็นเมื่อกลางวัน...จูบกันด้วย >///<”
แบคฮยอนไอ้เพื่อนตัวดี(เกินไป) ทำท่าทางน่ารัก เอียงคอถามไอ้แพนด้าตัวสูง นิ้มชี้สองข้างจิ้มกัน พร้อมสีหน้าเขินอายแบบน่าหมั่นตีนสุดๆ!
แง๊กกก!!! =[]= มึงถามอะไรของมึง อิหอยแบค!! T^T
“นั่นสิ! พวกเราก็อยากรู้เหมือนกัน” สิ้นเสียงของคยองซูที่เอ่ยสมทบ จงอินที่จับมือแฟนตัวเองอยู่ก็พยักหน้าเสริม อย่างเห็นดี เห็นงามด้วย
...จะมาโชว์หวานอะไรกันตอนนี้!
“ฉัน...รู้จักกับเซฮุนมาก่อน แล้วนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราจูบกัน” ผมแทบลมจับ เมื่อไอ้แพนด้าตอบแบบกำกวมน่าคิดมาก! ไม่พอ มันยังกวนตีนผมไม่พอ มันกระตุกปากรูปกระจับยิ้มชั่วร้าย แล้วยักคิ้มให้ผมข้างหนึ่ง
แง่งๆ ฟหกด่าสวฟหกด่าสวฟหกด่าสว T^T
ไม่รู้จะด่ามันยังไงแล้ว... T_T
ทุกคนหันมามองผมอย่างต้องการคำอธิบาย แต่ผมไม่มีให้หรอกนะ!
ผมเม้นริมฝีปากแน่นหลบสายตาเพื่อนรักทั้งสอง และพ่วงด้วยจงอินแฟนเพื่อน... ตอนนี้หน้าผมร้อนเหมือนจะระเบิดเลย! ต้องเป็นเพราะผมโมโหไอ้แพนด้าจอมขโมยจูบแน่ๆ เป็นเพราะมันคนเดียวเลย ที่ทำให้ผมต้องตกอยู่ในสภาพที่พูดไม่ออกอย่างนี้
“งั้นก็แสดงว่ามึงกับจื่อเทารู้จักกันมาก่อนดิ! ทำเป็นเมิมไม่สนใจ ที่แท้ก็ซุ่มนะมึงอ่ะ!”
แบคฮยอนเจ้าเก่า เจ้าเดิม ยังคงก่อกวน ส่งคำพูดชวนน่าถีบออกมาก่อกวน แล้วมันก็น่าถีบยิ่งขึ้น เวลาได้ยินเสียงหัวเราะของมัน - -*
“แหน่ะๆ! ดูดิคยองซู หน้าแดงด้วย กิ๊วๆ”
กิ๊วๆ พ่อมึงสิ! ไอ้จงอิน!! ไอ้ดำ ไอฟาย!! แมร่ง! ลาตายแมร่งละ!! T^T
ก่อนที่ผมจะโดนรุมไปมากกว่านี้ ผมจึงรีบเดินหนีออกมาจากกลุ่มที่มีแต่เสียงหัวเราะซะ! แต่เดินมาไม่กี่ก้าวก็หยุดหมุนตัวกลับไป เมื่อนึกขึ้นได้ว่าลืมอะไรบางอย่าง ทุกคนหยุดหัวเราะ(ยกเว้นแบคฮยอน) มองหน้าบูดๆ ของผม ผมหายใจเข้า – ออกช้าๆ หลับตาลง ระงับสติอารมณ์ของตัวเอง
1…2…3!!!!
ไม่ทนแล้วโว้ยยยยยย!!!!
ผมขว้างถังน้ำเปล่า กับแปรงขัดพื้นไปใส่หน้าที่กวนอวัยวะเบื้องล่างของ ฮวัง จื่อเทา แอบสะใจตอนที่เจ้าตัวทำหน้าเหรอหรา อ้าปากเหวอจนแมงวันเข้าไปเพราะพันธ์ในลำไส้ใหญ่ได้ ก่อนที่จะรับชะตากรรมที่ผมตั้งใจทำ
‘ปลั่ก! ป๋อง! แป๋ง! แอ๊ง แอ๊ง แอ๊ง แอ๊ง...’
“โอ๊ยๆ!!”
เสียงแปรงขัดพื้น และถังน้ำมีกรรม กระทบเข้ากับหัวของหมอนั่นเต็มๆ ก่อนจะตกพื้นถามด้วยเสียงคอรัสอย่างน่าเวทนา แต่ก็ขอบใจมากที่ทำให้ผมได้ยินเสียงร้องของหมอนั่น
สะใจ! ว่ะฮ่ะๆๆๆๆ!
สม!!
ผมไม่รอให้มันแก้แค้นหรอก ไม่เคยได้ยินเหรอ? ใส่ก่อนได้เปรียบ ได้เปรียบยังไงน่ะเหรอ? ก็เผ่นสิ! จะอยู่ให้เอาคืนรึไงคร้าบ ไปละ!
ผมรีบวิ่งไปห้องเป็นการด่วน และรีบอาบน้ำ นอนเลย เพราะผมรู้ว่าคยองซู และแบคฮยอนกลับมาผมจะต้องโดนสวดแน่ๆ และที่สำคัญไปกว่านั้น...
...จะได้ไม่ต้องได้ยินเสียง คยองซูคุยโทรศัพท์กับจงอิน...
...แดดส่องฟ้าเป็นสัญญาณวันใหม่... พวกเราแจ่มใสเหมือนนกที่ออกจากรัง
สดใสกระผีสิ! ผมขยี้หัวตัวเองแรงๆ มองไปรอบๆห้อง แต่ก็พบกับความว่างเปล่า แบคฮยอน กับคยองซูคงไปแล้ว ผมกลิ้งลงจากเตียงนอนมานอนที่พื้นแทน ทั้งๆ ที่เมื่อคืนตั้งใจจะนอนเลยแท้ๆ แต่กลับนอนไม่หลับ แต่ก็หลับตาเหมือนกับว่าหลับไปแล้ว ผมได้ยินหมดทุกอย่างที่คยองซูคุยกับจงอิน คนเรานี่ก็แปลก! ยิ่งเจ็บก็ยิ่งทำตัวให้เจ็บ
...แต่เริ่มชินไปบ้างละ มั้ง =____=
ผมวิ่งหอบเป็นหมาหอบแดด สายอีกแล้วสิ! กว่าผมจะเลื้อยตัวเองไปอาบน้ำได้! ต้องให้ระฆังกระตุ้น ไม่รู้ว่าล้างสบู่เอี่ยมรึเปล่า? ช่างแมร่ง! อาจารย์ฮยอนซึงสำคัญกว่า!!
ผมวิ่งปาดหน้าอาจารย์คนสวยไปเข้าแถวได้ทันเวลาพอดีเป๊ะ! ไม่วายยังโดนสายตาสวยเฉี่ยวจิกกัดเข้าให้ ผมจึงหลบสายตานั่นเสมองไปรอบๆ อืม... วันนี้ทุกคนมองผมแปลกๆนะ รึผมคิดไปเอง?? คงคิดไปเองแหละ! ผมมองหาคยองซู และแบคฮยอน สองคนนั่นอยู่เกือบหน้าแถวสุด แต่ดีแล้ว ผมไม่อยากเห็นภาพบาดตา บาดใจอีก
เฮ้อ!... ช่วงนี้เจอแต่เรื่องซวยๆ
‘ปึ้ก!’
ว่าถึงเรื่องซวย มันก็ตามมาติดๆ แรงกระแทกจากด้านหลังของผมเอง มีคนมาสายกว่าผมอีกน่ะสิ อิอิ ><’
ผมหันไปมองหน้าของคนโชคร้ายที่มาสาย และยังไม่มีมารยาท ชนแล้วไม่รู้จักขอโทษ
O.O!!!
“ว่าไง โอ เซฮุน ไอ้เด็กขี้แย”
“อะ..ไอ้แพนด้า!!” ผมร้องเบาๆ อย่างตกใจ ไม่คิดว่าคนที่มาสายกว่าผมจะเป็นมัน ย้อนเวลาให้ผมที ผมจะรีบอาบน้ำ แล้วลงมาเข้าแถวให้ไวกว่านี้
“เมื่อวานมึงทำได้แสบมาก!”
งื้อ~ พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยเซฮุนด้วย T^T
“ทำไมทำหน้าอย่างนี้ล่ะ หืม?? เมื่อวานยังเก่งอยู่เลย”
ไม่พูดเปล่า มือหนายังจับที่ท้ายทอยของผม แล้วบีบคลึงสนุกมือ ผมสิ! ย่นคอหนีมือปีศาจนี่ แต่ก็ไม่ยักจะพ้น
กูไม่ได้เมื่อยขนาดนั้น! ไม้ต้องมาบีบให้กูร้อก T^T
“ปล่อยกู!” ผมกลั้นใจพูดออกไป หมอนี่จะได้รู้ว่าผมไม่ได้กลัวมัน
“อื้อหืออ... ! เดี๋ยวนี้ไอ้เด็กขี้แย ขี้ฟ้อง กล้าหือกับกูแล้วเหรอ??”
กร๊าซซซซซ!!! ผมอุตส่าห์ลืมมันไปแล้วนะ! ไอ้ฉายา ‘เด็กขี้แย’ กับ ‘เด็กขี้ฟ้อง’ ที่ไอ้แพนด้าเถื่อนมันเป็นคนตั้งให้!
ผมเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่า ผมเคยไปเที่ยวที่ประเทศจีบกับคุณแม่สุดสวยของผม แล้วไปพักที่บ้านเพื่อนสนิท เพื่อนสนิทของแม่ที่ว่าก็คือ แม่ของไอ้แพนด้านี่แหละ
ผมไม่อยากจะเซด! ตลอดเวลาที่ผมอยู่ที่โน่น ผมมักจะโดนไอ้แพนด้านี่แกล้งประจำ! ผมจำได้ครั้งหนึ่ง มันเคยเอาแมลงมาใส่ไว้ในกระเป๋าสะพายของผม พอผมเปิดออกมาเท่านั้นแหละ ร้องไห้เกือบตาย ร้องจนทุกคนแตกตื่นกันหมดบ้าน ก็ผมกลัวแมลงนี่ มันน่ากลัวออก T^T แต่ไอ้แพนด้าปีศาจมันกลับนั่งขำจนตัวงอ จิตใจทำด้วยอะไร!! สุดท้ายผมก็ฟ้องม่ะม๊าของจื่อเทา มันก็เลยโดนตีไปตามระเบียบ ว๊ะ ฮ่ะๆๆๆ
แค่นั้นไม่พอ ยังน้อยไป ตอนนั้นผมขอแม่ไปปั่นจักรยานเล่นที่สวนสาธารณะแถวๆ นั้น แต่กลับโดนอ้แพนด้าหน้ามืด(?) แอบขโมยเอาจักรยานไปซ่อนตอนที่ผมเผลอหลับ ตื่นมาผมตกใจมาก ร้องไห้เดินกลับไปบอกเฮียคริสลูกพี่ลูกน้องของไอ้แพนด้า ทำให้มันโดนทำโทษ
สมน้ำหน้า!!
ว่ากันไป! ขนาดเวลาจะกิน ผมยังกินอย่างสงบสุขไม่ได้เลย ผมไม่ชอบกินเผ็ด แต่ทุกครั้งก็จะโดนแกล้งโดยการเอาพริกมาใส่จนผมกินไม่ได้ มีครั้งหนึ่งผมเผลอกินเข้าไป มันเผ็ดมาก! มากจนน้ำตาผมไหล(อีกแล้ว) วิ่งหาน้ำกินให้วุ่นวาย แต่ไอ้แพนด้าร้ายกาจตัวเดิมไม่ยอมให้ และเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ผมร้องไห้ปานเขื่อนแตก...
และยังมีบางครั้งที่ไอ้ปีศาจแพนด้าบังคับให้ผมไปเล่นบาสเก็ตบอลกับมัน เวลาเฮียคริสไม่อยู่ มันก็รู้นะว่าผมเล่นบาสไม่เก่ง อาจจะไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ยังบังคับให้เล่นกับมัน แถมยังไม่เคยออมแรงให้เลยซักนิด พอผมเหนื่อยหยุดเล่น มันก็ไปลากให้ผมกลับมาเล่น จนสุดท้ายผมก็สะดุดขาตัวเองล้มจนหัวเข่าแตก T^T
ผมไม่ได้โง่นะ! ผมแค่วิ่งตามไอ้บ้านั่นจนล้มต่างหาก!!
และมันยังเป็นสาเหตุทำให้ผมเป็นโรคกลัวน้ำอีกด้วย!!
...ผมไม่ใช่หมานะ อย่าเข้าใจผิด
วันนั้นเทาให้ผมไปเล่นน้ำกับมัน แน่นอน! ผมไม่มีทางปฏิเสธไอ้แพนด้าปีศาจนี้ได้หรอก แต่ผมก็เอาห่วงยางไปด้วยนะ เพราะผมว่ายน้ำไม่เป็น แต่ด้วยความชั่วร้ายของไอ้แพนด้า(ตัวเดิมๆ) มันลากห่วงยางผมไปกลางสระว่ายน้ำ ขาผมไม่ถึง แล้วมันก็ว่ายเข้าฝั่งแล้วหายเงียบไป ผมพยายามดันตัวเองกลับฝั่ง พระเจ้า!! ห่วงยางของผมโดนปล่อยลม จากที่สามารถลอยตัวได้ พอลมเริ่มหมดมันก็เริ่มจมลงไปกับน้ำ พร้อมกับผม!!!
ผมตะเกียดตะกายขึ้นให้พ้นน้ำ แต่มันยากเหลือเกิน จนที่สุดผมก็จมดิ่งลงไปใต้น้ำ แล้วผมก็เห็นจื่อเทารีบกระโดดลงมาช่วยผมได้ทัน ผมไม่เป็นอะไรมาก แค่อ่อนแรงไปบ้าง แต่คนลงไปช่วยตื่นเช้ามาเป็นหวัด แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยไถ่บาปได้หรอก เพราะตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้นผมก็เป็นคนกลัวน้ำไปเลย จรมาถึงทุกวันนี้ผมก็ยังว่ายน้ำไม่เป็นเลย เห็นมั้ย? ว่ามันทดแทนกันไม่ได้
นี่แค่ตัวอย่างซอฟๆ เท่านั้น เข้าใจรึยังว่าผมเคยโดนจื่อเทา ทำร้ายร่างกาย และจิตใจขนาดไหน ปิดเทอมใหญ่ของเด็กอายุ 16 ปีที่เต็มไปด้วยเลือด และน้ำตา ฮรื่ออออออ T_____T
อ้อ! และผมขอแก้ตัวนิดนึง ผมไม่ใช่คนขี้แยซักหน่อย ถ้าใครโดนแกล้งแบบผมก็ร้องร้องไห้ทั้งนั้นแหละ จริงมั้ย?
ผมมองหน้าอวดดีนั่น ยิ่งนึกถึงอดีตก็ยิ่งเจ็บใจ ทำไมต้องมาเจอกันอีกด้วย! ทำไม!!
“กูไม่ใช่เด็กแล้ว! กูไม่ร้องไห้เวลาถูกมึงแกล้งแล้ว!!”
“จริงเร้อ??”
น้ำเสียงเย้ยหยัน ปนกลั้นหัวเราะ ไม่มีแววเชื่อถือคำพูดของผมเลยแม้แต่น้อย แล้วยังออกแรงบีบท้ายทอยหนักขึ้นอีก
งือออ...
“ปะ..ปล่อย!!!” ผมทำเสียงเข้ม ปัดมือสีดำ(?) ที่บีบท้ายทอยของผมอย่างถือสิทธิ์
แปลก! หมอนี่เอามือออกง่ายๆ หรือว่าผมน่ากลัวขึ้นบ้างแล้ว? ฮิฮิ ! แต่ที่แปลกกว่านั่นคือสายตาหลายต่อหลายคู่ มองมาที่ผม ...ผมทำแต่ตัวแปลกเปล่า ? ผมก้มลงมองตัวเองอย่างสำรวจ ไม่นิ!
...ช่างเหอะ! ทำเป็นมองไม่เห็นไปแล้วกัน
-100%
-TBC
มาต่อๆๆๆ >w< อยากจิบอกว่าเค้ากำลังจิสอบ
อาจจะอัพช้านิสนุง -.- อย่าว่าเค้านะ~ T.T
เค้าอยากกรี๊ดอ่ะ >.<
มีคนตามอ่านด้วย
ถึงไม่มีคอมเม้นก็ขอบคุณนะคะ
รักแกทุกคนเลย <3
ในที่สุดก็ได้ฤกษ์มาต่อซักที 555555
ยังสอบไม่เสร็จจ้า =______=
อัพช้ามาก รีดหายแน่เลย T_____T
-BONUS-
3P เลยเป็นไง เทาฮุนฮาน กรี๊ดๆๆๆๆๆ >////<
:) Shalunla
ความคิดเห็น