คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ครึ่งใจ
- ครึ่งใจ -
“เซฮุน ...กูมีแฟนแล้ว กูมาส่งมึงไม่ได้แล้วนะ เรา...หยุดไว้แค่นี้เถอะ”
ร่างบางหยุดการกระทำทุกอย่าง ลมหายใจสะดุดไปพักหนึ่ง มือที่ถูกมือหนากุมอยู่ถูกปล่อยให้อ้างว้าง
.
.
.
เคยมั้ย? ทั้งๆ ที่รักมาก แต่กลับไม่มีสิทธิ์ที่จะรัก...
...แม้ว่าเขาจะทิ้งเธอไป หัวใจเธอมีแต่เขา...
[ยอโบเซโย...]
เสียงปลายสายรับโทรศัพท์ กล่าวสวัสดีเป็นภาษาเกาหลี ฟังดูแปล่งๆ แต่เค้าไม่มีเวลามาสนใจกับเรื่องแบบนี้หรอก ตอนนี้เค้าไม่อยากอยู่คนเดียว
“มาหากูหน่อย...”
น้ำเสียงที่ฟังดูแล้วไม่น่าจะปกติเท่าไหร่ กรอกเสียงกลับไป มันไม่ใช่การขอร้อง แต่มันคือคำสั่ง!
[...ตอนนี้เนี่ยนะ?]
“เออ มึงจะมาไม่มา!!?”
เสียงอ้อแอ้เล็กน้อยตวาดขึ้น ทำให้โต๊ะบริเวณข้างๆ มองเป็นตาเดียวกัน แต่พอเจอสายตาของคนขี้พาลไป ก็เลยหันกลับสู่ภาวะปกติ เซฮุนยักไหล่อย่างไม่แยแส ออกคำสั่งกับปลายสายอีกครั้ง
“กูบอกให้มึงมา มึงก็มา! เร็วๆ กูอยู่ร้าน XYZ บาย”
‘ติ๊ด!’
ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบกลับเซฮุนก็กดตัดสายหนี ร่างบางมองโทรศัพท์ อยากกดโทรออกเบอร์ที่เคยโทรประจำ แต่ตอนนี้คงโทรไปไม่ได้อีกแล้ว แต่สุดท้ายก็กดโทรออกไปจนได้
...สายไม่ว่าง
เซฮุนกำโทรศัพท์ไว้แน่น เม้มปากเป็นเส้นตรง แขนสองข้างยกขึ้นเท้าโต๊ะ ฟุบหน้าลงไปซบแขนตนเอง
...เค้าคงคุยกับอีกคนอยู่
ร่างสูงส่งเงินให้แท็กซี่เมื่อถึงที่หมาย โชคดีที่ตอนนี้ดึกพอสมควร รถไม่ค่อยติด เค้าอยากเจอคนที่เรียกเค้ามาใจจะขาด อยู่ๆ ก็โทรมาให้ไปหา แถมยังเป็นสถานที่ๆ เจ้าตัวไม่ค่อยชอบอีก ร่างสูงรีบสาวเท้าเข้าร้านไป ตาคมกวาดสายตาไปทั่วร้าน ภายในร้านมันค่อนข้างมืด ทำให้มองยากลำบาก อยู่ไหนของเค้านะ เป็นห่วงจะตายอยู่แล้ว
สายตาคมกวาดไปทั่วจนไปเจอร่างสูงเพียวบางนั่งฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร โอเซฮุน คนที่เรียกเค้าออกนั่นเอง ร่างสูงรีบเดินไปหาทันที
“เซฮุน... เซฮุน” มือหนาจับไหล่เล็กเขย่าเบาๆ ให้อีกคนรู้สึกตัว
เซฮุนเงยหน้าขึ้นกระพริบตาถี่ๆ มองคนตรงหน้า ที่มองไม่ถนัดเพราะหยาดน้ำตามันบดบังภาพข้างหน้าหมด
“ร้องทำไม?” เทานั่งลงข้างๆ เช็ดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา
“เทา..ฮึก...ฮึก ฮือออ..”
เทาทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากนั่งมองเซฮุนร้องไห้ อยากจะดึงเข้ามากอดปลอบ อยากจูบซับน้ำตา แต่ก็ทำไม่ได้ ทำได้เพียงอยู่ใกล้ๆ มองและรับฟังความรักบริสุทธิ์ที่อีกคนมีให้ คนอื่น ที่ไม่ใช่เค้า
“ฮือ...จงอินมันมี..แฟนแล้ว ฮึก...มัน...ฮึก บอกว่าไปส่งกูไม่ได้แล้ว...อยากจบความสัมพันธ์ของกูกับมันตรงนี้..ฮืออออ” เซฮุนฟุบหน้าลงบนแขนตัวเอง ปล่อยน้ำตาออกมาไม่อายใคร
“...”
“ฮืออ...เทา...กูรักมัน...ฮึก...ทำไม..ฮืออออ” เซฮุนปล่อยน้ำตาปานเขื่อนแตก เทายื่นมือจะลูบหัวทุยปลอบ แต่ก็ค้างไว้เพราะคำว่า รัก ที่เซฮุนเลือกที่จะมอบให้อีกคน
...กูมองมึงรักมันทุกวัน กูเจ็บยิ่งกว่ามึงอีก
เทาอยู่เป็นเพื่อนเซฮุนจนร้านปิด ตีสองแล้ว ตอนนี้สภาพเซฮุนกลับเองไม่ไหวอยู่แล้ว เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เพิ่งเคยลิ้มลองครั้งแรก เพียงไม่กี่แก้วก็เมาแล้ว ถึงเค้าจะกินเป็นเพื่อนแต่เค้าก็คอแข็งพอแค่ไม่กี่แก้วชิลๆ ตอนนี้ก็ถึงเวลาเอาคนขี้เมากลับบ้านเสียที
เทาโบกเรียกแท็กซี่ ยัดร่างสูงเพียวเข้าไปก่อนจะเข้าไปนั่งตาม บอกจุดหมายปลายทางกับโชว์เฟอร์แล้วหันมาสนใจเซฮุนต่อ เสียงอ้อแอ้ยังเพ้อเบาๆ จับประโยคไม่ได้ แต่เทาก็พอจะรู้ว่าเพ้อถึงใคร มือหนายกขึ้นเช็ดน้ำตาที่เกาะอยู่บนหน้าหวานแผ่วเบา ลูบหัวอย่างปลอบโยน
...คนที่รักมึงอยู่ตรงนี้ เซฮุน...
...รู้ว่ามันต้องใช้เวลาให้เธอลืมเรื่องเก่า...
เซฮุนรู้สึกตัวอีกทีตอนบ่ายของอีกวัน รู้สึกปวดหัวแทรกเข้ามาในความรู้สึกเป็นอันดับแรก อา.. ปวดเหมือนโดนทุบเลย ตาสวยค่อยๆ ลืมตาอย่างลำบาก เนื้อตัวปวดเมื่อยไปหมด
“โอย” เสียงแหบแห้งร้องโอยขึ้นเบาๆ
โชคดีที่วันนี้ไม่มีเรียน ถือโอกาสหยุดซะเลย ถ้าเป็นปกติเค้าต้องหาเรื่องชวน ฮวัง จื่อเทา ไปสรรหาอะไรกินโดยเทาจ่าย หรือไปหาจงอินชวนไปเล่นเกม ไม่ก็ไปเดินเล่นห้าง ...คงไม่มีวันนั้นอีกแล้วล่ะ
ขอบตาร้อนผ่าว น้ำใสรื้นขึ้นมาอีกครั้ง เซฮุนกระพริบตาถี่ๆ พยายามให้น้ำตามันไหลย้อนเข้าไป อย่าไหลออกมานะ!
“ตื่นแล้วเหรอ?”
เสียงทุ้มสำเนียงแปลกถามขึ้น เซฮุนถึงรู้ว่าในห้องนี้ไม่ได้มีเค้าคนเดียว เซฮุนหันไปตามเสียงก็เห็นเพื่อนสัญชาติจีนนั่งมองตัวเองอยู่ที่โซฟาริมห้อง อาการปวดหัวเล่นงานตุบๆ
“โอยยยย”
เทาลุกขึ้นมองเพื่อนสนิท ไม่คิดจะช่วยเหลือ
“ใจดำ!” เซฮุนพูดออกมา มองเพื่อนตาขวาง นอกจากตัวจะดำแล้วใจยังดำอีก
...มึงนั่นแหละ ใจดำ
เทาคิดในใจ ก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง แล้วกลับมาพร้อมกับเครื่องดื่ม แฮงค์ กับน้ำเปล่าหนึ่งขวด เอามายื่นให้คนที่นอนจมอยู่กับที่นอน
“ทีหลังกินไม่เป็นก็อย่ากิน เดือดร้อนกู”
“...ดึง” เซฮุนไม่ได้สนใจคำพูดเทาเลยซักนิด พูดตามใจตัวเอง
เทาทำหน้างง ชี้นิ้วข้างมือที่ว่างเข้าหาตัวเอง เซฮุนพยักหน้า เทาถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง เอื้อมมือไปฉุดร่างเพียวให้ลุกขึ้นนั่ง แล้วยัดเครื่องดื่มแฮงค์และน้ำเปล่าใส่มือ
“แต๊งกิ้ว ^^; ”
เทาพยักหน้ารับ นั่งลงข้างๆ บนเตียง เซฮุนเปิดขวดกระดกเครื่องดื่มแก้อาการแฮงค์ และน้ำเปล่าตาม ความจริงมันก็ไม่ใช่ยานะที่จะได้กินน้ำตาม แต่คอเซฮุนมันแห้งมาก!
“แฮ่! >_< ” รู้สึกสดชื่นขึ้นมานิดนึง
“ไปอาบน้ำไป ไปหาอะไรกินกัน”
“มึงเลี้ยง?” เซฮุนเอียงคอถามตาแป๋ว
“มึงเคยเลี้ยงกูรึไงล่ะ?”
“อิอิ”
เซฮุนหัวเราะเบาๆ ก้าวขาลงจากเตียงเมื่ออาการปวดหัวดีขึ้นบ้างแล้ว หยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป
เทามองแผ่นหลังบางเดินเข้าห้องน้ำไป เลยออกจากห้องไปรอเซฮุนข้างล่างแทน บ้านเซฮุนยังเงียบเหมือนเดิม เซฮุนเคยบอกว่าพ่อกับแม่ ไม่ค่อยกลับบ้าน นานๆ ทีจะกลับ บ้านทั้งหลังเลยมีเพียงแค่เซฮุนคนเดียว
เซฮุนใช้เวลาไม่นานก็ลงมาหาร่างสูงที่นั่งดูทีวีอยู่ เซฮุนเดินไปปิดทีวี แล้วดึงร่างสูงให้ลุกขึ้น
“ไปกันได้แล้ว”
“ไปไหนดี?” เทาถาม เซฮุนทำท่าคิดนึดนึง
“ร้านเดิมดีมะ?”
“อืม”
เทากับเซฮุนมาถึงร้านประจำ เข้าไปนั่งที่โต๊ะประจำ แล้วสั่งเมนูประจำ
“เมื่อคืนขอบใจนะ ที่อยู่เป็นเพื่อนกู” เซฮุนพูดน้ำเสียงเศร้าๆ ดวงตาสวยหม่นลง
“ทำอย่างกับมึงมีเพื่อนคนอื่นอีก?” เทาเสหน้ามองทางอื่น ยกน้ำเปล่าจิบ
“...” เซฮุนเงียบไปซักพัก เทาจึงมองไปที่เซฮุน เห็นว่าเซฮุนไม่ได้มองเค้า สายตอของเซฮุนจับจ้องไปที่...
...คิม จงอิน!
เทามองตามสายตาของเซฮุนไปก็เห็นจงอินคนที่เพื่อนเค้าแอบรักคุยกันกระหนุงกระหนิง กับผู้ชายหน้าตาโตๆ ผิวขาว ปากแดงอิ่ม ดูน่ารัก ทั้งคู่เดินจับมือกันเข้าร้านมา
...สาเหตุที่เงียบก็เพราะอย่างนี้เอง
เทาเบือนสายตากลับมองคนตรงหน้าที่มองภาพบาดใจตาไม่กระพริบ สายตาสวยดูหม่นลงกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด ปากบางเม้มเป็นเส้นตรง มองภาพข้างหน้าอย่างชั่งใจในความรู้สึกแปลกๆ
“สมกันดี...”
“เลิกมองเหอะ” เทาเอื้อมมือไปจับหน้าเรียวให้หันกลับมามองหน้าเค้า ส่งสายตาที่เซฮุนเองก็ไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร
ก่อนที่เซฮุนจะเอ่ยถามอะไร อาหารที่สั่งไว้ก็มาเสียก่อน ทั้งสองคนนั่งกินกันอย่างเงียบๆ ไม่มีเสียงพูดคุยกันอย่างทุกที เทาได้แต่ลอบมองเซฮุน ในขณะที่เซฮุนเอาแต่มอง ...อีกคน
เซฮุนแค่มองว่าสมกันดีเฉยๆ ยังนึกแปลกใจว่าทำไมเซฮุนไม่เจ็บอย่างที่คิดไว้ ...เค้าควรจะเจ็บกับภาพที่เห็นสิ
...ก็ไม่ได้เร่งรัดอะไรฉันรอเธอได้เสมอ...
เทาเห็นอาการของเซฮุนก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา เซฮุนเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วตั้งแต่ คิม จงอิน บอกหยุดความสัมพันธ์ไป ความสัมพันธ์ที่ไม่ใช่แฟน ...เป็นมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน สถานะที่พูดยาก ต้องพร้อมหยุดเสมอเมื่ออีกคนมีใคร แต่เพราะรักมากเซฮุนจึงยอมที่จะอยู่ในสถานะนั้น แต่เซฮุนไม่มีวันรู้เลย วันที่เซฮุนเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง ...เค้าสิ เจ็บปวด ที่แอบรักมานาน แต่ก็เป็นแค่เพื่อน ...เพื่อนสนิท
แต่เทาไม่รู้หรอกว่าเซฮุนเองก็ยินดีที่จะคบจงอินแบบนั้น เซฮุนอยากจะพิสูจน์หัวใจของตัวเองว่ารักใครซักคนมันเป็นยังไง เค้าอยากรู้ว่ามัน ...จะเหมือนรักคนๆ นี้หรือเปล่า?
“ร่าเริงน่า!” เทาผลักหัวเซฮุนเบาๆ
“กูพยายามอยู่” เซฮุนมองไปกลางห้อง มองโด คยองซู และคิม จงอิน กำลังหยอกล้อกันจนน่าอิจฉา คู่รักนี้เป็นที่อิจฉาของคนทั้งห้อง
ในสมองไม่ได้ฟังที่อาจารย์หน้าห้องสอนเลยซักนิด ในสมองมันว่างเปล่าไปหมด สายตาเบนหันจากภาพตรงหน้าก็เจอหน้าเพื่อของตัวเอง ฮวัง จื่อเทา เพื่อนสนิทของเค้าเอง เซฮุนอุ่นใจเสมอเมื่ออยู่กับคนๆ นี้ อย่างน้อยเทาก็ไม่ได้ทิ้งเค้าให้อยู่คนเดียว จนบางครั้งเค้าเองก็ไม่แน่ใจว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันเรียกว่าอะไร เค้าคงจะบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่คิดอะไรกับเพื่อนคนนี้
เซฮุนส่ายหัวกับความคิดตัวเอง ก่อนจะหันไปสนใจอาจารย์ต่อ
เทายกแขนดูนาฬิกา อาจารย์ออกจากห้องไปสิบนาทีแล้ว คนในห้องทยอยออกจากห้องไปแล้ว จนเหลือแค่เค้ากับเซฮุนที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม เทาลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นเกม หลังพิงขอบหน้าต่าง
“เทา... เมื่อไหร่กูจะลืมซักที” เซฮุนนอนลงฟุบแขนบนโต๊ะ มองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ถามเพื่อนสนิทตัวสูง
“...”
“ทำไมกูลบเค้าออกไปไม่ได้เลย...” เสียงสั่นน้อยๆ อย่างกลั้นไม่อยู่
“...เปิดใจ” เทาพูดแค่นั้น
เซฮุนรู้ความหมายมันดี เปิดใจให้รับคนอื่นเข้ามาน่ะเหรอ? นอกจากคนๆ นี้แล้ว เค้าก็ไม่สามารถเปิดใจรับใครเข้ามาได้อีกแล้วแค่มีเทาอยู่ด้วย เค้าก็ไม่ต้องการใครแล้ว
“ไม่แล้วล่ะ...”
เทาเหมือนถูกปิดตาย เมื่อคำพูดของเซฮุนเอ่ยออกมาจากปาก เค้ารู้ว่ามันยาก ...แต่เค้าจะต้องทำได้ เค้าจะทำให้เซฮุนยิ้มได้ ยิ้มที่เป็นของเค้าคนเดียว
“กูน่ะ... รักมึงนะ” เทากลั้นใจบอกความในใจออกไป
“อืม”
“รัก...ที่มากกว่าเพื่อน กูรักมึงในฐานะของผู้ชายคนหนึ่งจะรักใครซักคนได้”
“...แต่”
แม้ว่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว แต่เค้าก็ไม่อยากเก็บไว้ในใจอีกแล้ว กลัว... กลัวว่าจะไม่ได้พูดมันอีก ถ้าเซฮุนปิดหัวใจไม่เปิดรับใคร หรือเปิดให้ใครที่ไม่ใช่เค้า เค้าก็ไม่เสียใจที่ได้พูดมันออกไป ก็รักไปแล้ว จะให้เลิกรักตอนนี้ มันก็ไม่ทันแล้วล่ะ
“ไม่เป็นไร ...เมื่อไหร่กูก็จะรอ”
...เธอก็รู้ว่าฉันรักเธอ และรอให้เรารักกัน...
ตั้งแต่วันที่เทาบอกความในใจไป เซฮุนก็มีท่าทีแปลกไป บางทีก็ไม่กล้าสบตากับเทา เซฮุนก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะอะไร คงอาจจะเพราะสายตาที่สื่อความหมายออกมาชัดเจน เซฮุนไม่ได้รังเกียจ หรือปฏิเสธความรู้สึกดีๆ ที่เทามอบให้
บางทีก็แค่ ...เขิน
“ไปกินข้าวกัน” เทาจับมือของเซฮุนลุกเดินไปด้วยกัน
“เดินช้าๆ ดิวะ”
“มึงก็ก้าวขาให้มันยาวหน่อยดิ” เทาย้อน เลยได้ฝ่ามือตบลงไปที่หัวหนึ่งที
“กวนตีนนัก”
“ฮ่าๆๆๆ” เทาลูบตรงที่โดนตบ แล้วหัวเราะ กับท่าทางปากยู่ที่เซฮุนชอบทำ
เดินจับมือกันแบบนี้ ดีกว่าเยอะ ^^
เทากับเซฮุนมากินข้าวกันร้านเดิม และเมนูเดิม เหมือนเดิม
“วันนี้ไปกินข้าวบ้านกูนะ พ่อกับแม่กูกลับบ้าน ท่านถามหามึงอยู่” เซฮุนบอก
“กลับมาวันไหน?”
“ใกล้แล้วล่ะ อีกประมาณสองชั่วโมงคงถึง”
“งั้นเดี๋ยวกินเสร็จไปบ้านมึงเลย”
“รีบไปทำไม อีกตั้งสองชั่วโมง” เซฮุนยู่ปากถาม จะรีบทำไม เค้าอยากไปเดินเล่นห้างก่อนนี่นา
“เดี๋ยวว่าที่พ่อตา แม่ยายรอนาน” เทายักคิ้วให้ข้างหนึ่งเก๋ๆ
“ไอ้บ้า!” เซอุนเผลอว่าเสียงดัง โต๊ะอื่นเลยมองมา เซฮุนเลยหุบปากฉับ หน้าแดงอัตโนมัติ อยากจะมุดโต๊ะหนีจริงๆ
เทาหัวเราะเบาๆ ถือเอาว่าด่าบ้า ก็เหมือนบอกว่าชอบนั่นแหละ เซฮุนได้ยินเสียงหัวเราะก็มองตาขวาง แต่มันก็ยังดูน่ารักสำหรับเทาอยู่ดีนั่นแหละ เซฮุนนา น่ารักจริงๆ ^^
ก่อนกลับเทาก็ง้อเซฮุนด้วยการพาไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้า ทำให้คนหน้าบูดอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย เซฮุนพาเทาเข้าร้านโน้น ร้านนี่ เกือบทุกร้าน ได้ของถูกใจมาหลายอย่าง เปรียบเสมือนเครดิตการ์ดของเทาเป็นของตัวเอง
“มึงว่ากูซื้ออะไรให้พวกท่านดีวะ?” เซฮุนถามคนข้างๆ ที่ถือของพะรุงพะรังเต็มมือ ซึ่งไม่ใช่ของเค้าเลย
“พ่อแม่กูรึไง?” เทาย้อน
“ห่านิ! ไหนมึงบอกว่าว่าที่พ่อตาแม่ยาย!?” เซฮุนหันมาตบหัวคนตัวสูงกว่านิดเดียวหนึ่งทีอย่างหมั่นไส้
“มึงยอมรับล่ะสิ หึหึ” เทายิ้มเจ้าเล่ห์ เซฮุนกัดปากตัวเองเมื่อรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรที่ทำร้ายตัวเองเข้าให้
“...บ้า!”
เซฮุนว่าเบาๆ แล้วเดินหนีให้เทาเดินตาม เทายิ้มอย่างอารมณ์ดี ก็เซฮุนน่ารักขึ้นทุกวันๆ แล้วจะไม่ให้รักได้ไง เทาเดินหน้าไปหนึ่งก้าวแล้ว รอวันหนึ่งที่เซฮุนจะเปิดใจรับเค้าเข้าไป
“เห้ย! รอด้วย”
เทาวิ่งตามเซฮุนที่จ้ำอ้าวไม่รอ กว่าจะเดินตีคู่ได้ก็เหนื่อยเหมือนกันนะ เทามองเซฮุนจากด้านข้าง ใบหน้าขาวมีเลือดฝาดที่พวงแก้ม น่ารัก... อีกแล้ว น่ารักอีกแล้ว
สายตาหลายคู่มองมาทางพวกเค้าอย่างสนใจ ไม่รู้เหมือนกันว่าสนใจใคร ระหว่างเซฮุน กับเทา ความสูงที่ไล่เลี่ยเกือบเท่ากัน แต่ต่างกันตรงขนาดร่าง เซฮุนจะมีรูปร่างบอบบาง สูงเพียว แต่เทามีรูปร่างหนากว่า แต่ดูสมส่วนดูแข็งแรง
เซฮุนรู้สึกไม่ค่อยชอบสายตาที่มองคนข้างๆ ไม่ได้ว่าอะไร แค่ไม่ชอบเฉยๆ เห็นแล้วหมั่นไส้คนข้างๆ อย่างบอกไม่ถูก!
“หน้าบูดอีกแล้ว”
“ทำไม?”
“ไม่ทำไมหรอก ไปซื้อของให้พ่อกับแม่กัน ยิ้มสิ”
“ไม่เกี่ยวกับมึงซักหน่อย -3- ” เซฮุนทำปากยื่น เทาเลยยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บเบาๆ
เซฮุนหยุดชะงัก! ขาเรียวหยุดเดินช็อกไปชั่วขณะ เทายิ้มเก๋ๆ ให้ แล้วเดินหนีไปเลย เซฮุนยกมือขึ้นจับปากเบาๆ อึ้ง ไม่คิดว่าเทาจะทำอะไรแบบนี้ในที่สาธารณะ กว่าจะรู้สึกตัว สติกลับมาครบเทาก็เดินไปไกลแล้ว เซฮุนมองไปรอบๆ เห็นผู้คนมากมายที่ยิ้มาทางเซฮุน บางคนก็ยิ้มล้อๆ
“ฮวัง จื่อเทา!!”
เซฮุนวิ่งไปหาร่างสูงหนา เทายิ้มกับตัวเอง เมื่อเซฮุนวิ่งมาถึงก็ระดมมิทุบแขนหนารัวๆ
...งือออ แม่จ๋า หนูโดนมนุษย์แพนด้าขโมยจูบกลางห้าง T//////T
ในวันนั้นเทาไปกินข้าวบ้านเซฮุน พร้อมกับพ่อและแม่ของเซฮุน เพราะเทาเป็นเพื่อนเซฮุนมาตั้งแต่ ม.ปลาย แล้ว ทำให้สนิทกับครอบครัวของเซฮุนด้วย ส่วนเทาอยู่คอนโดคนเดียว เซฮุนเองก็เคยไปบ้านของเทาที่ประเทศจีนช่วงปิดเทอมช่วง ม.ปลายก่อนเข้ามหาวิทยาลัย บ้านของเทารวยมาก เป็นเหตุให้เซฮุนให้เทาเลี้ยงข้าวตลอด และยังเอาเปรียบเงินของเทาเสมอ
เซฮุนเลือกเป็นผ้าพันคอให้พ่อ และแม่เป็นของขวัญต้อนรับกลับบ้าน ผ้าพันคอสองผืนที่เทากับเซฮุนเป็นคนเลือก
กว่าจะกินข้าวเย็น และพูดคุยถามสาระทุกข์สุขดิบ(?)กันเสร็จ เวลาก็ล่วงเลยมาเกือบสามทุ่มแล้ว
“เทานอนนี่ก็ได้จ้ะ นอนห้องเดียวกับเซฮุน” แม่ของเซฮุนบอกอย่างใจดี
“ไม่เอาแม่!” เซฮุนตาโตเป็นไข่เป็ด ร้องเสียงหลง
“ทำไมล่ะ? เมื่อก่อนก็นอนด้วยกันออกจะบ่อย”
เซฮุนจะบอกยังไงดีล่ะ ก็เมื่อก่อนกับตอนนี้มันไม่เหมือนกัน ไอ้แพนด้าชิงเต่านี่มันไม่น่าไว้ใจขึ้นทุกวันๆ เมื่อกลางวันขโมยจูบเค้าต่อหน้าประชาชนคนทั้งห้าง แล้วนอนด้วยกันแบบนี้ มันไม่น่าไว้ใจนะ!
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมขึ้นแท็กซี่กลับ” เทาเอ่ยบอกอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไรหรอก นอนที่นี่แหละ แท็กซี่เดี๋ยวนี้อันตรายจะตาย ...เซฮุน! ไปหาผ้าห่มไว้ให้เทา” พ่อเซฮุนพูดกับเทา ก่อนจะหันไปออกคำสั่งกับเซฮุน
เซฮุนเบะปากเล็กน้อยหมั่นไส้! ก่อนจะเดินขึ้นห้องไป เทามองตามร่างเพียวเดินเข้าห้องไปแล้วปิดประตูเสียงดัง ‘ปัง!’ พ่อ และแม่ยิ้มส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าให้เทาขึ้นไปหาเซฮุน
“ลูกรัก!” พอเข้าห้องมาก็เจอแขวะไปหนึ่งดอก จากร่างบางที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงหน้าตาบึ้งตึง
“...” เทาไม่สนใจ ถอดเสื้อคลุมออกโยนไปที่โซฟาตัวยาว เหลือแต่เสื้อกล้ามสีดำ เซฮุนกลืนน้ำลายลงคอ อดคิดไม่ได้ว่าหุ่นของเทาเซ็กซี่ เซ็กซี่แบบผู้ชาย ใบหน้าขาวร้านผ่าวขึ้นเลือดฝาดที่พวงแก้มน้อยๆ สะบัดหน้าหนีภาพข้างหน้า
“มึน!” อีกหนึ่งดอก
“หึหึ มึงอิจฉากูรึไง?” เทาเดินมานั่งลงข้างๆ
“กูงอน!” เซฮุนสะบัดหน้าหนี
“งอนเรื่อง?”
“เรื่อง... -////- ” เซฮุนงอนอยู่หลายเรื่องนะ เมื่อกี้งอนเรื่องพ่อ กับแม่อยู่ แต่พอเห็นหน้าเทาใกล้ๆ ภาพเมื่อกลางวันก็ลอยขึ้นมาซะงั้น
“หืม??”
“ช่างเหอะ! ไปอาบน้ำไป!”
เซฮุนผลักเทาออก เทาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง งงกับร่างบางข้างหน้า แต่ก็หยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป
“ฟู่!” เซฮุนเป่าลมออกจากปาก นอนรอเทาอาบน้ำเสร็จ
ไม่นานเทาก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เทาอยู่ในชุดกางเกงบ็อกเซฮร์ และเสื้อกล้ามตัวเดิม เซฮุนลุกขึ้นแล้วเข้าไปอาบบ้าง เพียงไม่นานเซฮุนก็ออกมาพร้อมกับชุดนอนกางเกงขายาวตัวใหญ่ใส่สบาย และเสื้อยืดตัวใหญ่บางเบา
เซฮุนเช็ดหัวซักพัก เทามองเซฮุนอยู่บนเตียงใหญ่มือกดรีโมททีวีหารายการดูไปเรื่อยๆ
“มึงดูซักช่องดิ” เซฮุนเช็ดหัวเสร็จก็เท้าเอวว่าเทาที่กดรีโมทไปมา ไม่หยุดที่ช่องใดซักช่อง
“ก็มันไม่มีอะไรจะดู” เทายักไหล่ มือก็กดไปเรื่อย
เซฮุนเห็นแล้วหมั่นไส้ แย่งรีโมทจากมือหนาแล้วกดปิด ก่อนโยนรีโมทไปที่โซฟาริมห้อง
“ไม่ต้องดู!” เซฮุนยักคิ้ว ทิ้งตัวนอนข้างๆ หันหลังให้ ตวัดผ้าห่มคลุมถึงอก หลับตาลง
เทายิ้มบางๆ เอื้อมไปปิดไฟฝั่งหัวเตียงของเซฮุน ขยับตัวนอนลงข้างๆ ดึงผ้าห่มของเซฮุนมาห่มด้วย เพราะเซฮุนไม่ได้เตรียมผ้าห่มไว้อย่างที่แม่ของตัวเองบอก เทาเลยต้องใช้ผ้าห่มผืนเดียวกัน
เซฮุนลืมตาในความมืด พลิกตัวกลับไปหาร่างหนา เซฮุนมองรูปหน้าหล่อคมเข้ม ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ เทาน่าจะหลับไปแล้ว มือเรียวบางยกขึ้นลูบใบหน้าหล่อเบาๆ ก่อนชักมือกลับเมื่อเทาขยับตัวนิดนึง พอเทานิ่งไปอีกซักพัก เซฮุนก็ตวัดแขนเข้ากอดเทา ซุกเข้าหาไออุ่น
กอดมึงอุ่นที่สุดแล้ว...
...ลืมไม่ได้จะจำไว้ก็ได้ให้ใจเธอสบายก็พอ...
...ลืมไม่ได้ก็ไม่อยากขอที่จะขอก็มีเรื่องเดียว...
เซฮุนและเทาตื่นมาก็ไม่พบ พ่อและแม่แล้ว เซฮุนเดินไปในครัวมีเพียงอาหารเช้าที่เตรียมไว้ตั้งแต่ตอนไหนแล้วก็ไม่รู้ มีโพสอิทแปะไว้ข้างๆ
‘พ่อ กับแม่มีงานด่วน คิดถึงลูกนะ’
เซฮุนอ่านโพสอิท แล้วก็ยิ้มออกมา เทายื่นหน้าเข้าไปอ่านก็โดนเซฮุนผลักหน้าออก
“ย่าส์! มึงไปอุ่นกับข้าวเลย” เซฮุนสั่ง
“แค่นี้ก็ต้องหน้าแดงด้วย” เทายิ้ม
ร่างหนาเดินเข้าไปประชิดเซฮุนแบบไม่ทันตั้งตัว ร่างของเซฮุนถอยหลังหนีจนชนเข้ากับขอบโต๊ะ เซฮุนเบี่ยงหน้าหนีใบหน้าเทา แก้มขาวขึ้นสีชมพูระเรื่อ แขนแข็งแรงท้าวที่โต๊ะสองข้างกักเซฮุนไว้ ถึงความสูงก็เกือบเท่าๆ กัน แต่เมื่ออยู่กับเทาแล้ว เซฮุนดูตัวเล็กลงไปเลย เทาขยับเข้าไปใกล้เรื่อยๆ เซฮุนยกมือดันอกไว้ แต่ก็ดันแต่เป็นพิธี เพราะมือไม้มันอ่อนไปหมด เรี่ยวแรงมันหายไปดื้อ
“เมื่อคืนหมาตัวไหนแอบกอดกูวะ”
“อ่ะ...มึงยังไม่หลับเหรอ?!” เซฮุนหันหน้ามาถาม ตาสวยเบิกกว้าง
“อือฮึ ถ้ากูหลับกูจะรู้ได้ไงว่ามึงแต๊ะอั๋งกู”
เทายื่นหน้าเข้าไปใกล้จนเกือบชิด เซฮุนเบี่ยงหน้าหลบเขินอาย ยิ่งเมื่อคืนเผลอทำอะไรน่าอายด้วย เซฮุนอยากมุดหนีไปจากตรงนี้จัง นับวันเพื่อนที่เป็นมากกว่าเพื่อนคนนี้อันตรายต่อหัวใจขึ้นทุกวัน
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก...
เซฮุนกลัวเหลือเกินว่าคนตรงหน้าจะได้ยินเสียงหัวใจที่มันเต้นดังราวกับตีกลอง เทายื่นหน้าเข้าไปใกล้ ปลายจมูกโด่งชนกับจมูกโด่งรั้นของเซฮุน ตาคมมองตาหวานที่หันมาสบตาด้วย ทุกอย่างมันเกิดรวดเร็วจนเซฮุนจับต้น ชนปลายไม่ถูก
ปากหยักกดจูบลงที่ปากบางแผ่วเบา เซฮุนไม่ได้เบี่ยงหน้าหนี กลับเอียงหน้ารับจูบอย่างเต็มใจ ปากหยักดูดดึงปากบาง เซฮุนมึนงงไปกับจูบที่เทามอบให้ ความอ่อนโยนทำให้ปากบางเผยอออก ลิ้นชื้นสอดเข้าไปในโพรงปาก เก็บเกี่ยวความหวานละมุนภายใน เซฮุนเกี่ยวกระหวัดตอบ มือสองข้างตวัดโอบกอดรอบคอเทาพยุงร่างกายตัวเองเอาไว้ กลัวว่าจะเข่าอ่อนลงไปกองกับพื้นเสียก่อน
“อือ...” เสียงครางแผ่วเบา ดังเล็ดลอดจากปากหวาน เทายังเอาแต่ใจ ไม่ถอนจูบออกจากปากบางทั้งๆ ที่เซฮุนกำลังจะหมดอากาศหายใจ เทาผละออกเพียงนิดให้เซฮุนได้สูดอากาศเข้าไปก่อนจะกดจูบลงไปอีกครั้ง
เนิ่นนานจนสุดท้ายเทาก็ถอนจูบออก ปากหยักยังดูดปากล่างของเซฮุนอย่างจงใจ มือหนายกขึ้นเช็ดน้ำหวานสีใสออกจากข้างมุมปาก ใบหน้าขาวบัดนี้แดงไปทั่วหน้า และลำคอ เซฮุนซบลงกับไหล่กว้าง กอดคอร่างหนาเอาไว้ โดยที่เทาเองก็กอดเอวบางเอาไว้เช่นกัน
เซฮุนบอกไม่ถูก จะว่าจูบนี้เป็นจูบแรกก็ไม่ใช่ แต่มันเป็นจูบแรกที่รู้สึกดี...
“รักมึงนะ” เทากระซิบข้างหูแดง
“อืม...”
“...”
“ขอเวลา...อีกนิดนึงนะ...”
“อืม... กูรอมึงได้เสมอ แค่มึงไม่ร้องไห้เรื่องมันก็พอแล้ว”
“ขอบใจ”
เซฮุนผละออกจากเทา มองหน้าหล่อ แล้วก็หน้าแดงออกมา อยู่ๆ ฉากเมื่อกี้ก็ลอยเข้ามาในหัว เซฮุนรีบกลบเกลื่อนอาการเขินอาย วิ่งเข้าห้องน้ำไป
เทามองขำๆ ก่อนจะจัดการอุ่นอาหารที่คุณนายโอทำไว้ รอเซฮุนลงมากินด้วยกัน
...อยากขอแค่ครึ่งใจ ให้เธอเริ่มต้นใหม่กับฉัน...
...เก็บเขาไว้ครึ่งใจ ครึ่งที่เป็นความจำแล้วกัน...
เซฮุนนั่งรอเทาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว เมื่อไหร่จะโผล่มาซักที ทั้งๆ ที่นัดกันไว้สี่โมงเช้า แต่นี่มันสี่โมงกว่าแล้ว เมื่อไหร่ไอ้ผู้ชายหน้าแพนด้าจะมาซักที เซฮุนเริ่มหงุดหงิด ปกติเทาไม่ใช่คนที่จะมาเลท ถึงมาเลทก็น่าจะโทรมาบกอกกันก่อนสิ ไม่ใช่ให้รออย่างนี้!
เซฮุนกดเบอร์โทรศัพท์โทรหาเทาทันที รออีกฝ่ายรับ
[ถึงซอยหน้าบ้านมึงแล้วคร้าบ] เสียงปลายสายตอบกลับมา
“เออ”
จากที่ตั้งใจจะด่า พอได้ยินเสียงก็ลืมไปหมด เซฮุนกดวางถอนหายใจเบาๆ นิ้วเรียวเลื่อนทัชสกรีนโทรศัพท์หรูเข้าไปข้อความเก่าๆ นั่งมองข้อความที่ตนเคยส่งไปหาจงอิน ยอมรับเลยว่าเค้ายังลืมจงอินไม่ได้ ใครจะลืมรักแรกได้ลง แม้เค้ากับจงอินจะไม่ได้คบกันแบบเปิดเผย ไม่ได้เหมือนคู่รักทั่วไป แต่เค้าก็รักจงอินมาก ไม่เหมือนจงอิน ...ที่ไม่เคยรักเค้าเลย
ที่ผ่านมา มันก็แค่ความรู้สึกดีๆ ที่เซฮุนมอบให้ โดยไม่หวังอะไรตอบแทน แม้แต่หัวใจ
เซฮุนตัดสินใจลบข้อความทั้งหมดทิ้ง รวมทั้งเบอร์โทรศัพท์ แม้จะจำได้ดีจนขึ้นใจ การสนทนาไลน์ วอทแอป เฟสบุ๊ค ทวิตเตอร์ เซฮุนตัดใจลบทิ้งหมด เลิกเป็นเพื่อน เลิกติดตาม
แต่กับเทา เค้าต้องการทุกอย่าง...
มันเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ แต่เซฮุนมั่นใจได้เลยว่ามันต้องเกิดขึ้นมานานแล้ว นานตั้งแต่ก่อนที่เค้าจะชอบจงอินซะอีก การที่เค้าคบกับจงอินอาจจะเพราะแค่หลงใหลกับหน้าตาของจงอินก็ได้ มันเลยบดบังความรู้สึกดีๆ ที่มีให้เทา แต่เค้าไม่ปฏิเสธเลยว่าเค้าเคยแอบรักเทามาก่อน...
ก็เทาเจ้าชู้!
ใช่! เทาเจ้าชู้มาก เห็นเงียบๆ เจ้าชู้มากเลย อาจเป็นเพราะหน้าตาหล่อคมที่ดึงดูดใครต่อใครให้สนใจก็ได้มั้ง
เซฮุนยิ้มบางๆ นิ้วเรียวเลือดดูแกลลอรี่ มีรูปตัวเองกับเทาเต็มไปหมด พูดแล้วอยากเอารูปที่ล้างไว้เป็นอัลบั้มมาดู ตั้งแต่ ม.ปลายที่รู้จักกัน เค้ากับเทาก็เป็นเพื่อสนิทกันมาตลอด เพราะเทาเป็นคนจีน มีเพื่อนน้อย ค่อนข้างเก็บตัว แล้วยังชอบพูดผิดๆ อีก เซฮุนเห็นแล้วก็เข้าไปคุยด้วย แต่นานๆ ไป ใครจะรู้ว่ากวนตีนอย่าบอกใคร ขอบอกว่า ฮวัง จื่อเทา กวนตีนสุดๆ!
“มาแล้วคร้าบ” เสียงเทาดังขึ้นหน้าประตู เซฮุนเงยหน้าขึ้น ปั้นหน้าให้บึ้ง
“มึงมาสาย!”
“ขอโทษๆ พอดีพี่มาว่ะ เลยมาช้า”
“มึงมีพี่ด้วย?” เซฮุนหรี่ตา จับผิด เพราะเซฮุนรู้มาว่าเทาเป็นลูกคนเดียว
“ลูกพี่ลูกน้อง มึงนี่ขี้หึงจริงๆ” เทาเดินมาขยี้หัวเซฮุน ร่างบางเบี่ยงหนี หน้าแดงวูบ นึกอายตัวเองที่ทำท่าทางแบบนั้น ให้อีกคนเห็น
“จะไปกันได้ยัง?” เซฮุนถามเทาเสียงเข้ม ตวัดตามองงอนๆ
“คร้าบ ^___^ ”
เทาจับมือเซฮุนแล้วพาเดินไปรถด้วยกัน เทาเปิดประตูรถให้เซฮุนเข้าไปนั่ง แล้วปิดเบาๆ ก่อนจะเดินไปนั่งฝั่งคนขับ แล้วขับออกไป
เทา และเซฮุนมาช็อปกันที่ห้างดัง เหมือนอย่างเคย เลือกซื้อของที่จำเป็น และของกินตุนไว้ เพราะเทาแทบจะมาสิงอยู่ที่บ้านของเซฮุนเลยก็ว่าได้ เซฮุนก็ไม่เข้าใจ ทั้งๆ ที่คอนโดของเทามีทุกอย่างพร้อม แถมหรูหรา สะดวกสบายกว่า ทำไมยังชอบมาอยู่ที่บ้านเค้าก็ไม่รู้ เซฮุนเคยถามไปก็ได้คำตอบกลับมา
‘ที่นั่นไม่มีมึง’
คำตอบสั้นๆ แต่ทำให้หัวใจพองโต
“กินอะไรดีอ่ะ?” เซฮุนหันไปถามคนที่เดินถือของอยู่ข้างๆ
“แล้วแต่มึง”
“งั้นกินของที่มึงชอบละกัน” เซฮุนนึกใจดี ตามใจเทาหนึ่งวัน
“กินมึง”
“... -/////- ” เซฮุนเขินครับ T////T ถ้าเทาจะรุกขนาดนี้นะ!
“ไปกินอาหารญี่ปุ่นกัน มึงชอบซูชิไม่ใช่เหรอ?”
“อะ..อืม...” เซฮุนเดินตามเทาเข้าร้านอาหารญี่ปุ่นไป
เซฮุนยื่นมือรับเมนูจากพนักงาน เหลือบตาขึ้นก็พบว่าพนักงานสาวคนนั้นไม่ได้มองเค้าเลย แต่กลับมาอีกคนที่ยิ้มเป็นแพนด้าเมากัญชาอยู่ เซฮุนหน้าบึ้งเลยทันที กระชากเมนูออกจากมือเล็กนิดๆ พนักงานสาวเลยก้มหัวแล้วเดินกลับไป
“อย่าทำหน้าบึ้งดิ” เทายื่นมือจับแก้มขาว
“เรื่องของกู” เซฮุนปัดมือออก
“ขี้หึงจริงๆ ด้วยสินะ”
“...เออ จีบกูอย่าคิดเจ้าชู้” เซฮุนตอบโดยไม่มองหน้า ก้มหน้าก้มตาอ่านเมนู แต่มันไม่เข้าหัวซักนิด เซฮุนกำลังใจเต้นแรงมาก ดังไปหมด ใบหน้าขาวรู้สึกร้อนเห่อขึ้นมา เซฮุนกัดปากเบาๆ ที่เผลอพูดอะไรแบบนั้นออกไป
“รักมึงจะตาย จะเจ้าชู้ได้ไง”
“... -////- ”
เซฮุนรู้สึกว่าซูชิวันนี้มันหวานผิดปกติ มันต้องมาจากสายตาของคนข้างหน้าแน่ๆ ไม่ก็ตะเกียบที่คีบซูชิเข้าปากของเค้า ไม่ก็รอยยิ้มที่ยิ้มมาให้ตลอด โอยยยย ความหวานมันล้นปริมาณไปแล้ว -//////-
...เปิดประตูให้ฉันเข้าไป เข้าไปซ่อมไปแซมหัวใจ...
...เปิดใจเธอแค่เพียงครึ่งใจ ขอเข้าไปขอเติมเต็มใจให้เธอ...
“เทา! กูอยากดูหนัง”
“หนังอะไรอีกล่ะ?”
“เรื่องนั้น” เซฮุนชี้ไปที่หนังผี
“...ไม่ดีกว่า” เทาบอกเสียงนิ่งๆ เซฮุนก็รู้ว่าเทากลัวผี แต่ก็ยังจะดู
“น๊าๆๆๆ เทาเทา น๊าๆๆๆ”
เซฮุนเกาะแขนแข็งแรง กระทืบเท้าเหมือนเด็กเอาแต่ใจ ทำหน้าน่ารักใส่เทา จนเทาเกือบใจอ่อน
“ไม่เอา ...มึงก็รู้ว่ากูกลัวผี”
“ไม่เอาๆๆ จะดูๆๆ นะเทาเทานะๆๆๆ”
“เซฮุนนา...”
‘จุ๊บ’
“....” เทาเงียบลง ใจอ่อนยวบทันที เมื่อริมฝีปากบางทาบทับลงที่แก้มของเค้า แล้วอย่างนี้จะให้ไม่ยอมได้ไง
“นะๆๆๆ” พร้อมทำสายตาอ้อนเต็มที่
“อือ...”
“เย่ๆ เทาน่ารักที่สุด” ดึงแก้มแล้ววิ่งไปซื้อตั๋วทันที
อย่างนี้จะไม่ให้รักยังไง
เซฮุนหน้าบึ้งหนักกว่าออกจากบ้าน เพราะระหว่างที่ดูหนังกันอยู่ เทาเอาแต่หลับไม่สนใจเซฮุน
“ขอโทษ ก็กูไม่ชอบดูนี่หว่ามันน่ากลัว” เทาสารภาพเสียงแผ่ว
“...” เซฮุนเงียบไม่ตอบ หันหน้ามองออกไปนอกกระจกรถ
“เซฮุนนา... เทาขอโทษนะ” มือหนาเอื้อมมือไปกุมมือเล็กกว่าไว้ เซฮุนหันหน้ามาแล้วดึงออก
“ขับดีๆ สิ ทำแบบนั้นมันอัตราย!”
“อืมๆ”
จากนั้นทั้งรถก็เงียบมาตลอดทาง มีเพียงลมหายใจของทั้งสองคนที่ยังเคลื่อนไหวอยู่ เซฮุนแอบลอบมองเทา สงสารนิดๆ ที่ตัวเองเอาแต่ใจมากเกินไป ไม่รู้ว่าจะเบื่อกันรึเปล่า ตั้งแต่เทาบอกว่ารักเค้ามา เซฮุนรู้สึกว่าตัวเองเอาแต่ใจมากขึ้น และยังดูขี้อ้อนมากขึ้นด้วย มันเป็นอาการที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวเลย
‘ครืดดดด ครืดดดด’
ระบบสั่นของเซฮุนทำงาน เซฮุนล้วงกระเป๋าหยิบมันขึ้นมาดู มีข้อความเข้า
‘มึงโอเครึยัง?’
ข้อความสั้นๆ จากเบอร์ที่เค้าจำได้ดี เซฮุนนิ่งไปซักพักนึงก่อนจะพิมพ์ตอบกลับ
‘กูโอเคแล้ว’
ก่อนเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าไว้อย่างเดิม ยิ้มน้อยๆ ที่ใบหน้าเซฮุน ทำให้เทาอดสงสัยไม่ได้ เพราะเซฮุนไม่อยได้คุยกับใคร แล้วข้อความที่เซฮุนส่งไปมันเป็นใคร และส่งไปว่าอะไร ปกติเซฮุนจะส่งข้อความหาเค้า ...และจงอิน
...จงอิน!
“ใครส่งข้อความมา”
“จงอิน”
“ส่งมาว่าไง?”
“โอเคยัง”
ยิ่งได้ยิน เทายิ่งรู้สึกหวั่นๆ ทายไม่ผิดจริงๆ ว่าต้องเป็นจงอิน มือหนาเผลอกำพวงมาลัยรถแน่น พยายามระงับอารมณ์ที่กำลังพุกพร่าน บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง เทารู้แค่ว่าเค้าหึง ไม่ชอบเลยที่จงอินส่งข้อความมา มันทำให้เค้ารู้สึกเสียความมั่นใจ เค้ากำลังไปได้ดีดีกับเซฮุน ทำไมจงอินต้องกลับมาสร้างระยะห่างให้เค้า!
“แล้วมึงตอบไปว่า?”
“มึงอยากรู้ไปทำไม?”
“กูรักมึงไง”
“...บอกทุกวันไม่เบื่อรึไง?”
“ถ้าเบื่อจะรักเหรอ” เทาตอบไม่มองหน้าเซฮุน
“ก็ตอบไปว่าโอเค”
“...” เทาไม่รู้จะพูดอะไรดีถามว่ากลัวมั้ย? เทารู้สึกกลัวมาก!
ภายในรถตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง จนถึงบ้านของเซฮุน เทาและเซฮุนถือของเข้าบ้าน เซฮุนอยากจะบอกกับเทาว่าอย่าคิดมาก แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร ใบหน้าเทาตอนนี้นิ่งเงียบจนเซฮุนพูดไม่ออก
เซฮุนเก็บของเสร็จเรียบร้อย เห็นเทานั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟายาว เทากดรีโมทไปมาเหมือนทุกครั้ง เซฮุนทิ้งตัวนั่งข้างๆ ลอบมองหน้าหล่อนิ่งๆ แล้วถอนหายใจออกมา
“เฮ้อ!”
“เป็นไร?” เป็นเทาที่ถามขึ้นก่อน
“เบื่อคนขี้หึง” เซฮุนย้อน ชอบว่าเค้าขี้หึง ทั้งๆ ที่เทาเองก็ขี้หึงเหมือนกัน
“ก็มึงชอบทำให้หึง”
เทาวางรีโมทลงตวัดแขนกอดร่างบางเอาไว้ เซฮุนไม่ได้ขัดขืน ยอมให้เทากอด เอาคางเกยไหล่เล็กไว้ เทาสูดกลิ่นหอมอ่อนจากกายของเซฮุน ไม่อยากจะบอกว่าเซฮุนน่าฟัดขนาดไหน ร่างนุ่มนิ่ม ถึงจะผอมเพียว แต่ซ่อนความนุ่มนิ่มเต็มไม้เต็มมือไว้เต็มเชียว เทาต้องทนต่อไป -w-
“มึงคิดไปเอง”
“ก็กูรักของกู” เทาตอบ แล้วกดจมูกโด่งลงกับแก้มขาว
“เทา...”
“หืม?”
“คบกันมั้ย?”
“กูคบกับมึงนานแล้วนะ ตั้งแต่ ม.ปลายแล้ว”
“กูหมายถึงคยเป็น...แฟน”
“กูคบมึงเป็นแฟนตั้งแต่ ม.ปลาย แล้ว มีแต่มึงนั่นแหละ ที่คบกูแค่เพื่อน น่าน้อยใจฉิบหายเลย” เทาแสร้งทำหน้าน้อยใจ
“... -////- ” เซฮุนหน้าแดง ไม่คิดว่าเทาจะรู้สึกอย่างนี้มานานแล้ว เทาเองก็คงยังไม่รู้อะไรอีกหลายเรื่อง
“เซฮุน”
“อะ..อะไร?”
“รักมึงนะ”
“...กูก็รักมึง”
เทาได้ยินคำว่ารักคำแรกออกจากปากเซฮุน แขนแข็งแรงกระชับอ้อมกอด แล้วหอมแก้มขาวแรงๆ จนแดงไปหมด มันดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่จริงๆ อยากกอด อยากหอม อยากฟัด โอยยย เทาจะทนไม่ไหวแล้ว >w<
“บ้า!”
“มึงน่ารัก”
“กูมีอะไรจะบอก...” เซฮุนสูดลงหายใจเข้าลึกๆ
“อะไร?”
“กูคบกับจงอินก็เพราะมึงนั่นแหละ...” เซฮุนพูดเบาๆ
“หืม? เกี่ยวอะไรกับกู??” เทาทำหน้างง
“ก็...มึงคบกับพี่ลู่หาน กูเลย...คบจงอิน แต่กูไม่มีอะไรเกินเลยนะ ...ไม่เคยแม้แต่หอมแก้ม แต่กูเห็นมึงกอดกับพี่ลู่หาน กูอิจฉาเค้ามากเลย กูเลยไปขอร้องให้จงอินคบกับกู...”
“เล่ามาให้หมด!” เทาทำเสียงเข้ม อยากฟังความจริงจากปากบางใจจะขาด เมื่อถ้าเค้าเข้าใจไม่ผิด เซฮุนต้องชอบเค้ามาก่อนแน่ๆ แต่เค้าไม่เข้าใจทำไมต้องคบกับจงอิน!
“...พอจงอินมีแฟน เลยขอหยุดไว้... กูเลยแกล้งเสียใจ โทรไปหามึง... พอมึงบอกว่ารักกู กูดีใจมากเลยนะ แต่กูไม่กล้าบอกความจริง... กลัวมึงโกรธ ” เซฮุนเบาเสียงลงแทบจะเป็นกระซิบ
“เซฮุน”
“ง่า... มึงโกรธกูเหรอ?”
“ทำไมไม่บอกกันก่อน?” เทาถามเสียงยังเข้มอยู่ เซฮุนก้มหน้างุดเหมือนเด็กโดนผู้ใหญ่ว่า หันไปหาเทาแล้วตอบเบาๆ
“ก็มึงมีพี่ลู่หาน”
“พี่ลู่หานเป็นลูกพี่ลูกน้องกู”
“เห?” เซฮุนทำหน้างง เป็นไก่ตาแตก เซอร์ไพส์สุดๆ ไม่คิดว่าลูกพี่ลูกน้องที่เทาพูดถึงจะเป็นพี่ตัวเล็กคนนั้น
“ก็อย่างที่บอก พี่ลู่หานเป็นลูกพี่ลูกน้องกู มีอะไรจะสารภาพอีกมั้ย? ถ้าจับได้ทีหลัง กูจะทำโทษมึง”
“เอ่อ.. มึงเป็นจูบแรกของกู... แต่ไม่ใช่เมื่อครั้งนั้น” เทาเลิกคิ้วขึ้น หมายความว่าไง “วันเลี้ยงฉลองจบ ม.ปลาย มึงเมา กูขโมยจูบมึง... อะไรอีกล่ะ งือออ อ๊ะ! อือ...”
ไม่ทับที่เซฮุนจะพูดต่อ เทาก็ทาบริมฝีปากลงที่ปากบาง ปากหยักขบเม้มปากบางเบาๆ พอเผยอปากออกลิ้นชื้นก็เข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็ก เทาครางเสียงต่ำในลำคอ ปากหยักดูดเม้มปากบางจนแดงเจ่อไปหมด เนิ่นนานกว่าจะผละออก
“อา..” เซฮุนครางเบาๆ เทากดปากลงอีกครั้ง กัดริมฝีปากล่างอย่างจงใจ
“อ๊ะ! เทา!!” เซฮุนเอ็ดเบาๆ
“ลงโทษ ที่ขโมยจูบกู”
“มีอีกเรื่องนึง ที่กูอยากบอกมึง”
“ว่า...?” เทาเอียงหูฟัง
“กูคบมึงเป็นแฟนตั้งแต่ที่รู้จักกับมึงแล้ว”
“...มาให้กูลงโทษซะดีๆ เลย”
“ฮ่าๆๆๆ อ่ะ...”
ริมฝีปากถูกปิดอีกครั้ง จูบที่หอมหวานละมุนถูกส่งจากเทาไปสู่เซฮุนเนิ่นนาน เซฮุนรู้สึกดีจริงๆ ที่ได้รักกับคนๆ นี้ บางครั้งต้องขอบคุณ คิม จงอิน นะที่ทำให้เค้าได้รู้หัวใจของ ฮวัง จื่อเทา
END
ความคิดเห็น