"ออกไปไปจากชีวิตฉันซะ ฉันไม่อยากจะเห็นหน้าเธออีก”

“นายต้องการอย่างนั้นใช่มั้ย ได้!ฉันจะไปเอง”

เธอคนนั้นพูดกับผมโดยที่ไม่มองหน้า เอาแต่ก้มหน้า หลบตาผม ไม่รู้ทำไมหัวใจผมถึงเจ็บปวดเหลือเกิน น้ำใสๆ ค่อยๆ ไหลอาบแก้มคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า ผมอยากจะคว้าคนตรงหน้ามากอดปลอมประโลมใจ แต่ผมทำไม่ได้ เพราะทิฐิและกำแพงที่ผมสร้างกั้นเอาไว้ ทำให้วันนี้ผมเสียคนที่ซึ่งเป็นคนที่ผมรักที่สุดหัวใจ

หลายปีผ่านมา เรื่องวันนั้นก็ไม่สามารถลบออกไปจากใจผมได้ ผมได้แต่นั่งมองรูปใบเก่าๆ วีดีโอที่เคยถ่ายไว้ด้วยกัน ผมอยากจะเป็นเจ้าของรอยยิ้มนี้อีกครั้ง พระเจ้าครับ! ช่วยรับคำอ้อนวอนจากผมอีกสักครั้งได้ไหมครับ

จนวันนึงพระเจ้าได้เห็นใจผม และทำให้ผมได้พบกับคนตัวเล็ก คนเดิมที่ผมคุ้นเคย รอยยิ้มบางๆเกิดขึ้นภายใต้ใบหน้าอันเงียบขรึมของผม ผมเร่งฝีเท้าเข้าไปหาเธอแบบไม่รอช้า ในใจอยากจะกอดเธอคนนั้นเอาไว้ให้นานแสนนานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

“เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม” ผมเอ่ยปากทักไปแบบไม่เต็มเสียงสักเท่าไหร่

“สบายดี” คำตอบเพียงสั้นๆ ทำให้หัวใจผมพองโตเหลือเกิน

“ตอนนี้ทำอะไร อยู่ที่ไหน”

“ฉันย้ายไปอยู่ที่ใหม่ ตั้งแต่วันที่นายไล่ฉันไป ฉันไม่มีหน้าไปมองหน้านายได้อีก”

คำพูดของคนตรงหน้าได้ทิ่มแทงใจของผมเหลือเกิน ผมอยากจะขอโทษเธอคนนั้นจริงๆ ผมอยากจะขอโอกาสให้เราได้เริ่มต้นใหม่ ผมแอบสังเกตุคนตรงหน้าไม่มีแม้แต่รอยยิ้มให้ผมแม้แต่สักนิดเดียว ความเงียบเกิดปกคลุมขึ้นระหว่างเราอีกครั้ง

“แล้วทงเฮเป็นยังไงบ้าง” เธอเป็นฝ่ายเอ่ยปากถามผมบ้าง

“ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่”

“เป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายตรงไหน” คนตรงหน้ายังห่วงผมไม่มีเปลี่ยน ผมแอบเข้าข้างตัวเองได้ไหมนะ ผมแอบคลี่ยิ้มบางๆเป็นเชิงตอบกลับเธอไป

“ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แค่คิดถึงเธอน่ะ”

“...” เธอยืนนิ่ง ไม่มีแม้แต่คำพูดใดๆออกมากจากปากเธอเลย ทำให้ผมแอบหวั่นใจอยู่ไม่น้อย

“มันจะสายไปไหม ถ้าฉันจะบอกว่า ‘ขอโทษ’ เธอจะให้อภัยฉันได้ไหมฮยอกแจ”

ผมรวบรวมความกล้าที่จะบอกคำนั้นออกไป คนตรงหน้าจ้องหน้าผมนิ่งๆ สายตาไม่ไหวติงใดๆ ไม่นานฮยอกแจเริ่มมีน้ำใสๆเอ่อคลออยู่ที่ลูกตา ทำให้ผมตกใจไม่คิดว่าเธอคนนั้นจะมายืนร้องไห้อยู่ตรงหน้าผม

“เป็นอะไรหรือเปล่า ฮยอกแจ ร้องไห้ทำไม” ผมรีบจับหน้าเธอเงยขึ้นมาเพื่อที่ผมจะได้มองเธอได้ถนัดๆ ฮยอกแจส่ายหน้าแล้วเบินหน้าหนีผม

และก็เป็นอีกครั้งที่ผมเห็นหน้าตาของคนที่ผมรัก มันทำให้ผมเจ็บปวดหัวใจแทบเป็นบ้า ผมอยากจะคว้าตัวเธอมากอดเหลือเกิน แต่ติดอยู่ตรงที่ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเธอแล้วนี่สิ

“เราไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นแล้วแหละ เรื่องที่ผ่านมา เราเคยไม่ถือโทษโกรธทงเฮเลย”

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผมดีใจมากแค่ไหน ที่คนตรงหน้าที่ผมรักไม่ถือโทษโกรธเคืองในสิ่งที่ผมเคยกระทำเรื่องที่ไม่ดีๆใส่เธอไปในวันนั้น

“ฉันไม่รู้ว่าฉันยังจะมีโอกาสอยู่ไหม ถ้าฉันจะขอเริ่มต้นใหม่ เพื่อชดเชยสิ่งที่ฉันเคยทำผิดพลาดไปในครั้งนั้น โอกาสฉันอีกสักครั้งได้ไหม”

ผมกลั้นใจถามในสิ่งที่ผมอยากจะถามฮยอกแจมาตลอดชีวิต และผมหวังว่าจะได้คำตอบที่น่าพึงพอใจมากเช่นกัน

แต่เปล่าเลยฮยอกแจนิ่งเงียบ ความกลัวเริ่มเกาะกินในใจผมอีกครั้ง เราสองคนจะกลับไปเป็นอย่างเดิมได้ไหม พระเจ้าครับ! ช่วยอวยพรผมด้วยนะครับ

“ขอโทษนะ ทงเฮ เราคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว” คำตอบของฮยอกแจเหมือนหนามแหลมที่ทิ่มจิตใจผมให้เจ็บปวดทรมาน

“ทำไมล่ะ เรามาเริ่มต้นใหม่กันไม่ได้หรือ ฉันสัญญานะฮยอกแจ ว่าฉันจะไม่ทำให้นายเสียใจอีกแล้ว เชื่อฉันนะ” ผมเอื้อมมือไปจับมือคนตรงหน้า สัมผัสของผมอาจจะส่งไปถึงเธออาจทำให้เธอเปลี่ยนใจก็ได้

“ขอโทษนะทงเฮ ฉันมีแฟนแล้ว” นั่นแหละครับ เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจของผมให้แหลกไม่มีชิ้นดี

คำพูดทุกๆคำพูด ที่ทำเคยพูดไม่ดีใส่เธอ สิ่งที่ผมเคยทำไม่ดีใส่เธอได้ไหลกลับเข้ามาสู่หัวผมอีกครั้ง เหมือนภาพเดจาวูที่ย้อนกลับมาให้ผมได้รู้สึกผิดกับสิ่งที่ผมเคยทำให้ฮยอกแจเจ็บปวด

            “เขาคนนั้นดูแลเธอดีไหมฮยอกแจ”

            “อื้อ” มีเพียงคำตอบสั้นๆ หลุดออกมาจากปากฮยอกแจ ผมก้มหน้านิ่งไม่กล้าสบตา น้ำตาผมเริ่มคลออยู่ที่เบ้าตาและกำลังจะไหลออกมาก

            “ทงเฮ ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย งั้นเราขอตัวนะ พอดีเรานัดกับพี่เขาไว้น่ะ” คำพูดของฮยอกแจทิ่มแทงใจผมอีกครั้ง

            ผมคงต้องรีบทำอะไรสักอย่าง เพื่อให้พาตัวเอเดินออกจากตรงนั้นก่อนที่ฮยอกแจจะเห็นน้ำตาผม แต่มันสายไปเสียแล้ว ตอนนี้น้ำตาของผมกำลังจะไหลอาบแก้ม ผมได้แต่พยักหน้าเป็นเชิงตอบรับในคำพูดของเธอ

            ฮยอกแจเดินจากไปแล้ว ผมทำได้แค่เพียงมองตามแผ่นหลังบางๆ ที่ค่อยๆเดินลับตาออกไป น้ำตาของผมพรั่งพรูออกมาแบบไม่มีที่สิ้นสุด วันนี้ถึงเป็นการเจอกับฮยอกแจแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ทำให้ผมได้พูดกับเธอในสิ่งที่ผมไม่เคยได้พูดหลังจากเหตุการณ์วันนั้น สิ่งที่ผมเก็บไว้อยู่ในใจตลอดมา ถึงเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว ผมก็จะเก็บความทรงจำที่เคยทำร่วมกับฮยอกแจไว้ในความทรงจำของผมตลอดไป และผมจะจดใจไว้ว่าฮยอกแจคือคนที่ผมรักสุดหัวใจและไม่มีใครสามารถมาแทนที่เธอได้อีกแล้ว

สวัสดีค่ะ เป็นฟิคแค่สั้นๆ เกิดจากอารมณ์ชั่ววูบจริงๆ เหมือนจะบรรยายความในใจมากกว่า 555 จะเรียกว่าฟิคได้มั้ยคะ มีคำพูดอยู่ไม่กี่คำ555 ฟิคสั้นเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมากจาก เพลง "LOST" ที่ทงเฮของพวกเราเป็นคนแต่งนั่นเองค่ะ ฟังเพลงนี้แล้วดิ่งเหลือเกิน ใครเป็นแบบไรท์บ้างคะ มาแชร์กันเยอะๆนะคะ ฝากติชมผลงานด้วยจ้าาา หรือจะแสดงความคิดเห็นผ่านทวิตได้นะคะ ที่แท็กนี้ >> #ความทรงจำเฮอึน

          รักนะคะแต่รักพิทงเฮมากกว่า555

          pukkapuk