ไม่มีเธอ

เนื้อเรื่อง

โรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนหญิงล้วน  ฉันจึงมีแต่เพื่อนที่เป็นผู้หญิง  ชีวิตของฉันไม่ค่อยได้สนิทกับผู้ชายคนไหนมีแต่เพียงพ่อเท่านั้นที่ฉันจะสนิทด้วย  หลายครั้งที่มีคนมายุ่งกับฉันจากต่างโรงเรียนและฉันก็จะปฏิเสธไปซะทุกครั้ง
>>>>><<<<ฉันไม่คอยรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับความรักเลยและฉันจะหวาดกลัวเสียด้วยซ้ำกับเรื่องความรัก  ฉันไม่เคยรู้เลยว่ารัก   คืออะไร   และรัก  มันเป็นอย่างไร?  ฉันพยามจะตอบคำถามเหล่านี้ให้ตัวเองเลิกสงสัยแต่ก็ทำไม่ได้ซักที  หรือว่าฉันต้องตามหาคนที่ช่วยตอบคำถามที่หัวใจฉันสงสัย!!!!!!!!มานาน     ฉันใช้ชีวิตที่เรียบง่ายเรื่อยเปลื่อยไม่มีอะไรตื่นเต้น  แต่ฉันก็พยายามที่จะหาประสบการณ์ต่างๆนอกบ้าน  โดยที่ฉันเริ่มจะรู้จักออกนอกบ้านแล้ว.....................................
         ไม่ใช่ฉันคนเก่าที่วันๆเอาแต่นั่งๆนอนอยู่แต่ในบ้าน เมื่อโรงเรียนจัดงานอะไร หรือจัด ทัศนศึกษาที่ไหนหนึ่งในนั้นก็จะมีฉันอยู่ด้วยเสมอและแล้วโรงเรียนก็ได้จัดทัศนศึกษาที่ทะเล   แน่อยู่แล้วว่าฉันต้องไปแน่ๆ  ฉันกับเพื่อนตื่นเต้นมากที่จะได้ไปทะเลด้วยกันซึ่งมันเป็นครั้งแรกที่ฉันได้ไปตามลำพังกับเพื่อนโดยที่ไม่มีพ่อ แม่ไปด้วย  อาจารย์บอกว่าเราจะไป3วัน2คืนฉันเตรียมพร้อมก่อนที่จะไปทะเลในวันพรุ่งนี้  นอนไม่หลับเลย ...........zzzZZZZ  
              แป๊บเดียวรุ่งเช้าแล้วหรือนี่  ฉันรีบลุกจากที่นอนแล้วตรงเข้าห้องน้ำทันทีฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ไปที่นัดหมาย  โห ! ดูซิฉันว่าฉันมาเร็วแล้วนะที่ไหนได้เพื่อนๆมากันแล้วพร้อมหน้าเลย  เสียงอาจารย์ตะโกนเรียกพวกเด็กๆให้รีบขึ้นรถ สีหน้าทุกคนต่างสดใสร่าเริง ยิ้มแย้ม  ฉันและเพื่อนๆนั่งเรียงหน้ากระดานแถวหลังสุดของรถเลย  เราทุกคนต่างจดจ่อกับเรื่องที่จะไปเล่นน้ำทะเลกัน  นั่งไป คุยกันไป  ดูทิวทัศน์ข้างทางจนเผลอหลับไป......  
            เย้ ! ถึงแล้วเสียงเฮที่ดังไปทั้งคันรถฉันและเพื่อนๆต่างก็สะดุ้งตื่นทุกคนรีบเอาของไปไว้ที่โรงแรมที่อาจารย์จัดไว้ให้ โรงแรมที่เราไปพัก  อยู่ใกล้ชายหาดมากมีเพียงแค่ถนนเส้นหนึ่งกั้นไว้   ทิวทัศน์สวยมาก  เสียงคลื่นที่กระทบฟังดังมาแต่ไกล  หลังจากนั้น  ฉันและเพื่อนๆก็ลงมาที่หน้าชายหาด พวกเราแยกย้ายกันไปส่วนหนึ่งไปเล่นน้ำทะเลแต่ฉันและเพื่อนอีก 2  คนเลือกที่จะไปเดินเล่นที่ชายหาดพวกเราเดินลัดเลาะไปตามซอกซอยต่างๆจนทั่ว  ผู้คนเยอะแยะหนาตา  รถราก็มีพอควร เรา 3 คนเดินเล่นจนเพลิน.... ปิ๊ด...ปี๊ดๆๆๆๆ.... เสียงดังมาจากด้านหลังของฉัน ฉันหยุดแล้วหันไปมันก็ไม่ทันเสียแล้ว!!!!*##@$%
            รถมอไซด์พุ่งเข้ามาชนฉัน ฉันกระเด็นลงไปนั่งบนถนนเลือดค่อยๆไหลจากขาของฉันแต่ก็ไม่มากเท่าไหร่ทันใดนั้นก็มีชายคนหนึ่งเอาผ้ามาซับเลือดของฉันแล้วเขาก็ถามว่า เป็นอะไรมากมั้ยครับผมจะพาคุณไปหาหมอ  ขึ้นรถไปกับผมนะเดี๋ยวผมจะพาไปเอง     ฉันอึ้งเป็นอย่างมากมองหน้าผู้ชายคนนั้นไม่กะพริบตาเลย พอฉันได้สติฉันก็รีบลุกขึ้นไม่เป็นไรค่ะแค่ถลอกนิดหน่อยไม่ต้องไปหาหมอก็ได้แล้วฉันกับเพื่อนก็รีบเดินกลับโรงแรมทันที  พอถึงที่พักฉันก็นึกได้ว่าเราหยิบผ้าเช็ดหน้าของตานั้นติดมือมาหนิ  โห..เปื้อนเลือดหมดเลย  แต่ทำไมมีกลิ่นน้ำหอมติดมาด้วย หอมจัง สักพัก   เพื่อนทั้งสองคนก็ช่วยกันทำแผลให้ฉัน  ส่วน ฉันได้แต่นั่งอึ้งคิดถึงผู้ชายคนนั้นทำไมฉันถึงรู้สึกอย่างนี้ก็ไม่รู้มันมีแต่หน้าผู้ชายคนนั้นเต็มสมองไปหมดเลยฉันอยากเจอเขาอีกครั้งทำไมก็ไม่รู้ทำให้ฉันคิดแบบนี้
           ฝน ...ฝน....เราทำแผลเสร็จแล้วฉันสะดุ้งฮวบ ! เธอเป็นอะไรหรือเปล่าเจ็บตรงไหนไหม เปล่า ! เปล่า!  ไม่เจ็บแล้วขอบใจนะ  ฉันจำเหตุการณ์นั้นไม่ค่อยได้เพราะตอนนั้นยังเบลออยู่  และยังแปลกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วย  แต่ เพื่อนบอกว่านายคนนั้นเขาเช่ารถมาขี่เล่นแต่เขาขี่ยังไม่แข็งเลยพุ่งมาชนเธอ  แหม !!!!!เธอ2คนนี่ก็หลบเร็วจริงนะปล่อยให้ฉันโดนชนอยู่คนเดียว  ฉันพูดหยอกเล่นกับเพื่อน  ในใจก็ยังไม่ลืมภาพนายคนนั้น  3วัน2คืนที่นี่ยังไม่ผ่านไปเท่าไหร่เลยก็มีเรื่องแล้ววันต่อไปจะเป็นไงน้า
            เริ่มเข้าวันที่ 2  ท้องฟ้ายังมืดครึ้มอยู่เลยฉันรีบไปล้างหน้าแล้วก็โผล่หน้าออกไปดูทะเลในตอนเช้าช่างสวยอะไรอย่างนี้  แว๊บหนึ่งผู้ชายคนนั้น ผ่านสายตาของฉันไปอย่างช้าๆ เขากำลังขี่จักรยานผ่านโรงแรมที่ฉันพักอยู่ ช่างบังเอิญจริงๆ   เขาเป็นใครนะ ???คำถามแรกที่ผลุดขึ้นมาจากหัวฉัน    และมันก็เป็นคำถามที่ฉันต้องการคำตอบมากที่เดียว   ก่อนที่ฉันจะกลับโรงเรียนฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเขาเป็นใคร  ฉันรีบไปปลุกเพื่อนๆที่กำลังหลับใหลทันทีและชวนเพื่อนๆไปขี่จักรยานเล่นกันด้วยเพื่อนๆที่น่ารักของฉันแป๊บเดียวพวกเราก็ได้ลงไปเช่าจักรยานแล้วก็ขี่ไปเรื่อยๆ........แต่จุดประสงค์จริงๆของฉันนะคือ   อยากไปตามหานายคนนั้นหรอก  แค่ได้รู้ว่าเขาพักที่ไหนก็คงพอสำหรับข้อสงสัยเบื้องต้นและแล้วข้อสงสัยของฉันกำลังจะคลี่คลาย ฉันเห็นเขาเดินไปที่โรงแรมที่ไม่ไกลไปจากโรงแรมที่ฉันพักอยู่สักเท่าไหร่  ฉันและเพื่อนๆปั่นจักรยานต่อไปได้สักพักเริ่มเหนื่อยแล้วฉันเสนอให้เพื่อนไปกินโจ๊กกัน   มันจะเป็นที่ไหนไปไม่ได้นอกเสียจากร้านโจ๊กที่อยู่หน้าโรงแรมที่เขาอาศัยอยู่  ฉันนั่งกินโจ๊กไปแต่สายตานั้นไม่ละจากหน้าโรงแรมเลย  ฉันหวังว่าเขาคงจะออกมา  โจ๊กใกล้หมดชามแล้วนะทำไมนายยังไม่ออกมาอีกเพื่อนๆของฉันกินโจ๊กกันอย่างเอร็ดอร่อย  ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่รู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่  น่าเสียดายจังไม่ยอมออกมาสักทีฉันต้องกลับที่พักแล้วพวกเราคว้าจักรยานของแต่ละคนพร้อมที่จะขี่กลับ  ฉันค่อยๆปั่นอย่างช้าๆยังไม่พ้นโรงแรมเค้าเลยก็มีเสียงดังขึ้นเธอ!!! เธอ!!!ฉันหันไปและเค้าคนนั้นก็วิ่งตรงมาที่ฉันเพื่อนต่างหยุดปั่นรถแล้วมองไปทางผู้ชายคนนั้นเค้าหยิบของออกมาจากกระเป๋านั้นไง >>>>กำไรของฉันที่ฉันห่วงมากมันหายไปตั่งแต่เมื่อวาน  ขอบคุณนะที่เก็บให้  แต่คุณเก็บมันไว้เถอะถือว่าหายกันกับผ้าเมื่อวานที่คุณเอามาซับเลือดให้ฉัน   ถ้าคุณว่าอย่างนั้นก็ โอเคครับ  แล้วแผลคุณหายหรือยังครับก็ไม่ค่อยเจ็บแล้วค่ะ     เดี๋ยวก็หายเองแหละ  ผมขอโทษด้วยสำหรับเรื่องเมื่อวาน  คือ.... คือ ว่า  อ๋อ ....ฉันรู้เรื่องหมดแล้วค่ะ (ฉันรู้ว่าเขาจะสารภาพผิดกับฉัน)  ฝนไปกลับที่พักเถอะเพื่อนๆของฉันเรียกแล้วฉันไปก่อนนะหวังว่าเราคงจะเจอกันอีกนะ............   เช่นกับครับเขารีบตอบกลับมาทันที่ช่วงเวลาสั้นๆนั้นทำให้ฉันลืมถามชื่อเขาสนิทเลย มีเพียงเสียงของเขาที่ยังก้องอยู่ในหูฉันและภาพของเขาที่ยังติดตาฉันอยู่              ฉันใช้เวลาที่ทะเลอย่างสนุกสนานอยู่กับเพื่อนๆทั้งวัน แม้แต่ช่วงกลางคืนฉันก็ไม่ห่างจากเพื่อนเลย  เค้าก็เหมือนกันกับฉันที่เล่นอยู่กับเพื่อน    ฉันคอยแอบมองเขาเวลาที่เขาเล่นกับเพื่อนๆ ดูเขามีความสุขมากเลย   ดูๆไปเขาก็น่ารักดีเหมือนกันเวลาที่เขายิ้มเขาหัวเราะเขาจะน่ารักมากๆเลย  แต่ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเจอเขาบ่อยจัง ไม่ว่าจะไปไหน  มาไหน  คงเพราะ โชคชะตา หรือคงเป็นเพราะความบังเอิญมั้ง  และฉันก็ยังไม่มีโอกาสได้คุยกับเขาสักที  
              เวลามันผ่านไปเร็วเหลือเกินวันนี้แล้วซินะที่ฉันต้องกลับแล้วไม่อยากกลับเลยจริงๆ พวกเราเตรียมเก็บข้าวของใส่กระเป๋า เราจะเดินทางกลับเวลา3โมงเย็นฉันคงจะเก็บได้แต่ความทรงจำที่ดีที่ทะเลแห่งนี้กลับไป  2โมง45 ทุกคนลงมาพร้อมที่หน้าโรงแรมรถมาพอดีทุกคนเอากระเป๋าไปเก็บแล้วเดินขึ้นรถ  พวกเรานั่งที่เดิมลาก่อนทะเลที่แสนสวยแล้วก็นายคนนั้นที่ทำให้เรามีความทรงจำที่ดีกลับไป  รถเริ่มเคลื่อนไปข้างหน้า   ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง นายคนนั้น!!!!   ฝนหวังว่าเราคงจะเจอกันอีกนะเสียงนายคนนั้นตะโกนมาฉันดีใจมากที่ฉันได้เจอเขา และฉันรู้สึกดีใจยิ่งกว่าที่ได้เห็นกำไรที่ฉันรักมันสวมอยู่ในข้อมือของเขา เช่นกันกับฉันที่ยังคงกำผ้าผืนนั้นอยู่ตลอดเวลา ถึงแม้มันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่มันยังติดอยู่ในใจของฉันตลอดมา สิ่งหนึ่งที่มันทำให้ฉันไม่ลืมเค้าก็คือผ้าผืนนั้นของเขาเมื่อฉันคิดถึงเขาฉันจะหยิบมันออกมาดู   ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนภาพนายคนนั้นก็ยังไม่เลือนหายไปเสียงของเขามันก็ยังก้องอยู่ในใจของฉัน       ทำไมฉันถึงเป็นอย่างนี้ฉันไม่รู้จริงๆ
                  ฉันกลับไปเรียนหนังสือตามปกติอยู่ทุกวัน   แต่แปลกๆยังไงก็ไม่รู้วันนี้ฉันกลับบ้านเร็วกว่าปกติรถเมล์สายเดิมที่ฉันเคยนั่งกลับทุกวันผ่านมา ฉันรีบขึ้นไปบนรถ  นี้ไงยังมีที่เหลืออยู่ที่หนึ่งฉันรีบเดินไปตรงที่นั้น  และแล้วฉันก็ได้ที่นั่งและไม่ต้องยืนไปตลอดทาง  ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างแต่เอะนี้มันนายคนนั้นหนิแปลกจริงๆเลยเขามาได้ยังไงนะ เค้านอนหลับอยู่ฉันไม่กล้าที่จะเอื้อมมือไปสะกิดเค้าให้ตื่นฉันทำได้แค่เพียงหยิบกระดาษออกมาแล้วเขียนโน้ตเอาไว้......นี้เราฝนไงที่เจอกันที่ทะเล นายยังจำได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ หวังว่าเราคงเจอกันอีกนะ.......ถึงบ้านแล้วฉันเดินลงจากรถเมล์หับกลับไปมองนายคนนั้นก็ยังหลับอยู่เลย  ฉันก็หวังอยู่น้อยๆว่าเราคงจะมีโอกาสได้คุยกันนะ หลังจากนั้นไม่กี่วัน  ฉันก็เจอนายคนนั้น  คราวนี้เราคงจะได้รู้จักกับนายคนนั้นนะ  ฉันได้นั่งข้างๆเค้าเราต่างคนต่างเริ่มคุยกัน ฉันรู้แล้วว่าเขาชื่อไผ่  อยู่โรงเรียนใกล้ๆกับโรงเรียนของฉันนี้เอง  เราอยู่ม.เดียวกันแต่บ้านไผ่ถึงทีหลังบ้านของฉัน  ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฉันและไผ่จะกลับบ้านด้วยกันและฉันกับไผ่ก็เริ่มสนิทขึ้นเรื่อยๆ ไผ่จะคอยสอนการบ้านให้ฉันตลอดมาไผ่เป็นคนที่เก่ง และฉลาดคนหนึ่งเลยที่เดียว  เวลาฉันมีอะไรที่ไม่สบายใจไผ่ก็จะอยู่ข้างๆคอยให้คำปรึกษาและช่วยเหลือมาโดยตลอดฉันรู้สึกว่าเราทั้งสองคนสนิทกันได้อย่างรวดเร็วมาก ไม่รู้ทำไมเหมือนกันบางครั้งไผ่ก็จะคอยสอนฉันในเรื่องต่างๆที่ฉันไม่เคยรู้ไผ่เป็นเพื่อนที่ดีของฉันตลอดมาเวลาที่ฉันไม่สบายไผ่ก็จะเป็นคนไปซื้อยามาให้ฉันกินไผ่ทำให้ฉันรู้ว่าการที่เราห่วงใครจะเป็นอย่างไรตอนนี้ฉันจะไปไหนมาไหนไผ่ก็จะเดินอยู่ข้างๆฉัน  เราเจอกันทุกวันจากวันเป็นเดือน  จากเดือนเป็นปี  ฉันรู้สึกผูกพันกับไผ่มาก จนมาวันหนึ่งไผ่เปลี่ยนไปจากเดิมไผ่ไม่มาหาฉันเหมือนอย่างวันเก่าๆ  แล้วไผ่ก็หายไปฉันไม่รู้ว่าไผ่ไปอยู่ไหนเป็นอะไรหรือเปล่า ฉันคอยโทรศัพท์ไปหาแต่ก็มักจะเป็นระบบฝากข้อความฉันติดต่อไม่ได้จริงๆแม้แต่บ้านของไผ่ฉันก็ยังไม่รู้  ตอนนี้ใจของฉันมันกระวนกระวายอยู่ตลอดเวลา ฉันคิดว่าไผ่ก็คงจะเบื่อฉันและคงทิ้งฉันไปแล้ว  ฉันคอยนับเวลาที่ไผ่จะกลับมาวันแล้ววันเล่าไผ่ก็ยังไม่มา .....................................
ฉันก็ยังคงนั่งรถคันเดิมกลับบ้านทุกวันและฉันก็กลับบ้านด้วยความผิดหวังทุกครั้ง เพราะไม่ได้เห็นหน้าของไผ่..............วันนี้ฉันก้าวขึ้นรถด้วยใจที่เลื่อนลอยไร้สิ้นความหวังเดินไปนั่งที่ที่นั่งเก่าและแล้วใจของฉันมันก้เต้นรัวขึ้น ......นั่นมันไผ่นี้นาไผ่กลับมาหาฉันแล้วฉันดีใจจนพูดไม่ออกเลย....ไผ่หันมายิ้มให้ฉันแล้วไผ่ก็ขอโทษฉัน..ไผ่ขอโทษนะที่ไผ่หายไปโดยที่ไม่บอกฝน ขอโทษจริงๆ  ฉันได้แต่บอกว่าไม่เป็นไร แค่รู้ว่าไผ่ยังไม่หนีกันไปไหนฝนก็ดีใจที่สุดแล้ว  คำถามที่ฉันคิดอยากจะถามกับไผ่ตอนที่ไผ่กลับมาตอนนี้มันหายไปหมดแล้วแค่ฉันรู้ว่าตอนนี้ไผ่นั่งอยู่ข้างๆฉัน ฉันก็พอใจแล้วก็พอแล้ว ไผ่ไม่พูดอะไรกลับมา ท่าทีของไผ่นิ่งเฉย  ฉันมองไปที่ข้อมือของไผ่ ไผ่ยังสวมกำไรอันนั้นอยู่ตลอดเวลาในมือของไผ่ถือกล่องของขวัญสีขาวผูกด้วยโบว์สีแดงไผ่ยื่นให้ฉันแล้วบอกว่ารับเอาไว้นะ ฉันไม่รู้ว่าไผ่ให้ฉันเนื่องในโอกาสอะไร  ไผ่บอกว่าเราอยากให้ฝนได้เก็บไว้ เก็บไว้ให้ดีๆนะ...........พอถึงบ้านฉันก็เดินลงจากรถ  ด้วยความอ่อนเพลียทำให้ฉันเผลอหลับไป