ฟิคWinner 2Seung [Teardrop]

ความอึดอัด  Awkward

 

เสียงพลิ้วไหวของใบไม้สีน้ำตาลแดงของต้นโอ๊กเก่าแก่ที่ประทะกับสายลมเบาๆ ดังอยู่ข้างนอกหน้าต่างบานเล็กๆของบ้านที่ดูอบอุ่นสีน้ำตาลอ่อน มองเข้าไปภายในหน้าต่างบานนั้น เจ้าของห้องนอนเล็กๆสีฟ้าดูจะยังมีความสุขกับความฝัน ไม่แน่ว่าอาจจะฝันว่าวันนี้จะมีสิ่งดีดีเกิดขึ้น

.

แอ๊ดดด ..

เสียงเปิดประตูโอ๊กสีขาวดังขึ้นเบาๆ พ้นประตูบานนั้นปรากฏร่างสูงในชุดสีแดงที่ยิ่งช่วยให้ขับผิวขาวของคนใส่ ร่างผอมในกางเกงขาสั้นทำให้เห็นเรียวขาเล็กที่ดูเหมือนว่าลมแรงๆจะทำให้เขาปลิวได้

“ พี่ซึงฮุน .. ตื่นเถอะ “ เสียงนุ่มที่พยายามจะปลุกคนที่กำลังฝันดีอยู่บนที่นอน ดูเหมือนจะไม่ส่งผลอะไร คนตัวบางค่อยๆนั่งลงบนพื้นที่ว่างบนเตียงนุ่ม สัมผัสลงบนเส้นผมอย่างเบามือ  

“ ขี้เซาจัง งั้นผมขอนั่งมองพี่นิดนึงละกัน “ เมื่อเห็นว่าคนตัวยาวยังไม่ตอบสนอง คนตัวบางจึงถือโอกาสนั่งมองคนตัวยาวที่นอนถอดเสื้อกับกางเกงขาสั้นที่รั้งให้สั้นเข้าไปมากกว่าปกติ แค่ได้มองไปที่เขาก็มีความสุขที่สุดแล้ว แม้ในใจจะหวังมากกว่านั้นแต่ก็ตัวเขาเองต้องพยายามข่มใจ

“ ผมอิจฉาคนของพี่นะ “ เสียงกระซิบสะดุดลง พร้อมกับเจ้าของเสียงพยายามกล้ำกลืนสิ่งที่อยากพูดลงไปในหัวใจตัวเอง .. แต่อย่างน้อยผมก็ยังได้เห็นพี่ก่อนใครในทุกทุกเช้า สิ่งที่คิดดังไปทั่วทั้งใจ ทั้งๆที่ความเงียบกลับเข้าปกคลุมทั้งห้อง

เสียงลมหายใจสม่ำเสมอ รวมกับเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะของคนที่เฝ้ามอง ไม่ว่าจะด้วยความเสียใจหรือความอึดอัด น้ำตาก็ได้ไหลลงข้างแก้มของใบหน้าเศร้าหมองแล้ว โชคไม่ดีหน่อยที่คนที่หลับลืมตาขึ้นมา

“ เอ่อ ตื่นละหรอพี่ซึงฮุน  “ หน้าตาที่กำลังแสดงความลนลาน เช็ดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว หวังไว้ในใจว่าคนตรงหน้าจะไม่เห็นน้ำตาของเขา แต่หารู้ไม่ว่าคนตรงหน้าได้ยินที่เขาพูดและรู้ว่าเขาร้องไห้

“ อืม พี่ตื่นละครับซึงยุน “ หัวใจของซึงยุนกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง เพราะคนตรงหน้าที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่เขาถึงแม้จะเป็นพี่น้องต่างสายเลือดนั้นดูเซ็กซี่และยั่วยวนอย่างไม่น่าให้อภัย ผมเส้นอ่อนสีน้ำตาลดูยุ่งเหยิงแต่ก็ไม่ได้ทำให้ใบหน้านั้นหล่อน้อยลงเลย

“ ร้องไห้สินะ ..  “ สิ่งที่อยู่ในใจของซึงฮุนตอนนี้ เขาแค่อยากใช้นิ้วมือเรียวยาวลูบที่ใบหน้าคนที่เรียกได้ว่าเป็นน้องของเขาอย่างเบามือ เขาไม่อยากทำร้ายแก้มแดงแดง นุ่มนิ่มให้เป็นรอย แต่ก็ทำไม่ได้ เขาที่ไม่ได้อยากทำร้ายหัวใจของคนตรงหน้าแต่มันไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้มากกว่านี้ ทำได้แค่เพียงมองเข้าไปในดวงตาเรียวเล็กที่เคยสดใส แต่ตอนนี้กลับชุ่มช้ำไปด้วยน้ำตา

“ ผมแค่เครียด เรื่องสอบน่ะ “ ร่างบางส่ายหัวเบาๆพร้อมกับเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า ตัดใจออกจากสถานการณ์ลุกขึ้นจากเตียง แล้วเริ่มหยิบผ้าขนหนูสำหรับอาบน้ำ และชั้นในให้พี่ชายของเขา ทุกสิ่งอย่างถูกเตรียมให้อย่างดีเหมือนกับทุกทุกเช้า หน้าที่ที่เขาเต็มใจจะทำให้ นี่แหละสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองโชคดีกว่าคนของพี่ซึงฮุน

“ ขอบใจมากนะ “ เสียงขอบคุณเบาๆจากร่างสูงที่ตอนนี้ลุกออกจากเตียงแล้วทำให้เขายิ้มกับตัวเอง รู้สึกเหมือนว่าใครก็เข้ามาแทนที่พื้นที่เล็กๆในใจพี่เขาไม่ได้หรอก

 “ แต่ถ้านายเหนื่อยก็ไม่จำเป็นต้องทำมันหรอกนะ”

.

เจ็บอีกแล้วสินะเรา .. ทำไมถึงโง่เชื่อไปอย่างนั้นนะ เรามันก็แค่น้องชาย ทำไมยังไปหวังอะไรลมๆแล้งๆ ตื่นได้แล้วซึงยุนคนโง่ น้ำตานี่ก็ทำไมต้องไหลออกมาอีกแล้ว

“ อื้ออ  ผมไม่ลำบากอะไรหรอก “ ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองอีกครั้งแล้วกลั้นสะอื้นไว้ให้เบาที่สุด ผมไม่อยากให้เขารู้สึกลำบากใจ จึงตัดสินใจเดินออกมาจากห้อง

“ ยังไงก็รีบลงมานะ แม่กับพ่อรอทานข้าวครับ “

.

.

ถ้าตัดใจจากคนที่รักได้ง่าย เหมือนปิดประตูให้สนิท ก็ดีสินะ คุณว่าไหม?

หลังประตูที่พึ่งถูกปิดลง มีผู้ชายคนนึงกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเครียด อึดอัดกับคำพูดมากมายหลายล้านคำที่พูดออกไปได้ เขาไม่สามารถบอกกับใครว่าเขาคิดไม่ซื่อกับน้องชายตัวเอง ทุกทุกเช้าเขาตื่นก่อนซึงยุนเสมอ เขาอยากรู้ว่าน้องชายเขาจะพูดอะไร เขาอยากรับรู้ถึงสัมผัสที่แสนหวานจากซึงยุน น่าเสียดายที่น้องชายของเขาไม่เคยรู้

ซึงยุนคนที่ไม่เคยรู้ว่าเขา อยากเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาออกจากดวงตาที่แสนสดใสคู่นั้นแทบจะขาดใจ        
คงไม่รู้ว่าเขาอยากดึงตัวบางๆนั้นเขามากอด แล้วบอกว่าเขาขอบคุณแค่ไหนที่ซึงยุนทำให้เขาได้ตื่นมาเจอหน้าเป็นคนแรก และคงไม่มีทางที่ซึงยุนคนที่เขารักหมดใจนั้นจะรู้ว่า เขาอยากกอดจากด้านหลังมากจนจะเป็นบ้าเวลาที่เห็นคนตรงหน้าแอบสะอื้นเพราะเรื่องของเขา

“พี่รักนายนะ ซึงยุน “

รักมาก ก็เจ็บมาก

ยิ่งรัก ยิ่งอึดอัด

ขอแค่สักครั้ง ที่หัวใจจะได้บอกรักกันอย่าไม่ต้องรู้สึกกลัว

เขาขอภาวนาให้วันที่ดีวันนั้น เกิดขึ้นในไม่ช้า