(fic exo) DRINK! -chanbaek-

ลำดับตอนที่ #2 : PART 1 .ALCOHOL.

"If you tell the truth,

you don’t have to remember anything.
หากคุณพูดความจริง
คุณไม่จำเป็นต้องจดจำอะไรเลย

M u s i c ' B u r n

 

. A L C O H O L .

ความรักสามารถทำให้เราสูญเสียสติได้อย่างง่ายดาย..

แอลกอฮอลก็เช่นกัน..หากคุณยิ่งดื่มมากมันก็จะยิ่งทวีความร้อนแรงมากขึ้นแต่สติของคุณจะค่อยๆลดน้อยลง..แต่กับคนที่ชินชากับมันคือคนที่ได้ลิ้มรสชาติมันจนรู้ถึงรสชาติที่แสนขมขื่นแต่ทว่าปนด้วยความหวานของมัน เพียงแค่ความหวานที่คุณได้ลิ้มลองทำให้คุณต้องการมันมากขึ้นกว่าเดิมจนคุณ 'เสพติด' มันเพียงเพราะรสชาติที่มันติดปากจนยากที่จะถอนตัว..แต่ความหวานที่ทำให้ใครๆเสพติดมัน คงจะใช้ไม่ได้กับผู้ชายที่ชื่อว่า 'ปาร์ค ชานยอล' อย่างแน่นอนเพราะเขายังคงเก็บความทรงจำในอดีตที่เกิดขึ้นจาก 'ความรัก' และ 'ฤทธิ์แอลกอฮอล์' จึงทำให้เกิดความผิดพลาดที่เขาไม่สามารถแก้ไขมันได้อีก..

"มันก็แค่ความผิดพลาด พอแค่นี้เถอะมึงมึงไม่ต้องชดใช้อะไรทั้งนั้น มึงก็รู้ว่าเราสองคนไม่ได้รักกัน"
"เอาแบบนั้นก็ได้ถ้ามึงต้องการ"

คำว่า 'รัก' ที่ต้องการจะเอื้อนเอ่ยออกไปในตอนแรกกลับถูกลบไปด้วยคำที่บอกว่า 'เราไม่ได้รักกัน' แต่หารู้ไม่ว่าสิ่งที่คือความผิดพลาดนั้นมันถูกเจือปนด้วยความตั้งใจของตัวเอง..

คำพูดที่ยังดังก้องอยู่ในหัวกรีดลึกลงไปในหัวใจ
อดีตที่ห้วนคืนมาไม่ได้
วันเวลาไม่สามารถถอยหลังกลับ ได้แต่..
ซ่อนความเจ็บปวดไว้ภายใต้หน้ากาก
ซอนความกังวลไว้ภายใต้แววตาอันเรียบเฉย
ไร้วี่แววที่บุคคลอื่นจะมองออกว่ารู้สึกอย่างไร
แต่หากมีใครสักคนสามารถมองทะลุหน้ากากและแววตาลึกลงไป
จะรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดมากมายที่ถูกซ่อนอยู่..

(baekhyun say)

แกร็ก!

ร่างบางผู้ที่เป็นเจ้าของห้องได้แสกนคีย์การ์ดประตูคอนโดเมื่อประตูเปิดก็เผยให้เห็นพัสดุแปลกตาที่ถูกใส่ไว้ในซองกระดาษสีน้ำตาลและถูกจ่าหน้าซองว่า 'งานพิเศษ' มือบางรีบก้มลงไปหยิบมันขึ้นมาพร้อมกับปิดประตูห้องและก้มลงดูของที่อยู่ในซองทันทีนิ้วมือเรียวค่อยๆบรรจงแกะห่อพัสดุอย่างดีถึงแม้ว่าในใจอยากจะรู้แล้วก็ตามว่าข้องในซองสีน้ำตาลนั้นมีอะไร เพียงแต่หาก 'งานพิเศษ' ที่ได้รับมามันไม่ดีเราก็ควรจะส่งกลับคืนไปด้วยสภาพที่ยังสมบูรณ์สิ่..จริงมั๊ย? เมื่อล้วงเข้าไปในซองก็เจอรูปถ่ายของผู้ชายแปลกหน้าที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะใช่ผู้ชายธรรมดาแน่นอน..นี่สิ่นะงานพิเศษ แค่หน้าตาก็น่าสนใจขนาดนี้แล้วประวัติละ?.. สายตาก็พลันไปเจอกระดาษที่น่าจะเป็น 'ประวัติ' ของ 'เหยื่อย' ในงานพิเศษครั้งนี้ดวงตาเรียวไม่รอช้าก้มลงมองประวัติของชายหนุ่มทันที่

ปาร์ค ชานยอล
PARK CHANYOEL

-อายุ 24 ปี
-27 Nov 19xx
-เป็นลูกชายของตระกูลปาร์คแห่งบริษัทส่งออกสินค้ารายใหญ่ที่สุดของประเทศและเป็น เจ้าของ PARADISE PUB ผับที่กำลังโด่งดังที่สุดในตอนนี้
-รังเกียจการรักเพศเดี่ยวกันมากที่สุด!
 
งาน : ไปสืบข้อมูลการทำงานและข้อมูลส่วนตัวของปาร์คชานยอล
ค่าตอบแทน : 800,000,000 วอน

ข้อบังคับ : หากทำงานที่มอบหมายไปไม่สำเร็จจะต้องจ่ายคือเป็นสองเท่าของค่าตอบแทน

-เมื่อคุณได้รับจดหมายและตันสินใจที่จะรับงานให้โทรมาที่เบอร์ 08-xxx-xxx แต่หากคุณตัดสินใจที่จะไม่รับงานนี้ให้วางจดหมายไว้ที่หน้าประตูห้องทางเราจะส่งคนไปรับมันกลับคืน  หากคุณไม่โทรมาหรือไม่วางจดหมายไว้หน้าห้องภายในห้าวันคุณจะต้องทำตามข้อบังคับ     โดยการจ่ายเงินคืนเราเป็นสองเท่าจากค่าตอบแทนโดยไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น
 

เมื่อ 'บยอน แบคฮยอน' ได้อ่านประวัติของผู้ชายที่ชื่อว่า 'ปาร์ค ชานยอล' ก็ต้องยกยิ้มที่มุมปากคล้ายจะแอบหัวเราะเล็กๆ 'รังเกียจการรักเพศเดียวกัน' งั้นหรอ? แบบนี้สิ่ยิ่งน่าสนุกขอสนุกๆแบบนี้ไม่ควรจะให้คนอื่นแย่งไปหรอกนะจริงมั๊ย? เมื่อคิดได้ดั่งนั้นนิ้วเรียวก็ไม่รอช้ากดโทรศัพท์ไปเบอร์เจ้าของจดหมายฉบับนี้ที่ร่างบางโทรไปบ่อยที่สุดไม่รู้แม้แต่ชื่อเสียงเรียงนามได้ฟังแต่เสียงแต่จะรู้ไปทำไมละว่าเค้าคือใคร? เค้าแค่ให้เงินเรามาแค่นั้นก็พอแล้วไม่ใช่หรอ?

[ฮัลโหล..]
"บยอน แบคฮยอนพูด"
[รู้แล้ว คุณตัดสินใจจะรับทำงานนี้ใช่มั๊ยครับ? ผมเลือกคนนี้ให้คุณโดยเฉพาะเลยนะ]
"รับอยู่แล้ว นายก็รู้รูปถ่ายพร้อมกับประวัติที่น่าสนใจขนาดนี้ฉันไม่พลาดหรอก"
[งั้นคุณพร้อมจะทำงานพรุ่งนี้เลยมั๊ยครับ?]
"เดี๋ยว ก่อนฉันจะทำงานขอเพิ่มราคาค่าตอบแทนได้มั๊ย?"
[คุณต้องการจะเอาค่าตอบแทนเท่าไหร่ละครับ ผมยินดีจะจ่ายให้]
"ฉันขอ 1,200,000,000 วอน นายยินดีที่จะจ่ายมันรึเปล่าละ?"
[ทางผมนะไหวอยู่แล้ว แต่ทางคุณถ้าหากพลาดคุณจะรับไหวหรอ?]
"ไม่มีปัญหา"
[งั้นพรุ่งนี้คุณจะเริ่มงานเลยมั๊ยครับ คืนนี้ผมจะส่งอุปกรณ์ในการทำงานนี้ไปให้]
"อุปกรณ์อะไร?"
[จุ๊ๆๆ คุณคงอ่านประวัติคนที่คุณจะต้องทำงานด้วยแล้วใช่มั๊ยครับ]
"อ่านแล้ว"
[ถ้าอ่านแล้วคุณก็ต้องอ่านเจอที่บอกว่าเค้ารังเกียจการรักเพศเดียวกันมากที่สุดด้วยใช่มั๊ยละครับ]
"อืม แล้วทำไมละ"
[ก็แสดงว่างานนี้คุณจะเข้าไปหาเค้าแบบที่คุณยังเป็น 'ผู้ชาย' อยู่ไม่ได้นะสิ่ครับ คุณจะต้องมีอุปกรณ์ในการ 'ปลอมตัว' เพื่อเข้าไปทำงานในผับของคุณชานยอล]
"แสดงว่าฉันต้องปลอมตัวเป็น 'ผู้หญิง' เนี่ยนะ?"
[ใช่แล้วครับเพื่อความสมจริง อุปกรณ์ที่ผมจะส่งไปมีวิคผม 22 สี ชุดของผู้หญิงอีก 225 ชุด แล้วของที่ผู้หญิงต้องใส่ผมเตรียมให้คุณแค่ 60 ตัวนะครับ คงไม่ว่ากัน]
"ฉันต้องใส่เสื้อใน?"
[ใช่แล้วครับ แล้วเรื่องงานที่ผับผมไปสมัครงานให้คุณมาแล้วที่เหลือคุณก็แค่เข้าไปรายงานตัวอย่างเดียว]
"โอเคฉันเข้าใจแล้ว"
[ของที่จะส่งไปจะได้คืนนี้ประมาณสี่ทุ่มนะครับ หวังว่าคุณคงจะยังไม่นอน]
"ฉันยังไม่นอน แค่นี้นะ"
[ครับหวังว่างานนี้คุณจะไม่ทำให้ผมผิดหวังนะครับ]
'..ติ๊ด..ติ๊ด..ติ๊ด..'

สัญญาณเตือนจากโทรศัพท์ว่าอีกผ่ายได้วางหูจากโทรศัพท์ไปแล้ว ร่างบางเลื่อนตัวไปนั่งที่โซฟานั่งนึกถึงงานพิเศษที่ตนเพิ่งได้รับมาและต้องแต่งตัวเป็น 'ผู้หญิง' ด้วยเนี่ยสิ่สิ่งที่ทำให้หนักใจ เค้าไม่คิดหรอกนะว่าถ้าหากตัวเองแต่งตัวออกมาแล้วมันจะดูดีแต่ก็รับงานไปแล้วนิ่ยกเลิกก็ไม่ได้ด้วยเมื่อมองดูนาฬิกาเวลาก็เริ่มเคลื่อนไปจนบอกเวลาสี่ทุ่มตรง และเสียงเค๊าะที่ประตูก็ดังขึ้นทันที ร่างบางนึกตกใจว่าทำไมถึงมาตรงเวลาขนาดนี้แต่ก็ไม่ได้ถามคำถามนี่ไปได้แต่เซนต์ชื่อแล้วรับของมาก็เท่านั้น วางกล่องไว้ที่เค้าท์เตอร์แล้วพาตัวเองไปอาบน้ำ เมื่อมองดูตัวเองในกระจกก็พลันนึกว่าพรุ่งนี้จะต้องแต่ตัวให้เป็นผู้หญิงก็ขนลุกขึ้นมาทันใดแต่ก็นะจะบอกว่าไม่ทำงั้นหรอ? ได้เสียชื่อแบคฮยอนแน่ๆเมื่อคิดได้ดังนั้นก็สลัดความกลัวออกไปและอาบน้ำเตรียมตัวเข้าสู่ห้วงนิทรา..


ความลับคิดว่าจะเก็บได้ตลอดไปมั๊ย?
สักวันก็ต้องมีคนล่วงรู้อยู่ดี
ขึ้นอยู่ว่าเวลามันจะเดินช้า
หรือว่ามันจะเดินเร็ว
ก็เท่านั้นเอง แล้ว..
คุณต้องการแบบไหนละ?

 

:)  Shalunla