(fic exo) DRINK! -chanbaek-

ลำดับตอนที่ #12 : SF: คนแปลกหน้าที่รู้จักกันดี 2/3 -120%-

อาจจะดูปากแข็ง แต่เธอรู้ไหมทุกครั้งฉันอ่อนแรง
ทุกทุกครั้งที่สบตา ก็ยังเขินอยู่ทุกเวลา

 

 

COCO:']MUSiC CA'fe

    ผมยืนนิ่งค้างช็อคสุดๆในรอบหลายเดือน.. คนตรงหน้านี้คือปาร์ค ชานยอล? คือตัวโตจริงๆหรอ? 

     แล้วในห้องน้ำนั้นใคร? คนที่ทำให้ผมร้องไห้เดินขึ้นมาบนดาฟ้านั้นใครครับ.. แฝดของปาร์คชานยอลหรอกหรอ? แต่เขาไม่มีแฝดนี่น่า..



"เอ่อ..ขะ ขอโทษทีนะ" ผมเปิดปากบอกขอโทษเขาก่อน ซึ่งเขายังคงมองผมไม่วางตา



     เขาโมโหที่ผมเปิดประตูชนเขาขนาดนั้นเลยหรอ ._.



     หรือเขาโมโหที่ผมมาขัดเวลาตอนเขาหลับ ._.




"...." เขายังคงเงียบมีสายลมอ่อนๆพัดมากระทบตัวเราทั้งสอง มันทำเอาผมขนลุกซู่ราวกับผมทำความผิดหนักหนาโดยมีคุณแม่ยืนถือไม้เรียวอยู่ตรงหน้าทำให้ผมไม่กล้าขยับตัวหรือแม้แต่จะหายใจให้มีเสียง




"..." เมื่อเขาเงียบผมก็เงียบผมไม่รู้จริงๆว่าผมควรจะพูดอะไรออกไป เหมือนกับร่างกายผมยังไม่สามารถประมวนผลออกมาเป็นคำพูดได้ เหมือนกับเครื่องใช้ไฟฟ้าที่โดนช็อตจนเครื่องกลหยุดทำงานต้องนำไขขวงหรืออะไรมาซ่อมแซมให้มันใช้งานได้อีกครั้ง




"นาย.. บยอน แบคฮยอนสินะ.." เขาพูดออกมาด้วยเสียวที่แผ่วเบาแต่มันดังก้องไปทั้งลานดาดฟ้า มันยิ่งทำให้ผมขนลุกมากขึ้นไปอีก เขารู้จักชื่อผมได้ยังไงกัน? เป็นคำถามที่ผมถามตัวเองในใจทั้งๆที่รู้ว่ายังไงก็ไม่ได้คำตอบกลับมา แต่ผมก็ยังไม่กล้าเปิดปากพูดออกไป ราวกับคนเป็นใบ้ได้เพียงแต่ส่งเสียงอืออึงในลำคอเป็นคำตอบ



"อื้อ.."



"..."



      เขาเงียบอีกแล้ว ปกติเขาเป็นคนพูดเยอะไม่ใช่หรอ?.. แล้วทำไมกับผมเขาไม่พูดเลยละ..



"ขะ ขอโทษนะ.. เรื่องหัวนาย..ฉะ.."



"อืม.. ไม่เป็นไร"




       ผมยังพูดไม่ทันจบประโยคเขาก็จบประโยคด้วยความเย็นชา ทำเอาหน้าผมชาไปกว่าครึ่ง เขาเกลียดผมรึเปล่าเนี่ย.. ผมสูดหายใจเข้าไปในปอดลึกๆก่อนจะเริ่มประโยคด้วยรอยยิ้มที่ดูฝืนๆเล็กน้อย



"ชะ ชานยอลจะนอนต่อก็ได้นะ.. เราจะไม่กวน.."





"นอนด้วยกันไหมละ"





"..!!!!!"






       เขาพูดให้ผมตกใจแล้วก็นอนราบลงบนพื้นปูนซีเมนต์สีครีมแล้วหลับตาลงทั้งๆที่ผมยังยืนแข็งอยู่ราวกับโดนแฮร์รี่พอทเตอร์ใช้คาถาสะกดจิตไม่ให้ขยับตัวไปไหน



       แฮ่ๆ พอดีเมื่อคืนเพิ่งดูแฟนพันธ์แท้แฮร์รี่พอทเตอร์มาเลยอินนิดหน่อย..




"..จะยืนอยู่อีกนานมั๊ย"




       ผมสะดุ้งด้วยความตกใจเหมือนกับผมกำลังจะขโมยของในซุปเปอร์มาเก็ตแล้วถูกแม่ค้าจับได้.. เขาพูดทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ผมค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปใกล้ๆคนที่นอนหลับสนิทหรือเปล่าผมก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก



"อ๊ะ!!"



       ผมโดนมือหยาบของคนที่นอนอยู่บนพื้นฉุดร่างของผมลงไปนั่งข้างๆเขา มือของเขาปล่อยออกจากข้อมือผมแล้วดันตัวผมให้นอนราบกับพื้น เท่านี้ผมก็รู้แล้วว่าเขาไม่ได้หลับ..





"ยืนตากแดดนานๆเดี๋ยวก็เป็นลมหรอก.."





       เขาจะทำให้ผมตกใจหลายรอบเกินไปแล้วนะ!! ผมกำลังจะหัวใจวายเพราะเขา! เขาเป็นห่วงผมรึเปล่านะ?! หรืออาจจะเป็นเพราะแก้มผมแดงเลยทำให้เขาคิดว่าผมโดนแดดเยอะละมั๊ง..



       เอ๋ แต่เขาหลับตาอยู่นี่หน่า..



"ตะ แต่เราก็จะลงไปแล้วนะ" ผมรู้สึกว่าผมกำลังรบกวนการนอนของเขายังไงก็ไม่รู้สิ เมื่อคืนเขาไม่ได้นอนรึไงนะ?


       แน่ละเขามั่วแต่อัดวิดีโอลงอินสตราแกรม..




"เลยมาครึ่งชั่วโมงแล้ว.." เขาพึมพำอะไรสักอย่างอยู่คนเดียวทำให้ผมได้ยินไม่ชัด จนผมสงสัยว่าเขาพูดกับตัวเองหรือผมกันแน่?



"หะ..?"



"เวลาเรียนเลทมาครึ่งชั่วโมงแล้ว นายไปไม่ทันหรอกนอนกับฉันเนี่ยละ" พูดจบเขาก็เอามือของเขามาจับข้อมือผมคลายๆว่าให้ผมนอนอยู่ข้างๆเขาตรงนี้หละไม่ต้องไปไหน




      แค่นี้เขาก็ทำให้ผมเขินจนตัวแทบระเบิดแล้วนะ!//

-SF-

"แบค..แบคฮยอนๆ"


"อื้ออ.."


     ผมปาร์คชานยอลครับ.. ผู้ชายที่กำลังพยายามปลุกลูกหมาขี้เซาให้ตื่นจากการที่ผมบังคับเขาไม่ให้ไปเรียน แต่จะเรียกว่าบังคับได้ยังไงแค่อ้างว่ามันเลทไปครึ่งชั่วโมงแล้วทั้งๆที่จริงๆมันเพิ่งเริ่มคลาสไปแค่ห้านาทีเอง..



    ก็น่ะลูกหมาที่นอนหลับอยู่ก็ดูจะเชื่อหมาป่าเจ้าเล่ห์ตัวนี้ซะด้วยสิ..


    ..เอาจริงๆหมาป่าตัวนี้แค่อยากอยู่กับลูกหมาตัวน้อยนานๆเท่านั้นเอง..



"แบคฮยอน..ตื่นๆ"



     พยายามเขย่าแขนคนตัวเล็กอีกครั้งแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมาสักที ลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอและรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าเรียวสวยของคนตัวเล็กทำให้เขารู้ว่าอีกคนน่าจะกำลังอยู่ในฝันหวานอยู่แน่ๆ..


     ในฝันนั้นจะมีเขาบ้างรึเปล่าน่ะ?



"งื้ออออ.."


     ดวงตาเรียวค่อยๆลืมขึ้นแล้วก็กลายเป็นเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือใคร แต่ตาก็โตมากขึ้นไปอีกเมื่อรู้ว่า!!



     หน้าของพวกเขาอยู่ห่างกันไม่ถึงเซนต์!!!



"อะ เอ่อ ขอโทษนะ..ชานยอล"


    ผมมองเขาด้วยสายตาที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆแต่ภายในสมองมันเกิดคำถามขึ้นมาว่า..เขาจะขอโทษผมทำไมละ?


    ผมสิควรจะขอโทษ ขอโทษที่เกือบลักหลับคนตัวเล็กไปซะแล้ว


    เขาขอโทษผมเพราะเขาหลับหรือขอโทษที่ตื่นมาแล้วหน้าใกล้กันงั้นหรอ



"...."


"เอ่อ.."



     ผมยังคงเงียบและเขาเริ่มแสดงสีหน้าลนจนผมกลั้นขำให้กับความน่ารักของเขา เป็นผมที่ลุกขึ้นยืนพร้อมกับขยี้ผมนุ่มนิ่มนั้นของเขา แล้วเดินออกจากดาดฟ้าเพื่อออกมายิ้มและลงไปเรียนคาบต่อไป



     ..หวังว่าเขาจะไม่ร้องไห้อีกนะ ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตาม..



     เดินลงมาจนถึงชั้นของรุ่นผมก็เจอกับคิมจงอินเพื่อนสนิทของผมเอง มันมองผมด้วยสายตาตกใจเล็กน้อยแปรเปลี่ยนเป็นแววตาขุ่นเคืองที่เห็นผมเดินลงมาจากข้างบน


     ..เพราะอะไรกัน?



"มึง!"

"ไรวะ.. เหวออ"



      มันเดินเข้ามาและกระชากแขนผมให้เดินไปในห้องน้ำที่ไม่มีใครอยู่นอกจากผมกับมัน



"มึงอดอยากปากแห้งมาจากไหนครับคุณปาร์ค"

"..."



      บอกเลยว่าผมไม่เข้าใจมัน.. เมายามารึเปล่าก็ไม่รู้ แต่เพื่อนผมไม่เล่นยาอะไรนะ นอกจากสูบบุหรี่


      ..หรือมันจะเมาบุหรี่?



"จะเอากับใครก็เลือกสถานที่และเวลาด้วยดิวะ กูโดนคนอื่นถามจนหูชา"

"เดี๋ยวนะมึง ช้าๆอย่าแร๊พ กูไปเอากับใครตอนไหน?"

"ก็เมื่อเช้าก่อนเข้าเรียนคาบแรก นี่มึงสติเลอะเลือนแล้วหรอ"

"ใจเย็นครับเพื่อน กูไม่ได้ไปเอากับใครทั้งนั้นหละ"

"งั้นเมื่อเช้า? พวกเพ้อเจ้อว่าได้กับมึงรึไง?"

"เออ มีเยอะแยะไป เพราะกูหล่อ"   ผมยิ้มแบบที่ว่าจริงใจสุดๆไปให้มัน

"ครับคุณเพื่อนสุดหล่อ" แล้วผมกับมันก็เดินออกมาจากห้องน้ำและพบว่าแบคฮยอนกำลังเดินลงบันไดมา ทำเอาผมชะงักและนึกถึงเรื่องที่เขาขึ้นไปบนดาดฟ้าและร้องไห้..



"มึงหยุดทำไม" จงอินหันมาถามผมเมื่อผมหยุดเดินกลับไปที่ห้องและสายตาจ้องมองไปที่ร่างเล็กจนแบคฮยอนรู้ตัวว่าผมกำลังมองอยู่ ผมเลยหลบสายตาแล้วเดินไปกลับเข้าห้องเรียนไป



     ทิ้งให้แบคฮยอนมองจนลับสายตา..





Baekhyun part



     ความรู้สึกแปลกๆมันเกิดขึ้นกับผมอีกแล้วครับทุกคน ความรู้สึกเหมือนกำลังโดนให้ความหวังแล้วเขาก็จากไป


     ดูดิครับ.. ทำไมปาร์คชานยอลใจร้ายแบบนี้ละ.. ขอบตาเริ่มร้อยผ่าวแต่น้ำตาก็ยังคงไม่ไหลออกมา..


     แค่นยิ้มขื่นๆให้ตัวเองอีกครั้ง


     ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนของผมที่อยู่ข้างๆห้องเรียนของปาร์คชานยอล





ตกเย็น


"เห้ยไอ้ชานยอล!"

"มาทำอะไรห้องนี้วะ!"


     เสียงโหวกเหวกโวยวายหน้าห้องทำให้ผมถอนหายใจอีกครั้ง ผมรวบหนังสือทั้งหมดลงกระเป๋าเขาจะทำอะไรผมไม่สนใจแล้วมาหาใครก็หาเลย ผมรู้ตัวว่าคนๆนั้นต้องไม่ใช่ผมแน่นอน..



"แบคฮยอน.." เสียงทุ้มต่ำที่ฟัวแล้วคุ้นหูสุดๆดังขึ้นขัดความคิดที่ตัดพ้อตัวเองในใจ คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองอีกคนก็พบว่าเป็นปาร์ค ชานยอล..


แบคฮยอนขมวดคิ้วไม่เข้าใจ.. มาหาเขาทำไม?



"...."


"กลับบ้านกัน.." คิ้วที่ขมวดเป็นปมก็ยิ่งเป็นมากขึ้น.. อะไรกัน? มารับกลับบ้านทำไม?.. จริงอยู่ที่แบคฮยอนดีใจแต่ความสงสัยมันมากกว่า..



"..กลับ?" ถามย้อนอีกรอบเพื่อความแน่ใจ..



"อืม..กลับบ้านกัน" และอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาอีกรอบ..



     ก่อนแบคฮยอนจะได้คิดอะไรกระเป๋าของคนตัวเล็กก็ถูกยกให้ลอยขึ้นโดยคนตัวสูงกว่า



"เฮ้.." ก่อนจะได้ร้องโวยวายอีกคนหนึ่งก็รีบเดินออกไปหน้าห้องแล้ว! ผมชอบคนแบบนี้ไปได้ยังไงเนี่ย?



     ผมเดินฝ่าฝูงชนออกมาจากห้องพร้อมกับจ้องมองเขากับกระเป๋าของผม..



     ผมเดินหน้ายู่ไปหาเขา นี่โกรธจริงๆนะ!



     เชื่อกันหน่อยสิ! ยังจะมายิ้มอีก..




"..เอากระเป๋ามานะ" ผมพูดกับเขาด้วยเสียงที่เบามากๆ คงจะเพราะผมยังคงเกร็งที่ต้องพูดกับเขาละมั๊ง..



     แน่ละก็เขาคือคนที่ผมชอบนี่น่า..



"ต้องกลับบ้านด้วยกันก่อน" เขาพูดขึ้นและยังคงถือกระเป๋าของผมไว้ในมือ..



"...." ผมเงียบและยืนกัดปากชั่งใจใช้ความคิดว่าผมควรจะไปกับเขารึเปล่า..




    แต่เอาจริงๆเขาก็มีแค่คำตอบเดียวว่าต้องไปกับเขานั่นหละ..



    ผมเลือกอะไรไม่ได้มากหนักหรอก..



    และสุดท้ายผมก็ค่อยๆก้าวขาไปพร้อมกับเขา และผมต้องขมวดคิ้วอีกครั้งเมื่อเขาไม่ยอมคืนกระเป๋ามา..



     นี่ผมยอมกลับบ้านด้วยแล้วนะ!



     แต่ไม่โวยวายหรอก..



     เอาจริงๆมันก็สบายดี..





     เขาหยุดเดินและทำให้ผมที่เดินไม่ดูทางชนเข้าที่หลังของชานยอล


"อ๊ะ.." ผมร้องขึ้นขณะที่เดินชนเขา..


     เขาหันกลับไปหาผม..


     จับคิ้วที่ขมวดเป็นปมนั่นให้คลายออก..



"เครียดอะไรหนักหนาเนี่ย หืม?" เขาถามผมและส่งยิ้มอ่อนๆมาให้..



ผมยืนนิ่งและช็อคมาก.. แก้มของผมมันต้องแดงมากๆแน่เลยตอนนี้..


หึย..! เขาจะทำใจผมสั่นจนเหมือนจะเป็นโรคหัวใจอยู่แล้วนะ!


มีสิทธิ์อะไรกันเนี่ย! แค่ดูรูปผมก็แทบจะบ้าตาย แล้วดูตอนนี้สิ อยู่ตรงหน้าแถมยิ้มอ่อนๆอีก..





แบคฮยอนกำลังจะตาย!

-ต่อ-

 

Chanyeol's part


     ดูเหมือนว่าสิ่งที่ผมพูดไปจะทำให้คิ้วเล็กๆนั่นขมวดกว่าเดิม ผมเอื้อมมือไปหมายจะโยกหัวเล็กๆแต่แบคฮยอนกลับเบี่ยงตัวหลบ


"..เอากระเป๋าคืนให้เราเถอะ" เสียงเบาๆเอ่ยอีกรอบแต่ผมทำหูทวนลม ถือกระเป๋าเดินออกมาจากบริเวณนั้นเลย


"ชานยอล.." ผมได้ยินเสียงเล็กๆและเสียงถอนหายใจนั้นไล่ตามมา แต่ก็นะ..ผมไม่สนใจซะอย่าง


     สุดท้ายแล้วร่างเล็กๆก็ต้องมายืนรอสายรถเมล์กับผมจนเป็นจุดสนใจ ยิ่งตอนเลิกเรียนแบบนี้คนก็ยิ่งเยอะ ผมคว้าข้อมือแบคฮยอนให้เขยิบมายืนใกล้ผมมากขึ้น ใบหน้าเล็กของคนตัวเล็กข้างกาย กลายเป็นสีแดงระเรื่ออาจเพราะอากาศมันร้อนหรือเขินอายเขากันแน่


    หึ ก็ไม่รู้สิ่นะ..


    ในที่สุดรถเมล์ก็มาถึง..


    แต่ว่า.. บ้านของคนตัวเล็กข้างกายผมนี่ไปทางไหน..


    ยังไม่ทันที่จะได้ถามทางเขาก็ดึงผมขึ้นไปบนรถ ผมยกยิ้ม..



"ชะ ชายยอล..ยิ้มทำไม?" เขาเอียงคอถามผมดูน่ารักน่าชังมากในสายตา จนอยากจะก้มไปฟัดแก้มใสสีแดงนั่นสักสองสามที..


"กลับทางเดียวกัน ทำไมไม่เคยเห็น?"


"เห? พ-เพราะชานยอลกลับบ้านช้าละมั๊ง.." แบคฮยอนยังคงเอียงคอพร้อมกับใช้นิ้วจิ้มที่แก้มตัวเอง..


    ทำไมชอบทำตัวน่ารักวะ?..



    ถ้าให้เข้าบ้านจะ..


    ก็แค่จะไปหาอะไรกินสักหน่อยเท่านั้นหละครับ(:


    หิวอยู่พอดี..




    รถเมล์เคลื่อนตัวมาถึงซอยที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นซอยบ้านของคนตัวเล็กข้างๆผม..


"บ้านนายอยู่ตรงไหน"


"ด-เดินไปอีกนิดก็ถึงแล้วละ ช-ชานยอลเอากระเป๋าคืนมาเถอะ"



"เดี๋ยวไปส่ง"



"ชาน.." เสียงเล็กนั้นร้องจะเรียกผม



"ซอยบ้านนายทางนี้รึเปล่า" ผมชี้นิ้วไปในซอยที่อยู่ข้างหน้า



"ชานยอ-" พยายามจะเรียกอีกครั้ง



"หรือทางนั้น" ผมชี้นิ้วไปอีกซอยหนึ่ง



"เฮ้อ.. ทางแรกนั่นหละ.."



    สำเร็จ!



    สุดท้ายเขาก็จำเป็นต้องพาผมเดินมาจนถึงบ้านของเขา..


    เป็นบ้านสองชั้นสีครีมที่ขนาดกำลังพอดีตกแต่งด้วยสไตล์น่ารักๆ มีสวนดอกไม้อยู่หน้าบ้านเป็นหย่อมๆและมีโต๊ะไม้วางอยู่


    หึย แค่บ้านยังน่ารักเลยวะ..



"ช-ชานยอลจะเข้าไปกินอะไรข้างในก่อนมั๊ย.." แบคฮยอนถามด้วยความกล้าๆกลัวๆ



"อืม เอาสิ"



    มือเล็กบิดลูกบิดประตูสีน้ำตาลอ่อนเพื่อเข้าไปในบ้านเล็กๆแห่งนี้ เปิดมาก็ไม่ต่างจากที่ชานยอลคิดสักเท่าไหร่นัก.. ข้างในบ้านหลังนี้ประกอบไปด้วยเฟอร์นิเจอร์สไตล์คลาสสิคน่ารักๆเข้ากับคนน่ารักๆแบบแบคฮยอน... เดินเข้าไปในบ้านก็มีผู้หญิงวัยกลางคนเดินออกมาจากห้องครัว คาดว่าน่าจะเป็นแม่ของแบคฮยอน..


"แบคฮยอนกลับมาแล้วหรอลูก... อ- อ่าว"



"สวัสดีครับ" ต้องทำตัวดีต่อหน้าคุณแม่ครับ..



"แม่ครับนี่ชานยอลครับ ปาร์ค ชานยอล.."


"สวัสดีจ้ะ" หญิงสาววัยกลางคนส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ ไม่สงสัยเลยว่าคนตัวเล็กได้ความน่ารักมาจากใคร..



"แม่ทำอะไรอยู่หรอครับ"



"กะว่าจะทำจัมปงให้กิน แต่ตอนนี้คงต้องคิดที่จะทำเมนูใหม่ซะแล้วสิ" ผมกำลังอ้าปากบอกว่าไม่เป็นไร..


"ช-ชานยอลจะอยู่กินข้าวรึเปล่า.." คนตัวเล็กเอียงคอหันมาถามผมด้วยใบหน้าน่ารักๆ


   หมดกัน..


   ปาร์ค ชานยอลยอมแพ้แล้วครับ..



"อะ อื้ม"



"งั้นชานยอลขึ้นไปรอบนห้องกับแบคฮยอนนะลูก ข้าวเสร็จแล้วเดี๋ยวแม่เรียก"



   อะไรนะครับ...



   รอที่ห้องแบคฮยอน..



   ห้องแบคฮยอน..



   ห้องแบคฮยอนหรอกหรอ..



   บู้ม! ความเขินระเบิดออกมาเป็นโกโก้ครันช์..




   คนตัวเล็กดูเกรงใจมากกับการที่พาผมขึ้นไปบนห้องของเขาเอง.. ซึ่งผมเนี่ยสิ คลั่งตายก่อนชัวร์ๆ เดินมาบนชั้นสองและหยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่งซึ่งผมคาดว่าน่าจะเป็นห้องของแบคฮยอน


"ห-ห้องเรารกไปหน่อยนะ.." มือเรียวที่สั่นไหวเล็กน้อยบิดลูกบิดประตูซึ่งมันดูปกติ แต่สำหรับผมมันรู้สึกช้าเกินไป อยากเห็นห้องของคนตัวเล็กมานานแล้ว..



   ประตูเปิดไปอีกนิด..



   อีกนิด..



   และก็อีกนิด...



   โว้ย! ทำไมเปิดไม่สุดสักที!



   และสุดท้ายก็ได้รู้ว่าภายในห้องนั้นมีอะไรอยู่.. เป็นห้องที่ขนาดพอดีสำหรับคนเดียวและอาจจะดูอบอุ่นสำหรับคนสองคน มีเตียงนอนสีครีมกับตุ๊กตาเป็ดน้อยสีเหลืองกับโยดาวางอยู่หัวเตียง.. ปลายเตียงมีโต๊ะทำงานตั้งอยู่ซึ่งมันถูกจัดไว้เป็นระเบียบสุดๆ คนน่ารักชอบขี้โม้ทุกทีเลย.. มันรกตรงไหนกัน



"ไม่เห็นรกเลย.." ผมพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องอย่างถือวิสาสะ



"มันรกจริงๆนี่น่า.." คนตัวเล็กพูดพร้อมกับยู่ปากและก้มหน้า เขาคงคิดว่าผมมองไม่เห็นแต่ผมนะเห็นแล้วจดจำไว้ในสมองเรียบร้อยแล้ว



"ชานยอล.." เสียงเล็กร้องเรียกผม



"...." หันไปเลิกคิ้วให้คนตัวเล็ก..



"อะ เอ่อ.. จะเปลี่ยนชุดมั๊ย?"



"..." ผมขมวดคิ้วมากกว่าเดิม เปลี่ยนชุดทำไม



"คะ คือ.. เราหมายถึง.. อ่า.. ช่างเถอะ"



"....."



"งะ งั้นเราไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ.." คนตัวเล็กชี้นิ้วไปที่ห้องน้ำที่อยู่ภายในห้อง..



"อ่า.. อื้ม" ผมพยักหน้ารับแบคฮยอนด้วยความงุนงง.. และมองจนคนตัวเล็กหายเข้าไปในห้องน้ำ ร่างสูงนั่งลงบนเตียงที่มีผ้าปูสีขาวของเจ้าของ ห้องด้วยความเกร็ง..


   อ่าห์..



   ผมนั่งอยู่บนเตียงแบคฮยอน..



   เตียงแบคฮยอนเชียวนะ..



   พรุ่งนี้จะเอาไปโม้ให้จงอินฟัง..



   แล้วสักพักแบคฮยอนก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดอยู่บ้านสบายๆเสื้อยืดสีเทาที่ตัวใหญ่กว่าตัวเขานิดนึงกับกางเกงขาสั้นนั่งลงข้างผมและเว้นระยะห่างไว้แต่ไม่มาก ผมขอเน้นตรงกางเกงขาสั้น.. ผมรู้ว่าเขาคงไม่ได้ตั้งใจจะยั่วหรอก แต่แ-่งโคตรเอ็กซ์! มันทำให้ผมโฟกัสสายตาไปที่อื่นไม่ได้เลย



   ยุบหนอ พองหนอ นะไอปาร์ค อย่าตื่นสิลูกพ่อ..



"อะ เอ่อ ชานยอล..เป็นอะไรไหม?" เป็นครับ.. เป็นมากด้วย..



"อะไรหรอ" ผมตอบไปด้วยท่าทางที่ปกติที่สุด



"หะ เห็นทำหน้าเครียดมาตั้งนานแล้ว.." ขาขาวๆล่อตาล่อใจอยู่ข้างหน้า.. ไม่เครียดได้ไง


"...."



"หรือแอร์มันร้อนไป.." ร้อน..ร้อนจนละลายไปทั้งตัวแล้วครับ..



"ปะ เปล่าหรอก.." เสียงสั่นทำไมวะไอปาร์ค..



    อยู่ดีๆแบคฮยอนก็ลุกขึ้นเดินไปเดินมาก้มตัวลงราวกับหาอะไรบางอย่าง



"หาอะไรหรอ" ผมถามพยายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่น


"หารีโมทแอร์อยู่อะ" เขาเงยหน้าขึ้นมาขณะที่เขายังคงก้มตัวหารีโมทแอร์ หน้าเขาชื้นเหงื่อนิดๆจากอากาศที่มันร้อนเกินไปจริงๆไร้ผมเปียกเหงื่อจนแนบไปกับหน้าและไหนจะเสื้อสีเทาที่มันใหญ่เกินกว่าตัวเขานั่นอีก เห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว..


   โอ้ย ขาวชิบหาย..


   ปาร์คชานยอลคนนี้จะไม่ไหวแล้วนะครับ..



"ดะ.. เดี๋ยวช่วยนะ" ผมบอกเสียงสั่น โอ้ย ไอปาร์คน้อยอย่าเพิ่งตื่นดิวะ



   ผมลุกออกจากเตียงแล้วลงไปช่วยแบคฮยอนหาโดยที่พยายามโพกัสที่การหารีโมทแอร์ที่ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหน้าตามันเป็นยังไงแต่คนอีกคนที่พยายามหาด้วยเนี่ยสิทำผมใจสั่นหลายรอบแล้วนะ เสื้อตัวใหญ่นั่นอีกอยากจะกระซากมันออกจากตัวเขาจริงๆเลย ให้ตายสิ ผมพยายามเลี่ยงที่จะมองเขาเพราะผมอาจจะเผลอทำอะไรบ้าๆลงไป ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้สักนิดว่ามีสายตาหื่นกามของผมมองอยู่



"นี่รึเปล่า..?" ผมยื่นสิ่งที่เป็นเหมือนรีโมทแอร์ขนาดพอดีมือไปให้



"อื้อ ชะ..ใช่" มือเล็กคว้ารีโมทแอร์ไปกดเปิด ทิ้งผมให้อึ้งไปเกือบสามวิเพราะมือเล็กๆนุ่มๆนั้นสัมผัสโดนมือผมอย่างจัง



"มือแบคฮยอน..นุ่มจัง" ชิบแล้ว!



"หือ?" ใบหน้าหวานหันขวับมาทันทีก่อนจะค่อยๆขึ้นสีแดงระเรื่อ



"..."  ชาลยอลค่อยๆขยับตัวไปหาแบคฮยอนมากขึ้น จนในที่สุด!








"อ้ะ!!"



      คนตัวสูงพลักคนตัวเล็กลงไปนอนราบบนพื้นด้วยท่าทางล่อแหลมขาสองข้างถูกยึดเหนี่ยวไว้ด้วยขาของอีกคน ก้มลงจูบริมฝีปากเล็กนุ่มนิ่มนั่นด้วยความร้อนแรงแปรเปลี่ยนเป็นความละมุน ลิ้นร้อนทรอดแทรกเข้าไปในโพร่งปากหวานด้วยความโลภกวาดเอาความหอมหวานนั้นให้มากที่สุด มือหยาบจับเข้าที่คอของคนตัวเล็กปรับเอียงองศาให้เหมาะแก่การจูบ ส่วนคนตัวเล็กที่สติยังไม่คงที่กลับสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวพันกับลิ้นหยายด้วยความไร้เดียงสา ทำเอาปาร์คชานยอลแทบคลั่ง!




"อื้อ..!!!" เสียงหวานร้องท้วงเพราะลมหายใจแทบจะไม่เหลือแล้ว



    แน่ละ ปาร์คชานยอลเล่นรุกแรงซะขนาดนั้น



"..แบค.." เสียงทุ้มแหบพร่าจากการระงับอารมณ์




"..."







"..ชาน.. ไม่ไหวแล้ว.."







Talk 

ขอโทษที่หายไปนานน้าา กลับมาด้วยความจุใจ 120%เลยครับผม เจอกันพาร์ทสามอยากให้อัพเร็วๆขอกำลังใจหน่อยย



เม้น&ติดแท็ก #ฟิคดื่ม




TBC. 





:) Shalunla