(fic exo) DRINK! -chanbaek-

ลำดับตอนที่ #8 : PART 6 BRANDY -nc-

“It is not fair to ask others what you are not willing to do yourself.”

ไม่ยุติธรรมเลยที่คุณจะขอร้องให้คนอื่นทำในสิ่งที่คุณไม่ต้องการทำ

. B R A N D Y .

..ทุกคนล้วนแต่เคยเจ็บปวด..

..เคยเศร้าเสียใจในบางสิ่ง..

..แต่ยังไม่รับรู้ถึงการจากลาอย่างแท้จริง..

..เคยรับรู้ถึงความเจ็บปวด

แต่..เป็นความเจ็บปวดที่มีตัวตน..

ความเจ็บปวดในครั้งนี้..ไร้ตัวตน..

ไร้เสียงกล่าวว่าจะจากไป..

หลงเหลือเพียงลมหายใจของตัวเอง..

 

 

     - หลังจากการเสียชีวิตของนักธุรกิจเจ้าของกิจการโรงแรมเชื้อสายจีนที่ใหญ่โตที่สุดของเกาหลี 'หวาง ซานเจิ้น' การเสียชีวิตของเขาตำรวจสันนิฐานว่าอาจเป็นการฆาตกรรมโดยบริษัทคู่แข่งที่รู้สึกไม่พอใจกับการที่บริษัทของอีผิงมีกำไรมากติดตลาดโลก แต่กระนั้นตำรวจก็ยังไม่บอกกล่าวถึงรายละเอียดมากกว่านั้นหากทางเรามีข้อมูลเพิ่มเติมจะรีบมารายงานให้ทุกท่านทราบค่ะ -


     ติ๊ด

     ลู่ฮานกดปิดโทรทัศน์ที่รายงานข่าวเกี่ยวกับพ่อของตัวเองด้วยความเหนื่อยล้า ไม่ว่าจะเปิดโทรทัศน์ช่องไหนมีแต่ข่าวการตายของพ่อเขาเต็มไปหมด ร่างบางยกมือเสยผมก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่ประตูเพื่อเตรียมไปงานศพที่จะถูกจัดขึ้นในเช้าวันนี้




     รถคันหรูขับเคลื่อนเข้ามาภายในงานที่มีเพียงสถานที่กับอุปกรณ์ในการจัดงาน นั่นเป็นเพราะลู่ฮานเป็นเจ้าภาพในงานจำเป็นจะต้องมาถึงก่อนเพื่อมาเตรียมสถานที่ให้ดูดีที่สุด ให้การอำลาพ่อเป็นไปอย่างเรียบร้อยไม่ติดขัด

"คุณชายอีกสิบห้านาทีจะได้เวลาเริ่มงานแล้วนะครับ"

     บอดีการ์ดประจำตัวเดินเข้ามาพูดกับร่างบางที่ยืนอยู่ตรงประตูงานเพื่อรอแขกที่กำลังทยอยเข้ามาภายในงาน


     อีกตั้งสิบห้านาทีจะมาเร็วกันทำไม..


     ลู่ฮานก็แค่คิดแต่ใบหน้ายังคงยิ้มต้อนรับแขกที่เดินเข้ามาเรื่อยๆ บ้างคนก็กล่าวแสดงความเสียใจต่อการจากไปของพ่อเขา บ้างคนก็ถามถึงความเป็นอยู่ว่าสบายดีรึเปล่า บ้างคนก็แค่ยิ้มแล้วเดินไป แต่สิ่งหนึ่งที่ทุกคนในงานนี้มีคือ 'ความเสแสร้ง' คำที่พวกเขาถามกันมันก็แค่ถามไปตามมารยาท ที่มางานศพของพ่อก็แค่มารยาทอีกนั่นหละ คนพวกนี้หาความจริงใจอะไรไม่เจอหรอกมีแต่หน้ากากอันแสนหลอกลวงแล้วก็แปดเปื้อนไปด้วยความคิดสกปรก


     ..แต่ความคิดก็ต้องหยุดชะงักเมื่อลู่ฮานเจอบุคคลที่เขารู้สึกไม่ถูกชะตาตั้งแต่เจอกันครั้งแรก!!



     โอ เซฮุน!




"เจอกันอีกแล้วนะครับลู่ฮาน"

      ร่างสูงเดินตรงเข้ามาทักทายร่างบางด้วยใบหน้ายิ้มแย้มราวกับถูกรางวัลล็อตเตอรีงวดใหญ่ มันไม่แปลกที่เขาจะยิ้มร่าเริงแต่คุณลืมอะไรไปรึเปล่าครับ..



      ..นี้มันงานศพพ่อผม ไม่ใช่งานเลี้ยงรุ่น!



"ไม่คิดว่าจะเจอนายที่นี้"
"ทำไมผมจะไม่มาละครับ พ่อคุณน่ะเป็นคนที่ผมเคารพ"
"...."
"เขาน่าเคารพสุดๆเลยละ.. หึ"

      อยู่ดีๆลู่ฮานก็รู้สึกขนลุกและกลัวผู้ชายร่างสูงตรงหน้าคงเพราะรอยยิ้มร้ายกาจที่ประดับอยู่บนใบหน้าคมแสะยิ้มมาซึ่งมันขัดกับคำพูดที่เขาพูดออกมาสุดๆ!


      ปากบอกว่าเคารพแต่กลับส่งสายตากับรอยยิ้มแบบนั้นออกมา มันตรงข้ามกันชัดๆ!


"คุณชายครับได้เวลาแล้วนะครับ"

      รู้สึกขอบคุณบอดีการ์ดประจำตัวที่มาแยกเขาออกจากผู้ชายน่ากลัวคนนี้ แม้แต่ตอนที่เขาหันหลังเดินเข้าไปในงานยังรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาจากคนๆนั้นมันให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกคล้ายกับอยู่ในขั้วโลกเหนือ


      ลู่ฮานรับรู้ได้ว่าคนๆนี้น่ากลัวเกินไป..




      งานศพของหวาง ซานเจิ้นถูกจัดอย่างเรียบง่ายตามแบบฉบับศาสนาคริสต์ มีบาทหลวงพูดเปิดพิธี มีคนในครอบครัวและคนใกล้ตัวพูดแสดงความเสียใจถึงการจากไปของเขา บางคนก็ร้องไห้คร่ำครวญ บางคนก็ไม่มีน้ำตาที่จะให้ไหลอีกแล้ว..


      สุดท้าย..


      มันก็จะกลายเป็นเพียง..


      ความทรงจำหนึ่งที่หลายคนอาจลืมเลือน..


      แต่มันกลับเป็นความทรงจำที่แสนสำคัญของคนๆหนึ่ง..




      เมื่องานจบบาทหลวงกล่าวปิดพิธีทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน เหลือเพียงลู่ฮานที่ยังคงอยู่เขาเดินกลับมาที่โบสถ์นั่งจ้องมองรูปปั้นพระเยซู จ้องมองรูปภาพอาหารมื้อสุดท้าย จ้องมองเปียโนที่ตั้งตระง่าอย่างสวยงามและแข็งแกร่ง แสงทินกรสาดส่องกระทบกับเนื้อมันวาวของเปียโนตัวขาวแฝงความบริสุทธิ์ ร่างบางพยายามลุกขึ้นยืนด้วยความอ่อนแรงเดินตรงไปยังเจ้าเปียโนตัวนั้น นิ้วเรียวสวยบรรจงกดคีย์ตัวหนึ่งของเปียโนด้วยความแผ่วเบาแต่สามารถทำให้เกิดเสียงก้องกังวานไปทั่วทั้งโบสถ์ หยาดน้ำตาอันมีค่าหยดลงจากดวงตาสวยไหลอาบแก้มมาร่วงหลนบนเปียโน ถึงกระนั้นร่างบางก็ต้องหันหน้ามาที่ประตูอย่างรวดเร็วทันทีที่ได้ยินเสียงประตูบานใหญ่ของโบสถ์กระทบเข้ากับผนังสีครีมและใบหน้าคมคายแต่แฝงไปด้วยความร้ายกาจความเยือกเย็น..


      ผู้ชายที่เค้าเกลียดและกลัวที่สุด!


"ทำไมนายยังไม่กลับ"

      ร่างบางพูดเปิดบทสนทนาเพราะไม่สามารถทนสายตาที่ว่างเปล่านั้นได้ จบๆวันนี้ไปสักที! อย่ามาเจอกันอีก!

"หึ นาย.. อยากรู้รึเปล่าละว่าใครฆ่าพ่อนาย"
"ทำไม เดี๋ยวตำรวจก็สืบได้เอง"
"ไม่คิดเลยหรอว่าพวกตำรวจโง่ๆพวกนั้นจะได้เงินใต้โต๊ะแลกกับฆ่าปิดปาก"
"...."
"แต่.. ฉันรู้ว่าใคร"
"ใคร!"

"ฉันมีข้อเสนอข้อมูลนี้แลกกับ.."


"...."



"ร่างกายนาย..


และ..สถานะภรรยาฉัน"



"..!!!"
"ถ้านายรับข้อเสนอฉันจะกำจัดคนที่ฆ่าพ่อนายให้ แต่ถ้าไม่.."
"ฉันไม่รับข้อเสนอบ้าๆนั้นหรอก!!"
"หึๆ นายยังไม่รู้เลยนี่ว่าถ้านายตอบว่า 'ไม่' อะไรจะเกิดขึ้น"
"อะไร.."
"หึๆๆ"
"นายจะทำอะไร!"
"ได้ข่าวว่านายมีน้องชาย.. จะเป็นยังไงถ้าหากเขาเกิดอุบัติเหตุ.."
"อย่ายุ่งกับเขา!"
"นายบอกเองนะว่า 'ไม่'"


     เมื่อจบประโยคร่างสูงก็หันหลังแล้วเดินตรงไปที่ประตู

     จริงๆแล้ว..โอเซฮุนทำท่าจะเดินออกไปต่างหากเพื่อรอให้อีกคนเรียกเขาไว้


"ดะ..เดี๋ยวก่อน"
"หวังว่าจะได้คำตอบที่น่าพอใจนะครับ" โอเซฮุนหันมายิ้มเจ้าเล่ห์
"ตะ..แต่ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่านายจะไม่ทำร้ายน้องชายฉัน!"
"ผมไม่ใช่คนผิดคำพูดนะครับ"
"แต่นายมันไม่น่าไว้ใจ!"
"จะเป็นสามีภรรยากันอยู่แล้วเชื่อใจสามีหน่อยสิ่ครับ"


      คำพูดที่มาพร้อม รอยยิ้มร้ายกาจ นั้น

      เสียงฝีเท้า ที่เริ่มเข้ามาใกล้มาขึ้น

      ดวงตาเรียวสวยกำลังสั่นระริกราวกับ ลูกกวางที่ หวาดกลัวเจ้าป่า


      ขาเล็กเข้ารูปที่เคยตั้งตรงตอนนี้มันกำลังจะล้มลง ร่างสูงตรงหน้าแม้จะไม่ได้ถืออาวุธที่น่ากลัวเหมือนโจรแต่ตอนนี้เขามีเพียงดวงตาเย็นชานั่นลูกกวางตรงหน้าก็มาอยู่ในกำมือเขาแล้วละ

      มือหยาบเอื้อมมาจับปลายคางเรียวให้ได้มองหน้าชัดๆมืออีกข้างเลื่อนไปโอบเอวบางไว้ใบหน้าคมคายก้มลงไปประซิบข้างหูทำเอาลูกกวางน้อยสั่นระริกมากกว่าเดิม..

"อึก.."



"ฉันบอกแล้วว่าฉันต้องการ 'ร่างกาย' ของนาย"






 

-- CUT --



 

"สามีรออยู่ข้างนอกนะครับภรรยา"



 

      ริมฝีปากหนายกยิ้มและจงใจเน้นคำว่า 'ภรรยา' ใส่ร่างบางที่ยังคงหอบถี่จากกิจกรรมรักเมื่อครู่อยู่ จัดการเก็บอาวุธลับที่ปลดปล่อยใส่คนตัวเล็กให้เรียบร้อยใส่กางเกงและเดินออกไปจากบริเวณนั้นทันที ทิ้งให้ร่างบางของลู่หานต้องปล่อยน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าออกมาจากดวงตาสวยด้วยความเสียใจ.. ร่างบาจัดชุดตัวเองให้เรียบร้อยแต่เป็นไปด้วยความยากลำบากเพราะความเหนื่อยและความเจ็บตรงสะโพกทำให้เขาขยับร่างกายได้ไม่ดีเท่าที่ควร ดวงตากวางจ้องมองรูปปั้นพระเยซูที่ตนได้มองไปก่อนหน้าที่จะทำกิจกรรมรักกับร่างสูงในสถานที่ศักดิ์สิทธ์ที่ร่างบางนับถือมาตั้งแต่ยังเล็ก ตอนนี้เขารู้สึกรังเกียจร่างกายนี้สุดๆ! หลงระเริงให้กับสิ่งยั่วยวนจนทำผิดต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้า

      ความผิดนี้ยากที่จะแก้ไข.. ลู่ฮานรู้ว่าเขาทำผิดมากมากจนพ่อที่มองอยู่บนสวรรค์หรือที่ไหนสักที่คงจะต้องร้องให้เสียใจกับการกระทำนี้เป็นแน่..แต่เขาก็ย้อนเวลากลับไปไม่ได้ ย้อนให้เขาหักห้ามใจตัวเองในเวลานั้นไม่ได้หรอกลู่ฮานรู้ดีร่างกายนี้ไม่บริสุทธิ์เหมือนเดิมอีกแล้ว..




TALK


ฉากตัดหาได้จาไบโอทวิต @pugupvl นะค่ะ

หรือแปะเมลไว้ก็ได้เดี๋ยวไรท์จะส่งไปให้ค่ะ


ฝากติดแท็คในทวิตเตอร์ด้วยน้า #ฟิคดื่ม

:)  Shalunla