(fic exo) DRINK! -chanbaek-

ลำดับตอนที่ #7 : PART 5 BITTER

Thinking too much can only cause problems.

การคิดมากเกินไป มีแต่จะนำมาซึ่งปัญหา

 

. B I T T E R .

 

เรื่องหลอกลวง..
เป็นไปไม่ได้ที่เราจะไม่พบเจอใน 'สังคม'
ไม่พบเจอใน 'วงการมืด'
ไม่พบเจอใน 'จิตใจคน'
ไม่พบเจอในสถานที่ที่เรียกว่า 'ผับ'
หาก..คุณไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนั้น..
..ถือว่าชีวิตคุณพลาดมากนะครับ..



       เมื่อแบคฮยอนกลับมาคอนโดหลังจากกินข้าวเสร็จก็เผลอหลับไปสักพักพอตื่นขึ้นมาก็ได้เวลาที่ต้องไปทำงานพอดีวันนี้แบคฮยอนเลือกที่จะใส่ 'เกาะอก' สีเหลือง ซึ่งมันทำให้ผิวของร่างบางดูสว่างมาก ใครเห็นก็ต้องเหลียวหลังกลับมามอง..

ขับรถไปพาราไดซ์เหมือนเดิม ทำงานบริการเหมือนเดิม ลูกค้าคนเดิมคือคริส เขารู้สึกดีที่ได้บริการคริสเพราะคริสคือคนเดียวที่ล่วงเกินเขาน้อยมาก ส่วนใหญ่ก็แค่โอบ จูบแต่ไม่เคยไปไกลมากกว่านั้น

"บยอน นาบี คุณชานยอลเรียก"

       มีเด็กเสริฟหน้าตาหน้ารักเขามาบอกเขาแบบนี้ ตอนนี้เขาเลยยืนอยู่หน้าห้องทำงานของปาร์ค ชานยอล เรียกแบคฮยอนมาทำไมนะ? เก็บความสงสัยแล้วค่อยไปดูเฉลยข้างหลังบานประตู เอื้อมมือไปบิดลูกบิดอละเดินเข้าไปอย่างระมัดระวังปิดประตูด้วยเสียงที่เบาหวิว แต่คนในห้องกลับรุนแรงโดยการเหวี่ยงร่างบางจนหลังแนบชิดกับประตูบดเบียดริมฝีปากลงมาด้วยแรงอารมณ์ ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้างด้วยความตกใจ ลิ้นร้อนเข้ามาเกี่ยวพันกับลิ้นเล็ก เรียกเสียงครางในลำคอได้อย่างดี เมื่อผละริมฝีปากออกร่างสูงกลับมองร่างบางด้วยสีหน้าตกใจปนสงสัย

"เธอมาทำอะไร?"
"ฉันสิ่ต้องถามว่านายคิดจะทำอะไร!"
"ฉันไม่รู้ว่าคือเธอ"
"นายเรียกฉันมาไม่ใช่หรอ"
"ฉันเปล่า.. ฉันไม่ได้เรียกเธอ"

       สาบานเลยว่าปาร์ค ชานยอลไม่ได้เรียกร่างบางมาแน่ๆ

"ก็มีคนบอกว่านายเรียกฉัน"
"คนที่ฉันเรียกมาลีลาเด็ดกว่าเธอเยอะ อย่างเธอเคยผ่านมาเรื่องแบบนั้นมาบางรึเปล่า ฉันยังไม่อยากพรากผู้เยาว์"
"อย่างนายจำเป็นด้วยหรอว่าครั้งแรกหรือครั้งที่สอง"

      บอกเลยว่าแบคฮยอนก็ไม่ได้บริสุทธิ์ขนาดไม่เคยมีอะไรกับใครหรอกนะ แต่ยังไงเรื่องที่เขาเป็นผู้หญิงความจะแตกไม่ได้เด็ดขาด

"แล้วถ้าผมขอ..

 จะให้ผมรึเปล่าครับ..ที่รัก "

"..."

"หืม.. ผมขอคุณดีๆแล้วนะ"

"อย่างนายจะครั้งแรกหรือครั้งไหนๆ

นายก็ไม่มีสิทธิ์ได้รับมัน! จำไว้!"

       พูดจบร่างบางก็เปิดประตูและปิดมันด้วยความแรง นี่เห็นว่าเขาง่ายขนาดนั้นเลยหรอ? แต่บอกไว้ก่อนถึงจะแรงแต่ไม่ง่าย! บางทีปาร์คชานยอลคงจะอยู่ที่ผับมากเกินไปรึเปล่า คิดว่าผู้หญิงทุกคนง่ายงั้นสิ! บอกเลยว่าไม่ใช่กับแบคฮยอน!!

       ด้านแบคฮยอนหลังจากที่ออกมาจากประตูบานใหญ่แล้วก็อดไม่ได้ที่จะมองค้อนไปที่ประตู แม้ว่าคนข้างในจะมองไม่เห็น รู้สึกโกรธจนแทบไหม้ กล้ามาดูถูกคนอย่างแบคฮยอนได้ยังไง?! เดินมาเรื่อยๆก็เจอเด็กเสริฟที่เรียกให้เขาเข้าไปหาชานยอลพร้อมกับทำหน้าใสซื่อสุดๆ! ..แต่ใสซื่อยังไง สักวันหน้ากากก็ต้องหลุด! แบคฮยอนเดินผ่านเด็กคนนั้นมาโดยที่ไม่คิดจะสนใจ

       ..ทำไมต้องสนใจพวกที่อยากจะเรียกร้องความสนใจด้วยละ?

       แบคฮยอนคิด แล้วกลับมานั่งร่วมโต๊ะเดียวกับคริสที่ดูเหมือนว่ายังรอเขาอยู่ซึ่งจริงๆไม่จำเป็นต้องรอก็ได้เด็กเสริฟคนอื่นก็มีเยอะแยะ

"หายไปไหนมาน่ะเรา.."

      ร่างสูงไม่พูดเปล่าประทับริมฝีปากลงไปที่ซอกคอขาวเนียนทำเอาแบคฮยอนสะดุ้งสุดตัว

"เอ่อ ไปหาเพื่อนมา.. พอก่อนสิ"

       มือบางพยายามพลักอีกคนให้ออกจากคอของเขาสักที แต่อีกคนเนี่ยสิ่! พลักแค่ไหนก็ไม่ยอมออก!

"หายไปตั้งนาน.."
"อือ เอาน้ำอะไรรึเปล่า"

       ร่างบางพยายามหว่านล้อมให้อีกคนหยุดการกระทำนี้ก่อนที่มันจะไปไกลมากกว่าเดิม! อุสาห์รอดจากชานยอลดันมาเจอคริส! ว่าแล้วคริสก็พละออกจากซอกคอแล้วทำท่านึกคล้ายว่าเขาจะกินน้ำอะไรดี

"น้ำหรอ.. เอาเหมือนเดิมก็ได้"
"งั้นรอแปปนะ"

       ไม่พูดเปล่า ร่างบางผุดลุกขึ้นเดินไปยังบาร์เครื่องดื่ม ให้ตายสิ! ทำไมยัยนมซิลิโคนหน้าตาใสซื่อถึงได้มาอยู่ตรงนี้ได้นะ! ไปไหนก็เจอแต่เด็กคนนี้!

"RUM MARTINI"

       ร่างบางเอ่ยอย่างเย็นๆ รออยู่หน้าเคาต์เตอร์สักพักยัยนมซิลิโคนก็กระแทกแก้วรัมมาตินี่มาให้ แบคฮยอนเพียงแค่ปรายตามองก่อนจะเดินออกมา

    หน้าตาก็ดีแต่ทำไมทำตัวต่ำ!

"เหมือนเดิมใช่มั้ย...อ่ะนี่"   มือบางยื่นแก้วรัมมาตินี่ให้ก่อนจะทรุดนั่งลงข้างๆกัน

"ดื่มด้วยกันสิ"   ร่างสูงของคริสพูดพร้อมกับยิ้มท้าทาย

"เอางั้นเหรอ.."   ร่างบางแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ หยิบแก้วที่ไม่รู้ว่ามาอยู่บนโต๊ะได้อย่างไรขึ้นมาจิบ ด้านร่างสูงก็จิบ RUM MARTINI ของตนเหมือนกัน

"คงไม่ได้คิดจะมอมเหล้ากันหรอกใช่มั้ย?"  ร่างบางเหยีดยิ้ม

    "ถ้าเมาก็ดี.."

      คริสยิ้มเจ้าเล่ห์กลับมาเช่นกัน มือหนาเลื่อนมาโอบรอบเอวบางแสดงความเป็นเจ้าของแสะยิ้มให้กับใครบางคนที่ยืนมองเขากับคนข้างกายมาตั้งแต่ต้น ไม่ว่าจะตอนที่ไซร้คอหรือโอบเอวนั้นทำให้บุคคลที่ยืนดูอยู่รู้สึกโกรธเคืองเป็นอย่างมากแก้วไวน์ในมือนั้นหากมันแตกหักได้ก็คงจะแตกคามือเขาไปแล้ว

      ซึ่งคนที่ยืนดูอยู่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน 'ปาร์ค ชานยอล' ไงละ ทั้งๆที่เขารีบออกมาจากห้องทำงานเพื่อมาพูดว่าที่เขาบอกไปเขาไม่ได้ตั้งใจ ใครจะรู้ว่าร่างบางจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดเดินออกมาจากห้องเฉยๆ! แต่รสจูบในตอนนั้นมัน..มันหอมหวานเพียงแค่ลิ้มลองเพียงนิดเดียวเขาก็ติดใจในความหวานของมันซะแล้วสิ่ ยิ่งตอนที่ลิ้นกวาดต้อนเข้าไปในโพร่งปากหวานมันเหมือนคาราเมลรสชาติหอมหวาน เหมือนไอศครีมวนิลาที่มีกลิ่นเย้ายวนใจ เมื่อสองอย่างมาร่วมกันแล้วมันก็กลายเป็นขนมหวานแสนอร่อยใช่มั๊ยละครับ..ใช่ ร่างบางก็คล้ายกับขนมหวานแสนอร่อยที่ใครๆก็ต่างอยากลิ้มลอง อยากสัมผัส..แต่ขนมหวานชิ้นนี้กลับไม่เหมือนใครที่จะยอมให้มาลิ้มลองให้มาสัมผัสตัวเอาง่ายๆ ซึ่งนั้นหละคือสิ่งที่ทุกคนต่างพากันแย่งขนมหวานชิ้นนั้นไม่เว้นแม้แต่ปาร์ค ชานยอล..

. B I T T E R .
 

01.20 a.m. AT PARADISE

"เมื่อไหร่เธอจะเมาซักทีนะ"

   ร่างสูงของคริสเหยียดยิ้มให้ร่างบางที่นั่งรินเหล้าอยู่

"เกือบๆแล้วล่ะ"

    ร่างบางยิ้มหวานกลับไป ใบหน้าหวานที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบาตอนนี้ขึ้นริ้วเป็นสีแดงอ่อนๆ ดวงตายาดเยิ้มด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล ช่างดูยั่วยวนและเซ็กซี่มากเหลือเกินในสายตาของคริส...และปาร์คชานยอล

"ไปเต้นกัน..นะครับ.."
"อื้อ.."

    คริสเอี้ยวตัวมากระซิบที่ข้างหูด้วยเสียงแหบพร่า ส่วนร่างบางก็คล้ายกับจะครางรับไปในตัว.. คริสพยุงร่างบางที่แทบจะไร้สติไปที่ฟลอ มือหยาบเลื่อนไล้ไปตามส่วนเว้าโค้งของคนตัวบาง ถึงแม้จะดูไม่เว้าโค้งเหมือนผู้หญิงมากนักแต่ก็ทำให้เลือดนักล่าในตัวของคริสพุ่งขึ้นสูงขึ้นทะลุปรอท

"ต่อจากนี้ไปต่อกันมั้ย?"
"หือ? ไปไหน?"
"ที่ๆเธอชอบ"
"ชอบทุกที่เลยยย"
"หึ..."
"งื้อ อย่าจับสิ่"
"จับตรงไหนหรอครับ.."

    พูดเสร็จมือหยาบก็เลื่อนมือไปจับตามตัวของร่างบาง จากใบหน้ามาริมฝีปากอิ่มไล่ลงมาซอกคอขาวนวลอันหอมหวานที่ลิ้มเขาได้ลิ้มลองไปเมื่อครู่เขารับประกันเลยว่ามันหอมหวานจริงๆ มือหยาบยังคงไม่หยุดซุกซนกับร่างกายตรงหน้า ลูบไลเอวบางลงไปที่บั้นท้ายบีบมันเบาๆด้วยแรงอารมณ์

"อ๊ะ อย่าทำแบบนั้น"
"หืม?"
"อะ อื้อ"

    ร่างสูงไม่รีรอให้คนตรงหน้าได้พูดจาด่าทออะไร เอื้อมมือไปจับท้ายทอยอีกคนให้เข้ามาประกบริมฝีปากลงไปที่กลีบปากบางที่ถูกเปิดอยู่แล้วจึงใช้ลิ้นกวาดต้อนความหวานในโพร่งปากบางจูบที่เนิดนานดูดกลืนอากาศของร่างบางไปจนหมดสิ้น มือบางยกมือขึ้นไปกำชายเสื้อของอีกคนกระตุกมันเบาๆเมื่อรู้สึกว่าตนเองกำลังจะหมดลม

"อื้อ อื้ออ"
"ทำไมปากหวานจังครับ หือ..."

    ประโยคแรกพูดกับคนที่อยู่ในอ้อมกอด และแค่นเสียงใส่คนที่กำลังจ้องเขม็งมาทางเขา คงไม่ต้องบอกหรอกว่าใครจ้อง...มันกำขวดเหล้าในมือแน่นจนคริสกลัวว่าขวดเหล้าราคาแพงในมือนั้นจะแตกคามือเสียก่อน

น่าสมเพช!

"ไปกันเถอะ นาบี"
"ม่ายปายยย ทำงานก่อนนน"
"ที่ๆชอบไม่อยากไปหรอ หืมมม"

     ร่างสูงก้มลงสูดดมความหอมจากซอกคอขาวทั้งสองข้าง

"อื้อ หอมหน่อย หอมเบาๆ"

     ฟอดดด คริสเงยหน้าขึ้นมาหอมแก้มคนตัวเล็กตามคำขอ ร่างกายของคนตรงหน้าช่างหอมหวานยั่วยวนอย่างถึงที่สุด ฟอดดด หอมอีกครั้ง หางตาคมเห็นร่างสูงของปาร์คชานยอลกำลังเดินจากบาร์มายังฟลอ

พลั่ก!

    ร่างสูงของคริสถูกดึงให้ออกห่างจากร่างบางที่แทบจะไม่ได้สติด้วยฝีมือของปาร์ค ชานยอลที่ทนไม่ได้ที่จะให้คริสลวนลามร่างบางต่อไป เขาทนมานานเกินไปแล้ว!

"กลับคอนโดได้แล้ว"
"อ๊ะ คุณเป็นใคร.."

    เมื่อได้รับคำถามกลับมาแทนกคำตอบชานยอลก็หันไปมองค้อนให้คริสที่กำลังยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างที่ทำทุกครั้งซึ่งเป็นรอยยิ้มที่เขาเกลียดมากที่สุด! ยิ้มแบบนี้ที่ไรก่อเรื่องทุกที!แล้วครั้งนี้ก็ทำอะไรกับร่างบางบ้างว่ะเนี่ย

"ฉันปาร์ค ชานยอล"
"ใคร.."

   อย่าบอกนะว่า..

   ยากล่อมประสาท!!

    ใช่แน่ๆ เพราะซองยากล่อมประสาทในลิ้นชักห้องทำงานของเขาหายไป จะว่าใครเอาไปใช้ก็คงไม่มีใครกล้าบุกรุกเข้าไปในห้องทำงานของเขาแน่นอน เพราะฉะนั้นต้องเป็นเพราะคริส เขาเป็นคนเดียวที่สามารถเข้าออกห้องทำงานนั้นได้

"บยอนนาบี ยืนดีๆ"

     ปาร์คชานยอลบอกเสียงเข้ม พยายามจับร่างเล็กที่เอาตัวถูไถไปกับร่างกายของตนเองให้ยืนดีๆ

"งื้อ ปล่อยนะ..จะไปเที่ยว"
"งั้น..ไปเที่ยวกัน"
"อื้ม! ป่ะๆ"
"ไปแม่น้ำฮันมั๊ย.."
"งื้อไปกันๆ"

     เลือกจะไปแม่น้ำเพราะต้องการที่จะถ่วงเวลาให้ยาหมดฤทธิ์เสียก่อน ไม่เช่นนั้นอาจจะเป็นปาร์คชานยอลเองที่พลาดท่า เผลอลากคนตัวบางเข้าห้องนอนแล้วปล่อยให้ออกตอนสว่างเลยก็ได้ หรือบางทีคนตัวบางอาจจะเดินออกไปไหนไม่ไหว...ยิ่งไม่ค่อยมีสติอยู่ด้วย..




    รถขับออกมาจนถึงแม่น้ำฮันสถานที่อันสวยงาม เมื่อมาถึงร่างบางรีบวิ่งออกจากรถสายตาจ้องมองไปยังแม่น้ำเบื้องหน้าริมฝีปากหวานระบายยิ้มอ่อนๆพร้อมกับหันมาหาชานยอล

"ขอบคุณนะ"

จุ๊บ~

"หืม?"
"ขอบคุณที่พามาเที่ยวไง"

    พูดเสร็จร่างเบางก็ยิ้มจนตายีอย่างที่ไม่เคยยิ้มให้กับเขามาก่อน..เพราะฤทธิ์ยาสิ่นะ..ร่างสูงเอื้อมมือไปหยิกแก้มนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยวและเพราะความเผลอไผล

"งื้อออ อย่าหยิกซี่"

    คนตัวเล็กลากเสียงยาวใส่อีกคน เอนตัวไปพิงประตูรถจ้องมองอีกคนด้วยดวงตาใสแจ๋ว ปาร์คชานยอลมีความคิดที่อยากจะขย้ำคนตรงหน้าแล้วล่ะ...

"เอ้านี่!"

    ผ้าคลุมไหล่ผืนใหญ่ถูกโยนคลุมร่างบาง

"เอ๋?"
"เผื่อหนาว"
"อ๋ออออ"

     คนตัวเล็กพยักหน้าหงึกๆอย่างเข้าใจแล้วกระชับผ้าคลุมให้แน่นมากขึ้นก่อนจะเปิดประตูก้าวลงจากรถ ปาร์คชานยอลก็เดินอ้อมมายืนข้างๆแบคฮยอนเช่นกัน

..น่ารักกว่าตอนโหดเยอะเลยละ..

    แต่มันจะเริ่มไม่น่ารักแล้วละสิ่.. เพราะเกาะอกสีเหลืองนั่น กระโปรงที่ถลกขึ้นมาจนเห็นขาอ่อนสีขาวนวลราวกับน้ำนมแล้วยิ่งใบหน้า หน้ารักที่กำลังจ้องมองแม่น้ำด้วยดวงตาคู่สวยมันกำลังทำให้เขาหมดความอดทน!

"นาบี"
".."

    เสียงทุ้มต่ำที่เรียกชื่อทำให้ แบคฮยอนต้องละสายตาจากแม่น้ำหันมามองคนข้างกาย ซึ่งตอนนี้ยาเริ่มจะหมดฤทธิ์แล้วละ.. ชานยอลก้าวขาออกไปข้างหนึ่งแล้วดึงตัวอีกคนเข้ามาประกบจูบลงไปอย่างแผ่วเบา นุ่มนวล แต่ทว่าร้อนแรงแบคฮยอนที่เริ่มจะมีสติก็ใช้มือพยายามพลักอีกคนออกไปแต่สองมือหนาก็รวบมันไว้ก่อนจึงไม่มีทางไหนที่แบคฮยอนจะหลีกเลี่ยงมันได้

    จูบที่เนิดนานแต่แตกต่างจากของคริส ..มันนุ่มนวลกว่า.. มันร้อนแรงกว่า.. มันหอมละมุนมากกว่า.. ลิ้นหยาบสอดเข้าไปภายในโพรงปากตักตวงความหอมหวานให้มากที่สุด ส่วนลิ้นเล็กก็เข้าไปพันกับลิ้นหยาบจนไม่รู้ว่าลิ้นใครเป็นลิ้นใคร หลังจากการจูบแลกลิ้นกันอยู่สักพักร่างสูงก็เลื่อนริมฝีปากมาเช็ดน้ำลายข้างมุมปากสวย เลื่อนไปตรงข้างแก้มงับซอกหูเบาๆ ริมฝีปากเลื่อนไปที่ซอกคอหอมหวานประทับรอยจูบไว้ทุกๆที่ มือหยาบปล่อยออกจากการจับกุมมือเล็ก ใบหน้าเลื่อนไปกระซิบด้วยเสียงแผ่วเบา

"ขึ้นรถแล้วกลับคอนโด

 ก่อนที่ฉันจะกินเธอตรงนี้"
"อะ..อือ ///"

    แบคฮยอนเบี่ยงหน้าหลบใบหน้าคมด้วยกริยาเอียงอาย ก้มเก็บผ้าคลุมที่ร่วงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ขี้นมาพาดที่แขนเรียว

"ไปสิ"

    มือหยาบเปิดประตูรถก่อนจะดุนหลังร่างบางให้ก้าวขึ้นไปพร้อมกับปิดประตูให้แล้วก็เดินวนกลับมาที่ประตูฝั่งคนขับถอนหายใจหนึ่งที่ก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถไป

    ทางด้านคริสที่คล้ายกับโดนทิ้งให้อยู่คนเดียวภายในผับก็นั่งดื่มค็อกเทลรสโปรดแก้เบื่อ เมื่อค็อกเทลแก้วสุดท้ายหมดลงเขาตัดสินใจลุกออกจากผับแล้วขึ้นรถคันหรูขับกลับคอนโด พอมาถึงคอนโดคริสก็ไม่แปลกใจเลยที่เจอบุคคลที่เขาไม่อยากเจอที่สุด!


    คู่หมั้นเขายังไงละ!

    จาง อี้ชิง!

    ทางด้านร่างบางเมื่อเห็นร่างสูงเดินลงจากรถก็ลุกยืนขึ้นก้มหน้ามองพื้น

"นายมาทำไม" "
..."
"ถามก็ตอบดิว่ะ!"

    คนตรงหน้าไม่ตอบกลับร่างสูงจึงขว้าใบหน้าเล็กให้ขึ้นมาสบตากันดีๆ ร่างบางที่ตอนนี้ริมฝีปากยังคงยิ้มแต่ดวงตาเริ่มมีน้ำใสคลอ

    จะดุไปถึงไหนกัน..ใจดีให้กันบ้างสิ่..

"คริสไปไหนมาหรอ"
"..."
"คุณน้าให้เอาของมาให้น่ะ"

   มือเรียวเล็กยิบกล่องที่มีขนาดปานกลางถูกห่อมาอย่างดีด้วยกระดาษสีสันสวยงามยืนให้อีกคน จริงๆให้คนมาส่งก็ได้แต่ทำไม?

"หมดหน้าที่แล้วก็กลับไป"
"..."
"ของแค่นี้นายไม่เห็นต้องลำบากมาเอง"
"..."
"ต้องการอะไร อยู่บ้านใหญ่สบายไม่พอ?"
"..."
"เลยต้องออกมายั่วผู้ชายข้างนอกสินะ"
"แล้วแต่นายจะคิด"


"นายเคยหวังอะไรบ้างละนอกจากเงิน"

"..."

"เคยสกปรกตัวเองบ้างรึเปล่า?"

"..."

"แค่ยืนคุยฉันยังรังเกียจ"


"แล้วนายมาพูดกับฉันทำไม"
"แค่พูดเตือนสติให้นายเลิกยุ่งกับฉันสักที"
"ขอบคุณที่เตือน!"


    ร่างบางเดินผ่านคริสไปโดยที่ไม่คิดจะหันกลับมามอง.. จะพูดจาเสียดสีกันไปถึงไหน เจอกันที่ไรไม่เคยได้รับความรู้สึกดีๆกลับไปสักครั้งที่ได้กลับไปก็แค่ความเสียใจ ที่มาหาก็เพราะอยากมาอยากเห็นหน้าว่ายังสบายดี ..ก็แค่นั้น..

   เป็นเพราะเสียงทะเลาะของคนทั้งคู่อาจจะดังเกินไป ยามประจำคอนโดที่เฝ้าอยู่ถึงได้เดินเข้ามา แม้ตอนแรกจะยืนละล้าละหลังแต่สุดท้ายคุณยามก็ทำใจกล้าเดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง

"ทะเลาะอะไรกันรึเปล่าครับ?"
"ไม่มีอะไรหรอกครับ"
"หายโกรธเขาเถอะครับ วันนี้ผมเห็นเขามารอคุณตั้งแต่ตอนเย็น"
"อ่า ครับ"

   ตอบรับไปอย่างนั้น.. จะให้หายโกรธหรอ? คำว่าโกรธยังน้อยไปด้วยซ้ำกับเรื่องที่ร่างบางทำลงไป คำว่าเกลียดคงจะเหมาะกว่า..

   แต่จะโกรธหรือเกลียดก็ตามเขาไม่มีทางที่จะทำดีกับคนแบบนั้นหรอก อย่างที่บอกแค่คุยเขายังรังเกียจ รู้สึกสกปรกจะแย่!



- LAY PART-


   คุณเคยได้ยินรึเปล่าว่าทำดีแค่ไหนก็ลบล้างความผิดอันร้ายแรงที่คุณทำไปเพียงครั้งเดียวไม่ได้.. แล้วคุณก็ไม่สามารถลบล้างตราความผิดบาปนั้นลงไปได้ ย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว.. แม้ว่าจิตใต้สำนึกคุณจะรู้สึกผิดเพียงไร รู้สึกเสียใจแค่ไหนกับเหตุการณ์นั้น เขาก็ไม่สามารถรับรู้มันได้หรอกครับเพราะอะไรนะหรอ?

   เพราะเขาไม่เคยคิดจะฟังผมนะสิ่! เคยฟังอะไรบ้างรึเปล่านอกจากความคิดของตัวเอง เขามองทุกอย่างที่ผมพูดเป็นเพียงข้ออ้างข้อแก้ตัว หากเขายอมฟังมันสักนิด

..เรื่องมันคงไม่ยืดเยื้อ..
..จนเวลาล่วงเลยมาเกือบสามปี..

 

TALK

ถ้าชอบ
ถ้าสนุก
ติดแท็กหรือคอมเม้นท์เป็นกำลังใจสักหน่อยน้าา

#ฟิคดื่ม

:)  Shalunla