(fic exo) DRINK! -chanbaek-

ลำดับตอนที่ #4 : PART 3 .GIN.

Life always has two sides.
ชีวิตมักมีสองด้านเสมอ

M u s i c ' B u r n

. G I N .

ความเจ็บมันไม่ใช่สิ่งดี..
..คนที่ไม่เคยรับรู้ถึงความเจ็บก็ไม่ใช่สิ่งที่ดี..
แต่..หากรับรูัแต่ไม่เปิดเผยให้ใครเห็น
..เก็บไว้ข้างในใจ ปิดกั้นความเจ็บนั้นไว้..
นั้นก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีเช่นกัน..





(CHANYOEL SAY)


เจ้าของไนท์คลับอันโด่งดังตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น ทำกิจวัตรประจำวันเดิม เดินผ่านห้องห้องเดิม ความทรงจำเดิมๆกับห้องนั้นก็หวนคืนมาเช่นกัน..ความทรงจำที่ฝังอยู่ในข้างในใจ..
สายตาคมพลันไปเห็นห้องที่เมื่อก่อนเคยมีความสุขแต่ตอนนี้มันถูกทำเป็นห้องเก็บของไปแล้วเพื่อกลบความทรงจำเกี่ยวกับห้องนั้น..

โทรศัพท์ในกางเกงสั่นบอกเป็นนัยว่ามีใครโทรมา มือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบออกมาดูชื่อคนที่โทรมาว่าคือใคร

-Kim Jongin-

เมื่อรู้ว่าคือใครก็เลื่อนหน้าจอโทรศัพท์เพื่อรับสาย ทันที่ที่เอาโทรศัพท์แนบหูปลายสายก็ส่งเสียงมาด้วยความเร็ว

[พี่ชานยอล!!]
"มีอะไร"
[ผมขอไรพี่หน่อยดิ่]
"......"
[ผมขอ..ไปจัดปาร์ตี้ที่บ้านพี่ได้ป่ะ?]
"มาดิ่"
[เออขอบคุณพี่ เจอกันสี่ทุ่ม]
"เออๆ"
[พาสาวสวยๆมาให้ผมด้วยนะพี่]

พูดถึงสาวสวยๆงั้นหรอ ความคิดนึกไปถึงผู้หญิงที่ใส่ชุดเกาะอกสีแดงคนเมื่อคืน..

"ได้เดี๋ยวพี่พาคนเด็ดๆมาให้"
[ผมขอคนที่ชื่ออะไรนะ เจสสิก้ารึเปล่าที่พี่เคยพามาอาทิตย์ที่แล้ว]
"มีคนที่เด็ดกว่าเจสสิก้าอีก"
[จริงป่ะพี่ ลีลาเด็ดป่ะ]
"ไม่รู้ว่ะ ยังไม่ได้ลอง"
[โห ยังไม่ผ่านพี่แต่เด็ด ชักอยากจะเห็นแล้วละ]
"คนนี้เด็ดจริง"
[ไม่เด็ดผมไม่ยอมนะ5555]
"เออ ระดับพี่ไม่พลาด"
[ได้พี่! ผมไปก่อนนะเดี๋ยวเจอกัน]

แล้ว 'คิม จงอิน' รุ่นน้องที่มหาลัยก็วางสายไป คืนนี้จะมีปาร์ตี้ที่บ้านของเค้าเอง.. นิ้วหยาบเลื่อนหาเบอร์โทรเจสสิก้าและกดโทรออก

-Jessica-

[สวัสดีค่ะ คุณชานยอล]
"เจส วันนี้บ้านฉันมีปาร์ตี้นะ รุ่นน้องฉันติดใจเธอ"
[อ่า กี่โมงค่ะ]
"หกโมง ชวนนาบีแล้วก็เพื่อนเธอมาด้วย"
[ได้ค่ะ]

เมื่อวางสายไป เจสก็มองนาฬิกาที่ข้อมือก็พบว่าตอนนี้ก็สี่โมงครึ่งพอดีแล้วเดินมุ่งหน้าไปที่ห้องเก็บเสื้อผ้าของเธอ เนื่องจากเธอเป็นพนักงานที่ขึ้นชื่อว่าลีลาเด็ดที่สุดในผับ เธอจึงมีห้องเก็บเสื้อที่ไว้ใช้ในงานสำคัญต่างๆบางก็ต้องไปงานของคู่นอนที่ไม่จบเพียงแค่คืนเดียว บางก็ไปงานกับคุณชานยอลและอีกหลายๆงานห้องเก็บชุดจึงจำเป็นสำหรับเธอมากในการทำงานแบบนี้ มือเรียวสวยหยิบชุดกระโปรงสั้นเหนือเข่าสีดำเปิดให้เห็นหลังเล็กน้อยขึ้นมาใส่ก่อนจะคว้าชุดอีกชุดมาและเดินไปที่รถพร้อมกับขับออกไป





(BAEKHYUN SAY)


ร่างเล็กที่เผลอหลับไประหว่างดูหนังอยู่ที่โซฟาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตอนนี้เพิ่งจะสี่โมงครึ่ง เวลาทำงานตั้งสี่ทุ่มกว่า ควรจะนอนต่อดีมั๊ยนะ?.. แต่ก็ยังไม่ทันได้ล้มตัวลงนอนต่ออย่างที่ตั้งใจก็มีคนมาเคาะประตู ร่างเล็กที่ยังงวงเงียจากความง่วงก็ลุกขึ้นไปเปิดประตูทันทีโดยที่ไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนเคาะ

แอ๊ด.. เปิดประตูไปก็พบหญิงสาวผมซอยสั้นหรือเจสสิก้านั้นเอง..

"เจสสิก้า?"
"ใช่ฉันเอง"
"มาทำไม"

พูดไปก็ขยี้ตาไปโดยที่ไม่ได้ดูสีหน้าของคนตรงหน้าว่ากำลังยิ้มเยาะอยู่ดวงตาคู่เรียวกำลังฉายแววร้ายกาจอย่างเห็นได้ชัด..

"ไปใส่ชุดนี้ซะ!"
"หื้อ..ชุดอะไร"

สงสัยแต่ก็ยืนมือไปรับ 'ชุด' ที่อยู่ในกล่องมาไว้ในมือก่อนจะล้วงมือเข้าไปหยิบออกมาก็พบว่ามันเป็นชุด..

...ชุดเดรสลายเสือดาวทั้งตัว ที่เว้าไปจนถึงกลางหลัง!!! จะให้แบคฮยอนใส่ได้ยังไงกัน!!! ดวงตาที่ปิดเพราะความง่วงก็เบิกกว้างเพราะชุดที่ได้รับมาและบอกถูกบอกว่าตนจะต้องใส่มัน!!

"ชุดเดรส"
"เว้าหลังเนี่ยนะ?!"
"หุ่นนายไม่ได้แย่"
"แต่ฉันเป็นผู้ชาย!! จะให้ฉันใส่ชุดแบบนี้ได้ยังไง!"
"เพื่อความสมจริงไง ให้เค้าเชื่อว่านายเป็นผู้หญิงจริงๆ"
"แต่ชุดแบบนี้มันก็เกินไป"
"นายไม่ต้องการให้ชานยอลเชื่อหรอว่านายเป็นผู้หญิง"
"ก็อยากแต่ฉันใส่ชุดที่บอสของเธอส่งมาก็ได้นี่"
"ชุดพวกนั้นมันไม่โดนใจฉัน"
"ชุดเว้าหลังนี่มันก็ไม่โดนใจฉันเหมือนกัน!"
"แบคฮยอน มันคืองานทำๆไปซ่ะหรือนายไม่ต้องการค่าตอบแทน?"
"..."
"ถ้านายทำให้ชานยอลเชื่อสนิทใจไม่ได้ว่านายเป็นผู้หญิงเท่ากับว่านายยังทำไม่มากพอ นายต้องทำ 'มากกว่า' นั้น"
"..."
"ใส่-มัน-ช่ะ-แบค-ฮยอน"
"ฉันยอมเธอแล้วก็ได้ แต่แค่ครั้งเดียวนะ!"
"เร็วๆนะ ชานยอลรออยู่ที่งานปาร์ตี้"
"งานปาร์ตี้? ฉันต้องไปงั้นหรอ?แล้วใส่ชุดนี้?"
"ใช่ เข้าไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว"

ร่างบางเดินเข้าห้องไปเปลี่ยนชุดที่ยอมเพราะนึกถึงค่าตอบแทนที่จะได้ และเงินที่จะเสีย..มือเรียวสวยยกชุดลายเสือดาวขึ้นมามองก่อนจะหยิบเสื้อชั้นในสีดำขึ้นมาใส่โดยไม่ลืมยัดถุงเท้าเข้าไปเหมือนครั้งก่อนๆ ร่างบางยกชุดขึ้นมาและค่อยๆใส่มันเข้าไปพอใส่เสร็จก็ไม่ลืมคว้าวิกผมสีน้ำตาลอันเดิมขึ้นมาใส่เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็ยืนมองอยู่ที่กระจก ถอนหายใจก่อนจะเปิดประตูห้องและเดินออกไปก็เห็นว่าเจสเพิ่งจะวางสายจากใครสักคน..

"อืมแค่นี้นะ"

"คุยกับใครหรอเจส?"
"เปล่าหรอก"
"ชานยอล?"
"ไม่ใช่ ไปเถอะเดี๋ยวสาย"

ร่างบางจำใจต้องพยักหน้าแล้วเดินตามเจสไปที่รถของเธอโดยที่ยังมีความสงสัยอยู่เต็มอก..ขึ้นมาในรถเจสโยนอุปรณ์แต่งหน้ามาให้แบคฮยอนที่นั่งอยู่ข้างคนขับแม้จะไม่พูดแบคฮยอนก็รู้ดีว่าเธอต้องการให้เค้าแต่งหน้าด้วยตัวเอง รถแล่นออกไปจากคอนโดของร่างบางไม่มีเสียงพูดคุยอะไรตลอดเวลาที่ขับรถไปที่บ้านของชานยอล..

. G I N .

 

เมื่อรถถูกขับเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่มีขนาดเหมาะสมพอจะจัดปาร์ตี้ คาดว่าข้างในนั้นน่าจะใหญ่น่าดู ภายในที่จอดรถมีรถหรูหลากหลายคันจอดอยู่มากมายไม่ว่าจะเป็น ปอร์เช่ แลมบอกินี เฟอรารีและอีกมากมาย คนที่จัดปาร์ตี้นี้ต้องเป็นของคนรวยแน่ๆ..

"นี่บ้านใครหรอ"
"บ้านชานยอล"

หมดคำถามที่จะถามมุมปากสวยยิ้มอยากพึงพอใจในคำตอบที่ได้รับ ตอนนี้เท่ากับว่าเขาปลอมตัวมาสองวันก็สามารถเข้าถึงบ้านของปาร์คชานยอลได้แล้วบางทีงานนี้อาจจะง่ายกว่าที่เห็น

เมื่อดับเครื่องยนต์แล้วร่างบางก็ลงมาจากรถคันหรู ทุกสายตาจับจ้องมาที่ทั้งสองคนจนไม่ทันรู้ตัวว่ามีอีกคนมองอยู่ มีสายตาหนึ่งที่หากใครมองก็คงรู้สึกได้ว่าสายตานั้นไม่ได้มาดีแน่นอน ทั้งสองเดินเข้าไปในงาน เดินเข้ามาจนถึงสระว่ายน้ำข้างๆสระมีบาร์เครื่องดื่ม มีทุกๆอย่างคล้ายผับ ไม่สงสัยเลยว่าทำไมร่างสูงถึงทำกิจการผับเพราะมีบ้านแบบนี้ไงละ พูดถึงคนตัวสูงก็เดินมาที่เขากับเจสพอดี สายตาของร่างสูงวูบไหวไปเสี้ยววินาทีแล้วก็ค่อยกลับมาไร้อารมณ์เหมือนเดิม..แต่มันเพราะอะไรกัน.. สายตาก็เพิ่งสังเกตว่าข้างหลังของร่างสูงมีอีกคนเดินตามมาด้วย ทั้งคู่เดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าเขาและเจส

"เจส.."
"ค่ะคุณชานยอล?"
"เธอไปกับจงอิน"
"แล้วนาบี.."
"ไม่เป็นไรหรอกเราดูแลตัวเองได้"

เสียงหวานต้องพูดขัดบทสนทนาเขารู้ว่าถ้าหากว่าไม่ขัดร่างสูงจะต้องพูดอะไรที่มันไม่ดีออกไปแน่ๆ ซึ่งร่างบางไม่มีทางยอม

"อืม งั้นระวังตัวด้วย"
"เจสเราไปสนุกกันดีกว่า.."

ยังไม่ทันได้ตอบเจส..ผู้ชายที่ชื่อว่าจงอินก็พาเจสเดินไปที่ใดสักที่ซึ่งไม่น่าจะพ้นห้องนอนหรือห้องน้ำหรอก..

เมื่อเจสเดินไปร่างบางก็มองหาที่นั่ง หวังจะได้ที่นั่งในมุมอับจะได้ไม่มีใครมองเห็นเขา แต่ก็ยังไม่ได้เดินไปนั่งที่ที่หวังไว้ก็โดนคนร่างสูงจับแขนแล้วพาไปนั่งที่บาร์แล้วตัวเองก็ไปเป็นบาร์เทนเนอร์พร้อมกับหันหน้าเข้าหาแบคฮยอน

"อะไร"
"..."

ร่างสูงไม่ตอบแต่กลับยื่นแก้วที่มีน้ำสีเหลืองอำพันส่งมาให้ร่างบางและวางไว้หน้าตัวเองอีกแก้วหนึ่ง

"..."
"ดื่มซ่ะ ใครแพ้ต้องทำอะไรก็ได้ตามที่อีกคนสั่ง"

พูดเสร็จก็ยิ้มมุมปากเหมือนจะเยาะเย้ยพอสมควร ร่างบางเห็นแบบนั้นจึงยกแก้วขึ้นมาดมก็พบว่ากลิ่นมันคล้ายคลึงกับเตกีล่าเหล้าที่ถือว่ามีดีกรีที่แรงพอสมควร.. ใครที่คออ่อนมากๆกินเตดีล่าเข้าไปก็สามารถทำให้คนๆนั้นฟุบหลับไม่เป็นท่าเหมือนกันแต่มันคงใช้ไม่ได้กับ..แบคฮยอนแน่ๆ.. ถึงแม้ว่าแบคฮยอนจะไม่ใช่คนที่ติดเหล้ามากหนักแต่ก็ไม่ใช่คนที่ไม่เคยลองอะไรพวกเตกีล่า วอทก้าอะไรพวกนี้หรอกนะแรงกว่านี้ก็ลองมาแล้ว..

"ไม่กลัวหรอกนะ.."
"ไม่กลัวก็ดื่มสิ่"

เมื่อเจอคำพูดท้าทายแบบนั้นร่างบางก็ยกเตกีล่าเข้าปากทันที เมื่อรสเตกีล่าเข้าไปในปากก็รับรู้ได้ถึงรสเตกีล่าผสมกับมะนาว..ซึ่งหากผสมมะนาวเพิ่มลงไปในเตกีล่ามันจะยิ่งเพิ่มดีกรีให้คนที่ได้ลิ้มรสมันเมาได้เร็วยิ่งขึ้น..ทำแบบนี้ถือว่าโกงรึเปล่า?

"คุณผสมมะนาว"
"เธอบอกเองว่าไม่กลัว"
"ใช่ แล้วทำไมคุณไม่กิน"

จบประโยคของร่างบาง ร่างสูงก็ยกเตกีล่าขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว เมื่อหมดแก้วร่างสูงก็ยกขวดเหล้ายี่ห้อ Pernod ขึ้นมารินใส่แก้วทั้งสองแก้ว ซึ่งเหล้ายี่ห้อ Pernod มีดีกรีที่แรงไม่แพ้เตกีล่า ดื่มไปประมาณสองแก้วคุณก็สามารถหมดสติได้

"Pernod เลยหรอ?"
"อือ"
"ทำไมไม่เอา Absinthe มาให้กินเลยละ"
"ถ้าให้เธอกิน ตำรวจได้มาจับฉันพอดี"

ทำไมตำรวจถึงจับนะหรอ.. เพราะเหล้า Absinthe (แอบซิน/แอ๊บแซ๊งธ์) ถูกเรียกว่าเป็นเหล้าปีศาจ.. เป็นเหล้าที่มีสีเขียวมรกตและมีส่วนผสมของสารเสพติดทำให้มันถูกยกเลิกไม่ให้ขายแต่ถ้าไปหาตามตลาดมืดก็น่าจะยังมีขายอยู่ หากจะหาจริงๆก็คงหาได้ไม่ยากเมื่อรินเสร็จร่างบางก็ยกเหล้าขึ้นมาดื่มพร้อมกับร่างสูง มือหนาก็ยังคงรินเหล้าใส่แก้วอีกครั้งดื่มไปอีกประมาณสองแก้ว

สติของร่างบางเริ่มจะคุมไม่อยู่จากฤทธิ์แอลกอฮอลสายตาของทั้งคู่ประสานกันใบหน้าเข้าหากันเรื่อยๆ ริมฝีปากห่างกันไม่ถึงเซนลมหายใจที่มีกลิ่นแอลกอฮอลยิ่งทำให้สติที่ยังพอมีอยู่ก็ค่อยๆลดลง ใบหน้าเข้าหากันช้าๆปลายจมูกแตะกันริมฝีปากก็ประกบเข้าหากัน จูบที่นุ่มนวนหอมหวานแต่ทว่าเพิ่มความมัวเมาเพิ่มความต้องการจากทั้งสอง ลิ้นหยาบเข้าไปทักทายลิ้นเล็กในโปรงปากหวานลิ้นเล็กก็หยอกล้อกลับไปจูบที่เนิบนานลมหายใจเริ่มติดขัดทั้งสองพละออกจากกันแต่สายตายังคงประสานกัน..

อยู่ดีๆโทรศัพท์ของร่างสูงที่ว่างอยู่บนโต๊ะสั่นเตือนสติของคนทั้งคู่ เจ้าของโทรศัพท์ลุกเดินเข้าไปคุยข้างใน ร่างสูงยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่าคิมจงอินโทรมาจึงเลื่อนหน้าจอเพื่อรับสาย

"มีอะไร"
[เห้ยพี่ พี่พานาบีกลับบ้านด้วยนะ]
"แล้วเจสสิก้า?"
[เจสเมา เดี๋ยวผมพากลับบ้านเอง]
"ไม่ใช่ว่าจัดหนักจนสลบ?"
[โห พี่เห็นผมเป็นคนยังไง]
"เออๆ พากลับบ้านดีละ"
[ครับๆ]

พอปลายสายวางไปก็เดินกลับไปยังที่ที่ร่างบางกับเขานั่งอยู่ก่อนหน้านี้ก็พบว่าร่างบางนั่งอยู่กับใครอีกคนหนึ่ง.. คริส.. ทั้งสองนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ทำไมปาร์ค ชานยอลต้องแคร์ด้วยละ? มุมปากยกยิ้มคล้ายกับคนที่มีแผนชั่วร้ายอยู่ในใจ

ชานยอลเดินกลับมานั่งที่เดิมรินเหล้าใส่แก้วตัวเองแล้วก็ดื่มเมื่อดื่มเสร็จก็วางแก้วลงด้วยเสียงที่ดังกว่าปกติจนร่างบางหันมามองด้วยความตกใจ ส่วนคริสนะหรอ.. หันมามองร่างสูงด้วยแววตาที่สะใจนิดๆคล้ายจะเยาะเย้ย แต่คริสไม่มีทางรู้หรอกว่าร่างสูงมีความคิดที่จะทำอะไร

"คุณเมาหรือเปล่า?"
"ไม่"
"แต่หน้าคุณแดงนะ"
"ก็ไม่ได้เมาไง!"

ร่างสูงตวาดใส่ร่างบางและลุกออกจากเก้าอี้เดินออกไปจากภายในตัวบ้านหยุดอยู่ที่รถของตัวเองก่อนจะหยิบบุหรีกลิ่นเปปเปอร์มินท์ที่เขาชอบขึ้นมาสูบ ด้านแบคฮยอนที่ยังคงงงๆว่าร่างสูงเป็นอะไรก็เดินตามออกมาโดยที่ไม่ลืมบอกลาคริส ส่วนคริสก็รู้สึกขัดใจที่ร่างบางเลือกที่จะเดินตามอีกคนออกไปมากกว่าจึงสถบคำหยาบออกมาอย่างไม่เกรงใจคนรอบข้าง

ร่างบางที่เดินออกมาจนมาเจอร่างสูงที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ก็เดินเข้าไปคว้าแขนของคนตัวสูงให้หันหน้ามาคุยกัน ร่างสูงที่เห็นว่าร่างบางเดินตามตนออกมาก็ยกยิ้มที่มุมปาก เพราะอะไรนะหรอ.. ร่างบางเลือกที่จะเดินออกมาหาเขามากกว่าที่จะอยู่กับมันไงละ

หึ..คริส..นายแพ้แล้ว..แพ้ฉันมาตลอด จนถึงตอนนี้นายก็ยังเอาชนะฉันไม่ได้ ยอมรับเถอะ ฉันเหนือยกว่านายทุกอย่าง..ไม่เว้นแม้แต่คนที่นายรัก ยังมาหาฉันเลย..

ทางร่างบางเมื่อให้อีกคนหันหน้ามาได้แล้วแต่กลิ่นควั่นบุหรี่กลิ่นเปปเปอร์มินท์ที่ไม่ค่อยน่าสูดดมสักเท่าไหร่ยังคงลอยฟุ้งอยู่ตรงหน้า มือบางจึงยิบบุหรี่ออกจากปากและทิ้งลงที่พื้นขยี้มันอย่างไม่สนใจคนที่กำลังสูบอยู่เลยด้วยซ้ำ

"เป็นอะไร?"
"เปล่า"
"ก็เห็นอยู่"
"ก็เปล่าไง ขึ้นรถ"
"ขึ้นทำไม?"
"จะไปส่งที่บ้าน"
"ไม่เป็นไรกลับเองได้"
"แต่งตัวแบบนี้เดี๋ยวก็โดนฉุดกลางทางหรอก"
"แล้วไปกับคุณมันต่างกันรึไง"

เป็นอะไรก็ไม่ยอมบอก อุตส่าห์จะเอาใจแล้วนะ! ที่เอาใจเพราะเค้าก็ต้องการทำงานพิเศษให้ได้ค่าตอบแทนมายังไงละ ตกลงไปแล้วก็ต้องทำมันให้ดี

"ต่างสิ ฉันเร้าใจกว่าพวกนั้นตั้งเยอะ"

เร้าใจกว่าอะไรเล่า...ไอ้บ้า

"ยังไงก็เหอะ ฉันกลับเองได้"

ลองเชิงดูหน่อยว่าแคร์กันรึเปล่า ถ้าแคร์กันก็จะได้ทำงานพิเศษนี่ได้ง่ายๆหน่อย..

"งั้น..ก็ตามใจเธอ"

ห่ะ นี่ไม่คิดจะแคร์กันเลยหรอ ไม่รั้งสักนิด!!! ถ้าเป็นแบบนี้งานพิเศษมันก็ต้องยากขึ้นด้วยนะสิ่.. ต้องเอาใจมากกว่านี้ใช่มั๊ย ได้!! มือเรียวเอื้อมไปจับชายเสื้อของร่างสูงไม่ให้เดินเข้างานไป พูดด้วยเสียงแผ่วเบาคล้ายคนจะร้องไห้

..แต่ก็นะ..ที่ทำไปก็มารยาทั้งนั้นหละ..

"ละ ล้อเล่น.. ไปด้วยก็ได้.."
"แค่นั้นก็จบ ขึ้นรถช่ะ"

ขาเรียวก้าวขึ้นรถและตามด้วยร่างสูงขึ้นตามไป ระหว่างทางกลับคอนโดไม่มีเสียงอะไรออกจากริมฝีปากของทั้งสอง ทั้งรถมีเพียงแค่เสียงลมหายใจของกันและกัน ไม่มีใครคิดจะเอื่อนเอยคำพูดอะไรออกมาจนมาถึงหน้าคอนโดของร่างบางเครื่องยนต์ดับลง มือเรียวเปิดประตูรถ ก่อนที่จะลงก็ไม่ลืมขอบคุณอีกคนที่มาส่ง

"เอ่อ ขอบคุณนะ"
"อืม"
"งั้นไปนะ"
"เดี๋ยว"

มือหนาเอื้อมไปดึงตัวอีกคนลงมาให้อยู่ระดับเดียวกัน ใบหน้าคมเลื่อนเข้าหาอีกคนก่อนที่อีกคนจะถอยออกมืออีกข้างก็ยกไปจับท้ายทอยไม่ให้ไปไหนริมฝีปากแนบชิดกันอย่างอ่อนโยน ลิ้นหยาบเข้าไปสำรวจในโพร่งปากหวานหยอกล้อกับลิ้นเล็ก อีกคนก็ทำหน้าที่ในการตอบรับอย่างดี เมื่อลมหายใจเริ่มติดขัดร่างบางก็ส่งเสียงออกมาในลำคอเป็นนัยว่าให้พอได้แล้ว.. ถลำลึกไม่ได้แล้ว.. ร่างสูงค่อยๆผละริมฝีปากออกช้าๆ จ้องมองใบหน้าหวานด้วยสายตาที่ยากจะอ่านออก..

"รางวัลที่มาส่ง"
"..."
"ไปทำงานทำให้ได้แบบนี้นะ ฉันจะรอดู"

ใช่สิ่..ทุกอย่างมันก็แค่ 'งาน'
ที่จูบไปเมื่อกี้มันก็แค่ 'รางวัล'
ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้อกับ 'หัวใจ' เลยแม้แต่นิดเดียว

ขาเรียวก้าวออกมาจากรถ เดินไปที่คอนโดขึ้นลิฟต์ไปที่ห้อง สแกนคีย์การ์ดเข้าห้องไปเจอโน๊ตแปะไว้ที่เคาท์เตอร์ดวงตาจ้องมองตัวอักษรบนโน๊ตนั้นขยำมันทิ้งลงถังขยะหยิบโทรศัพท์โทรหาบุคคลปริศนา

[โทรมาแบบนี้คุณคงเห็นโน๊ตแล้วสิ่นะครับ]
"เห็นแล้ว!! นายไม่จำเป็นต้องมาเตือนฉัน!!"
[ผมก็แค่กลัวคุณลืม]
"ฉันรู้ดีว่าฉันทำอะไรอยู่!!"
[จริงหรอครับ จูบเมื่อกี้คุณรู้สึกอะไรกับมันรึเปล่าละ]
"มันก็แค่งาน!!"
[งานของผมหรืองานของปาร์ค ชานยอลหรอครับ]
"......"
[ผมเตือนคุณแล้วในโน๊ตนั้น เผลอตัวเผลอใจมากเกินไปอันตรายจะเกิดนะครับ]
"ฉันรู้แล้ว ต่อไปไม่ต้องส่งโน๊ตบ้าๆนี่มาอีกนะ!!"
[ผมไม่ขอรับปากนะครับ หึๆ]

เมื่ออีกคนวางสายไป สายตาก็จับจ้องไปที่กระดาษโน๊ตที่ถูกทิ้งไว้ในถังขยะ.. ตัวอักษรที่ถูกเขียนมานะหรอ..อย่าไปใส่ใจเลย..


อย่าหลงระเริงกับสิ่งมัวเมา..
อย่าหลงระเริงในความรัก..
งานของคุณยังไม่เสร็จ..
อย่าลืมว่ามันเสี่ยงแค่ไหนถ้าหากคุณคิดจะมี 'ความรัก'

.D R I N K . H U N H A N .

 

ร่างสูงโปร่งใบหน้าคมคายจ้องมองร่างบางใบหน้าหวานราวกับผู้หญิงไหนจะผิวขาวดุจน้ำนมนั้นอีก.. กำลังเดินลงจากรถคันหรูโดยมีบอดีการ์ดตัวสูงใหญ่คอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ทำไมถึงต้องมีบอดีการ์ดนะหรอ เพราะว่าร่างบางน่ะเป็นถึงลูก 'เจ้าของโรงแรม' ที่มีชื่อเสียงไปทั่วทุกมุมโลกยังไงละ

จ้องมองอยู่สักพักอีกคนก็เหมือนรู้ตัวว่าถูกมองจึงหันหน้ามาหาร่างสูงและส่งยิ้มให้ รู้อะไรมั๊ย ..มันเป็นรอยยิ้มที่หวานสุดๆเลยละ.. ใบหน้าคมยกยิ้มมุมปาก ภายในใจมีความคิดที่อีกคนคาดไม่ถึงอยู่มากมายร่างสูงมองร่างบางที่เดินเข้าไปในโรงแรมของตัวเองจนลับสายตา..






--------------------------------------------------------------
TALK

มาอัพให้เต็มร้อยแล้วน้าาา ขอโทษที่มาอัพช้า T^T
บอกไว้ก่อนว่าตอนหน้าจะเป็นตอนของฮุนฮาน
ใครนึกชุดแบคกับชุดเจสไม่ออกเรามีรูปมาให้ เผื่อเราบรรยายแย่จนนึกไม่ออก ;__;





ชุดแรกชุดแบค ชุดที่สองชุดเจส
ขอเม้นกันหน่อยยยยน้าาา ><

มีฟิคของเพื่อนไรท์มาแนะนำ สนุกมากๆเลยละ ชื่อเรื่อง sexy me น้าา








:)  Shalunla