คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1
1
“แม่!ไอ้เอสมันสูบก็ให้มันยอมรับไปดิ เรียกพวกผมมาทำไมเนี่ย-*-“นายเอสเพรสโซ่ที่อยู่ในเครื่องแบบโรงเรียนนานาชาติชื่อดังเอ่ยขึ้น เขามีผมสีสนิมเจิดจ้าแสบลูกตาและหงุดหงิดที่สุดในเอสเพรสโซ่ทั้งสี่คนถามแบบระบายอารมณ์ตัวเอง
“แม่ครับ...เกิดอะไรขึ้น-_-“เอสเพรสโซ่ที่อยู่ในเครื่องแบบทหาร ผมดำ หัวเกือบเกรียน(ช็อก=[]=)ถามได้เย็นชาและเยือกเย็นที่สุด เหมือนจะสุภาพแต่ก็...อึ๋ย ขนลุก
“ฮะๆแกถูกจับขึ้นห้องปกครองด้วยว่ะ น่าสงสารรรร~^O^”และนายเอสเพรสโซ่คนสุดท้ายที่ใส่ชุดนักเรียนชายล้วนของโรงเรียนฝั่งตรงข้าม ผมทองอร่ามเยี่ยงขี้ ดูจะลั้ลลาที่สุดในห้องนี้แล้วล่ะ
“เอ่อ...”ครูลดาคงงงสุดๆไม่แพ้ฉัน แม่แล้วก็เหล่าเอสเพรสโซ่ทั้งหลายด้วย
“อะแฮ่ม!ดิฉันคุณนายคาเฟอีน ซึ่งมีลูกชายแฝดสี่คนแสนหล่อเหลาและเพอร์เฟ็กต์ ความประพฤติดีมาโดยตลอดและตัวอย่างนะคะ...ทหารหาญในอนาคตค่ะ มอคค่าไหว้คุณครูของเอสสิลูก^^”เมื่อบรรยายสรรพคุณเสร็จสรรพ ยัยคุณนายคาเฟอีนก็หันไปออกคำสั่งกับเอสเพรสโซ่เกรียน อ้อ!รู้สึกจะชื่อมอคค่ามั้ง(ว่าแต่...ฝังใจอะไรกับกาแฟเหรอบ้านเนี้ย-_-)
“หวัดดีครับ^^”ช่างเป็นทหารที่มีเสน่ห์~_~
“เอ่อ...>////<”คุณครูลดายังถึงกับเขินหน้าแดงอ่ะ
“นี่แม่!ผมไม่ว่างนะ ถ้าจะเรียกมาเพื่อทำอะไรปัญญาอ่อ...”
“คาปูชิโน่ลูกรัก....ลูกรู้จักแม่น้อยเกินไปนะจ๊ะ^^”ช่างสยองนัก>O<
“เฮ้อ~กลายเป็นศึกแม่ลูกไปซะแล้ว แม่กลับก่อนนะหนมจีบ ขี้เกียจฟังเรื่องไร้สาระ เชื่อแม่เหอะว่าแกรอดO_<”เมื่อขยิบตาเสร็จหม่ามี้ก็จากไป บ๊ายบายค่ะแม่~TOT/
นี่มันอะไรกันเนี่ยยยยย ว้อต แฮป เพ่นนนนน!!!
“อย่างที่เห็นนะคะ คุณครูลดา อำนาจโชติช่วง(มาเต็ม-_-)ดิฉันมั่นใจล้านปอร์เซ็นต์ว่าลูกดิฉันไม่มีทางทำเรื่องเหลวแหลก แหกกฎ หรือพูดปดแบบแม่หนูนั่นแน่ค่ะ”อั๊ยย่ะ!ไม่ไหวแล้วโว้ยยยย
“หนูไม่ได้โกหก คุณป้าช่วยเข้าใจอะไรให้มันง่ายๆหน่อยได้มั้ยคะว่าลูกคุณป้าน่ะเป็นคนสูบบุหรี่ ส่วนนาย!ทำไมถึงได้หน้าด้านหน้าทนขนาดนี้ ยังเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่า กล้าทำก็ต้องกล้ารับสิฟะ!”
เงียบ...
“เอ่อ...จบค่ะ(._.)”
ทำไมสายตาทุกคนต้องเพ่งมาทางฉันเป็นทางเดียวด้วยก็ไม่รู้ โฮ~หนูแค่พูดความจริงT^T
“ฮะๆ เธอเจ๋งว่ะ^^”
“หุบปากซะ ลาเต้!”นายผมทองเงียบทันทีและกลายเป็นฉันที่ตัวสั่นขึ้นมาเฉยๆ แม่จ๋า~คัมแบ็ก พลีส!!
“เธอรู้มั้ยว่าตัวเองเป็นใคร อยู่ในฐานะอะไร ฉันอุตส่าห์ทำตั้งหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อให้เธอยอมรับซะ จะได้ไม่ต้องเป็นเรื่องใหญ่ แต่นี่คงต้องใช้ไม้แข็งซะแล้วล่ะมั้ง”ทำไมน่ากลัว ทำไมต้องแสยะยิ้ม ทำไม...อ๊าก!ขนลุกเฟ้ย-*-
“หนู...”
“ไม่ต้องเถียง บ้านฉันรวยและมีอำนาจมากพอที่จะเขี่ยเด็กจนๆแบบเธอออกไปจากที่นี่ และอาจไม่ใช่แค่เธอ...ยัยคุณครูหน้าอ่อนนี่ก็ด้วย ฟังนะ สารภาพไปซะ โดนทัณฑ์บนนิดหน่อยก็ไม่ได้เสียหายนี่”
ความโกรธฉันพุ่งถึงขีดสุด ฉันแทบจะควบคุมตัวเองไม่ให้สั่นไม่ได้อีกแล้ว พอกันที!สติฉันจบลงตั้งแต่ที่ยัยคุณนายนี่พูดให้ฉันยอมรับในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำ โดยใช้ข้ออ้างงี่เง่าที่จะไล่ฉันออกจากโงเรียนแม้แต่ครูลดาก็ติดสอยห้อยตามซวยไปด้วย ฉันไม่ไหวแล้ว สุดจะทน!
“แปลว่าคุณนายคงรู้ตั้งแต่แรกสินะคะว่าลูกคุณนายเป็นคนสูบ ไม่ใช่ฉัน!”
“แน่นอน แต่เห็นว่าเด็กอย่างเธอไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็เลยจะช่วยซะหน่อย ดันกลายเป็นว่าต้องใช้ไม้แข็งเพราะความดื้อไม่เข้าท่าของเธอ”พูดได้หน้าตาเฉยมากจริงๆ แค้นนนนน
“ดื้องั้นเหรอ?ถามจริงเถอะ คุณนายไม่ละอายใจบ้างเหรอคะที่ทำอะไรแบบนี้ แทนที่จะเอาเวลาไปเรียกลูกๆอีกสามคนมาหรือเอาเวลามาคิดว่าจะใช้ไม้แข็งไม่อ่อนกับฉัน ทำไมไม่เอาเวลานั้นไปสอนลูกคุณนายให้เลิกสูบบุหรี่ล่ะคะแล้วก็สอนให้เขารู้จักรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำ สอนให้เขาเป็นคนดีน่ะค่ะ!”
“เธอ!ก้าวร้าวเกินไปแล้วนะ ฉันชักจะทนไม่ไหวกับเธอแล้วนะ!”หนูทนไม่ไหวตั้งนานแล้วล่ะอยากจะบอก
“แม่...”เสียงทุ้มห้าวดังขึ้นจากสิ่งที่นั่งอยู่บนโซฟา เพิ่งรู้เหรอว่าตัวเองมีตัวตนน่ะ-*-
“เอส...เงียบน่ะ แม่กำลังคุยกับยัยเด็กไม่รู้หัวนอนปลายเท้านี่อยู่นะ!”
“ผมเบื่อ ฟังนะก็แค่สูบบุหรี่ไม่ได้ฆ่าใครตาย ครูจะมีปัญหาอะไรนักหนา เรื่องของเรื่องก็แค่อยากสั่งสอนยัยนี่ที่มายุ่งเรื่องของผม ไม่ต้องยุ่งยากกันขนาดนี้ก็ได้...แล้วก็พวกแกน่ะจะมากันทำไมวะ แค่นี้ล่ะ...ได้เวลาซ้อมบอลแล้ว ไปนะ!”
แล้วมันก็ออกไป-*-
ความคิดเห็น