ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2. Advice from nameless girl
ร้านหม้อให่รั่วั้อยู่ั่นลาระหว่าร้านหนัสือและร้านายแผ่นเสียบนถนนาริรอส สภาพร้านูอม่อและมีนาเล็ ลุ่มนัเินทาพ่อมแม่มลุ่มหนึ่นั่ล้อมวสนทนาันอย่าออรสออาิ ท่ามลาอาหารที่หน้าาูพอใ้ไ้บนโ๊ะ
ทันที่ทั้สามนปราัว ลุ่มพ่อมแม่มหยุารสนทนาลาัน พวเามอาร์ล อนเลัน้วยสายาเียวือหวาลัว ทอม เ้าอร้านหม้อให่รั่วรีบุลีุอเ้ามาทัทายนายอนเลัน้วยวามยินี “สวัสีรับุอนเลัน”เาโ้หัวลเล็น้อย ูเหมือนบ่าวที่พร้อมรับใ้เ้านาย “สวัสีรับุหนูอนเลัน” านั้นเาหันมาทัทายาร์ลี สุท้าย้วยารยิ้มน้อยๆให้ทอม ริเิ้ล แม้ว่าเ็ายผมสีำะมีสภาพารแ่ัวที่ไม่น่าทัทายเท่าในั
ทอมอนุมานไ้ว่า นายอนเลันะ้อเป็นผู้วิเศษที่่อน้ามีอิทธิพล ูไ้าารทำวามเารพที่เินพอีและวามหวาลัวาผู้นรอบ้า เป็นไปไ้หรือไม่ว่าเาะเป็นอาารย์เหมือนัมเบิลอร์? แล้วารที่เ็อย่าเาไม่ถูมอ้ามเป็นเพราะผลพลอยไ้รนี้้วย
“สวัสีทอม ภรรยาับลูสาวันล่ะ?”นายอนเลันถามพลายับแว่นาวามอโยรอบ
“ุผู้หิับุหนูออไปเมื่อรู่นี่เอรับ ไม่ทราบว่าุะรับมื้อเ้า่อนไหม?” ทอมถาม นายอนเลันหันหน้ามาทาทอม ริเิ้ลที่ยืนนิ่ไม่ไหวิ “เธออยาินอะไรหรือเปล่า? ันับลูายเราเรียบร้อยมาาที่บ้านแล้ว แ่เรารอ..”
“ผมไม่้อารอะไรทั้นั้น ผมหมายถึ เราะไปรอไแออนันไ้หรือยั...รับ?”ทอมรีบแ้ประโยอย่าแรทันทีเมื่อเห็นนายอนเลันัสีหน้า โยที่ไม่ลืมพูำว่า ‘รับ’ ่อท้าย “แน่ใหรือว่าเธอไม่หิวริๆ?”ายหนุ่มถามย้ำอีรั้ ทอมส่ายหน้า “ผมไม่อยาทำใหุ้เสียเวลา...รับ” เาะ้อเว้นัหวะำว่า ‘รับ’ เสมอ ราวับว่าลมหายใอเาำลัาห้ว ายสวมแว่นายิ้มแป้น้วยวามเอ็นู เาหันหน้าไปพูับทอมที่ยืนรออยู่้าหน้า “ไม่ีว่าทอม บาทีเป็นโอาศหน้า”เ้าอร้านหม้อให่รั่วยิ้มรับ านั้นเินหายเ้าไปในห้อรัว
นายอนเลันและาร์ลีเินนำทอมเ้าไปหลัร้านหม้อให่รั่ว ระหว่าทาทอมไ้ยินาร์ลีบ่นพึมพำเบาๆที่เาฟัไม่ออ ทั้สามนเินมาถึำแพอิที่ไม่มีทาไป่อและถัยะที่ถูัวาไว้นิำแพ
“เ็บวามสสัยอเธอไว้่อนทอม”นายอนเลันพูึ้นหลัเห็นทอม้อมอำแพอิอย่าไม่ลาสายา “แล้วเธอะรู้สึว่า่าโีเพียใที่เธอเป็นพ่อม เวทมน์ล้วนมีสเน่ห์ในัวอมันเสมอรู้ไหม?”เาพูราวับำลัท่อบทวีพาฝัน นายอนเลันหยิบไม้ายสิทธิ์ึ้นมาาระเป๋าาเ เาี้ไม้าบนถัยะนับึ้นไปเป็นอิสาม้อน านั้นี้ไม้ไปทาวาอีสอ้อนแล้วใ้ไม้เาะอิทั้หมสามรั้ ทอมมอูารระทำอายสวมแว่นาทุั้นอน โยเพาะไม้ายสิทธิ์ที่อยู่ในมืออนายอนเลัน
ำแพอิเิวามเปลี่ยนแปลทันที มัน่อยๆแยัวออาันนเิ่อโหว่นาให่ที่สามารถมอเห็นร้าน้าที่ั้เรียรายเอียๆไ้อย่าัเน ประายวามหฤหรรษ์ปราในแววาอทอม เหมือนวันแรที่เารู้ว่าัวเอือพ่อม
ผู้นในรอไแออนึัมาเป็นพิเศษ เนื่อาเป็นวันเปิภาเรียนอโรเรียนฮอวอส์ บรราพ่อมแม่มูบุรหลานเินเลือื้ออใ้ันวัไว่ บานหอบหิ้วสัมภาระนไหล่ห้อ บานสวมุเสื้อลุมึ่มีราสัลัษ์สีแแวววาวิอยู่บนหน้าอ
เือบแทบทุร้านที่ถูอัแน่น้วยเหล่านัเรียนฮอวอส์และผู้ปรอ บาร้านน่อแถวยาวนเลยออมา้านนอ ทอมรู้สึัวั้แ่มาถึร้านหม้อให่รั่วแล้วว่าเาลืมนำรายารอใ้ที่้อื้อมา้วย (แ่เานั่อ่านทุวันนำไ้ทั้หม ยเว้นแผนที่ที่เาิว่าไม่น่าสนใ) เาอาศัยัหวะที่นายอนเลันพูุยับพ่อมสอนที่ปรี่เ้ามาทัทายรีบเินหนีออมาผ่านผู้นที่เนือแน่น
“พ่อันพิศวาสมันมา ไม่รู้เหมือนันว่าทำไม?”ทอมไ้ยินาร์ลีนินทาเาอย่าเผ็ร้อนับเพื่อนนัเรียนายห้าน้าหน้าร้านไอศรีมอฟรอเรียน ฟอร์เสิว “มันหลิว่าัวเอวิเศษวิโส ทั้ที่มัน็แ่เศษผ้าี้ริ้วัวระิ๋ว”เสียหัวเราะัฮือฮาับมุล้อเลียนเสียสีอาร์ลี “ูเิ้ล ริเิ้ล อะไรที่น่ายะแยทำนอนี้ รสมอะายไป” เสียหัวเราะเยาะัึ้นอีรั้ าร์ลีไม่รู้ัวเลยว่าหัว้อหลัอารสนทนาำลัยืน้อมอเา้วยวามรู้สึที่ไม่สามารถอธิบายไ้ เหมือนมีพลัานที่อันรายแอบแฝอยู่
“เธอทำอะไรไม่ไ้หรอ เว้นแ่ว่าเธอะำในทุำพูอเาเพื่อรอเวลาเอาืน”เสียอเ็ผู้หินหนึ่ัึ้น น้ำเสียอเธอราบเรียบเือบะลมลืนไปับน้ำเสียปิอเา
ทอมหันหน้าไป้าน้า แวบหนึ่เาเือบที่ะเินหนีไปเสียแล้ว แ่ ‘อะไรบาอย่า’ ในแววาและใบหน้าอเธอลับึูเาอย่าประหลา เหมือนับว่าเารออยเธอมาเนิ่นนาน เธอมีผมสีบอน์ทอหยัศเล็น้อย าสีฟ้าและแววาที่เหมือนับแววาอทอม ือาเายา เธอสูพอๆับเา ทอมปิเสธไม่ไ้ริๆว่าเธอมีวาม ‘เหมือน’เาเป็นอย่ามา โยเพาะวามโเี่ยวที่ายออมาทาใบหน้าอเธอ.
บบทที่สอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น