I'm so sorry [ MarkBam ]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 

MARKBAM

 

" I'm so sorry "





 

ผมได้แต่ฟื้นยิ้มรับทุกๆสิ่งที่เข้ามา ผมทำได้แค่เท่านี้จริงๆ 

 

คนโง่ๆ เลวๆแบบผมหาทางออกไม่เจอนอกจากนี้แล้วละครับ ถ้าผมหายไปคงจะดีซินะ






























 

.IGOT7

 

 

เนื้อเรื่อง

I'm so sorry

          “เหนื่อยป่าว” เสียงทุ้มที่ผมคุ้นชิน ถามตอบอย่างเป็นห่วงเป็นใย หวานจนบ้างทีก็น่ามั่นไส้ ห้องซ้อมเล็กๆของอ๊คแคทกลายเป็นห้องสวีทของมาร์คฮยองและจูเนียร์ฮยองไปตั้งแต่เมือไรก็ไม่รู้ ผมมองพวกเขาดูบ้างทีก็น่าสมเพชตัวเองที่เผลอไปรักเขาคนนั้นซะเต็มหัวใจ ตอนนี้ก็ได้แต่พยายามตัดใจให้ขาดและจบมันซะที

“แบมแบมนี่น้ำ” รับน้ำจากเจ้าเด็กตัวโตเพื่อนสุดซี้ที่เป็นทั้งรูทเมทและเพื่อนเกาหลีสุดรัก มันรู้ทุกอย่างที่ผมเป็น รู้ทั้งเรื่องความรักที่ผมมีใจให้กับเขาไปด้วย ผมมองยูคยอมก่อนจะยิ้มอย่างเอื้อมๆ ไม่อยากจะหันไปมองสองคนนั้นสักเท่าไร ยิ่งเป็นพี่ผมที่ผมรักมากแล้วด้วย ผมก็อยากให้เขารักกันไปเรื่อยๆซะดีกว่า

“น่าหงุดหงิดชะมัด เมื่อไรฉันจะตัดมันได้สักทีนะยูค” ผมพูดเบาๆกับยูคยอมพร้อมๆกับเอนหัวพิงไหล่กว้างๆของมัน และคงจะตามเคยเจ้ายักษ์ก็ได้แต่ลูปหัวปลอมผมเท่านั้น ตอนนี้ก็เห็นแต่มันเท่านั้นละมั้งที่จะพออยู่คุยเป็นเพื่อนผมได้บ้าง สมาชิกทุกคนต่างมีงานเข้ามาตลอด บางวันเห็นหน้ากันเพียงตอนเที่ยงคืนก็ยังมี อย่างแจ็คสันฮยองก็มีรายการตลอด เดินสายโชว์ ทั้งฮ่า ทั้งบ้า ทั้งเก่ง ใครๆก็อยากให้ไปออก แจ็คสันฮยองเขาดังจนบ้างที่ผมก็รู้สึกว่า ผมไม่อยากจะเข้าไปวุ่นวายฮยองเขาเท่าไร อยากให้เขาได้พักผ่อนบ้าง  เจบีฮยอง ยองแจฮยองและใครๆในวงก็ต่างมีงาน รายการนูนนี้กันทุกคน แต่ก็ยกเว้นผมก็คงเพราะพูดเกาหลียังไม่เก่ง ไม่ตลก และคอยจะสร้างปัญหาให้กับฮยองคนอื่นๆละมั้ง

“ยูคยอม จูเนียร์ เราต้องไปอัดรายการสตาคิงนะ รีบไปขึ้นรถได้แล้ว” เมเนเจอร์เข้ามาบอกก่อนทั้งสองจะเดินออกไป ผมพยักหน้าและยิ้มให้ยูค มันไม่เป็นไรหลอกผมอยู่ได้อยู่แล้ว เพราะยังไงเดี่ยวแปปเดี่ยวมาร์คฮยองเขาก็คงจะกลับไปที่หอ ฮยองเขาไม่อยากเห็นหน้าผมหลอกตั้งแต่วันนั้น วันที่มาร์คฮยองล้นจากเวที วันที่แฟนคลับด่าท้อผม แต่ก็อย่างที่พวกเขาว่า ต้นเหตุที่ทำให้ฮยองปาดเจ็บก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ผมนี้ละครับ คนที่เลวที่สุด

“มาร์คฮยองโอเคไหม”

“อย่ามาจับ!” เสียงตะคอกตอบกลับ ทำเอาผมสะดุ้งถอยหลังออกห่างร่างกายที่กำลังมีเลือดและแผลบอบช้ำของมาร์คฮยอง มือที่ถูกปัดออกไม่แรงแต่มันทำให้ผมรู้สึกชาไปทั้งตัว ตาที่ดุดันและนิ่งของเขาจับจ้องมาที่ผม

“ผมขอโทษที่ไม่ระวังจนฮยองต้องเจ็บตัว เพราะผ..”

“ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย ไปให้พ้นเลยไป!”  เหมือนหัวใจล้นดัง ตุ๊บใหญ่ ผมฟื้นยิ้มให้กับมาร์คฮยอง พยายามบอกกับตัวเองว่าอย่าร้อง อย่าร้อง ก่อนจะเดินออกจากห้องรับรองของอ๊คแคทขอขึ้นรถตู้กลับหอก่อน ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นกับผม พอเต้นๆไปใกล้จะจบเพลงรู้สึกมึนที่หัว ไม่รู้ว่าเพราะเป็นพิษไข้หรืออะไร พอคิวผมที่จะต้องไปเต้นข้างหน้าร่างกายก็เหมือนจะวูบแต่เพราะคงไปดึงมาร์คฮยองที่อยู่ข้างหลังทำให้ฮยองเขาล้นลงไปก่อน ผมที่เห็นเหตุการณ์ตกหน้าก็ตั้งสติขึ้นได้บ้าง แฟนคลับที่มาดูก็ตกใจตะลึงไปตามๆกัน

-   เกิร์ล เกิร์ล เกิร์ล เดเลิฟมี่   -  เสียงเพลงเปิดขึ้นเรียกสติผมให้กลับมาอยู่ในห้องซ้อมโล่งๆที่มีแค่ผมและมาร์คฮยอง เรื่องวันนั้นผมยังจำได้ไม่เคยลืม มันตอกย้ำตัวผมทุกๆวัน ผมมองมาร์คฮยองที่ลุกขึ้นซ้อมเต้นอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นซ้อมบ้าง แต่ก็อย่างเคย มาร์คฮยองหยุดซ้อมก่อนจะเก็บข้าวของและเดินออกไป เขาเกลียดผมแล้วจริงๆซินะ

“ไม่มีอะไรทำร้ายหัวใจกันได้ เท่ากับการอยู่ใกล้ๆ แต่ความรู้สึกมันช่างห่างไกลเหมือนอยู่กันคนละโลก”

ผมมองดูตัวเองในกระจกนิ่งๆ ดูสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้  ช่างว่างเปล่า ว่างเปล่าจริงๆเลยแบมแบม เสียงเพลงถูกเปลี่ยนไปเรื่อยๆอย่างอัตโนมัติ มันเปลี่ยนจนจบซิ้งเกิ้ลแรกของพวกเรา ผมเดินเก็บของใส่กระเป๋าก่อนจะแอบเดินออกหลังตึก ไม่มีแฟนคลับอยู่ ไม่มีแอนตี้มาต่อว่า ตอนนี้ก็ประมาณห้าทุ่ม อยากจะหาที่ผ่อนคลายดีๆจริงๆเลย อยากจะกลับบ้านจริงๆ อย่างจะหนีไปไกลๆ

“อ๊า!!!!!”  ผมตะโกนปลดปล่อยกับตัวเองอยู่ริมแม่น้ำ ที่ๆผมไม่ได้มานานแล้วตั้งแต่เดบิวต์ มันยังคงสวย และสงบเหมือนเดิม “ถ้ามีพวกฮยองมาก็คงดีซินะ” ได้แต่คิดเล่นๆ ไม่อยากจะกลับไปเลยที่หอ

“ขอโทษษษษษษ ฮยองผมขอโทษษษษษษ เมื่อไรจะยกโทษให้ผมซักที ฮึก ฮึก ฮือ” ตะโกนให้ตายก็คงไม่ได้ยินซินะ ร้องไห้ให้ตายก็ไม่มีใครสมเพชหรอก “ไอ้คนเลว” “ไอ้เลว ฮึก... ” มือสองข้างของผมทุบหัวโง่ๆและร่างกายตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก ทั้งจุกและเจ็บหน้าอกไปหมดแล้ว คนโง่เขาทำได้แค่นี้ละครับ ผมนั่งลงมองออกไปตามยาวของข้างถนน เที่ยงคืนแล้วละมั้ง แสงแวววับสะดุดเข้าตา พอเดินเข้าไปดูใกล้ๆก็เห็นเป็นมีดแสตนเลดเล่มเล็ก ถูกทิ้งไว้ มันว่างไว้พอดีจริงๆ ผมนึกขำก่อนจะหยิบมันขึ้นดูความคม ถ้าฮยองๆรู้ว่าผมถือมีดคงตะโกนต่อว่าหรือไม่ก็ให้ว่างลงแล้วแน่ๆ

“แสงจันทร์จะคอยส่องให้ดวงจันทร์เด่น ให้ตัวมันเห็นว่ามันไม่ได้อยู่คนเดียว ทั้งๆที่ความจริงมันเหงาซะแถบใจจะขาด”

   “แบมแบม นายทำให้มาร์คต้องเจ็บตัว!”

   “นายไม่คู่ควรกับอ๊คแคทซักนิด!”

    “คนเห็นแก่ตัว ออกไปเลยนะ!”

                สมองเริ่มสับสน ไม่รู้เพราะร้องไห้หนักไปไหม ปวดหัว ปวดหัวมากๆ ผมได้ยินแต่เสียงของพวกเขา คนที่เคยรักผมและสัญญาว่าจะไม่ทิ้งกัน ผมสะบัดหัวเบาๆ โลกเหมือนกำลังหมุนยังไงไม่รู้เหะ มือกำมีดแน่น ถ้าผมหายไปคงจะดีซิ ยิ้ม...





50%
 มาต่อแล้วคะ 


 

“นายคิดจะฆ่าตัวเองงั้นหรอ พรึ่บ” มีดในมือถูกใครบางคนแย่งไป มาร์คฮยองหรอ ฮึก ฮึก เขาจะมาอยู่ตรงนี้ได้ไง ท่าจะบ้าจริงๆแบมแบมเอ้ย ดวงตาที่มีแต่น้ำตาไหลไม่อาจจะโฟร์กัสคนข้างหน้าได้

“ปะ..ป่าวครับ ขอโทษครับ ขอบคุณมากนะครับ” ผมโค้งให้เขาก่อนจะพยายามลากสังคานที่แสนจะอ่อนล้าเพราะตากอากาศหนาวๆยามค่ำคืนนี้ขึ้นบันได พรุ่งนี้มีงาน ผมจะเป็นตัวท้วงของคนอื่นไม่ได้ เดินต่อไปนะแบมแบม ปวดหัวจริงๆ

“ทำไหมนายถึงมาอยู่ที่นี้ ฉัน...คนอื่นเขาหานายทั่วไปหมด อย่าสร้างภาระนักได้ไหม” เสียงทุ้มบวกตะคอกนี้ทำให้ผมต้องเลี้ยวมองกลับ ไม่มีใครแล้วที่จะเสียงเย็นชาและพูดตรงๆได้เท่ากับมาร์คฮยอง

“ฮยองจริงๆหรอเนี้ย” ผมได้แต่ยิ้ม มองร่างข้างหน้าผ่านม่านน้ำตา

“ฉันเคยบอกนายแล้วใช่ไหม ว่าห้ามถือมีด” ใช่ครับ แต่ก่อนมาร์คฮยองมักจะดูแลผมอยู่ตลอดเวลา ยิ่งเรื่องมีดที่เคยทำให้ผมได้แผลตอนช่วยทำอาหารเมื่อเป็นเทเนอร์แล้ว ตั้งแต่นั้นฮยองก็กำฉับเสมอมา

“ขอโทษ ผมขอโทษจริงๆ ฮึก ได้โปรดให้อภัยผมเถอะ ฮึก ขอแค่ฮยองมองผมอย่างเดิมแค่นั้นก็ได้ ฮึก ฮือ...” ผมไม่อยากจะรู้อะไรอีกแล้ว ผมไม่ชอบแบบนี้ ทุกสิ่งอย่างมันผิดที่ผม ผมรู้ แต่ขอแค่ให้ฮยองทำเป็นเหมือนว่าผมมีตัวตนบ้างก็ยังดี ขอแค่ให้ผมมีพื้นที่ในวงอ๊คแคทแค่นั้น ผมขอแค่นี้จริงๆ แค่ชายตามองแค่นั้นก็ได้ น้ำตาล่วงไหลมาอีกแล้ว ผมมองลงไปที่ถนนปูน ตอนนี้ผมไม่อาจสู้สายตาเย็นชาของเขาที่มักจะแทงใจผมได้ ร่างกายคอยๆร่วงลง มาร์คฮยองไม่มีคำพูดใดๆตอบกลับ ช่างน่าสมเพช ทั้งๆที่ผมเป็นคนทำให้เขาบาดเจ็บแท้ๆ

“หมับ!”  ตาผมลุกโตขึ้น ปากบางๆร้อนๆประกบเข้าที่ลิ้มฝีปาก ช่างตัดกับอากาศแสนหนาวยามค่ำคืนนี้เสียจริงๆ งงงวย สับสน มาร์คฮยองจูบผม ลมหายใจถี่ของฮยองลดเขาที่ใบหน้า เขาหลับตาจนผมเห็นแผงขนตายาวสวย ทำไหมฮยองถึงทำแบบนี้ ตึก ตึก ตึก ใจผมเต้นแรงยิ่งกว่าลูกระเบิด กลัวจริงๆ กลัวเขาจะรู้ความรู้สึกของผม น้ำตาใสเริ่มไหลรินออกมาจากดวงตาอีกครั้ง จูบนี้ช่างหวานและเนินนานจนเจ็บหัวใจ ฮยองมีจูเนียร์ฮยองอยู่ทั้งคน ทำไหมถึงทำอย่างนี้ละ ทั้งๆที่บอกให้ผมอยู่ห่างๆแต่ยังมาทำให้หัวใจเต้นไปกับฮยองอีก เจ้าหัวใจบ้าบอเอ้ย ทำไหมไม่รักดี

        หวังว่านี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะให้ฮยองแกล้ง ผมหลับตาลงเม้มปากแน่น น้ำตายังคงไหลคลอ ปล่อยให้ฮยองทำตามที่เขาต้องการ แม้ว่าหัวใจของผมจะเจ็บปวดมากเพียงใดก็ตามที

“นายมันบ้าจริงๆ” มือจับผลักหน้าผมออก นิ้วเรียวปาดน้ำตาที่แก้มของผม ตาเราจ้องกัน สายตานิ่งของฮยองกลับมาเหมือนเดิมแล้ว นิ่งแต่อ่อนโยน

“รออีกวันเดียวไม่ได้หรือไง ไอ้เด็กบ้า” ลูปหัวผมเบาๆ

“ทำไหม” ผมตอบกลับอย่างงงๆ ฮยองยิ้ม รอยยิ้มนี้ไม่ได้เห็นนานแค่ไหนแล้วนะ ผมที่กำลังจะเบะร้องไห้อีกครั้งก็ต้องถูกสั่งให้หยุดด้วยนิ้วยาวที่มาจุตรงปาก

“ฮึ เจ้าเด็กคิดมากเอ้ย ทำไหมฉันถึงแกล้งนายไม่รอดเลยนะ จริงๆเลย” หัวผมโดนทั้งลูปและโยกไปมา ยิ่งทำให้งงเข้าไปใหญ่

“แกล้งหรอ” ผมขมวดคิ้วถาม

“ฮึ ฮึ นี่ละนะ ใครจะแกล้งเด็กซื่อบื้อแบบนายได้ แบมแบม” มือเลื่อนมาจับแก้มผม

“ผมไม่ได้ซื่อบื้อซะหน่อยนะ ทำไหมต้องว่ากันด้วย” ปัดมือของเขาออก

“ซื่อบื้อซิ ไม่งั้นคงรู้แล้วว่าฉันรักนายแค่ไหน แผล๊บ ฮ่าๆ” แถบช๊อค ลิ้นร้อนตวัดเข้าที่ลิ้มฝีปาก ฮยองยิ้มร่า ฉันรักนาย? ผมมองท่าทางฮยองที่ดูจะขำเกินเหตุ ผมเกาหัวแกลกๆ ตีหัวตุบๆ นี้ผมฝันไปจริงๆใช่ไหมเนี่ย คิ้วขมวดเป็นสะพานพระรามแปด ฝันไปแน่ๆ

“โครม!!!!”

“เห้ย แบมแบม”

      เสียงสุดท้ายปลุกให้ผมลุกขึ้นอย่างกะทันหัน มองออกไปรอบๆทำให้รู้ว่าอยู่ที่ห้อง หรือว่าฝันไป? เจ้ายักษ์ยูคยอมเดินเข้ามายิ้มตายี่ให้ ก่อนผมจะเดินไปอาบน้ำบ้าง ตอนนี้เกือบจะหกโมงแล้วต้องรีบ เพราะกฎของเราคือต้องกินข้าวด้วยกันตอนหกโมงเช้า และพร้อมออกไปทำงาน เสือผ้าถูกโยนออกจากตู้เสื้อผ้าอยากลวกๆ โดยมีเจ้ายักษ์นั่งมองอย่างขำๆอยู่บนเตียงของมัน

“ไม่ปลุกเลยนะยูค” ผมหันไปชี้นิ้วใส่มัน มันแลบลิ้นใส่ ดูมันๆ ตอนนี้ผมจับเสื้อผ้าไหนได้ก็ใส่แล้วละ

“นายแน่ใจนะว่าจะใส่ชุดนี้อะ” ผมผยักหน้างึกๆส่งให้มัน เสื้อสีเขียวกางเกงแดง วันนี้ไม่มีงานมีแต่ซ้อมอยู่ที่ตึกใส่ได้เหมือนกันเละ

“รีบไปเหอะ เดี๋ยวฮยองเขาเชือด” ตีไหล่ไอ้ยักษ์ป๊าปใหญ่ก่อนจะวิ่งหนีมันออกมา แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะสายตาของเขาที่มองมาอย่างเอือมๆใส่ผม ฝันไปจริงๆ ถอนหายใจเหือกใหญ่ ก่อนจะเดินไปนั่งประจำที่ ข้าวถูกตักใส่ถ้วยโดยยองแจฮยองที่ดูงุ้นง้านเหมือนยังไม่ตื่น "ขอบคุณครับ" ผมยกยิ้มให้ก่อนจะรับถ้วยข้าวจากมือและเริ่มการกิน

“วันนี้เวรนายไม่ใช่หรือไง ทำกับข้าวอะ” เจบีฮยองเริ่มบทสนทนา ผมที่กำลังเคี้ยวข้าวอยู่ถึงกับสะอึก ก่อนจะหันหน้าไปดูปฎิทิน “วันศุกร์” เวรทำอาหารของผม ผมเงยหน้าเจือนๆยิ้มแย้งๆให้เจบีฮยอง “ขอโทษครับ” เม้มปากแน่น

“ขอโทษ พูดได้คำเดียวหรือไง” อยู่ๆมาร์คฮยองก็พูดขึ้น ผมได้แต่ก้มมองอาหารที่ดูท่าจะจืดชืดไม่น่ากินอีกต่อไปแล้ว ถอนหายใจเหือกใหญ่อีกครั้ง ไม่ร้องแบมแบม ไม่ร้อง พยายามกลืนคำพูดเจ็บปวดนั้นให้มันลงท้องไปพร้อมข้าวเปล่าอย่างช้าๆ ความเงียบเริ่มเข้ากุมบนโต๊ะอาหาร

“นายกินเยอะๆนะ ฉันทำเองเลยนะ”

“ขะ..ขอบใจนะฮยอง”

     บทสนทนาที่แสนหวานยังคงมีขึ้นเหมือนเดิม ผมยกยิ้มมุมปากก่อนจะรีบตักข้าวเปล่าให้หมดๆไป มันคงไม่ดีแน่ๆถ้าผมยังคงอยู่ตรงนี้ เรื่องทุกอย่างเป็นได้แค่ความฝันเท่านั้น

“เดี๋ยวผมไปจัดกระเป๋าก่อนนะครับ (ยิ้ม)” ผมลุกขึ้นก่อนจะเอาถ้วยข้าวไปล้างและเข้าไปหยิบกระเป๋าเป้ภายในห้องนอน ที่จริงผมจัดมันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ใช่ ผมโกหกพวกฮยอง ถ้าอยู่ตรงนั้นอีกคงได้เก็บอาการไม่อยู่แน่ๆ เมื่อวานเป็นฝันที่ดีสุดๆ ไม่อยากตื่นมาเลยจริงๆ ผมเม่อมองตัวเองในกระจก ตาบวมบอกให้รู้ถึงว่าเมื่อวานผมร้องไห้หนักแค่ไหน พอคิดถึงเมื่อคืนแสดงว่าหลังจากมีคนวิ่งเข้ามาหยิบมีดไป ผมก็พยายามเดินกลับมาหอและนอนหลับไปซินะ  ความฝันนี้ ผมว่าถ้าพูดแบบไทยๆ ผมคงมโนชนะเลิศเลยละมัน ฮึ

“ฮ่าๆ ตลกวะ” พวกเขากำลังหัวเราะอย่างสนุกสนาน ผมฟื้นยิ้มให้พวกเขา ก่อนพยายามเดินเลี่ยงก้มหน้าก้มตาออกมาขึ้นรถ นั่งข้างๆคนขับนี้ละดีที่สุด ไม่นานพวกฮยองก็เดินลงมาขึ้นรถ

“นี้ที่ของฉัน นายไปนั่งข้างหลังเลยไป” มาร์คฮยองพูดหลังจากเปิดประตูรถออก เขายืนห่างดูท่าทีจะขยะแขยงผมเต็มทน ผมมองหน้าเขาก่อนจะพยักหน้าและเดินลงจากรถเข้าไปนั่งข้างในสุด ข้างๆไอ้ยูค ผมทำอะไรก็ดูขวางหูขวางตาเขาซินะ แผ่นหลังหนาๆทรงได้รูปของคนที่เคยแสนจะใจดี ผมเคยได้เดินเคียงข้าง พูดคุยและเล่นอย่างเป็นกันเอง ตอนนี้ทำได้เพียงแค่มองดูอยู่ห่างๆ ห่างไกลจนเขามองข้ามไม่อยู่ในสายตา

“ออกไป ออกไป ออกไป”

“แบมแบมออกไป”

“นายมันเห็นแก่ตัว”

เสียงดังกว่าทุกๆวัน ผมหันมองลงไปผ่านกระจกห้องซ้อม ป้ายขนาดใหญ่ คนจำนวนมากกว่าวันไหนๆ ผมพยายามตั้งสติให้อยู่กับตัว ไม่คิดเรื่องต่างๆ พยายามทำเป็นหูทวนลม ตั้งใจซ้อมแบมแบม มีสตินะแบมแบม เตือนตัวเองอยู่เสมอ

“ฉันว่าฉันทนไม่ได้แล้วนะ แบมแบม ฮยองจะไปเตือนพวกนั้นซะหน่อยเละ”

“ไม่ได้ฮยอง ห้าม” ผมกั้นแขนไม่ให้แจ็คสันฮยองเดินออกจากประตู อยู่ๆก็พรวดพลาดอารมณ์เสียขึ้น ดีนะที่เร็วกว่า

“พวกนั้นทำเกินไป นายไม่ผิดซะหน่อย ฮยองว่าฮยองต้องไปบอกเขา” ผมส่ายหน้าตอบกลับแขนรั้งไม่ให้ไป ไม่ได้หรอก ถ้าแจ็คสันฮยองลงไปละก็ ฮยองจะต้องโดนเกลียดแบบผมแน่ๆ ไม่ได้เรื่องทั้งหมดมันเกิดจากผม ผมส่ายหน้าไม่ยอมให้แจ็คสันฮยองไป

“ผมไม่เป็นไร จริงๆนะ เดี๋ยวพวกเขาก็เลิก เชื่อผมซิฮะ” ผมเม้มปากแน่น ยกยิ้มส่งให้คนตรงหน้า ตาเหมือนจะร้อนผ่าวขึ้นมายังไงไม่รู้ ทำไหมฮยองช่างดีอย่างนี้นะ ไม่เหมือนเขาเลยที่ไม่แม้แต่สนใจอะไรทั้งนั้น ผมเหลือบผมมาร์คฮยองที่นั่งหันหลังให้ผมคุยกับจูเนียร์ฮยองและเจบีฮยองอย่างสนุกสนาน มีแต่แจ็คสันฮยองและยูคยอมละมั้งที่ดูจะเห็นใจผม

“ถ้าไม่ไปก็ซ้อมต่อ มันไม่ใช่เรื่องของนายเลยแจ็คสัน” เสียงตะโกนออกมาจากลุ่มนั้น ผมรู้เลยว่าเป็นมาร์คฮยอง เสียงถูกเพลงขึ้น ทุกคนเริ่มต้นซ้อมอีกครั้ง “แบมแบมออกไป” “นายไม่เหมาะกับวงอ๊คแคทซักนิด” เสียงพวกเขายังคงดังต่อเนื่องเรื่อยๆ พวกเขาอยากให้ผมออกไปจริงๆซินะ พวกเขาลืมความรักของผมที่เคยให้หมดเสียแล้ว

“ย๊า!! ทำไหมนายถึงเต้นผิดละห๊ะ เต้นมากี่รอบแล้ว หรือว่านายไม่เหมาะอย่างที่เขาว่ากันจริงๆ” เจบีฮยองหันมาตะคอกใส่ผมที่มั่วแต่เม่อจนพลาดทำท่าผิด

“ทำไหมฮยองต้องพูดแบบนั้นด้วย”

“มันไม่เกี่ยวกับนายเลยยูคยอม ซ้อมไปเลย”

“ฮยองก็รู้...”

“คนเขาจะเห็นแกตัว นายยังไปช่วยเขาอีกหรือไง” คำคมที่มักจะแทงใจผมจากปากเขา

“แต่แบมแบม...”

“นายหยุดไปยูคยอม นายก็เหมือนกัน! หนีปัญหาเมื่อไรจะทำให้มันจบๆไปซะทีละ” มาร์คฮยองหันมาหาผมที่กำลังจับมือให้ยูคยอมใจเย็นลง ใช่ซินะ ผมต้องจบมันซักที ผมมองไปหาทุกคนที่จ้องมองมาที่ผม พวกเขาต้องดังแน่ๆถ้าไม่มีตัวถ่วงอย่างผม ผมก้มหัวเก้าสิบองศาให้พวกเขา มันห้ามให้น้ำตาไม่ไหลได้ดีที่เดียว ก่อนจะเดินหยิบกระเป๋าเป้ ผมต้องจบ ใช่ต้นเหตุคือผม ผมเดินออกจากห้องซ้อมที่ต่อไปผมคงไม่มีโอกาสได้ใช้อีก เดินลงชั้นต่างๆ มองดูบริษัทและห้องซ้อมของทั้งศิลปินและเทนเนอร์ ก่อนจะมาหยุดอยู่หลังประตูบานใหญ่ที่ข้างนอกต่างส่งเสียง ให้ผมจบเรื่องนี้ซะ “ออกไป ออกไป” “แบมแบมไม่เหมาะซักนิด” “คนเห็นแก่ตัว” สูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะปล่อยออกมาอย่างเต็มที่

“โชคดีนะทุกคน” ผมเปิดประตูบานใหญ่ออกเพื่อเผชิญหน้าต่อทุกๆอย่าง

“ ..........”  เสียงทุกอย่างเงียบลง พวกเขาไม่พูดอะไรทั้งสิ้นจ้องมองมาแต่ที่ผม คนเยอะมากจนบ้างที่ผมก็ตกใจ “แฉะ” “แฉะ” แฟลดสาดใส่ตัวของผม พวกนี้คงเป็นรูปเซตสุดท้ายแล้วที่พวกเขาจะได้ถ่ายผม ผมมองไล่มองหน้าพวกเขาทุกคน บางคนผมจำได้ว่าเขาคือบ้านไซต์ใหญ่ๆที่เคยตามถ่ายรูปผม บางคนก็เคยเห็นหน้าตลอดเวลามีงานมีทติ้ง

“ผม...ผมขอบคุณ และขอโทษ” ผมยกยิ้มอย่างฟื้นๆ ผมต้องไปแล้วจริงๆซินะ จบแล้วจริงๆ

“ผมจะออก..”

“ปัง!” ผมหลับตาปิดหูให้กับเสียงที่อยู่ๆก็ดังขึ้นข้างๆหู

“สุขสันต์วันเกิดนะ แบมแบม” ก่อนจะลืมตาขึ้น ป้ายไฟที่เคยเขียนว่าออกไป ถูกเปลี่ยนเป็นแฮปปี้เบิร์ดเดย์ หน้าที่บึ้งตึ้งเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม ผมยืนมองพวกเขาข้างหน้าแบบงงๆก่อนจะเริ่มต้นเสียง

“Happy Birthday to you

Happy Birthday to you

Happy Birthday Happy Birthday

Happy Birthday to BamBam” เสียงปรบมือดังสนั่นก้องหูไปหมด ก้อนเค้กช๊อคโกแลตถูกยกออกมาโดยมาร์คฮยอง ถามว่าต้องนี้งงไหมบอกเลยว่ามาก แต่ถามว่าดีใจไหมบอกเลยว่ามากกว่า น้ำตาเริ่มไหลอีกครั้ง เสียงหัวเราะ เฮฮ่ากันไปหมดรอบๆผม นี้พวกเขาแกล้งผมหรอเนี่ย

“ฮืออออ ทำไมต้องแกล้งผมด้วยอ่า” แขนปิดหน้า ไม่ให้ใครๆดูอาการง้อแง

“ก็นายมันเด็กซื่อบื้อนี่หน่า” ผมตาลุกโตหันมองหามาร์คฮยอง “แผล่บ!” ลิ้นตวัดเลียปากตัวเอง หรือว่า???เมื่อวาน????ผมไม่ได้ฝันไป

“ฮ่าๆๆๆ โอ้ๆเด็กซื่อบื้ออย่าร้องนะ ฮยองขอโทษนะ อย่าคิดมากนะ” แขนยาวเข้าสวมกอดผมและลูปหัวผมเบาๆอย่างเคย ถ้าเมื่อวานเป็นจริงก็แปลว่า ฉันรักนาย??? ผมเอามือตบตัวหน้าตัวเองอีกครั้ง ตอนนี้มาร์คฮยองถอยออกให้ฮยองคนอื่นๆเข้ามาขอโทษและกอด

“ฉันขอโทษน๊า” ผมย่นจมูกใส่เจ้ายักษ์ นายนี้กุมความลับของผมไปหมด ทั้งรู้ว่าผมรักใครและรู้ว่าใครกำลังแกล้งผม เจ้านกสองหัวนี้ “โอ๊ย แบมแบม!” ผมกัดแขนหนาๆของมันอย่างหมั้นเขี้ยวไอ้เพื่อนบ้าเอย ทุกคนรวมถึงแฟนคลับต่างสนุกสนานและขำกันไปตามกัน

“เอานี้” ผมหันไปมองคนที่พึงยื่นของมาให้

“ฮยองยังไม่นอนอีกหรอครับ พรุ่งนี้มีงานไซต์นะ” รับของมากอดไว้

“ไม่เปิดดูหรือไง” เขาทำหน้ายู่หน้า เชิงงอน

“ก็ได้เปิดแล้วๆ” ผมจับห่อมาแกะเปิดดู “แหวน?” ผมหันหน้าไปหามาร์คฮยองที่ดูยิ้มอย่างภูมิใจต่อขวัญนี้เหลือเกิน

“ใส่ด้วยนะ ถ้าไม่ใส่นายตายแน่” ชี้นิ้วทำเป็นดุแต่ก็คว้าแหวนจากมือผมไป และสวมใส่ให้ ผมเม้มปากแน่น กลัวจะเพ่อและแสดงท่าทางดีใจเกินไปออกมา

“และนี้ รีบๆเร็วๆเลย ฉันต้องรีบไปนอนไม่งั้นพรุ่งนี้ตาบวมแน่” ฮยองชี้ที่ลิ้มฝีปากก่อนจะเผยอปากจู่ออกมา

“บ้าหรอฮยอง” ผลักหน้าฮยองที่อยู่ใกล้ราวยี่สิบเซนติออก แมร่งเอ้ยบดจะดาร์ก ก็เอาซะผมเจ็บปวดหัวใจ บดจะหวานก็ทำซะผมเขินแบบนี้ หน้าร้อนผ่าว ไอ้ฮยองบ้า

“อะไรอะ ตอนนั้นฉันจูบนายไปแล้วนะ บอกรักแล้วด้วย ตอนนี้ให้จูบกลับก็ไม่ทำ นายรักฉันจริงปะเนี่ย” เขาหันข้างกลับยกมือกอดอก

“รัก..รักจริงๆ”

“และทำไหมจูบไม่ได้” ฮยองสวนกลับทันที ก็คนมันเขินนิโว๊ย แค่นี้ใจก็จะเต้นหลุดออกมาข้างนอกแล้ว กะให้ตายไปเลยหรือไง

“นับหนึ่งถึงสาม หนึ่ง...สอง.......................................สาม! ชิๆ งอน! พรุ่งนี้จะไม่เล่นด้วย จะไปเล่นกับจูเนียร์ค่อยดูไว้ละ ชิงอนโว๊ยยยยย แฟนไม่จูบ งอนๆ” เสียงตะโกนโวกเวกเข้าห้องไป ฮึฮึ ฮยองบ้า ใครจะจูบกันเหล่าก็ดูไอ้ฮยองคนอื่นมันแอบดูอยู่อย่างนี้ ผมตัดสินใจลุกเดินกลับห้อง

“เนียนจริงๆเลยนะ คิดว่าตัวเองเป็นโนราหรือไงไปนอนอยู่ตรงนั้น โนราหรือช้างป่ากันแน่” ไอ้พวกฮยองพวกนี้มันต๊องกันจริงๆนะครับ

Special part

         หลังจากวันนั้นผมก็ได้รู้ว่าที่จริงแล้ววันที่ มาร์คฮยองหล่นจากเวที มาร์คฮยองช่วยผมเอาไว้ ทุกคนต่างเห็นแล้วว่าผมเดินโซเซไปมา ก่อนขึ้นพวกฮยองๆก็บอกให้ว่าไม่ต้องเต็มทีมากเพราะไม่สบายอยู่ แฟนคลับก็บอกว่าเห็นเดินโซเซจะตกแลไม่ตกแลและพอถึงคิวสุดท้ายก็จะตกจริงๆมาร์คฮยองเลยเข้าไปรับแต่ดันพลาดตกลงมา และที่ตะคอกตอนอยู่ในห้องรับรองเพราะไม่รู้จะให้ผมกลับไปพักยังไง เพราะว่าผมดื้อลั่นแบบสุดๆบวกกับแจ็คสันฮยองที่แสนดีของผม ที่อยู่ๆก็คิดอยากทำเรื่องเซอร์ไพท์ให้ผมกะทันหัน เลยให้ทุกคนเนียนๆกุกเรื่องแกล้งโกธรผมขึ้นมา เขาร้ายจริงๆนะครับ!

งานมีทติ้ง

       ทุกอย่างดูดำเนินไปอย่างราบรื่น มาร์คฮยองเล่นอยู่กับจูเนียร์ฮยอง เออที่จริงจูเนียร์ฮยองแอบกิ๊กลับๆกับพ่อของโนราด้วยละครับ อิอิ ส่วนผมก็กับฮยองที่แสนดีอย่างแจ็คสันฮยอง แม้จะหึงมาร์คฮยองบ้างแต่ก็ช่างเถอะ ชิ

“แบมแบม ถามพี่มาร์คให้หน่อยดิ”

“อันแน่ พอผมคุยก็จะถ่ายรูปใช่ไหมละครับ คิคิ” ผมมองตามแฟนคลับที่ทำท่าเซ็งๆที่ผมรู้ทันพวกเขา พวกเขาชิปมาร์คแบมซินะ ฮ่าๆ แต่ก็เอาหน่อยละกันวันนี้ไม่ได้เดินใกล้มาร์คฮยองเลยนี่น่า ผมตัดสินใจเดินเข้าไปจะกอดฮยอง แต่เขาดันเอียงปัดตัวออกจากมือผม

“มันงอนอะ มันงอน” ชี้นิ้วไปหามาร์คฮยองที่ทำหน้ายู่ใส่

“เขาเป็นอะไรกับแก เขาเป็นอะไร”

“แกไปทำอะไรเขาละ”

“บอกไม่ได้ครับ คิคิ” ผมเอามือด้านที่มาร์คฮยองสวมแหวนให้ขึ้นมาลูปหน้าแก้เขิน
               

               เพราะถ้ารู้เดี๋ยวมันจะมาร์คแบมจนหัวใจวายกันนะครับ...

ชอบกันไหมหน่อ????? ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์นะจ๊ะ 
เป็นครั้งแรกในการแต่งเรื่องสั้นของไรท์เลยนะ
ติชมได้ตามสบายนะคะ  


PSUK