"พรุ่งนี้ก็สายเสียแล้ว" 17,155 วัน สั้นเหมือนแค่กระพริบตา

ข้อมูลเบื้องต้น

§ 
        มีคนเคยพูดว่า ชีวิตนี้มันสั้นนัก จะทำอะไรก็ให้รีบ อืม...จริงนะ

§  แต่...ถึงชีวิตมันจะยาวยืดเป็นร้อยปี ถ้าคิดจะทำอะไรก็ต้องรีบอยู่ดี

§ เพราะถึงชีวิตจะยาว แต่ "โอกาสมันสั้น"

§ 

เนื้อเรื่อง

 มีคนเคยพูดว่า ชีวิตนี้มันสั้นนัก จะทำอะไรก็ให้รีบ อืม...จริงนะ

แต่...ถึงชีวิตมันจะยาวยืดเป็นร้อยปี ถ้าคิดจะทำอะไรก็ต้องรีบอยู่ดี

เพราะถึงชีวิตจะยาว แต่ "โอกาสมันสั้น"

แต่ปกติ ทั้งชีวิตและโอกาสมันก็สั้นพอกัน 

มีคนเคยพูดไว้(อีกละ) ประมาณว่า "สองสิ่งที่เสียไปแล้ว ไม่สามารถเรียกกลับคืนมาได้ คือ เวลา กับคำพูด" 

พูดอีกก็ถูกอีก ยิ่งเวลานี่ ไปขุดหาที่ไหนก็ไม่มี ไอ้เงินที่ว่ารังสรรค์ได้ทุกอย่างดังใจนึกยังต้องพ่ายแพ้ให้กับเวลา

ต่อให้มีเงินเป็นพันล้านหรือเส้นสายใหญ่มาจากไหนคุณก็ไม่สามารถเดินดุ่มๆไปขอซื้อเวลาตามห้าง
สรรพสินค้าได้

และที่สำคัญไม่ว่าจะรวยหรือจนมีบุญวาสนาหรือชีวิตตกต่ำแค่ไหนสิ่งที่ทุกคนมีเท่ากันโดยไม่ต้องพึ่ง
บุญบารมีเก่า

คือ เวลา เนี่ยแหล่ะ (แหมมม มันแน่จริงๆ) คราวนี้ก็อยู่ที่ฝีมือการบริหารของแต่ละคน คงไม่ต้องไปเรียนบริหาร เอาใบปริญญา เพราะการบริหารเวลาต้องใช้จิตใต้สำนึก จะทำอะไร ยังไง ก็ตระหนักรู้เอง 

แต่บางอย่างที่ทำไปแล้วคิดว่าผิดพลาดไปก็ไม่ต้องเสียใจหรือคิดว่าเสียเวลา คิดซะว่าเป็นประสบการณ์

อย่างน้อย ถ้าเราไม่ทำก็ไม่รู้ ชอบท่อนนึงในเพลง อย่างน้อย ของพี่แด๊ก Big ass มาก ที่ว่า

"อาจเหนื่อยบางครั้ง อาจจะเจ็บบางที แต่ก็ยิ้มได้เรื่อยมา อาจต้องผิดหวังก็ไม่เป็นไร..."

ทุกอย่าง มีสองด้านเสมอ แม้แต่กระดาษ ที่ว่าบางสุดๆ ยังมีสองด้าน แต่ผิดบ่อยก็ไม่ดี เอาพอเป็นบทเรียน

ที่ผ่านมา เคยคิดเสียดาย....

ที่ไปกินข้าวร้านแพงๆแต่รสชาตไก่ไม่รับประทาน(เหตุผลที่เลือกไก่แทนน้องหมา เพราะไก่มันกินดะไม่เลือกทั้งผักทั้งเนื้อบางครั้งหมายังเลือกกินกว่าไก่ เพราะฉนั้นขนาดที่ไก่ไม่รับประทานนี่คงต้องพิจารณา) แต่ตอนนี้ไม่เสียดายแล้ว

เพราะอย่างน้อยก็ได้รู้ว่า ร้านนี้ชาตินี้ ได้กินเงินตูครั้งเดียวเกินพอ

เคยเสียดายที่เดินหลงทาง แต่ตอนนี้ไม่เสียดาย เพราะอย่างน้อย ก็ได้รู้ว่าทางที่หลงมันมีอะไรซ่อนอยู่บ้างจะได้ไม่ต้องเดินมาทางนี้อีก (เพราะถ้าคนเราเดินเฉพาะทางลัด หรือ ทางลาดยางที่สวยหรูคงไม่ได้มีโอกาสสัมผัสรสชาติของทางดินลูกลัง>>น่าสงสารจัง)

เคยเสียดายที่สละสิทธิ์ที่จะไปเล่นไวโอลินบนเวทีคอนเสริตเพราะติดอ่านหนังสือสอบ แต่ตอนนี้ไม่เสียดาย เพราะเรามีหน้าที่สำคัญกว่าที่ต้องรับผิดชอบและน้องๆที่เค้าเก่งๆจะได้ขึ้นไปโชว์ความสามารถแทนเราที่เล่นพอกิ๊กก๊อก

เคยเสียดายหลายๆอย่างและคิดว่า ถ้าย้อนเวลาได้ เราจะทำให้ดีกว่านี้ ตั้งใจกว่านี้ แต่ตอนี้เลิกคิด และทำวันนี้ให้ดีที่สุดแทน
 
เพราะ "พรุ่งนี้" กับ "เมื่วานนี้" ไม่มีจริง เป็นแค่นามประธรรม จะมีก็แค่ "วันนี้" เผลอหลับคาคอมตื่นเช้ามา

พระอาทิตย์แยงตาไอ้คำว่าพรุ่งนี้ที่เคยพูดกันก็แปลงร่างเป็น วันนี้ ซะแล้ว  แล้วจะรออะไร เสียดายอะไร

อะไรจะมีค่าแค่ไหน อยู่ที่ว่าสิ่งที่เสียไปกับเวลา มันให้อะไรเราบ้าง อยู่ที่เราจะคิด

ถ้าเมื่อวานทะเลาะกันต่อยกัน วันนี้เจ็บตัว หาหมอ พรุ่งนี้เอาใหม่ วกวนในวงจรเดิมๆ สิ่งที่เสียไปก็คงไม่มีค่าอะไร

อืม  แล้วแต่จะคิด.... 

เวลาเดินเร็ว ต้องเดินเร็วให้ทันเวลา

แข่งเรือ แว๊นรถบนท้องถนน ความเร็วหลายกิโลเมตรต่อชั่วโมงคนเรายังทำมาแล้ว

นับประสาอะไรกับการแข่งกับเวลาที่ใช้เวลาตั้ง 1 ชั่วโมงในการเดิน 60 ก้าว(อุปมา 1 ก้าว/1นาที)

แต่บางครั้งการสงบนิ่ง ทำจิตให้สงบ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะใช้เวลาฟุ่มเฟือยเสมอไป เพราะนั่น คือการหยั่งรู้ ตระหนัก  ระลึก การเท่าทันในจิตใจ ซึ่งสิ่งที่ได้มามีประโยชน์มีค่ามหาศาล นับว่าเวลาที่เสียไปคุ้มค่ามากมาย...

                                                                              ~~~

เมื่อวาน พ่อยังตื่นเช้าไปทำงาน

เมื่อวานพ่อยังไปส่งที่โรงเรียน

เมื่อวานยังนวดเท้าให้พ่อ

เมื่ออวานพ่อยังอบรมสั่งสอนดุบ้างเล็กน้อย

เมื่อวานพ่อตรวจเจอมะเร็ง

เมื่อวานพ่อผ่าตัด

เมื่อวานลูกน้องมาเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาลพร้อมกระเช้าผลไม้ใบโต(เสร็จแก่ลูกๆเพราะป๊าป๋ากินไม่ได้)

เมื่อวานพ่อนอนพักฟื้นบนเตียงพร้อมกับให้หนูอ่านหนังสือสอบให้ฟัง

เมื่อวานพ่อหิ้วถุงน้ำเสียจากร่างกายที่เจาะรูระบายจากการผ่าตัดระโยงระยางไปหมดเพื่อไปสอบ

เมื่อวานพ่อรับปริญญาด้วยอาการดีขึ้นพร้อมกับเกียรตินิยมที่คว้ามาได้

เมื่อวานพ่อเก็บเสื้อผ้าของตัวเองอย่างเป็นระเบียบพร้อมกับเขียนประวัติลงในสมุดบันทึกเพื่อเตรียมให้พิธีกรในงานศพของตัวเองอ่าน

เมื่อวานพ่อไปอัดรูปตัวเองใส่กรอบใหญ่เพื่อเตรียมตั้งหน้าโลงศพ

เมื่อวานพ่ออาการทรุดหนัก

เมื่อวานพ่อเข้าไอซียู (หนูไปเยี่ยมพ่อ พอจะขอตัวเพื่อกลับไปสอบที่โรงเรียน หนูหันกลับมามองพ่อ สายตาอิดโรยของพ่อมองตามหนูทั้งๆที่ในจมูกยังมีเครื่องช่วยหายใจและสายระโยงระยางเต็มเตียงไปหมด เหมือนจะอวยพรให้หนูโชคดี ทั้งๆทีในหัวของหนูตอนนั้นมันไม่มีอะไรแล้วนอกจากเรื่องพ่อ)

เมื่อวานตอนตี 4 แม่โทร์มาบอกว่าพ่อสิ้นใจ หนูแทบหมดสติ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ หูร้อนผ่าว หน้าชา น้ำตาอย่างกับน้ำตก อยากให้เป็นแค่ฝันซ้อนฝัน แต่เท้าของพ่อตอนนี้เย็นเฉียบ หนูสัมผัสได้ หนูไม่ได้ฝันไป

เมื่อวานนี้พ่อนอนอยู่ในโลงศพจากที่เคยจัดข้าวให้พ่อบนโต๊ะกินข้าว ตอนนี้เปลี่ยนมาวางไว้ข้างโลงศพแทน

เมื่อวานนี้ร่างกายของพ่อโดนเผาไปเหลือแค่เถ้ากระดูก

วันนี้.....ไม่มีพ่อ เก้าอี้ เตียงนอน ว่างเปล่า พ่อไม่มีวันกลับมาอีกแล้วว

วันนี้หนูจะพยายามเป็นลูกที่ดีของแม่ ถึงหนูจะไม่ใช่คนดีหรือทำอะไรสำเร็จ 100% มีล้มบ้าง ห่วยก็เยอะแต่หนูจะไม่นอกลู่นอกทางและจะเป็นเด็กดีของแม่ เผื่อดวงวิญญาณมีจริงพ่อมองลงมาจากสวรรค์จะได้ภูมิใจ ว่าไอเด็กน้อยหน้าตืดๆ ตัวเล็กๆ นี่มันก็เข้าท่าอยู่นา สบายใจแล้ว ไม่ต้องมีห่วงว่ามันจะเหลวไหล

17,155 วัน ที่ได้อยู่กับพ่อ มันสั้นเหมือนแค่กระพริบตา

ตอนนี้หนูอยากเดินไปบอกใครๆที่เค้ายังมีโอกาสอยู่ว่า....

      ใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุด โดยเฉพาะกับคนที่คุณรัก”

  พรุ่งนี้ก็สายเสียแล้ว>> อาจารย์  ศิลป พีระศรี