ตามล่าหัวใจ นายหมอสุดทึ่ม Doctor's heart

   ว่ากันว่า.. การแอบชอบใครสักคนมันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดช่วงนึง ซึ่งผมกำลังตกอยู่ห่วงเวลานี้เหมือนกันครับ 

คนนั้นชื่อ ดิน เป็นว่าที่แพทย์  อาจจะไม่ได้ถูกใจของใครหลายคน เพราะเจ้าตัวเป็นคนเฮ่ยๆเชยๆ บ้าเรียนใส่แว่นหนาเตอะ แถมบ้านจน  แต่สำหรับผมกลับไม่ได้มองอย่างนั้น ดิน เป็นคนแรกที่ผมแอบชอบมานานขนาดนี้

         

 ย้อนไปตอนที่ผมเจอดินครั้งแรกเมื่อปีก่อน 

ผมคงเบลอไปหน่อยถึงได้เกือบขับรถชนคน และนั่นก็คือดิน เเค่เฉียดๆนะ ดีที่เบรกไว้ทัน ผมรีบลงจากรถอย่างร้อนรนคิดว่าคนข้างหน้าจะเป็นอะไรมากหรือเปล่า 

          ' นายเป็นอะไรหรือเปล่า เราขอโทษนะ เราผิดเอง เดี๋ยวค่าเสียหายเราจะจ่ายให้ เอาเท่าไหร่ '  ผมหยิบแบงค์พันหลายใบออกมาจากกระเป๋าตังค์ใบหรู 

          แต่ดินมองด้วยสายตาที่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดอะไรอยู่ ทั้งที่เงินอยู่ตรงหน้าแท้ๆ ทำไมถึงไม่รีบคว้าไว้ ใครๆก็อยากได้เงินกันไม่ใช่หรอ นั่นคือสิ่งที่ผมคิดแต่ผมไม่ได้มีเจตนาจะดูถูกนะครับ

          ' ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก เก็บเงินของคุณไว้เถอะครับ เงินไม่ได้หามาง่ายๆนะครับ '  ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่ายากยังไง อาจเป็นเพราะเกิดมาในสกุล วิเชษชานนท์ ที่มีเงินตั้งมากมายมหาศาลกองไว้ให้ผมใช้ตั้งแต่เกิด

'ไม่ได้! ยังไงเราก็ทำนายเจ็บ '  ผมยัดเงินใส่มือหนาๆนั้น แต่เค้าก็ส่งคืนมาให้ทั้งหมดพร้อมตอบปฏิเสธที่จะรับ

เงินของผม และหันไปเก็บสมุดหนังสือที่ร่วงอยู่ตามพื้น 

' คนบ้าอะไรไม่อยากได้เงิน '  ผมพรึมพรำอยู่คนเดียวชั่วอึกใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ามือหนา เจ้าตัวจึงต้องหันกลับมามองผมอีกครั้ง

' งั้นอย่างน้อยให้เราพาไปทำแผลนะ '  ผมสังเกตเห็นว่ามีแผลถลอกนิดหน่อยตรงข้อแขนเลยเอยอาสาขึ้น ช่วยไม่ได้ก็ผมทำเค้าเจ็บ

' ไม่เป็นไรครับผมเรียนหมอ เเค่นี่ไม่ได้ลำบากอะไร ' เค้าขยับเเว่นนิดหน่อยก่อนตอบปฎิเสธอีกครั้ง และเดินออกไปพร้อมกับสมุดหนังสือหลายเล่มของเค้า

 

     ผมขับรถตามหลังไวๆนั่นมาที่คณะแพทย์โดยไม่ให้เค้ารู้ตัว แต่..เก่งจังเนอะเรียนแพทย์ได้เนี่ย เทียบกับผมแล้วมีดีแค่เงินอย่างเดียว เข้ามหาลัยนี่ได้ก็เพราะพ่อช่วยล้วนๆ 

     ผมยืนเกาะประตูห้องพยาบาลมองคนที่กำลังทำแผลให้กับตัวเองด้วยใบหน้ายู่ยี้เล็กน้อย เมื่อทำแผลเสร็จเค้าก็ออกมาอ่านหนังสือ หนังสือที่ว่านี่หนาเท่ากับพจนานุกรมเลยเถอะ 

นั่นมันเรียกหนังสือได้ด้วยหรอ ต้มให้ผมกินยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าเล่นหนาๆนั่นมีประโยชน์อะไร  แค่เห็นผมก็อยากจะหลับสักสิบตลบ

แต่ก็..ไม่รู้อะไรดลใจผม ให้เดินไปหาดินที่โต๊ะ

' เอ่อ เราขอโทษนะที่ทำนายเจ็บ ' ผมพูดออกไปเมื่อคนตรงหน้าหันสบตา 

' ไม่เป็นครับ' เค้าพูดแค่นั้นก่อนจะก้มไปอ่านหนังสือต่อ ตั้งใจเรียนจังแฮะ 

' นาย ขยันจังเลยนะ ' แล้วเรามากวนเค้าทำไมเนี่ย! 

' ผมก็ต้องเรียนให้คุ้มทุนที่ผมได้ เพราะถ้าไม่มีทุนนั้นผมก็คงไม่ได้เรียนต่อ แล้วก็ไม่รู้ว่าปีหน้าจะได้อีกหรือป่าว ถ้าผมไม่ขยันเพิ่มขึ้น ' เป็นนักเรียนทุนหรอกหรอ โห่! แล้วต้องเก่งขนาดไหนถึงได้เป็นนักเรียนทุนได้ ขอร้องอย่าได้มาเปรียบเทียบกับผมเถอะ

' แล้วทำไมนายถึงอยากเป็นหมอละ ' 

' แม่ครับ ท่านก็มีอายุแล้ว ผมอยากดูท่านบ้าง ' เค้าเงยหน้าขึ้นจากหนังสือก่อนจะตอบคำถามผมพร้อมกับยิ้ม ผมเองอมยิ้มคำตอบของเค้า น้ำเสียงเค้าที่เป็นไปด้วยความจริงใจ สายตาที่อบอุ่น  

     ผมไม่เคยแม้แต่คิดเรื่องพวกนี้เลยด้วยซ้ำ คนที่อยากเรียนเค้าพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะได้ทุน แต่อย่างผมต่อให้ไม่ขยันยังไงก็ได้เรียนอยู่ดี เค้า..ทำให้ผมต้องย้อนดูตัวเองอีกครั้ง 

' นายชื่ออะไร '

' ดินครับ '

' เอ่อ.. เราหมายถึงชื่อจริง ' 

' ปฐวี ' ดินมองหน้าผมนิดหน่อย ก็คงสงสัยละนะว่าอยากรู้ไปเพื่อ

' เราชื่อมินทร์นะ งั้นไม่กวนแล้วดีกว่า ถ้ามีโอกาสไว้เจอกันใหม่นะ '  ผมแนะนำตัวก่อนออกมา ปล่อยให้เจ้าคนแว่นหนาอ่านหนังสือของเค้าต่อไป 

         ผมยังคงนั่งมองดินอยู่ที่เดิมจากด้านหลัง วันนั้นผมตามดินไปทุกที่เลย ไม่ว่าจะเป็นที่ทำงาน เค้าทั้งเสริฟ ล้างจาน รวมถึงต้องเก็บร้าน ถ้าเป็นผมคงทำไม่ได้เเน่ๆ นี่นะเหรอที่ดินบอกว่าเงินไม่ได้หามาง่ายๆมันก็คงจริงแหะ 

         แล้วผมก็ยังตามไปถึงที่พักเค้าเลยละ เป็นหอบ้านไม้เก่าๆ ที่ดูจะพังแหล่ไม่พังแหล่ ดูดีที่มีต้นไม้ใหญ่ให้พอร่มรื่น

     นี่ผมเกิดมาโชคดีขนาดไหนกันนะ

     ผมขับรถกลับบ้านหลังจากที่เห็นดินเข้าห้องไป อย่างน้อยผมอาจจะช่วยเรื่องทุนของมหาลัยให้ดินได้เรียนต่อได้ โดยการไปอ้อนพ่อให้ช่วยอีกนั่นแหละ และสุดท้าย ดินก็ได้ทุนเรียนฟรีตลอดจนจบป.ตรี โดยที่เจ้าตัวก็ยังไม่รู้หรอก 

นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมเริ่มสนใจในตัวดิน ที่เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาๆ คนนึงเท่านั้น...