[SF OFFGUN] เสียงของหัวใจ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Off’s part

 

มันไม่ได้มาวอแวตั้งนานเลยวะ

 นี่กูปัญญาอ่อนกับมันขนาดนี้เลยหรอ

 มาตึกแม่งก็ต้องเจอ

 ‘(เพราะฉันเพิ่งบอกรักไป) ป่าปี๊ และเขาก็รับฟัง(ป่าปี๊)’

มันเป็นบ้าอะไรของมัน

‘ตอนนี้นะครับป่าปี๊หลับอยู่นะครับ คิๆ จุ๊ๆ อย่าเสียงดังนะครับ’

กวนตีน..

     วันนี้ผมมาตึกแต่เช้า บังเอิญตื่นเช้าครับ บังเอิญจริงๆไม่ได้ตั้งใจตื่นมาตึกเพื่อมารอใครเล้ยย พอมาถึงมันก็ว่างๆเลยเปิดยูทูปฟังเพลงไปเรื่อยๆ แล้วคลิปแนะนำล่าสุดดันขึ้นรวมโมเม้นออฟกัน เลยกดเข้าไปดูสักหน่อย

"แหม่เดี๋ยวนี้ใช้คอมออฟฟิซนั่งดูโมเม้นนะ แบบนี้ก็ได้หรอ"

"ไรๆ เปล่าสักหน่อย" ผมนี่กดปิดแทบไม่ทัน

"จ้า แล้ววันนี้ยังไงมาตึกแต่เช้า" ช่วงนี้ผมเข้าตึกทุกวัน จะบอกว่าเข้าเป็นปกติปกก็ได้นะ เพราะความจริงทุกอย่างผ่านการคิดมาหมดแล้ว

    ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมจะเข้าตึกมารับงานอย่างเดียว แต่ช่วงนี้ผมตั้งใจมาที่ตึกทุกวันเพื่อให้ทุกคนชิน แล้ววันนี้ก็มาถึงวันนี้ที่ผมตั้งใจจะมาหาคนๆนึง หลังจากที่ซีรีย์จบผมก็ไม่ได้ค่อยได้เจอเขาเลย มันก็มีคิดถึงบ้างไรบ้าง แต่คนแบบผมจะให้บอกตรงๆก็ไม่เท่ห์ปะ เป็นไงแผนมาตึกทุกวันเพื่อวันนี้ของผม เนียนปะ โคตรเฉียบ ฮ่าๆ

"ยังไง คิดคำแก้ตัวอยู่หรอจ๊ะ"

"คำแก้ตัวอะไร หะๆ"

"ได้ข่าวว่ามีคนกลับจากเกาหลีแล้ว วันนี้ก็อาจจะมาตึกอะนะ มาตั้งแต่เช้าแบบนี้ แอบมาดักเจอรึเปล่าน้า"

"อะ ชงเก่งงง ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ม้างง" เชี่ย!! ทำไมเขารู้กันฟร่ะ ผมไม่เนียนหรอ หรือวันนี้ผมมาเช้าไป

"แซวเล่นหน่า ยัยหนูคงจะมาบ่ายๆนู้นมั้ง"

"แล้วมาบอกทำไม วู้" จากนั้นผมก็ทำเนียนเล่นทศต่อไป

13.00 น.

"หวัดดีครับ หวัดดีครับ"

"เอ้าน้องกัน หวัดดี"

"หวัดดีจ้ากัน" เสียงดังมาแต่ไกล เชี่ย ตื่นเต้นชิบ สงสัยไม่ได้เจอนาน

"พี่กวางงงง อะ..พ..พี่ออฟ"

"ไรมึง"

"ตัดผมใหม่"

"เออ"

พรวดดด ฮ่าๆ 55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555

"ไรๆๆๆๆตลกไรวะ หะ ไอ่กัน ขำอะไรเบอร์นั้นวะ" แบบนี้มันกวนตีนกันชัดๆผมรีบเดินเข้าไปประชิดตัวมันพร้อมบวก ไม่เจอกันตั้งนานหัวเราะกันด้วยลุคใหม่ของผมแบบนี้หรอ เสียเซลฟ์หมดไอ่เตี้ยนี่

"ขอโทษๆ กันก็เห็นในไอจีแล้วนะแต่พอมาเจอมันอดขำไม่ได้อะ ฮ่าๆ"

"มันแย่ขนาดนั้นเลยหรอวะ" เอาจริงๆตั้งแต่ตัดมายังไม่มีค่อยมีใครชมเลยครับ มีแต่คนบอกไม่ดี แบ๊วเกินไป ทำไมอะ ผมจะเป็นผู้ชายแบ๊วแบบอปป้าบ้างไม่ได้หรอ งง

"สวีทเก่งง โลกนี้มีแค่พวกเทอเลย" พี่กวางที่นั่งฟังบทสนทนามาสักพักเริ่มพูดบ้าง แฮะๆ ลืมไปเลยว่ามีพี่กวางนั่งอยู่

"เอ้า พี่กวาง นั่งอยู่ตรงนี้ด้วยหรอ"

"เกินไปออฟ เกินไป"

"พี่กวางงกันมีของฝากด้วยนะ มีของทุกคนเลยแต่แปบนะ กันปวดฉี่ ขอไปเข้าห้องน้ำแปบ" รัวจบก็วิ่งๆไปเข้าห้องน้ำ ผมละอดเอ็นดูไม่ได้ ว่าแต่ จะมีของผมมั้ยนะ..

20 นาทีผ่านไป

"กันมันตกส้วมไปรึยังวะ" พี่กวางบ่นออกมาเมื่อเห็นว่ากันไปนาน ผมมองไปยังทางก็ไม่เห็นวี่แววว่าจะกลับมา เหลือบมองนาฬิกาแล้วก็พบว่าผมต้องรีบไปเอาของที่สั่งไว้ ร่างกายพร้อมพุ่งมาก แต่ใจยังอยากอยู่ตรงนี้อยู่เลย โวยยย

"ออฟ ต้องรีบไปเอาของไม่ใช่หรอ เดี๋ยวร้านปิดนะ" นั้นไง ผมดันมีเมเนเจอร์ที่ดีครับเตือนสติผม แต่ไม่ต้องมาดีวันเนน้ ทำไงละกู หาข้ออ้างไม่ทัน คิดไม่ออก ครับ ตามนั้น

"งั้นออฟไปละ เอ้ออ พี่กวาง พี่บอย ชาวแก๊งค์เย็นนี้ไปกินข้าวกันนะ อย่าลืม เจอกัน"

"อะได้"

"เคๆวันนี้ว่าง"

"จ้า" พูดจบผมก็เดินลิ่วมาได้ยินเสียงคนตอบรับแว่วๆ ดีนะบอกล่วงหน้าไว้คร่าวๆ ไม่งั้นแผนชวนไปกินข้าวของผมคงนก..

End Off’s Part

Gun’s part

"มาแล้วว"

"ไปซะนานเลยนะ"

"กันลงไปซื้อน้ำมาด้วย พี่ออฟอะ"

"ออกไปละ"

"อ่าว.."

"มีไรปะ" มีสิ กันมีของฝากจะให้พี่ออฟด้วย เห็นแล้วนึกถึงเลย ไม่อยู่พร้อมกันพอไปทีหลังมันก็จะเขินๆหน่อย..

"อะ นี่ของพี่กวาง ของแม่โอเล่ ของ..."

     วันนี้กันตื่นเร็วไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร นอนไถมือถือเล่นสักพักก็เที่ยงละเลยอาบน้ำแต่งตัวมาตึก เห็นว่าช่วงนี้พี่ออฟเข้าตึกทุกวันเลยรวดเอาของฝากให้ด้วย เนียนๆให้พร้อมกันทุกคนจะได้มีใครสงสัยอะไร ให้ของฝากครบแล้วกันก็นั่งเล่นที่ตึกกับพวกพี่ๆเป็นปกติ สักพักพี่กวางก็ออกไปทำธุระ กันไม่รู้จะไปไหน หรือจะนัดฟคลงตึกดีนะ ไม่เจอกันตั้งนาน

18.30 น.

แว้บไปนั้นที แว้บมานี้ที เล่นเพลินไปหน่อย รู้ตัวอีกทีค่ำเลยสรุปก็ไม่ได้นัดฟค เพื่อนก็ไม่ได้มีแพลนไปไหน ชวนใครก็ไม่ออกมา เห้อ ไปไหนดีหว่า

"ไปกันเลยปะ"

"ไปไง"

"กับกันไง" จู่ๆพี่บอยก็เดินเข้ามาแล้วตกลงอะไรไปรถกัน ยังไง ไปไหนเนี่ย

"เดี๋ยวๆ ไปไหน"

"ไปกินข้าวไง เร็วเข้าถึงกันหมดแล้ว"

"หะ กินข้าวที่ไหน กันไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลย"

"ก็ออฟชวน เมื่อวานเกริ่นๆไว้ วันนี้ก็มาย้ำอีก ปะ"

"กันไม่รู้ ป่าปี๊ไม่เห็นบอกอะไรกันเลย" ใช่สิ กันอยู่เกาหลีนิ ไม่เจอกันนานๆลืมบ้างก็ไม่แปลก นัดไปกินข้าวกันครบทีมขนาดนี้ จะชวนกันสักคำยังไม่มี ไอ่เราไปเที่ยวเกาหลีเห็นอะไรนึกถึงก็ซื้อมาฝาก เหอะ

"ไปเร็วกัน" แม่โอเล่เดินจับแขนกันก็มา ใจจริงๆก็ไม่ได้อยากไปหรอกนะ แต่ทุกคนพูดขนาดนี้แล้วถ้าไม่ไปก็เหมือนเทเขาให้ไปแท็กซี่ เห้อ จะบอกว่าเทก็ไม่ได้ เขาไม่ได้ชวนราแต่แรกนินา.. 

End Gun’s Part

19.30 น.

"นานมากก นานมากครับ คุณๆทั้งหลาย หิวจะตายอยู่แล้ว" ร่างสูงกล่าวประชดเมื่อเห็นคนที่เหลือเดินมาแต่ไกล

"โทษทีๆสั่งเลยปะ"

"เอาดิ"

     ทุกคนเว้นที่นั่งด้านในข้างๆร่างสูง เพื่อให้ร่างบางที่เพิ่งมาถึงนั่ง เพราะทุกคนต่างรู้กันดีว่าปกติทั้งคู่จะนั่งข้างกัน แต่ร่างบางกลับเลือกนั่งริมสุด

"..........." บรรยากาศเงียบสงัด ทุกคนบนโต๊ะมองหน้ากัน งงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรวมถึงร่างสูงด้วย

"กันมานั่งนี้ดิ" ร่างสูงเรียกทำลายบรรยากาศ

"ไม่เป็นไร วันนี้กันเข้าห้องน้ำบ่อย จะได้ลุกออกสะดวก สั่งอาหารเลย หิวนิ" คำพูดที่ฟังดูเหมือนไม่มีอะไรแต่น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความประชดประชัน ถึงกับเอาทุกคนพูดไม่ออก

     จากนั้นทุกคนก็สั่งอาหารกัน บรรยากาศกลับมาปกติอีกครั้ง ทุกๆคนคุยเล่น เม้ามอยกันสนุกสนาน ร่างบางพยายามทำให้ทุกย่างเป็นปกติที่สุด ไม่นานอาหารมาก็มาเสริฟ

"อุ่ย เดี๋ยวพี่ต้องกินวิตามินที่น้องกันซื้อมาฝากก่อน จะดีจริงมั้ยนะ"

"กันก็เห็นๆรีวิวมาอะ นึกถึงแม่โอเล่เลยซื้อมา ฮ่าๆ"

"ไอ่กันแล้วของกูอะ" ร่างสูงถามอย่างไม่จริงจัง

"ลืม" แต่ร่างบางดันตอบกลับมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยพร้อมทานอาหารต่ออย่างไม่สนใจ ทำให้ร่างสูงหน้าเสียและแอบคิดน้อยใจนิดนึง แต่ร่างสูงก็สลัดความคิดนั้นออกไปพร้อมหยอกเล่นต่อ

"โหย ไรว้าลืมพี่ลืมน้องนะ" แต่วินาทีนั้นทุกคนรู้ดีว่าทั้งคู่ไม่โอเค บรรยากาศกลับมาเงียบอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับตึงๆกว่าเดิม

"เอ้ออ เดี๋ยวกันมันไปเกาหลีอีกก็อย่าลืมซื้อมาละกันน" บอยพยายามทำให้บรรยากาศกลับมาปกติแต่กลับไม่ช่วยอะไร

"ไม่เป็นไร ออฟแซวเล่น มึงไปเที่ยวให้สนุกเหอะ" ร่างบางไม่ตอบอะไรก้มหน้าเล่นมือถือสลับกับทานอาหารไป

     ทุกคนบนโต๊ะมองหน้ากันอย่างหงุนงง ไม่รู้จะทำยังไงกับสถาณการณ์นี้ ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับทั้งคู่ ทุกคนเลยทำได้เพียงช่วยแก้สถาณการณ์แบบฝืดๆ รีบทานอาหารให้เสร็จ และรีบแยกย้ายกันกลับบ้าน

22.00 น.

ร่างบางขับรถกลับบ้านตามปกติพร้อมเปิดวิทยุฟัง

“เคยมั้ย ที่รู้สึกรักแต่พูดออกไปไม่ได้เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าเป็นไปไม่ได้

หลายครั้งที่อยู่ใกล้กัน หวั่นไหว จนหัวใจคิดเกินเลยไม่เป็นไปตามที่สมองสั่ง

หลายครั้งที่รู้สึกแต่ไม่รู้ว่ามีสิทธิ์จะพูดออกไป หรือจริงๆแล้วไม่มีสิทธิ์จะรู้สึกเลยด้วยซ้ำ ทั้งหมดนี้อาจเป็นเพราะคุณรู้สึกอยู่ฝ่ายเดียว สวัสดีครับคุณผู้ฟัง หน่วงตอนรับคนอกหักยามคืนกันหน่อย เราไปฟังเพลงนี้กันครับ”

ติ๊ด (จังหวะเดียวกับที่ร่างสูงเปิดวิทยุฟัง เพลงก็ดังขึ้น)

ได้โปรดมองในตาฉัน มองที่ตรงนั้นเธอคงพอเข้าใจ 
สิ่งที่เธอได้มองเห็น คนที่เธอเห็นช้ำไปทั้งใจ 

อยากให้เธอได้ยินเสียงในหัวใจ ว่ามันรักเธอแค่ไหน 
แต่ก็ไม่รู้ต้องทำยังไงให้เธอได้รับฟัง 
อยากให้เธอได้ยินทุกความรู้สึก 
ส่วนลึกในใจของฉัน ว่ารักเธอรักเธอคนเดียว 
แต่ฉันไม่รู้จะพูดอย่างไร...

     ทั้งคู่ทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น การที่ต่างฝ่ายต่างพยายามทำตัวปกติ ปกปิดความรู้สึกของตัวเอง แต่ก็มีบางคำที่ทำให้อีกฝ่ายจุก ความรู้สึกที่พูดออกมาไม่ได้ ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะยืนตรงไหน สามารถรู้สึกได้แค่ไหน ไม่มีใครยอมลง ทั้งๆที่คนพี่วางแผนมาอย่างดีเพื่อรอวันนี้ วันนี้ที่จะได้เจอน้อง มาทานข้าวกัน แต่ดันพลาดลืมบอกคนน้อง และคนน้องที่น้อยใจคนพี่ เพราะตัวเองเวลาจะทำอะไรจะไปไหนก็คิดถึงแต่คนพี่ แต่กลับโดนเมินไม่สนใจกัน หนำซ้ำยังทำตัวปกติ แต่หารู้ไม่ว่าคนพี่แคร์คนน้องมาก ทั้งคู่แคร์กันและกัน แต่กลับไม่ยอมพูดคุยกับ ปล่อยเป็นความรู้สึกหน่วงที่อยู่ภายใน ปล่อยไว้เดี๋ยวก็คงหายจากกันไปเอง..