คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : บทที่ 7 (1) - “เมียของพี่…”
[ r e - u p ]
เป็นนิยายหมสัาาสำนัพิมพ์แล้วนำมารีอัปใหม่นะะ
e-book ลิ >> วใทะเลทราย
บทที่ 7
“เมียอพี่…”
านแ่านออัสลานับหทัยหยาทิพย์ถูัึ้นอย่าเรียบ่ายามหลัอศาสนา แที่มาร่วมานนั้น็มีเพาะนที่สำัริๆ นั่น็ือนในรอบรัวและเพื่อนสนิทอย่าอิระที่มาับรอบรัวและนรัสาวที่เพิ่พามาเปิัวหมาๆ บรรยาาศในานเ็มไป้วยวามอบอุ่นและรอยยิ้มแห่วามสุอบ่าวสาวท่ามลาวามยินีอนในรอบรัว หลัาเสร็สิ้นพิธีารทุอย่า็ถึเวลาส่ัวเ้าบ่าวับเ้าสาวเ้าหอ เป็น่วเวลาที่อัสลานนั้นรออยมานานเหมือนรอมาทั้ีวิอย่าไรอย่านั้น หลัาที่ไ้อยู่้วยันามลำพัภายในห้อหอ ึ่ถูแ่้วยอุหลาบสีาวที่ส่ลิ่นหอมอ่อนๆ เพิ่มวามโรแมนิ แววาอเ้าบ่าวที่มอเ้าสาวนสวยในุแ่านสีาวบริสุทธิ์นั้นึายแววอวามปรารถนาลึึ้ว่ารั้ไหนๆ
วันนี้หทัยหยาทิพย์ามน่าทะนุถนอมนเาแทบไม่ละสายาาเธอเลย ยิ่ในยามที่นั่้มหน้าุอย่าเอียอายอยู่บนเียว้าที่ถูโปรยปราย้วยลีบุหลาบสีแสแบบนี้ ยิ่สะสายามไว้ที่เธอเพียนเียว บอไม่ถูเหมือนันว่าปีิยินีมาเพียใที่ไ้หิสาวมารอบรออย่าถู้อ เ้าอเรือนายสูำยำในุสูทสีำทว่าูส่าและทรเสน่ห์มาว่าทุวัน้าวเ้าไปหา ‘ภรรยา’ หมาๆ อัวเออย่าใเย็น
แรไหวยวบอเียทำให้หทัยหยาทิพย์สะุ้น้อยๆ เธอ่อยๆ ้อนเรียวหน้าหวานึ้นมอเาอย่า้าๆ แววาร้อนแรที่มอมานั้นทำให้แ้มร้อนวูบวาบับสีระเรื่อ วามเอียอายเิึ้นในทันทีที่ไ้เห็นแรปรารถนาที่เปี่ยมล้นในวามทรเสน่ห์ วาหวานึ้ไหวระริไปมาไม่ล้าสบาเารๆ เพราะเท่านี้็ทำให้รู้สึร้อนผะผ่าวไปทั้ายแล้ว
“วันนี้เธอสวยที่สุในสายาพี่เลยรู้ไหม หทัย”
อัสลานับมือบอบบาทั้สอ้าอภรรยาึ้นมาุมพิแล้วสบาู่าม้วยแววาลึึ้นับวันเายิ่ลุ่มหลผู้หินนี้นยาะถอนใ หลนแทบไม่เหลือสายาไว้มอผู้หินไหนไ้อีแล้ว มีไว้เพื่อมอแ่ผู้หิที่ื่อ ‘หทัยหยาทิพย์ อัลามาล’ ภรรยานสวยอเาเพียเท่านั้น
“แล้ววัน่อๆ ไปหทัยะยัสวยที่สุในสายาอพี่อัสลานไหมะ”
หทัยหยาทิพย์ถามเสียอ่อนหวานทั้ที่เอียอายนแ้มนวลแเปล่ปลั่ วาาหวานหูที่ไ้ยินในยามนี้ อีห้าปี สิบปีหรือยี่สิบปีะยัไ้ยินาปาออัสลานอยู่อีหรือเปล่า เธอไม่ลัวารเปลี่ยนแปลแ่็ไม่เ่พอที่ะรับมือับมันเท่าไรนั
ใบหน้าหล่อมยับเ้าไปใล้นลมหายใร้อนรุ่มรวยรผิวบอบบา ลอเลียปลายมูโ่ับปลายมูโ่เล็อภรรยาัวน้อยอย่าเย้าหยอ แล้วระิบบอเธอ้วยน้ำสียเนิบนาบหาแ่หนัแน่นและริัเป็นที่สุ
“ทุวันและลอไป เมียอพี่…”
‘เมียอพี่…’ ที่ท้ายประโยนั้นทำอานฟัหน้าร้อนู่ ใเ้นโรมรามไม่เป็นัหวะ ไม่รู้สึินับสรรพนามใหม่ที่เาใ้เรียเลยสันิ สอแ้มอหทัยหยาทิพย์แเป็นลูมะเือเทศสุ้วยวามสะเทิ้นอาย เปลือาบาใสที่ถูแ่แ้ม้วยเรื่อสำอาบาเบานั้นหลุบลนแพนาามอนแทบระทบับโหนแ้มอิ่มสีระเรื่อ เา่ายันหยอำหวานนใอเธอไหวหวั่นรุนแรมาึ้นทุวัน
อัสลานยยิ้มับวามเินอายไร้เียสาที่ไ้เห็นนินา แ่เป็นภาพที่วนมอเหลือเินในวามรู้สึ ายหนุ่มแนบริมฝีปาไ้รูปับแ้มเนียนนุ่มอย่าทะนุถนอมาม้วยฝัปลายมูลสูมวามหอม ลิ่นเย้ายวนในี้่าปลุระุ้นเร้าอารม์หวามในายอเาให้พลุ่พล่าน อัสลานเฝ้าวนเวียนูบับไปทั่ววหน้าามอย่าหวแหน ่อยๆ โอบร่าแน่น้อยเ้าสู่อ้อมแนแล้วยึ้นมานั่้อนบนัแร่อย่า่ายายนายสอแนบิ
“เป็นเมียพี่แล้วนะหทัย…”
ระิบบอ้วยน้ำเสียิะสั่นพร่านิๆ อย่าภาภูมิใที่ไ้เธอมารอบรออย่าถู้อเสียที พลาใ้ริมฝีปาร้อนไล้เล็มผิวแ้มบอบบา ะมือหนานั้นเริ่มยุ่มย่ามามายอ้อนแอ้นผ่านเนื้อผ้าราาแพ ุเ้าสาวที่มิิไม่น่าะเป็นอุปสรรในารถอสำหรับนมีถูไฟปรารถนารอบำอย่าอัสลาน เาเริ่มาผ้าลุมผมสีาวที่เผยให้เห็นเพียเรียวหน้าหวานทำให้ภรรยาสาวนสวยูอ่อนหวานน่าถนอม เรือนผมยาวสลวยที่ถูรวบเอาไว้อย่าเรียบร้อยถูเาระุออนสยายทิ้ัวลถึลาแผ่นหลั หลัาที่ผ้าลุมสีาวผืนบาถูปลออไป
หทัยหยาทิพย์อายม้วนเมื่อนที่ยับเลื่อนานะาว่าที่มาเป็น ‘สามี’ อย่าเ็มัว เอาแ่ทอสายามอเธอ้วยแววาที่เ็มเปี่ยม้วยวามเสน่หา ายอรรสะท้านไหวในยามมือหนา่อยๆ สอผ่านไปยั้านหลัอุเ้าสาวัวสวยที่ัเย็บอย่าประี ึ่มีิปยาวั้แ่บริเวท้ายทอยรบั่นเอวอยู่รลาแผ่นหลัแบบบา หิสาวเริ่มหายใไม่ทั่วท้อเมื่อปลายนิ้วแร่รูมันลอย่าเื่อ้า นไอเย็นาเรื่อปรับอาาศลอยเ้ามาระทบผิวทีละนิให้รู้สึสะท้านเยือ ใวน้อยเ้น้วยัหวะระทึ ใบหน้าเรียวาพลอยร้อนผ่าวึ้น วาู่หวานปรือ่ำสั่นระริไปมาล้ายำลัหวาลัว แม้เรียมัวเรียมใมาบ้าสำหรับวามสัมพันธ์ลึึ้ที่ำลัะเิึ้น แ่ระนั้น็อหวั่นไม่ไ้ริๆ
“พี่อัสลาน…”
หทัยหยาทิพย์ยแนโอบอุ้มุแ่านเอาไว้เมื่อิปถูรูลนสุทา ระนั้นัวุ้านบน็ยัร่วหล่นลเปิเผย่วลำอและลาไหล่าวเนียนผุผ่อไร้ราีวนมอในยาม้อแสไฟ เปิโอาสให้เาุไ้้วยปาร้อนื้นนหอบหายใสะท้านและผิวายแปรเปลี่ยนเป็นสีมพูาๆ
“รับ”
เาานรับเสียนุ่ม่อนรปลายมูโ่ลหาแอ่ีพรอนบนั ปล่อยลมหายใร้อนรวยรินร มือหนาวาประทับที่สะโพมนทั้สอ้านั้นเริ่มลน้ำหนัเบาๆ อย่าปลุปั่นอารม์ สูมวามหอมรุ่นละมุนละไมที่วันนี้ะไ้อมมไปทั่วสรรพาายอย่าใหมายเ้าปอฟอให่
หอม…ผู้หิอะไร่ามีลิ่นายหอมหวานเย้ายวนและน่าินเหลือเิน เธอำลัทำให้เารุ่มร้อนไปทั่วทั้ายนไม่อยาหยุยั้วาม้อารที่อัอั้นเลยแม้แ่วินาทีเียว วันแรที่ไ้สบารู้สึเ่นไร วันนี้วามรู้สึนั้นมันเพิ่มพูนมาึ้นเป็นหลายเท่าัว…
“พี่อัสลานะเบื่อหทัยไหมะ…”
เธอลัวว่าหาเาไ้ในสิ่ที่ปรารถนานอิ่มเอมแล้วะเิวามเบื่อหน่าย หทัยหยาทิพย์้อนวาู่หวานึ้นมอสบาเาอย่ารออยำอบ ะแ้มแๆ นั้นเริ่มร้อนผ่าวมายิ่ึ้นเพราะแววามร้อนแรที่มอสบ มันอัแน่นไป้วยแรปรารถนานเธอเริ่มะหวั่นใ
“ไม่เบื่อ ไม่มีวันเบื่อแน่นอน”
“สัาับหทัยนะะ”
หทัยหยาทิพย์อออ้อนเสียหวานหย ทั้ยัยแนเรียวเสลาึ้นล้อลำอแร่โยไม่สนใว่าุัวสวยะร่วหล่นนเผยให้เห็นเนินอสล้า
วามน่ารัอภรรยาทำให้อัสลานอใไม่ไหว ลใบหน้าลประทับุมพิเรียวปานุ่มเบาๆ โยไ้รับารอบรับอย่าน่ารัานบนั
ให้ายเถอะ! หทัยหยาทิพย์ำลัะทำให้วามอทนอเาสิ้นสุล
“สัาาใว่าพี่ะไม่มีวันเบื่อหทัย”
แล้วุเ้าสาวัวสวย็่อยๆ ถูปลลาแนเรียวอย่าถนอม รั้นในยามเนื้อัวาวผุผ่อ่อยๆ ปราสู่สายา ลมหายใออัสลาน็รุ่มร้อนมาึ้น ัหวะารหายใหอบแรึ้น แววาอเาเริ่มพร่ามัว้วยแรเสน่หาที่ำลัปะทุเือ ผิวายอหทัยหยาทิพย์่าเนียนละเอียไร้รอยราี ออวบอิ่มที่ถูห่อหุ้ม้วยบราเียร์ลูไม้สีรีมสะท้อนึ้นลามแรหายในั้น่าล่อาล่อใ นเาลืนน้ำลายลอที่เริ่มแห้ผา้วยวามระหายอยาะลิ้มลอ อยาใ้ใบหน้าุบสัมผัสวามนุ่มหยุ่นที่เยบเบียับอแร่ร้าวอเามานับไม่ถ้วน อยาทำทุอย่าที่ใปรารถนานรู้สึรวร้าวไปหม…
ุเ้าสาวถูปลลมาออยู่ที่เอวอิ่วแล้ว หทัยหยาทิพย์ไม่สามารถทำอะไรไ้นอายแนึ้นปิบัายาสายามอันร้อนเร่า ที่เหมือนั่มีเปลวเพลิลุไหม้แผเผาให้รู้สึร้อนผะผ่าวไปทั้ัวในยามถูมออย่าลามเลีย เธอเบี่ยใบหน้าไป้าน้าอย่าเอียอาย เพราะวาสีน้ำาลทออสามีที่เฝ้ามอมาในยามนี้นั้นล้ายำลับอว่าเาะลืนินเธอไปทั้ัว
“เมียอพี่สวยที่สุ…”
*****
่อไปเป็นเลิฟีนนะะ ไม่ไ้ล่อนะะ
มีวามิเห็นยัไ ฝาอมเมน์ให้ำลัใัน้วยนะะ
อบุสำหรับาริาม่ะ / อัยย์าา
ความคิดเห็น