คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : บทที่ 8 (1) - แคร์ความรู้สึก
[ r e - u p ]
เป็นนิยายหมสัาาสำนัพิมพ์แล้วนำมารีอัปใหม่นะะ
e-book ลิ >> วใทะเลทราย
บทที่ 8
แร์วามรู้สึ
หทัยหยาทิพย์ร้อนรนใ เธอรีบ้าวลาเียอย่าทุลัทุเลแม้เ็บแปลบบริเวที่โนรุรานเพียแ่ปลายเท้าสัมผัสพื้น อบาแ่ำ ปลายมูแ้ำหลัาผ่านารร้อไห้ สอแ้มยัมีร่อรอยอน้ำาที่เพิ่เหือแห้ เธอยืนรอสามีอยู่หน้าห้อน้ำเมื่อไ้ยินเสียน้ำระทบับพื้นไม่าสาย มือบอบบาสั่นเทาระับเสื้อลุมที่หยิบมาสวมใส่อย่าลวๆ แววาู่หวานรื้นไป้วยน้ำามอไปที่ประูลอเวลาอย่ารออย
เสียสายน้ำที่หยุไหลทำให้หทัยหยาทิพย์ทำท่ายับปราไปที่ประู ทว่าวามเ็บแปลบที่พุ่เ้าเล่นานทุย่า้าวนั้นทำให้ใบหน้าเหยเย้วยวามเ็บปวนน้ำาลออีระลอ เธอึยืนนิ่อยู่ที่เิม้วยใระวนระวาย อยาะอธิบายเหุผลให้สามีไ้เ้าใ ทว่าเมื่อเินออมาาห้อน้ำทั้ที่หยน้ำยัเาะพราวไปทั่วเรือนาย เ้าอร่าสูำยำที่มีเพียผ้าเ็ัวพันสะโพสอบนั้น็เินผ่านหน้าไปโยที่ไม่เหลียวมอเธอแม้แ่หาา
แววาเศร้าสร้อยมอามแผ่นหลัอเาอย่าอาวร์ น้ำานั้น่อยๆ ร่วหล่นลระทบสอแ้ม วามเย็นาที่ไ้รับาเาทำให้ใอหทัยหยาทิพย์เ็บแปลบนทรุฮวบลับพื้นอย่าหมแร หิสาวสะอื้นไห้้วยวามรู้สึเ็บปวในแบบที่ไม่เยรับมา่อน เธอทำให้อัสลานโรธนแทบไม่อยามอหน้า ทั้ที่่อนหน้านั้นยัโอบอเธออย่าทะนุถนอมพร้อมับมอบวามสุให้นแทบสำลั
มือบอบบายึ้นุมอ้า้ายที่ำลัรวร้าวแสนสาหัสอย่าไม่เยเป็นมา่อน สะอื้นไห้ปานะาใับวามเย็นาที่ทำให้รู้สึหนาวเหน็บในั่วพริบา หทัยหยาทิพย์ไม่ปิเสธว่าแร์วามรู้สึอสามีมา แ่เธอไม่รู้ว่าะทำให้เาโรธนถึั้นไม่ยอมมอหน้านานี้ ยิ่ิยิ่รู้สึผิและเ็บหนึบไปทั้ใ ่อนะ่อยๆ พยุายอันอ่อนล้าและบอบ้ำไปยัห้อน้ำ แ่ละ้าวที่วาลบนพื้นพรมนั้นทำให้ายเ็บแปลบนใบหน้าเหยเ แ่มันไม่เ็บเท่าที่ใอเธอในอนนี้หรอ
*****
นานเือบรึ่ั่วโมที่หทัยหยาทิพย์ปล่อยน้ำารินไหลแ่ับสายน้ำ เธอสวมุนอนผ้าาินสีหวานเินออมาาห้อแ่ัว้วยสีหน้าเศร้าหมอ วาลมโบวม้ำยัมีน้ำาลอัอยู่ลอเวลา เมื่อมอไปยัเียว้าเห็นสามีนอนหันหลัให้ หยน้ำา็ถึับร่วเผาะอีรา เธอเมินใบหน้าหนีาภาพนั้น้วยวามรู้สึมื่น ไม่ล้าฝืนึ้นไปนอนบนเียเีย้าเพราะทำให้เาโรธรุ่นถึเพียนั้น ่อยๆ ้าวไปยัประูห้อโยใ้ผนั่วยพยุายที่ยัมีวามรู้สึเ็บแปลบปลาบ สูน้ำหมูไปพลาเ็น้ำาไปพลา้วยวามน้อยใ ่อยๆ ล้มัวลนอนบนโฟาัวยาวที่อยู่ในส่วนอห้อนั่เล่นึ่อยู่ในอาาเเียวับห้อนอนว้าออัสลาน ัวแล้วอัวเอแล้วหลับไปทั้น้ำา
อัสลานหุหิใที่ภรรยาไม่ยอมออมาาห้อแ่ัวเสียที ายหนุ่มผุลุึ้นนั่แล้วพ่นลมหายใออมาแรๆ อย่ารำาัวเอที่ิะโรธหทัยหยาทิพย์ แ่็ไม่สามารถทำไ้นานๆ แ่เห็นแววาัพ้อที่มอาม็ทำให้ใอ่อนยวบยาบไปหม เ้าอร่าสูวาาลาเียแล้วเินอาๆ ไปยัห้อแ่ัว ไร้เสียน้ำระทบพื้น ไร้เสียอบรับเมื่อเรียหา และที่สำัไร้เาอภรรยา หัวใวแร่พลันหล่นวูบลในทันทีเมื่อรู้ว่าหทัยหยาทิพย์หายัวไป ไวเท่าวามิ ายหนุ่มรีบถลาออาห้อแ่ัว ไล่ะ มัวแ่โรธนทำให้เมียน้อยใหายออไปาห้อในืนเ้าหอ
ฝีเท้าที่ำลัะ้าวสู่ประูบานให่ะั เมื่อหาาเหลือบไปเห็นร่าอรรนอนู้หันหลัให้อยู่บนโฟา ใออัสลานวูบไหวรุนแร รีบสาวเท้ายาวๆ รเ้าไปหาในทันที้วยวามร้อนใ เรือนายสูสมส่วนทรุนั่ลที่อบโฟา มือหนาแะไหล่บอบบาแผ่วเบา เมื่อะโหน้าเ้าไปใล้แล้วพบับราบน้ำาบนสอแ้ม หัวใ็พลันเ็บหนึบเหมือนถูบีบรัอย่ารุนแร ืนแรอารแ่าน แ่เาลับทำให้ภรรยา้อหลั่น้ำา...
“หทัย…”
เสียทุ้มราเรียื่อภรรยาแผ่วเบา แววามอ่อนแสลในยามที่เห็นเปลือาบวม้ำและปลายมูแ่ำเหมือนับผ่านารร้อไห้ออมาอย่าหนั ใวแร่โหวหวิว วามรู้สึผิพลันแล่นเ้าเาะุมิใเมื่อรู้ัวว่าทำให้ภรรยา้อเสียน้ำา
“ฮึ…พี่อัสลานโรธ…พี่อัสลานโรธ” หทัยหยาทิพย์ร่ำไห้ัพ้อทั้ที่หลับา เนื้อัวบอบบาสั่นสะท้านเพราะแรสะอื้น
เสียละเมอสะอื้นัพ้อนั้นทำให้อัสลานัวาวาบราวับถูแ่แ็
“หทัยหยาทิพย์ ไ้ยินพี่ไหม”
เาโน้มใบหน้าลระิบิแ้มเย็นื ับมือบอบบาึ้นมาุมไว้อย่าถนอม แม้หลับแ่นัวเล็อเายัสะอื้นไห้ราวับำลัเผิับฝันร้ายบ่บอว่าเธอนั้นเสียใมาเพียใ เห็นแล้วปวใเหลือเินที่ทำัวเย็นาใส่แบบนั้น
“ฮึ…”
ยัมีเสียสะอื้นเล็ลอออมาาริมฝีปาบวม้ำเป็นระยะ ทำให้อัสลานไม่อานิ่นอนใ ่อยๆ ้อนอุ้มร่าบอบบาอภรรยาึ้นาโฟาอย่าเบามือแล้วพาลับเ้าห้อ
ทันทีที่แผ่นหลัสัมผัสับที่นอนนุ่ม เปลือาหนัอึ้และบวม้ำ็่อยๆ เปิปรือึ้นมา พอเห็นหน้าสามีอยู่ไม่ไล น้ำาที่เพิ่ะเหือแห้็รินไหลออมาอีรา นอัสลาน้อรีบึัวภรรยาเ้ามาอพร้อมับลูบแผ่นหลับอบบาอย่าปลอบโยน
“พี่อัสลานโรธหทัย ฮือๆ พี่อัสลานโรธ” หทัยหยาทิพย์ผวาสวมอเาแน่นทั้ยัสะอึสะอื้นนัวโยน เสียเรือสั่น็พร่ำเอ่ยนแทบไม่เป็นำ
“ู่ว์ นี เียบะ พี่ไม่โรธแล้ว”
อัสลานปลุปลอบพร้อมทั้พรมูบหน้าผามนเบาๆ เาโรธไม่ลั้แ่รู้ว่าหิสาวหายออไปาห้อแล้ว ยิ่รู้ว่าเสียน้ำาอียิ่รู้สึผินลืมวามเือุ่นใไปนหมสิ้น
“พี่อัสลานเย็นา ฮึ…ไม่พูไม่มอหน้าหทัย”
น้ำาอุ่นๆ แห่วามน้อยใอหทัยหยาทิพย์ยัรินไม่าสายนเปียุ่มสอแ้มนวล สอแนเรียวอเอวสอบอสามีไว้แน่น วามหนาวเหน็บเพราะถูเาสลัออาอ้อมแนนั้นยัทำให้เธอรู้สึลัว…
“พี่แ่โรธที่เธอพูเหมือนไม่อยามีลู้วยัน”
บอเสียนุ่มพร้อมับระับอ้อมแน ยยิ้มบาเบาเมื่อนัวเล็อแน่นราวับลัวเาะหายไป แววามทอประาย้วยวามอ่อนโยนหลุบลมออย่าเอ็นูพลาลูบแนเรียวเบาๆ อนนั้นอัสลานยอมรับว่าโรธมาที่หทัยหยาทิพย์พูถึเรื่อป้อัน ำพูนั้นเหมือนทำให้หัวใอเาถูุระาออาออย่ารุนแร โรธนแทบบ้าที่ภรรยาพูเหมือนับรัเีย…
“หทัยแ่ไม่รู้ว่า้อทำยัไ ฮึ…”
หิสาวส่ายหน้าแรๆ อยู่ับออุ่น หยุร้อไห้แ่ยัไม่ลายาอาารสะอื้นเท่าไรนั
“ไม่รู้ว่า้อทำยัไืออะไร” ิ้วหนาที่พาอยู่เหนือวาสีน้ำาลทอมวเ้าหาันเล็น้อย้วยวามน
“็ไม่รู้ว่าะ้อมีลูเลย หทัยิว่าเราะอยู่้วยันไปสัพั่อน...”
เสียหวานว่าอย่ามีแ่อนทั้ใส่อารม์เล็น้อย พลาปาน้ำาที่ไหลออมาอีระลอออาแ้ม ็อัสลานไม่เยบอเลย หทัยหยาทิพย์็ิไปเอว่ายัไม่อยามีลูในอนนี้ เพราะเธอเอ็ยัไม่อยามี เพิ่ะแ่าน อยาะใ้เวลาอยู่้วยัน ศึษาันและันให้มาึ้น แล้วที่ไม่ไ้พูุยหรือทวถามั้แ่แร็เป็นเพราะถูเาเล้าโลมนไม่มีเวลาิเรื่ออื่น
แทนที่ะโรธอย่าอนแร แ่อัสลานลับอมยิ้มับวามเ็และไร้เียสาอภรรยา ายหนุ่มผ่อนร่านุ่มในอ้อมแนให้นอนหายลบนเีย แ่แนเรียวลับผวาอไว้แน่นนเรือนายเือบเปลือย้อยับึ้นไปเยบนร่าอรรในุนอนสีหวานที่เาเพิ่เห็นว่ามันเ็ี่มา นนึอยาะระุมันออาเรือนายามเสียเหลือเิน แ่อนนี้หาใ่เวลาะมาทำอะไรแบบนั้น
“แ่พี่ใร้อน อยามีเลย”
*****
มีวามิเห็นยัไ ฝาอมเมน์ให้ำลัใัน้วยนะะ
อบุสำหรับาริาม่ะ / อัยย์าา
ความคิดเห็น