แม่พิมพ์ของฉัน

เนื้อเรื่อง

 

แม่พิมพ์ของชาติ

                    “...แสงเรืองๆที่ส่องประเทืองอยู่ทั่วเมืองไทย คือแม่พิมพ์อันน้อยใหญ่ โอ้ครูไทยในแดนแหลมทอง เหนื่อยยากอย่างไรไม่เคยบ่นไปให้ใครเขามอง ครูนั้นยังลำพองในเกียรติของตนเสมอมา...”

                   ...เนื้อเพลงข้างต้นนั้น คือบางส่วนของเพลงแม่พิมพ์ของชาติ ที่ฉันได้มีโอกาสร้องในช่วงเดือนมิถุนายนของทุกๆปี แต่ฉันกลับไม่มีความเบื่อหน่ายเลยสักนิด ที่จะต้องร้องเพลงนี้เป็นประจำ เพราะอะไรน่ะหรือ?? เพราะสิ่งที่ฉันได้รับจากการร้องเพลงนี้ มันคือความรู้สึกที่แสนจะประทับใจทุกๆครั้ง ที่ได้รู้ว่าตัวเองมีครูอาจารย์ที่คอยสั่งสอนและให้ความรู้ตลอดมาและเพราะคุณครูทุกๆคนนั้น คือบุคคลสำคัญที่ทำให้ฉันได้มายืนอยู่ตรงนี้ ได้ประสบความสำเร็จมาจนถึงขนาดนี้ เมื่อลองนึกภาพดูเล่นๆว่า ถ้าหากชีวิตของฉันไม่มีใครคอยอบรมสั่งสอนหรือติเตียนอะไรใดๆ ชีวิตของฉันก็คงไม่ได้เรียนรู้กับคำว่า “ประสบความสำเร็จ” และคงไม่มีโอกาสนึกถึงข้อดีและข้อเสียในตัวเองเลย บ่อยครั้งที่ครูเตือนครูว่าแล้วเพื่อนๆในห้องไม่ฟังแถมบางครั้งยังโต้เถียงครูด้วยซ้ำ มันทำให้ฉันรู้สึกสงสารครูมาก แต่ครูก็บอกกับฉันเสมอว่า “การที่ครูเลือกที่จะทำหน้าที่เป็นครูแล้ว ครูก็ต้องยอมรับความเครียดและความกดดันที่เข้ามาให้ได้ ความสุขของครูทุกคนน่ะ คือการได้เห็นลูกศิษย์ประสบความสำเร็จนะ รู้ไหม” และจากคำพูดของครูครั้งนี้ มันจึงเป็นการเริ่มต้นความใฝ่ฝันที่อยากจะเป็นครูของฉัน การเป็นครูใครๆก็บอกว่าไม่ใช่เรื่องยาก แต่ความจริงแล้ว การทำหน้าที่เป็นครูที่ดีนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่สิ่งที่ที่ทุกคนภูมิใจเมื่อได้เป็นครูแล้วนั่นก็คือ มีลูกศิษย์ที่ประสบความสำเร็จ ฉันจึงขอสัญญากับตัวเองว่า หลังจากเรียนจบแล้ว ฉันจะขอกลับมาที่โรงเรียนของฉันอีกครั้งพร้อมกับความสำเร็จของตัวเอง อย่างน้อยก็ขอให้ครูได้เห็นว่าฉันรักครูและทำให้ครูภูมิใจได้แล้ว อาชีพของครูจะเป็นอาชีพที่มีเกียรติสำหรับฉันตลอดไป....

                    ...สุดท้ายนี้ ถ้าหากเราอยากให้ครูได้ภูมิใจในตัวของเราสักครั้ง ก็ขอให้เราตั้งใจเรียนเพื่ออนาคตที่ดีของตัวเอง และอย่าคิดโกรธหรือต่อว่าครูในใจอีกเลย เพราะท้ายที่สุดแล้ว เราก็จะได้รู้ว่าทุกสิ่งที่ครูทำทั้งหมดนั้นครูทำเพื่อความสุขและอนาคตที่ดีของเราทั้งนั้น....