จรัญกับจัญไร

:Prologue: 

สองพี่น้องตัว จ.

เสียงรถดังมาเรื่อยเรื่อย ผ่านถนนเส้นเล็กเส้นน้อย กลิ่นอายเมืองเหนือ ที่ออกกลิ่นทุ่งหญ้าหลังฝนหอมระโรยสบายจมูก สมเป็นจังหวัดลำพูนอันเป็นจังหวัดที่น้อยคนนักจะอาศัย

ทั้งเมืองเงียบสงบ อากาศเย็นกำลังดี และเล็กเสียจนดูไม่มีที่ไปในยามว่างหรือเหงา แต่สิ่งนั้นมิใช่ปัญหาของการอาศัยอยู่

 อีกทั้งยังสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสบายๆ หรือ"ต๊ะต่อนยอน"ตามคำเมืองที่ว่ากันเป็นปกติ

        มีการนัดหมายที่จะทำให้ครอบครัวหนึ่งได้กลับมาพบกันอีกครั้ง 

หลังจากไม่ได้เจอกันมาแทบทศวรรษ เสียงวิ่งเตาะแตะของเด็กชายฟันหลอวิ่งหน้าแป้นเข้ามาหยุดที่รั้วบ้านคอนกรีต ที่มีต้นมะม่วงออกผลอยู่เต็มต้น ดินเขรอะเกรอะจนแดงตัดกับสีเทาพื้นหลังเป็นเหมือนศิลปะประปรายไปตามรั้ว 

และเงาของผู้ชายร่างค่อนข้างใหญ่บดบังแสงของดวงอาทิตย์ยามเย็นทอดมาตามถนนลูกรัง

"อ้ายจรัญค้าบ มีคนมาหา" 

/

"อ่าวไอ่ขวัญ น้องข้ามาแล้วเหรอ?"

เจ้าขวัญเด็กชายวัยประถมพยักหน้ารับคำนั้น ก่อนจะตอบสั้นๆว่า "ครับ"

นายร้อยโทที่สวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนส์ขาบานจึงกวาดสายตามองไปชั่วหนึ่ง

 ก่อนจะได้พานเห็นผู้มาเยือนที่รอคอย เขาเป็นชายวัย20ต้นๆ ผมทรงหน้าม้าปัดแสกกลาง ผิวสีไข่อ่อนแบบชายเชื้อสายจีนทั่วไป ดวงตาของเขาเล็กเมื่อเทียบกับสัดส่วนอื่นๆ แต่มีแววประกายความหลังเหมือนดวงดาวที่ฉายแสงของอดีต

 นายคนดังกล่าวยกมือไหว้พี่ชายต่างมารดาของตนอย่างนอบน้อม ยิ้มละมุนละไมน่าเอ็นดู มือข้างหนึ่งย้อนกลับไปจับกระเป๋าลากใบใหญ่ที่ดูเหมือนหอบสิ่งของมาจนแทบปริ แต่นี่ยังไม่ได้รวมถุงลายทางใบใหญ่อีกสองใบ และกล่องขนาดกลาง3กล่องโดยประมาณ

ผู้ที่มีศักดิ์เป็นพี่ชายยืนนิ่งประหลาดใจกับพฤติกรรมที่แสนดีของน้องชายผู้ใส่เชิ้ตแขนยาวและกางเกงผ้าฝ้ายสีอ่อน ที่กลับมาพร้อมความสดใสเปล่งปลั่งอย่างไม่มีที่ติในความเกเรอย่างไม่น่าให้อภัยที่เคยพบเจอตามอดีตวิสัย แต่นั่นก็ผ่านมาหลายปีมากพอควร จึงไม่แปลกที่คนคนหนึ่งอาจเปลี่ยนไปจนราวกับเกิดใหม่

ไม่สมกับชื่อ 'จัญไร" ที่ได้มาตั้งแต่ครั้งอยู่ในครรภ์มารดา

"ไม่ได้เจอกันมาหลายปีมากเลย นี่พี่สูงขึ้นเยอะเลยนะ สวัสดีครับพี่จรัญ "

คุยกับคนเขียน✏

(รูปเก่าม๊ากก อย่ายึดถือเลยค่ะ5555)

สวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้กันค่ะ เราหวังว่านิยายเรื่องนี้จะทำให้ผู้อ่านได้เพลิดเพลินกับตัวละครทุกคน และเนื้อเรื่องของแต่ละคนนะคะ สำหรับเรื่องนี้เราตั้งใจแต่งทีเดียวเพราะเราอยากให้เป็นนิยายอีกเรื่องหนึ่ง ที่จะทำให้รู้สึกมีคุณค่าในสายตาของทุกท่าน เรื่องนี้เป็นนิยายที่ไม่มีแฟนตาซีค่ะ เรื่องเหนือธรรมชาติที่เกิดขึ้นก็เป็นแค่ความคิดของตัวละครค่ะ เราหวังว่าท่านจะรู้สึกผูกผันไปกับตัวละครแต่ละตัวนะคะ 

*ขอชี้แจงว่าเรื่องนี้จะมีเนื้อหาที่เป็นชายรักชายด้วยนะคะ* ใช่ค่ะ อาจจะดูเหมือนไม่มีแต่มีค่ะ มีส่วนสำคัญค่อนข้างมาก แต่ก็จะมีทั้งชายหญิง

และเรื่องอื่นๆผสมกัน ไม่ได้เน้นเป็นเรื่องหลักเรื่องเดียว

สถานที่ เหตุการณ์ในสังคมช่วงนั้น อาชีพ ฯลฯ ทุกอย่างจะอ้างอิงความเป็นจริงค่ะ ยกเว้นตัวละคร ชื่อสถานที่บางแห่งที่เป็นส่วนสำคัญของเรื่อง เช่น โรงเรียนมัธยมบ้านแม่เปิง ไม่มีในลำพูนนะคะ แต่ชื่อค่ายทหารอย่างค่ายกาวิละมีอยู่จริงค่ะ มีส่วนเกี่ยวข้องกับตัวละครแต่ไม่ได้มีส่วนสำคัญในเนื้อเรื่องค่ะ 

ส่วนเรื่องของยศ ตำแหน่ง ของข้าราชการแล้ว เราทำการศึกษาค้นคว้ามาเยอะพอสมควรและอยากให้ถูกต้องที่สุดค่ะ ถ้ามีข้อไหนผิดพลาด ผู้เขียนต้องขออภัย มา ณ ที่นี้ค่ะ 

และนักเขียนชอบผลงานของท่าน ป.อินทรปาลิต , มรว.คึกฤทธิ์ปราโมช และท่านศรีบูรพาค่ะ ผลงานเขียนที่ชอบเช่น สามเกลอ ไผ่แดง ลูกผู้ชาย แลไปข้างหน้า ค่ะ ส่วนอนิเมะที่ชอบก็มีอยู่เรื่องหนึ่ง คือเฮตาเลียค่ะ ทั้งนี้อาจทำให้ผู้อ่านเข้าใจรสนิยมของผู้เขียนมากขึ้นเล็กน้อยนะคะ 

ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจ และเราจะพยายามแต่งเรื่องนี้จนจบให้ดีที่สุดค่ะ แต่ก็เพราะยุ่งเลยอาจจะ...ไม่แน่ใจนะคะ555 แต่ก็

ขอบคุณค่ะ

สมบัติ.