นิยาย [SF BEAST||B2ST] คนเดิม... Junseung... : Dek-D.com

:) Shalunla

[SF]คนเดิม...

เสียงดนตรีดังคลอเบาๆมาตามสายลม เครื่องดนตรีที่ชื่อว่าทรัมเป็ตถูกเป่าขึ้น เป็นต้นกำเนิดของเสียงที่ได้ยิน ท่วงทำนองที่ช้าๆเนิบๆแต่กลับสะกดผู้ฟังได้แทบทุกคนไว้ได้จะยกเว้นก็แต่...ชายหนุ่มคนหนึ่ง...

ชายหนุ่มคนนั้นนั่งหลบผู้คนอยู่ที่มุมอับมุมหนึ่ง แต่ด้วยความที่ชายคนนั้นจะมานั่งที่เดิมทุกวัน ทุกวัน ทุกวัน...จนกลายเป็นเหมือนลูกค้าประจำและด้วยรูปร่างหน้าตาที่โดดเด่นทำให้สาวๆรวมถึงหนุ่มน้อยอดที่จะมาหว่านสเน่ห์ไม่ได้

แต่ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่เข้ามาทักร่างสูงก็จะได้เพียงสายตาเย็นชาส่งกลับไปเท่านั้น ไม่มีใครรู้ว่าร่างสูงมาที่นี่ทำไมทุกวัน...และทุกๆครั้งที่มาร่างสูงจะทำแบบเดิมทุกครั้ง... สั่งเครื่องดื่มแบบเดิม นั่งที่เดิม และ...เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนเดิม...ทุกครั้ง...ราวกลับว่ามีใครบางคนกำลังกดเล่นเทปซ้ำยังไงยังงั้น

และมันก็เป็นเช่นนั้นทุกวัน...ทุกวัน...ทุกวัน...แต่ยกเว้นวันนี้...วันนี้มีอะไรบางอย่างที่แตกต่างไปจากทุกวัน...

ร่างสูงนั่งลงที่ที่นั่งเป็นประจำ...สั่งเครื่องดื่มเหมือนเดิม...แต่สายตาในวันนี้กลับแปลกไปจากทุกวัน...วันนี้ร่างสูงไม่ได้เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นทุกครั้ง...แต่กลับมองไปที่โต๊ะตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่กลางร้าน...ถัดจากโต๊ะของร่างสูงไปไม่กี่ตัว...

โต๊ะตัวนั้นปรากฏร่างชายสองคน...คนนึงหน้าตาคมเข้มดูดีไร้ที่ติ ส่วนอีกคน...งดงามราวกับเจ้าหญิง... ใครมองแวบเดียวก็ต้องบอกว่าคู่นี้เป็นคู่ที่เหมาะสมกันที่สุด รอยยิ้มถูกแต่งแต้มที่มุมปากของทั้งคู่ บ่งบอกได้ว่าทั้งสองคนนั้นมีความสุขกันมากแค่ไหน...

ยงจุนฮยองแสยะยิ้มออกมาทันทีที่เห็นภาพนั้น ภาพของอดีตคนรักของเขากับคนรักใหม่ของคนที่เค้าเคยรักนั่งตักอาหารให้กันราวกับว่าโลกนี้มีกันแค่สองคน... จางฮยอนซึงกับยุนดูจุน...

เขาคือคนนั้น คนสำคัญ

ที่เธอให้รักไปแล้ว แล้วฉันควรทำยังไง

ในเมื่อเธอฝังใจอย่างนั้น

ดูจุนเอื้อมมือไปเช็ดอาหารให้คนรักที่กินจนเลอะที่มุมปาก ฮยอนซึงหัวเราะแก้เก้ออย่างน่ารัก ดูจุนเห็นอย่างนั้นจึงอดโน้มตัวลงไปจุมพิตเบาๆที่ปากแดงสดนั้นไม่ได้

“ใช้มือเช็ดอย่างเดียว เดี๋ยวมันไม่สะอาดน่ะ...”เอ่ยอย่างยิ้มๆเมื่อเห็นร่างบางก้มหน้าปิดรอยแดงที่ถูกพาดตามใบหน้าเนียน

“ดูจุนอ่า-////-”

“ย่าห์!นายให้ฉันกินบ้างสิฮยอนซึง”จุนฮยองพูดขึ้นหลังจากที่พยายามใช้ตะเกียบของตนคีบเส้นรามยอนที่อยู่ในมือร่างบางมากินบ้าง แต่ฮยอนซึงก็มัวแต่ก้มหน้าก้มตากินจนเขาคีบไม่ได้เลยสักเส้น

“ฉันไม่ให้นายกินหรอก แบร่...”เงยหน้าขึ้นมาแลบลิ้นใส่จุนฮยองก่อนจะก้มลงไปกินต่อ

“ได้ไงเล่า ฉันเป็นคนทำนะรามยอนถ้วยนี้น่ะ”พลางเคาะถ้วยที่ร่างบางยกขึ้นซด

“แล้วไงล่ะแต่ฉันเป็นคนซื้อรามยอนห่อนี้มานะ”วางถ้วยลงกับโต๊ะอย่างแรง จ้องหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักอย่างหาเรื่อง

“ก็...ฮ่าๆๆๆๆๆ”จุนฮยองกำลังจะเถียงแต่พอเห็นหน้าร่างบางถึงกับหัวเราะออกมาใหญ่ ทำให้ฮยอนซึงถึงกับหน้าเหวอ

“ห...หัวเราะอะไรของนายกันฮะ”

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”ไม่ได้รับคำตอบแต่จุนฮยองกับเพิ่มเสียงหัวเราะให้ดังขึ้น

“ยะ...ยงจุนฮยอง!ถ้านายยังไม่หยุดขำนะ...ฉันจะโกรธจริงๆด้วย”จุนฮยองที่เห็นว่าร่างบางเริ่มจะโกรธจริงแล้วเลยหยุดขำแล้วโน้มตัวข้ามโต๊ะมาจับที่หน้าร่างบาง

“อ๊ะ...”ร้องออกมาเล็กน้อยเมื่อจุนฮยองเอามือมาแตะที่ข้างแก้มของตน

“กินยังไงให้มันเลอะอย่างนี้ล่ะ...”เอ่ยอย่างแผ่วเบามือสากสัมผัสไปทั่วใบหน้าเนียนอย่างหลงใหล ก่อนจะเหมือนมีแรงดึงดูดให้ทั้งคู่ขยับหน้าเข้ามาใกล้กันขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆจนริมฝีปากของทั้งคู่จะสัมผัสกันอย่างอ่อนโยน

“ฉันไม่กินรามยอนแล้วก็ได้ แต่เปลี่ยนมากินนายแทนนะ...”

ความทรมานที่เสียเธอไปให้ใคร

มันไม่เท่าเสียเธอให้เขา

เพราะเขาคนนั้นคือตัวฉันในวันเก่า

คนที่เธอเคยให้ความรักไปหมดใจ...

จุนฮยองยังคงมองฮยอนซึงกับดูจุนอย่างนั้นด้วยสายตาที่ไม่มีใครอ่านออก...ถ้าไม่สังเกตดีๆ...นัยย์ตาของร่างสูงเต็มไปด้วยแววตาของความเศร้า...เหงา...คิดถึง...และโหยหา...โหยหาคนรัก...โหยหาจางฮยอนซึง...

อยู่อยู่ดูจุนลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำให้ฮยอนซึงอดที่จะแปลกใจไม่ได้ ส่งสายตาคำถามไปให้คนรัก ดูจุนไม่ตอบอะไรเพียงแต่ส่งยิ้มให้เท่านั้นก่อนจะเดินตรงไปที่เวทีที่มีนักดนตรีเล่นเพลงคลาสสิคอยู่ ก่อนจะกระซิบอะไรสักอย่างกับนักดนตรี นักดนตรีพยักหน้ารับ

“อะแฮ่ม...ขออภัยทุกท่านที่กำลังรับฟังดนตรีอยู่นะครับ...”นักดนตรีจับไมค์แล้วส่งสายตากวาดมองทั่วร้านเหมือนกับจะมองปฎิกริยาของคนในร้านว่าจะเป็นยังไง ทุกคนในร้านมองมาด้วยความสนใจ

“วันนี้เราจะมีโชว์พิเศษกันน่ะครับ...”พูดจบก็ส่งไมค์ไปให้ดูจุนที่ยืนอยู่ข้างๆก่อนจะลุกขึ้นมาให้ดูจุนไปนั่งที่เก้าอี้ทรงยาวแทน

“เพลงที่ผมจะร้องต่อไปนี้เป็นเพลงที่ผมจะมอบให้คนรักของผม...จางฮยอนซึงครับ...”มอบยิ้มบางเบาไปให้ร่างบางที่นั่งหน้าแดงอยู่ที่โต๊ะอาหาร ใครจะไปคิดล่ะว่ายุนดูจุนจะกล้าทำอย่างนี้

“เพลงนี้เป็นเพลงที่ฮยอนซึงบอกว่าชอบมาก...”พูดจบเสียงดนตรีก็ถูกบรรเลงขึ้นมา ฮยอนซึงมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มน้ำสีใสเอ่อขึ้นรอบดวงตาจนแทบมองหน้าคนรักไม่เห็น ดูจุนก็มองฮยอนซึงแล้วยิ้มให้เหมือนกับบอกว่า อย่าร้องไห้นะ จางฮยอนซึง...

จุนฮยองยิ้มที่มุมปาก น้ำสีใสก็เอ่อรอบดวงตาเช่นเดียวกับฮยอนซึงต่างกันแค่ความรู้สึก...ต่างกันแค่เพียงเท่านั้น ...

ซึงอา...นายน่ะยังไม่เปลี่ยนเลยสินะ...ยังชอบเพลงนี้อยู่อีกหรอ...

“ฮยอนซึง...”จุนฮยองเรียกชื่อคนรักที่นอนพิงไหล่ตัวเองอยู่ ฮยอนซึงขานรับในลำคอเป็นเชิงถามว่ามีอะไรหรอ

“ฟังนี่นะ...”ฮยอนซึงเงยหน้าขึ้นมามองจุนฮยองที่กำลังตั้งท่าจะดีดกีตาร์ที่อยู่ในมือ

“ฟังอะไรอ่ะ...”เอียงคอถามอย่างสงสัยก็ตั้งแต่ที่มานอนเล่นที่ห้องของจุนฮยองเกือบครึ่งค่อนวัน คนรักก็มัวแต่นั่งทำอะไรก็ไม่รู้กับกีตาร์ตั้งนานสองนานจนเขาหลับไปแล้วไม่รู้กี่รอบ

“เพลงนี้น่ะ...นายชอบไม่ใช่หรอ...”ก่อนจะดีดกีตาร์บรรเลงเพลงที่ตนนั่งแกะโน้ตอยู่ตั้งนานสองนาน

“ฮึก...”ฮยอนซึงไม่พูดอะไรน้ำตาหล่นออกมาจากตาคู่สวย หัวทุยเอนไปซบกับไหล่หนาอีกครั้ง

...จุนฮยองดีดกีตาร์แล้วร้องคลอเบาๆไปกับเสียงเพลงและน้ำตาแห่งความซึ้งใจของฮยอนซึง...

อยากกลับไป เป็นคนเดิมของเธอ

คนที่เธอ เคยรักในวันนั้น

มีอะไร อะไร ที่เขาเคยทำ

แล้วฉันวันนี้ทำไม่ได้

เพลงเพลงนั้น ที่ฉันเคยร้องให้เธอ

เหมือนเธอไม่ซึ้งใจอีกแล้ว

ไม่เหลืออีกแล้ว

ฉันน่ะ...ยงจุนฮยองคนนี้น่ะ...ยังรักฮยอนซึงอยู่นะ...ยังอยากเป็นคนรักของฮยอนซึงอยู่นะ...

ฉันอยากกอดเธอ อยากสัมผัส

อยากได้รัก..เธอ อีกครั้ง

จูบที่ฝังในใจเธอ ยังอยู่เสมอในใจฉัน

“จุนฮยองอา...”ฮยอนซึงเรียกคนที่ยืนเหม่อมองไปนอกหน้าต่างให้หันมาหาตน

“มีอะไรหรอซึงอา...”เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มประดับใบหน้าคม

“สุขสันต์วันเกิดนะ...”พูดขึ้นอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาจุมพิตกับร่างสูงให้เป็นของขวัญวันเกิด...ของขวัญวันเกิดที่ไม่ได้แพง...ไม่ได้หรูหรา...ได้มีค่าอะไรมากมาย...มีเพียงแค่ริมฝีปากบางของคนสองคนแตะกันเพียงแผ่วเบาเท่านั้น...แต่กับตราตรึงใจจุนฮยองมาถึงทุกวันนี้...มันทั้งอ่อนหวาน...นุ่มนวล...และเต็มไปด้วยความรัก...

แปะๆๆๆแปะๆๆๆ(เสียงปรบมือ-_-)

“ขอบคุณทุกคนครับ...”ดูจุนพูดเมื่อร้องจบก่อนจะโค้งให้ทุกคนแล้วเดินตรงมาหาร่างบาง ยังไม่ทันเดินมาถึงโต๊ะดีฮยอนซึงก็กระโจนเข้ามากอดดูจุนไว้ ดูจุนยิ้มออกมาบางเบาให้กับความขี้แยของคนรัก

“หยุดร้องได้แล้วนะ...ซึงอาของฉัน...”ลูบหัวคนขี้แยอย่างอ่อนโยน

“ฮยอนซึงของฉัน...ไม่ร้องไห้แล้ว...เดี๋ยวไม่สวยหรอก...”

ความทรมานที่เสียเธอไปให้ใคร

มันไม่เท่าเสียเธอให้เขา

เพราะเขาคนนั้นคือตัวฉันในวันเก่า

ฉันอยากเป็นเขา เป็นคนนั้นอีกได้ไหม...

“ฮึก...”ฮยอนซึงพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างยากเย็น มือสากเช็ดน้ำตาให้ร่างบางอย่างอ่อนโยน

“ถ้านายไม่หยุดตอนนี้สิ่งที่ฉันจะพูดต่อไปนายอาจจะไม่มีน้ำตาให้ร้องนะ...”ฮยอนซึงเงยหน้าขึ้นมามองคนรักด้วยความสงสัย ดวงตาสวยทั้งสองข้างยังคงมีน้ำสีใสไหลออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

“หึ...นายนี่มันจริงๆเลย”จูบซับน้ำตาให้คนรักอย่างแผ่วเบา ก่อนจะพูดประโยคที่ร่างบางไม่เคยคาดคิดมาก่อน

“แต่งงานกับฉันนะ...ที่รัก...”

...เป็นการขอแต่งงานที่โรแมนติกมากสำหรับใครหลายคน...แต่คงไม่ใช่กับจุนฮยองคนนี้แน่...

อยากกลับไป เป็นคนเดิมของเธอ

คนที่เธอ เคยรักในวันนั้น

มีอะไร อะไร ที่เขาเคยทำ

แล้วฉันวันนี้ทำไม่ได้

เพลงเพลงนั้น ที่ฉันเคยร้องให้เธอ

เหมือนเธอไม่ซึ้งใจอีกแล้ว

ไม่เหลืออีกแล้ว

“แต่งงานกับฉันเถอะนะ...”ส่งยิ้มบางเบาไปให้คนตัวเล็กที่ยังยืนอึ้งอยู่ มือหนาเอื้อมไปด้านหลังของฮยอนซึงที่มีโต๊ะตั้งอยู่ก่อนจะหยิบดอกไม้ที่เสียบอยู่กับแจกันส่งให้กับร่างบาง

“ด...ดูจุนอา...ฮึก...ฉันรักดูจุนที่สุดเลย...”กอดคนตรงหน้าแน่น หัวทุยพยักหน้าขึ้นลงอย่างแรงตอบคำถามที่คนรักถามก่อนหน้านี้

“ฉันก็รักฮยอนซึงเหมือนกัน...”

“ย่าห์! ฮยอนซึง”จุนฮยองเรียกคนรักที่กำลังสาละวนกับการกดเครื่องซักผ้าที่ข้างในนั้นเต็มไปด้วยเสื้อผ้าของตนอยู่

“อะไรเล่า...ตะโกนทำไมอยู่ใกล้แค่นี้เอง...”น้ำเสียงติดหงุดหงิดเล็กน้อย

“รักนายนะ!!”ทั้งๆที่เป็นการตะโกนพูดเสียงดังที่ฮยอนซึงไม่ชอบเลยแม้แต่น้อยแต่ไม่รู้ทำไมร่างบางถึงหุบยิ้มไม่ได้สักที

“รู้แล้วน่า... รักนายเหมือนกันนะ...”ท้ายประโยคติดจะอ้อมแอ้มแต่กับทำให้คนฟังยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว

อีกคนยิ้มกับเครื่องซักผ้า ส่วนอีกคนก็ยิ้มกับหนังสือการ์ตูน...ช่างเป็นคู่รักที่แปลกประหลาดซะจริงๆ...

ถ้าตอนนั้นฉันดูแลนายให้ดีกว่านี้ ในตอนนี้...ฉันจะได้ยืนอยู่ข้างๆนายแทนผู้ชายคนนั้นไหมนะ?

“จุนฮยอง...”เอ่ยเรียกคนปลายสาย ที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักที่ไม่ได้เจอหน้ากันเกือบเดือนแล้ว...ทั้งที่เรียนอยู่มหาลัยเดียวกัน...ห้องพักก็อยู่ติดกัน...แต่กลับไม่ได้เจอหน้ากันเลย...

[โทรมาทำไมหรอ?]โทรมาทำไม?นายถามว่าฉันโทรมาทำไมอย่างนั้นหรอ?นายลืมวันเกิดฉันอย่างนั้นหรอ...ยงจุนฮยอง...

“ก็...ไม่มีอะไรหรอก...แค่อยากรู้ว่าอยู่ไหนน่ะ...”โกหกไป...จางฮยอนซึงคนนี้ทำได้เพียงแค่โกหกไปเท่านั้น...

[มาเที่ยวกับเพื่อนน่ะ...ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันวางก่อนนะ...เพื่อนเรียกแล้วน่ะ...]

ตู๊ดๆๆๆ ตู๊ดๆๆๆ

ยังไม่ทันได้ตอบอะไรจุนฮยองก็ตัดสายไปแล้ว...จุนฮยอง...ตัดสายไปแล้ว...

ทั้งๆที่ปกติจะรอให้เค้าวางก่อนแท้ๆ...ไม่เคยมีสักครั้งที่จะตัดสายใส่เค้า...

“...อืม...”เปลี่ยนไปแล้ว...ยงจุนฮยองเปลี่ยนไปแล้วจริงๆด้วย...

ฮยอนซึงกำโทรศัพท์ในมือแน่น้ำสีใสไหลรินออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างบ้าคลั่ง

“ฮึก...”ทำไม...ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ...จุนฮยองไม่รักจางฮยอนซึงแล้วหรอ...ทำไมถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้...

“ท...ทำไมล่ะ...ฮึก...ยงจุนฮยอง”ครั้งแรกเมื่อเดือนที่แล้วจุนฮยองลืมนัด...ตอนแรกเค้าก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก...แต่หลังนัดครั้งนั้น...ช่องว่างระหว่างเค้ากับจุนฮยองก็มีมากขึ้นเรื่อยๆ...ไม่รู้ว่าเพราะอะไร...และทำไม..ถึงเป็นแบบนี้ไปได้...

“ฮึก...ทำไมมันถึงเจ็บอย่างนี้ล่ะ...”มือเรียวทุบลงที่หน้าอกของตัวเองอย่างแรงราวกับจะช่วยบรรเทาความเจ็บนั้นได้ ทั้งๆที่รู้...ว่าไม่มีทางช่วยได้แต่ก็คงทำเช่นนั้นไปเรื่อยๆ

“ความอดทน...ของฉัน...มันใกล้หมดลงเต็มทีแล้วนะจุนฮยอง...”

ถ้าเธอลองมองมองด้วยหัวใจ

เธอจะเห็นจะรู้ว่า

“นายรู้ไหม...ว่านายเปลี่ยนไปมาก...”ร่างบางพูดขึ้นทำลายความเงียบหลังจากเพิ่งร่วมรักกับร่างสูงมาได้สักพัก...ร่วมรัก...ทั้งที่ๆเค้าไม่ได้เต็มใจ...อย่างนี้...มันจะเรียกว่าข่มขื่นได้รึเปล่านะ...คนรักกันเขาจะทำกันแบบนี้หรอ...

“ทำไมล่ะ...ฉันว่า...ฉันก็ทำกับนายเหมือนเดิมทุกอย่างนะ...”จูบแผ่นหลังขาวของคนที่นอนหันหลังให้ตนอยู่ รอยยิ้มเจาเล่ห์ปรากฎขึ้นมาประดับใบหน้าก่อนจะกระซิบที่ข้างหูของร่างบางเบาๆ

“จะมีก็แต่ท่าล่ะมั้ง...ที่เปลี่ยนนะ...หึ...”

“ฉันไม่เล่นนะ...ยงจุนฮยอง...”ฮยอนซึงพลิกตัวกลับมามองคนที่ได้ชื่อว่าคนรัก จุนฮยองอึ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของคนตร้งหน้า

“เฮ้...ไม่เห็นจะต้องร้องไห้เลยนี่...”มือใหญ่เอื้อมมือหมายจะไปเช็ดน้ำตาให้คนรัก แต่ก็ถูกฮยอนซึงจับมือไว้ก่อน

“นายเปลี่ยนไป...เปลี่ยนไปมากจริงๆ...ฮึก...ฉันว่าบางที...เราน่าจะห่างกันสักพักนะ...”ดวงตาหวานที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาเงยหน้าสบตากับร่างสูงที่ตอนนี้ยังคงอึ้งกับสิ่งที่ตนเพิ่งได้ยินมา...

“ม...ไม่เอาน่า...ถ้าเป็นเรื่องเมื่อกี้... ฉันก็ขอโทษนะ...ฉันสัญญาว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบ...”

“พอเถอะจุนฮยอง...นายก็รู้ว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องนี้...”ฮยอนซึงพูดขัดขึ้น มือเรียวยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งในท่าห้อยขาไปตรงข้างเตียง

“ฮยอนซึงถ้าเป็นเรื่องเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว...ฉันเสียใจจริงๆนะ...เรื่องแค่นี้เองนายไม่น่าจ...”

“เรื่องแค่นี้!!นายบอกว่ามันเป็นเรื่องแค่นี้งั้นหรอ!?วันที่ฉันเกิดมาน่ะมันเป็นเรื่องแค่นี้สำหรับนายรึไงกัน...ฮึก”เสียงที่ตะโกนในตอนแรกค่อยๆลดเสียงลงมาจนแทบไม่ได้ยินด้วยซ้ำในท้ายประโยค

“ขอโทษ...ขอโทษนะฮยอนซึงอา...”จุยฮยองในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนเอื้อมมือกอดฮยอนซึงจากด้านหลัง ตอนนี้นัยย์ตาของร่างสูงพร่าเลือนไปด้วยม่านน้ำตา

“เลิกกัน...เลิกกันนะจุนฮยอง...”ฉันน่ะ...ทนต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ...

“...ในเมื่อไม่รักกันแล้ว...ก็เลิกกันไปเถอะนะ...”จบคำร่างบางก็ลุกขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นห้องเข้าไปในห้องน้ำสักพักก่อนจะออกมาแล้วมองหน้าจุนฮยองที่ยังคงอยู่ในท่าเดิมอีกแค่แป็ปเดียวแล้วก้าวเดินออกจากห้องไป

ไปแล้ว...จางฮยอนซึงไปแล้ว...ไปจากจุนฮยองแล้ว...

“...ในเมื่อไม่รักกันแล้ว...ก็เลิกกันไปเถอะนะ...”

“ใครบอกกัน...ว่าฉันไม่ได้รักนายแล้ว...ใครบอกกัน...ฮึก...”

คนคนเดิม ยังรักเธอทุกเวลา

แค่มองผ่านตาอาจไม่รู้ เธอไม่รู้...

“เฮ้ย...ไอ้จุนเด็กมึงไม่ใช่หรอ...”เพื่อนในกลุ่มเรียกจุนฮยองที่กำลังจูบกับผู้หญิงท่าทางแรงคนหนึ่งอยู่

จุนฮยองหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะพบว่าใครเป็นเด็กคนนั้นที่เพื่อนมันบอก จางฮยอนซึง...จางฮยอนซึงคนนั้นแหละ...คนที่เขารักน่ะ...

“เดินมากับใครวะ...ท่าทางจะไม่ใช่แค่เพื่อนด้วยนะเว้ย...”

ฮยอนซึงเดินอยู่กลับผู้ชายคนนึง...ยุนดูจุน...เพื่อน สนิทต่างคณะของฮยอนซึง...สองคนนั้นเดินไปคุยกันไปอย่างมีความสุข จนคนรอบข้างอดที่จะอิจฉาในความสมบูรณ์แบบของทั้งคู่ไม่ได้ ฮยอนซึงกระชับมือที่จับกับดูจุนเล็กน้อยเมื่อสายตาดันเหลือบไปเห็นคนรักเก่านั่งมองตัวเองอยู่

“ไป…ที่อื่นกันเถอะ…”ร่างบางเอ่ยบอกดูจุน ร่างสูงหันมามองฮยอซึงที่ก้มหน้ามองพื้นอยู่เล็กน้อย พลางหันหันกลับไปมองที่ที่ก่อนหน้านี้ร่างบางมองอยู่ ก่อนจะจูงมือร่างบางออกไปจากตรงนั้น

…นาย…ไม่ได้รักฉันแล้วหรอ…ฮยอนซึง…

ทำไม…ทำไมต้องมองแบบนั้นด้วยล่ะ…จุนฮยอง…มองด้วยสายตาแบบนั้นมันหมายความว่ายังไงกัน…ฉันอุตส่าห์จะตัดใจได้แล้วนะ…อย่าทำแบบนี้สิ…อย่าทำให้ฉันคิดว่านายยังรักฉันอยู่สิ…

อยากกลับไป เป็นคนเดิมของเธอ

คนที่เธอ เคยรักในวันนั้น

ถ้าวันนั้น…ฉันไม่มีทิฐิเยอะไปหน่อย… ถ้าวันนั้น…ฉันใส่ใจนายมากกว่านี้… ถ้าวันนั้น…ฉันมีความกล้ามากกว่านี้… ถ้าวันนั้น…ฉันบอกไปว่ายังรักนายอยู่…

ในวันนี้…คนที่ร้องเพลงให้นาย…คนที่ขอนายแต่งงาน…มันจะเป็นฉันใช่ไหม…ฮยอนซึง…

มีอะไร อะไร ที่เขาเคยทำ

แล้วฉันวันนี้ทำไม่ได้

“แต่งงานกับฉันนะ...ที่รัก...”

“ฮยอนซึง…คบกับฉันเถอะนะ…”

แล้วฉันวันนี้ทำไม่ได้

ผม…ควรจะทำยังไงดีนะ…

ดูจุนเช็ดน้ำตาของฮยอนซึงอย่างเบาๆพรมจูบทั่วใบหน้าของว่าที่ภรรยาคนสวย พลางเอ่ยบอกให้ร่างบางหยุดร้องไห้ได้แล้ว

“ฮยอนซึงอา…กลับบ้านของเรากันนะ…”ดูจุนเอ่ยเบาๆ ก่อนจะค่อยๆพยุงร่างบางให้ลุกขึ้น มือหนาโอบไหล่ร่างบางอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ พลางลูบหัวร่างบางให้มาพิงไหล่ตน ก่อนจะเดินออกนอกร้านไป

บอกได้ไหม ต้องทำให้เธอยังไง

มันคงไม่มีทางแล้วสินะ…

ให้เธอกลับมา กลับมา...

ใช่ไหม…ฮยอนซึงอาของฉัน…

รักฉันอีกครั้ง...

คงไม่มีทาง…จริงๆแล้วล่ะ…

หลังจากวันนั้นจุนฮยองก็ไม่เคยมาที่นี่อีกเลย…ไม่มีใครรู้ว่าเพราะอะไร…และทำไม…หลายอาทิตย์ต่อมาจุนฮยองกลับมาที่นี่อีกครั้งมาพร้อมกับการ์ดใบหนึ่ง…การ์ดแต่งงานของ…จางฮยอนซึงและยุนดูจุน…

จุนฮยองกลับมาอีกครั้ง…แต่ไม่ได้ทำเหมือนทุกครั้งที่เคยมา…ร่างสูงนั่งลงบนโต๊ะที่ฮยอนซึงเคยนั่งในวันนั้น สั่งเครื่องดื่มแบบที่ฮยอนซึงเคยสั่ง…ทำเหมือนที่ฮยอนซึงทำทุกอย่าง…แต่ร่างสูงก็ไม่ได้แตะอาหารที่สั่งมาเลยแม้แต่น้อย…

“ฮึก…”จุนฮยองนั่งมองอาหารพวกนั้นอยู่อย่างนั้นพร้อมกับเสียงสะอื้นที่มีดังเล็ดดลอดออกมาบ้าง ร่างสูงลุกขึ้นยืนอย่างพรวดพราด ก่อนจะวางเงินไว้และเดินออกนอกร้านไปทันที

ยงจุนฮยองออกไปแล้ว…บนโต๊ะยังคงมีทั้งอาหารและเครื่องดื่มที่ยังไม่ได้รับการแตะต้องเลยแม้แต่น้อย…พร้อมกับเงินที่วางไว้…นอกจากนั้นยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่จุนฮยองลืม…ไม่สิ…จุนฮยองตั้งใจวางเอาไว้ต่างหาก…

…การ์ดแต่งงานของจางฮยอนซึงและยุนดูจุน…

รักฉันอีกครั้ง...

...The end...

อีดิท:-) :-):-) :-)

ลืมใส่เพลงเลยเข้ามาใส่อีกครั้ง เม้นกันด้วยนะคะ><

[SF BEAST||B2ST] คนเดิม... Junseung...

ผลงานอื่นๆ ของ Protuza ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ Protuza

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

ความคิดเห็น

[SF BEAST||B2ST] คนเดิม... Junseung...

เนื้อเรื่อง

คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ Protuza ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ Protuza

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

ความคิดเห็น