ตะวันกับดอกไม้

แคร์  สาวน้อยลูกผู้ดีมีเงิน  มีเชื้อสายจากเจ้าทางเหนือ  เข้ามาเรียนร่วมโรงเรียนเดียวกับฉันเมื่อตอนประถม  ตั่งแต่วันแรกที่ได้เจอกันฉันก็รู้สึกได้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่น่าปกป้องที่สุด   ผิวละเอียด  บอบบาง  ผมยาวผูกแกละสองข้าง  ช่างดูน่าถนุถนอมเสียนี่กระไร  คิดดูสิใครบ้างจะไม่หันมามองเด็กผู้หญิงคนนี้   ฉันกับแคร์นั่งเรียนด้วยกันตลอดมา จนวันนึงแคร์ก็จากฉันไป
                                     ในกลุ่มของเรามีกันสิบสองคน  ชายหก  หญิงหก  (ช่างพอดิบพอดีจริงๆ) แต่ที่สนิทๆกันก็มีกัน สี่คน  ฉัน  แคร์  และผู้ชายของเรา ..... 
                                     วันหนึ่ง.....เมื่อเรายังเด็ก......
  "  เฮ้ย  **  วันนี้ไปขี่จักรยานเล่นกันนะ"  แมนหนุ่มหลอเจ้าสำอางค์แถมยังเจ้าชู้ส่งเยงบอกเพื่อนๆ
    "จะบ้าหรอไอ้แมน  ปัญญาอ่อน  เดี๋ยวซิสเตอร์ก็ตีขาลายหรอกมึง"  เสียงโวยวายเพราะกลัวเจ็บของเจ้าหริศผู้ชายหน้าแขกที่ผอมปห้งแทบไม่มีแรง
    "ขี้ปอดวะ"  "ปล่าวแค่ไม่อยากไป"  "ปอดแหก"  * 0*  +-+- 0/*/*  สองคนนั่นเถียงกันเอาเป็นเอาตาย  และแล้วก็ต้องมีคนมาห้ามทัพเหมือนเคย  จะใครซะอีละ  ก็(อดีต)แฟนของฉันหนะสิ  ไนท์เข้ามาห้ามทัพสองคนนั่นเสมอเสมอ  และแมนก็มักจะก่อเรื่องเข้ากลุ่มได้ตลอด  เพราะนิสัยใจร้อนและขี้โมโหของเค้า    เด็กที่เรียนโรงเรียนประจำอย่างพวกเรามักจะหาเรื่องสนุกๆทำเสมอ
                         คืนนี้ก็เช่นกัน เรานัดกันว่าจะโดดหอไปขีจักรยานเล่นกัน  พอได้เวลานัดฉันกับแคร์ก็ใต่เชือกและลัดริมระเบียงที่มีต้นเฟื่องฟ้าอยู่เต็มไปหมด  เราค่อยๆเดินมาจนสุดขอบทางแล้วหยุด  เพื่อรอบางอย่าง..........

                "วี๊ด...วี๊ด.....วี๊ดดดดด"............เสียงผิวปากแบบนกกางเขน
                  " ไลด์ลงมา"    เสียงไนท์เรียกฉัน.....ฉันทำใจอยู่พักนึง....(มันก็ชินอยู่หรอกนะเพราะโดดบ่อย  แต่ก็ต้องตั้งสติกันบ้างละ)  -0-  ฉันเริ่มจับมือแครืแล้วค่อยๆส่งเธอลงไปอย่างเบามือ  แคร์กระโดดลงไปดัง ตุ๊บ!!!  หัวใจฉันแทบวาย  เจ้าหญิงน้อยของฉันเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย   *0*   
              "แคร์ไม่เป็นไร  "ไลด์โดดลงมาเถอะ"
                                     "ok !!!  ได้เลย"    ฉันเริ่มโดดลงไป   อ๊าย !!!!    ตายแล้วทำไมวันนี้ดินมันเข็งจังวะ   ++++   ถึงจะจุกแต่ฉันก็อดกลั้นไว้   เดี๋ยว......ซิสเตอร์ทราเซียจอมโหดจะรู้  ....โอ้  ถ้าหล่อรู้ละก้อ  ตายแน่เลยเรา......

                                     เมื่อเรารอดพ้นรั้วโรงเรียนออกมาแล้ว  เราก็ไปที่ร้านอาแปะ  พ่อไอ้ตี๋ที่หน้าโรงเรียน  และแล้วคำคืนแห่งความสนุกของพวกเราก็เริ่มขึ้น  555+++