คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : สัมผัสรัก สัมผัสกาย (อัพ 50%)
่อมาไทเลอร์ไ้ยินเสียพิมพ์อัปสรเปิฝับัวอาบน้ำ เาึเปลี่ยนเสื้อผ้าบ้าและห่อาย้วยผ้าเ็ัวผืนเียว านั้นึมาหยุยืนอยู่หน้าระนาให่รปลายเีย ่อนะหลับาพริ้มนึถึเสียน้ำาฝับัวหลั่รินลระทบพื้นห้อน้ำ แน่นอนนที่อาบอยู่้านในำลัเปลือยเปล่าแสนเย้ายวนภายใ้สายน้ำเย็น่ำ
เาำลันึถึบัวู่ามึแน่นที่ไร้อาภร์ ไล่ลมานถึหน้าท้อแบนราบ ระทั่ถึินแนแห่ปริศนา ที่บุรุษเพศ่าใฝ่หาอยาสัมผัสโยเพาะเา อยาเห็นและรอบรอเป็นเ้าอ พระเ้า! ยิ่ิยิ่วบุมอารม์ไม่ไหว ร่าายเริ่มร้อนรุ่มอย่าห้ามไม่ไ้ วามแ็แร่ใ้ผ้าเ็ัวผืนหนาำลัิ้นรนอีรั้ยามที่นึถึร่าสวยและอยาะฝัรัไว้ในายนั้นเสียเ็มประา เารีบลืมาและมอัวเอในระ แ่้อใเพราะลาายลับนูนเ่นเป็นส่าแทบะออมาูอหายใ
“ไอ้บ้าไทเลอร์ แทำอย่าับไม่เยมีอะไรับใร” เาอำหนิัวเอไม่ไ้ นึันและรู้สึว่าะหื่นเ้าไปทุวันแ่็นะนที่อยาหื่น้วย็น่าสัมผัสะนานั้น และวันนี้เา้อไ้อย่าที่ปรารถนา ไม่มีทาให้เธอไปเป็นอใรเป็นอันา เมื่อิไ้ันั้นเาึเินไปเปิลิ้นัรหัวเีย และหยิบเอาุแพวให่ที่มีุแห้อน้ำออมา พร้อมับแผนารร้ายสุเร่าร้อน
ไทเลอร์ไประูห้อน้ำเบาๆ เพราะพิมพ์อัปสรล็อเอาไว้อยู่แล้ว แ่ิว่าเธอไม่ไ้เอะใแน่ว่าเาะล้าเ้ามา เมื่อเปิประูเ้าไปไ้เา้อะัและอึ้ในทันที เพราะเ้าอร่าเปลือยเปล่าำลัอาบน้ำอยู่ในู้อาบน้ำแบบระฝ้าุ่น แ่เห็นรูปร่าเย้ายวนใ เธอหันหลัให้ับประูทาเ้าและอาบน้ำ้วยวามสะบายใ ไทเลอร์เอาุแไปวาไว้รหน้าระ ่อนะย่าเท้าเบาๆ รไปทีู่้อาบน้ำ มือหนาเอื้อมไปเปิประู้าๆ ัหวะนี้เอที่ทำให้พิมพ์อัปสรรู้ัวและหันลับมา้วยวามใแทบรี้ ทว่า้าไปะแล้วเพราะเสียถูลืนหาย เพราะริมฝีปาถูปิสนิท
ไทเลอร์ใ้มือวัเอวเธอเ้ามาโอบอพร้อมับประบูบแนบแน่นที่ริมฝีปา่ำน้ำอย่าโหยหาย เาไม่ไ้รุนแรหรือุัน แ่ลับเร่าร้อนอ่อนโยนระนัน นทำให้มือน้อยที่ผลัอว้าอยู่แทบหมเรี่ยวแร ยอมให้เามอบูบแสนหวานให้อย่าเ็มใ เมื่อไร้าร้านทานเาใ้ลิ้นอุ่นลาวนบนริมฝีปาบา และเปลี่ยนาูบแสนอ่อนโยนทะยานสู่วามร้อนแรภายใ้สายน้ำที่เย็น่ำ ประพรมลมาบนายเปลือย ลิ้นอุ่นสอแทรสู่โพรปาหวานอย่า่ำอ วัพันเี่ยวร้อนแรราวับะสูบลืนววิา
สอแนแร่โอบอระับเธอไว้แน่น ระทั่ทรวออวบบเบียเป็นเนื้อเียวับอว้าึแน่น วามร้อนส่ผ่านสู่ันและัน พร้อมับเสียหายใหอบพร่า ารั้แรเธอไม่ประสาเรื่อูบ เวลานีู้บอบเาอย่าเ็มใ ะเียวันมือหนาุน และเลื่อนาารอรั ลูบไล้ลมาามแผ่นหลัเปลือยเปล่าเปียุ่มนถึสะโพามอนเ่ึอย่าที่ิเอาไว้และลูลไล้อย่าเบามือ เท่านั้นยัไม่พอเาผลิร่าเธอให้หันลับมาพิที่ระ พร้อมับแทรัวเอเ้าไปอยู่ระหว่า***ที่ถูบัับให้แยออาัน และเลื่อนฝ่ามือึ้นมาลูบไล้เนินอเบาๆ ่อนะเพิ่มวามเร่าร้อน
“อืม” เสียราอู้อี้ในลำอเริ่มเปล่ออมาเมื่อฝ่ามือหนาำลัุน บัวู่ามที่ไม่เยมีใรสัมผัสมา่อน ถูรอบรอและหยอเย้า้วยนิ้วมือแร่ ะที่สะโพหนายับเบียแนบับส่วนนั้น แม้เาะใส่ผ้าเ็ัวแ่สัมผัสไ้ว่า***อเาำลัึั่อสู้ับวามปรารถนา เธอเริ่มรู้สึทรมานาารโลมเล้าแสนเอาใ ามือที่ไร้เรี่ยวแรเริ่มผลัเาออแ่ไม่เป็นผล ระทั่เาพอใถอนูบออและลาไล้ริมฝีปาพรมูบลมาามพวแ้ม เมื่อนั้นเอที่ริมฝีปาอเธอเป็นอิสระ
“ุ อย่าทำแบบนี้ ับพริมเลย” เธอพยายามลั้นอารม์และเปล่ออมาทั้ที่ร่าายลับปรารถนาวามเร่าร้อนาเา แ่เพราะไม่อยาเป็นเรื่อมือบำเรอามและถูทิ้ในสัวัน
“อย่าพยายามฝืนัวเอเลยพริม” เาบอ้วยน้ำเสียหอบพร่าและูบุไ้ออ ะที่มือหนารอบรอออวบ พร้อมับใบหน้า้ม่ำลมาหา ทัู้บและูเม้มบริเว***่อนะอ้าปารอบรอ***สีหวาน ทำเอาหิสาวเสียว่านนเผลอแอ่นาย เยหน้าึ้นพลาเอื้อมมือมาศีรษะเาให้ฝัูบแน่นึ้น ริมฝีปาเม้มเ้าหาันเพื่อลั้นเสียรวรา
“อืม” วามทรมานและ่านสยิวาปลายลิ้นทำให้เธอเผลอราออมาเบาๆ พร้อมับผ่อนลมหายใเ้าออ้าๆ แ่ลับลายเป็นเสียหอบระั้น เพราะริมฝีปาำลัูื่มับ เมื่อพอใแล้วเาึูบลมาามหน้าท้อแบนราบ หมุนวนหยอเย้าับสะือสวย ่อนะลา่ำลมานถึใ้ท้อน้อยและเา็ไ้พบปริศนาที่แสนท้าทาย
“พระเ้า...” เาราเบาๆ และอื่นมับวามามรหน้าไม่ไ้ ฝ่ามือหนายมือลูบไล้ ***เนื้อนุ่มที่มีไหมบาๆ ปลุมเท่านั้น ทำให้เาสามารถมอเห็น่อุหลาบามาวเนียนที่ปิแน่นสนิทราวับยัไม่เยแย้มบาน ให้ับแมลัวไหนไ้เยมเสร วินาทีนี้เาหมายะเป็นนแรที่ไ้สัมผัส
“ยะ อย่า... อย่าทรมานพริมแบบนี้” เธอเอ่ยปาอร้ออ้อนวอน้วยน้ำเสียหอบพร่า แ่ไม่เป็นผลเพราะลิ้นอุ่นำลัส่ผ่านออมาแะเบาๆ ั้แ่ล่าึ้นบน้าๆ วามร้อนาริมฝีปาทำให้เสียว่านระทั่ร่าสวยระุ้วยวามใ
“พริมะมีวามสุมา ผมสัา” เาะไม่ืนใแ่ะทำทุอย่าให้เธอสมยอม และทุอย่า้อเป็นไป้วยีสวยาม เามั่นใเ่นนั้น
“อืม อ๊ะ!” เธอแทบะสะุ้อีรั้เมื่อเา***เ้าสู่ทารัที่ปิแน่น มือหนา่อยๆ เปิทาให้ลีบุหลาบนุ่มรับวามเร่าร้อน พร้อมับูเม้มหนัหน่วนสะโพสวยแอ่นรับสัมผัส้วยวามลืมัว ผีเสื้อหนุ่มูลืนวามหวานล้ำ นเธอหายใหอบพร่าพลาัริมฝีปาเอาไว้ ห้ามใัวเอไม่ให้เปล่เสียที่น่าอับอาย แ่วามอทนวนเียนะหมสิ้น
“อืม ุ... ไทเลอร์” เธอเรียื่อเาอย่าสุะลั้นและเร็ไปทั้ัว พร้อมับิมือลไปบนศีรษะและแนบับ*** เาื่ม่ำับวามหวานล้ำอยู่อีั่วรู่ ่อนะยันายลุึ้นยืนเ็มวามสู และหันไปปิฝับัว ่อนะเอี้ยวัวลับมาและย่อัวลวั้อนอุ้มร่าสวยัวปลิว แล้วเินออาห้อน้ำทั้ที่ยัเปียโ
เาไม่รีรอให้เธอทัทาน ึ้มหน้าลประบูบที่ริมฝีปาบาสั่นระริ เพื่อไม่ให้เธอหลุลอยว้าออาอารม์เร่าร้อน ระทั่เินมาถึเียเายับึ้นไปและวาเธอลอย่าอ่อนโยน ่อนะโถมทับร่าสวยเอาไว้ทั้ัว พร้อมับสลัผ้าเ็ัวทิ้และแทรสะโพเ้าไปอยู่ระหว่า***ทั้สอ้าอีรั้ ราวนี้เาับมือทั้สอ้าอเธอรึเอาไว้ับเีย เพิ่มวามเร่าร้อนอีระับแ่วามรู้สึอเธอเหมือนำลัถูล่ามโ่
“ปล่อยมือพริมนะะ ไ้โปร” เธอบอ้วยน้ำเสียหอบพร่าเาึามใ านั้นึโอบอเธอไว้ทั้ัวและูบที่ริมฝีปาอย่าูื่มอีรั้ ่อนะเลื่อนมือหนาลไปสำรว*** พร้อมับเ้นลึหนัหน่ว ร่าสวยบิเร่า้วยวามพลายสะโพึ้น ทว่า่อุหลาบนุ่มลับสัมผัสับ***ที่พร้อมะทะยานพาเธอไปถึสวรร์
แ่ไทเลอร์รู้ว่าเป็นนแรอเธอ เาึอ้อยอิ่เอาใไม่ให้ื่นลัว แ่ถึอย่านั้น็เถอะรั้แรอวามเป็นสาว เมื่อ้อมือายหนุ่มย่อม้อพบับวามเ็บปว แ่สุท้ายมันะนำพาไปพบับวามสุและะทำให้เธอถวิลหาในทุวินาที
“อ๊ะ อืม” เธอลั้นเสียราเอาไว้และัริมฝีปาัวเอแน่น ะที่เาถอนูบและูเม้มออเบาๆ
“อืม หยุไ้ไหมะ” ให้ายอยู่ๆ เธออร้อให้หยุเมื่อเาำลัสอแทรนิ้วแร่เ้าไปสำรวเปิทา แล้วเา็หยุามที่เธอ้อารอี่าหา หิสาวแทบะล่อลอยอยู่ลาอาาศเลยทีเียว ะเียวันเามอหน้าเธออย่า้นหา ถ่ายทอวามรู้สึ่าๆ ผ่านวาแสนอ่อนโยน เารู้ว่าเธอไม่้อารให้หยุหรอ แ่เธอไม่อยารู้สึผิ่อัวเอเท่านั้น ทว่าเาลับเห็นวาเว้าวอน เหมือนำลัะาใ เาึยื่นหน้าเ้าไประิบแผ่วเบา
“มีวามสุไปับผมนะนี” ำอ้อนวอน่าอ่อนหวาน แล้วเธอะ้านทานไ้อย่าไร แ่เาไม่รอำอบลับยับนิ้วแร่***้าๆ มหายและถูโอบรั้วยเนื้อนวล ระทั่ร่าสวยแอ่นยึ้นเพราะวามเ็บ พลาแหนหน้าเหยียัวเร็เพื่อผ่อนลายวามเ็บปว
“อ๊ะ! โอ๊ย อืม พริมเ็บ” เธอราออมาเบาๆ ราวับลูแมวน้อยพร้อมับเสียสั่นเรือและหายใหอบระั้น
“เี๋ยวหายเ็บแล้ว ผมสัา” เาระิบที่ริมฝีปานุ่มอย่าเอาใ แ่หยุไม่ไ้
“อืม”
“ไม่เ็บแล้วนะ” เาระิบถาม้วยวามเป็นห่ว ึ่เธอไ้แ่พยัหน้าเท่านั้น แ่เาอยาะถาม่อเหลือเินว่าอบมามายแ่ไหน
“อบหรือเปล่า” เาถามำถามที่อบยาอีแล้ว
“พริม พริม... เอ่อ” แล้วเธอะอบว่าอย่าไรีเล่า
“ไม่้ออบ็ไ้ เพราะผมะทำให้พริมอบมาว่านี้อี อร้ออย่าห้ามผมเลยนะที่รั” พูบเา็้มลูบเธออย่าูื่ม่อนะใ้มือับ*** เนิ่นนานพอสมวร่อนะัสินใ*** เลื่อนเ้าสู่เรือนายสาว้าๆ แ่เส้นทาแบเินไปสำหรับหนุ่มอเมริันอย่าเา
“โอ๊ะ ไม่ พริมลัวนะะ” เธออุทาน้วยวามใ
“ไม่้อลัวนเ่ ผ่อนลายให้ผมไ้ไหมรับ” เาออปาอร้ออีรั้ ทำให้เธอเื่อฟัเพราะอยาะรู้ว่าปลายทาะเป็นอย่าที่เาบอหรือไม่ านั้นึปล่อยัวามสบาย ปล่อยใให้ับเาไ้ละเลอารม์ แ่มันไ้ผลเมื่อเาพยายามแทรเลื่อนัวเ้าสู่เรือนายอีรั้ เธอลั้นวามเ็บปวเอาไว้ระทั่เาทำสำเร็
“โอ้ว! พระเ้า” เาราออมาอย่าสุะห้ามใะที่เธอมีเพียเสียอื้ออึ้ในลำอเท่านั้น แ่ร่าสวยบิเร็และเ็บปวในราวเียว ระทั่รู้สึถึสิ่แปลปลอมเลื่อนไหวอยู่ในัวเธอ และมิ่นสุทาลายเป็นเนื้อเียวัน
“อืม พริมอพัสัรู่” เธออ่อนเพลียอย่าบอไม่ถู และำลัปรับัวับสิ่แปลปลอมเพราะรู้สึอึอัเหลือเิน ะที่เา็แทบะระเบิเพราะวามับแน่นอย่าที่ไม่่อยไ้เอสัเท่าไร วามบริสุทธิ์ผุผ่อโอบรั***เอาไว้แน่นและระุอยู่ลอเวลาเพื่อให้รับรู้ว่าร่าายพร้อมแล้วที่ะบรรเลเพลรัไปพร้อมัน
ปล.ออภัยหาไรเอร์มีเรื่อ *** ่อน้ามา เหุเระไม่เหมาะสม อบุมา่ะ
ความคิดเห็น