รอยเสน่หาเทพบุตรเถื่อน

กลับมาแล้วจ้า กลับมาพร้อมนิยายเรื่องใหม่ "พ่ายรักรอยเสน่หา" โรมานซ์สไตล์มณีมายา 

สนุกครบรสเหมือนเดิม กับโรมานซ์ ซาบซ่าน วาบหวาม และเร่าร้อน

ฝากเพื่อนๆ แอดเฟรนไว้ติดตามทดลองอ่านกันได้นะคะ 

 

 

 

นิโคไล แอนตัน วัย 36 ปี หนุ่มใหญ่ที่สาวๆ อยากให้เคี้ยว

 

 

 

 

ไอลดา วีระวัชรนานนท์ อายุ 28 ปี

 

**** 

โปรยยยยยย 

 

“ดินเนอร์กับผมคืนนี้ พร้อมกับเอ่ยคำขอโทษหวานๆ แล้วคุณก็จะได้กลับบ้าน” 

 

*****

นิโคไล แอนตัน มหาเศรษฐีที่เพียบพร้อมไปทุกๆ ด้าน ต้องมาถูกผู้หญิงแปลกหน้าธรรมดาคนหนึ่งตบหน้า

ทำให้อับอายต่อหน้าทุกคนในผับเพราะเรื่องเข้าใจผิด และเขาต้องการให้เธอขอโทษตรงนี้ หากไม่แล้วเขาจะหิัวกลับด้วยเสียเลยและเพราะคิดว่าเธอจะง่ายเหมือนผู้หญิงทุกคนที่เจอมา  ไอลดา  วีระวัชรนานนท์ก็ไม่ก็เคยยอมแพ้ใคร ทว่าเธอผิด นิโคไลจึงหาทางเอาคืนด้วยการพาเธอไปขังเอาไว้ที่เพ้นท์เฮ้าส์บีบบังคับให้เธอยอมรับผิด จนทำให้เกิดอุบัติเหตุอารมณ์ คืนเดียว!!! ที่พลาดพลั้ง เธอจึงหอบเอาความรู้สึกผิดต่อตัวเองกลับเมืองไทย โดยที่ไม่รู้ตัวว่าหอบเอาเลือดเนื้อของนิโคไลไปด้วย และเขาเองไม่รู้ รู้เพียงแต่ว่าอยากจะสานต่อความรู็สึกดีๆ แต่สายเกินไป กระทั่งสองปีที่ได้พบไอลดาโดยบังเอิญจึงรู้ว่าเธอมีคู่หมั้น และยิ่งไปกว่านั้น เธอมี ลูก!!! แล้วลูกของใคร

 

ไอลดา ต้องหน้าแตกเพราะดันตบผิดคน คิดว่านิโคไลคือคนที่เพื่อนส่งมาจัดการกับเธอ แต่แท้ที่จริงเขาคือเศรษฐีหนุ่มเพลบอยที่ไม่ยอมคนเช่นกัน แต่เธอไม่ผิดจึงไม่คิดที่จะขอโทษจึงต้องพาไปขังเอาไว้ที่เพ้นส์เฮ้าส์สุดหรู แลก

กับดินเนอร์หนึ่งคืน หากยอมเธอจะเป็นอิสระจากเขา แต่แค่หนึ่งคืนกลับสร้างรอยรักเอาไว้ให้เธอยากที่จะลืมเลือน

“ปล่อยฉัน ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย” เธอก็ได้แค่ขู่ เพราะเอาเข้าจริงๆ นั้นไม่กล้าหรอก

“ผมปล่อยคุณมาสองปีแล้ว และจะไม่ปล่อยอีก”

“ปล่อยฉันมาสองปีอย่างนั้นเหรอ มันจะมีความหมายอะไร มันไม่มีเลย และถ้าคุณแคร์ป่านนี้คงออกตามหาฉันนานแล้วเหมือนกัน”  นั่นสินะ พูดอีกก็ถูกอีก แต่คราวนี้เขาไม่ยอมแน่ๆ

“อ๋อที่หนีมาเพราะอยากให้ผมตามหาเหรอ คุณไม่ควรหนีมาด้วยซ้ำนะที่รัก”

“คุณทำอย่างกับว่าฉันเป็นแฟนคุณ แล้วหนีคุณมาอย่างนั้นแหละ”

“ยิ่งกว่าแฟนด้วย เพราะคุณเป็นเมียผม” เมียอย่างนั้นหรือ ให้ตายสิ

“ไม่ ไม่ใช่ ปล่อยฉัน”  พูดจบเธอก็พยายามดิ้นและพร้อมที่จะตะโกนทุกเมื่อ

“ยอมรับผิดเสียก็สิ้นเรื่องนะที่รัก ยอมรับว่าเราเป็นอะไรกัน”

“ไม่ ฉันบอกให้ปล่อยไง ไม่ปล่อยใช่ไหม ได้! ช่วย... อื้อ!” ยังไม่ทันที่จะตะโกนเรียกให้ใครช่วย ปากอิ่มก็ถูกเขาฉุกจูบอย่างรวดเร็ว จนสนิทแนบแน่น เสียงทัดทานถูกกลืนหายเข้าไป เหลือไว้เพียงเสียงหายใจหอบ 

 

 

ขอบเครดิตภาพ แต้ว จากกูเกิลค่ะ 

เครดิตภาพ sean altemos จากกูเกิลค่ะ