“Valentine day ปฏิบัติการรัก ของยัยเฉิ่มสุดซ่า&นายบ้าน่าหล่อ

บทนำ

          นี่ๆ..อายะอีกสองเดือนจะถึงวันวาเลนไทน์แล้วนะ ฉันจะซื้ออะไรให้เรียวคุงดีอ่ะ=^_^=

เพื่อนของฉัน นานะ เมื่อใกล้ถึงวันวาเลนไทน์ทีไรมักจะมาถามถึงของขวัญที่จะซื้อให้แฟนตลอด  ฉันไม่รู้ ฉันไม่ใช่คนรับปรึกษาปัญหานะยะ ถามอยู่ได้ทุกๆปีเคยได้คำตอบจากฉันบ้างมั้ยเนี่ยฉันตอบกลับ พลางขยับแว่นตากลมๆหนาๆที่ดูแล้วเหมือนยุควิคตอเรียเขาใส่กัน ทุกคนในห้องให้ฉายาฉันว่า ยัยเฉิ่ม แต่นานะเพื่อนของฉันกลับได้ฉายาว่า  นางฟ้าน่าใส ฉันไม่รู้ว่าที่นานะคบกับฉันเพราะต้องการทำตัวให้เด่นขึ้นรึปล่าวฉันก็ไม่รู้ เอาน่าๆก็ได้ฉันไม่ถามแล้วก็ได้ โถ!เอ้ยช่วยแค่นี้ก็ไม่ได้นะ จำไว้เล้ย >3<นานะตอบกลับ แล้วก็เดินสะบัดหน้าไปทางอื่น

                ฉัน มาซากิ อายะ ^/l\^ฉันเป็นเด็กกำพร้าค่ะ อีกสองเดือนจะถึงวันวาเลนไทน์ ในทุกๆปีฉันไม่เคยได้ดอกกุหลาบ หรือแม้แต่สติกเกอร์รูปหัวใจสักดวง กว่าเพื่อนๆจะให้ยังต้องคิดแล้วคิดอีก แต่จะมีพิเศษตรงปีที่แล้วค่ะ ฉันได้ดอกกุหลาบหนึ่งดอก มันเป็นดอกไม้ดอกแรกที่เคยได้ และปีที่แล้วฉันได้ดอกกุหลาบจากเพื่อนคนนึงที่อยู่ในห้องเดียวกันกับฉันและฉันก็แอบชอบเขา เขาชื่อ ทาคุยะ ฮิโรจิคุง ค่ะที่เขาให้ดอกกุหลาบไม่ใช่อะไรหรอกค่ะพอดีดอกไม้ของเขาเหลือตอนนั้นฉันอยู่แถวๆนั้นพอดีเขาเลยให้ค่ะ แต่ฉันก็ยังเก็บไว้นะคะ ฉันคิดไว้ว่าวันวาเลนไทน์ปีนี้ หรือที่จะถึงฉันจะขอเป็นแฟนเค้าค่ะ ยัยเฉิ่ม!ฮิโรจิ เรียก ฮะฮะฮือ อะไรหรอ>///< ฉันตอบกลับไปพร้อมกับอาการเขินสุดขีด วันๆเอาแต่อ่านหนังสือไม่รู้จักเบื่อบ้างรึไงเขาพูดและกระโดดขึ้นมานั่งบนโต๊ะของฉัน อุ้ย!อะ~เอ๋อไม่เบื่อหรอกถ้าเบื่อก็คงไม่อ่านหรอกน่า ถามมาได้ฉันตอบด้วยอาการตกใจ ไปเที่ยวกับฉันม๊า~<ฮิโรจิชวนฉันไปเที่ยวหรอเนี่ย อยากไปจังแต่จะตอบว่ายังไงดี โอ๊ยดีใจจังเล้ย..ตึกๆ♥>ฉันคิด ตกลงจะไปมั้ยเขาถามย้ำ นายกล้าเดินกลับฉันหรอ ดูสิถ้าฉันไปด้วยคงจะมีแต่คนนินทา ฉันไม่ไปดีกว่า  <นี่เราพูดอะไรออกไปเนี่ย อยากไปจะตาย แงๆๆ T_T > ฮิโรจิดึงแว่นออกจากหน้าของฉันเขาทำท่าอึ้งไปซักพักพลางพูดขึ้นว่า น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย ไม่เป็นไรหรอกน่า~เราไม่ได้ไปกันสองคนนะเขาพูดพร้อมกับยักคิ้วข้างนึงขึ้น อือ..งั้น ไปก็ได้แล้วไปกับใครบ้างล่ะ <เชอะ!นึกว่าไปกันสองคน ดีใจเกือบตาย >< >

ไปหรอ..อือดี ก็มีฉัน มีเธอ แล้วก็นานะ สามคนฮิโรจิอธิบาย เอาน่าอย่ากังวล ฉันไม่ให้เธอไปสภาพยัยเฉิ่มหรอกน่า เดี๋ยวฉันจัดการเองเขาพูดแล้วก็ยิ้ม ทำยังไงฉันก็เป็นยัยเฉิ่มแบบนี้แหละฉันตอบแบบไม่มีความมั่นใจ เขาใส่แว่นให้ฉันตามเดิมแล้วพูดขึ้นว่า ไปเจอกันที่สวนสาธารณะควาโต้นะ ^_^ อื้ม..แล้วเจอกัน

ฉันชอบเขามากเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็นน่าตาหรือแม้แต่นิสัยที่บ้าๆบอๆของเขา ยิ่งเขามาพูดด้วยแบบนี้ยิ่งทำตัวไม่ถูก

พรุ่งนี้เราจะทำยังไงดีนะ ฉันนั่งคิด จนกระทั่ง กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!

วันเสาร์-อาทิตย์อย่าลืมทำรายงานที่สั่งนะจ๊ะคุณครูประจำชั้นพูดหลังสัญญาณออดเลิกเรียนจบลง

ฉันเดินไปตามทางกลับบ้านกว่าจะถึงบ้านฉัน ฉันต้องผ่านสวนสาธารณะควาโต้ ร้านขายของชำ ฉันเดินไปเรื่อยๆเมื่อฉันเดินผ่านร้านขายหนังสือ ฉันก็เหลือบไปเห็นหนังสือเล่นหนึ่ง เขียนที่หน้าปกว่า วิธีเปลี่ยนแปลงยัยเฉิ่มให้เป็นสาวสวยใสโดนใจหนุ่มๆเท่านั้นแหละค่ะฉันเดินตรงไปที่หนังสือ ฉันเอื้อมมือไปเพื่อจะหยิบแต่ก็มีมือหนึ่งมาคว้าไปซะก่อนฉันวีนแตกเลยค่ะ ฉันจะหยิบก่อนนะ เอามานะ >o< ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองคนนั้นอย่างเร็ว

<ตายแล้ว!ฮิโรจินี่ ตายแล้วๆๆๆทำไงดี> เอ่อออ..คือว่า~ฉันไม่รู้ว่าเป็นนายน่ะขอโทษนะ นาทีนั้นไม่นึกอะไรเลยค่ะนอกจากความอายสุดๆ เขาลูบหัวฉันแล้วก็พูดว่าแหม!ถ้าไม่ใช่ฉันคงได้ฆ่ากันตายไปข้างนึงเลยนะเนี่ย เหอะๆ         ฉันบอกแล้วเรื่องเธอเดี๋ยวฉันจัดการเอง ♦v♦ ทำแบบนี้หมายความว่ายังไงกันเนี่ย ถ้าไม่ได้ชอบฉันอย่าทำให้ฉันเข้าใจผิดว่านายชอบฉันได้มั้ยห๊า~...