(SNSD-Yuri)Love Noodles ก๋วยเตี๋ยวรักมัดใจเธอ[YulYoon]

ข้อมูลเบื้องต้น

 Love Noodles  ก๋วยเตี๋ยวรักมัดใจเธอ

YulYoon

เนื้อเรื่อง

ในเวลาเช้ามืดตอนตี5ครึ่งเวลานี้สำหรับใครบางคนคงจะนอนหลับฝันหวานกันอยู่บนเตียง

แต่สำหรับบางคนที่ต้องทำมาหากินเลี้ยงชีพตัวเองกลับต้องตื่นมาในช่วงเวลาเช้าๆแบบนี้ทุกวัน.....

.
.......................

บ้านเช่าไม้1ชั้นเก่าๆสภาพโทรมๆ

ควอน ยูริหญิงสาวตัวสูงผิวเข้มผมยาวดำคลับแม่ค้าก๋วยเตี๋ยวหน้าตาดีอัธยาศัยดี

ตื่นนอนมาแต่ตี5ทุกวันเพื่อไปตลาดจับจ่ายซื้อของ รีบพาตัวเองเดินออกมาจากตัวบ้าน...

ร่างสูงในชุดเสื้อยืดคอกลมตาห่านถูกๆกับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มขายาวเข้ารูป

กำลังหยิบรองเท้าผ้าใบสุดเซอร์คู่ใจขึ้นมาสวมใสก่อนจะเปิดประตูออกจากบ้าน

.

.

.

แต่กๆๆๆๆ..................

เสียงรถตุ๊กๆคันประจำที่เคยนั่งไปตลาดทุกวันมาตรงเวลาเป๊ะ

“มาตรงเวลาจริงๆ.... “

ร่างสูงยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นรถตุ๊กตุ๊กแล่นมาจอดตรงหน้าพอดิบพอดี

ตรงเวลาแบบนี้แถมค่าจ้างนั้นรึก็ไม่เคยเอาซักบาท...จะหาโชเฟอร์ตุ๊กตุ๊กใจดีแบบนี้คงจะหาที่ไหนไม่ได้

นอกซะจากจะสนิทกันมากจริงๆ

ซูยองหญิงสาวผิวเข้มกว่ายกคิ้วกวนๆใส่กระจกมองหลังให้เพื่อนรัก

ก่อนจะสตาร์ตรถแล้วขับออกจากหน้าบ้านเพื่อมุ่งหน้าไปยังตลาด

.

.

.

รถตุ๊กๆแล่นไปด้วยความเร็วที่ไม่มาก...

ซูยองรู้ว่ายูริเป็นพวกชอบรับลมจึงไม่ขับรถเร็ว

“แกได้นอนมั่งรึยังวะเนี่ย“

เห็นเพื่อนรักกำลังนั่งหน้าง่วงเหมือนคนอดนอนก็อดถามไม่ได้

“ชั้นยังไม่ได้นอนเลยว่ะต้องอ่านหนังสือเตรียมเข้ามหาลัย“

ยูริเอ่ยตอบแล้วยกมืกเรียวขึ้นมาปิดปากที่กำลังอ้าปากหาวด้วยความง่วง

“ดูแลตัวเองบ้างนะควอนยูล...เดี๋ยวจะไม่สบาย”

ซูยองย้ำเตือนด้วยความเป็นห่วงเช่นทุกครั้งที่เห็นใบหน้าของเพื่อนยามอดหลับอดนอน

.

.

.

ไม่ถึง10นาทีรถตุ๊กตุ๊กของซูยองก็จอดอยู่ที่หน้าตลาด

“ฉันไปซื้อของก่อนนะ...15นาทีเจอกัน“

เอ่ยบอกกับเพื่อนรักแล้วก้าวลงจากรถตุ๊กตุ๊กก็เดินเข้าตลาดเพื่อไปซื้อของ

ซูยองมองดูร่างสูงๆของเพื่อนเดินเข้าไปในตลาดก็เดินไปยังเซเว่นเพื่อหาอะไรดื่มฆ่าเวลา

.

.

.

.

ร้านเส้น ยายแม้น

ป้าแม้นเจ้าของร้านวัย50ท่าทางใจดีเห็นยูริเดินมาที่หน้าร้านก็เตรียมเอาเส้นก๋วยเตี๋ยวให้....

“ยูลนี่เส้นก๋วยเตี๋ยว“ป้าแม้นส่งถุงเส้นก๋วยเตี๋ยวหลายถุงให้กับยูริ

“ขอบคุณจ้ะป้า“ยูริยิ้มให้ป้าแม้นแล้วรับถุงไว้ก่อนจะควักเอาเงินค่าเส้นก๋วยเตี๋ยวส่งให้กับหญิงแก่

“วันนี้ป้าแถมเส้นใหญ่ให้3ห่อนะ“

“ป้าแถมให้ยูลทำไมคะ....ป้าเก็บไว้เถอะ “

ยูริหยิบห่อเส้นใหญ๋คืนให้ป้าแม้นเธอไม่ชอบให้ใครให้อะไรฟรีๆ

ไม่ใช่เพราะเธอหยิ่งแต่เธอเกรงใจต่างหาก

“เอาเหอะน่ายูลป้าให้“ป้าแม้นโบกมือไม่รับห่อเส้นใหญ่จากยูริ

“แต่ว่า... “

“ไม่ต้องต่งต้องแต่หรอก...เอาไปเถอะ“

หญิงแก่ไม่ยอมรับพลางโบกมือไล่ยูริอีกรอบ

ร่างสูงจึงจำยอมรับเส้นใหญ่ที่ป้าแม้นแถมมาเก็บไว้แต่โดยดี..

“รีบๆไปเถอะ...เดี๋ยวเปิดร้านไม่ทัน“

“ขอบคุณนะคะป้า“

.

.

.

ลานขายผัก

“ไอ้ยูล“เสียงหวานๆของใครคนหนึ่งดังขึ้นกระทบเข้าโสตประสาทของยูริ

ไม่ใช่ใครที่ไหนแทยอนเพื่อนซี้อีกคนของเค้านั่นเอง

หมั่บ

มือเล็กหยิบของที่ยูริถือพะรุงพะรังใส่ในตระกร้าสีเขียวใบใหญ่

“เฮ้ยแกจะเอาไปไหน“

“ก็เอาไปไว้ที่รถตุ๊กตุ๊กไอ้หยองไง“

“ไม่เป็นไรเกรงใจว่ะ....เดี๋ยวฉันเอาไปไว้ที่รถไอ้หยองเองก็ได้“

ทำท่าจะคว้าเอาข้าวของคืน แต่เพื่อนตัวเล็กกลับเข็นรถหนี

“เดินไปเดินกลับกว่าจะได้ขาย7โมงพอดี“

“ไหนแกจะต้องซื้อพวกลูกชิ้น“

“พวกผักพวกเครื่องปรุงอีกโอ๊ยหลายสิ่ง“

“ให้ฉันช่วยแกนั่นแหล่ะดีแล้ว...จะได้เร็ว...โอเค๊“

แทยอนพูดร่ายยาวไม่รู้ว่าเพื่อนคนนี้จะเกรงใจอะไรนักหนา

“แต่มันเสียเวลาขนผักของแกนะแท“

“โอ๊ย....ฉันขนเสร็จนานละไปเหอะยูล“

“เดี๋ยวน้องยุนอาของแกจะไม่ได้กินก๋วยเตี๋ยวนะโว้ย“

ว่าแล้วแทยอนก็เดินนำยูริไปยังโซนต่างๆเพื่อไปซื้อของต่อ  

ส่วนยูริเมื่อได้ยินชื่อนี้ก็ยิ้มจนแก้มแทบปลิ 

ยุนอา....

.............

........................

..............................

ฮึ่บ...ตุ่บ

แทยอนและยูริขนวัตถุดิบลำเลียงใส่รถตุ๊กตุ๊กเสร็จสรรพ

ซูยองก็เดินเข้ามาพร้อมกับกาแฟร้อนๆหอมกรุ่น2แก้ว

“อ่ะ.... “

มือเรียวยื่นแก้วกาแฟให้เพื่อนทั้งสอง

แทยอนและยูริรับแก้วกาแฟนั้นมาแล้วยกขึ้นดื่ม

“เดี๋ยวฉันตามไปนะ...รอเก็บเงินจากแม่ค้าก่อน

เสร็จแล้วจะไปช่วยแกเปิดร้าน“

แทยอนที่ดื่มกาแฟเสร็จแล้วก็เอ่ยขึ้นยูริก่อนจะเก็บแก้วของตัวเองและของยูริเดินไปทิ้ง

“ฉันเปิดคนเดียวก็ได้...แกไม่ต้องช่วยหรอก“

ความเกรงใจเริ่มครอบงำยูริอีกครั้ง

“โอ๊ย...แกจะเกรงใจอะไรนักหนาวะ...ไอ้แทมันก็ช่วยอยู่ทุกวัน

ฉันก็ช่วยแกอยู่ทุกวัน...ไม่ชินอีกรึไง“

ซูยองเหลืออดไม่รู้ว่าเพื่อนรักจะเกรงใจอะไรกันนักกันหนา

“แต่ว่า...มันเหนื่อยนะเว้ย“

“โธ่ควอนยูล...ลำบากกว่านี้...เราก็เคยเจอกันมาแล้ว“

“ใช่มั้ยไอ้แท“

“ใช่...เพราะฉะนั้นไม่ต้องเกรงใจ...โอเค๊“

“เอาล่ะแยกย้าย...เดี๋ยวไม่ทัน“

คนตัวเล็กก่วาเอ่ยอีกรอบก่อนจะพาตัวเองไปเก็บเงินตามที่ได้บอกกับยูริ

ส่วนซูยองก็ตรงไปที่รถตุ๊กตุ๊กคู่ใจแล้วจัดการสตาร์ตเครื่อง

ยูริก้าวตามเพื่อนร่างสูงไปต้อยๆแล้วขึ้นไปนั่งรถตุ๊กตุ๊กอย่างขัดไม่ได้

.

.......

.......................

เวลา6.30 เช้า

บรื้นนนน.......

เสียงรถมอร์เตอร์ไซค์ยี่ห้อKSRสีเขียวจอดเยื้องหน้าบ้านเช่าของยูริ

แทยอนก็วาดขาลงจากรถแล้วตรงไปช่วยซูยองตั้งโต๊ะและเก้าอี้

โต๊ะสีเหลี่ยมสีแดงปูด้วยผ้าลายสก็อตสีขาวแดง

เก้าอี้พลาสติกทรงกลมสีแดงก็วางตรงข้ามฝั่งละสอง อย่างเป็นระเบียบ

ทั้งสองเพื่อนซี้ต่างช่วยกันตั้งโต๊ะเรียบร้อย

พวงเครื่องปรุงก็ถูกวางตามโต๊ะตามด้วยเหยือกน้ำ5เหยือกวางอยู่ข้างๆ

“ควอนยูล....ฉันว่า5โต๊ะมันน้อยไปนะ“

แทยอนทำท่าครุ่นคิด เพราะเห็นว่าคนเข้ามากินเยอะจึงอยากซื้อโต๊ะเพิ่มเพื่อรองรับลูกค้า

“ก็อยากได้เหมือนกันนะ..แต่ยังไม่ว่างเลยอ่ะ“

ยูริที่จัดเส้นเข้าตู้เรียบร้อยก็ส่งยิ้มให้กับแทยอนที่กำลังมองมายังตนเอง

ฟุดฟิด ฟุดฟิด

ซูยองที่ได้กลิ่นหอมจากน้ำก๋วยเตี๋ยวของยูริก็เดินตรงมายังหม้อใบใหญ่ที่มีน้ำเดือดปุดๆ

ส่งกลิ่นหอมชวนหิว

“หอมว่ะยูล... “

“หิวแล้วอ่ะดิ๊“

ยูริยกยิ้มแล้วจัดการช้อนฟองออกจากหม้อ

“นิดนึงว่ะ....ว่าแต่เสร็จแล้วใช่มะ?“

“อื้ม....เสร็จแล้ว“

“งั้นเดี๋ยวฉันประเดิมเลยละกันนะ“

ซูยองไม่รอช้ารีบจ่ายเงิน25บาทค่าก๋วยเตี๋ยวให้กับเพื่อนซี้

“เส้นใหญ่น้ำตกใส่ทุกอย่างเลยนะควอนยูล ^_^“

“ใส่รองเท้าฉันซักคู่มั้ยจ๊ะชเวซูยอง“

แทยอนเดินอาดเข้ามาแล้วทำเนียนใส่

“ข้างเดียวก็พอ...เฮ้ยไอ้แทแกจะบ้ารึไง“

“น้ำตกบ้านป้าแกซิ่ใส่รองเท้า“

ซูยองอยากจะเสยเพื่อนตัวเล็กซะเปรี้ยง โทษฐานพูดจาไม่เข้าหู

“เอ๊า...ก็เห็นบอกว่าใส่ทุกอย่าง...ฉันเลยแถมรองเท้าให้“

“เดี๋ยวจะโดน“

“เอาล่ะๆๆ...ไม่ต้องเถียงกัน...ว่าแต่แทอยากกินอะไรล่ะ“

ยูริรีบห้ามทัพแล้วหันมาถามเพื่อนซี้ตัวเล็ก

แทยอนควักเงินให้ยูริ30บาทแล้วสั่งเมนูโปรดทันที

“เส้นเล็กต้มยำเอาพิเศษนะควอนยูล^_^“

“โถ๊ะ....พิเศษเพิ่มแค่5บาท“

“อ้าวแล้วไมอ่ะ...ก็กินงี้ประจำ...เค้าไปรอที่โต๊ะนะควอนยูล“

คนตัวเล็กพูดน้ำเสียงกวนๆแล้วเดินไปนั่งรอที่โต๊ะ

“ฉันด้วย....รอที่โต๊ะนะควอนยูล“

ยูริพยักหน้าแล้วจัดการทำก๋วยเตี๋ยวให้กับเพื่อนทั้งสอง

.

.

.

“มาแล้ว...ก๋วยเตี๋ยวน้ำตกของซูกับเส้นเล็กต้มยำของแท“

ยูริวางชามกระเบื้องสีขาวลงบนโต๊ะแล้วกอดอกมองดูเพื่อนซ้นั่งทำตาลุกวาวกับก๋วยเตี๋ยวตรงหน้า

กินละน๊า~~~

ไม่รอช้า แทยอนและซูยองจัดการคว้าช้อนตะเกียบ

แล้วฟาดก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายทันที

.

.

.

เด็กสาวหน้าตาน่ารักกลุ่มหนึ่งที่กำลังจะเดินไปเรียนเห็นร้านยูริเปิดก็รีบเดินลั่ลล๊าเข้ามาทันที

พี่ยูลคะ~~~

พี่ยูล~~~

พี่ยูลขา~~

พี่ยูริ~~

พี่ยูล..หรือยูริหันไปตามเสียงเรียกแล้วส่งยิ้มให้กับเด็กสาวกลุ่มนั้นทันที

“ว่าไงจ๊ะเด็กๆ^_^“

“พวกเราอยากกินก๋วยเตี๋ยวค่ะ“

เด็กสาวทุกคนเอ่ยอย่างพร้อมเพรียง

“โอเค...นั่งรอเลยนะเดี๋ยวพี่จัดให้“

พี่ยูลหรือยูริส่งยิ้มละลายใจให้กับเด็กสาวก่อนจะเดินไปทำก๋วยเตี๋ยวให้เด็กสาวกลุ่มนั้น

.

.

.

“ไอ้แท....แกเห็นไรมั้ย“

“เห็นดิ่...เด็กพวกนั้นน่ารักมากกกกก“

ซูยองเหลือบไปมองโต๊ะด้านหลังของตนเอง

เห็นเด็กสาวกำลังยิ้มแย้มทำหน้าวิ้งค์ใส่เพื่อนรักก็อดที่จะตาร้อนไม่ได้

อิดฉาว่ะ!

.

.

.

“ก๋วยเตี๋ยวมาแล้วจ้า“

ยูริวางชามก่วยเตี๋ยวลงบนโต๊ะ

แล้วเดินกลับไปเอาอีกสองชามที่เหลือแล้วมาวาง

“พี่ยูลคะ....เป่าให้แพรหน่อยซิ่“

แพรเด็กสาวมัธยมปลายหน้าตาน่ารักเอ่ยขึ้น

“เอ่อ.....“

“พี่ยูลขา...ก๋วยเตี๋ยวของพลอยก็ร้อนค่ะ...เป่าให้พลอยด้วยนะนคะ“

พลอยเพื่อนของแพรหน้าตาน่ารักไม่แพ้กันเอ่ยขึ้นบ้าง

“โอ๊ย...พอเลยพลอยแพรพอเลย....พี่ยูลคะ...ป้อนให้พิมดีกว่าค่ะ“

นั่น...พิมพ์เพื่อนพลอยแพรเอามั่ง

“ทั้ง3คนนั้นน่ะหยุดเลยย่ะ....พี่ยูลขาป้อนให้เพรียวดีกว่านะคะ“

“เอ่อ.... “

ยูริถึงกับมึนไปกับเด็กสาว4พ. มันจะอะไรกันขนาดนี้เนี่ยเด็กสมัยนี้นี่!

.

.

.

“ควอนยูล! “

ซูยองเรียกเพื่อนซี้ที่ทำหน้าเอ๋อเหวอใส่เด็กสาวโอโม่ขาวสวยทั้ง4ทันที

“ลูกค้ามาเต็มร้านแล้วโว๊ย“

“อ่อ.....อ่านี่เด็กๆกินให้อร่อยนะ...พี่ขอตัวไปทำก๋วยเตี๋ยวก่อน“

ยูริยิ้มอีกครั้งแล้วเดินไปประจำตำแหน่ง

ก่อนจะนำเส้นมาลวกแล้วทำตามออร์เดอร์ที่ลูกค้าสั่งโดยมีแทยอนช่วยจดรายการให้

.

.

“น้องๆจ๊ะพี่ยูลมันไปขายก๋วยเตี๋ยวแล้ว....พี่ป้อนแทนน้องๆเองเอาป่ะ“

ซูยองไม่วายจะม่อเด็กสาวกลุ่มนั้นละผลที่ได้รับกลับมาก็คือ

ไม่!!

.

.

.

ยูริสะบัดตะกร้อด้วยความคล่องแคล่วแล้วนำเส้นหมี่ใส่ชาม

ส่วนมืออีกข้างก็สะบัดตะกร้อลวกเส้นแล้วนำเส้นใหญ่ใส่อีกชาม

“คอวนยูล...ไม่เอากระเทียมเจียวทั้ง2ชามเลยนะ“

“โอเค...เดี๋ยวจัดให้“

ยูริเอ่ยยิ้มๆแล้วจัดการนำหมูสับถั่วบดและพริกป่นใส่ลงไปในชาม

มะนาวเสี้ยวที่ถูกผ่าครึ่งบีบใส่ชามเรียบร้อย ยูริก็จัดการตักน้ำซุปราดใส่ชามที่มีเส้นหมี่

“เส้นหมี่ต้มยำได้แล้ว“

แทยอนที่รับออร์เดอร์อยู่ก็รีบนำก๋วยเต่ยวไปเสิร์ฟใหลูกค้าและอีกชามก็ตามมาติดๆเส้นใหญ่น้ำตกหมู

“เส้นใหญ่น้ำตกได้แล้วแท“

“โอเคๆๆ“

.

.

.

ซูยองที่รับออร์เดอร์อยู่อีกโต๊ะหนึ่งก็ถือชามเดินไปให้แทยอน

“ขอบใจเว้ยหยอง“

แทยอนที่กำลังง่วนอยู่กับการรับออร์เดอร์รับชามแล้วเดินไปเสริ์ฟให้ลูกค้า

ซูยองเดินมาที่ยูริแล้วพูดถึงรายการที่ลูกค้าสั่ง

“ควอนยูล....บะหมี่น้ำใสไม่งอก3ชาม“

“เส้นใหญ่แห้ง2ชาม“

“โอเค“

ยูริไม่รอช้ารีบทำตามออร์เดอร์ของซูยอง

.

.......

...........................

“ยุนอา...วันนี้ไปกินข้าวที่มหาลัยกันนะ“

เจสสิก้า เพื่อนสาวสุดสวยเอ่ยขึ้น

หลังจากเดินออกมาจากคอนโดที่อยู่ด้านหลังบ้านเช่าของยูริมาได้ซักพัก

“เจส...เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบกินข้าว“

ยุนอายิ้มน้อยๆแล้วมองตรงไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวคุ้นตาที่มีคนนั่งให้เต็มไปหมด

เจสสิก้าถอนหายใจแล้วมองตรงไปยังจุดเดียวกับที่เพื่อนสาวมองอยู่

“กินแต่ก๋วยเตี๋ยว...ไม่เบื่อรึไง“

ร่างสูงเพรียวหันมายิ้มให้เพื่อนสาวอีกครั้งแล้วส่ายศรีษะ

เจสสิก้าจึงได้แต่ทำใจเพราะคิดว่ายังไงซะวันนี้ก็คงไม่ได้กินข้าวอยู่ดี

.

.

.

ทันทีที่ยุนอาและเจสสิก้าเดินมาถึงร้าน

ซูยองก็รีบจัดการเคลียร์โต๊ะที่ติดอยู่กับหน้าร้านให้กับสองสาว

“น้องยุนอาจะสั่งอะไรดีจ้ะ“

“อืม....บอกพี่ยูลด้วยนะคะว่ายุนเอาเหมือนเดิม“

น้ำเสียงน่ารักๆของยุนอาเอ่ยตอบพลันมองไปยังคนที่สะบัดตระกร้อลวกก๋วยเตี๋ยว

เหมือนจะรู้ตัวว่าถูกมอง ยูริละออกจากหม้อก๋วยเตี๋ยวแล้วสบตากับยุนอา

.

.

.

“โอเคจ้ะ...เดี๋ยวพี่บอกควอนยูลมันให้นะ“

“แล้ว...เพื่อน้องยุนอาล่ะจ้ะทานอะไรดี^_^“

“ไม่กิน.... “เจสสิก้าเอ่ยแล้วหันไปหยิบน้ำที่แทยอนมาเสิร์ฟขึ้นจิบ

ซูยองเหวอไปเล็กน้อยแล้วยิ้มบางๆก่อนจะเดินไปหายูริ

.

.

.

.

“ควอนยูล....น้องยุนอาบอกว่าเอาเหมือนเดิม“

“อ๋อ...อื้ม“

ยูริทรุดลงไปนั่งด้านล่างแล้วหยิบห่อบะหมี่ยกขึ้นมาก่อนจะแกะถุงแล้วหยิบก่อนบะหมี่หยกออกมาหนึ่งก้อน

บะหมี่ยกสีเขียวถูกจับลงใส่ตระกร้อแล้วล้างน้ำเปล่าก่อนเพื่อให้แป้งออก

เมื่อล้างน้ำเปล่าแล้วยูริก็จัดการนำบะหมี่หยกไปลวกในน้ำร้อน

ยูริสะบัดตระกร้อขึ้นลงสองสามทีแล้วเคาะบะหมี่ใส่ชามเมื่อเห็นว่าเส้นได้ที่

จัดการนำน้ำมันกระเทียมเจียวใส่ชามแล้วคลุกเล็กน้อยไม่ให้เส้นติดกัน

ก่อนจะหยิบหมูแดงชั้นดีที่ทำเตรียมไว้มาใส่ชามจัดเรียงให้สวยงาม

ยูริใช้กระบวยตักลูกชิ้นหมูใส่ชามสามลูกเป็นครั้งสุดท้ายตามด้วยผัดโรยและพริกไทยเป็นอันเสร็จ

.

.

.

“ก๋วยเตี๋ยวได้แล้วค่ะ“

ยูริวางชามก๋วยเตี๋ยวลงบนโต๊ะเรียบร้อยก็ส่งยิ้มให้กับยุนอา..เด็กสาวที่เค้าแอบชอบ

“ขอบคุณค่ะ“ยุนอายิ้มตอบแล้วจัดการหยิบช้อนสั้นและตะเกียบมาคลุกบะหมี่

ก่อนจะม้วนเส้นสีเขียวกับหมูแดงเนื้อนุ่มเข้าปากเคี้ยวหงุบหงับๆ

.

.

.

เจสสิก้ามองดูนั่นดูนี่พอนึกอะไรขึ้นได้ก็หันมาจะคุยกับเพื่อนสาว

“เออนี่ยุน...ฉันน่ะ..... “

ร่างบางของเจสสิก้าต้องกลืนคำพูดลงไปในคอทันที

ใบหน้าสวยหวานกลับขึ้นสีเสียเฉยๆ

“เจส...เธอเป็นอะไร“

มือเรียวโบกไปมาตรงหน้าเพื่อสาวซักพัก เพื่อเรียกสติ

“เอ่อคือ....ฉัน“

“ฉันอะไรล่ะเจส...พูดมาซิ่“

ยุนอาซักไซร้ไง่เรียงอีกครั้งเพราะรู้สึกรำคาญนิดๆที่เพื่อนสาวเริ่มติดอ่าง

.

.

เจสสิก้าก็มองไปทางยูริแล้วระบายยิ้มออกมาเต็มไปหน้า

“ฉันอยากกินก๋วยเตี๋ยว^_^“

“รบกวนทำก๋วยเตี๋ยวให้ฉันทานหน่อยนะคะ"

.
.
.

และแล้วชามก๋วยเตี๋ยวก็ถูกวางตรงหน้าของเจสสิก้า

เส้นหมี่ต้มยำน่าทานส่งกลิ่นหอมหวนยั่วน้ำลาย เจสิก้าไม่รอช้ารีบคว้าเอาตะเกียบและช้อนสั้นมาจัดการทันที

“นี่เจส...ค่อยๆกินก็ได้เดี๋ยวติดคอพอดี“

ยุนอานั่งมองเพื่อนสาวกินอย่างไม่ห่วงสวยก็อดบ่นไม่ได้

“อึก....ก็มันอร่อยนี่นา...อร่อยแบบไม่ต้องปรุงเลยอ่ะ...บลาๆๆ“

หลังจากกลืนก๋วยเตี๋ยวเจสสิก้าก็ร่ายยาวถึงความอร่อย

ไม่พอแค่นั้นเจสสิก้ายังส่งยิ้มหวานๆไปให้แม่ค้าก๋วยเตี๋ยวผิวเข้มที่ยืนมองเธอกับยุนอาอีกด้วย

แม่ค้าก็เท่ห์ก๋วยเตี๋ยวก็อร่อย.....สิก้าปลื้มค่ะ>.<

“คุณทำก๋วยเตี๋ยวอร่อยมากเลยนะคะ“

เจสสิก้าชมยูริไม่ขาดปาก ยูริยิ้มที่มุมปากเล็กๆแล้วเอ่ยกับเจสสิก้า

“ถ้าอร่อยก็มาทานอีกนะคะ“

“ค.....ค่ะ...ฉันจะมาทานทุกวันเลยค่ะ“

เจสสิก้าที่ตกอยู่ในภวังค์ความเพ้อก็แทบจะเก็บอาการไว้ไม่อยู่ อยากจะขอเบอร์มือถือยูริซะด้วยซ้ำ

ยุนอาเริ่มไม่ค่อยไว้ใจเพื่อนตนเลยเร่งให้เจสสิก้ากินให้เสร็จๆแล้วจะได้ไปมหาลัย ซึ่งเจสสิก้าเองก็ไม่อยากรีบกินอยากอยู่มองยูริ แต่ถึงกระนั้นเห็นสายตาดุๆของยุนอาจึงรีบกินแทบไม่ทัน

ส่วนยูริหลังจากเจอเจสสิก้าสง่ยิ้มหวานให้ก็แอบอายเล็กๆไม่กล้ายืนอยู่เสวนาต่อเลยขอตัวไปขายก๋วยเตี๋ยว

ขืนอยู่นานมีหวังได้โดนเจสสิก้ากลืนไปทั้งตัวก็เป็นได้

.

.

.

“นี่ค่ะค่าก๋วยเตี๋ยว...ยุนไปก่อนนะคะ“

ยุนอาวางเงินค่าก่วยเตี๋ยวสองชามไว้บนโต๊ะแล้วรีบลากเพื่อนสาวสุดซี้ออกจากร้านยูริหลังจากทานเสร็จ

แทยอนเก็บเงินและเก็บชามเอาไปไว้ในบ้านเรียบร้อยก็เดินตรงมาหายูริ

“ดูท่าเพื่อนน้องยุนอาจะชอบแกว่ะควอนยูล“

“ไม่หรอก..แทก็พูดเกินไป“

แทยอนส่งเงินค่าก๋วยเต่ยให้ยูริเรียบร้อยก็ยังพูดต่อ

“ฉันไม่ได้พูดเกินไปนะ..เพื่อนน้องยุนอาดูท่าจะชอบแกจริงๆ“

“เออจริงฉันเห็นด้วยกับไอ้แท“

ซูยองที่จัดการล้างจานอยู่ในบ้านก็เดินออกมาสมทบกับเพื่อนทั้งสอง

เพราะระหว่างที่ล้านจานก็แอบสังเกตุมองไปด้วย

“ฉันว่าน้องยุนอาก็น่ารักดีนะ...ส่วนเพื่อนน้องยุนอาก็น่ารักสวยด้วย“

“โอ๊ยยเลือกไม่ถูกเลยว่ะ“ซูยองเริ่มเข้าโหมดเพ้อ

คิดว่าถ้ามีแบบยูริบ้างก็คงจะดีไม่หยอก

“เค้ามาชอบควอนยูลไม่ได้ชอบแก“

แทยอนแอบจิกกัดเพื่อนตัวสูงแล้วหันไปคุยกับยูริต่อ

“นี่ควอนยูลถ้าหากเพื่อนน้องยุนอา“

“เค้าชื่อเจส“

“เออนั่นแหล่ะเจส...ชอบแกจริงๆแกจะทำไง“

“เค้าไม่ชอบฉันหรอก..เลิกพูดเถอะลูกค้ามาอีกแล้ว“

ยูริตัดบทแล้วสนใจลูกค้ากลุ่มหนึ่งที่กำลังเข้ามานั่งที่โต๊ะ

แทยอนและซูยองบ่นยูริเล็กน้อยที่ไม่ยอมให้คำตอบแถมยังตัดบทไม่สนใจ

แต่ก็ทำอะไรไม่ได้จึงไปทำหน้าที่เป็นเด็กรับออร์เดอร์ต่อไป

.

......

.......................

มหาวิทยาลัย

หลังจากลากเจสสิก้าออกมาจากร้านก๋วยเตี๋ยว   ยุนอาก็ต้องมานั่งฟังเพื่อนสาวพร่ำพรรณาถึงยูริ

ดีหน่อยที่ตอนเรียนเจสสิก้ายังแยกแยะตั้งใจฟังที่อาจารย์บรรยายทำให้ยุนอาหายระคายขี้หูได้บ้าง

“เอาล่ะเดี่ยวอาจารย์จะให้ทำรายงานนะจับคู่กัน“

อาจารย์สั่งงานกับนักศึกษาในห้องเรียบร้อย ภายในห้องก็เกิดเสียงดังอื้ออึงเพราะหาคู่กันจับเพื่อทำรายงาน

“ยุนอา...เธอต้องคู่ฉันนะ“เป็นเจสสิก้าที่นั่งเลคเชอร์บนกระดานเอ่ยกับยุนอา

“แน่นอนฉันจะคู่กับใครได้ล่ะจ๊ะ....

“แล้วนี่อาจารย์ให้ส่งวันไหนเธอจดไว้รึปล่าวเจส“

“จดแล้ว...ส่งวันศุกร์อ่ะ...งั้นฉันไปค้างที่คอนโดยุนอาละกันนะ“

เจสสิก้าส่งสายตาวิ้งค์ๆให้กับยุนอาซึ่งยุนอาเองก็พยักหน้าตอบ

เมื่อตกลงกันเรียบร้อย สองสาวก็พากันเก็บข้าวของใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องเรียน

.

.

.

“น้องยุนอา...น้องเจสสิก้าครับ“

ชายหนุ่มผิวขาวตัวสูงหน้าตาหล่อเหลาแบบเกาหลีอินเทรนด์วิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้ายุนอา

เจสสิก้าและยุนอาหยุดเดินแล้วมองชายหนุ่ม

“น้องยุนอา...น้องเจสสิก้าไปทานข้าวกับพวกพี่นะครับ“

ซีวอนเอ่ยชักชวนสองสาวตรงหน้า ใจนั้นก็เต้นตุ๊มๆต่อมๆรอลุ้นว่าสองสาวสวยจะตกลงหรือไม่

ยุนอาไม่ค่อยชอบสุงสิงกับซีวอนเท่าไหร่จึงหันไปขอความเห็นจากเจสสิก้า

“เจส...เอาไง“

“อืม...“เจสสิก้าคิดไม่ตกว่าจะรับปากดีหรือไม่แต่เธอก็ต้องหนักใจ

ถ้ารับปากว่าไปเธอกก็ต้องเจอกับรุ่นพี่ดงเฮเพื่อนของซีวอนที่พยายามเทียวไล้เทียวขื่อตามจีบเธอตั้งแต่ปี1

จนเธอขึ้นปี2ก็ยังตามจีบไม่เลิก ซึ่งมันทำให้เจสสิก้ารำคาญมาก

ยุนอาเองก็รำคาญเหมือนกันเพราะเธอไม่ค่อยจะชอบรุ่นพี่ซีวอนซักเท่าไหร่และที่สำคัญเธอไม่ชอบกินข้าว

“ทานข้าวที่โรงอาหารมหาลัยไม่ได้ไปไหนไกล...อีกอย่างพวกพี่ก็เลี้ยง“

“ไปเถอะนะครับ“ซีวอนเอ่ยกับสองสาวด้วยความสุภาพ

“คือเราสองคนเพิ่งทานก๋วยเตี๋ยวมา...ยังอิ่มอยู่เลยอ่ะค่ะ“

“ไว้คราวหน้าละกันนะคะ“

เจสสิก้าปฏิเสธนุ่มๆ แล้วส่งยิ้มให้ซีวอน

ชายหนุ่มที่โดนปฏิเสธก็ได้แต่ทำหน้าเสียดายเค้าจึงบอกกับสองสาวว่าไม่เป็นไรไว้คราวหน้าจะมาชวนใหม่

ก่อนจะวิ่งไปหาเพื่อนๆของเค้าที่โรงอาหาร

เจสสิก้าและยุนอาส่ายหน้าไปมาพวกเธอเบื่อกับการตื๊อของรุ่นพี่ซีวอนมาก

บอกปฏิเสธไปแล้วก็หลายรอบชิ่งแล้วก็หลายครั้ง

รุ่นพี่ก็น่าจะรู้บ้างว่าพวกเธอไม่ชอบแต่ก็ไม่รู้ตัวกันซักที

“น่าเบื่อเนอะยุนอา“

“นั่นซิ่...ตามตื๊ออยู่ได้น่ารำคาญจริงๆ“

สองสาวบ่นอุบอิบตลอดทางจนกระทั่งถึงห้องเรียนต่อไปทั้งคู่ก็หยุดบ่นแล้วเข้าเรียนวิชาต่อไป

.

.....

................

ยูริ แทยอนและซูยองยังขายก๋วยเตี๋ยวไปเรื่อยๆ และคนที่มากินก็เยอะมากกว่าเดิม

แต่ทั้งสามก็ไม่ได้บ่นเลยซักนิด ยังคงตั้งใจขายก๋วยเตี๋ยวและเสิร์ฟก๋วยเตี๋ยวกันอย่างขมักขเม้น

จนกระทั่งเวลาบ่ายโมง......

ก๋วยเตี๋ยวของยูริก็หมดไม่เหลือซักอย่าง แม้กระทั่งน้ำซุป

 .

.

.

“เฮ้อ.....คนเยอะจริงๆ“

ซูยองเก็บโต๊ะเก็บชามเรียบร้อยก็มานั่งพักที่เก้าอี้พลาสติกทรงเหลี่ยมสีแดง

แทยอนก็นั่งพักบ้างเพราะตั้งแต่เช้าเค้ายังไม่ได้นั่ง

แถมพอจะไปกินน้ำคนก็เข้าร้าน น้ำท่าไม่ได้กินอย่างน้อยๆนั่งพักซักนิดก็ยังดี

“อ่ะ.... “

ยูริยื่นแก้วน้ำสเตนเลสเย็นเจี๊ยบให้กับเพื่อนทั้งสอง

ซูยองและแทยอนรับน้ำมาแล้วดื่มแก้กระหาย...

“ไงล่ะ...เหนื่อยใช่มั้ย..ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องช่วยก็ไม่เชื่อ“

ยูริบ่นเพื่อนทั้งสองแล้วคว้าเอ้าอี้มานั่งบ้าง

“ถ้าฉันกับไอ้แทไม่ช่วยแล้วแกคนเดียวจะทันมั้ย“

“ใช่...ถึงพวกฉันจะเหนื่อยแต่สำหรับแกแล้วฉันยินดีว่ะควอนยูล“

“แต่แกช่วยฉันแบบนี้มาหลายเดือนแล้วนะ...ฉันบอกตรงๆฉันเกรงใจ“

ยูริก้มหน้าลงแล้วมองพื้นถนนด้วยความเศร้าสร้อย

“อย่ามาเศร้าแถวนี้ดิ่วะควอนยูล“

ซูยองผู้ไม่นิยมความดราม่าจึงพูดกับยูริด้วยน้ำเสียงติดหยอกเย้า

เช่นเดียวกับแทยอน ที่พอเห็นยูริเศร้าก็ต้องเป็นอันปลอบให้ยูริขำไปซะทุกที

“เนี่ยไอ้หยองมันบอกจะจีบน้องยุนอา“

“ฉันบอกว่าถ้าไม่อยากโดนกระบวยฟาดหัวก็ลองดู“

ได้ผล..ยูริถึงกับหัวเราะออกมา

“แหม...ก็คนแถวนี้ไม่ยอมบอกน้องเค้าซักทีว่าชอบ

“ฉันก็ว่าจะเสียบแทน“

“เออ...แล้วเมื่อไหร่ยูลจะบอกกับน้องยุนอาล่ะ“

“เออนั่นดิ่....เมื่อไหร่จะบอก“

“เฮ้อ...ยุนอาไม่ชอบฉันหรอก“

“ฉันมันก็แม่ค้าขายก๋วยเตี๋ยวธรรมดาๆ“

โห่!

ทั้งซูและแทต่างโห่ใสโดยมิได้นัดหมาย กล้ามากที่ยูริพูดแบบนี้

“ใครว่าไม่ชอบวะ...ฉันเห็นมากินก๋วยเตี๋ยวร้านแกทุกวัน“

“ใช่....วันไหนแกไม่ขายน้องเค้าก็ไปตลาดถามหาแกจากฉันทุกที“

แทยอนพูดแล้วนึกถึงวันที่ยูริไม่สบายแล้วไม่ได้ขายก๋วยเตี๋ยว

ตอนนั้นเค้ากำลังเข็นผักก็เจอยุนอาลงจากรถมอร์ไซค์รับจ้าง

แล้วปรี่มาถามหายูริพอให้คำตอบไป ว่ายูริเป็นไข้ไม่สบาย

ยุนอาก็รีบซื้อยาแล้วไปหายูริถึงที่บ้านแล้วดูแลจนยูริหายไข้

“ถ้าคนเค้าไม่ชอบจริงๆเค้าก็ไม่ลงทุนไปดูแลแกตอนแกไม่สบายหรอก...เพื่อนรึก็ไม่ใช่“

แทยอนพูดให้ยูริสำนึกและเข้าใจว่ายุนอาชอบโดยมีซูยองช่วยเสริมอีกแรง

“แล้วถ้าเค้าไม่ชอบแกจริงๆ....ก็คงไม่มากินก๋วยเตี๋ยวแกตั้งแต่ไก่โห่ไม่คอยมาให้แกเห็นหน้าทุกวันหรอก

ทุกครั้งที่ยุนอาเดินมาหายูริที่ร้านก็จะคอยอุดหนุนและช่วยยูริเสิร์ฟก๋วยเตี๋ยว

เว้นซะแต่ว่าวันไหนยุนอามีเรียนก็จะมากินก๋วยเตี๋ยวอย่างเดียว

ยูริเป็นคนที่ไม่เคยมีความรักมาก่อนจึงไม่ได้สังเกตุเลยว่ายุนอาเองก็ชอบตนเหมือนกัน

จึงได้แต่คิดไปเองว่ายุนอาอัธยาศัยดีและใจดีต่อเพื่อนมนุษย์การกระทำจึงพบเห็นได้ทั่วไปไม่ได้พิเศษอะไรนัก

แถมยังเป็นลูกค้าประจำเลยไม่คิดอะไรมาก

“แต่ยุนอาไม่เคยแสดงออกเลยนะ...ว่าชอบฉันน่ะ“

เฮ้อ......

แทยอนและซูยองถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย

ทำไมเพื่อนเค้าถึงได้ซื่อบื้อนักก็ไม่รู้

“น้องเค้าทำขนาดนี้แกยังไม่รู้ตัวอีกใช่มั้ย“ซูล่ะเซ็ง

“ที่ฉันพูดไป...แกคงไม่เข้าใจเลยซิ่นะ“แทล่ะเครียด

“แล้วฉันต้องทำไงอ่ะ....ฉันถึงจะรู้ว่าน้องยุนอาเค้าชอบฉัน“

ยูริผู้ไม่ประสีประสาต่อความรักถามกับเพื่อนทั้งสอง

ซูยองและแทยอนอยากช่วยเพื่อนรักจึงคิดแผนการครู่หนึ่ง

ทั้งสองต่างนึกขึ้นได้ว่าเจสสิก้าชอบยูริ

“แกลองทำตัวสนิทสนมกับเพื่อนน้องเค้าดูดิ่วะ“

“ถ้าน้องเค้าหึงนั่นแหล่ะ...น้องเค้าชอบแก“

“ฟันธง!“

แทยอนแหงะไปมองเพื่อนตัวสูง มันกะเอาจริงเลยดิ่ -*-

“จะดีหรอวะ..... “

“ดีที่สุดแล้วยูลเอ้ย...แค่ลองดูเฉยๆไม่ได้ให้แกไปจีบเจสเค้าซักหน่อย“

แทยอนพยักหน้าหงึกหงักเห็นพ้องต้องกันกับซูยอง และก็หวังว่าแผนที่คิดมันจะสำเร็จ

“เอางั้นก็ได้.... “

ยูริรับคำอย่างน้อยๆเค้าเองจะได้มั่นใจว่ายุนอาก็ชอบเค้าเหมือนกัน

“งั้นเราไปช่วยกันเก็บร้านเหอะ...เดี๋ยวฉันจะได้ไปขับตุ๊กๆ...“

“ไอ้แทจะได้ไปเก็บค่าแผงต่อ“

ว่าแล้วทั้งสามก็พากันเก็บร้าน แทยอนเก็บโต๊ะและขนเก้าอี้ไปไว้ในบ้าน

ซ่วนซูยองก็ทำหน้าที่ล้างจานล้างแก้วน้ำ ส่วนยูริก็เก็บพวกหม้อก๋วยเตี๋ยวกระบวยตระกร้อ เรียกง่ายๆว่าอุปกรณ์ทำมาหากินเข้าไปล้าง ก่อนจะนำรถเข็นก๋วยเตี๋ยวเข้าไปจอดในบ้านเป็นลำดับสุดท้าย

.

.............

...........................

เวลา3โมงเย็น....สองสาวยุนเจสเลิกเรียนพอดี

ป้ายรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัย

เจสสิก้าแยกกับยุนอาหน้าป้ายเพราะต้องรีบกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้ากับโน๊ตบุ๊ค

“ไว้เจอกันที่คอนโดนะยุนอา

“จ้ะ...“

ยุนอาโบกมือให้เจสสิก้าที่ขึ้นรถตู้ แล้วกลับมทายืนรอรถเมล์

เมื่อรถเมล์มาจอดยุนอาก็รีบวิ่งขึ้นรถเมล์ทันที เดี๋ยวจะไม่ทันเพราะเป็นรถฟรีไม่เสียตังต้องรีบๆ

.

.

.

แทยอนเห็นยุนอาเดินผ่านตลาดพอดีจึงรีบทัก

“อ้าวยุนอา...กลับมาแล้วหรอ“

“ค่ะ....พี่แทมาเก็บค่าแผงหรอคะ“

แทยอนพยักหน้าตอบแล้วเรียกให้แม่ค้าจ่ายค่าแผง

ยุนอาก็เดินตามแทยอนพลางคุยไปด้วย เธอเองก็ม่รู้จะรีบกลับไปทำไม

ใจจริงช่วงเวลาแบบนี้ก็อยากจะไปหายูริ

แต่เห็นว่าเค้าขายก๋วยเตี๋ยวแต่เช้าเลยไม่อยากกวน

“มาเดินตามพี่...เดี๋ยวยูลมันมาเห็นเข้าก็เป็นเรื่องหรอก“

ระหว่างรอแม่ค้าควักเงินแทยอนก็แซวยุนอา

“อย่างพี่ยูล...คงไม่หึงยุนหรอกค่ะ“

“ก็ไม่แน่หรอก...แล้วเมื่อไหร่ยุนจะบอกยูลมันล่ะว่าชอบ“

“พี่ยูลไม่ชอบยุนหรอกค่ะ....เค้าไม่คิดที่จะมองยุนด้วยซ้ำ“

ยุนอาสลดเป็นกวางโดนต้ม นึกอยากพูดกับยูริตรงๆว่าชอบแต่ก็ไม่กล้า

กลัวยูริจะคิดไม่ตรงกันกับเธอ

เฮ้อ....ไอ้สองคนนี้มันเหมือนกันเลยแฮะ - -*

แทยอนนึกในใจอย่างเอือมระอา  แต่ถึงกระนั้นต้องกระตุ้นซักหน่อย

“วันนี้ยูลมันบอกว่าเพื่อนยุนน่ารักน่ะ“

ยุนอาถึงกับสะดุดฝุ่น เหม่งจะลงพื้นปูนให้ได้(เว่อร์)

เงียบเลย...ใส่ไฟต่อเคอะ

“ท่าทางยูลมันจะสนใจอยู่นะ....พี่ว่ายุนรีบๆบอกมันไปเถอะ“

“เดี๋ยวมันไปชอบเพื่อนยุนเข้าจะแย่นะ“

“ก็ช่างพี่ยูลเค้าซิ่คะ...อยากชอบเจสก็ชอบ...ยุนก็ไม่ได้ว่าอะไร“

พูดไปใจก็หวิวๆ ยุนอาแทบอยากตบปากตัวเองซะจริง

“งั้นก็ตามใจนะ...ยูลมันคงคิดว่ายุนไม่สนใจมันแหล่ะมันเลยมองหาคนอื่น“

“ยุนไม่สนใจที่ไหนกัน...พี่ยูลต่างหากไม่สนใจยุน!“

คิดแล้วก็อดโมโหไม่ได้ อุตส่าห์ลงทุนไปกินก๋วยเตี๋ยว

หาเวลาไปเจอหน้าตลอดแบบนี้ยังดูไม่ออก? แถมตอนไม่สบายก็ยังดูแลแบบนี้ยังหาว่าไม่สนใจกันได้ไง

“ยุนเบาๆ...คนมองกันทั้งตลาดละ“

แทยอนปราเด็กสาวน้อยๆ ยุนอาที่เหวี่ยงไปนิดได้สติจึงลดเสียงให้เบาลง

“แล้วจะกลับตอนโดเลยป่ะ“

“ก็คงงั้นแหล่ะค่ะ“

“เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ“

“ไม่เป็นไรค่ะ...ยุนนั่งวินเข้าไปดีกว่า“

“กลับก่อนนะคะพี่แท...แล้วเจอกันค่ะ“

ยุนอายิ้มให้แทยอนนิดนึงแล้วเดินออกจากตลาดไปขึ้นวินมอร์ไซค์กลับคอนโด

“เฮ้อ...นี่ฉันใส่ไฟเยอะไปป่ะวะ“

แทยอนพึมพำแล้วเก็บค่าแผงต่อ

.

.

.

“ยูลเดี๋ยวฉันไปขับรถตุ๊กๆก่อนนะ...ดึกๆเจอกัน“

ซูยองโบกมือลาแล้วเดินไปยังรถตุ๊กคู่ใจ

ก่อนจะสตาร์ตรถแล้วบิดขันเร่งออกไปขับรับผู้โดยสารขาประจำ

ยูริมองดูรถตุ๊กๆของซูยองจนลับตาก็กำลังจะหมุนตัวเข้าบ้าน เผอิญได้ยินเสียงมอร์ไซค์จึงหันไปมอง

ยุนอา~~!  

ยูริเพ้อแล้วยิ้มหวานให้ แต่ทว่า

เชิ่ด!

ยุนอาที่โดนแทยอนใส่ไฟกลับเชิดหน้าใส่ยูริเสียเฉยๆ

ทำเอายูริถึงกับหุบยิ้มไม่ทันกันเลยทีเดียว

.

.

.

“เชอะ...ทำมาเป็นยิ้ม“

ยุนอาลงจากรถมอร์เตอร์ไซค์แล้วบ่นงุบงิบๆ

“น้องครับ...10บาทครับ“คนขับทวงตังบ่นอะไรก็ไม่รู้ไม่จ่ายซํกที

นึกขึ้นได้ว่ากำลังหงุดหงิดจึงหยิบเอาเหรียณ10ส่งให้คนขับมอร์ไซค์

แล้วเดินกระแทกเท้าเข้าไปในคอนโด

.

.

.

ยุนอาเดินเข้ามาในห้องพักแล้วจัดการถอดรองเท้าแล้วปิดประตูล็อคลูกบิด

ก่อนจะเดินเอากระเป๋าใบสวยไปเก็บไว้ในห้องนอน

ห้องพักของยุนอาไม่ใหญ่และก็ไม่เล็กจนเกินไป ภายในห้องมีห้องนอน1ห้องซึ่งเดินตรงไปก็จะเจอห้องนอน

ขวามือจะเป็นห้องน้ำไม่หรูหราไม่มีอ่างจากุดชี่มีแค่ฝักบัวธรรมดา

ส่วนด้านนอกก็จะมีทีวีและโซฟาไว้นั่งดูหนัง ซ้ายมือก็จะเป็นส่วนห้องครัวมีโต๊ะกินข้าวก็ตั้งพร้อมสรรพอยู่ในนั้น

หญิงสาวเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดนักศึกษาเป็นเสื้อสีชมพูกับกางเหงส์ยีนส์ขาสั้นเรียบร้อย

ก็หอบหนังสือมาวางไว้ที่โต๊ะรับแขก แล้วหย่อนตัวนั่งที่โซฟารอเจสสิก้า

.

.

.

ก็อก ก็อก ก็อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ยุนอาจึงเดินไปที่ประตู

“เจส...เข้ามาซิ่“

เจสสิก้าเดินเข้ามาในห้องแล้วถออดรองเท้าก่อนจะเดินตรงไปยังโซฟา

ตุ่บ

กระเป๋าโน๊ตบุ๊ควางลบบนโต๊ะรับแขกเรียบร้อย

มือบางของเจสสิก้าก็กดปุ่มเพื่อเปิดโปรแกรม

.

.

“นี่ยุนอา...ตอนฉันนั่งวินมา...ฉันเจอยูริด้วยล่ะ“

เจสสิก้าเริ่มเข้าโหมดเพ้ออีกครั้ง เพราะทางที่จะมาคอนโดต้องผ่านหน้าบ้านยูริ

เธอเห็นเค้ากำลังรดน้ำต้นไม้หน้าบ้านก็แทบอยากจะบอกให้ลุงคนขับจอดซะเดี๋ยวนั้น

แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเกรงใจ 

นี่ถ้าไม่ติดว่ายุนอารอและทำรายงาน

ป่านนี้เจสสิก้าคงลั่ลล๊ากับลงไปช่วยยูริรดน้ำต้นไม้ทำแคะนแนสานความสัมพันธ์ก็คงได้

“คนอะไรก็ไม่รู้เท่ห์...สวยหล่อ...ดูดีเพอร์เฟคมวากกก“

“เว่อร์ไปแล้วเจส... “

“ไม่เว่อร์นะพูดเรื่องจริง...ยูริเค้าดูดีสมาร์ทมากอ่ะ“

ยุนอาเริ่มหงุดหงิดเล็กๆแต่ไม่ได้สแดงอาการอะไรออกมามากนัก

เธอจึงตัดบทเมื่อเจสสิก้ากำลังจะเข้าสู่โหมดพร่ำเพ้อ

“เจสฉันว่าเรารีบทำดีกว่า...เดี๋ยวงานไม่สเร็จ“

“อ่า...ก็ได้“

.

.......

........................

“วันนี้ขายได้เยอะเลยนะเนี่ย”

ยูรินำเงินที่ขายก๋วเตี๋ยวหยอดใส่ปี๊บแล้วนำฝามาปิด

ก่อนจะยกปี๊บนั้นเก็บเข้าตู้เสื้อผ้าล็อกกุญแจอย่างดี

“ไว้สอบเข้ามหาลัยได้แล้ว...ค่อยเก็บเงินเช่าตึกแถวหน้าตลาดละกัน“

ความฝันของยูริคือการเก็บเงินแล้วเช่าตึกแถวเพื่อขายก๋วยเตี๋ยว นี่คือสิ่งที่เค้าตั้งใจไว้

ตึกแถวที่ว่าก็อยู่ฝั่งตรงข้ามตลาดไม่ไกลจากบ้านเช่ามาทำเลดีคนเยอะ

ถ้าเปิดร้านที่นั่นรับรองได้ว่าขายดีเป็นเทน้ำเทท่า หากแต่ตอนนี้ยูริต้องเก็บโครงการนั้นไป

เพราตัวเองจะต้องเรียนต่อมหาวิทยาลัยจึงต้องนำเงินที่เก็บหอมรอมริบมาใช้ในส่วนของการศึกษา

ยูริเป็นลูกกำพร้าโตมาในสถานรับเลี้ยงเด็ก

ไม่มีใครอุปการะชีวิตรันทดมากพอโตมาก็มีป้าแก่ๆเอาไปเลี้ยง

ป้าคนนั้นมีอาชีพขายก๋วยเตี๋ยวขายดีมาก คนเข้าร้านตลอด

ยูริก็คอยช่วยตลอดเพราะสำนึกในบุญคุณที่ป้านำเธอมาเลี้ยง

อยู่มาวันนึงป้าที่เธอเคารพลื่นล้มในห้องน้ำหัวฟาดพื้นเสียชีวิต

ยูริเสียใจมากกกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะไม่มีหลักให้ยึด

เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด เมื่อป้าเสียไปลูกๆของป้าคนนั้นก็มายึดร้านของป้า

แล้วไล่ยูริออกจากบ้านเหมือนหมูเหมือนหมา ยูริไม่มีแม้กระทั่งเงิน

และไม่รู้จะไปพึ่งใครที่ไหน ดีที่เจอแทยอนและซูยองเพื่อนซี้ที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกันมาเจอ

จึงขออาศัยอยู่กับสองคนนั้น เมื่อเวลาผ่านไปแม่ของแทยอนเป็นเจ้าของตลาดนึกสงสารยูริ

ครั้นจะให้มาอยู่กินด้วยก็เห็นทีจะไม่ดีจึงจัดการหาบ้านเช่าให้ยูริอยู่

เธอให้ความเห็นว่ายูริต้องทำงานช่วยเหลือตัวเอง

ยูริเองก็เข้าใจจึงยอมมาอยู่ที่บ้านเช่าแห่งนี้

ตอนแรกยูริว่าจะหางานทำแต่ทำไปทำมาก็โดนโกงค่าแรงจึงเลิกทำ

แทยอนจึงแนะนำว่าให้ยูริขายก๋วยเตี๋ยวแข่งกับไอ้ลูกหลานป้าคนนั้นที่มันไล่ยูริ

ตอนแรกยูริว่าจะไม่ขายเพราะไม่อยากแย่งลูกค้าใคร แต่สุดท้ายก็ต้องขาย

เพราะแทยอนเอาเรื่องที่ยูริเคยทำก๋วยเตี๋ยวให้กินแล้วอร่อยมากไปบอกแม่

แม่แทยอนเลยขอให้ยูริขายก๋วยเตี๋ยวจะได้มีอาชีพเป็นของตนเองเลี้ยงตนเองได้

ยูริจึงยอมทำตามที่แม่ทแยอนบอก ส่วนซูยองก็คอยช่วยเหลือยูริไม่แพ้แทยอน

คอยไปส่งยูริที่ตลาดทุกวันไม่บ่นซักคำครั้นพอจะให้เงินค่ารถก็ไม่ยอม

รับ ยูริซึ้งน้ำใจกับเพื่อน2คนนี้มากและรักมากที่สุด

“ฉันสัญญาว่าจะตอบแทนทุกคนที่มีบุญคุณกับฉัน“

ยูริพูดกับตัวเองก่อนจะคว้าผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย

......

............

..........................

“อ๊า......เมื่อยจัง“

เจสสิก้าบิดขี้เกียจเล็กน้อยแล้วขยับไปนั่งที่โซฟา

ยุนอาถอดแว่นสายตาออกแล้วนั่งเท้าคางมองเพื่อนสาว

“นี่ยุนอา...สองทุ่มแล้วอ่ะฉันหิว“

“หิวหรอ....ห้องฉันไม่มีข้าวอ่ะต้องออกไปกินที่ตลาดแล้วล่ะ“

“ตลาดมีข้าวขายด้วยหรอ“

“มีซิ่..มีหลายอย่างเลย“

“งั้น...ไปกันเถอะฉันหิวละ“

.

.

.

สองสาวยุนเจสนั่งวินมอร์ไซค์จากหน้าคอนโดมาลงที่ตลาด พอจ่ายค่าวินเสร็จสรรพ ก็พากันเดินไปหาข้าวกิน

ตลาดนี้แยกออกเป็นโซนพวกของสด ผัก เนื้อสัตว์ ของชำจะอยู่ฝั่งด้านหน้า

ส่วนพวกอาหารของกินจะอยู่เลยไปทางด้านหลัง

“ยุน...ร้านอาหารเยอะมากเลยอ่ะ“

เจสสิก้ามองดูร้านค้าที่ตั้งเรียงรายอยู่ตรงหน้า คล้ายกับโรงอาหารที่มหาลัยไม่มีผิด

เธอนับถือเจ้าของตลาดจริงๆที่แบ่งโซนได้เป็นระเบียบเรียบร้อยขนาดนี้

“เจสอยากกินอะไรล่ะ.... “

“อืม...ฉันขอเดินดูก่อนละกัน“

“งั้นเดี๋ยวฉันไปนั่งรอที่โต๊ะนะ“

“อื้ม.... “

.

.

.

ยุนอามานั่งที่โต๊ะเพื่อรอเจสสิก้าซื้อข้าว

เห็นเพื่อนสาวเดินดูร้านนู้น แว่บไปร้านนี้ก็นึกขำ

“น้องยุนอา“

ซูยองที่เดินดูดน้ำเป๊ปซี่เห็นยุนอาจึงเดินเข้ามาทัก

“หวัดดีค่ะพี่ซูยอง....วันนี้มาช่วยพี่ซันนี่ขายข้าวแกงหรอคะ“

ร่างสูงพยักหน้าแล้ววางถุงเป๊ปซี่ลงบนโต๊ะ

“ที่จริงตอนแรกพี่ขับรถตุ๊กๆอยู่นะ...

แต่ซันนี่โทรมาบอกว่าลูกน้องลาป่วยก็เลยต้องมาช่วย....แอบเสียดายผู้โดยสารชะมัด“

“ทำไมคะ...ผู้โดยสารน่ารักหรอ“

“แม่นแล้วน้องยุนอา“

ซูยองนึกแล้วยังไม่หายเสียดาย ขาวสวยหมวยเอ็กซ์หยองล่ะปลื้ม

“ระวังพี่ซันนี่จะเอาทัพพีปาใส่หัวนะคะ“

“เฮ้ย....พี่พูดเล่นเฉยๆหรอกน่า“ซูยองแก้ตัวน้ำขุ่นๆ

ทั้งสองคุยไปได้ซักพัก เจสสิก้าก็เดินมาพร้อมกับจานข้าวหมูแดงและน้ำซุป

ยุนอาจึงขอตัวไปซื้ออะไรกินบ้าง

“หวัดดีค่ะ“เจสสิก้านั่งฝั่งเดียวกับยุนอาแล้วทักทายซูยอง

“หวัดดี...ฉันชื่อซูยอง“

“ฉันเจสสิก้าค่ะ...เรียกเจสก็ได้“

หญิงสาวสอดส่ายสายตามองดูว่าร้านน้ำอยู่ไหนแต่ไม่เห็นจึงถามซูยอง

“ไม่ทราบว่าร้านน้ำอยู่ตรงไหนหรอคะ“

“อ๋อ...อยู่ด้านหลังน่ะ...เดี๋ยวฉันไปซื้อให้ก็ได้“

ซูยองที่เห็นสาวสวยเป็นไม่ได้จึงรีบอาสาไปซื้อน้ำให้เจสสิก้า

ตอนแรกเจสสิก้าปฎิเสธแต่ซูยองไม่ยอมยืนกรานจะไปซื้อให้ได้

เจสสิก้าจึงตกลงให้ซูยองไปซื้อน้ำและก็ซื้อเผื่อยุนอาด้วย

.

.

.

ยุนอาเดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมกับถ้วยก๋วยจั๊บน้ำข้นก่อนจะหย่อนตัวนั่งข้างเจสสิก้า

“กินอะไรอ่ะยุน“

“ก๋วยจั๊บ“

“เส้นอีกแล้ว...ไม่เบื่อรึไง“

“ไม่เบื่อหรอก.... “

“นี่....รู้ตัวป่าวว่าเธอน่ะผอมจะแย่อยู่แล้วนะ“

“ยังไงเส้นมันก็ไม่อิ่มเหมือนข้าวหรอก....หัดกินซะมั่งข้าวอ่ะ“

“กินเส้นก็เหมือนกินข้าวนั่นแหล่ะ“ยุนอาตอบยิ้มๆแล้วลงมือกินก๋วยจั๊บ

“เฮ่อ...เหมือนตรงไหนกัน“

เจสสิก้ารู้ว่ายุนอาไม่ชอบกินข้าว แต่เธอเองก็ไม่นึกว่าจะไม่ชอบถึงขนาดที่ว่าไม่ยอมกินข้าวเลย

ยุนอาไม่พูดอะไรเพราะกำลังกินก๋วยจั๊บ

แล้วเธอก็ไม่ได้ฟังเสียงบ่นอุบอิบของเพื่อนสาวที่บอกว่าให้ตนกินข้าว

“น้ำมาแล้วจ้ะ“

ซูยองเดินกลับมาพร้อมกับน้ำ2ขวดน้ำแข็งเปล่า2แก้ว

“ขอบคุณค่ะ“

เจสสิก้าขอบคุณแล้วจะเอาเงินค่าน้ำให้ซูยองแต่ร่างสูงกลับไม่รับ

ยุนอามองทั้งสองด้วยความแปลกใจแต่ก็มิได้นำพาอะไรมาก

.

.

.

 “ซูยอง!!!!!“

ซันนี่เท้าสะเอวมือซ้ายก็กำทัพพีจนแน่น

อะจึ๊ย

ซูยองหันไปมองเห็นแฟนสาวยืนทำหน้าโหดก็รีบเดินเข้าไปหา

“ซะ...ซันนี่เรียกเค้าทำไมอ่ะ“

“มัวทำอะไรอยู่ห๊ะ....คนเข้าร้านเยอะแยะทำไมไม่มาช่วย“

ก็...กำลังจะไปอยู่จ้ะ

ให้ไวเลย...ให้ไว

จ้ะๆๆ

ซูยองลาสองสาวยุนเจสได้ก็รีบก้าวฉับๆไปยัง้รานข้าวแกงของซันนี่ทันที

ส่วนซันนี่ก็เดินตามแถมยังบ่นไล่หลังไม่เลิก

เดี๋ยวกลับบ้านไปเจอแน่ไอ้หยอง!

.

.

.

“โหดเนอะ“

เจสสิก้าพูดกับยุนอาไม่คิดเลยว่าซูยองจะมีแฟนไซส์มินิแถมยังพ่วงความโหดได้ขนาดนี้

“พี่ซันนี่ก็เป็นแบบนี้แหล่ะ“

“นี่เธอรู้จักหรอ“

อื้ม..ก็รู้จัก“

“รู้จักทั้งตลาดเลยป่ะเนี่ย“

“ก็ไม่ทั้งหมด“

ยุนอานึกถึงรายชื่อคนที่เธอรู้จัก

“ที่ฉันรู้จักก็มี...พี่แทพี่ซูยองพี่ซันนี่..และก็..พี่ยูล“

“พี่ยูล....ยูริอ่ะนะ“

“อื้ม.... “

“ชื่อเล่นอย่างเท่ห์อ่ะ“

เจสสิก้าเริ่มเข้าสู่โหมดเพ้อ....ยูล อร๊ายยยย

ยุนอาชักจะกินก๋วยจั๊บไม่ลงจึงตัดบท

“เจส..ฉันอิ่มแล้ว..เธออิ่มรึยัง“

“ห๊ะ...อ๋ออิ่มแล้วล่ะ“

“งั้นเรากลับกันเถอะ“

.

.

.

“นี่ยุนเราเดินกลับกันมั้ย“

เจสสิก้าเดินทอดน่องจนจะถึงวินมอร์ไซค์ก็นึกขึ้นได้ว่าอยากเจอยูริ

“มืดแล้วนะ...นั่งวินกลับเหอะ“

“โหย...เดินย่อยไง...นะๆ“

“ไม่อ่ะ...นั่งวินกลับดีกว่า“

“เฮ้อ...ยุนไม่ตามใจฉันบ้างเลยนะ“

“มันอันตราย...ดึกแล้วด้วย“

“โอเคๆๆ....นั่งวินก็ได้....เชอะ“

เจสสิก้างอนยุนอาที่ขัดใจไม่ยอมเดินกลับ

จึงต้องนั่งวินอย่างเสียมิได้

ที่จริงมันก็ไม่ได้อันตรายอะไรเพียงแต่ยุนอารู้ว่าเจสสิก้าอยากเจอยูริ

จึงแกล้งขัดใจเจสสิก้าก็เท่านั้น

.

.......

......................

“ยูล...ยูล...ยูลเว้ยย“

แทยอนเดินเข้ามาในบ้านเคาะประตูเรียกยูริ

“มาแล้วๆๆๆ“

ยูริอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยก็เดินลงมาชั้นล่างเปิดประตูให้แทยอน

คนตัวเล็กเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับถุงกับข้าว

“อ่ะ...แม่ฉันทำกับข้าว...แถมทำเผื่อแกด้วย“

ยูริรับถุงมาไว้แล้วจัดการแกะกับข้าวใส่จาน

.

.

.

แทยอนมองเพื่อนตัวสูงเทกับข้าวใส่จานตาปริบๆ

“วันนี้ขอนอนด้วยได้ป่ะ“

“ได้ซิ่...แล้วนี่กินข้าวมารึยัง“

“ยังเลย...ก็ว่าจะมากินกับควอนยูล“

“อ้าว...ไหนบอกว่าป้าคิมทำมาเผื่อฉันไง“

“แล้วแทจะมาแย่งฉันกินทำไมล่ะ“

ยูริยกกับข้าวมาวางไว้บนโต๊ะญี่ปุ่นกลางบ้าน

ก่อนจะเดินไปหยิบจานและช้อนสำหรับสองคนมาวางไว้ที่โต๊ะ

“โหย...ก็กินคนเดียวมันเหงาอ่ะ“

“แล้วป้าคิมไปไหนอ่ะ“

“ไปร้องคาราโอเกะกับเพื่อน“

แทยอนพูดแล้วลุกขึ้นไปหยิบน้ำในตู้เย็นกับแก้วสองใบ

แล้วกลับมานั่งตรงข้ามกับยูริ

แม่แทยอนชอบร้องเพลงสังสรรค์ไม่ค่อยอยู่ติดบ้านเท่าไหร่

ทุกครั้งเวลาที่แทยอนจนผักและจ่ายค่าแพงพอกลับบ้านก็จะไม่ค่อยเจอแม่

เว้นซะแต่ตอนเช้าเท่านั้นที่จะได้เห็นหน้า

“ป้าคิมร้องเพลงก็ไม่ได้บ่อย“

“อย่าน้อยใจแกไปเลย...กินข้าวกันดีกว่า“

ยูริจัดแจงเทข้าวใส่จานให้แทยอนและตนเองก่อนจะลงมือกินข้าวฝีมือแม่แทยอน

แล้วซูยองมันไปไหนซะล่ะ

มันไปช่วยแฟนมันขายข้าว...ลูกน้องมันลาไม่สบาย

ยูริพยักหน้าหงึกหงักแล้วโซ้ยข้าวกับแทยอนเงียบๆ

.

.

“มา...ฉันล้างจานให้“

แทยอนพูดบอกยูริที่กำลังจะจัดแจงล้างจานหลังกินเสร็จ

“เดี๋ยวฉันล้างเอง“

ยูริไม่ยอมจะล้างจานให้ได้

“เฮ้อ...ควอนยูลนี่พูดยากจัง“

“ให้ฉันล้างแล้วยูลก็ไปอ่านหนังสือเตรียมสอบเถอะ“

“แต่ว่า“

“ไม่ต้องแต่...ถ้าไม่ทำตามฉันจะให้แม่ยึดบ้านคืนนะ“

“โอเคๆ...ฉันไปก็ได้“

ยูริไม่ชอบคำขู่ของแทยอนจึงทำตามแต่โดยดี

แทยอนเห็นเพื่อนเดินขึ้นไปชั้นบนก็ถอนหายใจ

“ต้องให้ขู่ตลอดเล้ยยย“

.

.

.

แทยอนล้างจานเสร็จก็เดินออกไปนอกบ้าน

ปิดล็อครั้วเรียบก็กลับเข้ามาข้างใน อาบน้ำนอน

.

.

.

แทยอน นอนข้างยูริหลับไปด้วยความเหนื่อย

ส่วนยูริก็อ่านหนังสือจนถึง5ทุ่มก็ปิดไฟนอน

.

.........

.......................

เจสสิก้าและยุนอานั่งทำรายงานจเกือบเที่ยงคื่นก็เสร็จพอดี

“เสร็จซักที...“

เป็นเจสสิก้าที่อ้าปากหาวหวอดๆด้วยความง่วงนอน

“ง่วงก็ไปอาบน้ำนอนซิ่เจส“

ยุนอาจัดการเช็ครายงานอีกครั้งแน่ใจว่าเรียบร้อยก็หยิบแฟลชไดรว์ขึ้นมาจะเสียบ

“ไม่เป็นไรยุนเป็นเจ้าของห้อง...อาบก่อนเถอะ“

“มา..เดี๋ยวฉันเซฟงานเอง“

เจสสิก้าแบมือขอแฟลชไดรว์จากยุนอา

ยุนอาส่งให้แล้วลุกขึ้นเดินไปยังห้องนอน

เพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนก่อนจะเดินกลับออกมาแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำ

.

.

.

เจสสิก้าเสียบแฟลชไดรว์เซฟงานเสร็จก็ดึงออก

แล้วปิดโน๊ตบุ๊คเก็บเข้ากระเป๋า

ระหว่างรอยุนอาอาบน้ำเธอก็เดินสำรวจห้องยุนอา

เดินดูชั้นวางของบ้าง ดูชั้นวางหนังสือบ้าง

เมื่อไม่มีอะไรให้ดูก็เดินเข้าไปยังห้องนอนยุนอา

เจสสิก้าเห็นสมุดเล่มเล็กๆสีชมพูลายการ์ตูนลิงน้อยน่ารักวางอยู่งตรงโต๊ะเขียนหนังสือ

จึงถือวิสาสะแอบดูว่ามันคือสมุดอะไร

“....ไดอารี่“

มือบางลองเปิดดูแล้วก็อ่านสิ่งที่ยุนอาจดบันทึกเอาไว้

ใจความในน่าแรกๆไม่มีอะไรน่าสนใจมาก

จนเจสสิก้าเปิดอ่านดูเรื่อยๆก็พอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร

ใจความสำคัญที่เจสสิก้าอ่านเจอก็คือ

วันนี้ฉันเจอแม่ค้าก๋วยเตี๋ยวที่สวยและหล่อในเวลาเดียวกันอีกแล้ว

เวลาที่ฉันนั่งวินมอร์เตอร์ไซค์ผ่านหน้าร้านเค้าทีไร

เค้าก็มักจะยิ้มให้ฉันทุกครั้ง ตอนแรกฉันไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่

เพราะผ่านร้านเค้าทุกวันเลยคิดว่าเค้าก็ยิ้มทักทายทั่วไป

แต่พอนานๆไปฉันกลับชอบรอยยิ้มของเค้าซะแล้วซิ่

ฉันเลยถือโอกาศไม่นั่งวินลองเดินผ่านหน้าร้านเค้าดูว่าถ้าฉันเดินแล้วเค้าจะยิ้มและสนใจฉันมั้ย

แล้วความคิดของฉันก็ไม่ทำให้ผิดหวังฉันเห็นเค้ากำลังเสิร์ฟก๋วยเตี๋ยวให้ลูกค้าคนหนึ่ง

พอฉันเดินผ่านเค้าก็ทำหน้าแปลกใจสงสัยว่าทำไมฉันถึงเดินมา ซักพักเค้าก็ทำหน้าเป็นปกติแล้วก็ยิ้มให้ฉัน

ฉันยิ้มตอบโดยไม่ลังเลเลยล่ะ หลังจากนั้นฉันก็เดินผ่านหน้าร้านเค้าทุกวัน และก็กินก๋วยเตี๋ยวเค้าทุกวันด้วย

ก๋วยเตี๋ยวของเค้าอร่อยมากฉันติดใจมากกว่าเดิมซะอีก ให้ตายเถอะฉันไม่อยากกินข้าวฉันจะเลิกกินข้าว

ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย>.< เค้าเป็นคนมีเสน่ห์อัธยาศัยดีและก็น่ารักมากๆ

ฉันเทียวไปเทียวมาอยู่หลายครั้งแล้วลองถามเค้าดูว่าชื่ออะไร เค้าก็บอกว่าชื่อยูริ

ชื่อเล่นชื่อยูล พระเจ้าสบานได้เลยว่าชื่อของเค้าเท่ห์และเพราะมากๆ

ฉันเลยบอกฉันชื่อกับเค้าบ้าง รู้มั้ยเค้าว่าไง

เค้าก็บอกว่าชื่อฉันเพราะมาก โอ๊ยฉันล่ะดีใจหน้าแดงเขินไปหมดเลย

วันนี้ให้เขียนยังไงก็คงไม่หมดพอแค่นี้ก่อนละกัน ง่วงมากๆ

Ps. ยูริ ยูริ ฉันชอบคุณ ^^

เจสสิก้าอ่านจบก็ปิดไดอารี่ของยุนอาแล้ววางที่เดิม

“ยุนอา...เธอชอบยูริแล้วทำไมไม่บอกฉันล่ะ“

หญิงสาวเศร้าเล็กน้อยเมื่อรู้ว่ายุนอาชอบยูริแต่ก็ไม่ได้โกรธหรือเคืองยุนอา

เข้าใจว่ายุนอาอาจจะเกรงใจเลยไม่กล้าพูด

.

.

.

“เจส...เป็นอะไร“

ยุนอาเดินมาที่ห้องนอนเห็นเพื่อนสาวยืนนิ่งก็เรียกทัก

“ยุนอาบน้ำเสร็จแล้วหรอ“

เจสสิก้าเบี่ยงประเด็นไม่ตอบคำถามของยุนอา

“งั้นฉันไปอาบมั่งนะ...เหนียวตัวจะแย่แล้ว“

มือบางคว้าผ้าขนหนูกับชุดนอนที่วางเตรียมไว้บนเตียงได้ก็เดินไปที่ห้องน้ำ

ปัง

เสียงประตูห้องน้ำปิดลง

ยุนอาก็ได้แต่มองด้วยความงุนงง

“แปลกๆแฮะ“

.

.

.

เจสสิก้าอาบน้ำเสร็จแต่งตัวเสร็จก็ขึ้นเตียงนอนข้างยุนอา

ยุนอารู้สึกตัวว่าเพื่อนสาวมานอนแล้วก็เอื้อมมือปิดโคมไฟ

“ฝันดีนะยุนอา“

“ฝันดีจ้ะเจส“

.

..........

......................

เช้าวันใหม่

วันนี้แทยอนไม่ได้เข็นผักที่ตลาดเพราะแม่โทรมาบอกว่าจ้างคนงานมาแล้ว

ไม่ต้องไปขนเองให้เก็บแต่ค่าแผงอย่างเดียว

แทยอนจึงมีเวลาช่วยยูริจัดร้านเต็มที่

ส่วนยูริก็ออกไปตั้งแต่ตี5ซื้อของเช่นปกติ

ซูยองมารับเหมือนเดิม พอขนของเสร็จก็ตั้งหม้อก๋วยเตี๋ยวจัดเส้นเข้าตู้

.

.

.

วันนี้ลูกค้ามาแต่เช้าคนเยอะมากๆ ไม่รู้ไปตายอดตายอยากจากไหน

ทำให้ยูริลวกก๋วยเตี๋ยวแทบไม่ทัน ซูยองกับแทยอนที่คอยประเดิมเป็น2คนแรกก็อดกิน

ต้องมารับออร์เดอร์เสิร์ฟก๋วยเตี๋ยวจนมือเป็นระวิง

แต่ก็ไม่ได้ปรอปากบ่นซักคำเพราะทั้งสามนั้นทำด้วยใจแม้จะเหนื่อยแค่ไหนก็ทนได้

“ควอนยูล...เส้นหมี่แห้ง2ไม่งอกไม่เจียว“

ซูยองเดินมาบอกแล้วหมุนตัวตักน้ำแข็งใส่แก้วบริการลูกค้า

แทยอนเดินเก็บชามตามโต๊ะแล้วเช็ดถูกโต๊ะจนสะอาดเพื่อให้ลูกค้าอีกกลุ่มได้นั่ง

.

.

.

พี่ยูลคะ~~

พี่ยูลขา~~~

พี่ยูริ~~~~~~~

พี่ยูลล~~~~~~~~~

เด็กสาว4พ. ลูกค้าประขำตรงแย่วมานั่งแล้วสั่งเหมือนเดิม

หากแต่คราวนี้เป็นแทยอนที่มายืนจดออร์เดอร์

“กินไรกันจ๊ะเด็กๆ?“

“มาร้านก็วยเตี๋ยวก็ต้องกินก๋วยเตี๋ยวซิ่คะ“แพรเด็กสาวสวยพูดกับแทยอน

หาได้กลัวแทยอนกระโดก้านคอไม่

“งี้เค้ากินคนขายด้วยได้ป่ะแพร“

“ไม่ได้ๆๆคนขายห้ามกิน...ฉันจอง“พลอยไม่ยอมนะเคอะพี่ยูลของพลอย

แทยอนเริ่มหมันไส้เด็กสาว4พ.ที่ทำจริตจนเกินงาม จึงส่งสายตาดุๆให้4เด็กสาวนั้น

แหะๆ - -*

เด็กสาวหัวเราแห้งๆแล้วจัดการสั่งก๋วยเตี๋ยวกับแทยอนแบบปกติไม่กวนประสาท

และไม่ลวนลามทางคำพูดกับคนขาย

“บอกพี่ยูลอ่ะค่ะว่าเหมือนเดิม“แพรบอกแทยอนแล้วก้มหน้ากลัวแทยอนกัด

“โอเค...เหมือนเดิม...รอซักครู่นะ“

แทยอนเดินไปหายูริแล้วบอกว่า4พ.เอาเหมือนเดิม

ยูริพยักหน้าเล็กน้อยแล้วลงมือทำก๋วยเตี๋ยวให้เด็กสาว4พ.

.

.

ไม่นานแทยอนก็เอาก๋วยเตี๋ยวไปเสิร์ฟให้เด็กสาว4พ.

ครั้นพอแทยอนจะหมุนตัวกลับไปทำหน้าที่ต่อ

ก็เจอเด็กสาว4พ.แซว

“พี่แทขา...ก๋วยเตี๋ยวร้อนอ่ะค่ะ“

“ใช่ค่ะ....ร้อนมาก...เป่าให้หน่อยซิ่คะ“

“ป้อนให้ด้วยนะคะ“

“เอาแบบปากต่อปากเลยะนะคะ“

แพร พลอย พิม เพรียวหัวเราะชอบใจที่ได้แซวแทยอน

แทยอนเริ่มจะหมดความอดทนเดินหนีทันที

เด็กอะไร แฮ่ดจริงๆ นี่ถ้าเป็นน้องนะจะจับตีก้นให้เข็ด!!!

.

...........

...................

“ไงโดนเด็กแซวหรอวะ“

ซูยองมองดูเหตุการณ์เห็นเพื่อนทำท่าหงุดหงิดก็อดแซวไม่ได้

“เออดิ่...บ้าฉิบเลบ...ถ้าฉันป้อนจริงๆรับรองยัยเด็ก4พ.ไม่เหลือ“

“จะกดเด็กหราคิมแท“

“จะกดลงโถส้วมอ่ะดิ่วะ!“

“เอาน่า...น้องเค้าล้อเล่นไม่มีอะไรหรอก“

ยูริพูดยิ้มๆแล้วทำก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กน้ำตกให้ลูกค้า

แทยอนรับชามก๋วยเตี๋ยวแล้วน้ำไปเสิร์ฟให้ลูกค้าผู้ชาย

.

.

.

ชาย2คนสูดกลิ่นหอมแล้วลงมือจะหยิบเครื่องปรุง

“เดี๋ยวค่ะ...ลองชิมดูก่อนแล้วค่อยปรุงนะคะ“

แทยอนท้วงไว้เพราะอยากให้ลูกค้าชิมรสชาติ เพราะมั่นใจว่าก๋วยเตี๋ยวของยูริอร่อยมากจนแทบไม่ต้องปรุง

สองคนนั้นมองหน้ากันแล้วลองชิมน้ำก๋วยเตี๋ยว

อูมามิ~~~

ชายสองคนพูดโดยไม่ได้นัดหมาย แทยอยยิ้มๆน้อยๆแล้วเดินกลับไปบริการลูกค้าคนอื่นต่อ

.

.

.

“ท่านครับ...อร่อยแบบนี้เราน่าจะติดต่อให้เจ้าของร้านมาเปิดเฟรนไชส์นะครับ“

ลูกน้องคนบอกกับเจ้านายแล้วจ้วงก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก

ไว้กินเสร็จแล้วค่อยคุยละกัน

ชายมีอายุพูดแล้วลงมือกินก๋วยเตี๋ยวกับลูกน้อง

.

.

.

“ยุน...วันนี้กินเตี๋ยวป่ะ“

เจสสิก้าเห็นว่าเดินออกมาจวนจะถึงร้านของยูริอยู่แล้วจึงถามยุนอาซักหน่อย

“ก็แล้วแต่ซิ่.... “

“งั้นก็แวะกินก่อนนะแล้วค่อยไปมหาลัย..นะจ๊ะ“

“อื้ม...“

ยุนอารู้สึกอึดอัดที่เจสสิก้าสนใจยูริและก็สึกไม่พอใจที่ยูริก็ชอบเจสสิก้า

แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรได้แต่เดินตามเพื่อนสาวไปเงียบๆ

เจสสิก้าคิดไว้ว่าถ้าเจอเพื่อนของยูริจะเอาเรื่องที่ยุนอาชอบยูริไปบอก

แล้วจะได้ให้ยูริรู้ตัวว่ายุนอาชอบ เธอจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดที่ทำให้ยุนอาลำบากใจ

.

.

.

“มาแล้วๆๆน้องยุนอากับเพื่อนมาแล้ว“

ซูยองเช็ดโต๊ะอยู่เห็นสองสาวก็ปรี่เข้าไปบอกยูริ

“งั้นก็เริ่มเลยดิ่“

แทยอนว่าพลางจูงมือยูริให้ออกไปรับหน้าสองสาวสวย

“เฮ้ยๆๆ...เดี๋ยวดิ่เริ่มอะไรอ่ะ“

“อ้าวก็เริ่มทำเป็นว่าชอบเจสไง“

“ไม่เอาอ่ะ...เดี๋ยวยุนอาเข้าใจผิด“

โธ....พ่อพระเอก

แทยอนและซูยองอยากตบหน้าผากตัวเองแรงๆ

ไหนเมื่อวานบอกว่างั้นก็ได้งี้ก็ได้ แล้วมาตอนนี้กลับเปลี่ยนใจซะเฉยๆ

เอาน่า..แค่ทำทีเป็นสนใจก็ได้ชวนเจสเค้าคุยงี้

แทยอนกระซิบบอกเพราะเห็นสองสาวนั่งที่เก้าอี้

มือเล็กก็ดันหลังเพื่อนให้ไปต้อนรับสองสาวยุนเจสทันที

.

.

“เอ่อ...สวัสดีค่ะ...มาแต่เช้าเลยนะคะ“

ยูริทักทายสองสาวอย่างสุภาพแถมยังส่งยิ้มหวานให้..เจสสิก้าอีกต่างหาก

ยุนอาเม้มริมฝีปากข่มความหึง

แหม..ทียัยเจสล่ะยิ้มหวานฮึ่ย!

ยูริสังเกตปฎิกิริยายุนอาเห็นยุนอาทำหน้าบึ้งก็เริ่มใจชื้น

สงสัยจะหึง..(มั้ง)

คุณเจสจะรับอะไรดีคะ

เจสสิก้าแปลกใจที่วันนี้ยูริเล่นหูเล่นตามากกว่าปกติ

“เอ่อ...เอาเส้นหมี่น้ำตกก็ได้ค่ะ...ไม่เอาผักโรยนะคะ“

“โอเคค่ะ...แล้วยุนอา“

“ฉันไม่กิน“

ยุนอาตอบไม่มองแม้กระทั่งหน้ายูริ

ยูริเริ่มใจไม่ดีจึงถามกลับไป

“ยุน...ยุนเป็นอะไรหรอ“

“ฉันเป็นอะไร..แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่“

เจสสิก้าเห็นว่าก๋วยเตี๋ยวไม่ได้กินจึงลุกออกไปเงียบๆ

แล้วเดินไปรวมกับซูยองและแทยอนที่รถเข็น

.

.

.

“อ้าว...คุณ...ทำไมเดินออกมาล่ะ“แทยอนถามเจสสิก้า

“จะอยู่ทำไมล่ะ...เดี๋ยวก็โดนลูกหลงพอดี“

เจสสิก้าให้คำตอบแล้วยืนมองดูยุนอาเชิดหน้าใส่ยูริ

.

.

.

.

พี่ทำอะไรให้ยุนไม่พอใจรึปล่าว

ยูริพยายามมถามแต่ยุนอากลับเชิดใส่แถมยังลุกเดินหนียูริ

จนยูริต้องเดินตาม

“ยุน...คุยกับพี่ก่อนซิ่“

ยูริคว้าข้อมือยุนอาแล้วกระตุกให้เธอหันกลับมา

“พี่ยูลปล่อยยุนนะ“

“ไม่พี่ไม่ปล่อย...ยุนบอกพี่ก่อนว่ายุนเป็นอะไร“

“พี่สนใจด้วยหรอ...ฉันว่าพี่เอาเวลาไปดูร้านดีกว่า“

ยุนอาพยายามสะบัดข้อมือหนียูริแต่ยูริไม่ยอมปล่อย

“ไม่...พี่ไม่ดูหรอก...ยุนสำคัญกว่าร้านพี่อีก“

ประโยคนี้ทำเอายุนอาถึงกับเลิกสะบัดข้อมือ

“บอกพี่มาซิ่ว่าเป็นอะไร....

“ยุนไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น...พี่ยูลปล่อยยุนเหอะ“

“ไม่ปล่อย....ยุนหึงพี่ใช่มั้ย.... “

“ใคร...ไม่มียุนไม่ได้หึง...อย่าขี้ตู่“ยุนอาหน้าขึ้นสีทันที

“ถ้าไม่ได้หึงแล้วทำไมต้องไม่พอใจพี่ด้วย“

“ก็...... “

“ยุนหึงพี่ใช่มั้ย...บอกพี่มา“

“ไม่รู้...พี่ยูลปล่อยยุนนะ“

“ไม่พี่ไม่ปล่อย“

.

.

.

ด้านฝั่งแทยอนเจสสิก้าและซูยองก็คอยมองดูอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ

“เฮ้อ....ชอบเค้าก็แทนที่จะบอก“เจสสิก้าบ่นออกมา

“นี่คุณรู้เหรอว่ายุนอาชอบควอนยูลน่ะ“

แทยอนแหงะมาถาม

“อื้ม..เพิ่งรู้เมื่อคืน“

“ยุนอาบอก?“

“ปล่าว..พอดีไปเจอไดอานี่ยุนอาเข้าน่ะ“

“เลยเปิดอ่าน..อ่านไปอ่านมาเลยรู้“

ว่าแล้วเจสสิก้าก็เล่าให้แทยอนกับซูยองฟัง

.

.

.

“เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหล่ะ“

ทั้งแทยอนและซูยองพยักหน้า

ลงความเห็นโดยพร้อมเพรียงกันว่าต่างฝ่ายก้ต่างชอบพอซึ่งกันและกันแต่ไม่กล้าพูด

เอางี้เราดูไปก่อน..ถ้าควอนยุลมันเคลียร์ไม่ได้ค่อยเข้าไปช่วย

แทยอนออกความเห็น

ซูยองและเจสสิก้าพยัดกหน้าแล้วยืนมองดุยูริกับยุนอาเคลียร์ปัญหาหัวใจ

.

.

.

ยูริเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วเชยคางยุนอาให้สบตากับตนเอง

“หึงใช่มั้ย...ยุนหึงพี่ใช่มั้ย“

“ยุน..... “

“พี่จะต้องทำยังไงยุนถึงจะตอบพี่...พี่ต้องทำยังไง“

“พี่ยูล... “

ยุนอาสวมกอดยูริทันที

“ยุน...ชอบพี่ยูล...ยุนหึงที่พี่ยูลคุยกับเจส“

“ยุน...รู้ว่าพี่ยูลชอบเจส..ยุนพยายามที่จะไม่สนใจแล้ว..แต่ยุนก็ทำไม่ได้“

“ยุนขอโทษ....ถ้ายุนทำให้ยูลลำบากใจ...ยุนจะไม่มาให้พี่ยูล... “

ยูริกระชับเด็กสาวในอ้อมกอดแล้วลูบแผ่นหลังบางของเธอ

พี่ไม่ได้ชอบเจส.....พี่ชอบยุน

พี่ชอบยุน.....พี่ชอบยุนได้ยินมั้ย

ยุนอาอึ้งไปสามวิทันที

พี่ชอบยุน...ตั้งแต่วันแรกที่เห็นยุนนั่งวินมอร์ไซค์ผ่านหน้าร้านพี่

“แล้วทำไมพี่ยูลไม่บอกยุนล่ะ“

ยุนอาดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของยูริแล้วสบตาคู่สวยของเค้า

ก็..พี่กลัวว่ายุนจะรังเกียจ

และอีกอย่างพี่ก็ไม่รู้ว่ายุนคิดยังไง..ถ้าพี่บอกไปยุนคงจะไม่ชอบพี่

“พี่ยูลบ้า...ยุนไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะ“

ยุนอาทุบแขนยูริไปบึ้กหนึ่งข้อหาที่ยูริซื่อบื้อจนเกินเหตุ

“ก็พี่ไม่รู้นี่นา....ว่ายุนจะชอบ“

“พี่ยูลรู้ไว้เลยนะ...ว่ายุนชอบพี่มาก..ชอบมากรู้มั้ย“

ยุนอาหยิกแก้มทั้งสองข้างยูริด้วยความหมันเขี้ยว

“ยูริก็ยอมให้ยุนอาหยิกแก้มแต่โดยดี“

“แต่พี่ว่า....พี่จะเลิกชอบยุนแล้วล่ะ“

ยุนอาปล่อยมือทันที

“หมายความว่าไงคะ“

“ก็...หมายความว่าพี่จะเลิกชอบยุนแต่เปลี่ยนมาเป็นรักยุนแทนยังไงล่ะ

ยูริหยิกแก้มยุนอาคืนบ้าง แล้วหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งยุนอา

พี่ยูลแกล้งยุนอ่ะ

ยุนอาขืนใบหน้าหนียูริแต่ก็โดนกอดไว้

พี่รักยุน...เรามาเป็นแฟนกันนะ

“ขอคิดดูก่อนได้มั้ย“

“ไม่ได้“

“โอเค...งั้นตกลง“

ยูริดีใจกอดยุนอาแล้วยกตัวยุนอาหมุนไปหมุนมา

“พี่ยูลพอแล้ว...ยุนเวียนหัว“

“อ่า...ขอโทษพี่ดีใจน่ะ“

ยูริวางตัวยุนอาลงแล้วเปลี่ยนมาเป็นจับมือเดินกลับไปที่ร้าน

แทยอนซูยองเห็นสองคนนั้นเดินกลับมากระหนุงกระหนิงกันก็ดีใจ

เว้นก็แต่เจสสิก้าที่ยังเสียดายยูริ

“นี่ๆ...ไม่ดีใจหรอ“

แทยอนเอานิ้วจิ้มจึ้กที่แขนเล็กๆของเจสสิก้า

“ก็ดีใจ...แต่ฉันเสียดายน่ะ...ฉันก็ชอบยูรินะT.T“

ซูยองเข้าใจแทยอนก็เข้าใจ

ครั้งจะอาสาขอเอาตัวเองไปดามใจก็กระไรอยู่ ซุยองเองก็มีซันนี่อยู่แล้ว..เหลือก็แต่

“นี่ๆๆ....เพื่อนฉันยังว่างเจสสนใจมั้ย“

“ใครอ่ะ..... “

ซุยองชี้ไปทางแทยอนทันที

คนถูกชี้ถึงกับสะดุ้งเฮือก แถมยังหน้าแดงอีกต่างหาก

เจสสิก้ามองแทยอนแล้วยิ้มเขินๆ

แทยอนก็เขินบิดไปบิดมา

ซูยองมองด้วยความละเหี่ยใจ..มันจะบิดอีกนานมั้ย

“คุยกันไปละกันฉันไปดูลูกค้าก่อน“

.

.

.

“เอ่อ.....ฉันชื่อแทยอน“

คนตัวเล็กแนะนำตัวเผลอไปคุยกับเจสสิก้าตั้งนานลืมแนะนำชื่อให้รู้จัก

ฉันเจสสิก้า“

“ชื่อเธอฉันรู้แล้ว... “

- -* เจสสิก้าหน้าแตกนิดๆแต่ก็ไม่มาก

“นี่อย่าไปเสียดายเลยนะคนดีๆมีเยอะแยะ“

“แล้วแทยอนเป็นคนดีป่ะ?“

“ก็...แล้วแต่จะคิดอ่ะ“

“สงสัยจะเลว“

“จะบ้าหรอ!“

เจสสิก้าหัวเราะชอบใจ

ถึงแทยอนจะตัวเล็กน่ารักเตี้ยไปนิดแต่สำหรับเธอก็ว่าแทยอนโอเคพอสมควร

แล้วตกลงคนดีป่ะเนี่ย

ก็ต้องลองคบดูอ่ะถึงจะรู้

จะลองคบป่ะล่ะ

แทยอนถามกลับ มือไม้บิดเขินสุดขีด

ลองก็ได้...

เจสสิก้าอยากมีแฟนจึงยอมตกลงคบกับแทยอน

“งั้นเราก็คบกัน...แล้วนะ“

“อื้อ...เค้าไปหายุนอาก่อนนะ“

เขินมากทนไม่ไหวจึงวิ่งปรู๊ดไปหายุนอาทันที

.

.

.

“ยุนอา“

เจสสิก้าวิ่งมาถึงก็บอกข่าวดีกับยุนอา

“ฉันมีไรจะบอก“

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปขายเตี๋ยวก่อนนะ“

ยูริไม่อยากขัดเวลาที่ยุนอาคุยกับเจสสิก้าเลยปล่อยมือยุนอาแล้วเดินไปขายก๋วยเตี๋ยว

ยูริเดินกลับไปแล้วเจสสิก้าจึงพูดกับยุนอา

“ฉัน...คบกับแทยอนแล้วนะ“

“ห๊ะ O.O“

“ก็ลองคบดูเฉยๆอ่ะ...ถ้าแทยอนนิสัยดีก็ว่าจะเป็นแฟนกัน“

“โอเคเจส...ฉันเข้าใจแล้ว“ยุนอายังมึนนิดหน่อยแต่ก็เข้าใจโดยดี

และแล้วทุกอย่างก็จบลงด้วยดี ผ่านไปสองอาทิตย์

เจสสิก้าลองคบกับแทยอน ส่วนยูริก็ขอให้ยุนอามาอยู่ที่บ้านด้วยกัน

ยุนอาเองก็ไม่ปฏิเสธจึงย้ายออกจากคอนโดมาอยู่ที่บ้านเช่ากับยูริ

กิจการของยูริเริ่มดีขึ้นกว่าเดิมเพราะมียุนอามาช่วยเสิร์ฟช่วยขายอีกคน

ชาย2คนที่เคยมากินก๋วยเตี๋ยวก็มาติดต่อยูริเพื่อขอซื้อสูตรไปเปิดเฟรนไชส์

ยูริกลัวว่าจะโดนโกงจึงลองเอาเรื่องปรึกษาเพื่อนๆคนรักและป้าคิม

ซึ่งทุกคนได้ลงความเห็นว่าควรจะรับข้อเสนอนี้ไว้ ป้าคิมแม่ของแทยอนจึงเอาเพื่อนที่เป็นทนาย

มาคอยดูเรื่องสัญญาและตอนเซ็นต์เอกสารอะไรไปจะได้ไม่เกิดปัญหาการโกง

เมื่อเซ็นต์สัญญาเรียบร้อย ก๋วเตี๋ยวของยูริก็กระจายทั่วทุกพื้นที่ของกรุงเทพ  

และยูริเองก็ได้เงินจากส่วนนั้นเยอะมากพอที่จะซื้อบ้านหลังใหญ่ๆอยู่ได้

ผ่านไป5เดือน

ยูริกับยุนอาก็ย้ายจากบ้านเช่าโทรมๆมาอยู่ที่ตึกแถว3คูหา

“พี่ยูล..โต๊ะนั้นสั่งเหมือนเดิมค่ะ“

ยุนอาเดินมาบอกยูริแล้วชี้ไปทางเด็กสาว4พ.ที่ควงคู่มากับแฟนๆของตนเอง

“โอเคจ้ะ... “

ยูริไม่เคยลืมอาขีพก๋วยเตี๋ยวของตนเอง ยังคงเปิดร้านก๋วยเตี๋ยวทำก๋วยเตี๋ยวขายเองต่อไป

แทยอนและซูยองก็มาช่วยบ้างแต่ก็ไม่ทุกวันเพราะร้านยูริจ้างลูกน้องไว้แล้ว

.

.

.

ควอนยูล..ฮัลโล่วววว

แทยอนเดินยิ้มแป้นแล้นเข้ามาในร้านพร้อมกับเจสสิก้า

“ไงแทยอน...ไงเจส“ยูริทักทายด้วยรอยยิ้ม

ตั้งแต่แทยอนคยกับเจสสิก้าดูเพื่อนตัวเล็กจะมีความสุขมากขึ้นกว่าเดิม

ยุนอาเดินเอาน้ำมาให้เพื่อนกับแฟนเพื่อนกิน

ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเจสสิก้า

“ไงเจส...เมื่อวานไปช็อปแหลกมาหรอ“

“อื้ม..แทแทบ่นใหญ่เลยอ่ะ“

และแล้วสองสาวยุนเจสก็ คุยกันตามประสาเพื่อนสาวที่เจอกันทุกวัน

เจสสิก้าย้ายมาอยู่กับแทยอนตามที่ป้าคิมสั่ง

หลังจากนั้นป้าคิมก็เลิกร้องคาราโอเกะหาเวลาอยู่กับลูกและลูกสะใภ้

.

.

.

“นี่ยูลขายเตี๋ยวด้วยเรียนด้วย.....หาเวลาพักผ่อนเยอะๆนะ“

แทยอนเป็นห่วงเพื่อนรัก เคยค้านหลายครั้งว่าไม่ต้องเปิดร้านก็ได้แค่เงินจากสาขาเฟรนไชส์ก็เยอะมากพอแล้ว

แต่ยูริก็ไม่ฟัง อยากจะขายก๋วยเตี๋ยวต่อไปเพราะรักอาชีพนี้มากจริงๆละทิ้งไม่ได้

ยูริพยักหน้าแล้วบีบไหล่เพื่อนตัวเล็กเบาๆ

“ขอบใจนะที่เป็นห่วง..ขอบใจมาก“

แทยอนยิ้มบางๆแล้วมองหาซูยอง

“แล้วนี่ไอ้หยองมันไปไหนไม่เห็นเลย“

ซูยองมันไปร้านข้าวแกงซันนี่แล้วมั้ง

“วันนี้เข้ามากวน4พ.แป๊ปนึงก็กลับ“

แทยอนมองเลยไปยังโต๊ะ4พ.

“โห...อกหักจากแกแล้วหาแฟนเลยวุ้ย“

ยุนอาขได้ยินก็ขำเล็กน้อยนึกถึงตอนที่4พ.คร่ำครวญก็แทบจะยกยูริให้

“พี่ยูล...แพรเสียใจที่ไม่ได้เป็นคนรัก..ฮืออ“

“เพรียวจะไปกระโดดหนังยางประชดรัก..ฮืออ“

“พิมจะไปเอาหัวมุดถึงน้ำ..ฮือออ“

“พลอยจะกลับบ้านนอก...ฮือออออ“

แล้วเสียงหัวเราะของทั้งสี่คนก็ดังขึ้น  
ยูริขำไปก็สุขใจไป...นึกขอบคุณทุกคนที่เข้ามาในชีวิต

และที่ขาดไม่ได้เลยก็คือ...ก๋วยเตี๋ยว..ก๋วเตี๋ยวรัก
ที่ทำให้ยุนอามาเจอกับเธอ

 The End

======================================

ไรท์เตอร์มาเม้าท์

หายไปนานเลย ขอโทษค่ะ พอดีติดเหตุการณ์บ้านเมือง

เกี่ยวมั้ย? ไม่เกี่ยว แหะๆ ยุ่งเรื่องเรียนค่ะเลยไม่ว่างจะแต่ง ใกล้เปิดเทอมแล้ว

ยังไม่ได้ลงทะเบียน แอบเครียดอยู่กับเพื่อนๆ ช่างเถอะตอนนี้มีแพทเทิร์นมาอยู่ในมือละ

รอลงทะเบียนอย่างเดียว จบลงด้วยดีนะคะฟิคนี้ อาจจะไม่น่ารักเท่าไหร่นะ

ต้องขออภัยด้วยจริงๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์กันนะคะ ขอบคุณมาก

ปล.โมเม้นต์ยูลสิค ณ.ดรีมคอนสุดยอดค่ะโฮ๊ะๆๆๆ

ปล.2 ยังจงรักภักดีต่อรอยัลเสมอค่ะ^^