คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : MY SEXY BODYGUARD [4]
*** สวัสดีค่ะ เปิดเทอมแล้ว งานเยอะ 5555555555 ไม่ค่อยได้มาอัพฟิกเลยทีเดียว บวกกับต้องจัดหน้าฟิกอีกเรื่อง ยุ่งเหยิงวุ่นวายไปหมดเลยค่ะ ชีวิตตอนนี้…ก็มาอัพให้แล้วนะค่ะ บ้างครั้งมายก็รู้สึกว่ามายเขียนไม่สนุกเลย ฮ่าๆๆๆ มีความสุขกับฟิกนะค่ะ***
ในห้องนอนสีหวานของบอดี้การ์ดตัวเล็ก ยูชอนนั่งหน้างอก่อนจะดึงเสื้อลงเผยให้เห็นรอยแดงช้ำน่ากลัวที่หัวไหล่ เนียน คนเคยสบายเคยแต่ถูกคนปกป้องเบะปากอย่างเจ็บปวด ทั้งเจ็บใจ ทั้งเจ็บกาย ยูชอนยันกายลุกขึ้นก่อนจะเดินไปหายามาทาไหล่บอบบางของตน
แกร๊ก........ประตูห้องถูกเปิดออกมาก่อนที่เจ้าของห้องจะเดินไปถึงซะด้วยซ้ำ ยุนโฮเดินเข้ามาในห้อง ยูชอนเมื่อเห็นว่าใครเข้ามาก็หันหลังเดินหนีอย่างงอนๆ เพราะการที่เค้าเจ็บอย่างนี้ก็เพราะไอ้มาเฟียบ้านี่แหละ ยุนโฮยิ้มก่อนจะเดินตามคนขี้งอนไป จนคนถูกตามทนไม่ได้ต้องหันมาตวาดใส่
“จะตามทำไมนักหนา ห้องก็มีอยู่แค่เนี่ย!!!!!!!” เสียงใสๆแผดลั่นอย่างรำคาญคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านายอย่างไม่เกรงกลัว หรืออาจจะลืมไปแล้วว่าคนตรงหน้าคือเจ้านายตนก็เป็นได้ ยุนโฮนิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงน้องชายเพื่อนสนิทแบบนี้
“ก็จะเดินหนีทำไมนักหนา ห้องมีอยู่แค่เนี่ย..” เสียงทุ้มเอ่ยเถียงทำเอายูชอนโมโหนั่นมันคำพูดเค้านะ ไอ้มาเฟียบ้าเอ้ย!!!! ร่างบางทำท่าจะเถียงอีกจนยุนโฮต้องเป็นฝ่ายยกมือยอมแพ้แทน
“โอเคๆๆ ฉันไม่เถียงนายแล้ว ยูชอน เงียบแล้วนั่งลงซะ!!!” มาเฟียหน้าเข้มผลักลูกน้องให้นั่งลงบนเตียงก่อนจะดึงเสื้อตัวบางของยูชอนออกเพื่อจะดุรอยช้ำที่หัวไหล่เนียน รอยช้ำแดงจ้ำขยายใหญ่เป็นบริเวณกว้างทำเอายุนโฮตกใจ
“เจ็บมากไหม...” ร่างสูงเอ่ยถามเสียงแผ่ว คนตรงหน้าเค้าคงเจ็บน่าดูซิเนี่ย ยูชอนเม้มริมฝีปากเบาๆเมื่อยุนโอสัมผัสรอยช้ำนั้นถึงแม่จะแผ่วเบาแต่เค้าก็ยังเจ็บอยู่ดี
“เจ็บซิ.....ก็เห็นอยู่ว่ามันช้ำ!!!” ร่างบางยังไม่วายตวาดใส่ยุนโฮอีกครั้ง จนคราวนี้ร่างสูงแทบจะจับคนช่างเจรจามาฟัดแรงๆซักทีสองทีให้สาสมกับความอวดเก่ง
“มาทายาให้...”มือใหญ่เอื้อมหยิบหลอดยาจากกระเป๋ากางเกงออกมาก่อนจะทาให้บอดี้การ์ดตัวน้อยอย่างแผ่วเบา ยูชอนเบะปากนิดๆเมื่อไม่ว่ายุนโฮจะสัมผัสตรงไหนเค้าก็เจ็บไปหมด ตามาเฟียบ้านี้ มือหนักเป็นบ้า วันๆเอาแต่จับปืนผาหน้าไม้แน่ๆเลย
“ขอบคุณฮะ...วันนี้ยุนโฮจะให้ยูชอนทำอะไรฮะ....” ร่างสูงเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ที่ร่างบางเรียกเค้าว่ายุนโฮแทนคุณยุนโฮแต่ร่างสูงก็ไม่ว่าอะไร เรียกแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ดูสนิทกันดี
“ไปเก็บค่าที่!!!! เอ้าลุกเร็วๆเข้า ทำงานได้แล้ว นายอู้งานมาหลายวันแล้วนะยูชอน” ร่างสูงทำหน้าหงอยๆ ให้เค้าหยุดอีกซะวันไม่ได้หรือไงนะ ขี้เกียจไปจังเลย!!!!
“ก็ได้ฮะ...ยูชอนแต่งตัวก่อนนะฮะ” ร่างสูงพยักหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องของยูชอนไป ร่างบางเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ทำงานที่นี่เค้าต้องใส่แต่สูทสีดำหรอเนี่ย น่าเบื่อจริง ......ตัวยุ่งถอนหายใจออกมาก่อนจะหยิบเสื้อผ้าออกมาแต่ง
บนรถยนต์คันหรูของชอง ยุนโฮ ยูชอนที่นั่งอยู่ข้างๆเจ้านายกวาดสายตาไปรอบๆเพื่อดูบรรยากาศภายนอก ยุนโฮเหลือบมองลูกน้องบ่อยครั้งเมื่อยูชอนดูจะตื่นเต้นกับงานใหม่เหลือเกิน....
“ถึงแล้วครับคุณชาย....” จองซินบอกกลับเจ้านายที่เอาแต่มองร่างเล็กของยูชอนอยู่ได้ ยุนโฮสะดุ้งก่อนจะพยักหน้า ตรงหน้าของยุนโฮคือบ้านหลังไม่เล็กไม่ใหญ่มากนัก ยูชอนลงมาก่อนจะถูแขนตัวเอง ทำไมบรรยากาศที่นี่ยังแปลกๆไม่รู้ เหมือนจะมีแต่ความเศร้ายังไงแปลกๆ
“เรามาที่นี่กันทำไมฮะ ยุนโฮ” มาเฟียหนุ่มปรายตามองลูกน้องก่อนจะเดินเข้าไปในตัวบ้านแทนที่จะตอบคำถาม ยูชอนแลบลิ้นใส่เจ้านายก่อนจะวิ่งตามไปเมื่อบรรยากาศมันไม่น่าไว้ใจเลยซักนิด
“ดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่ครับ คุณชาย....”
“หาดีๆ หาทั่วหรือยัง!!!!!!!” ยุนโฮเสียงดัง ยูชอนเลยจะไปช่วยบอดี้การ์ดที่เหลือหา แต่โดนยุนโฮดึงไว้ให้อยู่กับตัวแทน คนตัวเล็กสะบัดแต่ไม่หลุด.....
“คุณชายฮะ เจอแต่ไอ้เด็กนี่ฮะ!!!!!!” ลูกน้องยุนโฮคนหนึ่งลากเด็กชายวัยประมาณ 3 ขวบมาโยนไว้ตรงหน้ายุนโฮ ยูชอนเมื่อเห็นอย่างนั้นก็ถลาเข้าไปประคองเด็กน้อยทันทีพลางสงสายตาตำหนิไปให้เพื่อนร่วมงานที่ใจร้ายกับเด็กชายมาก
“พ่อแม่แกไปไหน!!!” จองซินเอ่ยถามเสียงดังจนเด็กน้อยสะดุ้ง ยูชอนโอบกอดร่างเล็กไว้ก่อนจะมองทุกคนด้วยสายตาตำหนิ เด็กตัวแค่นี้ทำไมต้องตะคอกด้วย
“ยูชอนลุกมานี่...” ยุนโฮสั่งแต่มีหรือที่ยูชอนจะทำ ร่างบางยิ่งกอดปลอบประโลมเด็กชายมากขึ้น เด็กน้อยกำเสื้อของพี่ชายคนสวยไว้แน่น เพราะรอบข้างเค้ามีแต่คนน่ากลัวๆทั้งนั้นเลย....
“ป๋ม..มะ..ไม่รู้...ป๊ะกะมี๊..ไปไหนไม่รู้ แง!!!!!!!!!!!!!!” เด็กน้อยแผดเสียงลั่นจนยูชอนต้องกอดไว้อีกครั้ง ยุนโฮมองสภาพเด็กน้อยแล้วรู้ขึ้นมาทันที นี่คงโดนพ่อกับแม่ทิ้งน่ะสิ คนพวกนี้ดีแต่หนีเอาตัวรอดไม่เคยใยดีเลือดเนื้อเชื้อไขเลยซักนิด
“โอ๋ๆๆๆ อย่าร้องนะจ๊ะ เด็กดีของพี่ยูชอน....” เสียงใสๆเอ่ยปลอบเด็กน้อยก่อนจะกวาดสายตามองทุกคนที่ยืนล้อมเค้าอยู่ประมาณว่าอย่ามาทำอะไรเด็กคนนี้นะ....
“คุณชาย ถ้าพ่อแม่เด็กนี่ไม่อยู่ เราคงต้องเอาเด็กนี่ไปขายเพื่อเอาเงินคืนแหละครับ” ลูกน้องอีกคนเอ่ยขึ้น ทำเอายูชอนที่ได้ยินลุกพรวดขึ้นมาทันทีขายงั้นหรอ!!!!! ไอ้คนใจร้าย.....
“พวกนายจะบ้าหรอ!!!! เอาเด็กไปขายเพื่อเอาเงินคืน....นายก็มีเงินอยู่แล้วนะยุนโฮจะอะไรนักหนา เด็กคนนี้โดนพ่อแม่ทิ้งไปเค้าก็เศร้าพอแล้ว นายยังจะตัดอนาคตเค้าอีกหรอ!!!!” ร่างบางตะคอกจนหน้าดำหน้าแดง บอดี้การ์ดทุกคนหลับตานิ่งเพราะใครที่พูดแบบนี้กับยุนโฮ จุดจบของคนคนนั้นคือลูกกระสุน...
“ไม่ขายแล้วจะทำยังไงล่ะ....” ไม่มีเสียงปืน ไม่มีเสียงร้องอันเจ็บปวด ไม่มีเลือด ไม่มีคนตาย มีแต่ยุนโฮที่ยืนถามยูชอนนิ่ง ทำเอาบอดี้การ์ดทุกคนอึ้ง...
“ยุนโฮ ดูเด็กคนนี้สิฮะ...เค้าออกจะน่ารัก เค้าน่าสงสารนะฮะ” ยูชอนมองเด็กน้อยในอ้อมกอดอย่างสงสาร ยุนโฮยืนกอดอกฟังคนตัวยุ่งที่ไม่รู้คิดจะทำอะไรกันแน่
“แล้วยังไงยูชอน...” ร่างสูงเริ่มเสียงเข้มเมื่อยูชอนยังวกวนอ้อมโลกไม่เข้าเรื่องซักที่ ร่างบางวางร่างเล็กของเด็กน้อยลง
“ยกเด็กคนนี้ให้ยูชอนนะฮะ...ส่วนเรื่องหนี้ เท่าไรยูชอนจัดการเอง ยูชอนทนไม่ได้หรอกที่จะให้เด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรต้องมารับกรรมแทนพ่อแม่น่ะ.....” คำขอของยูชอนทำเอายุนโฮตกใจ นี่ ยะ..อย่าบอกนะว่าจะเอาเด็กนี่ไปเลี้ยง โอ๊ยยยยยยยย ไอ้แจจุง เอาน้องแกไปจากชีวิตชั้นที่สิ!!!!!!!!!!
“มี๊ๆๆๆ......”เด็กน้อยชูแขนเหมือนบอกให้ยูชอนอุ้มแถมยังชนะใจยูชอนด้วยการเรียกว่ามี๊อีกต่างหาก ยุนโฮกรอกตาไปมา ไอ้เด็กฉลาดเอ๊ยยยยยยยยยย
“ฮ่าๆๆๆ เห็นไหมครับคุณยุนโฮ น่ารักจังเลย!!!” ยูชอนยิ้มอย่างชอบใจกับท่าทีของเด็กน้อย
“ยูชอน นั่นเด็กนะไม่ใช่ตุ๊กตา...นายจะทำเป็นเล่นๆไม่ได้นะ..” ยุนโฮพูดเตือนสติคนตัวเล็กที่ตอนนี้ทำเหมือนกำลังได้ตุ๊กตาตัวใหม่ก็ไม่ปาน
“ก็เด็กไง ยุนโฮเห็นเป็นตุ๊กตาหรอไงเล่า....” ก่อนที่ทั้ง 2 คนจะเถียงกันไปมากกว่านี้ ก็มีชายชราวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน
“ซอนบี!!!!!” ชายชราคนนั้นวิ่งเข้ามาหาเด็กน้อยทันที
“คุณลุง....ป๋มกลัว....” เด็กน้อยผละตัวออกจากยูชอนไปหาชายคนนั้นทันที ชายที่เด็กน้อยเรียกว่าคุณลุง เมื่อได้ยินอย่างนั้น ลูกน้องยุนโฮก็วิ่งไปจับตัวคุณลุงไว้ทันที
“ผม....ไม่มีเงินจริงๆนะครับ คุณชาย น้องชายผมมันหนีไปแล้ว ผมขอร้องอย่าทำอะไรซอนบีนะครับ ทำผมแทน...” ยุนโฮยืนมองชายชราที่คุกเข่าร้องขอชีวิตโดยไม่แสดงความรู้สึกใดใด
“กลับ!!!!!!” ยุนโฮสั่งเสียงเฉียบก่อนจะเดินออกไปทันทีร้อนถึงลูกน้องต้องวิ่งตามไปอย่างไม่เข้าใจ
“ตัวเล็ก พี่ไปก่อนนะจ๊ะ อย่าดื้อกับคุณลุงนะ..”ยูชอนหอมแก้มนุ่มๆเบาๆก่อนจะวิ่งตามยุนโฮไป...
ยุนโฮนั่งหน้าเข้มอยู่ในรถร้อนให้ยูชอนต้องชวนคุยทันทีเพราะรู้ว่ายุนโฮคงโกรธตนแน่ๆ....
“ยุนโฮ....ใจดีจังน้า ฮ่าๆๆ” เสียงใสๆเอ่ยขึ้นอย่างเอาใจแต่ไม่ทำให้ ยุนโฮจะหายโกรธและหันมายิ้มได้เลย ร่างเล็กนั่งคิดไปคิดมา เวลาพี่ชางมินกับพี่แจจุงโกรธเค้าจะง้อด้วยวิธีการ....
ฟอด!!!!!!! ริมฝีปากนุ่มๆของยูชอนถูกกดลงบนแก้มกร้านอย่างแรงจนยุนโฮสะดุ้ง ไม่ใช่แค่ยุนโฮสิ คนทั้งรถเลยต่างหาก จองซินอ้าปากค้างอย่างตกใจเหมือนๆกับลูกน้องคนอื่น....ยุนโฮหันมามองยูชอนที่นั่งยิ้มหวานหยดอย่างตกใจ
“หายโกรธยูชอนแล้วน้า....” แล้วในที่สุด พ่อมาเฟียหนุ่มก็ยิ้มออกมาจนได้ ยิ้มกว้างเสียด้วย แจจุงเอ๊ย แกเลี้ยงน้องมาให้น่ากดมากเลยเหอะ .......
“ไม่ต้องมายิ้มเลย ตัวยุ่ง!!!” ยุนโฮผลักหัวกลมๆอย่างเอ็นดู เด็กจริงๆยูชอน......
หลังจากไปทำงานกับยุนโฮมาแล้วเจ้าตัวยุ่งของพ่อมาเฟียก็มาสลบไสลตามสไตล์คุณหนูผู้ไม่เคยทำงานหนัก ยุนโฮที่จะมาตามตัวยุ่งไปทานข้าวต้องแอบขำกับคนที่นอนกอดหมอนข้างหลับอย่างเอาเป็นเอาตาย ร่างสูงเห็นอย่างนั้นก็ไม่อยากกวน คนตัวโตจึงเลี่ยงไปโทรศัพท์ที่ระเบียงห้องนอนของยูชอนแทน
(ว่าไงฮะ..พี่ยุน) เสียงปลายสายกลับเป็นเสียงของชางมินแทนที่จะเป็นเสียงของแจจุงแทน
“ไอ้แจล่ะ”
(พี่แจ...อาบน้ำอยู่ฮะพี่ยุน น้องผมเป็นยังไงบ้างฮะ กินข้าวอิ่มไป นอนหลับสบายไหม ชอบห้องนอนหรือป่าว แล้วพี่แกล้งอะไรยูชอนหรือป่าวเนี่ย อย่าให้ผมรู้นะ ผมจะไปจัดการพี่!!!!!!) ชางมินพ่นออกมาเป็นชุดจนยุนโฮขำ มีคนเอาใจอย่างนี้น่ะสิ เจ้าตัวยุ่งนี่เลยเอาแต่ใจมากขนาดนี้
“น้องนายสบายดี...แต่ชางมินฉันจะบอกให้นะ...นายเลี้ยงน้องยังไงว่ะ แม่งโคตรน่ากดเลยอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ” ว่าแล้วยุนโฮก็ว่างสายไปทิ้งให้ชางมิน...ชางมิน....ชางมิน...
“ไอ้พี่ยุนโฮ....ฉันจะฆ่าแก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” แจจุงรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำ แล้วต้องมาประสบภาพน้องชายคนรองทึ้งผ้าปูที่นอนของเขาจนเละไปหมดบวกกับ มือถือเครื่องโปรดกลายเป็นเศษมือถือไปแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นว่ะเนี่ย!!!!!!!!! คนหล่อไม่เข้าใจวุ้ย!!!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
*** ขอบคุณสำหรับคอมเม้นทุกคอมเม้นเลยนะค่ะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ***
ความคิดเห็น