คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : MY SEXY BODYGUARD [5]
*** สวีดัดค่ะ 55555 มาอัพแล้วเนอะ ตอนนี้อยากจะบอกว่า งุนงงและค่อนข้างจะไม่สนุกเท่าไรเลย ช่วงนี้มายมึนงงในจิตใจมากๆเลยค่ะ 555555 ขอโทษนะค่ะ และขอบคุณที่ติดตามค่ะ****
หลังจากคุยโทรศัพท์กวนโมโหชางมินไปเรียบร้อยแล้ว ยุนโฮก็จัดการทำความสะอาดร่างกายก่อนจะมาปลุกยูชอนให้ลงไปกินข้าวอีกรอบ คราวนี้เค้าไม่ได้เห็นยูชอนอยู่บนเตียงแล้ว….กลับมีเสียงน้ำออกมาจากห้องน้ำแทน สงสัยตัวยุ่งจะอาบน้ำซะล่ะมั้ง..
“ยูชอน!!!!” เสียงมีอำนาจของยุนโฮตะโกนลั่น จนคนในห้องน้ำปิดน้ำแทบไม่ทัน ยูชอนรีบหยิบผ้ามาพันตัวก่อนจะวิ่งออกมาข้างนอกทันที
“มีอะไรฮะ..มีคนร้ายหรอฮะ ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวยูชอนปกป้องยุนโฮเอง!!!!!”ร่างบางยกขวดแชมพูขวดใหญ่ขึ้นมา ราวกับว่านี่แหละ อาวุธของยูชอน...ยุนโฮมองบอดี้การ์ดตัวน้อยอย่างอึ้งๆ ภาพที่เรือนร่างขาวผ่องมาหยุดอยู่ตรงหน้า เส้นผมอ่อนนุ่มเต็มไปด้วยฟองสีขาวของแชมพูแล้วยังหน้าตาที่แตกตื่นของคนตรงหน้านี่อีก อะไรมันจะน่า....ขนาดนี้ว่ะ!!!!
“มะ..ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่จะมาตามนายไปกินข้าว” ยุนโฮเอ่ยเสียงอ่อน ยูชอนหันไปหาเจ้านายอย่างอารมณ์เสียคนกำลังอาบน้ำอย่างสบายใจอยู่นี่มากวนอีกจนได้แหละ
“เดี่ยวยูชอนลงไปฮะ....เล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้....” มือเรียวที่ยังเปื้อนแชมพูถูกยกขึ้นมาลูบใบหน้าสวยอย่างลืมตัว ความเจ็บแสบแล่นเข้ามาเล่นงานคนสวยทันที
“โอ๊ยยยยยยย ยุนโฮ!!!!!!! ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยย” ยุนโฮที่หันหลังกลับไปแล้วต้องรีบเข้ามาหายูชอนเมื่อร่างบางทำท่าเหมือนทรมานมาก มือใหญ่สำรวจร่างกายเล็กอย่างถี่ถ้วนแต่ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ
“เป็นอะไร ยูชอนๆๆๆ”
“แสบตา แชมพูเข้าตาอ่ะ ยุนโฮ!!!!!!!!” เมื่อได้ยินดังนั้น ร่างสูงก็รีบอุ้มยูชอนเข้าห้องนั้นที น้ำสะอาดถูนำไปชะล้างความเจ็บแสบของยูชอนเพื่อให้มันทุเลาลง ยุนโฮมือไม้สั่นไปหมดเมื่อเห็นท่าทางที่เจ็บปวดของคนตรงหน้า
“หะ..หายแล้วยุนโฮ ขอผ้าเช็ดตัวหน่อย....” ยูชอนขอทั้งๆที่ยังหลับตา ยุนโอมองซ้ายมองขวาใหนล่ะผ้าเช็ดตัวไม่มีซักผืนเลย
“อยู่ใหนยูชอน ผ้าเช็ดตัวน่ะ”
“สีชมพูลายกระต่ายน่ะ ไม่มีหรอ ของยูชอนนะ” คำตอบของยูชอนทำเอายุนโฮแทบคลั่ง!!!!
“สะ..สีชะ..ชมพู ลายกระต่ายงั้นหรอยูชอน” ร่างสูงถามเสียงสั่นเมื่อไอ้ผ้าที่ว่ามันพันอยู่ที่เอวของร่างบางนั่นเอง จะให้เค้าทำยังไงล่ะเนี่ย
“ใช่ยุนโฮไม่เห็นหรือไง.....” เสียงใสๆยังคงดังต่อเนื่อง ยุนโฮมองผ้าเช็ดตัวที่ว่าแล้วตัดสินใจหันหลังแล้วปลดผ้าเช็ดตัวยูชอนออกก่อนจะส่งให้ร่างบาง
“ฉัน..ปะ..ไปก่อนนะ ลงไปกินข้าวด้วย” ปัง!!!!! เสียงปิดประตูแรงๆจนยูชอนอดต่อว่ามาเฟียหนุ่มไม่ได้ หลังจากหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดหน้าแล้ว ดูเหมือนสติสัมปชัญญะของยูชอนจะกลับมา คนตาสวยเบิกตากว้างก่อนจะ.........
“ชอง ยุนโฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮออ” เสียงใสๆลั่นไปทั่วบ้านตระกูลชอง กระจกทุกบ้านสั่นสะเทือนเหมือนโดนพลังที่ร้ายกาจโจมตี ยุนโฮสำลักน้ำที่กำลังดื่มทันที ................
หลังจากน้ำเสร็จแล้ว ยูชอนก็ลงมากินข้าวตามที่ยุนโฮบอก ร่างบางสวมชุดนอนตัวเก่งที่ชอบใส่เป็นประจำตอนอยู่ที่บ้านสะกดสายตาของคนแถวนั้นโดยเฉพาะยุนโฮที่มองยูชอนอย่างไม่วางตาเลย
“ยูชอนต้องไปกินข้าวที่ไหนหรอ” เสียงใสๆเอ่ยถามยุนโฮแต่คนสวยก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตามาเฟียหนุ่ม ยุนโฮยิ้มอย่างชอบใจที่ได้เห็นท่าทางเขินอายของยูชอน
“นั่งสิ...” ยุนโฮชี้ไปที่เก้าอี้ตรงข้ามตัวเอง ยูชอนมองมองสงสัยแต่ไม่ถามอะไร
“ทำไมให้ยูชอนร่วมโต๊ะล่ะ...” บอดี้การ์ดตัวน้อยเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจเท่าไร ยุนโฮมองคนช่างเจรจาแล้วยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
“ก็เพราะนายเป็น..ของฉันน่ะสิ” ยูชอนขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจแต่ไม่ได้คิดอะไรเพราะยุนโฮคงตกคำว่าบอดี้การ์ดไป แต่คุณพ่อเค้าก็ไม่เคยให้บอดี้การ์ดกินข้าวร่วมโต๊ะเลยนะ สงสัยธรรมเนียมไม่เหมือนกันล่ะมั้งเนี่ย คนสวยคิดได้ไม่นานก็ต้องหันไปสนใจกับอาหารที่หน้าตาหน่ารับประทานทันที มือเล็กหยิบโน้นฉวยนี่เข้าปากไม่หยุดหย่อน แก้มใสๆพองเล็กน้อยเมื่อเจ้าของเคี้ยวอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ยุนโฮมองภาพตรงหน้าอย่างชอบใจ ทำไมน่ารักอย่างนี้นะ ปาร์ค ยูชอน.........
“อิ่มแล้วผมไปนอนก่อนนะฮะ ยุนโฮ...” ยูชอนหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดปาก แล้วลุกขึ้น ยุนโอมองภาพตรงหน้าอย่างมีความสุข
“อืมไปนอนเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว....” มาเฟียหนุ่มพูด จองซินมองเจ้านายอย่างไม่เชื่อหู เหนื่อยงั้นหรอ ยูชอนเหนื่อยงั้นหรอ ไม่เห็นได้ทำอะไรเลย จะเหนื่อยได้ไงกัน....
“ฝันดีนะฮะ ยุนโฮ หะ..หาววววววว” ยูชอนหาวอย่างน่ารักก่อนจะเดินโงนเงนขึ้นชั้นบนไป ยุนโฮยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ซักพัก จนรู้สึกว่าลูกน้องมองแปลกๆนั่นแหละมาเฟียหนุ่มถึงเดินขึ้นห้องไป
“ป้าค่ะ.....ยอนมีเกลียดมัน!!!!!!!!!!!!” ร่างเพรียวของสาวใช้คนสวยรีบวิ่งไปหาโซราทันที ที่เห็นว่ายุนโอดูจะเอาใจยูชอนเกินกว่าคำว่าบอดี้การ์ด โซราดึงหลานเข้ามากอดปลอบให้ใจเย็น พลางคิดแผนกำจัดยูชอนให้พ้นทางของหลานรัก
เช้าวันรุ่งขึ้น ยุนโฮมีงานตอนเช้าจึงไม่ปลุกยูชอนที่กำลังใช้เวลาบนเตียงนุ่มๆอย่างมีความสุข ร่างสูงเข้ามาดูคนตัวเล็กที่ซุกกายกับผ้าห่มหนาอย่างเอ็นดู มือใหญ่ปัดปอยผมที่ลงมาปรกใบหน้าสวยอย่างแผ่วเบา
“อรุณสวัสดิ์นะครับ บอดี้การ์ดตัวน้อย” ร่างสูงก้มลงประทับจูบบนหน้าผากเนียนๆเบาๆก่อนจะเดินออกไปปล่อยให้ยูชอนใช้เวลาตอนเช้าอย่างมีความสุข
“ยอนมี ถ้ายูชอนตื่นแล้ว ยกข้าวเช้าไปให้ด้วยนะ บอกยูชอนด้วยว่าเดี๋ยวฉันกลับมา” ยอนมีพยักหน้ารับคำก่อนจะเบ้ปากไล่หลังยุนโฮไป
“หึ...คุณยุนโฮไม่อยู่แล้วนายเสร็จฉันแน่ ยูชอน!!!” ยอนมีเดินขึ้นชั้นบนไป ประตูห้องนอนของยูชอนถูกเปิดออกอย่างแผ่วเบา ยอนมีเบะปากใส่ร่างเล็กที่นอนจมอยู่กับที่นอนนุ่ม ห้องนี้ดูเหมือนจะถูกตกแต่งเพื่อยูชอนโดยเฉพาะเลย ยอนมีมองรอบๆห้องอย่างอิจฉา นายเป็นอะไรกับคุณชายกันแน่นะ.....ยอนมีมองยูชอนแล้วยิ้มร้าย ร่างเพรียวเดินเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับออกมาพร้อมของบางอย่าง
“ตื่นได้แล้ว!!!!!!” ซ่า!!!!! มือเรียวยกถังน้ำสาดใส่ยูชอนจนร่างบางสะดุ้งขึ้นมาอย่างตกใจ ความหนาวเหน็บแล่นเข้าสู่ผิวกาย
“เธอทำอะไร!!!!!” เสียงใสตะคอกยอนมีอย่างดัง คุณหนูปาร์ค ยูชอนผู้ไม่เคยถูกรังแกฝ่ายเดียวจ้องยอนมีอย่างโกรธแค้น
“มาปลุก....เป็นลูกน้องภาษาอะไร เจ้านายออกไปทำงานแล้วยังมานอนหลับอยู่ได้!!!!!”
“ปลุกดีๆก็ได้ ทำไมต้องเอาน้ำมาสาด ไม่มีสมองหรือไง อ่อ ลืมไป เป็นแค่สาวใช้จะคิดอะไรได้ นอกจากคิดจะจับคุณชายไปวันๆ....” ยุชอนลอยหน้าลอยหน้าพูดกับยอนมี หญิงสาวกำมือแน่นอย่างโมโห ร่างเพรียวพุ่งเข้าไปกระชากแขนยูชอนให้ขึ้นมาอย่างแรง
“แกก็เป็นแค่บอดี้การ์ดเหมือนกันน่ะแหละ ไม่ต่างจากฉันเท่าไรหรอก” ยูชอนฟังที่ยอนมีพูดแล้วก็ยิ้มออกมา มือเล็กยกขึ้นมาจับคางของหญิงสาวเบาๆให้หันมาจ้องหน้าตัวเอง
“ฉันกับเธอน่ะ....ต่างกันราวกับนรก สวรรค์นะ ยอนมี....อย่างน้อยฉันก็ได้นอนหลับห้องข้างๆคุณชาย กินข้าวร่วมโต๊ะกับคุณชาย นี่ขนาดยังไม่ได้ร่วมเตียง!!!!กันนะ ฉันยังเหนือเธอขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดเลยว่า......”
เพียะ!!!!! “แกมันใช้มารยาหลอกล่อคุณชาย ฉันเป็นเมียคุณชายนะ แกจำไว้!!!!ฉันจะให้คุณชายไล่แกออก” ยอนมีฟาดมือใส่ยูชอนเต็มแรงแล้วชี้นิ้วใส่คนตัวบางอย่างโมโห ยูชอนยิ้มนิดๆอย่างเวทนา...
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ทำได้ก็ทำไปสิยอนมี ฉันไม่ได้ห้ามเธอเลย แล้วเธอน่ะแน่ใจนะว่าเป็นเมียคุณชายไม่ใช่นางบำเรออย่างที่คุณชายเค้าเข้าใจน่ะ อีกอย่างตั้งแต่ฉันเข้ามาเหยียบบ้านหลังนี้ เธอได้นอนกับคุณชายหรือยัง ฮ่าๆๆๆ ในเมื่อยุนโฮอยู่กับฉัน จะไปนอนกับเธอได้ยังไงน้า ยอนมี.....อย่างที่ว่าล่ะ เธอกับฉันเราต่างกันที่....” นิ้วเรียวชี้ไปที่ขมับราวกับจะบอกว่าต่างกันที่สมอง..แล้วยูชอนก็เดินนวยนาดเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้ยอนมียืนกรี๊ดอยู่คนเดียว...
“เจ็บชะมัด!!!” ร่างบางยืนลูบรอยช้ำบนผิวแก้มอย่างแผ่วเบาเพราะเจ็บมากเหมือนกัน ยูชอนพึมพัมอย่างไม่เข้าใจว่าผู้หญิงคนนั้นทำไมชอบทำร้ายเค้าจัง (ไม่เข้าใจจริงหรอเนี่ย)
เรือนร่างผอมบางเดินลงไปชั้นล่างเพื่อที่จะหาอะไรใส่ท้องแต่ทำไมหน้าตาของสาวใช้ทุกคนถึงมองเค้าด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเลยนะ
“นี่พี่สาว...มีอะไรกินบ้างหรอฮะ” ยูชอนถามสาวใช้ที่ยืนทำอะไรไม่รุ้อยู่ในครัว แต่สาวใช้คนนั้นกลับหันมามองเค้าอย่างไม่เป็นมิตร
“ไม่มี...”
“มีนมไหมฮะ...” ยูชอนเอ่ยถาม นมคงมีบ้างนะ อย่าบอกนะว่าบ้านนี่มันกรอบไม่มีอะไรกินเลย สาวใช้คนเดิมหันมามองยูชอนด้วยสายตาเกลียดชัง
“แกไม่ใช่เจ้านายฉัน อย่าสะเออะมาถาม!!!!!!!!!” แล้วสาวใช้คนนั้นก็เดินหนีไป ยูชอนมองอย่างแปลกใจ อะไรกันว่ะเนี่ย ไอ้คนบ้านนี้เป็นแบบนี้ทุกคนเลยหรือไง.....
“หิวแล้วอ่ะ...ทำอาหารก็ไม่เป็นซักอย่าง.....” ยูชอนยืนลูบท้องเบาๆอย่างหิวโหย ยุนโฮไปไหนเนี่ย ทิ้งเค้าไปได้ยังไงนะ
“หาอะไรหรอครับยูชอน...” ยูชอนหันไปมองคนที่มาทักตัวเองดูจากชุดแล้วคงเป็นบอดี้การ์ดมั้งแต่เค้าไม่รู้จักซักหน่อยมาทักทำไมกัน
“ของกินน่ะ....”ยูชอนตอบแข็งๆเพราะผู้ชายคนนี้มองเค้าด้วยสายตาที่ว่า หยาบโลนมาก ร่างบางจะเลี่ยงหนีออกมาแต่ชายคนนี้กับไม่ยอมถอยห่าง
“ผมพาไปกินไหมครับ..” ชายหนุ่มกระซิบข้างใบหูยูชอน คนตัวเล็กเบ้หน้าอย่างรังเกียจ ยี้!!!!! ไอ้หน้าจิ้งจอก คิดจะเด็ดดอกฟ้าหรือไง
“มะ...ไม่ต้องหรอก ฉันหาเองได้ ถอยหน่อยได้ไหม....” ยูชอนผลักผู้ชายคนนี้เบาๆแต่ไม่มีท่าทีว่าชายหนุ่มจะถอยกลับขยับเข้าไปใกล้ๆอีกต่างหากใกล้คนหลังของยูชอนชนกับเคาร์เตอร์ของห้องครัว
“ผมบอกแล้วว่าจะช่วยไงครับ” คุณหนูยูชอนเบ้หน้าจะร้องไห้ อะไรเนี่ย ทำไมหน้ากลัวงี้อ่ะ ฮือออออ ยุนโฮ ไอ้คนบ้าอยู่ไหนเนี่ยยยยยยยยย
“ปล่อยยูชอนซะ!!!!” เสียงทรงอำนาจดังขึ้น ในสถานการณ์ที่ยูชอนกำลังเพลี่ยงพล้ำพอดี ยูชอนถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะวิ่งไปหาผู้ชายตัวโตที่มาช่วยเค้าได้ทันท่วงที
“ไปไหนมาเนี่ยยยย ยูชอนจะโดนไอ้นี่ปล้ำอยู่แล้วนะ!!!!!” เสียงใสๆเอ่ยฟ้อง โดยที่ไม่รู้เลยว่าถ้าฟ้องอย่างนั้นไปแล้ว ชายหนุ่มตรงหน้าจะมีโชคชะตาอย่างไร
“อย่างนั้นหรอ....จองซิน!!!!” ยุนโฮพูดกับยูชอนก่อนจะเรียกบอดี้การ์ดคู่กายให้เข้ามาหา จองซินรีบวิ่งไปหาเจ้านายทันที ยุนโฮตอนนี้ดูโกรธมากๆยังไงไม่รู้ ชายหนุ่มที่กำลังจะลวนลามยูชอนเมื่อกี้ยืนตัวสั่นอย่างหวาดกลัว
“เก็บมันซะ!!!!!” สิ้นคำของยุนโฮทำเอาทุกคนตกใจโดยเฉพาะคนช่างฟ้องอย่างยูชอน ร่างบางกำมือยุนโฮไว้แน่น เพราะไม่อยากให้ยุนโฮต้องทำร้ายชายผู้นั้น
“ยะ..อย่าเลยนะ ยุนโฮน้า เค้าคงแค่เล่นๆกับยูชอนน่ะ ยูชอนน่ารัก น่าเล่นด้วยไง ใช่ไหมล้า!!! ใช่ไหมนายๆๆ” นิ้วเล็กๆจิ้มไปที่ท่อนแขนของชายคนนั้น ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
“เห็นไหมๆๆ เค้าอยากจะเล่นกับยูชอนไง ยุนโฮไปกินข้าวกัน ยูชอน หิ๊ว หิววววววว” ว่าแล้วก็ลากแขนมาเฟียหนุ่มที่ยืนหน้ายุ่งให้เดินไป...
“คุณชายแล้วตกลง???” จองซินเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ ตกลงจะเก็บหรือไม่เก็บ ยังไง ยูชอนภลึงตาใส่จองซินที่ยังมาเตือนความหมีตาหมีนี่อีก
“ตกลงแล้ว ก็ปล่อยเค้าไป เค้าเป็นเพื่อนเล่นกับยูชอนน้า!!!!!! เนอะๆยุนโฮ” ร่างบางหันไปรียกยุนโฮที่ยังไม่หายหน้ายุ่งแต่ก็ยอมพยักหน้าตกลง ยูชอนยิ้มอย่างดีใจก่อนจะลากยุนโฮไปกินข้าว หิวจะตายอยู่แล้ว...
“ยูชอน!!!!!!!” เคร้ง!!!! ยูชอนสะดุ้งจนช้อนร่วงจากมือเพราะอยู่ดีๆยุนโฮก็เรียกเค้าเสียงดัง ยุนโฮเดินเข้ามาหายูชอนก่อนจะช้อนคางยูชอนขึ้นมา
“หน้าไปโดนอะไรมา ใครทำอะไรนาย!!!!” ยูชอนหน้าเหวอก่อนจะยกมือลูบแก้มที่ยังคงแดงช้ำแล้วนึกออก ไม่น่าให้เห็นเลยวุ้ย!!!
“ไม่มีไรหรอก กินข้าวเถอะ หิวอ่ะ”
“บอกมา!!!!!!!”
“ถ้าถามอีกที จะลาออกแล้วนะ ตะคอกอยู่ได้!!!!!!!” ยูชอนเอ่ยออกไปอย่างเอาแต่ใจสุดๆ สำหรับคนรอบข้างแล้ว คำพูดของยูชอนเป็นเรื่องน่าตลกที่สุดเลยล่ะ สาวใช้หลายๆคนยิ้มเยาะยูชอนทันทีที่ยูชอนพูด
“ไม่ถามแล้วก็ได้..เดี๋ยวทายาให้แล้วกัน” หา!!!!!!! อะไรนะ คุณชายไม่ได้ไล่ออกแต่กลับจะทายาให้ด้วยเนี่ยนะ พระเจ้า คุณชายเปลี่ยนไป!!!!!!
“ยอนมี ทีหลังอย่าทำอะไรคนไม่มีทางสู้นะ ยุชอนเป็นคนของฉันเธอมมีสิทธิ์มาแตะต้อง เข้าใจไหม” ยุนโฮเอ่ยเสียงเรียบแต่ทว่าน่ากลัว ยอนมียืนก้มหน้าแต่ยูชอนน่ะหรอแอบยิ้มอย่างสะใจ ฮ่าๆๆๆ เทียบกันไม่ติดซักนิด ยอนมี ฮ่าๆๆๆๆๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
*** ขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่ะ***
ความคิดเห็น