คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : MY SEXY BODYGUARD [14]
*** สวัสดีค่ะ ทุกคน มายกลับมาแล้ว!!!!!! หลังจากไปพักฟื้นสภาพจิตใจมาตั้งแต่ตอนที่แล้วที่มันย่ำแย่มาก จนมาถึงตอนนี้ที่ยังคงแย่ไม่แปรเปลี่ยน ตอนนี้มายเขียนนานมากอ่ะ นานจริงๆนะ แบบไม่ไหวแล้ว โอ๊ย ตายๆๆ เมื่อยที่สุด ขอให้ทุกคนสนุกนะค่ะ**
ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์หลังจากที่ยูชอนกลับไปอยู่บ้านตัวเอง ยุนโฮยังคงซึมเศร้างานการไม่ทำ ร้อนถึงเพื่อนรักต้องมาดูอาการถึงบ้านหลังจากได้ฟังคำบอกกล่าวจากจองซินที่เห็นเจ้านายไม่สบายใจก็ไม่สบายใจไปด้วย
“ว่าไงว่ะไอ้ยุน!!! ได้ข่าวว่างานการไม่ทำเลยหรือไง” แจจุงเดินเข้ามาหาเพื่อนที่นั่งกินเหล้าเคล้าเสียงเห่าของแทพุงไปเรื่อยๆ
“ใครมันส่งข่าวว่ะ เดี๋ยวแม่งยิงตายเลย!!!”
“ ใจเย็นน่า นี่เป็นอาทิตย์ไม่ทำงาน เดี๋ยวพรรคไอ้เคย์ก็เล่นงานเอาหรอก” ร่างโปร่งบอกเพื่อนก่อนจะไปหยิบเหล้ามาเทใส่แก้วให้ตัวเอง
“ไม่กลัวเว้ย!! ให้มันมาสิ ใครมาตอนนี้ กูฆ่าแม่งหมดอ่ะ.....” ยุนโฮที่ดูเหมือนจะกรึ่มๆโวยวายออกมาเสียงดังจนแจจุงส่ายหน้า ไอ้นี่ นี่มันเหมือนเดิมจริงๆ ดีแต่ใช้อารมณ์
“ใจเย็นๆนะไอ้ยุน แล้วบอกมาสิว่าแกเป็นอะไร” หนุ่มหล่อดึงแก้วเหล้าออกจากมือเพื่อนแล้วส่งให้ป้ามีเยทันที
“ไม่ได้เป็นอะไร...” พอมือไม่ได้ถือแก้ว ร่างสูงก็เอื้อมมือไปอุ้มแทพุงมากอดไว้ มือใหญ่ลูบขนนุ่มๆของสุนัขตัวเล็กเบาๆ สายตาเหม่อออกไปข้างนอกจนแจจุงกลุ้มใจ นี่ไอ้ยุนโฮ มึงหลงรักน้องกรู ใช่ม๊ายยยยยยย
“ยูชอน อยู่บ้านไม่ยอมกินข้าวมาหลายวันแล้ว เอาแต่อยู่กับฮารัง ฉันไม่รู้ว่าน้องฉันเป็นอะไร” ชื่อของยูชอนทำให้ยุนโฮชะงักนิดนึงก่อนจะลูบขนของแทพุงต่อไป
“..........อีกอย่าง พ่อจะให้ยูชอนไปอยู่กับพ่อที่เมกา.........” เมื่อไม่เห็นปฎิกิริยาจากเพื่อน แจจุงเลยจำเป็นต้องงัดไม้ตายขึ้นมาใช้ ซึ่งดูเหมือนจะได้ผลซะด้วย ยุนโฮหันมามองหน้าเพื่อนก่อนจะปล่อยแทพุงลง
“ยูชอนคงอยากไปซินะ....”
“ยุนโฮ...แกรักน้องฉันหรือป่าว....ฉันถามแกจริงๆนะ” แจจุงวางแก้วก่อนจะหันไปจ้องหน้าเพื่อนด้วยสายตาจริงจัง มาเฟียหนุ่มถอนหายใจเบาๆก่อนจะคว้าแก้วเหล้ามากระดกใส่ปากอีกครั้ง
“แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรเมื่อ น้องแกไม่ได้รักฉัน”
“แกรู้ใจน้องฉันอย่างนั้นหรอ รู้หรอว่ายูชอนรักใครหรือเกลียดใคร แกรู้อย่างนั้นหรอยุนโฮ” ยุนโฮส่ายหน้า เค้าจะไปรู้ได้ยังไง จะไปรู้ถึงใจยูชอนได้ยังไงกัน
“..ความรักของฉันมันคงไม่มีค่าเพราะยังไงยูชอนก็จะไปอยู่ดี..” ยุนโฮเอ่ยเสียงเศร้า เค้ารักยูชอน รักยูชอนโดยที่ไม่รู้ว่าเมื่อไร รักยูชอนโดยที่ไม่รู้ว่าทำไม พอมารู้อีกทีคือ เค้าคงขาดยูชอนไม่ได้ แต่ร่างบางล่ะรักเค้าบางไหม คิดถึงเค้าบ้างไหม
“ยุนโฮ….ถ้าน้องชายฉันไม่รักแก มันคงเริงร่าไปเมกากับพ่อตั้งแต่วันนี้แล้วล่ะ มันคงไม่มานั่งซึม นั่งเศร้า อดข้าวอดน้ำ ไม่พูดไม่จาแบบนี้หรอกนะ แกน่าจะรู้จักนิสัยน้องชายฉันดีนะยุนโฮ เอางี้แล้วกัน คืนนี้ มาที่บ้านฉันห้องทางทิศเหนือ!!!! ฉันจะทำให้แกได้พบยูชอน แต่ถ้าแกไม่ได้รักยูชอน พรุ่งนี้ฉันจะส่งยูชอนไปเมกา โดยจะไม่ให้น้องชายฉันเจอหน้าแกอีกยุนโฮ คิดดูล่ะกัน จะเอายังไง ฉันไปก่อนนะเพื่อน…” ร่างโปร่งยิ้มทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป ยุนโฮนิ่งคิด จะไปดีไหม ถ้าไปแล้วจะทำยังไงในเมื่อยูชอนยังโกรธเค้าและเค้าก็ไม่รุ้ว่ายูชอนรักเค้าไหม แต่ถ้าไม่ไปยูชอนก้อจะจากเค้าไปตลอด เค้าจะยอมได้หรอ????
ด้านยูชอนหลังจากย้ายกลับมาอยู่บ้านตัวเองก็ได้แต่ นั่งซึม นอนเศร้าไม่พูดไม่จาจนคนเป็นบิดาถึงกับเครียด ร้อนถึงจุนซูต้องมาอยู่กับเพื่อนในยามที่เพื่อนไม่สบายใจ
“ยูชอนกินข้าวหน่อยสิ แกเป็นอะไรของแก..” จุนซูยกช้อนขึ้นมาจ่อริมฝีปากสวยๆของเพื่อนแต่ยูชอนกลับหันหน้าหนี
“ยูชอนอ่า..แกทำอย่างนี้ มันไม่ดีต่อตัวแกเองนะ มีแต่คนห่วงแกนะยูชอน..พี่แจจุง พี่ชางมิน และก็ฉันพวกเราห่วงแกนะ” จุนซูพูดเสียงสั่น การที่เค้าเห็นเพื่อนเป็นอย่างนี้ มันก็ทำให้เค้าไม่สบายใจและเจ็บปวดใจเหมือนกันนะ ยูชอนแทบจะไม่พูดไม่คุยกับเค้าเลยซักนิด
“แล้วทำไม เค้าไม่ห่วงฉันบ้างล่ะจุนซู…ทำไมยุนโฮเค้าไม่ห่วงฉันบ้าง..” แม้ใบหน้าสวยของเพื่อนจะหันหนีไปทางอื่นแต่จุนซูก็ยังเห็นน้ำใสๆที่ไหลลงจากจากดวงตาของเพื่อนอยู่ดี
“แกรู้ได้ยังไงยูชอน รู้ได้ยังไงว่าพี่ยุนโฮเค้าไม่ห่วงแก” จุนซูพูดพร้อมกับดึงตัวเพื่อนให้มาซบไหล่ตัวเองปล่อยให้ยูชอนร้องไห้ให้พอใจ
“เค้า ฮึก..เค้าไม่มาหาฉันเลย ฮืออออออออออ จุนซูฉันจะทำยังไงดี ฉันเจ็บไปหมดแล้ว” เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเพื่อน ทำเอาจุนซูแทบบ้า การที่ยูชอนร้องไห้ มันจะทำให้เค้าเจ็บปวดทุกครั้ง
“ยูชอน แกเคยบอกว่าฉันเป็นนางฟ้าใช่ไหม….” หัวกลมๆที่อยู่บนไหล่บางขยับขึ้นลงอย่างเชื่องช้าเป็นการตอบรับ
“ถ้าแกเชื่อว่าฉันเป็นนางฟ้า วันนี้ฉันจะเสกพี่ยุนโฮมาให้แก แต่แกต้องกินข้าวให้หมดก่อน” ดวงตาฉ่ำน้ำของยูชอนมองจุนซูอย่างแปลกใจแต่ปากอิ่มก็รับอาหารที่จุนซูป้อนเข้าปากไปอย่างง่ายดาย เพียงแค่บอกว่ายุนโฮจะมา แค่นั้น ชีวิตเค้าก็มีความสุขแล้ว
บนเตียงกว้างในยามดึกสงัด ยูชอนในชุดนอนสีขาวสะอาดนั่งกอดหมอนร้องไห้อยู่กลางเตียง เสียงสะอื้นของคนน่ารักดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ คราบน้ำตาขยายขึ้นเป็นวงกว้างจนหมอนสีขาวเปียกชื้นไปหมด ที่ร้องไห้ก็เพราะมันคิดถึง คิดถึงคนคนนั้น คิดถึงผู้ชายคนนั้น ยูชอนคิดถึงยุนโฮ.....
“ร้องไห้ทำไมครับ คนเก่ง” เสียงกระซิบแผ่วเบาผ่านโสตประสาทของยูชอนจนทำให้คนที่กำลังร้องไห้ต้องเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะเบิกตากว้าง ผ้าม่านสีสวยที่ปลิวไหวไปตามกระแสลมอ่อนๆภายนอกไม่ได้เป็นสิ่งที่ทำให้ยูชอนตกใจ แต่สิ่งที่ทำให้เค้าแปลกใจก็คือ สิ่งที่อยู่ข้างหลังม่านต่างหาก ร่างสูงของใครคนนึงที่ยูชอนคิดถึงสุดหัวใจกำลังยืนมองตน ยุนโฮจริงๆหรือความฝัน ยูชอนก็ไม่รู้แต่ที่รู้คือพอเห็นน้ำตาก็ยิ่งไหล....พอเห็นความคิดถึงก็ยิ่งเข้าถาโถมสู่หัวใจ
“ยะ..ยุนโฮ...” เสียงหวานเอ่ยอย่างสั่นเทา ชายหนุ่มก้าวเข้ามาหายูชอนก่อนที่ท่อนแขนแกร่งจะคว้าคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอด ยูชอนเมื่อได้สัมผัสก็ยิ่งร้องไห้ มือเล็กโอบรอบเอวของยุนโฮก่อนจะดันกายให้แนบชิดกับร่างสูงมากขึ้น
“ยูชอน..คิดถึงยุนโฮ อึก..ฮือออ คิดถึงยุนโฮ จน ฮืออ จนจะตายอยู่แล้ว “
“ยุนโฮ ก็คิดถึงยูชอนนะครับ...ยุนโฮขอโทษนะยูชอน ขอโทษที่ปิดบัง ขอโทษที่โกหก ขอโท.....” ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มพูดจบ ยูชอนก็หยุดร่างสูงไว้ด้วยริมฝีปากตัวเอง กลีบเนื้ออ่อนประทับลงบนปากหยักของยุนโฮอย่างนุ่มนวล
“ยูชอนไม่โกรธ ยุนโฮหรอก....หายโกรธนานแล้ว..” หูดจบก็ยิ้มหวานให้ซะจน คนตัวสูงแทบหยุดหายใจ ยุนโฮยิ้มให้คนน่ารักก่อนจะดันกายยูชอนลงบนเตียงนอนกว้าง
** ส่วนนี้เป็นส่วนของ NC ขอให้คนอ่านทุกคนฝากเมล์ไว้นะค่ะ ในกรณีที่ไม่ได้พิมเมล์ไว้มายจะไม่ส่งไปให้นะค่ะ เพราะไม่รู้จะส่งไปที่ไหน 555 ***
“ยูชอน....” เสียงทุ้มเรียกร่างบางพร้อมทั้งยกยูชอนให้ขึ้นมานอนทับตัวเอง ร่างบางยิ้มหวานให้ยุนโฮอย่างน่ารักเพื่อถามว่ามีอะไร
“รักยุนโฮไหม....” คนน่ารักแย้มยิ้มให้ยุนโฮอย่างน่ารักก่อนจะเบือนหน้าหนีไปข้างๆ นิ้วเรียวลากเขียนอะไรซักอย่างบนหน้าอกข้างซ้ายของยุนโฮเบาๆ ก่อนจะโดนยุนโฮจับมาหอมแก้มอย่างชอบใจ
“รักสิ..ไม่รักยุนโฮแล้วยูชอนจะรักใคร”
“งั้นเรา...แต่งงานกันไหมคนดี.....”
เช้าวันรุ่งขึ้น ยุนโฮประคองยูชอนลงมาทานข้าวเช้าอย่างทะนุถนอม ร่างบางยังคงอยู่ในชุดนอนสีขาว ดูอ่อนแรงอย่างชัดเจน
“มาได้ยังไง!!!!!!” ยองวอนถามยุนโฮเสียงดัง ชายหนุ่มไม่ตอบเพียงแต่ยิ้มแล้วประคองยูชอนให้นั่งลงอย่างอ่อนโยน
“พี่มาได้ยังไงน่ะ!!!!!!” ชางมินที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นบน ถามยุนโฮเสียงดัง ยุนโฮยังคงไม่ตอบเพียงแต่ยิ้มให้ชางมินเหมือนเดิม
“ผมถามว่าพี่มาได้ยังไง...”
“มาทางหน้าต่าง…ก็ไม่ยากอะไร” ตอบแล้วหันไปป้อนข้าวให้ยูชอน แจจุงมองเพื่อนแต่ไมได้ถามอะไร เพียงแต่ยิ้มให้อย่างรู้กัน
“นี่เธอบุกรุกเข้าบ้านฉันหรอ!!!!!” ยองวอนถามเสียงดัง แต่ไม่ได้ทำให้ยุนโฮกลัวอะไรมีแต่ยูชอนเท่านั้นที่สะดุ้งอย่างตกใจ
“ผมแค่มาหาคนรักเท่านั้นเอง....ไม่ผิดอะไร”
“ยูชอนรับเธอแล้วหรือไง อย่าลืมนะว่า เธอหลอกอะไรลูกชายฉันเอาไว้”
“ผมรักยุนโฮนะฮะคุณพ่อ....” เสียงหวานๆของยูชอนทำเอาคนทั้งบ้านอึ้ง ชางมินทิ้งช้อนลงบนถ้วยข้าวต้มอย่างแรง เหมือนกับยองวอนที่มองหน้าลูกชายอย่างตกใจ
“เรา 2 คนจะแต่งงานกัน ขออนุญาตด้วยนะครับ คุณอา ไม่เกินอาทิตย์หน้าผมจะให้พ่อมาสู่ขอยูชอนกับคุณอานะครับ ขอบคุณที่กรุณาครับคุณอา....” หลังจากรวบรัดตัดความเสร็จโดยที่ยังไม่รับฟังความเห็นของยองวอน ยูชอนก็เงยหน้ามาจูบปลายคางคนรักเบาๆเพื่อเป็นรางวัล ทำเอายองวอนพูดไม่ออก มันไปถึงขนาดนั้นแล้วนี่ เค้าจะไปขัดอะไรได้ ยูชอนยิ้มได้ มันก็ทำให้พ่ออย่างเค้ามีความสุขแล้ว
“ไม่จริ๊ง!!!!!!!!!!!!!!!!! ผมไม่เชื่อ ทุกคนหลอกผม ยูชอนน้องพี่ กำลังหลอกพี่ใช่ม๊ายยยยยยยย!!!!!ไม่จริ๊งงงงงงง” ชางมินโวยวายก่อนจะวิ่งออกไปข้างนอกเพราะรับความจริงไม่ได้
“จุนซู โทรบอกยูฮวานเร็วเข้า เดี๋ยวไอ้ชางมินมันจะบ้าไปซะก่อน” จุนซูรีบกดโทรศัพท์หายูฮวาน คนที่เอาชนะชางมินได้ทุกอย่างคือยูฮวาน คนที่จับทางชางมินได้ทุกอย่าง เพราะฉะนั้นในสถานการณ์แบบ ยูฮวานดีที่สุด!!!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
*** มายไม่รู้ว่าคนอ่านชอบกันไหม แต่มายตั้งใจเขียนนะค่ะ ขอให้ทุกคนมีความสุขกับฟิกเรื่องนี้นะค่ะ แล้วก็ต้องขอโทษเรื่องเอ็นซีด้วยนะค่ะ ที่ทำให้ยุ่งยากกัน แต่ตอนนี้เด็กดีเข้มงวดเหลือเกิน เดี๋ยวก้อแจ้งแบน อะไรก็แบน มายเลยคิดวิธีนี้คงดีที่สุดแล้ว ยังไงมายก็ไม่ได้อยากให้ทุกคนฝากแต่เมล์นะค่ะ ขอให้เม้นบ้างอะไรบ้างก็ยังดีนะค่ะ ขอบคุณค่ะ***
ความคิดเห็น