คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : BE MINE [BABY DON'T CRY] PART 1
ฺBE MINE [BABY DON'T CRY] PART 1
น้ำตาน้องเป็นสิ่งต้องห้าม น้ำตาน้องเหมือนน้ำกรดรดหัวใจที่แข็งแกร่งของลู่หานและคริส เค้าไม่เคยทำให้น้องเสียน้ำตาตั้งแต่คบกันมา น้ำตาน้องคือสิ่งที่เค้าเกลียดที่สุด ไม่เคยคิดอยากให้มันไหลออกมาจากดวงตาสุกใสเหมือนกระต่ายน้อยของน้อง แต่นี่มันอะไร อี้ชิงเดินเข้าห้องมาด้วยดวงตาแดงก่ำพร้อมกับหยาดน้ำใสที่เอ่อคลออยู่เต็มดวงตาสวย อี้ชิงของเค้าเป็นอะไร…………..
“ตัวเล็ก เป็นอะไรครับ” ร่างสูงใหญ่ถลาเข้าไปประคองตัวอี้ชิงที่เดินเข้ามาในห้อง วันนี้ทั้งเค้าและลู่หานไม่ได้ไปรับน้องที่มหาลัยเพราะติดงานทั้งคู่
“ป่าว อึก..ฮะ” คนตัวเล็กสะอื้นเบาๆพลางเดินมานั่งกอดเข่าที่มุมโซฟา ร่างบอบบางพยายามซุกตัวกับโซฟา ก่อนจะสะอื้นออกมา ไม่พูด ไม่บอกอะไรคริสเลยซักนิด ท่าทางแบบนี้มีแต่สร้างความเจ็บปวดให้กับคริส
“คนเก่งของพี่คริสเป็นอะไรครับ บอกพี่คริสนะ ใครทำอะไร บอกพี่คริสนะครับ” คริสพยายามจะดึงน้องมาโอบกอดไว้แต่อี้ชิงกลับขืนตัวและซุกตัวลงกับโซฟามากขึ้น มือเล็กที่คอยโอบกอดเค้าถูกยกไปเช็ดแก้มใสไปมา ปากอิ่มสวยที่พวกเค้าชอบไล่บดจูบถูกขบเม้มเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น ดวงตาคู่สวยที่เคยสุกสดใสกลับมีม่านน้ำตาไหลลงมากลบจนมิด น้องเป็นอะไร เค้าปวดใจเหลือเกิน
“อะ...อี้ ไม่เก่ง อึกก อี้....พี่ฟานน ฮืออออออออออ” คราวนี้น้องโผเข้ามากอดเข้าพร้อมปล่อยโฮออกมาเสียงดัง คริสโอบกอดอี้ชิงไว้ก่อนจะลูบหลังลูบไหล่น้องเบาๆให้น้องใจเย็นขึ้น ดวงตาคู่คมเหลือบมองไปที่ประตูเห็นลู่หานเดินเข้ามาหน้าตาตื่นท่าทางจะได้ยินเสียงน้องร้องไห้ตั้งแต่ข้างนอก
“เป็นไรว่ะพี่” คนเป็นน้องขยับปากถามพี่ชายแบบไร้เสียงก่อนจะได้คำตอบเป็นการส่ายหน้าสองที ร่างโปร่งทรุดตัวนั่งซ้อนหลังคนรักก่อนจะกระซิบปลอบน้ำเสียงแผ่วเบา
“คนเก่งของพี่ลู่ร้องไห้ทำไมครับหืม ร้องไห้แบบนี้คิดถึงพี่ลู่ใช่ไหม” เมื่อได้ยินเสียงคนรักอีกคนคนตัวเล็กก็หันหน้าไปหาลู่หานทำให้ชายหนุ่มเห็นดวงตาแดงช้ำของน้องได้อย่างชัดเจน ใครแกล้งน้อง........
“พี่ฮะ.....อี้น่ะ ฮึก อี้น่ะ คุณม๊า ต้องเสียใจแน่ๆ ฮึก” คนตัวเล็กพูดเบาๆพร้อมทั้งซุกหน้าลงบนไหล่กว้างๆของคริสแน่นขึ้น
“คุณม๊าจะร้องไห้ทำไมครับ น้องอี้ทำอะไรคุณม๊าหืม”
“น้องอี้.........น้องอี้” คนรักตัวเล็กผละออกจากพี่ฟานก่อนจะหันไปซบอกของลู่หานแล้วเอ่ยออกมาเบาๆ
“น้องอี้สอบตกฮะ ฮึก ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออออออ” ว่าแล้วน้องน้อยของพี่ฟานพี่ลู่ก็แผดเสียงร้องไห้ออกมาดังลั่นร้อนให้ทั้งคู่เอ่ยคำปลอบโยนแทบไม่ทัน อี้ชิงเป็นเด็กน่ารัก เรียนเก่ง น้องตั้งใจเรียนมากเพราะอยากให้คุณม๊าภูมิใจ จึงไม่แปลกที่วันนี้น้องจะร้องไห้หนักแบบนี้ อี้ชิงคิดเสมอว่าการเรียนเป็นเพียงหนทางเดียวเท่านั้นที่จะทำให้คุณม๊าพึงพอใจและมีความสุข
“โอ๋ๆๆคนดี คนเก่งของพี่ลู่ เงียบนะครับ เงียบเนอะ ไม่เป็นไรนะคนเก่ง” ลู่หานโยกตัวน้องไปมาเบาๆคล้ายปลอบโยน จนอี้ชิงหายร้องไห้เหลือเพียงแต่เสียงสะอื้นแทน คริสเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้น้องเบาๆ ก่อนจะกดจูบลงไปบนเปลือกตาบวมเป่งคล้ายจะปลอบประโลมให้น้องหายเสียใจ
“อี้ไม่เก่ง อี้สอบตก คุณม๊าต้องเสียใจแน่ๆ ฮึก อี้ไม่ชอบเลข อี้ทำไม่ได้” คนตัวเล็กพูดแผ่วเบาพลางดึงนิ้วดึงมือลู่หานเล่นไปด้วย
“โธ่.......นี่เพิ่งจะมิดเทอมเองใช่ไหมคนเก่ง ยังมีเวลาแก้ตัวครับเดี๋ยวพี่กับพี่ลู่สอนเองเนอะ”
“อี้ทำไม่ได้หรอกฮะ พี่ฟานกับพี่ลู่อย่ามาเหนื่อยกับอี้เลย” พูดจบร่างบอบบางก็เดินเข้าห้องปิดประตูแน่นอนทำเอาแฟนหนุ่มทั้งสองใจจะขาดรอนๆ ดูก็รู้ว่าน้องเสียใจมาก ดูก็รู้ว่าน้องเข้าไปร้องไห้อีกครั้งแต่พูดปลอบอะไรไปตอนนี้น้องคงไม่ฟัง คงต้องให้น้องเข้าไปคิดทบทวนเพียงลำพัง
หลังจากที่อี้ชิงเข้าห้องไปตอนนี้ก็ผ่านมา 3 ชั่วโมงแล้ว ไม่มีวี่แววว่าน้องจะออกมา ลู่หานกับคริสเดินวนไปวนมาหน้าห้องนอนคนรักแต่ไม่กล้าจะเปิดเข้าไป
“พี่คริส ผมว่าเราเปิดเข้าไปเถอะ น้องเข้าไปนานแล้วนะ ผมใจไม่ดีว่ะ” น้อยครั้งที่อี้ชิงจะร้องไห้ ทำให้ลู่หานกระวนกระวายใจเป็นพิเศษบวกกับนิสัยที่ใจร้อนเป็นทุนเดิมต่างจากพี่ชายเป็นใจเย็นและเป็นผู้ใหญ่กว่ามาก
“อืมม เดี๋ยวพี่ไปเอากุญแจสำรอง แกยืนเฝ้าน้องไปแล้วกัน” ร่างสูงใหญ่ของคริสผละออกไปอย่างรวดเร็วเพราะเค้าก็ห่วงน้องไม่ต่างจากลู่หานนัก
ทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้องนอนของน้อง ชายหนุ่มทั้งสองต้องสะท้านแล้วไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่อี้ชิงเปิดทิ้งไว้ ส่วนเจ้าของห้องตอนนี้นอนหันหลังให้เค้าคลุมโปงจนมิด
“ตัวเล็กครับ ทำไมเปิดแอร์เย็นแบบนี้หืม...”
“น้องหลับหรือเปล่าพี่ คนเก่งของพี่ลู่หิวหรือยังเอ่ย วันนี้เราไปทานข้าวข้างนอกกันดีไหมน้า” ลู่หานเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มน้องออก ดวงตาหล่อฉายแววเคร่งเครียดขึ้นมาจางๆเมื่อสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของร่างกายน้อง
“ตัวร้อนจี๋เลยพี่” สิ้นเสียงน้องชาย คริสก็รีบถลามาจับเนื้อจับตัวอี้ชิงพบว่าร้อนจริงๆดั่งคำพูดของลู่หาน
“นี่สงสัยร้องไห้จนไข้ขึ้น นายไปเตรียมน้ำมาเช็ดตัวให้น้องไป เดี๋ยวฉันไปหายาก่อน” คริสเอ่ยปากบอกน้องชายเสียงสั่นก่อนจะสาวเท้าไปจัดเตรียมอุปกรณ์อย่างรวดเร็ว ใจแทบขาดเมื่อเห็นน้องนอนตัวขดตัวงอ ปากขาวซีด ถ้าเป็นไปได้เค้าอยากจะป่วยแทนน้อง เจ็บแทนน้อง ไม่อยากให้น้องมาทรมานแบบนี้เลย เพราะอี้ชิงเป็นเหมือนหัวใจถ้าอี้ชิงเป็นอะไรหัวใจของพวกเค้ายิ่งเจ็บปวดมากกว่านั้นหลายเท่า
อี้ชิงเวลาป่วยจะกลายเป็นอี้ชิงที่มีพลังทำลายล้างมหาศาล น้องจากที่ชอบออดอ้อนพวกเขาอยู่ประจำทุกอย่างจะเพิ่มขึ้นเป็น 2 เท่าซึ่งรับมือยากยิ่งกว่าอี้ชิงในช่วงปกติมากนัก
“แค่ก แค่ก....พี่ฟาน” เพียงน้องเรียกเสียงแผ่ว คริสที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โซฟาข้างเตียงนอนก็รีบถลาเข้ามาหาแทบไม่ทัน
“ครับ ตัวเล็กเป็นอย่างไงบ้าง”
“อี้....แค่ก อะ อี้ เจ็บคอ” ร่างบอบบางพูดก่อนจะไอจนตัวโยนสองสามทีทำเอาคริสใจสั่น
“จิบน้ำอุ่นๆนะครับจะได้โล่งคอ”
“อื้อออออ พี่ฟาน พี่ลู่ ล่ะฮะ” ซวยไอ้คริส..............อี้ชิงเวลาป่วยจะชอบให้ทั้งเค้าและลู่หานอยู่ใกล้ๆน้องจะงอแงมากถ้าคนใดคนนึงไม่อยู่ซึ่งตอนนี้ ไอ้ลู่หานติดงานด่วนต้องรีบไปเคลียร์
“เอ่อ......................”
“ฮึก... ฮือออออออออออออออออ พี่ลู่ แค่ก แค่ก พี่ลู่ ฮึก อยู่ไหนน” ยังไม่ทันที่คริสจะได้คิดคำแก้ตัว คนตัวเล็กก็ปล่อยเสียงร้องไห้ออกมา ทั้งไอ ทั้งสะอื้นปนกันไปหมด ภาพที่น้องร้องไห้จนหอบตัวโยนทำเอาคริสรีบโผเข้าไปกอดคนตัวบางไว้แนบอกมืออีกข้างก็หยิบโทรศัพท์เครื่องหรูมากดโทรหาไอ้ตัวการ
“ไอ้ลู่ มึงรีบกลับมาเลย น้องร้องไห้ใจจะขาดอยู่แล้ว!!!!!”
“ฮึก พี่ลู่ มะ..ไม่รักอี้ ฮือออ” ภาพอี้ชิงร้องไห้ขดตัวอยู่ในอ้อมกอดทำเอาคริสปวดหนึบที่อกข้างซ้าย
“ทำไมมันจะไม่รักครับ พี่กับพี่ลู่รักน้องอี้ รักน้องอี้มาก ตัวเล็กไม่รู้หรือหืม” มือใหญ่เช็ดน้ำตาให้น้องอย่างแผ่วเบาแต่เช็ดยังไงมันก็ไม่หมดไปจากดวงตาคู่สวยของน้องเสียที
“ไม่จริง ไม่มีใครรักอี้ คุณม๊าก็จะไม่รักอี้ ฮึก”
“คุณม๊ารักน้องอี้สิครับ น้องอี้เป็นลูกคุณม๊านะครับ”
“พี่ฟาน...อี้หนาว” อี้ชิงขยับซุกตัวในอ้อมกอดของคริสมากขึ้น คนตัวเล็กพอป่วยแบบนี้ดูตัวเล็กลงกว่าเดิมหลายสิบเท่านัก
“น้องอี้ครับ พี่ลู่โทรมา คุยกับพี่ลู่ไหม” มือใหญ่ยืนโทรศัพท์ให้น้องน้อย อี้ชิงมองโทรศัพท์เครื่องหรูแล้วเม้มปากแน่น ดูก็รู้ว่าอยากคุยด้วยอยากงอนด้วยแต่สุดท้ายก็ต้านความต้องการตัวเองไม่ไหวจึงต้องรับโทรศัพท์มาแนบแก้ม
“ฮึก...พี่ลู่.....อยู่ไหนฮะ” เสียงใสปนสะอื้นส่งผลให้ลู่หานต้องเหยียบคันเร่งจนมิด เสียงสะอื้นนั้นยิ่งฟังก็ยิ่งร้อนใจ
(คนเก่ง พี่ลู่กำลังไปหานะครับ) แม้ใจจะร้อนเป็นไฟแต่ลู่หานก็ยังคงโต้ตอบคนรักด้วยน้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยน
“พี่ลู่.....พี่ลู่ ไม่รักน้องแล้ว ฮึก ใช่ไหมฮะ” อี้ชิงพูดแค่นั้นก่อนจะกดวางโทรศัพท์แล้วซุกตัวสะอื้นไห้กับอกคริสมากขึ้น หยาดน้ำตาของน้องที่ไหลไม่หยุดทำให้คริสแทบเป็นบ้า ไม่ต่างจากคำพูดตัดรอนของน้องที่ทำให้ลู่หานแทบเสียสติ อยากจะหายตัวไปหาน้อง อยากจะเข้าไปโอบกอดน้อง อยากจะพร่ำบอกน้องว่ารัก รักมากแค่ไหน รักมากเท่าใด แต่ตอนนี้เค้าทำไม่ได้
“โธ่เว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!” วิศวกรหนุ่มตะโกนออกมาลั่นรถก่อนจะบีบแตรลั่น ใจก็คิดแต่ว่าต้องไปหาน้องให้เร็วที่สุดเท่านั้น
TBC [ PART 2 ]
TALK : กระแสตอบรับค่อนข้างดีจนเราเกร็งเลย คือเรื่องนี้เราคิดพล็อตและแต่งอินโทรแค่ครึ่งชั่วโมงเองอ่า เราแค่อยากจะสื่อว่าอี้ชิงน่ารักแบบไหน แหะๆแต่งมาเพราะหลงน้องอ่ะยอมรับเลย เรากลัวว่าต่อไปเราจะเขียนไม่สนุกอย่างที่ทุกคนต้องการแล้วอ่า แต่เราจะพยายามน้า ยังไงก็ถ้าชอบก็เม้นกันเนอะ หรืออีกวิธี สามารถติดแท๊กในทวิตกันได้ค่ะ #พลีสบีมาย
ความคิดเห็น