คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER 5
CHAPTER 5
“จุนซู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ยูชอนวิ่งมาหาเพื่อนอย่างตกใจ ภาพของเพื่อนรักที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อย่างหนักทำเอายูชอนไม่สบาย ใจ
“จุนซู เป็นอะไร...” ยูชอนเอ่ยถามเสียงอ่อนพร้อมทั้งดึงเพื่อนมากอดไว้อย่างปลอบโยน จุนซูสะอึกสะอื้นกับไหล่เพื่อนอย่างเสียใจ
“ยะ..ยูชอน ฮืออออออ ฉันอยาก อึก ตะ ตายยยย” จุนซูกอดเพื่อนให้แน่นขึ้น ตอนนี้เค้ารู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่งไม่อยากอยู่อีกแล้ว ไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว!!!!
“จุนซู...ใครทำอะไรแก บอกฉันสิ บอกยูชอนสิ จุนซู!!” ยูชอนเอ่ยถามเพื่อนเสียงสั่น การที่เพื่อนเค้าเสียใจขนาดนี้มันเกิดจากอะไรกันแน่ ทำไมจุนซูต้องทำท่าเหมือนไม่อยากอยู่บนโลกนี้แบบนี้ด้วย
“พะ..พี่แจจุง ฮือออ ยูชอน พี่แจจุง.....”
“พี่แจจุงทำไม!!!!” ยูชอนเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ การที่จุนซูร้องไห้มันเกี่ยวอะไรกับพี่แจจุง พี่แจจุงทำอะไรกับเพื่อนเค้าคนนี้กันแน่
“ยูชอน......” จุนซูแค่เรียกชื่อเพื่อนรักแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนักเช่นเดิม ยูชอนหลับตาสะกดกลั้นความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นเมื่อห็นเพื่อนเค้าเจ็บปวดได้ขนาดนี้ การที่จุนซูต้องร้องไห้มากมายขนาดนี้ มันทำให้เค้าเจ็บปวดจริงๆ
“ไม่เป็นไร....พร้อมเมื่อไร แกค่อยบอกฉันนะจุนซู” ยูชอนลูบหลังเพื่อนเบาๆพร้อมทั้งปลอบโยนจุนซูต่อไป จะมีวันไหนซักวันไหมที่เค้าทั้งคู่ไม่ต้องร้องไห้
ด้านแจจุงเมื่อเห็นปฏิกิริยาของจุนซูแล้วก็ต้องกลุ้มใจ เค้าไม่คิดว่าจุนซูจะมีปฏิกิริยาที่ต่อต้านเค้าอย่างนี้ คำพูดของจุนซูมันทำให้เค้าคิดหนัก สำหรับเค้า จุนซูคือคนที่เค้าผูกพัน คือคนที่เค้าทอดทิ้งไม่ได้ แต่สำหรับยูชอนเป็นคนที่เค้าอยากจะปกป้องไม่อยากให้ยูชอนร้องไห้ เค้าจะปกป้องจุนซูได้ยังไงในเมื่อคนที่ทำให้จุนซูร้องไห้ทุกครั้งมันคือตัวเค้าเอง.....ร่างสูงกระดกน้ำสีอำพันเข้าปากไม่หยุดหย่อนเพื่อดับอารมณ์ในจิตใจ
“โธ่เว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงสบถดังๆของแจจุงเรียกเสียงของคนรอบข้างได้อย่างดี โดยเฉพาะคนที่มีนิสัยอันธพาลชอบหาเรื่องคนอื่น
“ทำไมไอ้หน้าอ่อน อยากมีเรื่องหรอไงว่ะ” กลุ่มอันธพาลประจำผับเดินมากระชากไหล่แจจุงอย่างแรง ร่างสูงสบถเบาๆก่อนจะสะหัดไหล่หนี
“อย่ามายุ่งเว้ย!!! ไอ้กุ๋ย..” แจจุงสาดเหล้าใส่หน้าอันธพาลอย่าโมโห ก่อนจะเดินหนีอย่างรำคาญ
“ไอ้หน้าอ่อน!!!” ผลัวะ!!!! หมุดลุนๆกระแทกใส่ใบหน้าหล่อเหลาของแจจุงอย่างแรง พร้อมทั้งการรุมสกรัมอย่างเต็มรูปแบบก็เกิดขึ้น แจจุงปล่อยให้ไอ้พวกอันธพาลอัดเค้าอย่างเต็มทีทั้งๆที่ คนกระจอกๆแบบนี้ไม่ระคายมือแจจุงหรอก
“ทำไรกันว่ะ.....” เสียงเข้มดังขึ้นก่อนที่จะกระชากไอ้พวกชอบรุมคนอื่นให้ออกห่างจากเหยื่อ
“มึงเป็นใคร อย่าเสือก!!!!!”
“กูเป็นตำรวจ!!!! เสือกได้ไหม....” คำตอบของชายหนุ่มทำให้ไอ้พวกนั้นกลัวลนลานปล่อยมือจากแจจุงแล้ววิ่งหางจุกตูดออกไปทันที เหอะ แค่โกหกยังเชื่อเลย ไอ้พวกกระจอก
“เป็นไรไหม....อ้าว แกนี่หว่า” แจจุงพยายามมองคนที่ทักเค้า ก่อนจะแสยะยิ้มเมื่อคนตรงหน้าเค้าคือไอ้ตัวต้นเหตุของน้ำตาของยูชอนนั่นเอง
“ขอบใจที่ช่วย แต่ทีหลังถ้าไม่ได้ขอ ก็ไม่ต้อง” แจจุงพูดก่อนจะใช้แขนเสื้อเชือดเลือดของตัวเองลวกๆ ยุนโฮถูกชะตากับแจจุงอยู่ไม่น้อยถ้าไม่ติดว่าไอ้นี่มันก้อร่อก้อติดยูชอนอยู่อ่ะนะ
“จะตายแล้วยังไม่สำนึก.....แล้วนี่คิดยังไงมานอนโง่ให้ไอ้พวกนั้นกระทืบอยู่ได้ล่ะ” ยุนโฮเอ่ยถามก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มให้ตนเอง วันนี้เค้าเซ็งๆเบื่อๆเพราะยูชอนไม่กลับบ้าน เค้าก็ไม่รู้จะรีบกลับไปทำไมกันเลยมาหาไรดื่มแก้เซ็ง
“เซ็ง เบื่อ แม่งชีวิตมีแต่เรื่อง...” แจจุงพูดซึ่งยุนโฮก็ไม่เข้าใจว่ามันคือคำตอบใช่หรือเปล่า แจจุงนั่งลงข้างๆยุนโฮก่อนจะจ้องหน้าร่างสูงอย่างหาเรื่องกลายๆทำเอาคนที่กำลังยกแก้วจรดปากชะงัก
“มองห่าไร....หาเรื่องไงว่ะ” ยุนโฮถามอย่างอารมณ์เสียเมื่อไอ้คนข้างตัวมานั่งมองหน้าเค้าแบบนี้
“เปล่า....ยุนโฮ ฉันรู้เรื่องนายกับยูชอนนะ ถ้านายไม่รักยูชอน......”
“บังเอิญว่าฉันรักยูชอน....แล้วนายก็อย่ามายุ่งกับยูชอนอีก!!!” ยุนโฮพูด เค้าไม่แคร์ที่ใครจะรู้เรื่องระหว่างเค้ากับยูชอน เค้าไม่แคร์เลยซักนิด
“แม่งฟังไม่เคยจบ....มีมารยาทหน่อย..” แจจุงบ่นอย่างอารมณ์เสีย ไอ้คำบอกรักที่แสนจะหนักแน่นของยุนโฮทำให้แจจุงคลายอารมณ์ห่วงยูชอนไปได้บ้าง
“แล้วที่มานั่งดื่มอย่างนี้ กลุ้มใจเรื่องยูชอนหรอว่ะ”
“ก็ส่วนนึงแต่เป็นส่วนน้อยว่ะ.....” แจจุงตอบเบาๆ อาจจะเพราะทั้ง 2 คน ถูกชะตากันหรืออาจจะมีอะไรๆเหมือนกันเลยทำให้เข้ากันได้ง่ายขนาดนี้
“อ้าวทำไมว่ะ....” ยุนโฮเอ่ยถามพลางกระดกเหล้าเข้าปากไม่หยุด มีเพื่อนคุยถูกคอทำให้เค้าดื่มให้ลื่นขึ้นเยอะเลย
“มีปัญหาเหมือนนายมั้งว่ะ แม่ง เว้ย!!!!!”
“โวยวายอะไรหนักหนาว่ะ มีปัญหาเหมือนฉันทำไมว่ะ ไปปล้ำน้องชายมาหรือไง เหอะ คนทำอย่างฉันมีแค่ฉันคนเดียวแหละว่ะ” ยุนโฮหัวเราะเบาๆอย่างขมขื่นในโชคชะตาของตัวเอง
“มีนายและมีฉันไง ปล้ำน้อยชายตัวเอง ถึงฉันจะไม่ได้ปล้ำแต่มันก็ไม่ต่างกันหรอกว่ะ” ยุนโฮมองแจจุงอย่างแปลกใจ อย่าบอกนะว่า ไอ้คนตรงหน้าเค้านี่!!!
“อย่าบอกนะว่าแก.....”
“ฉันเป็นพี่ชายของจุนซู เพื่อนน้องชายนายไง....”
~
~
~
~
~
“พี่แจจุงเป็นพี่ชายฉันน่ะ ยูชอน.....” ยูชอนเบิกตากว้างอย่างตกใจ ถ้าพี่แจจุงเป็นพี่ชายของจุนซูแสดงว่า....
“จุนซู.....ทำไมแกไม่บอกฉัน”
“ฉันจะบอกแกได้ไง ยูชอนในเมื่อพี่แจจุงชอบแก...” จุนซูพูดเบาๆหลังจากเล่าเรื่องตัวเองให้เพื่อนรักฟัง ยูชอนมองหน้าเพื่อนอย่างสงสาร ดูก็รู้ว่าจุนซูรักแจจุง ดูก็รู้
“ฉันไม่มีสิทธ์ชอบใครหรอกจุนซู....ฉันเป็นของพี่ยุนโฮ”
“ฉันไม่น่าเลยยูชอน ฉันไม่น่าพลาดเลย....” จุนซูกอดเพื่อนอย่างหาที่พึ่ง ยูชอนเมื่อได้ฟังเรื่องราวของเพื่อนทำเอาเค้าอึ้งไปไม่น้อยเหมือนกัน
~
~
~
~
~
“นายเป็นพี่ชายจุนซูหรอ....แสดงว่า...” แจจุงพยักหน้าหน้ารับ ยุนโฮหัวเราะก่อนจะตบไหล่แจจุงเบาๆ โชคชะตาเหมือนกันเลย
“ดีใจจังเว้ย ที่ได้เจอคนประเภทเดียวกัน”
“แต่ฉันไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของจุนซู....แล้วจุนซูเค้าเห็นฉันเป็นแค่ของเล่น....” แจจุงพูดเบาๆ ยุนโฮแอบยิ้มกับความคิดของแจจุง นี่มันน้อยใจเห็นๆนี่หว่า แล้วมาบอกว่าชอบยูชอน โธ่เอ้ย ไอ้โง่!!!!!!
“รู้สึกว่าเจ้าของของนายนี่ เรียกร้องความสนใจจังนะ บางทีลองเอาใจใส่จุนซูให้มากขึ้นกว่านี้สิ ที่จุนซูพูดกับนาย นั่นมันมาจากความน้อยใจทั้งนั้นแหละว่ะ” ยุนโฮแนะแนวทาง ทั้งๆที่ของตัวเองเค้ายังเอาตัวไม่รอดเลยจริงๆ
“มาแก้ปัญหาให้คนอื่น แล้วปัญหานายล่ะ แต่งงานแล้วมายุ่งกับยูชอนทำไม” ยุนโฮมองหน้าแจจุงก่อนจะยิ้มอย่างสมเพชในโชคชะตาตัวเอง
“ฉันรักยูชอน รักยูชอนมาตั้งแต่เกิดแล้ว...พอยูชอนเกิดมา ฉันก็รู้สึกว่านี่แหละ คนรักของฉัน แต่โชคชะตาก็เล่นตลกเหลือเกินว่ะ” แจจุงมองหน้ายุนโฮอย่างไม่เชื่อสายตา รักมาตั้งแต่เกิด!!!!
“แล้วครอบครัวนายล่ะ พ่อแม่นายเค้าจะรับได้หรอ”
“แม่บอกว่า ขอแค่ฉันมีลูกให้ เค้าจะไม่ห้ามฉัน...ยูชอนชอบคิดว่า ที่บ้านยังไม่รู้เรื่องนี้ แต่จริงๆยูชอนไม่รู้หรอกว่า ฉันคุยกับพ่อแม่ไว้แล้ว การที่ฉันแต่งงานมันก็เพื่ออนาคตของฉันกับยูชอนทั้งนั้น แต่ยูชอนนั่นแหละ เค้าไม่รักฉันเลย....” แจจุงอึ้งเข้าไปอีกเมื่อรู้ว่ายุนโฮวางแผนการใช้ชีวิตของตัวเองไว้ขนาดนั้น ยอมให้ตัวเองเจ็บปวดโดยการแต่งงานเพื่อยูชอนแต่ยุนโฮคงลืมนึกไปว่า การแต่งงานของเค้าก็ทำให้ยูชอนเจ็บปวดไม่น้อยเหมือนกัน
“คนไม่รักกัน เค้าไม่ยอมให้ตัวเองโดนกดขี่ขนาดนี้หรอกนะยุนโฮ ยูชอนต้องเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจขนาดไหน นายเคยรู้ไหม...” แจจุงเอ่ยถาม เมื่อคำถามนี้จุนซูถามเค้า แล้วเค้าไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร เค้าก็อยากรู้ว่ายุนโฮจะตอบมันได้ไหม
“ฉันรู้ว่าเค้าต้องทุกข์ใจเมื่ออยู่กับฉัน เพราะเค้าไม่รักฉันไง”
“ตอบไม่ตรงคำถามว่ะ....เฮ้อออ เรา 2 คนเข้ากันได้อย่างไม่น่าเชื่อเลยว่ะ” แจจุงพูดก่อนจะชนแก้วกับยุนโฮอย่างถูกใจ การมาดื่มแก้เซ็งวันนี้ก็ดีไปอย่าง อย่างน้อยก็ได้เพื่อนคุยที่ถูกใจ
“คิดถึงยูชอนว่ะ....” อยู่ดีๆยุนโฮก็พูดขึ้นมาทำเอาแจจุงหัวเราะขึ้นมาทันที เมื่อหน้าตายุนโฮมันหงอยเหงาสมกับคำพูดเหลือเกิน
“คิดถึงก็ไปหาสิ....”
“ไปไหม นายก็ไปด้วยสิ ไปง้อจุนซูซะ ไม่คิดถึงจุนซูบ้างหรอว่ะ” ยุนโฮเอ่ยถามพลางหยิบเงินออกมาจ่ายค่าเครื่องดื่มของเค้าทั้ง 2 คน
“ไม่คิดถึงหรอก แต่จะไปเป็นเพื่อนนาย...” ยุนโฮส่ายหัวกับไอ้ความปากแข็งของแจจุงเหลือเกิน ไม่คิดเลย แต่ไปถึงรถซะแล้วมั้งน่ะ ร่างสูงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีเมื่อเค้าจะได้ไปหายูชอนแล้ว.....ห่างกันแค่นี้ ทำไมความคิดถึงมันมากมายเหลือเกินนะ....
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
~ อ่า สวัสดีค่ะ ทุกคน อืม ตอนนี้มันงงๆอ่ะนะค่ะ ขอโทษค่ะ
ยิ่งเขียนยิ่งแย่แหะ ทุกคนเห็นด้วยมะ คนอ่านอ่า...มายยน้อยใจแล้วนะ
ทำไมเข้ามาอ่านกันเยอะแยะแต่ไม่เม้นเลยอ่ะค่ะ คนเม้นก็น่ารักมากอ่ะ
เม้นทุกตอน คนไม่เม้นก็เห้ออออ สบายจังนะค่ะ รู้ซิว่ายังไงมายก็ต้องมาอัพ
เพราะมายทิ้งคนที่ติดตาม คนที่เม้นไม่ได้หรอกค่ะ
ที่บอกว่ายุนรักมิกตั้งแต่เกิดคือมิกเกิดนะค่ะ ไม่ใช่ยุนเกิด เพราะยุนเกิดก่อนมิกน้า 55
ขอบคุณนะค่ะที่ติดตามมาย คนอ่านทุกคนของมาย เยี่ยมมากค่ะ ~
ความคิดเห็น