คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1
CHAPTER 1
“ตั้งใจเรียนนะ เย็นนี้พี่จะมารับ” มือใหญ่ยกขึ้นขยี้เส้นผมนุ่มของยูชอนเบาๆ ผู้เป็นน้องชายได้แต่ทำหน้านิ่งอย่างไม่พอใจ
“หยุดล้อเล่นกับผมได้แล้ว ผมเป็นน้องชายพี่นะ!!!” ปากอิ่มตวาดใส่ผู้เป็นพี่ชายเสียงดัง แต่ยุนโฮก็ยังยิ้มให้น้องชายอยู่ดี
“รู้...ก็เลี้ยงมาตั้งแต่เด็กทำไมจะไม่รู้ว่าเราน่ะเป็นน้องชายพี่” แก้มเนียนแดงก่ำด้วยความโกรธที่พี่ชายตัวดียังคงไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป ร่างสูงยิ้มก่อนจะฝังจมูกลงบนแก้มเนียนอย่างแรง หน้าสวยๆสะบัดออกอย่างแรง ดวงตาคู่สวยตวัดมองพี่ชายอย่างสุดแสนจะโมโหแต่ยุนโฮก็ยังไม่สนใจอยู่ดี
“ผมเกลียดพี่ยุนโฮ!!!!” ยูชอนตะโกนก่อนจะวิ่งลงจากรถไป ทำไมพี่ทำกับผมแบบนี้ พี่เห็นผมเป็นอะไรกันแน่พี่ยุนโฮ เห็นผมเป็นตัวอะไรของพี่กันแน่!!!
พอมาถึงห้องเรียน ยูชอนก็เอาแต่ฟุบหน้าลงบนโต๊ะแล้วเหม่อลอยจนเพื่อนสนิทที่เพิ่งมาถึงต้องส่งเสียงทักทายอย่างแปลกใจที่เจ้าเพื่อนผู้ร่าเริงกลับเงียบเป็นเป่าสากแบบนี้
“เจ้าชอง ยูชอน!! เป็นอะไรไป!!!” เสียงแหลมๆตะโกนขึ้นใส่หูยูชอนจนเจ้าตัวสะดุ้งสุดตัวก่อนจะส่งฝามือพิฆาตไปลงโทษเพื่อนที่บังอาจมาทำเสียงดัง
“ไม่เป็นอะไรซักหน่อย จุนซูแกจะเสียงดังทำไมว่ะ!!”
“โห้!!! หน้ายุ่งเป็นลูกหมาหิวนมแบบนี้เนี่ยนะจะไม่เป็นอะไร” นิ้วป้อมๆถูกส่งไปจิ้มหน้าผากของคนที่ตนเรียกว่าลูกหมาจนยูชอนสะบัดหน้าหนี ไอ้เพื่อนตัวดีของเค้าเนี่ยมันจะไม่มีเรื่องทุกข์ใจเลยใช่ไหมเนี่ย
“หยุดน่าจุนซู....”
“หงุดหงิดอีกล่ะ มีเรื่องอะไรก็ทิ้งๆมันไปบ้างซิว่ะ เก็บมาคิดทำไม” ยูชอนฟังคำพูดของเพื่อนก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง ทิ้งงั้นหรอ ทิ้งได้ยังไงในเมื่อฉันทนเจอกับปัญหาทุกวัน.....
“ยูชอน....” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกยูชอนจนเจ้าของชื่อต้องเงยหน้าขึ้นมาหาอย่างเชื่องช้า
“อ่ะ พี่แจจุง มีอะไรหรอฮะ” ยูชอนยิ้มเมื่อคนตรงหน้าเค้าคือ คิม แจจุง รุ่นพี่ปี 4 ที่คอยดูแลเอาใจใส่เค้าเป็นอย่างดี แต่ดูเหมือนจุนซูจะไม่ชอบพี่แจจุงเท่าไรเพราะเวลาที่พี่แจจุงมาจุนซูจะหาทางกัดพี่เค้าตลอดเวลา
“ป่าว พี่เดินผ่านมาแล้วเห็นเรานอนอยู่นึกว่าไม่สบายน่ะ เป็นอะไรหรือป่าวหืม...” จุนซูแอบเบะปากกับถ้อยคำหวานหูของแจจุงซึ่งมันก็ไม่ได้รอดพ้นจากสายตาร่างโปร่งหรอกเพียงแต่แจจุงเองทำเป็นมองข้ามไปไม่อยากมีเรื่องกับเจ้าอ้วนจุนซู!!!
“ป่าวหรอกฮะ ผมสบายดีน่ะ ขอบคุณนะฮะ” ยูชอนส่งยิ้มหวานไปให้แจจุง ร่างโปร่งยิ้มก่อนจะลูบหัวของยูชอนเบาๆ
“เพื่อนผมจะนอน...” จุนซูพูดเสียงดังก่อนจะดึงมือแจจุงออกจากหัวเพื่อนตัวเอง แจจุงมองคนตรงหน้าก่อนจะส่ายหัวอย่างเบื่อหน่ายกับการกระทำของจุนซู
“ส่ายหน้าทำไม ออกไปเลยไป ไอ้พี่แจจุง” มือเล็กกระชากแจจุงออกไปข้างนอกอย่างไม่พอใจ ร่างโปร่งเดินตามแรงกระชากที่น้อยนิดออกไปเพราะไม่อยากมีเรื่อง
“นายมันเด็กจังจุนซู....คิดอะไรอยู่ พี่รู้นะ เจ้าเด็กอ้วน”
“คิดบ้าอะไร....” เสียงแหลมเสียงดังใส่จนแจจุงต้องเบือนหน้าหนี เจ้านี่นี่มันเสียงดังจริงๆ ปวดหูว่ะ
“โตแล้ว เลิกหวงของเล่นซักทีจุนซู.....” มือใหญ่วางลงบนแก้มนิ่มๆของจุนซูก่อนจะบีบเบาๆอย่างหมั่นไส้แล้วเดินออกไป
“ยูชอน!!!!! ฉันเกลียดไอ้พี่แจจุง” ร่างเล็กกระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างแรงแต่ยูชอนก็ยังคงมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่สนใจเพื่อนอยู่ดี
ช่วงเย็นยูชอนก็ไปชมรมเป็นปกติ ชมรมของยูชอนน่ะหรอ ชมรมบาสน่ะ ที่มาอยู่ก็เพราะว่าพี่แจจุงเป็นประธานชมรมเค้าและจุนซูเลยไม่ต้องทำอะไรนอกจากนั่งยิ้มแล้วก็ยิ้มข้างสนามเป็นกำลังใจให้นักกีฬาทั้งหลาย
“ยูชอนเย็นนี้กลับยังไงครับ” แจจุงที่อาบน้ำเสร็จแล้วเดินเอาผ้าขนหนูเช็ดผมออกมาถามยูชอนที่นั่งเล่นครอสเวิดกับจุนซูอยู่
“พี่ชายมารับน่ะครับ”
“อ่อ...งั้นหรอครับ งั้นไปเถอะครับเดี๋ยวพี่ชายจะรอ” แจจุงฉุดมือยูชอนก่อนจะจูงมือร่างบางให้เดินไปด้วยกันท่ามกลางสายตาต่อว่าของจุนซู ยุนโฮที่มารอยูชอนตั้งนานแล้วชักสีหน้าอย่างไม่พอใจที่แจจุงจูงมือน้องชายตัวเอง ยูชอนยิ้มแย้มเมื่ออยู่กับแจจุง ยูชอนดูสนุกเมื่ออยู่กับแจจุงแต่กับเค้าทำไมยูชอนถึงไม่เป็นแบบนี้
“ยูชอน!!!!”
“อ่ะพี่ยุนโฮ” ร่างบางรีบดึงมือของตัวเองออกจากมือแจจุงแล้ววิ่งไปหายุนโฮทันทีที่เห็นสายตาพี่ชาย แจจุงกับจุนซูโค้งตัวทักทายพี่ชายของยูชอนก่อนที่ยุนโฮจะยัดยูชอนเข้าไปนั่งในรถอย่างโมโห
“เด่วครับ!!!” แจจุงวิ่งเข้าไปหายูชอนที่เปิดกระจกลงมา ร่างโปร่งโน้มหน้าไปใกล้ยูชอนจนเจ้าตัวตกใจ
“คืนนี้พี่โทรหานะครับ....” แม้จะแค่กระซิบ แต่มันก็ใกล้จนยุนโฮไม่พอใจ ยังไม่ทันทีแจจุงจะย้ายร่างออกไปให้ห่างรถ ร่างสูงก็กระชากรถออกตัวทันทีโดยไม่สนใจว่า จะเฉี่ยวโดนแจจุงหรือไม่อย่างไร
“ทำไม!!! ชอบมันหรือไง” ความเร็วของรถยังไม่ลดลงเหมือนอารมณ์โกรธของยุนโฮที่ยังไม่ลดลงเช่นกัน ยูชอนเป็นของเค้าใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์เข้าใกล้
“ไม่เกี่ยวกับพี่....” เสียงหวานเอ่ยตอบก่อนจะเมินหน้าออกไปมองข้างนอกอย่างไม่สนใจ
“ชอง ยูชอน!!!”
“เรียกทำไม...รำคาญ!!!” เอี้ยด!!!! ทันทีที่รถจอด ยุนโฮก็กระชากยูชอนให้ข้ามไปนั่งบนตักตัวเองแล้วบดขยี้ริมฝีปากที่ชอบต่อล้อต่อเถียงกับเค้าอย่างรุนแรง
“นายขาดพี่ไม่ได้หรอกยูชอน....” ร่างสูงพูดก่อนจะจัดการแต่งตัวให้น้องโดยสวมสูทตัวเองให้ยูชอนเพราะว่าเสื้อของยูชอนนั้นตัวเองฉีกมันจนขาดไปแล้ว
“ผมเกลียดพี่ยุนโฮ...” เสียงหวานพึมพำออกมา แต่ยุนโฮก็ไม่โกรธ พี่รู้ว่านายเกลียดพี่ยูชอน แต่จะให้ทำยังไงในเมื่อนายเป็นของพี่ซะแล้วนี่ แก้ไขอะไรไม่ได้หรอก โชคชะตามันกำหนดมาว่าเรา 2 คนต้องอยู่เคียงข้างกัน ร่างสูงก้มลงไปจูบหน้าผากของยูชอนเบาๆก่อนจะกระชากรถออกไป....
ส่วนนี้เป็นส่วนของ NC ฝากอีเมล์ไว้เลยค่ะ เดี๋ยวส่งไปให้ เขียนว่า NC พาร์ท 2 นะค่ะ
“ตายแล้ว ยูชอนเป็นอะไรไปยุนโฮ” ชอง เรมีรีบวิ่งออกมาดูลูกชายคนกลางที่ถูกยุนโฮอุ้มออกมาอย่างตกใจ
“น้องหกล้มน่ะครับ เสื้อเลยขาด ตอนนี้ก็ไม่เป็นอะไรหรอกครับแม่ แค่ขี้เซาปลุกไม่ตื่นเท่านั้นเอง ผมพาน้องขึ้นไปนอนก่อนนะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับแม่” ยุนโฮพาน้องชายไปนอนบนห้องตัวเอง เพราะวันนี้กาอินไปค้างบ้านแม่เค้าเลยถือโอกาสพาหมอนข้างตัวนิ่มมานอนกอดซะเลย....
“อื้ออออออ กอดหน่อยซิฮะ ผมหนาว” ขนาดหลับยังอ้อนขนาดนี้ พี่จะไม่รักนายได้ยังไงกันยูชอนถึงแม้เวลานายตื่นมานายจะดื้อจนพี่อยากจะทำโทษก็เถอะนะยูชอน ร่างสูงทิ้งตัวนอนกอดยูชอนไว้ก่อนจะหลับไปด้วยกันทั้งคู่
colors grace.
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
แอร๊ยยยย เขียนนามสกุลยูชอนผิด 5555 ตกลง ชองยูชอนค่ะ ขอโทษน้า มายเคยชินอ่ะ
ขอบคุณ เลิฟโรมานซ์มากเลยนะค่ะ ที่เตือนอ่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ มายสะเพร่าเอง ฮืออออ
อาทิตย์หน้ามายสอบนะค่ะ เจอกันอีกทีอาทิตนู้นเลยนะค่ะ
อ่อ มายอายุ 18 แล้วค่ะ 55555 ขอให้ทุกคนโชคดีในการสอบนะค่ะ
และขอให้มายมีกำลังใจในการอ่านหนังสือซักที 55555
ความคิดเห็น