ก็หลงเอาจนได้

ห้ามหลงหรือรู้สึกอะไรกับผมเด็ดขาดถ้าไม่อยากเสียใจ

***** 

ภูวิศ  : ‘ผู้หญิงแบบนี้ห่างไกลสเปกเขาเป็นโยชน์ ต้องขอโทษด้วยละกันถ้าหากทำให้หลง’

อติมา : ‘ชาตินี้จะไม่ยอมเอาผู้ชายหลงตัวเองมาทำผัวเด็ดขาด’

ตัวอย่าง

“ต้มน้ำให้ผมอาบทุกวัน” 

“โอเค” 

“หาผ้าห่มใหม่ที่หนากว่านี้”

“โอเค” 

“ทำอาหารคลีนให้ผมทานทุกมื้อ”

“ดีล” 

“งั้นก็ได้”

ขณะนี้สองนัยน์ตาอันแรงกล้าสบกันเพื่อสานสัญญา

“แต่” 

จู่ ๆ คนตัวใหญ่กว่าก็ก้าวเท้าเข้ามาใกล้อติมาแล้วหยุดไว้โดยเว้นระยะห่างแค่ปลายเท้าชนกัน เธอช้อนมองเขาไม่ไหวติงนึกคาดเดาในสิ่งที่ชายหนุ่มกำลังจะกล่าว 

กำปั้นข้างขวาของเขายกขึ้นต่อหน้าหญิงสาวพลิกคว่ำลง เหยียดนิ้วชี้ออกจนท้องนิ้วสัมผัสปลายจมูกนุ่ม ๆ ของเธอ 

“ห้ามหลงหรือรู้สึกอะไรกับผมเด็ดขาดถ้าไม่อยากเสียใจ”

เหอะ ฟังแล้วอติมาอยากหัวเราะให้ฟันร่วง เกิดมายังไม่เคยพบเจอใครหลงตัวเองได้เท่านี้มาก่อน ไม่คิดบ้างหรือไงอาจจะเป็นเขาก็ได้ที่หลงเธอนึกแล้วก็อยากเอาชนะผู้ชายมั่นหน้าคนนี้เสียจริง 

***** 

…ถึงนักอ่านที่รัก…

นิยายเรื่องนี้ไรต์แต่งจบแล้วนะคะและจะอัปให้อ่านทุกวัน ฝากติดตามกันด้วยน้าา ร๊ากกกกก