ทะลุมิติกับช่องว่างแห่งกาลเวลาสุดวุ่น

ลำดับตอนที่ #2 : มันยังวุ่นไม่เลิก

 "เฮ้ยๆสะต๊อบบ้าปะเจ้าชายจะมายืนเจ๋ออะไรแถวนี้นี่มันอิโซริ...ไอ้ประเทศโรวาเซมอสอะไรนั่นมีจริงที่ไหนก็แค่นิทานหลอกเด็กชัดๆ"ปอปฏิเสธทันควันหน้านิ่วคิ้วขมวด
"เจ้าบังอาจ"คนที่อ้างเป็นเจ้าชายพูดไม่ทันจบก็มีเสียงขัดขึ้น
"แกบ้าแน่ๆโทรเรียกรถพยาบาลดีกว่าเกิดมันคลุ้มคลั่งจะซวย"ปอพึมพำก่อนจะเดินไปทำทีจะหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนเตียงแต่ก็ต้องชะงักกึกเมื่อได้ยึนคำพูดชวนประชดชีวิตผูกคอตายใต้ต้นหญ้าซะเต็มประดา
"ข้าสบายดี..แต่ถ้าไม่สบายเรียกหมอหลวงจะดีกว่า"
....ถ้าทางจะอาการหนักแหะ..มันแกล้งบ้ารึเปล่าหว่า....
ปอคิดในใจก่อนจะจ้องหน้าคนที่ถูกกล่าวหาว่าแกล้งบ้าราวกับหาคำตอบ
"ว่าใครแกล้งบ้า"คำพูดจากผู้บุกลุกทำให้ปอสะดุ้งโหยงก้มหน้าครุ่นคิด
...ไอ้หมอนี่มันรู้ความคิดเราได้ไงฟะ....
"ไม่ต้องชมว่าข้าเป็นหมอข้าเก่งกว่าหมอเยอะ"เสียงตอบคำถามในใจปอที่ไม่ตรงประเด็นเท่าไหร่
"รู้ได้ไงว่าฉันคิดอะไร"ปอถามตรงประเด็น
"ข้าอ่านใจคนที่กำลังสงสัยมีปมอะไรได้"ผู้บุกรุกพูดพลางยกไหล่
"งั้นควรไปฝึกใหม่เหอะฉันไม่ได้ชมแกเป็นหมอเว้ยไอ้บ้า"ปอกัดฟันพูดอย่างไม่ค่อยเต็มใจ
"ข้าจะบอกให้ข้าคือเจ้าชายชินโชรอสอย่ามาพูดจาหมิ่นมิเช่นนั้นถูกประหารอย่าหาว่าไม่เตือน"ผู้อ้างเป็นเจ้าชายกล่าวแต่ก็ต้องหยุดเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะขบขันมาจากคนตรงหน้า
"ฮ่าๆๆ..ขำเป็นบ้าแกคิดชื่อที่ดีกว่านี้ไม่ได้รึไง...ชื่อยังกับยากำจัดแมลง มด หนู แมลงสาบประมาณนั้น...หรือว่าชินที่เค้าแปลว่าหมาจูนะ"ปอพูดอย่างพยายามกลั้นหัวเราะสุดชีวิต
....ไอ้บ้านี่หลอกเด็ก4ขวบมันยังไม่เชื่อ..บอกว่ามนุษย์ต่างดาวจะบุกโลก...งูบินได้ยังน่าเชื่อซะกว่า...แถมคนอะไรชื่อหมาจู....
ปอคิดแต่ปากก็ยังไม่หยุดขำ
"ข้าเตือนแล้วว่าอย่ามาบังอาจกับข้า"บุรุษตรงหน้ากัดฟันพูดจ้องเขม็งไปยังคนปากไม่ดี
"นี่คำก็บังอาจสองคำก็บังอาจแกไปเคลียร์กันอาจเองเหอะ"ปอเล่นมุกแป๊กไม่ปรึกษาใครก่อนจะกล่าวต่อด้วยโหมดจริงจังได้อย่างกระทันหัน
"แล้วแกกับไอ้บ้าที่สลบก็ไสหัวไปได้แล้วก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน..ไม่มีใครกล้าถีบฉัน..ไม่ข้าแกก็บุญ..แกทำลายบรรยากาศสดใสยามเช้ายับเยินเรื่องจบไม่ดีแน่ถ้าไม่รีบไป..เอ๊าเจ้าของบ้านเค้าไล่ยังมามองหน้า"ปอรัวใส่เป็นชุดเมื่อพูดจบก็รีบหันหลังใส่บุรุษปริศนาและสูดอากาศเข้าเต็มปอดก็เล่นพูดซะแทบขาดอากาศ
"เจ้าก็หัดอดทนซะบ้างแค่โดนถีบยังทนไม่ได้แล้วจะไปทำอะไรได้"บุรุษตรงหน้าแอบเหน็บอย่างนิ่งเฉยทั้งที่ก็แอบแค้นในใจที่มีคนมาด่าเป็นชุด
"ไม่ได้ขอให้สอนแล้วทำอะไรได้ไม่ได้แกเกี่ยวอะไร"ปอพูดเสียงแข็งพยายามเก็บอัดอั้นความโกรธที่อยู่ๆมีใครก็ไม่รู้มาถีบบุกรุกบ้านยังมีหน้ามาสอน
"พูดแค่นี้มันหนักหัวเจ้ารึไง"เจ้าชายพูดพลางปรายตามองอย่างเหยียดๆ
"มิน่าหนักหัวพิกลกองความหวังดีไว้แถวนั้นเหอะแกไม่ใช่แม่ฉัน"ปอโมโหทำท่าฮึดฮัดแต่อีกฝ่ายยังเฉยแถมยังส่งสายตากวนประสาททำเอาปออยากลองเอาฝ่าเท้าทาบซักทีสองทีก่อนที่เจ้าชายจะเป็นคนทำลายความสงบขึ้น
"ข้าคาดว่าที่เจ้าหนักหัวคงเป็นเพราะขี้เลื่อยมันอัดแน่นอยู่ในนั้น...แล้วเจ้าก็ควรจะชวนทะเลาะให้ดูเวลาซะบ้าง"
ราวกับระเบิดลงความรู้สึกโกรธสุมหัวปอมากขึ้นแต่ก็ต้องทำทีเล่นมุกกระบือว่าไม่สนใจที่ถูกด่าว่าโง่เพราะมันเป็นเรื่องจริงที่ไม่อยากยอมรับ
"นี่ไงดูเวลาแล้ว"พูดพลางยกมือซ้ายขึ้นดูนาฬิกาข้อมือและเหมือนจะเพิ่งระลึกอะไรบางอย่างได้
"เฮ้ย..เวร..8โมงกว่าขึ้นห้องกันแล้ว..ซวยๆๆๆ"เสียงแหกปากตะโกนลั่นไม่ขาดปากทำให้คนที่สลบถึงสองคนมีอาการเริ่มรู้สึกตัวอย่างไม่น่าเชื่อ
"หนวกหุ"เสียงสบถจากเจ้าชายแต่ก็ไม่ได้ทำให้เจ้าตัวสนใจเพราะกำลังแจ้นไปหาน้องสาวแทบจะทันที
"ฝ้ายเป็นอะไรมั้ย...ไอ้นี่มันทำอะไรพี่จะฆ่ามัน"ปอไม่พูดเปล่ากระชากคอเสื้อบุรุษอีกคนที่กำลังลุกขึ้นยืนเจ้าของนัยน์ตาสีม่วงและผมสีทองๆส้มๆ
"พี่นี่มันกี่โมงแล้วเหรอ"ฝ้ายถามเหมือนไม่ใส่ใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเท่าไหร่แต่มันก็มำให้ปอระลึกได้รอบสองว่าควรทำอะไรก่อน
"เออ...8โมงกว่าทำไงดีๆเราต้องวิ่งรอบสนามใช่มั้ย"ปอทำท่าครุ่นคิด
"ใช่เหรอรู้สึกมันจะไม่ใช่"
"ระ..หรือว่าๆๆ"
"พี่มันสายแล้วไม่ใช่เวลาเล่นรีบๆพูดเร็ว"
"ผ.อ.ขอพบผู้ปกครองพี่จำได้เพราะเราไปสายแทบทุกวันฝ่ายปกครองบอกว่าถ้ามาสายครั้งต่อไป...เพิ่งพูดเมื่อวานเองจำได้...แต่ก็ไม่เป็นไรเรื่องเล็กน้อยแค่พบผู้ปกครองชิวๆ"ปอเอ่ยเหมือนไม่ทุกข์ร้อนผิดกับน้องสาวที่อ้าปากค้าง
"พบผู้ปกครองนะ"
"ใช่ๆพบผู้ปกครอง...เฮ้ยอะไรนะ"ปอดูเหมือนจะความรู้สึกช้ามากเกินก็เริ่มตะลึงกับสิ่งที่ตนพูดไปเมื่อครู่และสติกลับมาจึงเอ่ยต่อ
"พ่อแม่ญาติพี่น้องเรามีที่ไหน..เอางี้โทรบอกไอ้ทีให้ลาครูดีกว่า"
"พี่ว่าเราขาดเรียนที่ผ่านมาไม่พอรึไงอยากซ้ำชั้นรึไง"
"ซวยวันนี้ฉันคงพูดเป็นคำเดียว"
"นี่ใคร...เพื่อนพี่เหรอให้เค้าปลอมตัวเป็นผู้ปกครองก็จบ"ฝ้ายถามเองตอบเองสรุปเองจนหมดไม่เหลือช่องว่างให้แทรกบอกความจริงซักนิด
"มันเป็นขโมย..แล้วอ่านนิยายมากไปรึไงปลอมตัวนี่มันเรื่องจริงไม่อิงนิยายนะน้องเอ๊ย"ปอรีบสวนกลับเมื่อมีโอกาส
"ข้าเป็นเจ้าชายไม่ใช่ขโมย"เจ้าชายกำมะลอเอ่ยโต้ทันที
"เพราะพี่ตื่นสายแท้ๆ"ฝ้ายกล่าวกับพี่ตนด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
"มันบ้าพี่ว่าไม่ดีมั้ง"ปอทำเป็นเปลี่ยนเรื่องอย่างเนียนๆ
"พี่อย่ามามุกนั่นเพื่อนพี่นะ...ลองดูเถอะ"ฝ้ายเล่นมัดมือชกในเมื่อไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้จะแย่อีกหน่อยคงไม่เป็นไร
"นี่แก...แกๆ"ปอเริ่มเค้นเสียงต่ำเมื่อคนที่ถูกเรียกมีท่าทีไม่สนใจ
"เรียกใคร"ชายทั้งสองโพล่งขึ้นพร้อมกัน
"หมามั้ง..โง่รึไง"
"งั้นก็เรียกต่อไปข้าไปล่ะ"เจ้าชายกล่าวและก้าวเดินแต่ไม่ทันจะได้ออกจากห้องนี้ปอก็รีบเอ่ยขึ้น
"นอกจากบ้า..หูหนวก..ฉลาดน้อยคนอะไรน่าเวทนาจริง"
"โอหังกล้าว่าข้าโง่"
"โถๆทำไมว่าตัวเองอย่างนั้น...แต่ยังไงก็ตามที่ยังไม่ออกไปจากที่นี่แกต้องทำตามคำสั่งฉันๆขอสั่งให้ไปปลอมตัว"
"ไม่"
"แกต้องทำเดี๋ยวนี้"
"เอ่อ..หยุดก่อนพี่เดี๋ยวฝ้ายจัดการเอง"ฝ้ายขัดก่อนที่เรื่องจะบานปลาย
"พี่ทั้ง2ช่วยเถอะนะคะ"
"เป็นพี่น้องที่ต่างราวฟ้ากับเหว"ทั้งสองพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายอีกแล้ว
"ฟ้าทั้งคู่"ปออย่างกับจะต่อรองราวกับกำลังซื้อของที่ตลาดนัด
"เจ้าน่ะเหวอย่ามาสำคัญตัวผิด"
"ชิ..ฝากไว้ก่อน"ปอพูดพลางกำมือแน่น
"ไม่รับฝาก"ดิ..
"หยุดเถอะโยม..ทำไมไร้สาระจริง"ฝ้ายขัดเมื่อเห็นว่าท่าไม่ดีกลัวจะมีมวย
"ก็ได้แต่ต้องมีข้อแรกเปลี่ยน"
"อยากจะฝากรอยเท้าเป็นรางวัลจริง"ปอบ่นพึมพำ
"ก็ได้แค่ขู่..กระจอก"คำตอกกลับจากบุรุษบุกรุกทำปอเลือดขึ้นหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า
"ก็แค่กลัวบาปมันผิดศีลแล้วก็กลัวนายจะพูดไม่ได้ไปหลายวันหัดขอบคุณซะบ้างที่มีบุญคุณ"ปอก็พูดไปตามน้ำ
"เก่งแต่ปาก"
คราวนี้ปอไม่รีรอชักดาบออกจากฝักพุ่งเข้าใส่แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงรบกวน
"สายแล้ว"เมื่อฝ้ายเข้าโหมดจริงจังปอก็ชะงักทันที
"ก็ได้ๆ..ข้าแลกเปลี่ยนอะไรถ้าเป็นบ้านสักหลังคงไม่ได้นะ"ปอจำยอมก่อนที่จะวุ่นวาย
"ถูกข้าต้องการบ้าน...คิดว่าคงไม่ยากไปนะ"เจ้าชายเลิกคิ้วขึ้น
"ไม่ยากทำไมไม่หาเองฟะ..มักมากจริงเอาเงินมาดิ..แล้วทำไมไม่กลับบ้านมาเดือดร้อนคนอื่นอยู่ได้"ปอบ่นกระปอดกระแปด
"เป็นผู้ชายแต่บ่นเป็นผู้หญิงไปได้..ตอนนี้เจ้ามีสิทธิเลือกรึไง"คำพูดจากผู้อ้างตนเป็นเจ้าชายชินโชรอสทำให้ปอกับฝ้ายมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมายส่งสายตาให้กันประมาณว่ามันว่าใครผู้ชาย...