ทะลุมิติกับช่องว่างแห่งกาลเวลาสุดวุ่น

       "งั้นก็เงินมางานเดิน"ปอพูดและแบมือไปข้างหน้า

       "ไม่มี"คำตอบสั้นๆง่ายๆตัดบท

       "งั้นก็อย่าหวัง...ฉันไม่มีทางเอาเงินตัวเองมาเช่าที่พักให้แกหรอก"ปอปฏิเสธเสียงแข็ง

       "งั้นก็อย่าหวังว่าข้าจะช่วย"เจ้าชายย้อนบ้าง

       "งั้นจะให้ทำไงฉันไม่มีเงินมากพอจะเช่าที่พักเงินเดือนยังไม่ออก"ปอเริ่มเข้าถึงข้ออ้างที่เป็นจริง

       "ไม่ยากก็ให้ข้าอยู่ที่นี่"

ตาปอเริ่มหรี่ลงราวกับจะเค้นหาอะไรบางอย่างจากคนตรงหน้า

        "แกคงไม่คิดจะขโมยของอีกนะ"

        "ก็บอกแล้วว่าไม่ได้คิดแม้แต่นิด"

         "คำสัตย์ไม่มีในหมู่โจร...จะให้ฉันเชื่อคำพูดของคนที่เพิ่งเจอคงไม่ได้"ปอทำหน้าครุ่นคิดจริงจังในการตัดสินใจอีกครั้ง

......เราคงสู้มันได้ไม่เป็นไรหรอกมั้งไม่ก็ให้ทำงานเสร็จแล้วถีบหัวส่งก็จบ....เอาว่ะ..........

เมื่อตัดสินใจได้จึงตอบตกลงตามต้องการ

15นาทีผ่านไป

         "นี่แกชื่ออะไรกันบ้าง..ถามเพราะแกเป็นลูกจ้างหรอกนะ"คำทิ้งท้ายเล่นเอาสงสัยกันไปตามๆกันใครลูกจ้างใครกันแน่

         "ไม่รู้หรือไงว่าจะถามชื่อคนอื่นให้บอกชื่อตัวเองมาก่อน"ชินตอกกลับทันทีที่คนไม่ค่อยสนใจเรื่องมารยาทเอ่ย

          "เรื่องมาก...ชื่อปอ"

           "ปอคล้ายกับชื่อผู้หญิงนะ"เมื่อมีเสียงแย้งปอก็นึกวิธีที่จะทำให้ปลอดภัยได้กว่าเดิม

........ไหนๆก็ไหนๆตามน้ำเลยแล้วกัน...............

          "เอ่อ..ปออะไร...ปอ..ปอนต่างหากแกหูเพี้ยนแน่ๆ"ปอรีบปฏิเสธเสียงสูงก่อนจะพูดเปลี่ยนเรื่อง"ว่าไงชื่ออะไร"

          "เดี๋ยวๆพี่ปอ..."ฝ้ายเอ่ยด้วยความสงสัยแต่ปอก็ตะครุบปากไว้ได้ทันและกระซิบที่หูฝ้าย"อย่าพูดเรื่องชื่อ..เลี้ยงไอติม"ปอกล่าว

พร้อมติดสินบนซะเสร็จสรรพ

         "ผมชื่อคิว"ชายผมสีทองๆส้มๆตอบ

         "ชิน"

         "ตกลงแกอยากชื่อนี้มากใช่มั้ยหมายถึงหมาจูเชียว"ปอเริ่มแขวะ

         "น้องฉันตะกละเหมือนใครเนี่ยต้องเอาของกินล่อทุกที"ปอพึมพำเบาๆแต่รู้สึกจะไม่ทันสังเกตุฝ้ายที่เงี่ยหูแอบฟังซะใกล้เต็มที่

         "ใครตะกละเหรอพี่ปอ"ฝ้ายกระซิบ

         "เปล่าก็แค่ไอ้ทีให้เลี้ยงพิซซ่าวันเสาร์นี้มันตะกละมากเลย"ปอโบกมืออย่างไม่ยอมรับทำให้ฝ้ายหรี่ตาเค้นเอาความจริงแต่ปอแกล้ง

ไม่สนใจและเปลี่ยนเรื่องอย่างกลมกลืน

         "พี่หิวไปหาอะไรกินก่อนนะ"พูดจบก็รีบวิ่งหายไป

ท้องฟ้ามีแดดส่องจัดขึ้นบ่งบอกถึงเวลาสายปอรีบวิ่งลงบันไดขณะแบกกระเป๋าที่เต็มไปด้วยหนังสือขึ้นมาสะพายปากก็ยังคาบขนมปัง

มื้อเช้าและเมื่อทุกคนมาถึงประตูรั้วบ้านปอจึงหยิบกุญแจในกระเป๋ากางเกงมาล็อครั้วอย่างหนาแน่นตรวจสอบอีกครั้งเพื่อมิให้มีผู้บุกรุก

แบบเมื่อเช้าและประวัติศาสตร์อาจซ้ำรอยให้เสียเวลาเล่น
            
             "กินหรือสวาปาม"เสียงแขวะที่ปอไม่อยากได้ยินจากไอ้เจ้าชายที่ยืนเก็กขรึมอยู่จนปอหมั่นไส้

             "มันไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอกไม่ต้องมามองเพราะไม่มีสำหรับแก"ปอรีบดักคอทันที

             "ขี้งก"
 
             "รู้ก็ดีนั่นแหละนิสัยฉันขายเกลือ...เค็มน่ะ"เหมือนจะไม่สะทกสะท้านจนมันจะกลายเป็นคำชมซะมากกว่า

     หลังออกจากห้องผ.อ.เวลา11โมงกว่า

            "ไม่น่าเอาคนบ้ามาช่วยจริงๆดูสิมันไปเรียกผ.อ.ว่าเจ้าเฉยเลย"ปอบ่นทันทีที่ออกจากห้องผ.อ.และทนเก็บอัดอั้นกับความอัปยศ

มาตั้งนาน
   
             "จะบ่นทำไมฝ้ายก็อยู่ในเหตุการณ์พี่ก็ย้ำอยู่ได้"ฝ้ายเริ่มเซ็งกับเรื่องนี้เต็มทนจึงเดินไปซื้ออาหารพลางนึกคำพูดที่พี่ตัวเองเอามา

อ้างเมื่อเห็นว่าผู้ปกครองปลอมๆพูดเริ่มเข้าขั้นบ้า

......ก็บอกแล้วว่าผู้ปกครองสติไม่ดีเพิ่งออกจากโรงพยาบาลหมาดๆที่เรามาสายก็เพราะมัวแต่ไปรับผู้ปกครอง........

ฝ้ายไม่อยากเชื่อว่าผ.อ.จะเชื่อเรื่องที่พี่กุมาเบบสดๆร้อนๆแถมไม่เอาโทษที่มาสายครั้งนี้

         "เฮ้อ"ปอถอนหายใจเป็นครั้งที่10ได้ก็ตั้งแต่ออกจากห้องจนจะซื้อข้าวกินก็ไม่หยุดถอนหายใจสักที

         "นี่พี่ปอเรื่องมันผ่านไปแล้วก็ช่างเหอะผ.อ.ไม่ติดใจอะไรหรอก"ฝ้ายกล่าวราวกับจะปลอบใจและผู้ปกครองปลอมก็ถอดอุปกรณ์

ปลอมตัวออก

          "มันไม่ใช่เรื่องนั้น...พี่ลืมเอากระเป๋าตังมาขอยืม..."ปอยังไม่ทันพูดจบฝ้ายก็ต่อได้อย่างรู้ไก๋

          "ตังค์"ความรู้สึกอยากปลอบใจหายไปสิ้นและควรจะมาใช้กับตัวเองแทนที่จะไม่มีวันได้เงินที่ยืมนั้นคืน

          "ขอด้วย"มือที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ยื่นมาขอเงินและเมื่อปอหันไปดูก็พบหน้าชินกับคิวเด่นหราเต็มโสตประสาท

         "ฉันไม่น่าเอาเงินมาเลย"ฝ้ายปลงอยู่ขณะหยิบเงินออกจากกระเป๋าตังค์แต่อยู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

         "ทำอะไรอยู่"ชายเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำเงินที่จ้องมองมาและผมสีทองส้มๆที่กระเซอะกระเซิงหน่อยๆเดินเข้ามาทัก

        "เปล่าหรอกพี่ทีจัส"ฝ้ายตอบพร้อมยิ้มให้

         "อ้าว..แล้วสองนี้ใครกัน"เสียงอารมณ์ดีจากคนมาใหม่ที่ชื่อทีจัสเอ่ยทำเอาสองคนที่ว่าหันมาทันที

         "เพื่อนพี่ปอเค้าน่ะ"ฝ้ายตอบแทน

         "ไม่ใช่เพื่อนฉัน/ข้า"ปอและชินพูดขึ้นพร้อมกัน

         "ไอ้ปอแฟนแกเหรอ..ในที่สุดก็ขายออก"ทีจัสทำตาวาวแต่ปอไม่สนอะไรทั้งสิ้นแต่ที่สนคือมาเรียกว่าปอและทำให้ชินกับคิวคิ้วขมวด

        "นี่อยู่ต่อหน้าพวกนี้เรียกฉันว่าปอน"ปอกระซิบพลางส่งสายตาบังคับไปให้

        "นี่ทีจัสเพื่อนฉันแล้วนั่นชินกับคิว"ปอชี้ไปที่คนที่กล่าวถึง

        "นายสองคนไม่ได้อยู่โรงเรียนนี้ใช่ปะแต่หน้าคุ้นๆนะ"ทีจัสกล่าวพลางจ้องไปที่ทั้งสองคนที่ว่า

         "หน้าโหลมากกว่าแกไม่มีทางรู้จักโจรบ้าได้หรอก"ปอขัดขึ้นขณะที่กำลังจะตักอาการเข้าปากและมองไปยังพวกนักเรียนที่ลงมา

กินข้าวกลางวันบ้างก็เหล่มาทางโต๊ะที่นั่งอยู่

         "คงคิดไปเอง"ทีจัสพึมพำ

        "ข้าไม่ได้......"ชินกล่าวไม่ได้จบประโยคปอก็กระทืบเท้าใส่ที่เท้าคนกำลังพูดทำให้ต้องหยุดพูดมาจ้องหน้าคนที่มากระทืบเท้าคน

อื่นอย่างช่วยไม่ได้

        "แกเงียบไปเลยห้ามพูดอะไรทั้งสิ้น"ปอกระซิบด้วยเสียงดุดันก่อนที่อะไรๆมันจะเป็นเรื่องไปกว่านี้

       "เออ...ไอ้ปอว่าแต่แกจะเรียนรอบบ่ายปะ"คำถามจากทีจัสทำให้ปอเปลี่ยนจากจ้องชินไปที่ทีจัสทันทีและพยายามส่งซิกว่าไม่ใช่

ปอแต่ดูเหมือนทีจัสไม่ได้มองสักนิด
 
       "เมื่อกี้พูดว่าปอใช่มั้ย"เจ้าชายเอ่ยอย่างคาดคั้น

       "ได้ยินเหมือนกันเลยครับ"คิวเริ่มส่งเสริม

       "ปอนๆๆต่างหากแกอย่ามาจับผิดดิฉันไม่ใช่นักโทษกุมขังนะที่แกต้องมาตีหน้าเคร่งเอาไฟมาส่องหน้าแล้วก็ตั้งคำถามเนี่ย"ปอเอ่ย

หวังจะให้ผู้ที่สงสัยคนอื่นลืมๆไปซะ

         "แต่ได้ยินอย่างนั้นจริงๆสารภาพความจริงมาซะดีๆ"