วุ่นวายในวัยเรียน!

สวัสดีนะอันนี้ยังไม่ได้เริ่มเรื่องนักเขียนขอบอกบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องก่อนเดี๋ยวคนอ่านจะงงกันคือเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายที่เเต่งขึ้นมาควรเรียกเเค่ว่าเรื่องเล้าธรรมดาดีกว่าเพราะเอามาจากที่นักเขียนเจอกับตัวเองเเต่บางทีต้องใส่ไข่อีก5%เพื่อความสนุกสนานอีกนิดนึง555<นักเขียนชื่อแพรวนะทำความรู้จักกันหน่อย>....เอ้า!มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าอันนี้เอาเริ่มเฉพาะตอนเด่นๆที่ชอบที่สุดมาเล่าเลยนะจะไม่เล่าตั้งเเต่รู้จักกับพี่เขาเลยเพราะมันก็นานเเล้วอีกอย่างมันก็จะยาวเกินไป
วันนั้นเป็นวันพุธที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้55 เช้าวันนั้นอากาศดีท้องฟ้าสวยงาม..แพรวๆ!เพื่อนๆเรียกชื่อฉันด้วยเสียงที่สุดแสนจะดัง(ไม่อายชาวบ้านไงว้ะเรียกเเบบนี้ทุกวัน!?@#$%)ฉันจึงวิ่งเข้าไปใต้ตึกนั้นตามปกติเมื่อนั่งลงที่ม้านั่งก็มีเพื่อนชวนไปซื่อขนมเเถวๆที่พี่คนนั้นเขานั้งอยู่(แต่ดีที่อยู่คนละตึก)ตอนรอเพื่อนกำลังซื้อขนมอยู่ก็มีเเมลงสาบมาจากไหนไม่รู้เดินด๊อกเเด็กๆมาที่ด้านหลังเพื่อนฉัน ครั้งเเรกฉันยังไม่รู้หรอกนะว่ามีแมลงสาบอยู่เเถวนั้นพอดีมีกลุ่มเด็กผู้ชายประมาณป.3กำลังเอาหลอดไปแหย่แมลงสาบก็มีเด็น1ในนั้นพูดว่า
"เอาหลอดไปจี้มันอย่างนั้นมันไม่ตายหรอก" พอฉันหันไม่เจอแมลงสาบอยู่หลังเพื่อนฉันก็กรี๊ดเเตกทันนทีไม่ทันอายชาวบ้านเขาเลย55ตอนคาบ2ฉันเรียนวิชาลูกเสือแต่ดันลืมเอาหมวกมาเลยโดนผู้กำกับว่าฉันกับเพื่อนอีกหลายคนต้องวิ่งไม่ขอยืมหมวกจากคนที่มีเเล้วคือว่าวันนั้นม.1ถึงม.3เรียนวันเดียวกัน(แต่ไม่ใช่คาบเดียวกันนะ)แล้วฉันอยู่ม.1ฉันไม่ค่อยรู้จักพี่ม.2มากซักเท่าไหร่ถึงรู้ก็ไม่สนิทไงฉันพอจะรู้จักพี่ม.3อยู่บ้าง(พี่คนนั้นเขาก็อยู่ม.3นะ)กะว่าจะไปบุกรุกห้องพี่คนนั้นเขาด้วย(เคยรู้จักกันมาตั้งเเต่เค้าอยู่ป.6ตอนนี้ม.1ละเคยคุยกันทางเฟสบ่อยมากสไกป์ก็เคยอยู่บ้างคุยต่องหน้าก่อนหน้านี้เคยอยู่ครั้งเดียวคือหลังวันเกิดพี่เขาหนึ่งวัน55เพราะตอนเอาขข.ไปให้เลยได่คุยกัน)ตอนกำลังวิ่งไปม.3ก๊กพี่เขาเดินมาทางนี้ด้วยความที่ว่ากลัวไม่ได้เข้ากองเลยวิ่งเข้าไปหาเเล้วจับเเขนพี่เขาพร้อมกับพูดว่าแกมีหมวกป้ะ!!??พี่เขาตอบกลับมาด้วยหน้ายิ้มๆว่า
"ออเอ่อเค้าไม่มีอะ"ด้วยความที่ว่าฉันรีบเลยลืมอาย555แล้วเดินไปขอยืมหมวกคนอื่นต่อไป พอได้หมวกฉันก็ค้างเลย(เพราะเพิ่งนึกได้เมื่อกี้ไปจับเเขนพี่เขาเเล้วทักก่อนด้วยทั้งๆที่แค่ยิ้มให้เเล้วก็ขนาดไหนแล้ว)จากหน้าหนาๆของเค้ากลายเป็นบางเฉียบเเนวนูนกระชับเลย55แบบว่าถ้าเจอจะไม่มองหน้าอีกเลยแต่ผิดคาดอย่างรุนเเรง!เพราะว่าตอนเที่ยงพี่เขาดันมานั่งโต๊ะหลังเค้าอีกคือเเบบฉันไม่กล้ามองไปข้างหลังเลยกินข้าวได้นิดเดียวก็ลุกไปเก็บจานเเล้วพอโต๊ะพี่เขาลุกก๊ฉันก็ลุกขึ้นจะไปทำงานที่ห้องศิลปะโดยมีก๊กพี่เขาเดินอยู่ด้านหน้าฉันพยายามเลี่ยงไปเดินไกลๆหน่อยเท่านั้นเเหละ!..เพื่อนพี่เขาคนนึงเดินมาทางก๊กเค้าเล้วหยุดเรียก "น้องขา"ทีเเรกฉันก็ไม่รู้หรอกว่าเรียกใครเค้าหันไปมองข้างหลังว่าพี่เขาเรียกใครเเต่ก็ไม่มีเท่านั้นเองพี่คนที่เราชอบก็วิ่งๆมาเเล้วก็พูดว่า
"แพรวๆแกมาพอดีเลย"เเล้วพี่เขาก็ถอดเชือกเค้าออกแล้วพูดว่า"แกเค้าขอยืมเชือกหน่อยนะเดี๋ยวเอาไปคืนที่ห้อง"พอหลังจากคาบที่พี่เขาเรียนลูกเสือเสร็จ พอดีว่ามันเป็นคาบพักแล้วฉันลืมเอาข่าวมาเลยวิ่งลัดตึกไปเอาข่าวมาจากห้องสมุดตอนที่จะกลับห้องก็ไปเจอพี่เขาที่บันไดพี่เขาก็พูขึ้นก่อนว่า"เค้าเอาเชือกไปคืนแกที่ห้องเเล้วนะ"ได้ยินเเบบนั้นคือใส่เกียร์หมาวิ่งกลับห้องทันทีพอถึงห้องเพื่อนก็ล้อกันใหญ่เลยจากล้อแค่8-9คนคราวนี้โดนมันทั้งห้อง555เเต่ก็เป็นวันมีความสุขมากนะ
จบไปตอนนึงละถ้ามีเรื่องเด่นๆที่นักเขียนชอบอีกจะมาเล่าให้ฟัง55จะว่าไปก็เหนื่อยเหมือนนะเนี่ย
ปล.ขอบคุณคนที่มาอ่านมากนะขอบคุณที่อ่านจนจบ